Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

Βερυκοκιά (Prumus Armeniaca L)


 Η βερικοκιά, Prunus armeniaca L., ανήκει στην οικογένεια Rosaceae (Ροδοειδή), υποοικογένεια Prunoideae (Πυνηνόκαρπα). Είναι ένα εκλεκτό οπωροφόρο είδος του οποίου η παγκόσμια παραγωγή ανέρχεται σε 3.000.000 τόνους περίπου. Το 70% αυτής προέρχεται από χώρες Μεσογειακές. Στην Κύπρο το δέντρο είναι γνωστό ως χρυσομηλιά.
Όλες σχεδόν οι καλλιεργούμενες ποικιλίες βερικοκιάς ανήκουν στο είδος Prunus armeniaca L. Υπάρχουν και άλλα είδη που ομοιάζουν πολύ, όπως: P. sibirica, P. mandshurica, P. mume και P. dasycarpa (υβρίδιο της φύσης μεταξύ P. cerasifera και P. armeniaca). Η ομάδα αυτών των ειδών παρουσιάζει μεγάλη γενετική ποικιλομορφία όσον αφορά το μέγεθος του δένδρου, την ανθεκτικότητα στις αντίξοες καιρικές συνθήκες, την ημερομηνία άνθησης και την ποιότητα του καρπού. Παρόλα αυτά ο αριθμός των καλλιεργουμένων ποικιλιών είναι περιορισμένος και ανήκουν σχεδόν αποκλειστικά στο είδος Prunus armeniaca L.
Οι βερικοκιές προέρχονταν από σπορόφυτα στο παρελθόν. Ελάχιστη επιλογή ελάμβανε χώρα μέχρι τον δέκατο ένατο αιώνα. Ακόμη και σήμερα μεγάλο μέρος της παραγωγής στις ασιατικές χώρες προέρχεται από οπωρώνες σποροφύτων.

Καταγωγή 
Βρίσκεται αυτοφυής στην Ανατολική Ασία και τα Ιμαλάια, από όπου μεταφέρθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη μέσω της Αρμενίας, εξ’ ου και η επιστημονική της ονομασία Prunus armeniaca. Πρέπει να ήταν γνωστή στην Κίνα, γιατί υπάρχουν αναφορές σε βιβλία όπου κατά το 2200 π.Χ. είχε την ονομασία Σίνγκ.
Η ιστορική διαδρομή της βερικοκιάς δείχνει ότι η καλλιέργειά της είναι περιορισμένη. Τούτο οφείλεται στις απαιτήσεις κάθε ποικιλίας για ορισμένο κλιματικό περιβάλλον, έξω από το οποίο παρουσιάζει προβλήματα προσαρμοστικότητας. Μέχρι σήμερα η παραγωγή κάθε χώρας προερχόταν από ένα μικρό αριθμό ποικιλιών προσαρμοσμένων στις κλιματικές της συνθήκες.

Περιγραφή
Η βερικοκιά είναι δέντρο με σφαιροειδές σχήμα και αρκετές απλωτές διακλαδώσεις. Τα φύλλα της είναι πλατιά σε σχήμα αβγού ή καρδιάς στιλπνά στην επάνω επιφάνεια και φέρουν αδένες και παράφυλλα πάνω στο μίσχο. Τα άνθη της είναι και αρσενικά και θηλυκά και έχουν χρώμα λευκό ή ελαφρύ ρόδινο, φύονται δε μόνα τους ή ανά δύο.
Η άνθιση ολοκληρώνεται πριν βγουν τα φύλλα και γίνεται την άνοιξη (αρχές Μαρτίου - Απριλίου), είναι δε μικρής διάρκειας.
Το φρούτο είναι σαρκώδες, σφαιρικό, με αυλακωτή κοιλιακή ραφή, ενώ ο πυρήνας του (κουκούτσι), είναι ξυλώδης και στο εσωτερικό του περιέχει ένα με δύο σπόρια, που έχουν πικρή γεύση και μοιάζουν με αμύγδαλα.
Η καλλιεργούμενη βερικοκιά πολλαπλασιάζεται με εμβολιασμό που γίνεται σε συγγενικά είδη, κυρίως σε αμυγδαλιά αλλά και σε  ροδακινιά, κορομηλιά και δαμασκηνιά.
Για την καλλιέργεια της τα πιο κατάλληλα εδάφη είναι αυτά με μία μέση σύσταση και λεπτή υφή. Όταν υπάρχει δυνατό και ξαφνικό κρύο ή παγετός τότε οι ανθοί καταστρέφονται, αν και τα δέντρα είναι ανθεκτικά και σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Υψηλές θερμοκρασίες επίσης προκαλούν αλλοιώσεις στον καρπό. Τα δέντρα χρειάζονται καλό πότισμα την περίοδο της ανθοφορίας τους.
Κάτω από καλές συνθήκες μία βερικοκιά μπορεί να ζήσει και πάνω από 100 χρόνια.

Ποικιλίες στην Ελλάδα
Οι κυριότερες Ελληνικές ποικιλίες είναι:
Πρώιμη Τίρυνθας. Μία Ελληνική πρώιμη ποικιλία που καλλιεργείται στην Κορινθία. Ο καρπός είναι μέτριου μεγέθους, ανθεκτικός στη μεταφορά
Διαμαντοπούλου. Μέσης παραγωγικότητας βερικοκιά, βγάζει όμως εξαιρετικής νοστιμιάς βερίκοκα. Καλλιεργείται και αυτή στην Κορινθία και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου. Λέγεται πως είναι τα πιο νόστιμα βερίκοκα στον κόσμο! Είναι εξαιρετικά αρωματικά, αλλά δύσκολα στη μεταφορά τους, αφού είναι αρκετά ευαίσθητα.
Μπεμπέκου, Η πιο κοινή ποικιλία στην Ελλάδα που είναι μεγαλύτερα μεν, αλλά όχι τόσο αρωματικά και γλυκά.

Θεραπευτικές ιδιότητες
Πλούσια σε βιταμίνη Α, τα βερίκοκα συμβάλλουν στην καλή υγεία των ματιών. Kαταναλώνοντας περίπου 3 βερίκοκα, καλύπτουμε σχεδόν το 100% της καθημερινής μας ανάγκης σε βιταμίνη Α. Εμπεριέχουν επίσης καροτενοειδή (β-καροτένιο, λυκοπένιο, λουτεΐνη και ζεαξανθίνη), στα οποία οφείλεται και το πορτοκαλί τους χρώμα (τα ώριμα καθώς και τα αποξηραμένα βερίκοκα έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε καροτενοειδή). Το λυκοπένιο μάλιστα έχει συνδεθεί με την προστασία από τον καρκίνο του προστάτη
Αποτελούν καλή πηγή βιταμίνης C και φλαβονοειδών, ως εκ τούτου έχουν ισχυρές αντιοξειδωτικές ιδιότητες, προστατεύουν τα αγγεία, και εμποδίζουν την οξείδωση της «κακής» χοληστερίνης.

Στα διατροφικά πλεονεκτήματα πρέπει να περιληφθεί η βιταμίνη Β3, (νιασίνη), ο σίδηρος, το κάλιο και οι φυτικές ίνες του βερίκοκου, απαραίτητες για την υγεία του πεπτικού συστήματος και την καταπολέμηση της δυσκοιλιότητας.
-  Κάνει καλό στην αναιμία: Η περιεκτικότητά του σε σίδηρο (5% της συνιστώμενης ημερήσιας δόσης στα 2 βερίκοκα) μπορεί να δράσει βοηθητικά σε όσους πάσχουν από αναιμία. Ακόμη, η μικρή αλλά σημαντική περιεκτικότητα του φρούτου σε χαλκό, βοηθάει το σίδηρο να διατεθεί σε όλο το σώμα.
- Καταπολεμά τη δυσκοιλιότητα: H κυτταρίνη και η πηκτίνη που συναντάμε στα βερίκοκα αποτελούν ήπιας μορφής καθαρτικά και φέρνουν αποτελέσματα σε όσους πάσχουν από δυσκοιλιότητα. Η κυτταρίνη, συγκεκριμένα, βοηθάει στην κινητικότητα του εντέρου, ενώ η πηκτίνη απορροφά και κατακρατά νερό, συντελώντας έτσι κι αυτή στην καλύτερη λειτουργία του εντέρου.
- Βοηθά την πεπτική λειτουργία: Λόγω του ότι παρουσιάζει αλκαλική αντίδραση στο πεπτικό σύστημα, το βερίκοκο μπορεί να συμβάλει στην καλύτερη πέψη, ενώ εξαιρετικά βοηθητικές είναι και οι φυτικές του ίνες, που βοηθούν στην πρόληψη της δυσκοιλιότητας και άλλων πεπτικών διαταραχών. Κάποιοι ειδικοί, μάλιστα, συστήνουν να τρώτε ένα βερίκοκο πριν το φαγητό, για καλύτερα αποτελέσματα.
- Ευεργετεί την όραση: Η έλλειψη της βιταμίνης Α μπορεί να προκαλέσει κακή νυχτερινή και γενικότερα αποδυναμωμένη όραση, ενώ αντιθέτως η επαρκής λήψη της βιταμίνης (στην οποία είναι πλούσιο το βερίκοκο) μπορεί να διατηρήσει την υγεία της όρασής μας (αποτρέποντας την εμφάνιση εκφύλισης της ωχράς κηλίδας ή του καταρράκτη στο μέλλον) ή ακόμη και να τη βελτιώσει σε ορισμένες περιπτώσεις.
- Ρίχνει τον πυρετό: Πολτοποιήστε μερικά βερίκοκα μαζί με μέλι και νερό και πιείτε το χυμό τους. Θα σας ενυδατώσει, θα σας χαρίσει απαραίτητα θρεπτικά συστατικά και θα μειώσει τις τοξίνες του σώματος.
-  Μειώνει τη χοληστερίνη: Το αρωματικό αυτό φρούτο είναι πλούσιο σε βήτα-καροτίνη, η οποία μετατρέπεται σε βιταμίνη Α και παίζει σημαντικό ρόλο στην υγεία της καρδιάς, καθώς καταπολεμά τις ελεύθερες ρίζες, μειώνει την LDL (κακή) χοληστερόλη κι έτσι μας προστατεύει από μελλοντικό έμφραγμα του μυοκαρδίου ή εμφάνιση στεφανιαίας νόσου.
-  Βελτιώνει την επιδερμίδα: Η βήτα-καροτίνη, και πάλι, γνωστή και ως προβιταμίνη Α που μετατρέπεται σε βιταμίνη Α στο σώμα μας, είναι σημαντική και για την υγεία του δέρματός μας. Ο λόγος είναι ότι παίζει σημαντικό ρόλο στη βελτίωση και την ανάπτυξη ιστών, καταπολεμώντας τα εξανθήματα και βελτιώνοντας την υφή του δέρματος.
Μάλιστα, από κάποιους ειδικούς συστήνεται η χρήση των φύλλων της βερικοκιάς.:
Πάρτε το χυμό τους και εφαρμόστε τον σε ηλιακά εγκαύματα, στις φαγούρες, τα εκζέματα κ.ο.κ. για να ανακουφιστείτε.
-  Το κουκούτσι του βερίκοκου σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα;
Έχει παρατηρηθεί ότι η αμυγδαλίνη (βιταμίνη Β17), που περιέχεται στο κουκούτσι του βερίκοκου, στα πικραμύγδαλα και τα αμύγδαλα, έχει κάποια (ευεργετική για τον άνθρωπο) δράση πάνω στα καρκινικά κύτταρα. Ωστόσο δεν θεωρείται φάρμακο κατά του καρκίνου, όταν αυτός έχει ήδη εκδηλωθεί. Σύμφωνα με τους επιστήμονες η χρησιμοποίηση της αμυγδαλίνης( Β17) είναι περισσότερο προληπτική παρά θεραπευτική. Πιστεύεται ότι η χρόνια ανεπάρκεια σε αμυγδαλίνη ( Β17) οδηγεί σε μείωση της αντίστασης του οργανισμού στην ανάπτυξη κακοήθειας. Από την άλλη δεν έχουν παρατηρηθεί παρενέργειες από κατανάλωση μεγάλων δόσεων αμυγδαλίνης ( Β17). Παρόλα αυτά συνίσταται η μέγιστη πρόσληψη αμυγδαλίνης( Β17) να μην υπερβαίνει τα 3 γραμμάρια την ημέρα.
Η Αμυγδαλίνη απομονώθηκε για πρώτη φορά το 1830. Το 1845 χρησιμοποιήθηκε ως θεραπεία του καρκίνου στη Ρωσία, και στη δεκαετία του 1920 στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά θεωρήθηκε πολύ δηλητηριώδης και τοξική  ή πολύ δύσκολη να αντιγραφεί και να γίνει φάρμακο, φυσικά τα φρούτα δεν πατεντάρονται!, Άρα δεν υπάρχει κέρδος για τις φαρμακοβιομηχανίες, αν οι άνθρωποι αρχίσουν να τρώνε βερίκοκα και πικραμύγδαλα, δεν θα αρρωσταίνουν, άρα… 

Οι Χούνζα
Υπάρχει ένας λαός, ο μακροβιότερος στον κόσμο, όπου ο καρκίνος είναι εντελώς άγνωστος. Πρόκειται για την φυλή Χούνζα, που ζει στο Πακιστάν και αυτοαποκαλούνται απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Το φαινόμενο αυτό δεν άφησε αδιάφορους τους επιστήμονες. Κλιμάκιο από το Μεμόριαλ πήγε στην περιοχή και μελέτησε τη διατροφή των Χούνζα. Με έκπληξη διαπίστωσαν, ότι οι Χούνζα τρώνε πολλά …βερίκοκα και τα κουκούτσια επίσης από τα βερίκοκα. Μάλιστα όσο περισσότερα βερίκοκα παράγει και καταναλώνει ένας Χούνζα, τόσο περισσότερο ανεβασμένη είναι η κοινωνική του θέση.
 Πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες μας δίνουν ο Νίκος Αγαδζανιάν και ο Αλεξέι Κατκόβ στο βιβλίο τους «Τα Εφεδρικά του Οργανισμού Μας» για τους αιωνόβιους, που ζουν στην πεδιάδα Χούνζα.
«Ο πληθυσμός αυτού του παραδείσου των 32 χιλιάδες κατοίκων δεν ξέρει τι σημαίνει αρρώστια. Η μέση διάρκεια ζωής των Χούνζα είναι 120 χρόνια.
Η φυλή Χούνζα ήταν ένα μικρό βασίλειο σε μια απομονωμένη πεδιάδα, περικυκλωμένη από βουνοκορφές της οροσειράς των Ιμαλαϊων (στην οροσειρά του Καρακορούμ), με μήκος 160km και μόνο 1.6 km σε πλάτος σε υψόμετρο τα 2500 μέτρα. Πρωτεύουσα του βασιλείου είναι το Baltit. Σήμερα η περιοχή ανήκει στο Πακιστάν στα σύνορα με το Αφγανιστάν , Ρωσία, Κίνα, Κασμίρ και Κίνα.
Έχει ενδιαφέρον ότι οι Χούνζα, αντίθετα από τους γείτονες, εξωτερικά μοιάζουν πολύ με τους Ευρωπαίους. Σύμφωνα με την άποψη των ιστορικών, ιδρυτές των πρώτων κοινοτήτων Χούνζα ήταν οι έμποροι και στρατιώτες από το στρατό του Μέγα Αλέξανδρου, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εκεί στη διάρκεια της εκστρατείας στις ορεινές πεδιάδες του ποταμού Ινδού.»
Οι Χούνζα έχουν ένα ρητό: «Γυναίκα Χούνζα δεν θα πάει με τον αγαπημένο της εκεί που δεν ευδοκιμούν οι βερικοκιές»

Έρευνα
Ο Διευθυντής ερευνών του Μεμόριαλ (δεν μιλάμε για οποιοδήποτε νοσοκομείο – είναι η Μέκκα του καρκίνου) ο περίφημος επιστήμονας Κανεμάτσου Σιγκουίρα, έκανε πειράματα με ποντικούς. Η ουσία που ανεκάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs μέσα στα βερίκοκα, ονομάστηκε Λετρίλη ή αμυγδαλίνη ή βιταμίνη Β17. Ο Σιγκουίρα έμεινε έκπληκτος. Ήταν η δυνατότερη αντικαρκινική ουσία του κόσμου που είχε δοκιμάσει ποτέ, όπως δήλωσε.
Τα κουκούτσια λοιπόν από τα βερίκοκα σύμφωνα με τον Σιγκουίρα:
α) σταμάτησαν τις μεταστάσεις,
β) βελτίωσαν την γενική υγεία,
γ) εμπόδισαν την ανάπτυξη μικρών όγκων,
δ) παρείχαν ανακούφιση από τον πόνο,
ε) ενεργούν πολύ σημαντικά στην πρόληψη του καρκίνου.

Φυσικά από το 1980 που συνέβη οι αποδείξεις ακόμη …αναμένονται. Το θέμα θάφτηκε από τις φαρμακευτικές εταιρίες.
Ήταν απάτη η Β17, έλεγαν οι γιατροί που δεν γνώριζαν τις λεπτομέρειες. Δεν αποδείχθηκε!  Κανένας δεν θα μάθαινε την πραγματικότητα αν δεν επαναστατούσε η συνείδηση ενός θαρραλέου δημοσιογράφου που ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Μεμόριαλ γνώριζε την απάτη.
Ο Ράλφ Μος, δεν άντεξε το βάρος της συγκάλυψης ενός τόσο μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Από τις ελληνικές εφημερίδες μόνο «Το Βήμα» ανέφερε στις 23/5/1980 ακροθιγώς το θέμα, χωρίς να εισέλθει στην ουσία του.

Πικρό και ξινό
.Από τις 4 βασικές γεύσεις: αλμυρό, ξινό, πικρό, γλυκό, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν απορρίψει το ξινό ή το πικρό και έχουν επιλέξει το αλμυρό και το γλυκό. Έτσι έχει χαθεί η ισορροπία. 
Ο Ιπποκράτης τόνιζε την ισορροπία, επηρεασμένος από τον πατέρα της ελληνικής ιατρικής τον γιατρό Αλκμαίωνα (Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης,  Προσωκρατικός φιλόσοφος, γιατρός και φυσικός περί το 500 π.κ.ε.). Αυτός θεωρείται η κορυφή της ελληνικής ιατρικής γιατί πρώτος αυτός ασχολήθηκε με ην ανατομία και φυσιολογία και διατύπωσε ως εξής τις αντιλήψεις του για την υγεία και την αρρώστια, που υιοθέτησε και ο Ιπποκράτης.
«Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι ισομερής κατανομή και ακριβής μείξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων (= ισονομία) του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού. Την Αρρώστια την προκαλεί η επικράτηση του ενός (=μοναρχία). Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραχθείσας ισορροπίας, με τη μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη».
Τις αντιλήψεις αυτές τις βρίσκουμε ακέραιες στον Ιπποκράτη. Η ακριβής μείξη, η ισονομία, η συμμετρία, η αρμονία, βρίσκονται στη βάση των δογμάτων των Πυθαγορείων και του Ιπποκράτη.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Ιπποκράτης.
«Μέσα στον άνθρωπο υπάρχει και το πικρό και το αλμυρό, το γλυκό, το ξινό, το στυφό και το άνοστο και τα συστατικά αυτά όταν αναμειγνύονται και ενώνονται μεταξύ τους, ούτε φαίνονται ούτε βλάπτουν τον άνθρωπο. Όταν όμως κάποιο απ’ όλα διαχωριστεί και μείνει μόνο του τότε φαίνεται να προκαλεί βλάβη» .
 Αυτό απέδειξε ο Warburg. Το 2001 ένα ιατρικό συνέδριο στην Καρλσρούη της Γερμανίας, επιβεβαίωσε το γνωστό  «ότι είναι πικρό και ξινό στο στόμα, είναι καλό στο στομάχι».  Τονίστηκε ότι οι πικρές και ξινές  ουσίες, συμβάλλουν αποφασιστικά στη συνολική διαδικασία της πέψης. Οι κινήσεις του στομάχου και του εντέρου εντείνονται και επιταχύνεται η προώθηση της τροφής. Διεγείρουν την έκκριση χολής και παγκρέατος , βελτιώνουν την πέψη των λευκωμάτων, πρωτεϊνών και λιπών.
Μειώνεται η αίσθηση του φουσκώματος και εμποδίζονται οι διαδικασίες ζύμωσης και σήψης που συντελούνται στο έντερο. Μέσω της βελτίωσης απορρόφησης της βιταμίνης Β12, οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν την παραγωγή αίματος, προάγουν την απορρόφηση των λιποδιαλυτών στοιχείων, όπως και του σιδήρου. Οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν και τη δημιουργία βάσεων (αλκαλικό υψηλό ΡΗ) στον οργανισμό. Και δρουν μ’ αυτό τον τρόπο ενάντια στην οξύτητα του αίματος.

 https://fytro.wordpress.com/
http://www.pomologyinstitute.gr/
Αγγελική Μήλιου, βιολόγος, medlabnews.gr

https://fytro.wordpress.com/