Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Η Κατάληψη της Νομικής



Η κατάληψη της Νομικής ήταν η πρώτη μαζική αντιπαράθεση του αντιδικτατορικού κινήματος με τη δικτατορία και αποτέλεσε ορόσημο, την κρισιμότερη ίσως καμπή για το φοιτητικό κίνημα που, μετά τα γεγονότα της Νομικής, μαζικοποιήθηκε με πολύ γοργούς ρυθμούς και οδήγησε στα γεγονότα του Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο.
Αφύπνισε συνειδήσεις, κινητοποίησε την κοινωνία, ενέπνευσε αισιοδοξία για τη δυνατότητα ανατροπής, ήταν με άλλα λόγια καθοριστική για τη δημιουργία των προϋποθέσεων της λαϊκής εξέγερσης που ακολούθησε.
Η δυναμική της κοινωνικής εξέγερσης είναι απρόβλεπτη ακόμα κι απ’ αυτούς που την προετοιμάζουν ή διαισθάνονται πως έρχεται.
Το να ζει κανείς μέσα σε μια εξέγερση, είναι κάτι ανεπανάληπτο, κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί. Όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτόn το δημιουργικό παλμό της κοινωνίας, μπορούν να ζήσουν και να αισθανθούν πόση δύναμη κρύβει η ανθρώπινη κοινωνία.
Είχα την τύχη να ζήσω από κοντά αυτά τα γεγονότα, ως φοιτητής της Φυσικομαθηματικής Σχολής. Θα μου μείνουν αξέχαστα όπως είναι φυσικό και για το γεγονός ότι εκεί συνειδητοποιήθηκα, εκεί αντρώθηκα, εκεί ένοιωσα πάθος, ένταση, έξαψη, εκεί τόλμησα, εκεί δεν λογάριασα φόβο, εκεί έμαθα τα τραγούδια του Θεοδωράκη, εκεί κατάλαβα τι πάει να πει χαφιές, προδότης και ρουφιάνος, κ.α. !
Θυμούμαι δυο τρία χαρακτηριστικά γεγονότα.
  Σε μια συνέλευση ήρθε ένας παπάς και μας μίλησε, τονίζοντας τη συμπαράστασή του στον αγώνα μας. Την επόμενη ημέρα μας ανακοινώθηκε ότι ο παπάς συνελήφθη δια τα περαιτέρω…
  Στο Χημείο, πάλι σε συνέλευση, ήρθε κάποιος πολίτης και μας δήλωσε ότι είναι οικοδόμος και συμπαρίσταται στον αγώνα μας, μαζί με άλλους οικοδόμους. Κάποιος από τους συντονιστές είχε τη φαεινή ιδέα να ζητήσει να μας δείξει τα χέρια του. Βαμβάκι… Τον διώξαμε χωρίς βία μα με ελάχιστο … κράξιμο!
● Μετά από μια συνέλευση κάποιος «συναγωνιστής» με έπεισε και πήγαμε στην οδό Θεμιστοκλέους, σε ένα περίπου άδειο διαμέρισμα και από ένα μαγνητόφωνο μου έβαλε στη διαπασών τραγούδια του Θεοδωράκη! Έφυγα άρον, άρον γιατί φαντάστηκα ότι ήταν ή μπάτσος ή χαφιές! ( αν πράγματι ήταν «τρελός» αγωνιστής δεν θα το μάθω ποτέ, αν ήταν όμως του ζητώ συγνώμη για την, αυτονόητη,  σκέψη)!
Στο θέμα μας όμως. 
 
 Πρώτες αντιδράσεις
Από το 1972 οι συνθήκες έντασης και αυξημένης οργής μέσα στην κοινωνία ήταν δεδομένες. Αρχίζουν οι πρώτες ανταρτοδιαδηλώσεις από φοιτητές (οργανώνονταν μετά από συνεννοήσεις και ραντεβού σε συγκεκριμένα σημεία, είτε με αφορμή διάφορες συναυλίες).
Οι πρώτες άξιες λόγου φοιτητικές αντιδράσεις κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εμφανίσθηκαν στις αρχές του 1972, με τη συγκρότηση των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα (ΦΕΑ), που αμφισβητούσαν ανοιχτά τα διορισμένα από τη χούντα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων. Στα πανεπιστήμια δραστηριοποιούνταν οργανώσεις κατά κύριο λόγο από την Αριστερά («Ρήγας Φεραίος», «Αντι-ΕΦΕΕ», «ΑΑΣΠΕ» κ.α).
Αξιοσημείωτη είναι επίσης για το χρονικό αυτό διάστημα η συγκέντρωση της ΟΤΟΕ και των υπαλλήλων της ΕΤΕ στο Κεντρικό κατάστημα της Εθνικής στις 9 Νοέμβρη 1972, όπου οι συγκεντρωμένοι τάχθηκαν ενάντια στο νομοσχέδιο για την μετατροπή των Ταμείων Υγείας σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου.
Το Νοέμβριο του 1972 η δικτατορία, θέλοντας να θολώσει τα νερά, προκήρυξε εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, τις οποίες κέρδισαν οι προσκείμενοι σε αυτή φοιτητές. Τα πολλά περιστατικά νοθείας που αναφέρθηκαν, συνετέλεσαν στη δημιουργία ένας μαχητικού και ριζοσπαστικοποιημένου φοιτητικού κινήματος.

 Το χρονικό της κατάληψης
Από τους πρώτους μήνες του 1973 υπάρχει ένα κλίμα κοινωνικής δυσαρέσκειας και κινητοποιήσεων με χαρακτηριστική την αντίθεση των Μεγαρέων στο υπό ίδρυση διυλιστήριο που θα κατέστρεφε τον κάμπο. Όμως το σημείο αναφοράς των κινητοποιήσεων εξακολουθεί να παραμένει ο σπουδαστικός χώρος.
Από την αρχή του 1973 οι φοιτητές βρίσκονταν σε αναβρασμό.
30/1/73: Απελαύνεται ο Κύπριος φοιτητής της Φυσ/κής Αθήνας Μιχ. Παπαχρυσοστόμου επειδή είχε καταγγείλει τη νοθεία των πρόσφατων φοιτητικών εκλογών.
1/2/73: Με κλήση του πρύτανη της ΑΣΟΕ Ι. Χρυσοκέρη καλούνται σε απολογία στο πειθαρχικό οι φοιτητές: Βλάχος, Λουλουδόκης, Μαργώνης, Μαρώλιας, Μπαλαούρος, Μπαστάκης, Μπονέλης, Ξανθόπουλος, Παλούκα, Παπαχρήστου, Τσιμπίδας και Χονδρόπουλος, επειδή σύνταξαν μελέτη με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Σχολή.
Δέκα ακόμα φοιτητές παραπέμπονται στον εισαγγελέα για παράβαση του Ν.4000 περί τεντυμποϋσμού με την κατηγορία ότι επιτέθηκαν έξω από το Πανεπιστήμιο εναντίον αστυφύλακα με πολιτική περιβολή.
2/2/73: Εκδικάζεται στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων η υπόθεση της πειθαρχικής δίωξης της φοιτήτριας της Φιλοσοφικής Πόπης Βουτσινά βάσει του νόμου 93/69 και της επιβάλλεται η ποινή της «βαρείας επιπλήξεως».
3/2/73: Καταδικάζονται οι φοιτητές Γ. Σκιάνης (7 μήνες και 25 μέρες) και Π. Σέμπος (7 μήνες και 15.μέρες), επειδή την Τετάρτη 31/1/73 επιτέθηκαν και ξυλοκόπησαν τον αστυφύλακα Στέφανο Μπαρκονίκο που με πολιτική περιβολή θέλησε να τους πάρει τις ταυτότητες.
Εκδικάζεται στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανεπιστήμιου Ιωαννίνων η υπόθεση της πειθαρχικής δίωξης του φοιτητή Σταύρου Κουρεμένου με βάση το νόμο 93/69 και του επιβάλλεται η ποινή της «βαρείας επιπλήξεως».
5/2/73: Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφασίζουν γενική αποχή από τα μαθήματα. Η Χούντα απαντά στις 13 Φεβρουαρίου με τη δημοσίευση του νομοθετικού διατάγματος 1347, με το οποίο δινόταν η δυνατότητα στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας να ανακαλεί τις αναβολές στράτευσης των φοιτητών που απείχαν από τα μαθήματά τους. Η απόφαση αυτή αποτέλεσε τη θρυαλλίδα της επελθούσας φοιτητικής έκρηξης.
Την ίδια ημέρα και την επομένη γίνεται συγκέντρωση και διαδήλωση μέσα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Η Αστυνομία παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, εισβάλλει στο Ίδρυμα και συλλαμβάνει 100 άτομα και παραπέμπει σε δίκη11 φοιτητές. Σχεδόν αμέσως και παρά τις αντιδράσεις, 88 φοιτητές έλαβαν φύλλο πορείας για να παρουσιαστούν στο στρατό.
8/2/73: Το Ε.Μ.Π. δέχεται τα αιτήματα των σπουδαστών, όμως η αποχή συνεχίζεται.
Καθολική αποχή των δευτεροετών του Φαρμακευτικού Αθήνας.
9/2/73: Γενικεύεται η αποχή στο Φαρμακευτικό Αθήνας.
10/2/73: Από τη Γενική ασφάλεια παραπέμπονται στον εισηγητή του Στρατοδικείου Αθήνας 6 σπουδαστές που μοίραζαν προκηρύξεις του Ρ. Φεραίου.
12/2.73: Με το υπ. αριθμ. 1347 Ν.Δ. τροποποιείται το Ν.Δ. 7201/70 περί στρατολογίας και με αυτό «δύναται ο υπουργός Εθνικής Αμύνης να διατάσσει την διακοπή αναβολής κατατάξεως στο στράτευμα σε σπουδαστές ή φοιτητές που είναι υπαίτιοι αποχής ή προτρέπουν σε αποχή από τα μαθήματα ή τας εξετάσεις κλπ.».
14/2/73: 1.500 σπουδαστές συγκεντρώνονται στο Πολυτεχνείο από τις πρωινές ώρες. Οι σπουδαστές περιμένουν την απόφαση της Συγκλήτου σχετικά με το ΝΔ 1347 περί διακοπής της αναβολής λόγω Σπουδών. Παράλληλα με την συνεδρίαση της συγκλήτου και οι συγκεντρωμένοι φοιτητές στο Πολυτεχνείο και στη Νομική εκδίδουν ψήφισμα. Οι φοιτητές της Νομικής επιδιώκουν συνάντηση με τον Πρύτανη προκειμένου να ζητήσουν αίθουσα για να πραγματοποιήσουν συνέλευση την επομένη. Ο πρύτανης αρνείται να τους δεχθεί. Στη συνέχεια οι φοιτητές της Νομικής συγκροτούν πορεία προς το Πολυτεχνείο. Κυνηγημένοι από τους αστυνομικούς διαλύονται στη Στουρνάρα και λίγοι κατορθώνουν να μπουν στο Πολυτεχνείο.
Στις 12:30 οι πρυτανικές αρχές επισκέπτονται τον Παττακό και ζητούν να μην εφαρμοστεί το ΝΔ 1347 για τους απέχοντες και να διακοπούν τα μαθήματα για να αρχίσουν εξετάσεις με σκοπό να «ηρεμήσουν τα πνεύματα». Ο Παττακός δέχεται. Η Σύγκλητος συνεδριάζει ξανά για να συντάξει την απόφαση και στις 2:30 την ανακοινώνει στους συγκεντρωμένους φοιτητές. Όταν όμως κατά τις 3 ορισμένοι φοιτητές προσπαθούν να βγουν συλλαμβάνονται από αστυνομικούς με πολιτικά που βρίσκονται στην Κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου. Σ' όλο το διάστημα από το πρωί μέχρι στις 3, συνθήματα και τραγούδια ακούγονταν από τους συγκεντρωμένους φοιτητές. Παράλληλα οι αστυνομικοί με πολιτικά έχουν καταλάβει την είσοδο, ενώ πολυάριθμοι αστυνομικοί με στολή βρίσκονται γύρω από το Πολυτεχνείο. Μετά τη σύλληψη των πρώτων φοιτητών οι υπόλοιποι παραμένουν στο κτίριο και ορισμένοι ζητούν την προστασία του πρύτανη για να φύγουν.
Μ' αυτόν τον τρόπο φεύγουν γύρω στους 50 φοιτητές. Οι υπόλοιποι παραμένουν τραγουδώντας και φωνάζοντας. Στις 4 περίπου οι αστυνομικοί εισβάλλουν στο κτίριο και ακολουθεί άγριος ξυλοδαρμός των φοιτητών. Πολλοί πηδάνε από τα παράθυρα της Κοσμητείας προς τη Στουρνάρα για να γλυτώσουν τον ξυλοδαρμό ή τη σύλληψη. Τελικά το Πολυτεχνείο αδειάζει αφού ξυλοκοπούνται άγρια οι φοιτητές, συλλαμβάνονται 100 και παραπέμπονται 11.
Παραιτείται η Σύγκλητος του Ε.Μ.Π.
15/2/73: Στρατεύονται 37 συνδικαλιστές φοιτητές με βάση το ΝΔ 1347/73.
Παραπέμπονται στο Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο οι Σπουδαστές που συνελήφθησαν στο Πολυτεχνείο.
Αποχή των σπουδαστών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή των αστυνομικών στο Πολυτεχνείο.
Συγκέντρωση στην Εμπορική Σχολή κάτω από την τρομοκρατία των αστυνομικών με πολιτικά, που ζητούν ταυτότητες σε όσους πηγαίνουν. Εκλέγεται τριμελής επιτροπή που δίνει υπόμνημα στον Πρύτανη για την κατάργηση του ΝΔ 93/69, 180/69, 1347/73 κλπ.
16/2/73: Δικάζεται στο Στρατοδικείο για ανυποταξία και καταδικάζεται σε 58 μήνες φυλακή ο Στάθης Παναγούλης.
Με απόφαση του υπ. Εθν. Αμύνης στρατεύονται άλλοι 51 συνδικαλιστές φοιτητές.
Γύρω στις 12 το μεσημέρι ολοκληρώνεται η συγκέντρωση των φοιτητών της Νομικής στο δεύτερο όροφο του κτιρίου. 3.000 άτομα περιμένουν την απόφαση του πρύτανη Τούντα γύρω από τα αιτήματα τους για συνελεύσεις και ανάκληση του διατάγματος για τις στρατεύσεις. Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης θα ξεκινούσαν αποχή επ' αόριστο. Ο Τούντας ανακοινώνει ότι θα δώσει άδεια για τη σύγκληση γενικών συνελεύσεων σ' όλες τις σχολές του Πανεπιστήμιου μέσα στην επόμενη βδομάδα και ότι θα φροντίσει για την ανάκληση του διατάγματος. Στο μεταξύ στη Νομική οι συγκεντρωμένοι φωνάζουν συνθήματα και «αντιφρονούντες» φασίστες που έχουν κι αυτοί συγκεντρωθεί φωνάζουν κι αυτοί συνθήματα όπως: «έξω οι κομμουνιστές», «Ελλάς - Παπαδόπουλος» κα. Ανάμεσα στις δύο παρατάξεις γίνονται αψιμαχίες, ενώ έχουν κλείσει οι πλαϊνές πόρτες και παραμένει ανοικτή η πόρτα της οδού Σόλωνος. Οι αστυνομικοί έχουν αποκλείσει τόσο την οδό Σίνα όσο και τους γύρω δρόμους στα οχήματα και καταργούνται προσωρινά οι στάσεις λεωφορείου τόσο επί της Σίνα όσο και επί της οδού Σόλωνος, ακριβώς απέναντι από το κτίριο της Σχολής.
Στη συνέχεια οι «αντιφρονούντες» φασίστες συγκεντρώνονται στο ισόγειο του κτιρίου και δεν επιτρέπουν την είσοδο σε κανένα. Οι φοιτητές που έχουν συγκεντρωθεί στους άνω ορόφους του κτιρίου της Νομικής το καταλαμβάνουν σχεδόν εξ ολοκλήρου και υψώνουν μεσίστια τη σημαία στην ταράτσα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σύλληψη και παραπομπή των 11.
Ζητούν εγγυήσεις για τη σωματική τους ακεραιότητα σε περίπτωση αποχώρησης από το κτίριο. Μετά την αόριστη υπόσχεση του Πρύτανη, οι φοιτητές αποφασίζουν την επ' αόριστο αποχή στη Νομική και τη Φιλοσοφική Σχολή. Στη συνέχεια δίνουν όρκο ότι θα αγωνιστούν για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, του πανεπιστημιακού ασύλου, της ανάκλησης των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων.
Αποφασίζεται νέα συγκέντρωση τη Δευτέρα 19/2/73 στις 12 το μεσημέρι. Ακολούθως εγκρίνεται ψήφισμα που έχει ως εξής:
«Η σημερινή συγκέντρωση απέδειξε ποια είναι η πλειοψηφία των φοιτητών. Οι φοιτητές ήταν, είναι και θα είναι πάντα ελεύθεροι παρά τις αλλεπάλληλες εκρήξεις βίας. Τα αιτήματα μας είναι:
1) Η κατάργηση όλων των αντιφοιτητικών διαταγμάτων (180/70, 93/69, 1347/73)
2) Άμεση απόλυση όλων των κρατουμένων φοιτητών.
3) Να απολυθούν οι 37 που στρατεύθηκαν.
4) Εκφράζουμε τη συμπαράσταση μας στον, αγώνα όλου του φοιτητικού κόσμου».

 
 Στη συνέχεια εκλέγεται επιτροπή για να έλθει σε επαφή με τον πρύτανη. Η επιτροπή αποτελείται από τις φοιτήτριες: Κλειώ Κοντού, Αγγελική Ξύδη, Τιτίκα Σαράτση, Χ. Σταθάτου, Αριάδνη Αλαβάνου και Βέρα Δαμόφλη. Στο μεταξύ ο πρύτανης Τούντας εμφανίζεται στη Σχολή στις 4:45 μ.μ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι φοιτητές εν χορώ φωνάζουν συνθήματα και ρίχνουν από την ταράτσα και τα παράθυρα της Σχολής εκατοντάδες φύλλα χαρτιού, όπου έχουν γράψει με έγχρωμα μολύβια και μαρκαδόρους, συνθήματα. Παράλληλα, ψάλλουν τον εθνικό ύμνο κρατώντας σημαίες.
Μόλις φτάνει ο Τούντας, χειροκροτείται από τους συγκεντρωμένους στην αίθουσα 150 περίπου αντιφρονούντες φασίστες που του φωνάζουν «είμαστε μαζί σου». Ο Τούντας ανεβαίνει σε τραπέζι και απευθύνεται προς αυτούς. Τους λέει ότι και ο ίδιος και η Σύγκλητος ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των φοιτητών και ότι τα θέματα τους βρίσκονται στα χέρια του. Οι φασίστες φωνάζουν «έξω ο κομμουνισμός», «είμαστε μαζί σου».
Ο Τούντας άρχισε άμεσα τις επαφές για την αποχώρηση των φοιτητών. Ζητά από τους φασίστες να μείνουν ήσυχοι, να μη φωνάζουν συνθήματα και να μην προκαλούν, χωρίς όμως να τους πείσει. Ταυτόχρονα έρχεται ο εισαγγελέας Κυριαζής και ο διευθυντής αστυνομίας Δασκαλόπουλος που αναφέρουν στον Τούντα ότι δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη να αδειάσουν το χτίριο. Τις επαφές με τους φοιτητές αναλαμβάνει ο κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Μπουρπουλίδης. Τελικά, γύρω στις 5:15 ανοίγει η πόρτα της οδού Σίνα και αρχίζουν να βγαίνουν ομαδικά οι φοιτητές.
Στο μεταξύ οι «αντιφρονούντες» φασίστες τρέχουν προς την πλευρά εκείνη του κτιρίου και επιτίθενται εναντίον των φοιτητών, που βγαίνουν τελευταίοι. Επεμβαίνει η αστυνομία για να διαλύσει τους φοιτητές. Στα επεισόδια που ακολουθούν δέρνονται μαζί με τους φοιτητές και πολλοί «αντιφρονούντες» φασίστες.
Ενώ συμβαίνουν αυτά τα επεισόδια, ομάδα φοιτητών συγκροτεί διαδήλωση ως την Ομόνοια.
17/2/73: 1.000 φοιτητές της Ιατρικής πραγματοποιούν συγκέντρωση έξω από τη σχολή τους και αποφασίζουν αποχή για τις 3 επόμενες μέρες.
Αρχίζει η δίκη των 11 φοιτητών.
19/2/73: Εκδίδεται η απόφαση για τους 11. Αθωώνονται 3 και καταδικάζονται οι 8 με ποινές 8 -11 μηνών με αναστολή.
Υποβάλλει και γραπτά την παραίτηση της η σύγκλητος του Ε.Μ.Π.
Παμφοιτητική συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο. Επιτροπή επισκέπτεται τον Τούντα, συναντώνται στην Πρυτανεία με τον κ. Παττακό, που αρνείται κάθε συζήτηση. Αποφασίζεται επ' αόριστο συνέχιση της αποχής, που εξαπλώνεται σ' όλες τις σχολές.
20/2/73: Η σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθήνας καλεί σε απολογία τους φοιτητές Ν. Κίκο και Χαραλ. Γεωργούλα, προκειμένου να απαγορεύσει την προσέλευση τους στις εξετάσεις. Οι δύο φοιτητές είχαν καταδικαστεί σε διάφορες ποινές για παράβαση του ΑΝ. 509, από το έκτακτο στρατοδικείο της Αθήνας.
21/2/73: Τετάρτη: Γίνεται συνέλευση της Φυσικομαθηματικής σχολής στο Χημείο, εκδίδεται ψήφισμα που αποφασίζει αποχή επ’ αόριστον από τα μαθήματα και 1000 περίπου φοιτητές πηγαίνουν στην Νομική σχολή όπου υπάρχει προγραμματισμένη συγκέντρωση των φοιτητών της Νομικής και της Φιλοσοφικής. Γύρω στις 4000 άνθρωποι κατακλύζουν το κτίριο της Νομικής, ενώ στους γύρω δρόμους και ιδιαίτερα στην Ακαδημίας γίνονται διαδηλώσεις, που με την επέμβαση των αστυνομικών διαλύονται.
Όσοι βρίσκονται στη Νομική αρχίζουν να φωνάζουν συνθήματα και να ρίχνουν αυτοσχέδια τρυκάκια στους διερχόμενους, που αρχίζουν να συγκεντρώνονται στους γύρω δρόμους. Οι αστυνομικοί απαγορεύουν στον κόσμο να παραμένει στους γύρω δρόμους κι έτσι ουσιαστικά καταργούνται οι στάσεις των λεωφορείων στην Σόλωνος και την Ακαδημίας.
Ως αυτόπτης μάρτυρας θυμούμαι ότι τραγουδούσαμε με πάθος και έξαψη τα τραγούδια του Θεοδωράκη (κυρίως το «Ένα το χελιδόνι»), το «Πότε θα κάνει ξαστεριά», τον «Εθνικό ύμνο» και ένα αυτοσχέδιο τραγουδάκι στο ρυθμό του γιούπι για – για, του οποίου δεν έχω ξεχάσει τους στίχους.

Γιατί στείλανε φαντάρους τα παιδιά (δις)
Γιατί ήτανε λεβέντες, γιατί ήταν παλικάρια
Και παλεύανε για την ελευτεριά

Ποιος τα έστειλε φαντάρους τα παιδιά (δις)
Ο Γκαντώνας ο αλήτης, πού΄ ναι ταγματασφαλίτης
ΕΚΟΦίτης, Χίτης και φασισταράς

Στην Ελλάδα δεν περνάει ο φασισμός (δις)
Με αγώνες και θυσίες, θα’ χουμε δημοκρατίες
Και κυρίαρχος θα είναι ο λαός.

 
 22/273: Μετά από μια νύχτα ταλαιπωρίας και αποκλεισμού από τις αστυνομικές δυνάμεις, οι έγκλειστοι βρίσκονται στην ταράτσα από το πρωί φωνάζοντας συνθήματα στον συγκεντρωμένο στην Ακαδημίας κόσμο.
Στις 1:30 γίνεται συνάντηση εκπροσώπων της επιτροπής με δικιά τους θέληση και πρωτοβουλία με τον πρύτανη Τούντα. Συμφωνείται δεκαήμερη ανακωχή και αποχώρηση των έγκλειστων από τη Νομική με αντάλλαγμα την ασφαλή έξοδο και για να του δοθεί η δυνατότητα διαπραγμάτευσης με τις αρχές για την ανάκληση του διατάγματος για τη στράτευση.
Η επιτροπή έχει αποφασίσει την έξοδο των φοιτητών από τη Νομική και προσπαθεί να επιβάλλει πραξικοπηματικά τη θέληση της. Την ίδια στιγμή χιλιάδες κόσμου έχουν συγκεντρωθεί στην Ακαδημίας και τους γύρω δρόμους αλλά σύντομα η επέκταση του πλήθους πλησιάζει μέχρι την Ομόνοια. Μέσα στο κτίριο η αντιπαράθεση της επιτροπής και μεγάλου μέρους των έγκλειστων παίρνει τις διαστάσεις της σύγκρουσης. Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν κουραστεί και ζητάνε την αποχώρηση αλλά ακόμα πολλοί είναι και εκείνοι που επιμένουν στην παραμονή στο κτίριο και κύρια όσοι βρίσκονται στην ταράτσα και εμψυχωμένοι από τη μαζική προσέλευση του λαού κραυγάζουν συνθήματα. Στο ισόγειο της Σχολής τα μέλη της επιτροπής Μπίστης, Ματζουράνης και Τζουμάκας προσπαθούν να πείσουν τους κουρασμένους να βγουν από το κτίριο. Όταν οι έγκλειστοι που βρίσκονται στην ταράτσα αντιλαμβάνονται την προσπάθεια που γίνεται στο ισόγειο αντιτίθενται με αποτέλεσμα ο τηλεβόας να αλλάζει χέρια από στιγμή σε στιγμή και να δημιουργούνται αψιμαχίες. Όμως τα μέλη της επιτροπής Μπίστης, Τζουμάκας και Ματζουράνης βοηθούμενοι και από ορισμένα μέλη της ΑντιΈΦΕΕ εξαναγκάζουν με τους τηλεβόες και με στήριγμα τους κουρασμένους έγκλειστους να βγουν έξω με αλυσίδες και με πραξικοπηματικό άνοιγμα της πόρτας της Σόλωνος
Τελικά οι φοιτητές αποχωρούν από το κτίριο και στη συνέχεια μαζί με τις χιλιάδες κόσμου που έχουν συγκεντρωθεί συγκροτείται μία πρωτοφανής σε μαζικότητα και παλμό διαδήλωση 30.000 ατόμων στο κέντρο της Αθήνας με αντιχουντικά συνθήματα. Ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία και τραυματίζονται δεκάδες άτομα. Την επομένη οι εφημερίδες δεν αναφέρουν παρά μια ξερή ανακοίνωση της Συγκλήτου. Οι φοιτητές αγαναχτισμένοι από τη στάση του τύπου απέναντι στα γεγονότα καίνε τις εφημερίδες του συγκροτήματος Λαμπράκη τις επόμενες μέρες.
Η συμφωνία με τον πρύτανη Τούντα και τους καθηγητές έπρεπε να τηρηθεί πάση θυσία. Να φύγουν ασφαλείς με αντάλλαγμα δεκαήμερη προθεσμία για απάντηση στα αιτήματα των φοιτητών. Η επιτροπή ολοκληρωτικά ξεκομμένη από την πραγματικότητα, τους φοιτητές αλλά και από την υπόλοιπη επιτροπή και πανικόβλητη, οδήγησε με τη συμπεριφορά της σε κούραση και απογοήτευση πολλούς από τους έγκλειστους με αποτέλεσμα να βοηθηθούν στην προσπάθεια τους για αποχώρηση. Ήταν μια ενέργεια που ουσιαστικά έφερε πιο πίσω το κίνημα

 
 23/2/73: Η επιτροπή κατάληψης της Νομικής βγάζει καθυστερημένα την ανακοίνωση για την αποχώρηση από τη Σχολή:

«Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών συγκεντρωθήκαμε στις 21 Φεβρουαρίου 1973, στη Νομική Σχολή με σκοπό να διακηρύξουμε την αντίθεση μας στον άδικο ΝΔ περί στρατεύσεως των φοιτητών και να διατρανώσουμε την πίστη μας στις ακαδημαϊκές ελευθερίες και την αυτονομία των Πανεπιστημίων. Εισακούοντες έκκληση του πρυτάνεως να του δοθεί δεκαήμερη προθεσμία για να επιτύχει μαζί με τη Σύγκλητο την ανάκληση του ΝΔ 1347/73 περί στρατεύσεως των φοιτητών, αποφασίσαμε να εκκενώσουμε το κτίριο και να συγκεντρωθούμε την Τρίτη 6 Μαρτίου 1973, ώρα 12 στο κτίριο της Νομικής Σχολής».

Απόπειρες συγκεντρώσεων στη Νομική και το Χημείο με σκοπό την κατάληψη των κτιρίων που γίνεται στις αρχές Μάρτη αντιμετωπίζεται με κλείσιμο των σχολών και συλλήψεις. Στα μέσα του ίδιου μήνα γίνονται συνελεύσεις στη Νομική, το Χημείο, το Πολυτεχνείο και την Ιατρική. Η ασφάλεια συλλαμβάνει 36 άτομα.
20/3/73: Γίνεται προσπάθεια κατάληψης της Νομικής από 2.500 άτομα. Ανεβαίνουν στην ταράτσα φωνάζοντας συνθήματα και ρίχνοντας χειρόγραφες προκηρύξεις.
Η Σύγκλητος δίνει προθεσμία να αποχωρήσουν μέχρι τις 5 μ.μ. Στη συνέχεια δίνει την άδεια στην αστυνομία να μπει στη Νομική. Οι αστυνομικοί μπαίνουν από την ταράτσα με σκάλα και ακολουθεί άγριος ξυλοδαρμός των φοιτητών στην ταράτσα και μέσα στη σχολή. Δεκάδες οι τραυματίες και πάνω από 100 συλλήψεις. Πραγματικό μακελειό.
Το Μάιο έγινε προσπάθεια και για Τρίτη «ταράτσα» μα ανεβήκαμε μόνο για λίγα λεπτά!
Μετά την κατάληψη της Νομικής ακολούθησαν συλλήψεις, βασανιστήρια, προφυλακίσεις. O δρόμος ωστόσο είχε ανοίξει. Το φοιτητικό κίνημα γνώριζε πλέον πως αυτό που μπορούσε να κλονίσει τη χούντα και να την ανατρέψει δεν ήταν άλλο από μια μεγάλη κατάληψη. O αιφνιδιασμός και η δημιουργία του μεγάλου ρήγματος ήταν ο στόχος ο οποίος και επετεύχθη μερικούς μήνες αργότερα στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Απέναντι ήταν μια δικτατορία, ένα αυταρχικό καθεστώς που έπνιγε ελευθερίες και δικαιώματα. Για το λόγο αυτό ο τρόπος δράσης του φοιτητικού κινήματος βρήκε απήχηση στην κοινωνία. Oι φοιτητές δεν αντιμετωπίστηκαν τότε ως εκφραστές ενός περιθωρίου ούτε ως ακραία στοιχεία αλλά ως πρωτοπορία.


ΠΗΓΕΣ:
https://anarchypress.wordpress.com/
http://www.vrahokipos.net/old/history/gr/


Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση υπό κατάρρευση!



Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, ένας θεσμός που, όντας πιο κοντά στον πολίτη, έχει προσπαθήσει να λειτουργήσει ως «ανάχωμα» για την προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων από τις συνέπειες της κρίσης, βαδίζει το 2014
φτωχότερη, αποδυναμωμένη και απαξιωμένη.
Οικονομικά και θεσμικά, ως λαϊκός θεσμός καταρρέει. Δεν την μετέτρεψαν σε μια καχεκτική Αυτοδιοίκηση, αλλά σε μια Αυτοδιοίκηση κλινικά νεκρή, που υποστηρίζεται μηχανικά.

ΚΕΔΕ και «Καλλικράτης»
Η εφαρμογή του «Καλλικράτη» και των μνημονίων υπήρξε για την Αυτοδιοίκηση ισοπεδωτική, με ευθύνη και της πλειοψηφίας των αιρετών και των οργάνων της, ΚΕΔΕ – ΕΝΠΕ.  Το ανώτατο συλλογικό όργανο των δημάρχων, η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας - η διοίκηση της οποίας πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ και η μείζων αντιπολίτευση στη Ν.Δ.- παρακολούθησε και παρακολουθεί αμήχανα τις εξελίξεις, δεν αντιστέκεται ούτε θέτει «κόκκινες γραμμές» και εν τέλει προσφέρει με την αμυντική της στάση παθητική συναίνεση.
Ο «Καλλικράτης» είναι μια αντιδημοκρατική, συγκεντρωτική μεταρρύθμιση και η πρώτη δοκιμασία της μνημονιακής πολιτικής, με την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων κατευθύνσεων για «λιγότερο κράτος» - ιδιωτικοποιήσεις.
Απέτυχε στο σύνολό του να αποδώσει καρπούς, όχι μόνο στην Αυτοδιοίκηση αλλά και στην κοινωνία, καθώς αποδείχθηκε ότι οδήγησε σε :
 Μείωση στο ελάχιστο της συμμετοχής των πολιτών στα αυτοδιοικητικά πράγματα.
 Μείωση της εκπροσώπησης λόγων υποχρεωτικών συνενώσεων τμημάτων των τοπικών κοινωνιών.
► Υποβάθμιση των Τοπικών Συμβουλίων σε διακοσμητικό το ρόλο.
► Ενίσχυση του δημαρχοκεντρικού μοντέλου διοίκησης των δήμων με την ταυτόχρονη αφαίρεση των λαϊκών χαρακτηριστικών της αυτοδιοίκησης.

Κοινωνικό πρόσωπο και … ιδιώτες
Το 2014 βρίσκει την Τ.Α.:
Φτωχότερη σε πόρους, αφού οι άνευ προηγουμένου περικοπές στα οικονομικά της έχουν ξεπεράσει το 60% και έχουν οδηγήσει τους δήμους σε αδιέξοδο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο δήμος της Λευκάδας από τα 2.400.000 € που πήρε το 2010, εφέτος θα πρέπει να λειτουργήσει με 660.000 €! Μια τεράστια περικοπή, όπως και σε όλους τους δήμους της χώρας, με αποτέλεσμα τα ταμεία να «στεγνώσουν» μόνο με τις ανελαστικές λειτουργικές δαπάνες!
Την ώρα που οι ανάγκες των πολιτών για στήριξη είναι μεγάλες,  οι αιρετοί σε όλη τη χώρα καλούνται να διαχειριστούν τη ... φτώχεια τους.
Είναι φανερό ότι στο στόχαστρο της κυβέρνησης μπαίνει με τον τρόπο αυτό το κοινωνικό πρόσωπο της Αυτοδιοίκησης, δηλαδή οι δομές κοινωνικής πολιτικής, αθλητισμού και πολιτισμού, οι οποίες έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζονται σαν πολυτέλεια.
Αποδυναμωμένη από πολύτιμο προσωπικό, καθώς αποτελεί τη βασική δεξαμενή της διαθεσιμότητας - απολύσεων εργαζομένων, για να καλυφθούν οι μνημονιακές υποχρεώσεις. Ήδη μέσα σε μια νύχτα καταργήθηκαν ολόκληροι τομείς της, όπως η Δημοτική Αστυνομία και οι σχολικοί φύλακες, ενώ μπαίνει σε εφαρμογή από την κυβέρνηση η λεγόμενη «εθελοντική διαδημοτική κινητικότητα», που έχει ως μόνο στόχο να βρεθούν άμεσα περίπου 4.000 «διαθέσιμοι». Αν μάλιστα δεν εντοπιστούν αρκετοί υποψήφιοι προς απόλυση, παραμένει πάντα ο «μπαμπούλας» των οριζόντιων περικοπών.
Απαξιωμένη από την κυβέρνηση, η οποία, με συνεχείς επιθέσεις σε βάρος της και θέτοντάς τη υπό «επιτήρηση» με το «Παρατηρητήριο», πλήττει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτοτέλεια του θεσμού. Θυμίζω ότι το «Παρατηρητήριο» προβλέπει υποχρεωτική αύξηση δημοτικών τελών και φόρων, στους δήμους με αποκλίσεις άνω του 10% στην υλοποίηση των προϋπολογισμών τους, για δύο συνεχόμενα τρίμηνα. Υποχρεωτικό πρόγραμμα «εξυγίανσης» πάει να πει και … όποιος αντέξει το λουκέτο!

Είναι φανερό ότι σκοπός είναι ο υποβιβασμός της Αυτοδιοίκησης σε απλή διοίκηση και σε έναν ακόμη φοροεισπρακτικό μηχανισμό.

Ο κύριος, κατά πως φαίνεται, στόχος της μνημονιακής συγκυβέρνησης είναι,  
να την αναγκάσει να εκχωρήσει στο ιδιωτικό κεφάλαιο βασικές της αρμοδιότητες, όπως η διαχείριση των απορριμμάτων, η ενέργεια, οι κοινωνικές δομές. Έτσι θα μετατραπεί σε διαχειριστή των χρημάτων του κρατικού προϋπολογισμού, που θα εισπράττει και θα αποδίδει στους ιδιώτες. Ότι έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια και δεν μπορεί δηλαδή πλέον να κάνει, το κεντρικό κράτος.
Αγώνας
Η Αυτοδιοίκηση είναι ο μοναδικός θεσμός που στέκεται δίπλα στον πολίτη στην καθημερινότητα και στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Θα πρέπει με συντονισμένες και προγραμματισμένες πολιτικές να αποκτήσει και πάλι την εμπιστοσύνη των πολιτών, να αποτελέσει φορέα κοινωνικής πολιτικής και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου, πρωταγωνιστή στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και βασικό στήριγμα του τοπικού και περιφερειακού σχεδιασμού σε όλα τα επίπεδα.
Η υπεράσπιση της συνδέεται με την υπεράσπιση της ίδιας της κοινωνίας και της δημοκρατίας, γι' αυτό και πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις και οι αιρετοί να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί.
Πάνω απ' όλα βεβαίως είναι κρίσιμο να πάρουν οι ίδιες οι τοπικές κοινωνίες τις τύχες τους στα χέρια τους, προσδίδοντας στην Αυτοδιοίκηση το ουσιαστικό της περιεχόμενο.
Οφείλουμε όλοι να αγωνιστούμε για να σταθεί η κοινωνία ξανά στα πόδια της και η Αυτοδιοίκηση, ανεξάρτητη, να μπορέσει να δώσει πάλι τον τόνο της ελπίδας και της αισιοδοξίας σε όλες τις πληττόμενες κοινωνικές ομάδες.
Επομένως ο αγώνας μας θα πρέπει να είναι αγώνας για την επιβίωσή της.
Από το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών του Μαΐου θα εξαρτηθεί το αν θα αναδειχθεί σε θεσμό δημοκρατικής λαϊκής εξουσίας.
Τα αποτελέσματά των εκλογών θα κρίνουν αν θα συνεχιστεί η μνημονιακή υποταγή και η παράδοση των κοινωνικών υπηρεσιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο, για την οποία εργάζονται ο Φούχτελ και η Γερμανική Συνέλευση, ή αν, αντιθέτως, η αυτοδιοίκηση θα αποτελέσει βασικό παράγοντα στήριξης του κοινωνικού κράτους και φορέα παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης.
Απεγκλωβίζοντας την αυτοδιοίκηση από την κομματικοποίηση, τον κυβερνητικό εναγκαλισμό και τις πρακτικές πελατειακού κράτους, δίνουμε νέο στίγμα στον θεσμό, επιτρέπουμε στους πολίτες να εμπλακούν στη συλλογική διαχείριση των κοινών, να παρέμβουν πολιτικά στην τοπική διακυβέρνηση και να καθορίσουν επιλογές και αποφάσεις.
Κατά τούτο, είναι αδιανόητο να εμπιστευτούμε ανθρώπους, που στήριξαν και με τα δύο τους χέρια τα μνημόνια, φέρνοντας την Αυτοδιοίκηση και όλη την κοινωνία στη δεινή θέση που είναι σήμερα. Αποτελεί, το λιγότερο, θράσος, να παριστάνουν τους σωτήρες και χωρίς τύψεις, δίχως αιδώ, χωρίς έστω μια συγνώμη, να ζητούν την στήριξή μας!  
Θαρρώ πως η κοινωνία ξέρει να κρίνει και, κυρίως, έχει μνήμη!

31/1/2014


ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ


Κύριε διευθυντά

Συνεργάζομαι 15 χρόνια με την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ», από τα οποία περίπου 10 με μόνιμη στήλη.
Η συνεργασία μου αυτή δεν αποσκοπεί σε προσωπικά οφέλη (συνεργάζομαι ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ  και, μέχρι τον Νοέμβριο του 2013, αγόραζα την εφημερίδα) μα στη διάθεσή μου για ενημέρωση των αναγνωστών σε θέματα που δεν είναι απαραιτήτως στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και δεν περιορίζονται σε συγκεκριμένο είδος αρθρογραφίας.  Αν το κάνω επιτυχημένα ή όχι, ας το κρίνουν οι αναγνώστες.
Όταν η εφημερίδα πέρασε στο σημερινό ιδιοκτησιακό καθεστώς σταμάτησα για λίγο την αρθρογραφία. Μου ζητήθηκε από τη διεύθυνση να συνεχίσω και δέχτηκα υπό ένα και μοναδικό όρο: Να μη λογοκρίνονται τα κείμενά μου! Το αίτημά μου έγινε δεκτό υπό την, αυτονόητη για εμένα, προϋπόθεση της μη έκθεσης της διεύθυνσης σε δικαστικές περιπέτειες! (Στα 22 χρόνια της αρθρογραφίας μου στη Λευκάδα, δημοσίευσα, στις περισσότερες εφημερίδες, πολλά και «σκληρά» άρθρα, ιδίως για τους τοπικούς άρχοντες. Ουδέποτε αντιμετώπισα έστω και απειλή για οποιασδήποτε μορφής δικαστική παρέμβαση)! 
Ομολογώ ότι έως το τέλος του 2013 η συνεργασία μας δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα. Όμως:
Στις 1/2/2014 έστειλα, ως συνήθως, άρθρο μου με τίτλο «Η Τοπική Αυτοδιοίκηση υπό κατάρρευση!», στο οποίο αφού περιγράφω τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται και προτείνω λύσεις, καταλήγω ως εξής:

«Κατά τούτο, είναι αδιανόητο να εμπιστευτούμε ανθρώπους, που στήριξαν και με τα δύο τους χέρια τα μνημόνια, φέρνοντας την Αυτοδιοίκηση και όλη την κοινωνία στη δεινή θέση που είναι σήμερα. Αποτελεί, το λιγότερο, θράσος, να παριστάνουν τους σωτήρες και χωρίς τύψεις, δίχως αιδώ, χωρίς έστω μια συγνώμη, να ζητούν την στήριξή μας!
Θαρρώ πως η κοινωνία ξέρει να κρίνει και, κυρίως, έχει μνήμη!»

Στις 5/2/2013 ενημερώθηκα τηλεφωνικώς για την πρόθεσή σας να δημοσιεύσετε το άρθρο, δίχως την πιο πάνω παράγραφο. Αρνήθηκα, όπως ήταν φυσικό, τη λογοκρισία και το άρθρο δεν δημοσιεύτηκε, χωρίς καμιά εξήγηση στο χώρο της στήλης. (Το ίδιο είχε συμβεί και το Δεκέμβριο, με άρθρο μου για το ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο δεν δημοσιεύατε για τρεις εβδομάδες, ζητώντας μου άλλο άρθρο, με τη μόνιμη εξήγηση ότι θα δημοσιευτεί στο επόμενο φύλλο. Το απέσυρα τον Ιανουάριο δημοσιεύοντάς το σε ηλεκτρονική εφημερίδα, με την οποία επίσης συνεργάζομαι πάντοτε αφιλοκερδώς!).

Κύριε διευθυντά
Ως ενεργός πολίτης στον τόπο, δεν έκρυψα ποτέ τις πολιτικές απόψεις μου. Ήταν και είναι γνωστές. Είναι γνωστή επίσης η συμμετοχή μου στην ανεξάρτητη δημοτική κίνηση «ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΚΑΔΑ», με την οποία έχω εκλεγεί ως δημοτικός σύμβουλος. Κατά τούτο δεν αντιλαμβάνομαι την ξαφνική σας ευαισθησία σε ότι αφορά σε αυτές μου τις δράσεις.
Δεν αντιλαμβάνομαι επίσης τις ενστάσεις, αν μου μεταφέρθηκαν σωστά, κάποιων (ποιών;), στο γεγονός ότι κρατώ μια στήλη της εφημερίδας ενώ θα είμαι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος,  με τη δημοτική κίνηση «ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΚΑΔΑ», 
στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές!
Θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα σας, να καθορίζετε την πολιτική της εφημερίδας και να επιλέγετε τους συνεργάτες σας. Δεν θέλετε τη διαφορετική άποψη, καμιά αντίρρηση.
Αν θέλετε να σταματήσω την αρθρογραφία, μπορείτε απλώς να μου το ζητήσετε. Θα σεβαστώ την επιθυμία σας, χωρίς να ζητήσω εξηγήσεις. Καταλαβαίνω …
Θεωρώ απαράδεχτη όμως την προσπάθειά σας να με εξωθήσετε σε παραίτηση.
Δείχνει τουλάχιστον έλλειψη σεβασμού στο πρόσωπό μου για όσα έχω προσφέρει και μια «πολιτική» από μέρους σας που θυμίζει τη λαϊκή ρήση «και η πίττα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος».
Δεν θα σας βοηθήσω σε αυτό.
Διακόπτω την αρθρογραφία στην εφημερίδα σας προσωρινώς.
Αν θέλετε να συνεχίσω ζητήστε το. Δεν προτίθεμαι να υποστώ βεβαίως κανενός είδους «λοβοτομή».
Αν όχι, πείτε το ευθαρσώς και δημοσίως.
Είναι θαρρώ δείγμα σεβασμού στους αναγνώστες της εφημερίδας.
Σε κάθε περίπτωση οφείλω ένα ευχαριστώ, για τα χρόνια της φιλοξενίας!

7/2/2014

Υ.Γ.  Σας παρακαλώ να δημοσιεύσετε την παρούσα επιστολή στη σελίδα της εφημερίδας που φιλοξενούσε τη στήλη μου. 


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ 
ΣΕ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ κ. ΜΑΡΚΟΥ ΝΙΚΗΤΑΚΗ

Σε απάντηση της επιστολής που λάβαμε από τον επι σειρά ετών συνεργάτη μας κ. Μάρκο Νικητάκη αναφέρουμε τα εξής:

Τα "ΝΕΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ", ως μια από τις έγκριτες τοπικές εφημερίδες, από την πρώτη μέρα έκδοσής της φιλοξενεί επώνυμα απόψεις, γνώμες και άρθρα, δεχόμενη πάντα την καλόπιστη κριτική των συνεργατών της. Με έκπληξη γίναμε αποδέκτες της επιστολής του κ. Νικητάκη περί "λογοκρισίας και άλλων τινών". Μια επιστολή που διακρίνεται από ιδιαίτερα επιθετικό ύφος προς τη διεύθυνση της εφημερίδας, η οποία, όπως και ο ίδιος παραδέχεται, φιλοξενεί τα άρθρα του  και τον αποδέχεται ως ένα αξιόπιστο συνεργάτη.

Αναφορικά με το άρθρο του κ. Νικητάκη που εστάλη στην εφημερίδα την 1/2/2014 με τίτλο " Η Τοπική Αυτοδιοίκηση υπό κατάρρευση", η Διεύθυνση υπέβαλε την παράκληση ( ως έχει το δικαίωμα) να αναδιατυπώσει το δεύτερο μέρος της συγκεκριμένης παραγράφου του κειμένου " Κατά τούτο είναι αδιανόητο να εμπιστευτούμε ανθρώπους, που στήριξαν και με τα δύο τους χέρια τα μνημόνια, φέρνοντας την Αυτοδιοίκηση και όλη την κοινωνία στη δεινή θέση που είναι σήμερα. Αποτελεί, το λιγότερο, θράσος, να παριστάνουν τους σωτήρες και χωρίς τύψεις, δίχως αιδώ, χωρίς έστω μια συγνώμη, να ζητούν την στήριξή μας!" χωρίς καμία άλλη αναδιατύπωση στον τίτλο ή στο άρθρο, κρίνοντας ότι "αγγίζει" θεσμούς και υπερβαίνει την καλόπιστη κριτική.

Σε επικοινωνία που είχε συνεργάτης της εφημερίδας με τον κ. Νικητάκη, ο ίδιος ζήτησε να μη δημοσιευτεί το εν λόγω άρθρο και παράλληλα προέβη στην επιστολή - σχόλιο, με την παράκληση να δημοσιευτεί στην σελίδα  που φιλοξενούσε την στήλη του. Η εφημερίδα έκανε δεκτή τη θέση του κ. Νικητάκη. 

Η Διεύθυνση της εφημερίδας επαναλαμβάνει προς κάθε κατεύθυνση ότι, θα συνεχίσει να υπερασπίζεται την ελευθερία του "λόγου κια της έκφρασης", σεβόμενη το αναγνωστικό κοινό της.

Για το λόγο αυτό δημοσιεύουμε το ενυπόγραφο άρθρο και την επιστολή του κ. Νικητάκη, υπογραμμίζοντας ότι, κάθε συντάκτης φέρει την προσωπική ευθύνη τως όσων διατυπώνει δημόσια, ως ο νόμος ορίζει.

Από τη Διεύθυνση  
 

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

34 χρόνια χωρίς τον Ν. Ξυλούρη



Ο Αρχάγγελος της Κρήτης μπορεί να σιώπησε για πάντα πριν από τριάντα τέσσερα χρόνια, όμως, ο μύθος του παλικαριού με τη στεντόρεια και την αισθαντική φωνή, την καθαρή ματιά, δεν έπαψε ούτε στιγμή να φουντώνει και να θεριεύει στην καρδιά και τη συνείδηση του κόσμου.
Το όνομά του, συνώνυμο πια της Κρήτης αλλά και της διαύγειας, της ανθρωπιάς, της ελευθερίας.

Ο Νίκος Ξυλούρης ή Ψαρονίκος όπως ήταν το παρατσούκλι του λόγω του ότι ο πατέρας του ήταν άνθρωπος της θάλασσας, υπήρξε μια από τις σπουδαιότερες φωνές της σύγχρονης Ελλάδας, ένας καλλιτέχνης που το όνομά του έχει ξεφύγει από τα στενά όρια της Κρήτης και έχει συνδεθεί με την έννοια του αγώνα και της επανάστασης.
Τον έλεγαν και «κλωσσού», επειδή όπου και αν πήγαινε, μάζευε γύρω του δεκάδες παιδιά τα οποία αναγνώριζαν την παιδικότητα και την αθωότητα του.
Η κληρονομιά του δεν είναι μόνο τα τραγούδια του αλλά και η γενικότερη παρουσία του στα καλλιτεχνικά, κοινωνικά και πολιτικά πράγματα, σε ταραγμένες εποχές για τον τόπο μας. Λατρεύτηκε από συνθέτες και ποιητές, βραβεύτηκε σε Ελλάδα και εξωτερικό μα ποτέ του δεν απαρνήθηκε μήτε την καταγωγή του, μήτε τους παιδικούς του φίλους, με τους οποίους συναντιόταν συχνά και γυρόφερνε μαζί τους τις πλαγιές και τις κορφές του Ψηλορείτη.

                                              
Τα πρώτα βήματα
Γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1936 στο ορεινό χωριό Ανώγεια Μυλοποτάμου Ρεθύμνου, από οικογένεια με μουσική παράδοση και πολλούς λυράρηδες. Στα πέντε του χρόνια, όταν οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό του, ξεριζώθηκε από τον τόπο του μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε χωριό της επαρχίας Μυλοποτάμου, όπου παρέμειναν μέχρι και την απελευθέρωση της Κρήτης.
Τα πρώτα χρόνια στα κατεστραμμένα Ανώγια είναι φτωχικά και δύσκολα για την οικογένεια του Νίκου Ξυλούρη, όπως και για όλους τους συγχωριανούς του. Ο ίδιος φεύγει για το Ηράκλειο, για να μάθει γράμματα. Το σχολείο, όμως, του είναι μάλλον αγγαρεία και ήδη έχει δείξει την κλίση του στη μουσική.
Μια μέρα βλέπει έναν συγγενή του να παίζει λύρα κι από τότε του καρφώνεται η ιδέα να μάθει αυτό το όργανο. Οι αντιρρήσεις του πατέρα του κάμπτονται από τον δάσκαλό του, που αναγνώρισε από νωρίς το ταλέντο του. Έτσι, σε ηλικία μόλις 10 ετών, αποκτά την πρώτη του λύρα, σταματά το σχολείο στην Γ’ Δημοτικού και μετά από ενάμιση χρόνο μαθητείας δίπλα στον λυράρη Λεωνίδα Κλάδο, ξεκινά να βγάλει το ψωμί του παίζοντας σε γάμους, βαφτίσια και γιορτές, σ’ όλη την Κρήτη.
Στα 17 του με όπλα τη λύρα και τη φωνή του, κατεβαίνει στο Ηράκλειο. Εκεί πιάνει δουλειά στο κέντρο «Κάστρο». Τα πράγματα όμως δεν ήταν όπως τα περίμενε γιατί βρέθηκε αντιμέτωπος με τη «μόδα» της Ευρωπαϊκής μουσικής, κάτι τελείως ξένο για αυτόν, καθώς επίσης και τους μεγάλους λυράρηδες, που δεν τον έβλεπαν με καλό μάτι. Τα έσοδα του μόλις και μετά βίας έφταναν να τον συντηρήσουν και πέρασε δύσκολες εποχές. Οι καλοί φίλοι, που είχε αποκτήσει στο Ηράκλειο, τον βοηθούν  οργανώνοντας  γλέντια.  

                                              
Η Ουρανία
Σε μια αποκριάτικη γιορτή βλέπει την Ουρανία Μελαμπιανάκη, γόνο αριστοκρατικής οικογενείας, και την ερωτεύεται. Για ένα χρόνο της κάνει καντάδα κάθε βράδυ κάτω από το παράθυρό της, χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν μιλήσει ποτέ. Η ταξική τους διαφορά θα τους αναγκάσει να κλεφτούν και να παντρευτούν κρυφά, στις 21 Μαΐου του 1958. Το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους αποφασίζουν να εγκατασταθούν μαζί στο Ηράκλειο.
Σιγά - σιγά οι Κρητικοί άρχισαν να τον στηρίζουν και να οργανώνουν γλέντια για να τον ακούν να παίζει. Ο Νίκος συνεχίζει την ανοδική του πορεία και τον Νοέμβριο του 1958 βγάζει τον πρώτο του δίσκο με την εταιρία «Οντεόν» που έχει τίτλο «Μια μαυροφόρα που περνά». Η αμοιβή του ήταν μόλις 150 δραχμές !!! Ο δίσκος είχε επιτυχία και έτσι η εταιρία του τον βοηθάει να κάνει κι άλλους δίσκους, βγάζοντας τον από τις δύσκολες μέρες.
Το 1960 γεννήθηκε ο γιός του Γιώργος, και το 1966 η κόρη του Ρηνιώ. Την χρονιά της γέννησης της κόρης του, το κράτος επιλέγει και τον στέλνει σε φολκλορικό διαγωνισμό στο Σαν Ρέμο, όπου, ανάμεσα από δεκάδες συγκροτήματα, ο Έλληνας λυράρης παίρνει το πρώτο βραβείο για την ερμηνεία του στο συρτάκι που έπαιξε με την λύρα.
Το 1967, επί δικτατορίας, ανοίγει στο Ηράκλειο το πρώτο κρητικό κέντρο, τον «Ερωτόκριτο».  Αυτό που γινόταν κάθε βράδυ στον «Ερωτόκριτο», είναι δύσκολο να περιγραφεί. Οι έχοντες καταγωγή από τα χωριά της Κρήτης, θέλοντας να αναπαραγάγουν στην πόλη τους γνωστούς για αυτούς τρόπους διασκέδασης, θα προσέρχονται συν γυναιξί και τέκνοις για να ακούσουν κρητική μουσική. Στο ρεύμα αυτό θα συμπαρασυρθούν και οι Ηρακλειώτες και η κρητική μουσική από ετοιμοθάνατη, θα αναρρώσει, θα βγάλει φτερά και θα γίνει με την πάροδο του χρόνου κύριος τρόπος διασκέδασης.
Τον Απρίλη του 1969 κάνει την πρώτη του επίσημη δοκιμαστική εμφάνιση του στην Αθήνα, στο κέντρο «Κονάκι». Την ίδια χρονιά, ηχογράφησε με μεγάλη επιτυχία το δίσκο «Ανυφαντού». Ο κόσμος τον αποθεώνει και ο Νίκος Ξυλούρης αποφασίζει να εγκατασταθεί στην Αθήνα.
 
Η Αναγνώριση
Κάποιο βράδυ ο Νίκος γνωρίζεται με τον σκηνοθέτη και ποιητή, Ερρίκο Θαλασσινό, και γίνονται αχώριστοι φίλοι. Μέσω του Θαλασσινού γνωρίζει τον μουσικοσυνθέτη, Γιάννη Μαρκόπουλο.  Έτσι ξεκίνησε μια λαμπρή συνεργασία με το δίσκο «Χρονικό» και τα «Ριζίτικα». Μετά από ένα χειμώνα επιτυχίας, το καλοκαίρι του ’70 κατεβαίνει στο Ηράκλειο να εργαστεί. Εκείνο το καλοκαίρι γνωρίζεται με τον Τάκη Λαμπρόπουλο, τότε διευθυντή της «Κολούμπια», ο οποίος και του ζητά να συνεργαστούν. Αυτή η συνάντηση αποτέλεσε την αφετηρία για την καριέρα του Νίκου.
Ακολουθούν δυο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου, η «Ιθαγένεια» και ο «Στρατής ο θαλασσινός» αλλά και συνεργασίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο («Διόνυσε καλοκαίρι μας», «Συλλογή»), τον Χριστόδουλο Χάλαρη («Τροπικός της παρθένου», «Ακολουθία») και τον Χρήστο Λεοντή («Καπνισμένο τσουκάλι»).
Για το ποιος «ανακάλυψε» το Νίκο Ξυλούρη, η άποψη της συζύγου του κ. Ουρανίας Ξυλούρη, όπως δημοσιεύτηκε σε σχετικά αφιερώματα των περιοδικών «Δίφωνο» και «Μονογραφίες», είναι διαφορετική.
Κατά τη σύζυγό του, η ανάδειξη του Ξυλούρη οφείλεται στο τραγούδι του «Ανυφαντού». Το πρόσωπο που τον ανακάλυψε και τον ανέδειξε ήταν ο διευθυντής της δισκογραφικής εταιρείας «Κολούμπια» Τάκης Λαμπρόπουλος. Αυτός, σε ένα γαμήλιο γλέντι στα Ανώγεια, τον ηχογράφησε και έστειλε την κασέτα στον συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο, ο οποίος ήταν τότε στο Παρίσι. Οι εφημερίδες της εποχής έγραψαν ότι ο Λαμπρόπουλος πήγε στην Κρήτη όπου ανακάλυψε μια σπουδαία και σημαντική φωνή. Από εκεί πληροφορήθηκε ο Γιάννης Μαρκόπουλος για το Νίκο Ξυλούρη και του πρότεινε τα τραγούδια του «Χρονικού».
Το 1971 ξεκίνησε κοινές εμφανίσεις με το Γιάννη Μαρκόπουλο στη μπουάτ «Λήδρα». Συνεργάστηκε στενά, εκείνα τα χρόνια, με τον Θρακιώτη τραγουδοποιό Θανάση Γκαϊφύλλια στις μπουάτ της Πλάκας και σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.
Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας, η φωνή του Νίκου Ξυλούρη, είτε λέει τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, είτε παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, γίνεται σημαία αντίστασης.
Τα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, με τη φωνή του, θα αποκτήσουν μια πανελλήνια εμβέλεια και μια δυναμική που ποτέ δεν είχαν στο παρελθόν, όσο μεγάλοι και αν ήταν οι καλλιτέχνες, τραγουδιστές και οργανοπαίχτες, που την υπηρετούσαν.
Ο Ξυλούρης είχε κάνει σημαία της αντίστασης, μεσούσης της Χούντας, το τραγούδι «Ποτέ θα κάνει ξαστεριά» και οι φοιτητές ύμνο τους την μέρα της εξέγερσης της Νομικής, στις 21 Φεβρουαρίου του 1973 μα και στις άλλες «ταράτσες» τον Μάρτη και τον Μάη.
Κανείς, αλλά και ούτε ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί πως, με το τραγούδι του, θα έφερνε μια μέρα μηνύματα αγάπης και λευτεριάς και θα ξεσήκωνε όλη την Ελλάδα.
Μετά τα κέντρα και τις μπουάτ, έρχεται το θέατρο. Το καλοκαίρι του 1973 η αξέχαστη Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος ανεβάζουν το «Μεγάλο μας Τσίρκο» στο θέατρο «Αθήναιον».
 Ο Νίκος Ξυλούρης δίνει τον καλύτερο εαυτό του και τα ταμεία δεν προλαβαίνουν να κόβουν εισιτήρια. Η παράσταση μένει σταθμός στην καλλιτεχνική καριέρα του Νίκου. 

                                                                 

Το τέλος
Ο Νίκος Ξυλούρης στην ακμή της καριέρας του, ζώντας μεγάλες στιγμές δόξας, χάνει την μάχη με την επάρατη νόσο και αφήνει για πάντα τα εγκόσμια την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 1980 σε ηλικία μόλις 44 χρονών.
Η φωνή του όμως παραμένει ζωντανή μέσα στις ψυχές των Κρητικών σε όλο τον κόσμο, που ακόμη και σήμερα τραγουδούν τα τραγούδια του κρατώντας ζωντανή τη φλόγα της Κρητικής λεβεντιάς.
Με τη φωνή και το ήθος του σημάδεψε τα χρόνια της χούντας, την αντίσταση σε αυτήν, αλλά και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.


Πηγές: