Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

ΠάρΤΑ ΟΛα

Θύμωσαν οι αγρότες, αναταράξεις στο ΤΑΟΛ

Από της 16 Οκτώβρη στα χωριά της Λευκάδας μοιράζεται έντυπο υλικό από την Λαϊκή Αγροτική Ενότητα, στο οποίο γίνεται αναφορά στην καταστροφική πολιτική που έχουν ασκήσει οι διοικήσεις του ΤΑΟΛ απέναντι στους αγρότες του νησιού, τα τελευταία χρόνια.
Κείμενα ιδιαίτερα σκληρά και καυστικά, που καταδεικνύουν την αγανάκτηση του αγροτικού κόσμου. Μεταξύ άλλων γίνεται αναφορά στα παρακάτω ζητήματα:

1) Στην πελατειακή σχέση που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στις διοικήσεις του ΤΑΟΛ και των Λευκαδιτών αγροτών.
2) Στην εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του συνεταιρισμού με αποτέλεσμα τη σταδιακή απαξίωση και οικονομική συρρίκνωσή του.
3) Στο κίνδυνο μετά τη πώληση του ξενοδοχείου και του πυρηνελαιουργείου, να εκποιηθεί και το οινοποιείο μαζί με τα 23 στρέμματα στο χώρο, φιλέτο, του Κάστρου.
4) Στο γεγονός ότι οι σταφυλοπαραγωγοί είναι απλήρωτοι από πέρσι, ενώ φέτος το ΤΑΟΛ δεν πήρε τα σταφύλια τους.
5) Στο ότι το χαράτσι που καταβάλλουν οι Λευκαδίτες αγρότες για να πάρουν πενιχρές επιδοτήσεις, είναι ιδιαίτερα υψηλό.
6) Στις προσπάθειες που γίνονται να αλλάξει το καταστατικό και σε στοχευμένες ενέργειες που έχουν ως στόχο, στις κρίσιμες αποφάσεις, να παρακάμπτεται η Γενική Συνέλευση.


Ανεξάρτητα από τις μεμονωμένες πρωτοβουλίες και το έντυπο υλικό που μοιράζουν ομάδες αγανακτισμένων αγροτών στους υπόλοιπους, για όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί, η κατάσταση με το ΤΑΟΛ έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Υπάρχει συσσωρεμένη αγανάκτηση και θυμός στους αγρότες του νησιού, όπως έδειξε και η πρόσφατη κατάληψη στα γραφεία της διοίκησης. Άλλωστε, τα γεγονότα σχετικά με το λουκέτο στο Super Market του ΤΑΟΛ, είναι ακόμα νωπά στη μνήμη όλων μας. Οι ευθύνες των τελευταίων κυβερνήσεων, αλλά και των βουλευτών του νησιού μας, πέρα από τις δεδομένες ευθύνες των διοικήσεων του ΤΑΟΛ, είναι τεράστιες.
esperida.wordpress.com

ΠάρΤΑ ΌΛα

Με ένα αρκετά ευρηματικό τίτλο η Πρωτοβουλία Αγροτών αγωνίζεται για τα δίκαια των αγροτών στη Λευκάδα, εναντίον της διοίκησης του τοπικού συνεταιρισμού, του αρχαιότερου στην Ελλάδα (από το 1915).
Χθες (26/11) έγινε κινητοποίηση με συγκέντρωση στις αποθήκες του ΤΑΟΛ και πορεία)
«Η πολιτική που ακολούθησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις δρομολόγησε μέσω της κοινής αγροτικής πολιτικής (ΚΑΠ) της Ε.Ε τις στρατηγικές επιλογές των πολυεθνικών στο χώρο της αγροτικής παραγωγής. Στα πλαίσια αυτά κινούνται και οι ντόπιοι εκφραστές τους στη Λευκάδα, οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης, οι βουλευτές και οι παράγοντες του συνεταιρισμού, που αφού διαλύσανε τους αγροτικούς συλλόγους και τους συνεταιρισμούς, προχωρήσανε στο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Στο χώρο της αγροτικής οικονομίας και διατροφής δημιούργησαν μονοπωλιακές ενώσεις, για την ανάπτυξη της κερδοφορίας τους. Το ΤΑΟΛ εδώ και χρόνια λειτουργεί σαν μηχανισμός της πολιτικής αυτής. Έχει ξεπουλήσει τα σημαντικότερα περιουσιακά στοιχεία των αγροτών (πυρηνελαιουργείο, ΞΕΝΙΑ και ετοιμάζεται για το οινοποιείο) ενώ εκμεταλλεύεται την παραγωγή μας για τις επιδοτήσεις της Ε.Ε, αφήνοντας εμάς απλήρωτους για χρόνια. Προεκλογικά παρακολουθήσαμε τις φανφάρες για αποζημιώσεις για τη φετινή χρονιά, αλλά σήμερα αντιμετωπίζουμε εκτάσεις άτρυγων αμπελιών και ανασφάλεια για το τι θα συμβεί αύριο…»
Αυτά αναφέρονται, μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Αγροτών και δεν έχει κανείς παρά να συμφωνήσει με τις διαπιστώσεις αυτές.

Απαξίωση

Είναι γεγονός ότι στον τόπο οι αγρότες συρρικνώνονται, η αγροτική παραγωγή πάει κάθε χρόνο χαμένη, το συνεταιριστικό κίνημα έχει από καιρού, με την βοήθεια των προηγούμενων κυβερνήσεων, οι οποίες περί άλλων τύρβαζαν, περιέλθει σε κώμα και η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού έχει αλλοιώσει τη φυσιογνωμία του νησιού.
Είναι επίσης γεγονός ότι οι εκάστοτε διοικήσεις του ΤΑΟΛ έχουν κάνει τα πάντα (από πρόθεση ή ανικανότητα) προκειμένου να απαξιωθεί ο συνεταιρισμός και η εύκολη λύση, που λέγεται εκποίηση της περιουσίας του, να φαντάζει μονόδρομος.
Οι τοπικοί αυτοδιοικητικοί παράγοντες, λαλίστατοι κατά τα άλλα, σιωπούν. Ο βουλευτής μας το ίδιο. Δεν τους ενδιαφέρει το θέμα ή συμφωνούν με τη διοίκηση του συνεταιρισμού;
Για το θέμα έχει κάνει ερώτηση η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ε. Αμμανατίδου-Πασχαλίδου, προς την Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων και ακόμη αναμένεται η απάντησή του…



Οινοποιείο


Θέλω να σταθώ σε ένα μόνο θέμα, γιατί είναι αυτονόητο ότι συμμερίζομαι την αγανάκτηση και τις διεκδικήσεις των αγροτών. Το θέμα λέγεται οινοποιείο στο Κάστρο.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για λάθος, πάντως η άποψη των αγροτών που λέει
«… Καμιά ενέργεια εκποίησης του οινοποιείου του Κάστρου, χωρίς την προηγούμενη λειτουργία του οινοποιείου στο δήμο Σφακιωτών…» δεν με βρίσκει σύμφωνο. Φαντάζομαι ότι δεν συμφωνούν με την εκποίηση και ιδιαίτερα σε ιδιώτη…
Η πρόθεση της διοίκησης του ΤΑΟΛ, να ενοικιάσει το οινοποιείο και τον περιβάλλοντα χώρο (για ποια 23 στρέμματα μιλούν;), για ψίχουλα σε ιδιώτη, πρέπει να βρει την καθολική μας αντίδραση.
Θεωρώ αδιανόητο μια τεράστια έκταση, στο έμπα της Λευκάδας, δίπλα σε μια από τις ωραιότερες παραλίες της, να μετατραπεί σε ιδιωτική έκταση, είτε λέγεται κέντρο διασκέδασης ή οτιδήποτε παρόμοιο.
Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι κάτι τέτοιο θα καταστρέψει το χώρο και θα αλλοιώσει τη φυσιογνωμία του.
Βεβαίως τα χάλια που έχει το οινοποιείο δεν τιμούν το νησί, η εικόνα του είναι από αδιανόητη έως τραγική, αυτό όμως δεν δίδει το δικαίωμα στη διοίκηση του συνεταιρισμού στην εύκολη λύση της εκποίησης, για χρήματα που δεν θα φτάνουν για τους μισθούς δύο υπαλλήλων του.
Το ΕΣΠΑ τρέχει και από όσα γνωρίζω υπάρχει τρόπος να ενταχθεί το οινοποιείο σε αυτό. Γιατί αλήθεια δεν κάνει μια προσπάθεια, η διοίκηση του ΤΑΟΛ, σε αυτή την κατεύθυνση, γιατί δεν κάνει ένα σχεδιασμό ανάπτυξης, γιατί δεν πουλά τα προϊόντα της; Τρόποι υπάρχουν. Διάθεση δεν βλέπω, το αντίθετο μάλιστα. Βλέπω μια ειλημμένη απόφαση να μετατραπεί ο συνεταιρισμός σε οργανισμό ενοικίασης ακινήτων, η εύκολη λύση, η οποία προφανώς ακολουθεί μια πολιτική απόφαση όπως δεκάδες άλλες στο παρελθόν. Ξεπούλημα των πάντων…

Παρέμβαση

Η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να παρέμβει. Θεωρώ ότι ο χώρος του οινοποιείου μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε χώρο αναφοράς για το νησί, με τη δημιουργία μουσείου, χώρου εκδηλώσεων ή κάτι παρόμοιο.
Θεωρώ ότι είναι προτιμότερο να δοθεί (αν δεν γίνεται αλλιώς) στην αυτοδιοίκηση (με αγορά ή μίσθωση), από ότι σε ιδιώτη. Το έχει σκεφτεί αυτό η διοίκηση του ΤΑΟΛ;
Στο κάτω της γραφής η περιοχή είναι ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους και τέτοια πρέπει να παραμείνει.
Φαντάζεστε μια τέτοια έκταση με κιόσκια, νάιλον, ξαπλώστρες, τέντες, πισίνα και ότι άλλο;
Φαντάζεστε μια παραλία, από τις ωραιότερες και πλέον πολυσύχναστες στο νησί, αποκλεισμένη και χωρίς πρόσβαση;
Και όλα αυτά για λίγα ψίχουλα, γιατί, καθότι γνωρίζω, για 40 με 50 χιλιάρικα το χρόνο μιλάμε…
Στο κάτω της γραφής το οινοποιείο και ο πέριξ χώρος, ανήκει σε όλους τους Λευκαδίτες και σε αυτούς πρέπει να παραμείνει.
Στο κάτω της γραφής η είσοδος του νησιού δεν πρέπει να είναι ένα κέντρο διασκέδασης, απέναντι από το Ενετικό Κάστρο, μα κάτι που να είναι στολίδι και χαρακτηριστικό του.


Περάστε κόσμε!

Θα μου πείτε για ποια χαρακτηριστικά μιλώ. Θα έπρεπε να είναι ο πολιτισμός. Θα έπρεπε να είναι η ιστορία και η παράδοση. Αμ, δε!
Εδώ, τα πάντα πια προσκυνούν το χρήμα και την αρπακτή.

Εδώ, η αυτοδιοίκηση βάζει πλάτη για να κερδοσκοπούν ιδιώτες, σε βάρος των δικαιωμάτων των πολιτών, όπως είναι η κυκλοφορία σε δρόμους και πεζοδρόμια.

Εδώ, οι παραλίες κατάντησαν φέουδα ολίγων χωρίς η αυτοδιοίκηση να βγάζει, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, δραχμή όταν άλλοι θησαυρίζουν….

Εδώ στα δημόσια κτήματα γίνεται «πλιάτσικο», παρά τις προσπάθειες λίγων φιλότιμων, να σώσουν ότι μπορούν.

Εδώ ο πολίτης είναι άγνωστη λέξη και η φράση «δικαιώματα του πολίτη» ανύπαρκτη.

«…Εδώ η ψυχή πικρότερο αγροικά
τον πόνο της σκλαβιάς της, εδώ βλέπει
τι έχασε τι έχει, τι της πρέπει…»



Περάστε κόσμε!



24/11/2009

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΡΩΤΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΤΑ ΝΗΣΙΑ




Στίχοι: Στέλλα Χρυσουλάκη
Μουσική: Νένα Βενετσάνου
Πρώτη εκτέλεση: Νένα Βενετσάνου

Κείνο που θυμάμαι απ' τα νησιά μας
είν' η αμμουδιά της Ζάκυνθος
της Κέρκυρας τα περιβόλια
της Ρόδου το μεγάλο κάστρο.

Κείνο που θυμάμαι απ' τα νησιά μας
είναι της Κρήτης τα ορεινά χωριά
τις ευωδιές της Χίου
της Κίμωλος τ' αστραφτερά νερά
της Σύρας την Απάνω Πόλη.

Κείνο που θυμάμαι απ' τα νησιά μας
είναι τα δυο φιδάκια που ερωτεύονταν
κάτω απ' τα μάρμαρα του ναού
ένα μεσημέρι καλοκαιρινό στη Δήλο
ένα μεσημέρι καλοκαιρινό στη Δήλο.

Στη Γαύδο, στη Φολέγανδρο και στα μικρά νησιά
βαριά σιωπή μαρμάρωσε, φωλιάζουν νυχτερίδες
ένα μπουκέτο άλικο το αίμα ξαγρυπνά
λευκοί αυλοί τα κόκκαλα μετρούν τις εσπερίδες
μονόφθαλμη περίπολος τη θάλασσα τρυγά
γύρω και πίσω στις σκηνές ουρλιάζουν οι σειρήνες.

Τη Λέρο, τη Μακρόνησο, τα Κύθηρα, τη Τζιά
πες μου ποιες τάχα σφράγισαν μισό αιώνα μνήμες. (χ2)

ΛΑΙΚΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ




Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Μενιδιάτης

Βλέπω φτωχούς ανθρώπους
με πληγωμένο εγωισμό
όμως είμαι ο τελευταίος
γιατί δεν έχω ούτε κι αυτό

Μάνα μου όλα περνούνε
και όλα γίνονται ξανά
όμως τούτη η θητεία
δε σταματάει πουθενά

Να απολυθώ, να φύγω
τι θ' αντικρίσω, τι θα βγει
τούτο το καψόνι μοιάζει
να είν' ολόκληρη η ζωή

Όλα τα υπάρχοντά μου
έχουν καεί σιγά-σιγά
όμως μέσα δεν αλλάζει
και σιγοβράζει μια φωτιά

ΚΕΜΑΛ




Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Λέκκας
Άλλες ερμηνείες: Αλίκη Καγιαλόγλου || Μάριος Φραγκούλης || Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ




Στίχοι: Δημήτρης Ευαγγελίδης
Μουσική: Μενέλαος Θεοφανίδης
Πρώτη εκτέλεση: Δανάη, Στέλλα Γκρέκα
Άλλες ερμηνείες: Έλενα Κανόνη || Διονύσης Σαββόπουλος & Αλέκα Κανελλίδου ( Ντουέτο ) || Αρλέτα

Μέσ' τη ζωή μας την πεζή ως πότε πια κανείς να ζει
ως πότε πια κανείς να ζει μέσ' τη ρουτίνα.
Τα χρόνια ρίχνουν στα μαλλιά μας την πλατίνα
και την ψυχή μας γερνάνε σιγά.

Ελα να φύγουμε μαζί, ακόμα τ' όνειρο μας ζει
έλα να φύγουμε προτού κι αυτό πεθάνει
πριν το κουράγιο της ζωής μας το μαράνει
και πριν να πούμε πως είναι αργά.

Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
πάμε να ζήσουμε σε κόσμους μακρινούς
να βγούμε λίγο απ' της ζωής την καταιγίδα
και να γνωρίσουμε καινούργιους ουρανούς.

Χτες πρωταντίκρισα την πρώτη μου ρυτίδα
υπάρχουν τόσα στη ζωή που δεν τα είδα.
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
σε κάποια μέρη που δεν ξέρει ούτε ο νους.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

ΑΤΑΚΕΣ ΜΕ ΓΕΛΙΟ & ΣΟΦΙΑ

Κοιτάς γύρω σου και … «τα παίρνεις στο κρανίο». Ακούς ανθρώπους να λένε πως η… αυτοδικία μπορεί να αποτελεί λύση στο σάπιο μας σύστημα και σου φαίνεται (παρά τις αρχές σου) λογική σκέψη... Βλέπεις την ανεκτικότητα των αρμοδίων για τα τεκταινόμενα στον τόπο, παρατηρείς την ασυδοσία των «επιφανών» (με τις ευλογίες των αρχών), βιώνεις την αδικία, την αδιαφορία, τον ωχαδερφισμό, αντιμετωπίζεις την ανέλιξη των άσχετων και το «θάψιμο» των σχετικών, μετράς και ξαναμετράς αξίες που χάνονται …
Τι κάνεις τότε; Πως αντιδράς;
Ένα γέλιο θα σας θάψει…

Το γέλιο είναι πάντα μια διέξοδος. Ας περάσει η ώρα μας λοιπόν με ατάκες άλλων, που περιέχουν χιούμορ και σοφία. Να γελάσουμε και αν μας μείνει και κάτι, καλό θα είναι!

Oι καλύτερες ατάκες του Αρκά:

Προσπαθώ να βγω απ’ το ψυχολογικό αδιέξοδο αλλά δεν θυμάμαι από που μπήκα
● Διασκέδαση είναι η τέχνη να κουράζεσαι τις ώρες ανάπαυσης.
● Η πείρα είναι μια χτένα που την αποκτάς όταν είσαι πια φαλακρός
Δημοκρατία είναι 4 λύκοι και 1 πρόβατο να ψηφίζουν για φαγητό.
● Αυτοί που κάνουν πως ξέρουν τα πάντα εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.
● Το καλύτερο φάρμακο για το βήχα είναι η φασολάδα. Μετά θα φοβάσαι να βήξεις.
● Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να κερδίσει τη φυσική ηλιθιότητα.
Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις: Επανάσταση, Περισυλλογή, Τηλεόραση.
Ξεκινάς ν αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια.

● Τη γυναίκα μου πάνω απ’ όλα. Όλες τις άλλες από κάτω.
● Μεγαλοφυΐα είναι κάποιος που σε μια παραλία γυμνιστών μπορεί να
θυμάται φάτσες.
● Ακόμα και μια κοινωνία ηλιθίων είναι ταξική. Ένας ηλίθιος πλούσιος είναι απλά πλούσιος, ενώ ένας ηλίθιος φτωχός είναι απλά ηλίθιος
● Η τύχη σου χτυπάει μόνο μια φορά την πόρτα, αλλά η ατυχία έχει μεγαλύτερη υπομονή.
● Έχω διαβάσει τόσα πολλά γύρω απ’ το κάπνισμα και το ποτό που αποφάσισα να κόψω το διάβασμα.
● Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας.
● Είναι καιρός να αφήσουμε τους εγωισμούς και να κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας.
● Γάμος είναι όταν δυο άτομα μοιράζονται τα προβλήματά τους, τα οποία δε θα είχαν προκύψει αν δεν είχαν παντρευτεί!
Ο σκεπτικισμός σκοτώνει την φαντασία.


Άλλες ατάκες


Αν αναλάβει το κράτος την έρημο Σαχάρα, σε λίγα χρόνια θα υπάρχει έλλειψη άμμου
► Αν δεν μπορείς να βρεις λύση βρες άλλο πρόβλημα.
► Αν τα λάθη διδάσκουν τότε έχω μια καταπληκτική μόρφωση
Μάθε από τα λάθη των άλλων γιατί η ζωή είναι πολύ σύντομη για να τα κάνεις όλα μόνος σου.
► O μόνος τρόπος να αποφύγεις το στρατό, είναι να πας στο ναυτικό ή στην αεροπορία
► Θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες αυτό, αλλά ποτέ δεν είπα ότι θα κάτσω να το ακούσω!
► Μη διαφωνείς δημόσια με έναν ηλίθιο μπορεί ο κόσμος να μην καταλάβει τη διαφορά.
► Aν ο Θεός ήταν Δημοκράτης δεν θα έδινε δέκα εντολές, θα έδινε δέκα προτάσεις προς συζήτηση.
► Όταν κάποιος σου κλέψει τη γυναίκα δεν υπάρχει καλύτερη εκδίκηση από το να τον αφήσεις να την κρατήσει.
► Μερικές γυναίκες θεωρούν άσεμνα τα γυναικεία μαγιό, αλλά οι υπόλοιπες έχουν ωραίο σώμα.
► Όταν ένας άντρας ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου στην σύζυγό του, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή είναι καινούρια σύζυγος ή είναι καινούριο το αυτοκίνητο.
► Ο καλύτερος άνδρας για μία γυναίκα είναι ένας αρχαιολόγος... Όσο αυτή μεγαλώνει, τόσο αυτός συνειδητοποιεί την αξία της
Ο έρωτας είναι σαν τον πόλεμο: τον αρχίζεις όταν θέλεις, και τον τελειώνεις όταν μπορείς.
► Φυσικά και υπάρχει πολλή γνώση στα πανεπιστήμια. Οι πρωτοετείς φέρνουν λίγη, οι τελειόφοιτοι δεν παίρνουν πολλή κι έτσι η γνώση συσσωρεύεται
► Έχω φωτογραφική μνήμη, αλλά μου τέλειωσε το φιλμ.
► Η έκφραση "γυμνή αλήθεια" έχει εφευρεθεί για να μπορεί ο καθένας να την ντύνει όπως τον συμφέρει.
► Όταν αντιγράφεις κάποιον λέγεται "κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας", όταν αντιγράφεις πολλούς μαζί λέγεται "έρευνα".
► Μην ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα, γιατί απλώς οι άλλοι δεν σε σκέφτονται. Αναρωτιούνται τι σκέφτεσαι εσύ για εκείνους.
Η τύχη είναι ένας χαμάλης που του φορτώνουμε πάντα τις βλακείες μας.
► Άπειροι άνθρωποι ξοδεύουν χρήματα σε πράγματα που δεν τα επιθυμούν, για να καταπλήξουν ανθρώπους που δεν μπορούν να υποφέρουν.
► Το καλύτερο κατοικίδιο ζώο είναι το κοτόπουλο. Είναι το μόνο που μπορείτε να το φάτε ... πριν ακόμα γεννηθεί.
Οι ηλικιωμένοι δίνουν καλές συμβουλές γιατί δεν μπορούν πια να δώσουν το "κακό" παράδειγμα!
► Στη ζωή βλέπεις ό,τι και στις ζυγαριές: οι άδειοι δίσκοι ανεβαίνουν και οι γεμάτοι κατεβαίνουν!
► Πόλεμος δεν είναι να πεθάνεις εσύ για την πατρίδα σου, αλλά ο άλλος ο καργιόλης για τη δικιά του
► Άρχισα δίαιτα. Σταμάτησα να πίνω και σε δυο βδομάδες έχασα δεκατέσσερις μέρες
► Καταλαβαίνεις ότι γέρασες από τη στιγμή που τα κεριά κοστίζουν περισσότερο από την τούρτα
► Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Το να ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους ακόμα περισσότερο
► Γράφω σε ένα χαρτί ό,τι πρέπει να θυμηθώ. Κατ' αυτόν τον τρόπο, αντί να ξοδεύω το χρόνο μου προσπαθώντας να θυμηθώ αυτό που έγραψα, τον ξοδεύω ψάχνοντας το χαρτί που έγραψα αυτά που πρέπει να θυμηθώ
► Το μόνο πράγμα που σταματάει πραγματικά την τριχόπτωση είναι το πάτωμα
► Ο πατριωτισμός είναι σαν την κλανιά. Ανακουφίζει το σύστημα και βρωμάει απαίσια.
► Οι βλάκες είναι αήττητοι....
► Προσεκτικός οδηγός είναι εκείνος που κορνάρει όταν περνάει με κόκκινο
► Η έμπνευση δεν προειδοποιεί ποτέ...Ούτε μπορεί να περιμένει όμως....Και ο θάνατος επίσης....
► Όσο ψηλά και να φτάσεις μην ξεχάσεις πως θα’ σαι για πάντα κάτω από τα αστέρια.
► Ελευθερία είναι να προσεγγίζεις την πραγματικότητα με τα δυο σου μάτια.

17/11/2009

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ΕΔΑ: Μπήκαν στα σίδερα και στη φωτιά




ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΑ ΣΙΔΕΡΑ
ΘΑ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

Στη μνήμη των αγωνιστών του τόπου.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Υπάρχει κράτος;

…Ο κάθε Λαός, όταν δεν εκφράζεται, επί της ουσίας, στο πολιτικό του σύστημα, το οποίο μάλιστα ρέπει στη διαφθορά, απογοητεύεται, αποστασιοποιείται και αδρανοποιείται.
Η κατάσταση αυτή, όμως, δεν προκύπτει από αδιαφορία των πολιτών για την πολιτική, αλλά ως αποτέλεσμα απόρριψης τού πολιτικού τους συστήματος. Οι πολίτες, κάτω από το βάρος των ευθυνών που τούς καταλογίζονται, άδικα και το ξέρουν, μετατρέπονται σε ιδιώτες και ασχολούνται με τα προσωπικά τους, και μόνον, συμφέροντα.
Οι πολιτικοί έχουν όλη την ευθύνη για την ποιότητα της πολιτική μας ζωής και πρέπει να πάψουν να ενοχοποιούν την κοινωνία για να αποενοχοποιούνται οι ίδιοι.
Να πάψουν να ταυτίζονται με το Κράτος, υπερβαίνοντας κάθε πολιτειακό όριο. Το ρόλο τους δεν πρόκειται αφ εαυτών να τον περιορίσουν. Μια τάξη που της επετράπη να εξουσιάζει επί δεκαετίες μέσα στη σύγχυση του ανιδιοτελούς με το ιδιοτελές και του γνήσιου με το κίβδηλο, δεν αλλάζει καταστάσεις που την ευνοούν….
www.politizo.gr


Αγανάκτηση

Είναι φορές που τα πράγματα δεν έχουν λογική, είναι παρατραβηγμένα και τόσο εξόφθαλμα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν τελικά έχεις δίκιο και εσύ και οι υπόλοιποι, που σκέφτονται σαν και σένα.
Είναι φορές που αγανακτείς τόσο σαν άνθρωπος, που αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο να προσπαθείς και να παλεύεις για το κοινό καλό.
Είναι φορές που οι άνθρωποι που διοικούν αυτό τον τόπο, με την όποια μορφής εξουσία έχουν, φέρονται τόσο αδικαιολόγητα που, ακόμη και αν δεν το θέλεις, σε αναγκάζουν να κάνεις σκέψεις πονηρές…
Σε τούτο το νησί, για να μιλήσω μόνο για τα «του οίκου μας», κάποια πράγματα λειτουργούν αναλόγως με τις διαθέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων. Έχουν στα χέρια τους «το μαχαίρι και το πεπόνι» και μοιράζουν φέτες, αναλόγως με το ποιος είναι ποιος, τι λεφτά έχει, τι μέσον διαθέτει και πόσους ψηφοφόρους μπορεί να επηρεάσει.
Η ισονομία και η ισοπολιτεία είναι κενό γράμμα, αν διαθέτεις χρήμα κυρίως. Σε φοβούνται όλοι, σε προσκυνούν όλοι, σου κάνουν τεμενάδες, σαν άλλες Εφεντίνες Καβαλίνες μπροστά σε έναν Καπετάν Μιχάλη….
Τα όργανα του κράτους, όποια μορφή και αν έχουν, λειτουργούν, σε πολλές περιπτώσεις, αν όχι τις περισσότερες φορές, όχι με γνώμονα το κοινό συμφέρον μα για το συμφέρον των λίγων. Ανακαλύπτουν παρανομίες που βλέπουν «από την κλειδαρότρυπα», βάζουν πρόστιμα και χαρατσώνουν τον κόσμο «για ψύλλου πήδημα» και κλείνουν τα μάτια σε τρανταχτές παρανομίες, γιατί δεν τολμούν, δεν θέλω να πιστέψω κάτι άλλο, να τα βάλουν με τους κατέχοντες…
Αν παρκάρεις για λίγο το αυτοκίνητό σου π.χ. στο δρόμο παρανόμως, θα εμφανιστεί από το πουθενά η Δημοτική Αστυνομία να σου κόψει κλήση. Αν καταλάβεις ένα πεζοδρόμιο, αν κλείσεις αυθαιρέτως ένα ολάκερο δρόμο για ένα μήνα, αν καταπατάς δημοτική ή δημόσια περιουσία κ.λ.π, δεν υπάρχει Δημοτική Αστυνομία!
Αν είσαι φουκαράς και φράξεις το οικόπεδο ή το χωράφι σου, χρησιμοποιώντας τσιμέντο, θα έρθει η πολεοδομία να σου γκρεμίσει το φράχτη και να σε χαρατσώσει. Αν βάλεις ένα παραπάνω τούβλο σπίτι σου χωρίς άδεια, την έβαψες!
Αν στήσεις όμως ένα εργοτάξιο καταμεσής του δρόμου, αν επεκτείνεις την οικοδομή σου όσο σου αρέσει, αν στήνεις μόνιμες κατασκευές εκεί που δεν επιτρέπεται, κανείς δεν σε ενοχλεί…Γιατί άραγε;
Η δικαιοσύνη, σαν γενικός όρος, υπάρχει και αποτελεί άλλοθι της εξουσίας σε βάρος των κακόμοιρων, και γίνεται ανύπαρκτη, όταν είναι να αντιμετωπίσει το χρήμα και τη δύναμη.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες επεμβαίνουν, σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις, κατόπιν εορτής. Δεν σταματούν τα όποια έργα «αυτεπαγγέλτως». Τα αφήνουν να τελειώσουν και μετά εμφανίζονται. Κόβουν τσουχτερά πρόστιμα και… «χέσ...ε η φοράδα στο αλώνι»…, συγχωρήστε μου την έκφραση. Η δουλειά έχει γίνει, το αυθαίρετο δεν γκρεμίζεται, γίνεται καθεστώς, ο ιδιοκτήτης κάνει απόσβεση στα πρόστιμα σε χρόνο dt από τη λειτουργία του αυθαιρέτου, ωραία πού’ ναι η Ζάκυνθος…
Και η εξουσία έχει, νομίζει, άλλοθι…
Κύριε νομάρχα, κύριε δήμαρχε, κύριοι αρμόδιοι για να προασπίζεται το κοινό καλό, ρωτώ και δεν περιμένω απάντηση. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ:

12/11/09
Υ.Γ. Δεν θέλω να γράψω κάτι άλλο. Πνίγομαι. Αισθάνομαι ότι μου στερούν τον αέρα που αναπνέω.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ

Μια εμβληματική μορφή του αριστερού κινήματος της χώρας και της τραγικής μετεμφυλιακής πορείας του, η Έλλη Παππά, η πιστή σύντροφος και συνοδοιπόρος του Νίκου Μπελογιάννη, «έφυγε» από τη ζωή στις 27 Οκτωβρίου 2009 σε ηλικία 89 ετών.



Αγωνίστρια σε όλα της, αιρετικό μυαλό, τολμηρός άνθρωπος, πεισματάρα και αποφασιστική, μεγάλωσε το παιδί τους και πλούτισε τα ελληνικά Γράμματα, όπως και την ελληνική κοινωνία, με το ήθος και τις αξίες της.
Γεννημένη στη Σμύρνη το 1920, θυγατέρα του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου , ήταν η μικρότερη από τα υπόλοιπα τέσσερα αδέλφια της: την Ηρώ, τη Δέσποινα, τη Διδώ (η γνωστή συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου ) και τον Γιώργο.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στον Πειραιά.
«Γεννήθηκα στην Σμύρνη, παραμονή της καταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο». «Η πρώτη μου τροφός ήταν μια αίγα, πράγμα που πολύ το καμάρωσα όταν, μεγαλώνοντας πια, το πληροφορήθηκα» έγραφε η ίδια αυτοβιογραφούμενη, καθώς, όπως εξιστορούσε, «η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει. Δεν ήμουν παιδί, ήμουν άλλο πράμα και με πέταξε». «Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της που προμηθεύτηκε για χάρη μου μια κατσικούλα» έγραφε, ενώ ως δεύτερη τροφό της θεωρούσε «τα κάστανα της προσφυγιάς το χειμώνα και τα σταφύλια το καλοκαίρι» . «Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου την ανέλαβαν τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη»...

Σπουδές και αντίσταση

Μαθήτευσε στο Γυμνάσιο Θηλέων του Πειραιά. Στην τελευταία τάξη, πετάει προκηρύξεις μαζί με τα αγόρια συμμαθητές της στις συνοικίες της Κοκκινιάς και της Δραπετσώνας κατά του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, ενώ στην κεντρική εκκλησία της Κοκκινιάς σηκώνουν μια κόκκινη σημαία. Ακολούθως φοίτησε αρχικά στη Φιλοσοφική και μετά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά λόγω της Κατοχής δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τις σπουδές της. Την περίοδο εκείνη συνδέθηκε με το ΕΑΜ και το ΚΚΕ αναπτύσσοντας αντιστασιακή δράση στις εργατικές συνοικίες του Γκύζη και της Νέας Ιωνίας, και συμμετέχοντας στον αντιστασιακό Τύπο. Και μετά... «το μεθύσι της Απελευθέρωσης, τα Δεκεμβριανά, η ήττα, ο Εμφύλιος, οι άγριοι διωγμοί, οι προσπάθειες ανασυγκρότησης της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, οι πρώτες εκλογές, ο ερχομός του Μπελογιάννη και του μεγάλου έρωτα. Η σύλληψή μας, τα Χριστούγεννα του 1950. Οι ατέλειωτοι μήνες στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, μας συντροφεύει το αγέννητο παιδί μας. Η γέννα μου στις Φυλακές Αβέρωφ, οι δίκες, οι καταδίκες μας σε θάνατο, ο χωρισμός όταν η κυβέρνηση του Πλαστήρα δεν τόλμησε να εκτελέσει μάνα βρέφους». Έτσι έχει καταγράψει η ίδια την πορεία της ως τη γνωριμία της με τον Νίκο Μπελογιάννη, ο οποίος είχε φθάσει παράνομα στην Αθήνα από το εξωτερικό κατ΄ εντολήν του ΚΚΕ, τον Ιούνιο του 1950, δέκα περίπου μήνες μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, με αποστολή την ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων.


Η απολογία


Συνελήφθησαν με διαφορά τεσσάρων ημερών τον Δεκέμβριο του 1950. Επτάμιση μήνες κράτησε το μαρτύριό της στο φρικτό κελί της Ασφάλειας Αθηνών στην Καποδιστρίου. Ενάμιση επί ενάμιση ήταν, δίχως ίχνος φωτός. «Ο Νίκος έμεινε δέκα μήνες κλεισμένος. Το κελί του ήταν πιο μεγάλο- 1,70 επί 1,70 θαρρώ. Και είχε φως. Μια λάμπα που άναβε εκτυφλωτικά μέρα νύχτα» αφηγείτο η ίδια σε συνέντευξή της στο «Βήμα». Παρέμειναν στην απομόνωση ως την πρώτη δίκη τους τον Οκτώβριο του 1951, με συγκατηγορούμενους άλλα 91 άτομα. Στην έδρα του στρατοδικείου και ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους γεννήθηκε στη φυλακή ο γιος τους Νίκος.
«Εγώ και οι σύντροφοι μου δικαζόμαστε όχι για συγκεκριμένες πράξεις αλλά για τις ιδέες μας,» είπε απολογούμενη. «Ρητά και κατηγορηματικά μου εδήλωσαν ότι θα με άφηναν ελεύθερη αν απαρνιόμουν τις ιδέες μου. Τι άλλη απόδειξη ότι η δίωξή μου δεν αφορά πράξεις αλλά ιδέες; Δικαζόμαστε γιατί αγαπάμε την Ελλάδα μας και αγωνιζόμαστε να βγει από την υποδούλωση που έχει περιέλθει από την κατοχή και εδώ. Πρώτα στον αγγλικό και τώρα στον αμερικάνικο ζυγό. Αισθήματα ντροπής με συγκλόνισαν όταν ήρθε ο Τζορτζ Ντρίσκαλ στο κελί της ασφάλειας μα με ανακρίνει. Ντροπή! Για την ταπείνωση στην οποία υποβάλλουν τη χώρα μας η Αμερικάνοι, ποδοπατώντας κάθε έννοια ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Η ζωή μας , εμένα και των συντρόφων μου ήταν ένας διαρκής αγώνας για τη λεφτεριά και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας. Για ένα καλύτερο αύριο του λαού μας…»



«Να ζήσεις για το παιδί και την εκδίκηση»

Ακολούθησε η δεύτερη δίκη τον Φεβρουάριο του 1952 και οι καταδίκες σε θάνατο. Ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελέστηκε, μαζί με τους Δημήτρη Μπάτση, Νίκο Καλούμενο και Ηλία Αργυριάδη. Η Ελλη (Ιωαννίδη, τότε) δεν εκτελέστηκε λόγω του βρέφους. Η εκτέλεση έγινε τα ξημερώματα της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952. Τις Κυριακές ούτε οι Γερμανοί δεν εκτελούσαν ανθρώπους. Το κελί της δεν το άνοιξαν. «Εσένα δεν σε έχουν στον κατάλογο» της είπε ο αρχιφύλακας. Ο Μπελογιάννης πλησίασε στο μικρό παράθυρο. Έγειρε το πρόσωπό του κοντά της. Η έκφρασή του ήταν παγωμένη. «Να ζήσεις» της είπε «για το παιδί και την εκδίκηση» αφηγείτο η ίδια.
Αποφυλακίστηκε την Πρωτοχρονιά του 1964. Δραστηριοποιήθηκε στην ΕΔΑ και εργάστηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή», ενώ στη χούντα συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο, απ΄ όπου αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968 λόγω σοβαρής ασθένειας. Αρνήθηκε να φιλοξενηθεί στη Σοβιετική Ένωση, όπως της προτάθηκε τότε, λόγω των διαφωνιών της για την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Πράγα, ενώ μεταπολιτευτικώς επανασυνδέθηκε με το ΚΚΕ προσβλέποντας στην επανένωση της Αριστεράς. «Η επανένωση ξεκίνησε με καλούς οιωνούς και είχε οικτρό τέλος. Αποχώρησα από το ΚΚΕ, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε» έγραφε

Σφραγισμένος φάκελος

Έκτοτε εργάστηκε σε εφημερίδες και περιοδικά ενώ συνέγραψε πλήθος μελετών και βιβλίων με έναν και μόνο στόχο: «Τη συμβολή μου σε μια κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις, που την έσυραν σε μια ανανέωση του πλατωνισμού».
Το 2003 η Έλλη Παππά παρέδωσε στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ) το σύνολο του αρχείου της που, ταξινομημένο σε 60 και πλέον φακέλους, ανήκει στις διαθέσιμες πηγές για τη μεταπολεμική Ιστορία. Άφησε ωστόσο πίσω της ένα μυστικό: τον σφραγισμένο φάκελο που εμπιστεύθηκε στο Μουσείο Μπενάκη υπό την προϋπόθεση να ανοιχτεί μετά τον θάνατό της. Πρόκειται για την πολιτική παρακαταθήκη της Έλλης Παππά, στην οποία, όπως εικάζεται, αναφέρεται στην υπόθεση Μπελογιάννη- τόσο στις συνθήκες της σύλληψής του (κυρίως το αν προδόθηκε ή όχι και από ποιον) όσο και στις δίκες. Η ίδια δεν έκρυβε στις κατ΄ ιδίαν συζητήσεις της ότι είχε πολλά ερωτήματα γύρω από αυτά τα ζητήματα, για τα οποία όμως δεν ήθελε να μιλήσει όσο βρισκόταν εν ζωή. Έτσι, αναμένεται με ιδιαίτερο ιστορικό (και πολιτικό) ενδιαφέρον η δημοσιοποίηση του περιεχομένου του σφραγισμένου φακέλου.
Πλούσιο λογοτεχνικό έργο
Η Έλλη Παππά έγραψε δεκάδες βιβλία, κυρίως πολιτικού και κοινωνιολογικού περιεχομένου, αλλά και βιβλία για παιδιά. Ξεχωρίζουν: «Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς στο Κεφάλαιο του Μαρξ» (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή), «Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας. Η έννοια της ελευθερίας στον πρωτοσωκρατικό υλισμό» (εκδόσεις Άγρα), «Βίος και έργα της Γάτας της Σοφής. Αυθεντική βιογραφία μιας έγκλειστης και μαύρης γάτας» (εκδόσεις Οδυσσέας), «Γράμματα στο γιο μου» (εκδόσεις Άγρα), «Η Κομμούνα του 1871: Επανάσταση του 21ου αιώνα;» (εκδόσεις Άγρα), «Μακιαβέλλι ή Μαρξ» (εκδόσεις Άγρα), «Αποχαιρετισμός στον αιώνα μου» (εκδόσεις Κέδρος), «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας» (εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου), «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση. Οδοιπορικό από το ρωσικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν» (εκδόσεις Βιβλιοπωλείου της Εστίας). Έγραψε το μυθιστόρημα “Το ημερολόγιο ενός φυλακισμένου” και τα διηγήματα και ποιήματα “Δουλειά της φυλακής”, καθώς και τα “Σελίδες από τον τύπο της Αντίστασης” και “Νίκος Κιτσίκης - Ο επιστήμονας, ο άνθρωπος, ο πολιτικός”. Το 2006 κυκλοφόρησαν οι “Μικρογραφίες - Βιβλία από τη φυλακή” (εκδόσεις Καλειδοσκόπιο) μικρά χειροποίητα βιβλιαράκια που έγραψε και βιβλιοδέτησε η ίδια, κατά τη διάρκεια της φυλάκισής της, για τον γιο της.

Η κηδεία

Πενήντα επτά χρόνια μετά την εκτέλεση Μπελογιάννη, η Ιστορία επανόρθωσε εν μέρει. Ο συνονόματος του Νίκου Μπελογιάννη γιος τους, φρόντισε για μια κοινή κηδεία. Τα οστά του πατέρα του τοποθετήθηκαν, κατά τη διάρκεια της πολιτικής τελετής, μαζί με το φέρετρο της μητέρας του και στη συνέχεια κλείστηκαν για πάντα στον κοινό τους τάφο.
Η πολιτική τελετή έγινε το πρωινό του Σαββάτου 31/10/2009 στο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, στο Γ' Νεκροταφείο της Αθήνας, με τη συμμετοχή εκατοντάδων συγκλονισμένων ανθρώπων από τις γενιές της Αντίστασης, των Λαμπράκηδων και τις κατοπινές. Παρόντες ο Νίκος Μπελογιάννης, γιος της Έλλης Παππά και του Νίκου Μπελογιάννη, ο Δημήτρης Πλουμπίδης, γιος του επίσης εκτελεσμένου Νίκου Πλουμπίδη και η Ελένη Μπάτση, κόρη του εκτελεσμένου Δημήτρη Μπάτση. Στην κηδεία βρέθηκαν και εκπρόσωποι από όλες τις γενιές και τις τάσεις της Αριστεράς, αλλά και πολύς κόσμος από άλλους πολιτικούς χώρους, που ήρθε στο νεκροταφείο της Κοκκινιάς για να αποδώσει τιμή, όχι μόνο στην Έλλη Παππά, αλλά και στον αξέχαστο Νίκο Μπελογιάννη.
Οι ομιλητές σκιαγράφησαν με αγάπη την προσωπικότητα της Έλλης Παππά, αλλά και του συντρόφου της.
Όταν η πορεία των σιωπηλών και συγκινημένων ανθρώπων έφτασε στο μνήμα, τραγούδησαν αντάρτικα και επαναστατικά τραγούδια, το τραγούδι του Μπελογιάννη και τον Εθνικό Ύμνο.

Υστερόγραφο

Θέλω να τελειώσω τούτο το σημείωμα για την Έλλη Παππά με τα αποχαιρετιστήρια λόγια του Άγγελου Δεληβοριά, διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη:

«της χρωστάμε κάτι παραπάνω από την ανάγνωση του Πλάτωνα, του Λένιν, του Χέγκελ και του Μαρξ. Της χρωστάμε το δίδαγμα του πώς κρατιέται κανείς ορθός χωρίς να παραπαίει ή να παραιτείται, πώς περισώζει την αξιοπρέπειά του και πώς λαξεύει την αυτοσυνειδησία του, παρά τα συνεχή κυνηγητά και τις ανηλεείς διώξεις, τα στρατοδικεία, τις φυλακές και τις εξορίες, τις επώδυνες διαψεύσεις των ελπίδων και τις χρεωκοπίες των ιδεολογιών στις οποίες είχε επενδύσει τα ιδανικά του. Πώς προστατεύει την πίστη του στο βαθύτερο νόημα του ανθρωπισμού, προφυλάσσοντας ταυτόχρονα τον ορθολογισμό του από τις μαγγανείες των μεταφυσικών παρεκκλίσεων και τις θεωρητικές προκλήσεις των πραγματιστών του θετικισμού».

2/11/2009

Υ.Γ. Τα στοιχεία είναι παρμένα από το διαδίκτυο και τον τύπο.