Σάββατο 29 Μαΐου 2010

ΟΤΑΝ ΖΕΙΣ ΣΕ ΑΧΟΥΡΙ ΓΙΝΕΣΑΙ… ΓΑΙΔΑΡΟΣ

Είχα την τύχη να κάνω ένα ταξίδι στην Ιταλία την περασμένη εβδομάδα. Μια εβδομάδα σε μια μαγευτική περιοχή όπως η Τοσκάνη.


Η εκπληκτική "Πύλη του Παραδείσου" στο Βαπτιστήρι της DUOMO στη Φλωρεντία

Λέω είχα την τύχη γιατί είχα κλείσει την εκδρομή αυτή από το χειμώνα και είχα προπληρώσει. Βλέπετε, με τα νέα μέτρα, τούτη την περίοδο μια τέτοια ενέργεια θα ήταν αποτρεπτική…
Θέλω να γράψω τις εντυπώσεις μου από τούτο το ταξίδι όχι για το πολιτισμικό σοκ που έχω υποστεί, αν πας σε πόλεις όπως η Φλωρεντία, η Πίζα, η Σιένα, η Βολτέρα, το Σαν Τζιμινιάνο κ.α το σοκ είναι δεδομένο, μα για να κάνω αναπόφευκτες συγκρίσεις με τα καθ’ ημάς…



Όπου και να πήγα, σε πόλεις ή μικρά χωριά, πέρα από τον μεσαιωνικό ή αναγεννησιακό χαρακτήρα των κτιρίων, τα καταπληκτικά έργα τέχνης κάθε μορφής κ.α., διαπίστωσα λίγα αλλά ουσιαστικά πράγματα.
1. Οι άνθρωποι σέβονται το μέρος που ζουν και την πολιτιστική τους κληρονομιά.
2. Διατήρησαν αναλλοίωτα τα κτίρια, τα κάστρα, τα σοκάκια.
3. Παντού στους δρόμους θα συναντήσεις έργα τέχνης, αρχαία ή νέα. Όπου σε μια πόλη υπήρχε άγαλμα και το έβαλαν σε μουσείο για λόγους ασφαλείας, το έχουν αντικαταστήσει με αντίγραφό του.
4. Κάθε εκκλησία και κάθε βαφτιστήρι, είναι και ένα μουσείο τέχνης. Εντυπωσιακοί πίνακες, εντυπωσιακά αγάλματα και ακόμη πιο εντυπωσιακές τοιχογραφίες, Μεσαιωνικές ή Αναγεννησιακές, τις στολίζουν.
5. Παντού συνυπάρχουν αρμονικά παλιές και νέες θρησκείες. Είναι εντυπωσιακό πως π.χ μέσα στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου στην Πίζα υπάρχει και προβάλλεται αρχαίος ναός.




6. Οι δρόμοι είναι δρόμοι και όχι παζάρια. Η πραμάτεια είναι μέσα στα, μικρά κυρίως, καταστήματα, με ελάχιστες εξαιρέσεις και αυτές σε πολύ περιορισμένο χώρο. Ταμπέλες δεν υπάρχουν στους δρόμους και στις κολώνες, ούτε έξω από τα μαγαζιά στο δρόμο.
7. Τα τραπεζάκια έξω, είναι ελάχιστα και σε περιορισμένο χώρο
8. Τέντες, air condition και όλα τα σχετικά δεν υπάρχουν σε κανένα κτίριο στα ιστορικά κέντρα
9. Δεν υπάρχει περίπτωση να ψωνίσεις οτιδήποτε και να μη σου κόψουν απόδειξη
10. Τα περίπτερα με τουριστικά είδη σε πλατείες είναι μετακινούμενα, πάει να πει, σχετικά νωρίς, τα μαζεύουν οι άνθρωποι και τα μεταφέρουν σπίτι τους
11. Τέντες από νάιλον, θερμοκήπια ανθρώπων δηλαδή, δεν συνάντησα, πλην ελαχίστων περιπτώσεων και αυτά τα τοποθετούσαν κατά τη διάρκεια της βροχής..



12.
Οι ξενόγλωσσες πινακίδες είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Ελάχιστοι καταστηματάρχες σου μιλούν Αγγλικά, αν και φαντάζομαι τα γνωρίζουν.
13. Κάθε πόλη και κάθε χωριό έχει αρκετά parking στις εισόδους του, τα περισσότερα με πληρωμή. Παρκάρεις, παίρνεις το χαρτάκι σου από το μηχάνημα και φεύγοντας το ξαναβάζεις στο μηχάνημα και πληρώνεις.
14. Τα εστιατόρια κλείνουν στις τρεις το μεσημέρι και ξανανοίγουν στις έξι. Δύσκολα θα βρεις φαγητό με σερβίρισμα τότε. Τη βολεύεις με σάντουιτς και πίτσα στο χέρι αν ξεχαστείς…
15. Το κάπνισμα απαγορεύεται παντού σε εσωτερικούς χώρους. Στους δρόμους όμως υπάρχουν καλαθάκια σκουπιδιών με τασάκια παντού. Είναι απίστευτο μα δεν είδα σκουπίδι πεταμένο έξω από καλαθάκι ή κάδο.
16. Οι καταστηματάρχες είναι ευγενικοί και πολύ εξυπηρετικοί. Δεν σου γίνονται φόρτωμα διαλαλώντας την πραμάτεια τους ακόμη και στους υπαίθριους χώρους. Είναι τόσο κατατοπιστικοί που τους καταλαβαίνεις ακόμη και αν δεν ξέρεις τη γλώσσα.
17. Σε κάθε παράθυρο, σε κάθε μικρό μπαλκονάκι υπάρχουν γλάστρες με λουλούδια.
18. Πουθενά δεν είδα γραμμένους τοίχους, κατεστραμμένες πινακίδες σήμανσης, αρκετά κατατοπιστικές επ’ ευκαιρία, πουθενά δεν είδα καταστροφή.
19.
Η γη είναι όλη καλλιεργημένη ακόμη και στα σύνορα των κάστρων κάθε πόλης
20. Η Καθαριότητα είναι εντυπωσιακή. Έψαχνα απεγνωσμένα να βρω, σε δρόμους έξω από χωριά κυρίως, πεταμένα σκουπίδια, για να αποκτήσω ένα άλλοθι για τα δικά μας, μα, πιστέψτε με, βρήκα ελάχιστα μετρημένα στα δάκτυλα. Από εδώ πέρασε Έλληνας… ήταν το σχόλιό μου, δυστυχώς …
21. Επί μισή ώρα, στο αγροτόσπιτο που μέναμε σε ένα χωριό, μας κατατόπιζαν για το τι θα δούμε, που θα φάμε φτηνά και καλά, που θα ψωνίσουμε, μας έδωσαν χάρτες, μας έκαναν να νοιώσουμε άνετα σε ένα ξένο μέρος…


Το αγροτόσπιτο που μέναμε

Ασέβεια στην … μονοκαλλιέργεια

Όταν σε ένα τόπο, όπως ο δικός μας, μονοκαλλιέργεια έχει καταντήσει να είναι ο τουρισμός, όταν η ανάπτυξη στηρίζεται σε αυτόν, τότε είσαι υποχρεωμένος να σέβεσαι αυτό που … πουλάς.
«Πουλάμε» ήλιο και φύση. «Πουλάμε» εντυπωσιακές παραλίες με εξαιρετικές αμμουδιές. «Πουλάμε» αρχαία μνημεία κατάσπαρτα στον Ελλαδικό χώρο, «πουλάμε» πανέμορφα νησιά, «πουλάμε» ανατολίτικη κουζίνα και τοπικά προϊόντα. Πόσα από αυτά σεβόμαστε; Πόσα από αυτά προβάλλουμε επαρκώς; Πόσα από αυτά προσπαθούμε να διατηρήσουμε αναλλοίωτα;
Η ευθύνη της πολιτείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης ειδικότερα είναι τεράστια.
Αντιλαμβάνομαι και ξέρω τις δυσκολίες, κυρίως οικονομικές, που αντιμετωπίζει η τελευταία. Αντιλαμβάνομαι τις περιορισμένες δυνατότητες, την πίεση, τη λειψή υποδομή, τα πενιχρά μέσα. Σύμφωνοι. Η αυτοδιοίκηση έχει άλλοθι και το προβάλει σε κάθε ευκαιρία.
- Τι να κάνουμε; Δεν έχουμε χρήματα, είναι η μόνιμη δικαιολογία.



Θέμα χρημάτων;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΘΕΜΑ ΧΡΗΜΑΤΩΝ!
Αν πραγματικά θέλεις να προχωρήσεις κάτι, θα βρεις τον τρόπο να το προωθήσεις. Τα πάντα θεωρώ πως είναι θέμα παιδείας των ανθρώπων, άρα προς τα εκεί πρέπει να στοχεύσουμε με σχέδιο και προγραμματισμό.
► Δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να συνεργαστείς με τα σχολεία (και όχι μόνο), προωθώντας τη δημιουργία εθελοντικών ομάδων, για τον καθαρισμό συγκεκριμένων περιοχών της πόλης και του νομού.
► Δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να πείσεις τους πολίτες να μη πετούνε έξω από τους κάδους τα σκουπίδια τους.
► Δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να αποτρέψεις, με παραδειγματική τιμωρία ίσως, τους αναίσθητους πολίτες να κάνουν τις αλάνες, τις ρεματιές και τις παραλίες σκουπιδότοπους!
► Δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να επιβάλλεις στους καταστηματάρχες να περιορίζονται στους χώρους που ενοικιάζουν και να μην επεκτείνονται , να μην συμπεριφέρνονται σαν κατακτητές σε δημοτική περιουσία, να σέβονται τα πεζοδρόμια που καταλαμβάνουν και να τα κρατούν καθαρά. Δεν πληρώνουν που δεν πληρώνουν για τους χώρους που καταλαμβάνουν, ας μην τους ρυπαίνουν κιόλας (ρύποι δεν είναι μόνο τα σκουπίδια)!
► Δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να αναγκάσεις όσους εκμεταλλεύονται χώρους στις παραλίες να τις καθαρίζουν, με ποινή την ανάκληση της άδειας. (Αστεία ιστορία. Ποιες άδειες; …)
► Δεν χρειάζονται χρήματα μα εφαρμογή των νόμων η μη κατεδάφιση διατηρητέων κτισμάτων, ο σεβασμός των μνημείων, η διατήρηση μιας πολεοδομικής ταυτότητας στην πόλη και στα χωριά.
► Δεν χρειάζονται χρήματα, η απαιτούνται ελάχιστα προκειμένου να βουλώσεις τις τρύπες που χάσκουν στους δρόμους ή προκειμένου να στρώσεις με λίγο χαλίκι ένα parking (ανατολική παραλία) που νοιώθεις ντροπή και να το βλέπεις…
► Δεν χρειάζεται χρήματα ο συντονισμός των υπηρεσιών μέσα στον ίδιο δήμο ή νομό. Είναι αδιανόητο ένας δρόμος να είναι «ανοιχτή πληγή» για πολύ μεγάλο διάστημα, επειδή σήμερα ο δήμος, αύριο η ΔΕΗ, μεθαύριο ο ΟΤΕ, αποφάσισαν να κάνουν έργα…
► Δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να αποτρέψεις τους πολίτες να μην παρκάρουν σε μέρος που απαγορεύεται το παρκάρισμα. Δεν είναι δυνατόν ο Πόντες π.χ. να είναι χώρος παρκαρίσματος, είναι αδιανόητο η είσοδος της πόλης να αποτελεί ένα παράνομο parking.
► Χρειάζονται άραγε χρήματα προκειμένου να αναγκάσεις τους λογής επιτηδευματίες να μην κάνουν τις κολώνες χώρους διαφήμισης των καταστημάτων τους; Πόσα χρήματα εισπράττει η τοπική αυτοδιοίκηση από τις χιλιάδες ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ διαφημιστικές πινακίδες στα πεζοδρόμια και στους δρόμους; Η αποτρέπεις κάτι που απαγορεύεται ή το νομιμοποιείς με κανόνες και αισθητική και εισπράττεις! Αυτό το μπάχαλο ούτε στη Ζιμπάμπουε…
► Χρειάζονται χρήματα προκειμένου η τοπική αυτοδιοίκηση να επιβάλλει καλαίσθητες πινακίδες στα καταστήματα σε συγκεκριμένα μεγέθη και με προτεραιότητα στη γλώσσα μας;
Όταν μπεις στον τόπο μας θαρρείς πως είμαστε δίγλωσσοι, κάτι σαν Βέλγιο, Αυστρία κ.λ.π. Δεν σεβόμαστε τη γλώσσα μας την πλέον εντυπωσιακή, την πλέον καθαρή, την πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου. Δουλοπρεπείς, την έχουμε απαξιώσει, με ευθύνη και της πολιτείας βεβαίως. Είναι απαράδεκτο στις πινακίδες των καταστημάτων μας να ψάχνουμε με το φανάρι τα Ελληνικά.
Αντιλαμβάνομαι ότι η γλώσσα μας είναι «ανάδελφη» και πρέπει να βοηθήσουμε τους επισκέπτες να καταλάβουν. Ωραία. Ας γράφουμε Ελληνικά και ας κάνουμε από κάτω με μικρά γράμματα την επεξήγησή μας σε ξένη γλώσσα. Να κυριαρχούν τα Ελληνικά όμως!
► Χρειάζονται χρήματα προκειμένου να αναγκάσεις τους καταστηματάρχες να μην καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια, που, αν δεν είναι ανύπαρκτα, είναι στενά; Έχουν και οι απλοί πολίτες δικαιώματα σε αυτό τον τόπο…
► Χρειάζονται χρήματα ή πόσα επιτέλους χρειάζονται προκειμένου να τοποθετηθούν δέκα κάδοι στις παραλίες και καλαθάκια στους δρόμους;
► Χρειάζονται χρήματα προκειμένου να επιβάλεις στους καταστηματάρχες να τοποθετήσουν έξω από χώρους μη καπνιζόντων ένα δοχείο με άμμο ή νερό για τα αποτσίγαρα όσων καπνίζουν αναγκαστικά έξω;
► Πόσα παραπάνω χρήματα χρειάζονται προκειμένου, όταν καθαρίζονται τα πρανή των δρόμων, να μαζεύονται και τα εκατοντάδες πλαστικά που τα στολίζουν; Θαρρώ είναι προτιμότερο να μην καθαρίζονται τα πρανή και να μας πνίγουν τα χορτάρια, παρά την εικόνα που βλέπουμε όταν καθαρίζονται. Είναι ντροπή!
► Δεν χρειάζονται χρήματα μα βούληση, σχέδιο και όραμα για πολλά πράγματα που θα άλλαζαν την εικόνα μας. Δυστυχώς για όραμα έχουμε το βόλεμα των ημετέρων, βούληση τη λαμογιά (πολλοί και διάφοροι) , όσο για το σχέδιο είχαμε μηδέν στο σχολείο στα καλλιτεχνικά…



Ο χώρος σου επιβάλλει συμπεριφορά

Όταν ο επισκέπτης έρθει στον τόπο μας ξεχνά αυτά που κάνει στον δικό του τόπο. Απελευθερώνεται και συμπεριφέρεται όπως και εμείς θεωρώντας προφανώς πως αυτό είναι το σωστό. Αν κρατά ένα πλαστικό μπουκαλάκι νερού, ψάχνει κάπου να το πετάξει και δεν βρίσκει, αν βλέπει γύρω του δεκάδες πεταμένα, ε! θα το πετάξει και αυτός!
Αν κυκλοφορείς σε αχούρι συμπεριφέρεσαι σαν γάιδαρος, αν κυκλοφορείς σε σαλόνι και γάιδαρος να είσαι θα σεβαστείς το χώρο!


Νάρκισσοι


Ο Νάρκισσος, ο νεαρός της μυθολογίας μας είναι ο θεός μας.



Είμαστε ο υπερθετικός βαθμός των επιθέτων. Οι ομορφότεροι, οι εξυπνότεροι και οι καλύτεροι άνθρωποι της γης. Ναζιστές όλοι οι Γερμανοί, σωβινιστές όλοι οι Γάλλοι, κρυόκωλοι οι Άγγλοι, βάρβαροι οι Τούρκοι, μαφιόζοι οι Ρώσοι και οι Αλβανοί…
Όταν οι άλλοι λαοί καυτηριάζουν τις ασχήμιες μας, τα σκάνδαλα του κράτους μας, τις μαφιόζικες συμπεριφορές μας, ανατρέχουμε στο μακρινό παρελθόν μας και επικαλούμαστε το Σωκράτη που οι ίδιοι θανατώσαμε, τον Αριστοτέλη που σταυρώνουμε καθημερινά μέσα από μια άθλια παιδεία, τον Περικλή, τον Ευριπίδη… Τι θαυμάζουμε λοιπόν οι αμετανόητοι Έλληνες στον καθρέφτη μας; Τις πόλεις - εκτρώματα που κτίσαμε; Το περιβάλλον που οι ίδιοι βρωμίσαμε; Την παντοκρατορία της πολιτισμικής σαβούρας; Τη χυδαιότητα που επικρατεί σε κάθε πολιτική, κοινωνική ακόμη και θρησκευτική έκφραση;
Τι επιτέλους επιδιώκουμε; Να προοδεύουμε χωρίς κόπο και προσπάθεια, να τα «κονομάμε» χωρίς στοιχειώδη παροχή υπηρεσιών, να ζούμε σαν βδέλλες από το αίμα των άλλων;
Ώρα να ξεπεζέψουμε από το άτι του ναρκισσισμού και του εγωισμού, να απαρνηθούμε την αρχαιολαγνία και να αγαπήσουμε αληθινά την ιστορική μας διαδρομή, να πατήσουμε πάνω στα αρχαία θεμέλια κι όχι να τα κουβαλούμε στις πλάτες, να πιστέψουμε στους εαυτούς μας και να γίνουμε αυτόνομοι…
Ώρα να κοιτάξουμε τους λαούς που θεωρούμε … παρακατιανούς και να δούμε πως προόδευσαν, με πόσο σεβασμό αντιμετωπίζουν το παρελθόν τους, πως το χρησιμοποιούν για το μέλλον, πόσο σεβασμό δείχνουν στο περιβάλλον και στον άνθρωπο. Έτσι θα γίνουμε θαρρώ καλύτεροι!

24/5/2010

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

ΠΑΟΥΛΟ ΚΟΕΛΙΟ (Paulo Coelho)

Μόλις επέστρεψα από ένα εβδομαδιαίο ταξίδι στις πόλεις και τα χωριά της Τοσκάνης και δεν έχω συνέλθει από το πολιτισμικό σοκ! Δεν έχω διάθεση για «βαριά» λόγια, ο χρόνος άλλωστε δεν είναι κατάλληλος και οι συγκρίσεις … άστα να πάνε!
Ας το ρίξουμε λίγο «έξω». Ας ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και από τις σκοτούρες μας για λίγο. Ένα καλό βιβλίο, ένα παραμύθι, ένα ποίημα, βοηθούν σε αυτό.
Δυο παραμύθια και ένας δεκάλογος απόψεων του Κοέλιο, για σήμερα. Χωρίς περιττά άλλα λόγια.
Βιογραφικό

Ο Πάολο Κοέλιο (Paulo Coelho), είναι βραζιλιάνος συγγραφέας.
Γεννήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας στις 24 Αυγούστου 1947. Φοίτησε στην νομική, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του το 1970 για να ταξιδέψει στο Μεξικό, Περού, Βολιβία, Χιλή, στην Ευρώπη και την Βόρεια Αφρική. Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στην Βραζιλία και άρχισε να γράφει στίχους για μουσική. Φυλακίστηκε για λίγο καιρό το 1974 για υπονομευτικές δραστηριότητες κατά της βραζιλιάνικης δικτατορίας.
Παρότι Χριστιανός Καθολικός, τα κείμενά του συνδυάζουν με ένα ιδιαίτερο τρόπο τη θρησκευτικότητα και τον μυστικισμό, διαλογισμό και πνευματικές ασκήσεις και εμπειρίες από το μυστικιστικό παρελθόν του, που συχνά ίσως να αντιτίθενται στη γραμμή του επίσημου Καθολικισμού. Τα θέματά του από την άλλη δεν θα εκφράζανε συγκεκριμένη θρησκευτική ιδεολογία, αν δεν υπήρχαν τα Καθολικά στοιχεία, αλλά αυτή η διάσταση δεν λαμβάνεται έντονα υπόψη από το κοινό του, καθότι υφίσταται απλά ως υπόβαθρο για την κυρίως ιστορία.
Ενδιαφέρον έχει να πούμε ότι η επίσημη Ελληνική Εκκλησία δεν έχει αντιδράσει θετικά ή αρνητικά για την επιτυχία του στην Ελλάδα.
Πολλά από τα έργα του έχουν μία ιδιαίτερη και μυστικιστική ατμόσφαιρα, ενώ πολύ σύνηθες θέμα τους είναι η αφοσίωση σε ένα στόχο και η επίτευξη των ονείρων. Έχει πουλήσει πάνω από 20 εκατομμύρια βιβλία σε ολόκληρο τον κόσμο και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε τριανταοκτώ γλώσσες. Του έχουν απονεμηθεί πολλά λογοτεχνικά βραβεία από διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης μιας υποψηφιότητας για το περίφημο Διεθνές Λογοτεχνικό Βραβείο του Δουβλίνου για το «Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει».
(Βικιπαίδεια)

O άνθρωπος, το άλογο και το σκυλί

Ένας άνθρωπος, το άλογό του και το σκυλί του περπατούσαν σ ένα δρόμο. Καθώς περνούσαν δίπλα από ένα τεράστιο δέντρο, έπεσε ένας κεραυνός και όλοι έμειναν στον τόπο. Αλλά ο άνθρωπος δεν αντιλήφθηκε ότι είχε πια αφήσει τον κόσμο τούτο και συνέχισε να περπατάει με τα ζώα του. Μερικές φορές οι πεθαμένοι θέλουν χρόνο για να συνειδητοποιήσουν τη νέα τους κατάσταση...
Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς, ανηφορικός, ο ήλιος έκαιγε και αυτοί είχαν ιδρώσει και διψούσαν πολύ.
Σε μια στροφή διέκριναν μια μεγαλόπρεπη πύλη, καμωμένη ολόκληρη από μάρμαρο, που οδηγούσε σε μία πλατεία στρωμένη με χρυσάφι, που στο κέντρο της είχε μία πηγή από όπου ανάβλυζε κρυστάλλινο νερό.
Ο οδοιπόρος προχώρησε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο:
- Καλημέρα
- Καλημέρα, απάντησε ο φύλακας
- Ποιος είναι αυτός ο τόσο όμορφος τόπος;
- Είναι ο παράδεισος
- Ωραία που φτάσαμε στον παράδεισο, διψάμε πολύ
- Μπορείτε να μπείτε, κύριε, και να πιείτε όσο θέλετε ( και ο φύλακας έδειξε την πηγή)
- Το άλογο και το σκυλί μου διψάνε κι αυτά
- Λυπάμαι πολύ, είπε ο φύλακας - Εδώ δεν επιτρέπονται ζώα
Ο άνθρωπος στενοχωρήθηκε επειδή διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει νερό μόνο αυτός. Ευχαρίστησε το φύλακα και συνέχισε το δρόμο του.
Αφού περπάτησαν πολλή ώρα στην ανηφόρα, εξαντλημένοι πια, έφτασαν σ ένα μέρος που είχε για είσοδο μια παλιά ξύλινη πύλη που οδηγούσε σ ένα χωματόδρομο πλαισιωμένο από δέντρα.
Στη σκιά ενός από τα δέντρα καθόταν ένας άνθρωπος μ ένα καπέλο στο κεφάλι, ίσως και να κοιμόταν.
- Καλημέρα, είπε ο οδοιπόρος.
Ο άνθρωπος έγνεψε με το κεφάλι
- Διψάμε πολύ, εγώ το άλογό μου και το σκυλί μου
- Έχει μια πηγή σ' εκείνες τις πέτρες, είπε ο άνθρωπος δείχνοντας το σημείο - Πιείτε όσο θέλετε
Ο άνθρωπος, το άλογο και το σκυλί πήγαν ως την πηγή και έσβησαν τη δίψα τους. Ο οδοιπόρος γύρισε για να τον ευχαριστήσει.
- Ελάτε πάλι όποτε θέλετε, απάντησε ο άνθρωπος
- Αλήθεια, πως λέγεται αυτό το μέρος;
- Παράδεισος
- Παράδεισος;; Μα ο φύλακας της μαρμαρένιας πύλης είπε ότι ο παράδεισος ήταν εκεί!
- Εκεί δεν είναι ο παράδεισος, είναι η κόλαση
Ο οδοιπόρος τα’ χασε.
- Πρέπει να τους απαγορεύετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας! Αυτό σίγουρα θα προξενεί μεγάλα μπερδέματα!
- Καθόλου, αντίθετα μας κάνουν μεγάλη χάρη. Επειδή εκεί μένουν όλοι αυτοί που είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους...


Ο Κύκλος της Χαράς


Κάποια μέρα ένας χωρικός χτύπησε δυνατά την πόρτα ενός μοναστηριού. Όταν ο αδελφός θυρωρός άνοιξε, εκείνος του έδωσε ένα θαυμάσιο τσαμπί σταφύλια.
- Αγαπητέ αδελφέ, αυτά είναι τα πιο ωραία σταφύλια του αμπελιού μου. Ήρθα εδώ να σου τα χαρίσω.
- Ευχαριστώ! θα τα πάω αυτά στον αβά, θα χαρεί πολύ με τέτοιο δώρο.
- Όχι! Για σένα τα έφερα.
- Για μένα; Ο αδελφός κοκκίνισε, επειδή αισθάνθηκε ότι δεν άξιζε ένα τέτοιο δώρο της φύσης.
- Ναί! επέμενε ο χωρικός. Γιατί πάντα μου άνοιγες την πόρτα, όταν εγώ χτυπούσα. Όταν χρειαζόμουν βοήθεια, επειδή η σοδειά μου είχε καταστραφεί από την ξηρασία, εσύ μου έδινες κάθε μέρα ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι κρασί, θέλω αυτό το τσαμπί σταφύλια να σου φέρει λίγο από την αγάπη του ήλιου, την ομορφιά της βροχής και το θεϊκό θαύμα που το γέννησε τόσο όμορφο.
Ο αδελφός θυρωρός τοποθέτησε το τσαμπί μπροστά του κι όλο το πρωί το θαύμαζε: Ήταν πραγματικά όμορφο. Γι' αυτό αποφάσισε να παραδώσει το δώρο στον αβά, που πάντα τον ενθάρρυνε με σοφά λόγια.
Ο αβάς χάρηκε πολύ με τα σταφύλια, θυμήθηκε όμως ότι κάποιος αδελφός στο μοναστήρι είχε αρρωστήσει και σκέφτηκε: «θα του δώσω το τσαμπί. Ποιος ξέρει, μπορεί να φέρει κάποια χαρά στη ζωή του».
Έτσι κι έγινε. Τα σταφύλια δεν έμειναν, όμως, πολλή ώρα στο δωμάτιο του άρρωστου αδελφού, γιατί κι εκείνος συλλογίστηκε: «Ο αδελφός μάγειρας μ' έχει φροντίσει τόσο καιρό, ταΐζοντας με με ό,τι καλύτερο. Σίγουρα θα χαρεί».
Όταν το μεσημέρι εμφανίστηκε ο αδελφός μάγειρας με το γεύμα, αυτός του έδωσε τα σταφύλια.
- Είναι για σένα, είπε ο άρρωστος αδελφός. - Επειδή πάντα βρίσκεσαι σ' επαφή με τα προϊόντα που μας προσφέρει η φύση, θα ξέρεις τι να κάνεις μ' αυτό το δημιούργημα του θεού.
Ο αδελφός μάγειρας έμεινε κατάπληκτος από την ομορφιά του τσαμπιού και σχολίασε με τον βοηθό του πόσο τέλεια ήταν τα σταφύλια. Τόσο τέλεια, που κανείς άλλος δεν θα εκτιμούσε τέτοιο θαύμα της φύσης όσο ο αδελφός σκευοφύλακας, καθώς εκείνος ήταν ο υπεύθυνος για τη φύλαξη της Αγίας Μετάληψης και πολλοί στο μοναστήρι τον θεωρούσαν σαν άγιο άνθρωπο.
Ο σκευοφύλακας με τη σειρά του χάρισε τα σταφύλια στον πιο νεαρό δόκιμο, ώστε να καταλάβει εκείνος, ότι το έργο του θεού φανερώνεται στις πιο μικρές λεπτομέρειες της δημιουργίας. Όταν ο δόκιμος τα πήρε, η καρδιά του δόξαζε τον Κύριο, επειδή δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο τσαμπί. Την ίδια στιγμή θυμήθηκε την πρώτη φορά που είχε φτάσει στο μοναστήρι και τον άνθρωπο που του είχε ανοίξει την πόρτα - αυτή η χειρονομία του είχε επιτρέψει να βρεθεί σήμερα σ' εκείνη την κοινότητα ανθρώπων που ήξεραν να εκτιμούν τα θαύματα.
Κι έτσι, λίγο πρίν νυχτώσει, έφερε το τσαμπί στον αδελφό θυρωρό.
- Να το απολαύσεις, είπε. - Γιατί εσύ περνάς τον περισσότερο χρόνο εδώ ολομόναχος. Αυτά τα σταφύλια θα σε κάνουν να χαρείς.
Ο αδελφός θυρωρός θεώρησε ότι εκείνο το δώρο προοριζόταν πραγματικά για τον ίδιο, απόλαυσε την κάθε ρόγα του τσαμπιού και κοιμήθηκε ευτυχισμένος.

Ο Δεκάλογος του Πάουλο Κοέλιο...

1. Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Και θα πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν έτσι.
2. Σε κάθε άνθρωπο έχουν δοθεί δύο ποιότητες: η δύναμη και το ταλέντο. Η δύναμη τον οδηγεί να συναντήσει το πεπρωμένο του, το ταλέντο του τον υποχρεώνει να μοιραστεί με τους άλλους τα καλά του στοιχεία. Ο καθένας πρέπει να γνωρίζει πότε να χρησιμοποιεί το ένα και πότε το άλλο.
3. Σε κάθε άνθρωπο έχει δοθεί μια αρετή: η ικανότητα να επιλέγει. Για όποιον δεν χρησιμοποιεί αυτή την αρετή, μετατρέπεται σε κατάρα - και οι άλλοι θα επιλέγουν πάντα για λογαριασμό του.
4. Κάθε άνθρωπος έχει τον Προσωπικό του Μύθο να υλοποιήσει και αυτός είναι ο λόγος που έρχεται στον κόσμο. Ο Προσωπικός Μύθος εκδηλώνεται στον ενθουσιασμό του για όσα κάνει.
5. Κάθε άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει δύο γλώσσες: τη γλώσσα της κοινωνίας και την γλώσσα των οιωνών. Η πρώτη εξυπηρετεί την επικοινωνία με τους άλλους. Η δεύτερη χρησιμοποιείται για να εξηγεί τα μηνύματα από τον Θεό.
6. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αναζητά την απόλαυση - αυτό δηλαδή που δίνει σ' εκείνον χαρά και όχι κατ' ανάγκη στους άλλους.
7. Κάθε άνθρωπος πρέπει να διατηρεί ζωντανή μέσα του την ιερή φλόγα της τρέλας. Και πρέπει να συμπεριφέρεται σαν κανονικός άνθρωπος.
8. Τα μόνα σφάλματα που θεωρούνται σοβαρά είναι τα εξής: να μη σέβεσαι τα δικαιώματα του άλλου, να παραλύεις από τον φόβο, να αισθάνεσαι ένοχος, να νομίζεις ότι δεν αξίζεις ό,τι καλό και κακό σου συμβαίνει στη ζωή και να είσαι δειλός. Να αγαπούμε τους εχθρούς μας, αλλά να μην κάνουμε συμμαχίες μαζί τους. Βρίσκονται στον δρόμο μας για να δοκιμάσουν το σπαθί μας και αξίζουν τον σεβασμό της μάχης μας. Εμείς να διαλέγουμε τους εχθρούς μας και όχι αντίστροφα.
9. Όλες οι θρησκείες οδηγούν στον ίδιο Θεό και όλες αξίζουν τον ίδιο σεβασμό.
10. Ό,τι κάνουμε στο παρόν επηρεάζει το μέλλον ως συνέπεια και το παρελθόν ως λύτρωση.

17/5/2010
markos-arthra.blogspot.com

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

ΑΠΕΡΓΙΑ 5 ΜΑΗ 2010








Μας θέλουν σκλάβους.
Μας θέλουν κωπηλάτες σε γαλέρα με το ταμπούρλο και το μαστίγιο.
Μας θέλουν υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου, χωρίς φωνή και χωρίς δικαιώματα.
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ

Αλλοι τα ρούφηξαν



κι άλλοι τα ... τρώνε...