ΠΑΤΗΜΑΤΑ … ΟΝΩΝ !

Έχετε πάει ποτέ μακρινή διαδρομή καβάλα σε… γάιδαρο; Αν ναι, έχετε παρατηρήσει ότι ακολουθεί πάντα συγκεκριμένη διαδρομή και συγκεκριμένα πατήματα, λες και δεν βλέπει τίποτα άλλο εμπρός του; Αν έχει πέντε μέτρα πλάτος μονοπατιού δίπλα σε γκρεμό και τα πατήματά του είναι τέτοια που περνούν σύρριζα από τον γκρεμό, πράγμα επικίνδυνο, από εκεί θα περάσει !
Ειλικρινώς δεν ξέρω γιατί κάτι τέτοιο συμβαίνει, δεν είμαι ειδικός και δεν έχω διαβάσει κάτι σχετικό. Είναι περίεργο, είναι παράδοξο, είναι αλλόκοτο. Συμβαίνει όμως.
Θα αναρωτηθείτε προς τι μια τέτοια εισαγωγή. Εξηγούμαι. Τελευταίως δημοσιεύονται διάφορα, ακούγονται φωνές, γίνονται καυγάδες, υπάρχουν καταγγελίες ανώνυμες και επώνυμες για περίεργες συμπεριφορές και άλλα ωραία. Τελευταίως κάποιοι, λίγοι ευτυχώς και εντελώς συγκεκριμένοι, που αρέσκονται να θεωρούν εαυτούς κέντρο του σύμπαντος, που βαυκαλίζονται ότι είναι προστάτες των πάντων, που στέκονται απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο με … αποστροφή ( ή δικός μου είσαι ή εχθρός δηλαδή), θύμωσαν γιατί κάποιοι δεν τους προσκύνησαν. Θύμωσαν γιατί κάποιοι αποφάσισαν να πετάξουν το τσόφλι από πάνω τους προκειμένου να κάνουν μια προσπάθεια να πετάξουν ελεύθεροι. Με κατάπληξη είδαν «ανταγωνιστές» τους να ξεπετιούνται μπροστά ακολουθούμενοι και από «προστατευομένους τους» σε μια πρωτόγνωρη για τον τόπο προσπάθεια. Αδιανόητο για αυτούς το ότι δεν ρωτήθηκαν, αδιανόητο γιατί δεν το είχαν προβλέψει ή δεν είχαν αντιληφθεί την έκταση της προσπάθειας.
Με κατάπληξη είδαν κείμενα που στρέφονταν εναντίον της νοοτροπίας τους, κείμενα αποκαλυπτικά της δράσης τους, κραυγές και ψιθύρους για τα «ορμητήριά» τους.
Μαθημένοι στα στημένα και σικέ παιχνίδια, ντυμένα με μανδύα δημοκρατικότητας και ελευθερίας, δεν ανέχονται την άλλη αντίληψη, την ένσταση, την εκφορά διαφορετικού λόγου, την αποκάλυψη. Θύμωσαν λοιπόν και κατάφυγαν στην επίθεση, στη συκοφαντία, στις ψυχολογικές, και όχι μόνο, πιέσεις, στις άμεσες και έμμεσες απειλές.
Πάντα το ίδιο σενάριο συμβαίνει. Σε κάθε τι που θεωρούν ότι τους θίγει θυμώνουν ή πανικοβάλλονται και αντιδρούν σπασμωδικά, προτάσσοντας πάντα το εμείς, προκειμένου, έτσι νομίζουν, να σώσουν τα προσχήματα.
Παίζουν, εν αγνοία αυτών που τους ακολουθούν και τους στηρίζουν, το δικό τους παιχνίδι, προκειμένου να μείνουν στον «αφρό», προκειμένου, χρησιμοποιώντας ως μη όφειλαν μέσα που δεν τους ανήκουν, να διευκολύνουν τα μελλοντικά τους σχέδια. Βάζουν στο παιχνίδι μόνο όσους δεν θα τους αμφισβητήσουν, μόνο όσους ξέρουν ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν, μόνο όσους είναι, με μια ευρεία έννοια, «δικοί τους». Έχουν περάσει την αντίληψη στους «δικούς τους» πως ότι πει ο αρχηγός είναι σωστό, είναι νόμος και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως. Αν κάποιος συνεχίσει να αμφισβητεί τον «νόμο» αποπέμπεται και διαβάλλεται ως προβοκάτορας, ως εχθρός του καλού, του ιδανικού και του ωραίου.
Ο φανατισμός ήταν και εξακολουθεί να είναι όπλο για ανθρώπους που θέλουν να περάσουν μια συγκεκριμένη νοοτροπία στον κόσμο. Το ναρκωτικό της πίστης στον ένα και μοναδικό αρχηγό, ακόμη και αν βρίσκεται σε κώμα, ακόμη και αν έχει διαπιστωμένη μαλάκυνση, δυστυχώς εξακολουθεί να είναι διαδεδομένο στην εποχή μας. Σε λίγους βεβαίως μα υπάρχει.
Ο Φονταμεταλισμός λοιπόν δεν αφορά μόνο στη θρησκεία, η οποία στο κάτω – κάτω έχει μια δικαιολογία και στο «πίστευε και μη ερεύνα» αντιτάσσει το «ερευνάτε τας γραφάς»..
Η μια και μοναδική αλήθεια λοιπόν δεν αφορά μόνο στη θρησκεία, η οποία στο κάτω – κάτω δικαιολογείται ως απαραίτητη για τα χρόνια που αναπτύχθηκε και στέριωσε.
Αφορά, δυστυχώς, και σε άλλες εκφάνσεις της ζωής, αφορά σε ένα πλήθος ανθρώπων που παρά τον αιώνα που διανύουμε εξακολουθούν να ζουν και να τρέφονται με συνταγές του περασμένου και προπερασμένου αιώνα.
Όλα τούτα ο κόσμος τα πληρώνει. Ο κόσμος που υποφέρει και δεν έχει που να ακουμπήσει. Ο κόσμος που αντί να είναι μια γροθιά απέναντι στην καταπίεση, την απομόνωση, τη φτώχεια, τον εξευτελισμό της προσωπικότητάς του, την άθλια εκμετάλλευση, χωρίζεται σε μαγαζάκια και παραμάγαζα, σε καλούς «νταβατζήδες» και κακούς «πάτρωνες», σε σωτήρες και ψευτοσωτήρες.
Να λοιπόν προς τι η εισαγωγή με τα «πατήματα» των όνων. Αυτή τη διαδρομή έμαθαν οι καημένοι και δεν εμπιστεύονται άλλη. Βλέπουν τα χνάρια τους ίσως και τα ακολουθούν γιατί κάποτε κάπου τους πήγαν. Αν έχει χαλάσει το μονοπάτι τους, δεν κουνιούνται αν κάποιος δεν τους αναγκάσει, αν κάποιος δεν τους μάθει άλλο μονοπάτι.
Οι όνοι δικαιολογούνται κάπως. Οι άνθρωποι όμως; Είναι λογικό σήμερα με τόσες λεωφόρους που έχουν ανοιχτεί παντού και για τα πάντα, να εξακολουθούν να ακολουθούν πατήματα που έτσι ή αλλιώς ποτέ δεν μάθαμε που βγάζουν;
Θα μου πείτε τώρα ότι αν το πρόβατο βγει από το μαντρί το τρώει ο λύκος. Θα σας απαντήσω έτσι.
Καλύτερα να με φάει ο λύκος, κάτι που εντάσσεται στην τροφική αλυσίδα, παρά ο βοσκός που πριν με κανάκευε.
Ως αρνί έχω και μια τελευταία απάντηση και όποιος (από τους πιστούς που «κώλωσαν») καταλάβει, κατάλαβε

Στοιχίζει πολύ ακριβά το να μην είσαι πτώμα σε έναν τόπο πεθαμένων।
03042006