Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η έννοια του χρόνου αποτελούσε πάντα ένα μυστήριο για τον άνθρωπο. Τι είναι ο χρόνος; Πώς υπολογίζεται; Πώς τιθασεύεται; Μπορεί κανείς να τον νικήσει;

Στο πέρασμα των αιώνων οι άνθρωποι αναζητούσαν διακαώς να τον «νικήσουν», να τον ελέγξουν, να τον περιορίσουν.

Από πολύ παλιά ο άνθρωπος μετρούσε το χρόνο προσπαθώντας να οργανώσει τη ζωή του, όχι με τρόπο τυχαίο αλλά συμβαδίζοντας με τους ρυθμούς της Φύσης.

Σήμερα η σύγχρονη επιστήμη προσπαθώντας να μετρήσει τον χρόνο όσο γίνεται πιο «απόλυτα» έχει ορίσει σαν μονάδα μέτρησης του χρόνου το ένα «ατομικό δευτερόλεπτο», μέγεθος που αντιστοιχεί σε 9.192.631.770 κύκλους του Καισίου -133. Έτσι ορίζεται ο χρόνος ακολουθώντας έναν κύκλο του μικρόκοσμου κι όχι έναν μακροκοσμικό κύκλο όπως είναι η περιφορά της Γης γύρω απ' τον Ήλιο.

Πάνω απ' όλα όμως, στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες κυριαρχεί η αντίληψη ενός γραμμικού χρόνου, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με την αντίληψη του χρόνου που είχαν μεγάλοι πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί, αλλά και ο λεγόμενος «ανατολίτικος» τρόπος σκέψης. Γι' αυτούς ο χρόνος είναι κυκλικός, ακολουθώντας περιστροφές, άποψη σαφώς πιο φυσική και συνεπώς πραγματική και ουσιαστική, καθώς η δημιουργία ενός γραμμικού χρόνου δεν είναι παρά μια σύμβαση της σύγχρονης επιστήμης, η οποία – παραδόξως - «για να μετρήσει τον χρόνο βασίζεται σε κύκλους ... μακροκοσμικούς ή μικροκοσμικούς» (Αϊνστάιν).

Αρχαίοι πολιτισμοί

Η έννοια της κυκλικής φύσης του χρόνου ήταν ένα «κοινό μυστικό» σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, γεγονός που αντικατοπτρίζεται στα πάνθεα και τη μυθολογία τους.

Οι αρχαίοι Ινδοί ταύτιζαν το χρόνο με τον κοσμικό χορό του θεού Σίβα, καταστροφέα και (ανα)δημιουργού των μορφών, κυρίαρχου της δημιουργίας αλλά και της καταστροφής. Αυτό ακριβώς δεν κάνει και ο χρόνος; «Γεννάει» και «τρώει» τα παιδιά του, όπως ο αρχαιοελληνικός τιτάνας, ο Κρόνος.

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν εννέα (9) θεούς που σχετίζονταν με την έννοια του χρόνου, με πιο γνωστό τον Κρόνο, πατέρα των Θεών, του οποίου το όνομα σχετίζεται άμεσα και ετυμολογικά με την έννοια του χρόνου. Επίσης ο Ωκεανός αντιπροσώπευε τον θεό -ποταμό που περιέβαλε τη Γη, απ' τον οποίο γεννιέται και η έννοια του γραμμικού χρόνου σαν «ποταμός»।

O πιο «ειδικός» θεός της Αρχαίας Ελλάδας που σχετίζονταν με τον χρόνο ήταν ο ... Καιρός। Είναι μια σχετικά άγνωστη θεότητα της οποίας τα σύμβολα και τα χαρακτηριστικά περιγράφουν με ακρίβεια και απόλυτη πρακτικότητα τις ιδιότητες του χρόνου να μας ... ξεφεύγει, μαζί με τις ευκαιρίες που περικλείει !

Ο θεός Καιρός λοιπόν αναπαριστάται σαν ένας φτερωτός νέος που ισορροπεί στην άκρη του ξυραφιού - όπως ο καθένας που θέλει να κυριαρχήσει στον χρόνο - και κρατάει τη Ζυγαριά της Μοίρας, ως προστάτης του πεπρωμένου, με στόχο να υπενθυμίζει στους κοινούς θνητούς ότι δεν πρέπει να αφήνουν ανεκμετάλλευτες τις ώρες τους που περνούν, χάνονται και πίσω δε γυρνούν, σε όποια διάσταση του χρόνου κι αν βρεθούμε, παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Άλλες θεότητες που συναντάμε στην αρχαία Ελλάδα σε σχέση με τον χρόνο είναι οι τρεις Μοίρες που αντιστοιχούν στις τρεις διαστάσεις του χρόνου: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Σε πλήρη αντιστοιχία συναντάμε τις τρεις Νόρνες στους Νορβηγούς του βορρά।

Οι Βίκινγκς πάλι, είχαν τέσσερις νοοτροπίες ζωής, βασισμένες στο χρόνο: το χρόνο τσεκούρι, το χρόνο σπαθί, το χρόνο άνεμο και το χρόνο λύκο.

Το πέρασμα του χρόνου στην αρχαία Αίγυπτο αντιπροσώπευε η θεά Νουτ, θεά του νυκτερινού ουρανού. Κάθε βράδυ κατάπινε τον Ήλιο, τον χώνευε στη διάρκεια της νύχτας και τον πρωί τον ... έφτυνε ! Έτσι δημιουργούνταν ο ημερήσιος κύκλος, σαν μονάδα του χρόνου αλλά και της ανθρώπινης καθημερινότητας.

Στους Ινδιάνους της φυλής Micmac της Β. Αμερικής η έννοια του χρόνου φαίνεται να έχει έναν πιο αφηρημένο και «μαγικό» χαρακτήρα. Οι Micmac δεν είχαν λέξεις για την «ώρα», το «λεπτό» κ.ο.κ., αλλά μόνο μία λέξη για το «εδώ και τώρα»: Neegh.

Όμοια οι Hopi της Αριζόνα δεν έχουν λέξεις για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Και γι' αυτούς σημασία έχει μόνο το παρόν! Αλλά και οι Ινδιάνοι-Αλγκογκίνοι (Αραπάχο, Μαυροπόδηδες, Τσεγιέν) αρνήθηκαν να φορέσουν ρολόγια καθώς πιστεύουν ότι αυτά «θα υπενθυμίζουν τις απαιτήσεις των άλλων και θα θαμπώνουν το φως του πραγματικού χρόνου».

Απόψεις σαν κι αυτές δηλώνουν μια ουσιαστική πραγματικότητα: ότι ο χρόνος στην πρακτική και ουσιαστική του διάσταση είναι κυρίως μια κατάσταση της συνείδησης. Αν επιχειρούμε να τον τιθασεύσουμε είναι σαν να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε πάνω στο ξυράφι του θεού Καιρού!

Ο Θεός

Τη δεκαετία του 1870 ο άγγλος αρχαιολόγος George Smith, χάρη σε ανασκαφές που πραγματοποιούσε κοντά στην πόλη της Μοσούλης (στο νοτιοδυτικό Ιράκ) ανακάλυψε πως η βιβλική αναφορά της γένεσης, « στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον Ουρανό και την Γη», ήταν ένας μύθος που οι εβραίοι είχαν αντιγράψει σε μεγάλο μέγεθος από τους Ασσύριους, αρχαίους απογόνους των Σουμερίων. Αρα…

Ο Χρόνος των Μάγιας।


Ο χρόνος κατά τους Μάγια είναι Συμπαντικός και όχι φυσικός, δηλαδή δεν είναι η μέτρηση των φυσικών κύκλων των σωμάτων και της Γης, αλλά η Εξέλιξη της Συνείδησης σε όλο το Σύμπαν. Αν και είχαν με πολύ ακρίβεια μετρήσεις των περιστροφών των ουράνιων σωμάτων και της Γης, εν τούτης προτίμησαν ένα Συμπαντικό ημερολόγιο ιερής/σαμανιστικής φύσης, όπως όλοι οι πολιτισμοί του αρχαίου κόσμου έκαναν τότε, παρά ένα μέτρημα μόνο των περιστροφών της Γης, όπως αποφάνθηκε το Γρηγοριανό.

Η μέτρηση του χρόνου στους Μάγιας συνυπάρχει σε 3 Ημερολόγια που λειτουργούσαν ταυτόχρονα με διαφορετικές εστιάσεις στη λειτουργία τους.

► Το Χάαμπ ή Ηλιακό Ημερολόγιο των 365 ημερών που η εστίασή του ήταν στη συλλογή των φόρων και στον καθορισμό των εποχών σποράς και συγκομιδής. Αυτό διαιρείτε σε 18 «μήνες» των 20 ημερών από 0 -19, με 5 ιερές ημέρες αργίας και τελετών, ενός 19ου «ουραίου μήνα» στο τέλος του χρόνου. Κάθε μήνας είχε τον προστάτη θεό του με το ανάλογο ιερογλυφικό και κάθε ημέρα τη ποιότητά της που αντιστοιχούσε στο ιερογλυφικό της. Καμία ημερομηνία των Μάγιας δεν καταγράφηκε με αυτό το ημερολόγιο!

Το Τουν είναι το Προφητικό/Μαγικό Ημερολόγιο και χρησιμοποιούταν μόνο από τους ιεροφάντες/σαμάνους ιερείς. Η εστίασή του είναι στην Εξελικτική Συνείδηση της Δημιουργίας του Σχεδίου του Δέντρου της Ζωής ή Αληθινού Σταυρού, που εκπορεύεται από το Κέντρο του Σύμπαντος με τη μορφή φωτονίων/πληροφορίας και είναι η θέληση του Ανώτερου Θεού προς κάθε μορφή οργανικής ή ανόργανης ζωής. Με αυτό το ημερολόγιο, σύμφωνα με τις έρευνες του Δρ. Καρλ Τζοχάν Κάλεμαν, οι αρχαίοι Μάγιας κρατούσαν τα αρχεία όλων των γεγονότων με ημερομηνίες που σημάδευαν την εξέλιξη της συνείδησης. Αναγνώρισε 7 Εξελικτικές Ημέρες και 6 Εξελικτικές Νύχτες που εναλλάσσονταν καθ' όλη τη διάρκεια των 9 επιπέδων ή σταδίων της εξέλιξης της Συνείδησης της Δημιουργίας. Το Τουν Ημερολόγιο έχει 360 μέρες όπως ο κύκλος έχει 360 μοίρες, δηλαδή 18 «μήνες» των 20 ημερών με διαφορετικά ιερογλυφικά από του Χάαμπ.

► Στο κέντρο του Τουν βρίσκεται το Τζόλκιν, το «Μέτρημα των Ημερών» όπως μεταφράζετε η ονομασία του, το οποίο κινεί το Τουν και είναι το ημερήσιας χρήσης ημερολόγιο από όλους. Εστιάζετε στην αφομοίωση και άνοιγμα στη εξέλιξη της συνείδησης της Δημιουργίας από όλους μας και στη πρακτική εφαρμογή της νέας αυτής συνείδησης στη καθημερινή και προσωπική ζωή. Ο εστιασμός στο Τζόλκιν ημερολόγιο δίνεται όχι στις περιστροφές των πλανητών και συγκεκριμένα της Γης γύρω από τον Ήλιο, αλλά στη ποιότητα και ταχύτητα ή συχνότητα δονήσεων ή κυμάτων, που αντανακλούνται στη κάθε ημέρα από το Δέντρο της Ζωής/Συνείδηση της Δημιουργίας/Σταυρό των Κατευθύνσεων, αντανάκλαση από το Κέντρο του Σύμπαντος και του Ανώτερου Θεϊκού Σχεδίου της Δημιουργίας. Κάθε ετήσιος κύκλος στο Ημερήσιο «Μέτρημα των Ημερών» ή Τζόλκιν έχει 13 «μήνες» των 20 Ημερών και 20 «εβδομάδες» των 13 ημερών, ας τις ονομάσουμε Δεκατριάδες. 13Χ20=260.

Για το ημερολόγιο των Μάγιας θα γίνει μεγάλη συζήτηση τη νέα χρονιά…

ΚΙΝΕΖΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ

Μπορεί το κινέζικο ημερολόγιο να είναι προγενέστερο του Βούδα, ωστόσο ο παλιός κινεζικός θρύλος θέλει στον μεγάλο διανοητή να καλεί τα ζώα της Γης, με την υπόσχεση πως θα έκανε από ένα δώρο σε εκείνα που πρώτα θα ανταποκρίνονταν στο κάλεσμά του. Το βόδι είχε κατορθώσει με τον όγκο του να τεθεί επικεφαλής των έντεκα άλλων ζώων. Αλλά το ποντίκι τρύπωσε και γλίστρησε ανάμεσα από τα πόδια των άλλων ζώων και κατέλαβε πανηγυρικά την πρώτη θέση, αφού πρώτα στρογγυλοκάθισε στη ράχη του βοδιού, για να φανεί καλύτερα η νίκη του. Έτσι η σειρά μεταβλήθηκε με πρώτο τον ποντικό και να ακολουθούν το βόδι, η τίγρης, ο λαγός, ο δράκος, το φίδι, το άλογο, η κατσίκα, ο πίθηκος, ο πετεινός, ο σκύλος και ο χοίρος.

ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΗΡΘΑΝ… ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ

Οταν ο άνθρωπος πάτησε για τα καλά στη γη, άρχισε να «ψάχνεται» για το πώς θα ξέρει πότε να περιμένει το βράδυ, που έπρεπε να κοιμηθεί στη σπηλιά του, μέχρι που έφθασε στο σήμερα να αγχώνεται και με το δευτερόλεπτο που σπαταλά στην…ουρά μιας τράπεζας. Με τις σκέψεις αυτές κατασκευάστηκαν τα ηλιακά ρολόγια το 3.500 π.Χ., οι κλεψύδρες με την άμμο, το εκκρεμές από το Γαλιλαίο… Και καταλήγουμε στο 1500 μ.Χ., όπου ο γερμανός Π. Χένλαϊν έφτιαξε το πρώτο μηχανικό κουρδιστό ρολόι τσέπης, ενώ το 1670, ο Άγγλος ωρολογοποιός Γουίλιαμ Κλέμεντ δημιούργησε το ρολόι με μακρύ εκκρεμές, που μετρούσε και τα δευτερόλεπτα, τοποθετημένο σε μακρύ ξύλινο κουτί.

Η ιστορία της προσπάθειας του ανθρώπου να δαμάσει το χρόνο είναι φυσικά πολύ μεγαλύτερη και πολύπλοκη από αυτή που φαίνεται εδώ. Ο χρόνος είναι υποκειμενικός. Τον αντιλαμβανόμαστε μέσα από το περιβάλλον μας που αλλάζει, τη δικιά μας συμπεριφορά μέσα σε αυτό, τα γεγονότα της ζωής μας. Διαφορετικές ψυχονοητικές καταστάσεις, μας κάνουν να τον αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά και, όσο μεγαλώνουμε, μας προσπερνά όλο και πιο γρήγορα.
Ο χρόνος, στην πρακτική και ουσιαστική του διάσταση, είναι κυρίως μια
κατάσταση της συνείδησης. Αν επιχειρούμε να τον τιθασεύσουμε είναι σαν
να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε πάνω στο ξυράφι του θεού Καιρού! Ίσως ο
μόνος τρόπος να τον κατανοήσουμε είναι να ... πάμε με τα νερά του, δηλαδή:

1. να κατανοήσουμε την κυκλική του φύση, και

2. να μάθουμε να ζούμε (συνειδητά και με σκοπό) το «ΤΩΡΑ», το κάθε
«ΤΩΡΑ», την κάθε μας στιγμή.

Ίσως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να μη γίνουμε τροφή του Κρόνου.

ΚΑΛΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

Η ΦΕΤΙΝΗ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΚΑΙ… ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΡΘΕΙ!

Dum spiro spero …

25/12/2011

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011


ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ
ΜΕ ΑΘΛΙΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ – Ιστορικά

Έτος γέννησης
Η ακριβής χρονολόγηση της ζωής του Ιησού είναι αδύνατη αφού οι υπάρχουσες μαρτυρίες που προέρχονται από την Καινή Διαθήκη χαρακτηρίζονται από χρονολογική ασάφεια και επίσης το αφετηριακό 1 μ.Χ. δεν εναρμονίζεται επακριβώς με τα γενικότερα ιστορικά δεδομένα των χρόνων εκείνων.
Η γέννηση του Ιησού τοποθετείται γύρω στο 7 ή 6 π.Χ. ή μεταξύ του 4 ως 1 π.Χ. Αυτό συμβαίνει καθώς το σημερινό ημερολόγιο, στηρίζεται βασικά στους υπολογισμούς του μοναχού και αστρονόμου Διονυσίου του Μικρού, που κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. καθόρισε με τα δεδομένα που είχε τότε, το έτος 754 από κτίσεως Ρώμης ως το χρόνο της γέννησης του Ιησού, αντί του έτους 747 όπως θα έπρεπε με τα σημερινά δεδομένα.
Πέρα από αυτό, τα λίγα στοιχεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη κατά προσέγγιση χρονολόγηση της γέννησης του Ιησού, προέρχονται κυρίως από το Ευαγγέλιο του Λουκά και του Ματθαίου και αφορούν:
► Τη γέννηση του Ιησού επί αυτοκράτορα Αυγούστου (Λουκ. 2,1), του οποίου η βασιλεία διήρκεσε για μεγάλο χρονικό διάστημα (27 π.Χ. - 14 μ.Χ.)
► Τη γέννηση του Ιησού «εν ταις ημέραις Ηρώδου βασιλέως της Ιουδαίας» (Λουκ. 1,5), του οποίου επίσης η βασιλεία στην Ιουδαία ήταν από τις μακρότερες χρονικά (37-4 π.Χ.). Μπορεί να ειπωθεί με σχετική ακρίβεια ότι ο Ηρώδης πέθανε κατά το έτος 750 «από κτίσεως Ρώμης» (4 π.Χ.) ή λίγο πριν και στη συνέχεια κηρύχθηκε πένθος μιας εβδομάδας. Άρα ο Ιησούς πρέπει να γεννήθηκε σίγουρα πριν από το 750 «από κτίσεως Ρώμης» (4 π.Χ.) κατά το οποίο πέθανε ο Ηρώδης.



► Στις περιγραφές για το άστρο της Βηθλεέμ (Ματθ. 2,2)
Το άστρο της Βηθλεέμ, αν τελικά αφορούσε κάποιο αστρονομικό φαινόμενο, οδηγεί και πάλι στο έτος 747 από κτίσεως Ρώμης ή 7 π.Χ., αφού κατά τον Κέπλερ και άλλους αστρονόμους υπήρξε πράγματι τότε ένα παρόμοιο ουράνιο φαινόμενο που προκαλείται κατά τη συνάντηση των τριών πλανητών, του Κρόνου, του Δία και της Αφροδίτης. Στο φαινόμενο αυτό, μετά παρέλευση δύο ή τριών μηνών, ο Δίας δύει ή εξέρχεται από την τροχιά. Τότε παρατηρείται και πάλι το ίδιο έντονο φωτεινό φαινόμενο που παρουσιάζεται στην αρχή, σαν να εμφανίζεται εκ νέου.
Το γεγονός αυτό ταιριάζει με την παρατήρηση του Ματθαίου ότι οι Μάγοι πορευόμενοι προς τη Βηθλεέμ, «είδον τον αστέρα και εχάρησαν χαράν μεγάλην σφόδρα», προσθέτοντας ότι το «αστέρι» αυτό ήταν ίδιο με εκείνο «ον είδον εν τη Ανατολή» (Ματθ. 2,9-10). Καθώς ένα ταξίδι από τη Μεσοποταμία στην Παλαιστίνη με τα μέσα της εποχής απαιτούσε δύο ή τρεις μήνες, η χρονική αυτή απόσταση ταιριάζει με την αντίστοιχη φυσική κίνηση του πλανήτη Δία και τη διπλή εμφάνιση του κατά την είσοδο και έξοδο από την τροχιά συνάντησης με τους άλλους δύο πλανήτες.
► Στα γεγονότα της «πρώτης» απογραφής, η οποία «εγένετο ηγεμονεύοντος της Συρίας Κυρηνίου» (Λουκ. 2,2) (12 - 8 π.Χ. ή 8-6 π.Χ.)

Γενέθλια
Η γέννηση του Ιησού ως ανθρώπου παρουσιάζεται ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία όλης την ανθρωπότητας.
Η σημαντική Δεσποτική γιορτή της κατά σάρκα γεννήσεως του Χριστού, είναι μια ιδιαίτερη γιορτή, η οποία σύμφωνα με τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό δεν θα πρέπει να συγχέεται με τα γενέθλια οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου, αφού στα Γενέθλια αυτά εορτάζουμε το μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός ότι «εφάνη γαρ Θεός ανθρώποις δια γεννήσεως».
Σύμφωνα με τις αφηγήσεις της Καινής Διαθήκης, τόσο ο Ιησούς Χριστός όσο και οι μαθητές του δεν γιόρταζαν γενέθλια ανθρώπων, και ο ίδιος ζήτησε ρητά από τους ακολούθους του να τηρούν την ανάμνηση του θυσιαστικού θανάτου του.
Τους πρώτους αιώνες μ.Χ. οι χριστιανοί δεν γιόρταζαν τα γενέθλια των αγίων και μαρτύρων της πίστεως, παρά μόνο την ημέρα του θανάτου τους, την οποία ημέρα του μαρτυρίου τους θεωρούσαν και κατ’ εξοχήν γενέθλια ημέρα, εφόσον έτσι γεννιόντουσαν οι για τον Χριστό σφαγέντες στον νέο κόσμο της Βασιλείας του Θεού.
Μάλιστα, κατά τον 3ο αιώνα, ο Ωριγένης πίστευε ότι «o φαύλος τα γενέσεως αγαπών πράγματα εορτάζει γενέθλιον» και ότι «επ΄ ουδεμιάς γραφής εύρομεν υπό δικαίου γενέθλιον αγομένην».
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι για δύο αιώνες μετά τον θάνατο του Χριστού, κανένας δεν γνώριζε —και λίγοι νοιάζονταν— για το πότε ακριβώς γεννήθηκε. Στην πραγματικότητα, η Εκκλησία έφτασε έως του σημείου να διακηρύξει ότι ήταν αμαρτία το να σκοπεύει κάποιος να τηρήσει τα γενέθλια του Χριστού «σαν να ήταν Εκείνος ο Βασιλιάς Φαραώ».
Οι ευσεβείς Ιουδαίοι δεν τηρούσαν τον εορτασμό γενεθλίων, καθώς θεωρούνταν παγανιστική συνήθεια, ενώ οι αναφορές στον εορτασμό τους στα βιβλικά κείμενα αφορούν μόνο ειδωλολάτρες. Η πρώτη αναφορά εορτασμού γενεθλίων περιγράφεται στο βιβλίο της Γένεσης και αφορά τα γενέθλια του Φαραώ της Αιγύπτου (15ος/13ος αιώνας ΠΚΧ), περίσταση κατά την οποία ο Φαραώ εκτέλεσε έναν αυλικό του. (Γέν. 40:19, 20).
Στο βιβλίο 2 Μακκαβαίων (απόκρυφο για τους Προτεστάντες) (2ος αιώνας π.Χ.) καταγράφεται η βεβήλωση του Ναού στην Ιερουσαλήμ και η πίεση που ασκήθηκε στους Ιουδαίους να συμμετάσχουν σε παράνομες για εκείνους πρακτικές, όπως η συμμετοχή στον εορτασμό των μηνιαίων γενεθλίων του Αντιόχου Δ' του Επιφανή. (2 Μακ. 6:7)
Στα βιβλία της Καινής Διαθήκης, υπάρχει μία μόνο αναφορά σε εορτασμό γενεθλίων. Αφορά τα γενέθλια του βασιλιά Ηρώδη Αντύπα, ο οποίος κατά το εορταστικό δείπνο των γενεθλίων του και κατόπιν αιτήματος της κόρης του Σαλώμης έδωσε εντολή για τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαφτιστή. (Μάρκ. 6:21)
Ορισμός της ημερομηνίας
Ο πάπας Τελεσφόρος (125-136 μ.Χ.), για πρώτη φορά γύρω στο 135 μ.Χ., αποφάσισε να μνημονεύσει το ιδιαίτερο γεγονός της έλευσης του Θεανθρώπου στον κόσμο, θεσπίζοντας τη γιορτή των Χριστουγέννων, επί βασιλείας του αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ.).
Κάποιοι ερευνητές διατυπώνουν την άποψη ότι τα πρώτα ίχνη της γιορτής των Χριστουγέννων φάνηκαν όταν αυτοκράτορας ήταν ο Λούκιος Κόμμοδος (180-192 μ.Χ.)
Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, ο εορτασμός των Χριστουγέννων έγινε για πρώτη φορά στην Αντιόχεια κατά τον 4ο αιώνα από τους Ευσταθιανούς, ένα χριστιανικό κίνημα που είχε άμεση σχέση με την Εκκλησία της Ρώμης.
Για τέσσερις αιώνες τα Χριστούγεννα γιορτάζονταν μαζί με την Βάπτιση του Χριστού, στις 6 Ιανουαρίου, επειδή θεωρήθηκε ότι 6 Ιανουαρίου πλάσθηκε ο Αδάμ, ο πρώτος άνθρωπος.
Επί Πάπα Ιουλίου Α' (336-332) τα Χριστούγεννα σταμάτησαν να γιορτάζονται μαζί με τα Θεοφάνεια και θεσπίσθηκε ως επέτειος η 25 Δεκεμβρίου κατόπιν έρευνας των αρχείων της Ρώμης, όπως πιστεύεται, επί της απογραφής που έγινε επί αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου, σε συνδυασμό με υπολογισμό ρήσης του Ευαγγελίου (το οποίο και συνέτεινε) του Προδρόμου λεχθείσα περί τον Χριστόν: «Εκείνος δει αυξάνειν, εμέ δε ελατούσθαι» (Ιωάνν. γ'30). Με βάση αυτή την υποθετική πηγή, η Γέννηση του Χριστού ορίσθηκε κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο όπου και αρχίζει η αύξηση των ημερών.
Το 386 ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρότρυνε την εκκλησία της Αντιόχειας να συμφωνήσει στην 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού της Γέννησης, και στην Ρώμη το καλεντάρι των Φιλοκαλίων (354 μ.Χ.) περιλαμβάνει στην ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου, απέναντι από την παγανιστική Natalis invicti, δηλ. «γέννηση του ακατανίκητου (ήλιου)», την φράση «VIII kaalitan nattis Christus in Bethleem Iudea».
Σύμφωνα με παράδοση του 8ου αιώνα, στα αρχεία της Εκκλησίας της Ρώμης φέρεται να υπήρχε έγγραφο του Ιωσήπου το οποίο καταδείκνυε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε την 9η του μηνός Σαπέτ, που αντιστοιχεί στην 25η Δεκεμβρίου. Με νεώτερη έρευνα, το έργο αυτό ανάγεται στα τέλη του 9ου αιώνα και θεωρείται αμφιλεγόμενο και νόθο.
Τον καιρό του Αγ. Αυγουστίνου η ημερομηνία της εορτής της Γέννησης είχε καθοριστεί, πάντως ο Αυγουστίνος την παραλείπει από τον κατάλογό του με τις σημαντικές χριστιανικές επετείους.



Μετατροπές

Ο εορτασμός των Χριστουγέννων ήταν πιθανώς η χριστιανική μεταμόρφωση ή αναγέννηση μια σειράς συναφών ειδωλολατρικών εορτασμών — τα Σατουρνάλια (Saturnalia), τα Σιγκιλάρια (Sigillaria), τα Ιουβενάλια (Juvenalia), τα Μπρουμάλια (Brumalia) ή της Γέννησης του Ακατανίκητου Ήλιου (Dies natalis Invicti Solis) — τα οποία τηρούνταν στην Ρώμη τον μήνα Δεκέμβριο, σε ανάμνηση της χρυσής εποχής παγκόσμιας ελευθερίας και ισότητας, και προς τιμήν του ακατανίκητου ήλιου, και οι οποίες ήταν μεγάλες γιορτές, ειδικά για τους δούλους και τα παιδιά.
Τις γιορτές αυτές ο Χριστιανισμός ήθελε να εξαφανίσει. Εξάλλου αυτό ήταν το πιστεύω του πάπα Γρηγορίου του Μεγάλου (590-604 μ.Χ.), που πρέσβευε ότι: «Αι εορταί των εθνικών πρέπει να μετατραπώσι βαθμιαίως εις χριστιανικάς». (Στράτος Θεοδοσίου - Μάνος Δανέζης, Στα ίχνη του ΙΧΘΥΣ, Δίαυλος, Αθήνα, 2000)
Για παράδειγμα, όπως συνέβαινε με πολλές θεότητες του ελληνικού πανθέου, κάθε χρόνο γινόταν ο εορτασμός των γενεθλίων του Δία. Μάλιστα, σύμφωνα με την άποψη του καθηγητή Μιχάλη Τιβέριου («Η γέννηση του Χριστού και η γέννηση του Δία». (Το Βήμα, 30 Δεκεμβρίου 2007, σ. B43)), φαίνεται ότι υιοθετήθηκαν από τον μεταγενέστερο Χριστιανισμό στοιχεία που προέρχονταν από τέτοιου είδους εορτασμούς.
Τελικά, οι ίδιοι οι εκκλησιαστικοί πατέρες επιβεβαιώνουν την συμβολική αναφορά της γιορτής της γέννησης του Χριστού, του Ήλιου της δικαιοσύνης, του Φωτός του κόσμου, στην γιορτή της γέννησης του ανίκητου ήλιου, ο οποίος την εικοστή πέμπτη Δεκεμβρίου, μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, διαλύει την αυξανόμενη δύναμη του σκοταδιού, και ξαναρχίζει την ηρωική του πορεία.

Όπως και να έχουν τα πράγματα…
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Πηγές:
http://el.wikipedia.org
http://www.patridamou.gr/
http://www.asxetos.gr/

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Α Σ Π Ρ Ο Τ Ο Π Ι

Αρχές της προηγούμενης δεκαετίας δημοσίευα σε συνέχειες, στην εφημερίδα «Λευκάς», ένα σατυρικό ποίημα με τίτλο «ΣΚΛΗΡΟΠΟΝΤΙΚΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΓΟΥΛΑ» ή, όπως ο συγχωρεμένος ο Λάκης Μαμαλούκας τιτλοφόρησε, «ΤΟ ΑΣΠΡΟΤΟΠΙ».
Το στιχούργημα αναφέρεται σε ένα φανταστικό νησί στο οποίο ζούνε και δρουν μόνο ζώα (με την ευρύτερη έννοια των, πέρα από τους ανθρώπους, ζώντων), της τοπικής πανίδας κυρίως και ελάχιστα «εισαγόμενα».
Κατάφερα να δημοσιεύσω γύρω στις 45 σελίδες (Ασπροτόπι 1982 - 2002) και επανήλθα εκτάκτως μόνο μια φορά μέχρι σήμερα.
Επανέρχομαι συνεχίζοντας το στιχούργημα, γιατί πολλοί φίλοι με παρότρυναν σε κάτι τέτοιο και γιατί είναι μια ενδιαφέρουσα απασχόληση για τη λειτουργία του νου.
Ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον.
Υ.Γ. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ο συσχετισμός θα οφείλεται στην πονηράδα και στην καχυποψία σας και μόνο!

ΜΑΣΑΝΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΓΟΥΛΑ (2002 - )

Τους περαζόμενους καιρούς στη νήσο Ασπροτόπι
μονάχα ζώα ζούσανε, δεν ζούσανε ανθρώποι.
Μες στου νησιού τ’ ανήλιαγα και σκιερά κατοίκια
ζούσανε φίδια και ασβοί και σαύρες και ποντίκια.
Διάφορα άλλα ερπετά είχανε τη φωλιά τους
στα μέρη εκείνα και δειλά κάνανε τη δουλειά τους.
Στα πιο καλά υψώματα, σε δάση και χωράφια
πολλά εζούσαν ζωντανά. Κατσίκια και ελάφια
βόδια, σκυλιά και πρόβατα, γάτες και ζώα άλλα
λιανά, χοντρά κι αδύναμα, μικρά μα και μεγάλα.
Στον ουρανό πολλά πουλιά επέταγαν ανάρια
και στης θαλάσσης το βυθό ζούσαν χιλιάδες ψάρια.
Το Ασπροτόπι όμορφο. Βουνά γεμάτα δάση
και παραλίες καθαρές ο νους σου να τα χάσει.
Γύρω πολλά νησόπουλα κατάφυτα κι εκείνα,
πάνω στην άμμο την ξανθή ευώδιαζαν τα κρίνα
Πρωτεύουσά του το νησί είχε την πόλη Ασπράδα
πού’ χε λιμάνι φυσικό κι όμορφη πεδιάδα.
Απέραντος βιότοπος, με αλυκές, ιβάρια
και βρίσκαν ό,τι θέλανε ζώα, πουλιά και ψάρια.
Η πόλη ήταν βορινή, τη φύσαγε μαΐστρος,
πολλά για κείνη έγραψε των ποιητών ο οίστρος.
Απ’ την απέναντι στεριά τη χώριζε κανάλι
στενό και κάστρο ενετικό κοντά στο ακρογιάλι
είχε χτιστεί από παλιά, όμορφο δίχως ταίρι
που το ζηλεύανε τα ζά απ’ τα ξηρά τα μέρη.
Δικό τους να το κάνουνε μάταια προσπαθούσαν
τα ζώα τ’ Ανακτορικά και κάκητα κρατούσαν
στ’ Ασπροτοπιού τα ζωντανά. Μα δεν είναι η ώρα
για ιστορίες παλαβές. Πάω στα ζώα τώρα…

Λέω να ξαναρχίσουμε αυτή την ιστορία
μιας και τα ζώα σήμερα βιώνουν τραγωδία.
Να δούμε τι απόγινε η αλεπού Μαργούλα,
πως πέρναγε και πως περνά, αν πήρε τη βεργούλα
να σαλαγήσει ζωντανά απ’ όλο τ’ Ασπροτόπι
κι αν κάνει τις δουλίτσες της όπως και οι … ανθρώποι

Εκτός
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως απ’ την άκρη
τότε που έχασε η Μαριώ, κι έχυσε μαύρο δάκρυ,
από το Λάζαρο τ’ αρνί και πάει η νησαρχία.
Για χρόνια δεν κατέλαβε καμία εξουσία
γιατί οι μπλε κυβέρναγαν τη νήσο και τον τόπο.
Αυτή σαν πάντα πονηρή έψαχνε κάποιο τρόπο
να ξαναρθεί στα πράγματα, να πιάσει την κουτάλα
γιατί την κυνηγήσανε ζώα πολύ μεγάλα.
Τη βγάλανε απ’ τη νομή, της κόψαν το κυνήγι
την πέταξαν απ’ τη φωλιά και … όπου φύγει – φύγει.
Εκεί που έβρισκε πουλιά και κυνηγούσε κότες
τώρα την αποκλείσανε ύπουλα οι προδότες.
Βλέπεις κι αν είναι πονηρή, πάντα υπάρχει κάτι
πιο έξυπνο, πιο πονηρό, για να της μπει στο μάτι.
Κι αν είναι τόσο έξυπνη να μην αφήνει κότα,
ζώα πιο μεγαλύτερα τη βγάζουν απ’ τη ρότα
Όσα τη χρειαστήκανε σαν είχε εξουσία,
τα ίδια την παράτησαν στην πρώτη ευκαιρία,

τι πια δεν τη χρειάζονταν. Μαγείρεψε τα πάντα
κι αφού σερβίρισε φαί, την κάνανε στην μπάντα.

Στο μεταξύ όλες τις νομές διαφέντευαν τα μπλάβα
τα ζώα τ’ ανακατερά, που τά’ καναν πιο μαύρα,
από ότι ήταν τα πράγματα. Είχαν καιρό να φάνε
και σαν μυρίστηκαν φαί, σα λυσσασμένα πάνε
Εμπερδευτήκαν κουμπαριές και άλλα νιτερέσα
κι η χώρα στο καβούκι της εμπήκε παραμέσα.



Στο νησί
Στη νήσο ήταν ο Λάζαρος, τ’ αρνί, στη νησαρχία
κι ο Λούδας, στρουθοκάμηλος, ήταν στη δημαρχία.
Κάτι το συγκλονιστικό δεν έγινε στα χρόνια
που κυβερνήσανε αυτά. Δεν ήτανε αηδόνια,
δεν ήταν ούτε κόρακες. Θα ξεχαστούν συντόμως.
Το λέει των ιστορικών ο άγραφος ο νόμος.
Ο κάπρος που ακολούθησε ο Φέσης, απ’ τα ίδια.
Αυτού στην εξουσία του εβάλανε βαρίδια
γιατί είχε ένα παράταιρο συνάφι εξουσίας.
Κόκκινος ήτανε αυτός, μπλε επί της ουσίας
οι άλλοι, που διαφέντευαν την έρμη την Ασπράδα.
Συν δυό, συν τρία κάνανε και από μια ομάδα
Φράση χαρακτηριστική. «Δήμαρχος ισογείου»
έδειχνε την κατάσταση του αιρετού του βίου,
(γιατί ήταν το γραφείο του στο δεύτερο πατάρι).
«Δήμαρχο» στο ισόγειο λέγαν ένα κριάρι,
Βαρίδης εις το όνομα, τα σχόλια δικά σας.
Εγώ μόνο τούτο εδώ λέω στην αφεντιά σας,
πως είχε αντιπολίτευση πρώτη φορά «βαρβάτη»,
που δεν τον άφηνε ήσυχα να πέσει στο κρεβάτι!
Ο γάτος Δράκος άλλαξε τα πράγματα του δήμου
και τίποτα δεν πέρναγε «εν μέσω της ερήμου».
Η κίνηση που έκανε, «ΖΩΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΠΡΑΔΑ»,
απλώθη πάνω σε βουνά, θάλασσες και κοιλάδα.
Ήταν θαρρώ πρωτόγνωρο μιας κίνησης τα μέλη
ν΄ ανήκει το καθένα τους σε χωριστή αγέλη
και όμως να τα βρίσκουνε, ήρεμα και με τρόπο,
με στόχο, να συνδράμουνε τον δύσμοιρο τον τόπο.
Για ιστορία πρέπει μου να σημειώσω τέλος
την άλλη αντιπολίτευση. Ο Βάχος κι ο Ματέλος.

Λεφτά υπάρχουν
Πέρασαν μήνες και καιροί, χειμώνες καλοκαίρια
κι η εξουσία στης Μαριώς ξανάφτασε τα χέρια
Έβαλε υποψήφια στο πράσινο το κόμμα
κι εκλέχτηκε. Τα ζωντανά κλαίνε την ψήφο ακόμα!
Βγήκε με λόγους πύρινους για δίκαιες μερίδες
Ότι υπάρχει φαγητό να πέσουν σαν ακρίδες
τα ζωντανά κι απ’ το φαί, να σκάσει η κοιλιά τους.
Όλα τα ζώα έλεγε θα έχουν τη δουλειά τους.
Θα φτιάξει γυμναστήρια, δρόμους, νοσοκομεία
και σήραγγα που θα περνούν πο πάνω της τα πλοία.
Βλέπετε είχε αρχηγό το μπούφο τον Γαπέου,
πουλί από σόι αρχηγών, άχρηστου και μοιραίου
όπως τρανά αποδείχτηκε. Αυτός έταζε μέλια,
φαί και μπόλικο κρασί σε δρύινα βαρέλια.
Έλεγε «υπάρχουνε λεφτά να ζήσουμε σαν Κροίσοι»
Σαν βγήκε πια φανέρωσε ότι υπάρχει κρίση!
Είπε πως βρήκε μαύρη γη, πως ψάχνει τα ταμεία,
ότι χρωστάμε δάνεια και δεν υπάρχει μία.
«Σανίδα σωτηρίας μας είναι τα ξένα κτήνη
που θα μας βάλουν σε ντορό, να βγούμε από τη δίνη».

Είχε θαρρώ το σχέδιο από παλιά φτιαγμένο,
τι ήταν γραμμένος σ’ ένα κλαμπ, σε χρόνο περασμένο,
που στόχο είχε και σκοπό τη γη να διοικήσει
και ζώο σε χλωρό κλαδί ήσυχο μην αφήσει.
Έτσι μέσα σε μια στιγμή βρεθήκαν χωρίς κόπο
να έχουν ξένα αφεντικά τα ζωντανά στον τόπο.
Από το κρύο στο ζεστό κι απ’ το ζεστό στο κρύο,
βρέθηκε να τα κυβερνά των αγορών το τρίο.
Ο πετεινός ο Σαρκατζής, η Μεκελού η φοράδα
και ένας γάτος Δουνουτούς
, που στέλναν στην αράδα
κάμποσους τοποτηρητές να κάνουν τους δραγάτες,
να δουν αν ξεστρατίζουνε οι σκύλοι και οι γάτες!
Οι ξένοι μάντρωσαν με μιας τα δύσμοιρα τα ζώα
κι αυτός το έπαιζε λευκή περιστερά κι αθώα.
Τα διώξανε απ’ τις δουλειές, τους κόψαν τις μερίδες
κοντολογίς τ’ ανάγκασαν να τρώνε … κατσαρίδες.
Σαν να’ τανε ναρκομανείς τους δίναν δόση – δόση
τις λιγοστές προμήθειες κι η πίεση ήταν τόση
που ξεσηκώθηκαν τα ζα, τι χάσανε το νου τους.
Βγήκαν σε κάθε ξέφωτο, μα όχι προς νερού τους,
με γκάρισμα, με κράξιμο, γαυγίσματα και άλλα
θέλαν να διώξουνε τα ζα που είχαν την κουτάλα.
Λυκόσκυλα αμόλησε ο Οπλιτσής ο λύκος
χάλασε κάθε σύναξη σε πλάτος και σε μήκος.

Έργα και ημέρες
Εκείνη την περίοδο της αλεπούς τα χείλια
τάζανε σ’ όλο το νησί παπά με πετραχείλια
Πάντα ανακατευότανε στα πράγματα της νήσου
Ήθελε να’ χει έλεγχο μέχρι και της … αβύσσου!
Αν κάπου προτεινότανε ζώο να μην τσ’ αρέσει
με χίλια κόλπα πονηρά το έβγαζε απ’ τη μέση
και το δικό της πρόβαλε, να’ χει τον έλεγχό της
τα πάντα να περνάγανε στο πόδι το δικό της!
Έχωσε σ’ όλες τις νομές πρασινοπαπαγάλους,
για εξουσίες πρότεινε φραγκόκοτες και γάλλους,
όχι από καλή καρδιά αλλά από συμφέρον.
Η σκέψη της πραγματικά έχει ενδιαφέρον.
Σου λέει «έτσι το φαί έχω εξασφαλισμένο.
Άμα πεινάσω, για πολύ εγώ δεν θα προσμένω.
Θα φάω μια φραγκόκοτα ή γάλλο ή τρυγώνι.
Δεν φεύγεις απ’ το «φίλο» σου όταν κοντοζυγώνει»…

Ο Μασάνας

Εστήριξε για δήμαρχο το βόδι τον Μασάνα
που είχε συνεργάτη του τα χρόνια που, σαν μάννα,
το χρήμα έπεφτε βροχή, να τρώνε οι εργολάβοι
για έργα που δεν γίνονταν ή δίνονταν με βλάβη…
(Πάντα τα πήγαινε καλά με τις εργολαβίες
βοήθησε τους κάστορες να ράψουν … κελεμπίες!)
Το βόδι αφού ήτανε νησάρχης στ’ Ασπροτόπι,
δεν επεθύμα τη Μαριώ να πάρει στο κατόπι
και να της κάμει τεμενά. Όμως την χρειαζόταν,
γιατί εκαταργήθηκε η θέση που καθόταν
με νόμο Κακοκρατικό. Εγίναν δύο δήμοι
κι η νησαρχία πέθανε, που λέμε εν τη ρύμη
του λόγου. Έτσι έγινε ο δήμος της Ασπράδας,
που εμεγάλωσε πολύ, κι ο δήμος της Ταφάδας.
Έπειτα είχε ισχυρούς αντίπαλους στη μάχη
και ήξερε πως εύκολο έργο ποτέ δεν θα’ χει.
Είχε τον τσαλαπετεινό που λέτε τον Γερβίνη
μα και τον γάτο δυνατό, τον Δράκο, που εκείνη
την εποχή εμάζεψε ζώα από κάθε αγέλη
σε ισχυρή παράταξη. Έτσι ο Μασάνας θέλει
την κάθε μια βοήθεια, όπου κι αν προερχόταν
και κάθε μέσο κι οπλισμό, όπως και να λεγόταν.
Πέταξε όπλα ισχυρά, εκβιασμούς, πιέσεις
ταξίματα, διορισμούς και όλες τις ανέσεις
έδωσε εις τα ζωντανά, για να τους πάρει ψήφο.

Ότι τον εμπιστεύτηκαν αποτελεί ένα γρίφο!
Αν κάνω ανασκόπηση στα έργα τα δικά του
θα καταλάβετε καλά ποια είναι η αφεντιά του.
Εάν σας πω πρωθύστερα πως φέρεται στο δήμο,
θα γίνω, θέλοντας και μη, κακός και δεν το κρίνω
σωστό. Ίσως αργότερα αναφορά σας κάνω,
φτάνουν δυο τρία πράγματα και με το παραπάνω.
Οι λέξεις αυτοκράτορας του πάει και δεσπότης,
είρωνας και προκλητικός μα όχι το ιππότης.

Έχει κεφάλι αγύριστο, στα πάντα να’ χει θέλει
τον έλεγχο. Αν υπακούς είναι γλυκός σαν μέλι
μα αν αντιρρήσεις φέρεις του, μουτρώνει και θυμώνει.
Σαν σε κοιτάει βλοσυρά θαρρείς πως σε … δαγκώνει!
Κλείνω εδώ τα σχόλια. Κρατώ επιφυλάξεις
γι’ αργότερα. Θα αναφερθώ σε όλες του τις πράξεις…
Ξανάρχομαι στις εκλογές, μη χάσω τον ειρμό μου,
άλλη έχω για σήμερα θαρρώ στο στόχαστρό μου!




Υποστηρικτής!
Τέλος καλό, όλα καλά που λένε κι οι ανθρώποι,
βγήκε το βόδι δήμαρχος κι … εσώθη τ’ Ασπροτόπι!
Χάρηκε και η αλεπού που ζωντανό δικό της
θα είχε στα μελλούμενα φίλο και συμμαχό της!
Μεγάλος υποστηρικτής της βγήκε ο Μασάνας
για όλα της κυβέρνησης τα έργα. Και της μάνας
το γάλα θα το πούλαγε, εάν υπήρχε τρόπος
να σώσει μια πολιτική. Στήριξε αυτοπροσώπως
το κάθε μέτρο κι έφτασε να θέλει να πουλήσει
των ζώων όλο το νερό, ωσάν δική του κτήση.

Βεβαίως δεν του πέρασε γιατί ξεσηκωθήκαν
όλα τα ζώα και πουλιά και … στο κλαρί βρεθήκαν.
Ενώθηκαν τα κόκκινα, τα ροζ και πολλά άλλα,
κι η συμφωνία χάλασε άτακτα, με φευγάλα!
Ο Δράκος πρωταγωνιστής, Φτενάς μα και Ματέλος,
μαζί με ζώα μπόλικα του πέταξαν το βέλος!

Κοινός αγώνας

Παρεπιπτόντως να το πω. Με τον κοινό αγώνα,
τα ζώα θα μπορέσουνε να βγάλουν το … χειμώνα
.
Αν ένα πάει από εδώ και τ’ άλλο παραπέρα,
δύσκολα θα μπορέσουνε να δούνε άσπρη μέρα.
Αν το καθένα συναντά μόνο δικές του αγέλες,
αν μένει πάντοτε πιστό στων αρχηγών τις γκέλες,
τότε δεν έχει προκοπή και έξοδο απ’ την κρίση.
Στο μέλλον μαύρα δάκρυα καθένα του θα χύσει!
Όταν σε καταστρέφουνε διάβολοι και τριβόλοι,
οφείλεις να συνεργαστείς για να πετάξεις βόλι
στο μαύρο τον αντίπαλο. Οι διαφορές στην μπάντα.
Ο χωρισμός δεν βόηθησε, σήμερα, χθες και πάντα!
Στ’ όνομα του κομματικού που λένε νιτερέσο
περάσανε καταστροφές, στα ίσα δίχως μέσο.

Τι είναι η πατρίδα;

Να κλείσω την παρένθεση και να’ ρθω στην αλούπω
γιατί μ’ αυτά που έκανε και κάνει, οσονούπω
θα σβήσει απ’ τα πράγματα του τόπου η αλανιάρα
και τ΄ όνομά της θα δεθεί με τη λέξη λαχτάρα!
Βγήκε βασιλικότερη που λεν του βασιλέως
κι όταν η χώρα ολάκερη βούλιαζε μες στο χρέος
σήκωνε το χεράκι της σ΄ όλα τ’ άδικα μέτρα
που έπαιρνε η κυβέρνηση. Αυτό ήταν σαν μια πέτρα
να πέταγε στην κεφαλή ξέχωρα κάθε ζώου
που δεν ετσίμπησε μεζέ, άδολου και αθώου!
Σαν «σηκοπανωχέρισα» και πάντα «ναι σε όλα»
κατάντησε όλα τα ζα να βλέπουν κατσαρόλα
κι ευθύς να ξερογλύφονται, τα μάτια να γουρλώνουν
να ονειρεύονται φαί, τραπέζια να τους στρώνουν!
Έφτασε μέχρι κολεγιά να κάνει μ’ άλλα κτήνη
τον Καρατζά, τον Άντονι, το μαύρο τον Βορίνη.
Εκεί που ήτανε εχθροί γίνανε κολλητάρια
κι είναι σαν να ζευγάρωσαν γάιδαροι και μουλάρια.
Εκεί που μαχαιρώνονταν σαν γάτες και οι σκύλοι
τώρα πηγαίνουν αγκαλιά λες κι ήταν χρόνια φίλοι!
Εκεί που πάντα έλεγε πως τον Γαπέου θέλει,
τώρα τον παραπέταξε σαν άνθρωπο στ’ αμπέλι!
Στήριξε ένα κότσυφα, με όνομα Παπάδης
πουλί όλων των τραπεζών, πάει να πει «σκοτάδης»!
Μαζί τον στήριξαν οι μπλε του κούνελου Σαπάρα,
ο Καρατζάς κι οι μαύροι του, δουλειά σκέτη παπάρα…
Έφτασε μέχρι υπουργό να βλέπει τον Βορίνη
και στα νερά τον Αντονι κι αυτή να τα εγκρίνει!
Το άλλοθί της μόνιμο. Για να σωθεί η πατρίδα!
Το μουρμουράει διαρκώς σαν να’ φαγε γλιστρίδα.
Τι είναι η πατρίδα της; Είν’ τα βουνά κι οι κάμποι;
Ο ήλιος; Το φεγγάρι της; Τ’ αστέρι π’ αχνολάμπει;
Μήπως τα ζώα, τα πουλιά, τα ψάρια είναι πατρίδα;
Σαν όλα καταστρέφονται, πως σώζει την παρτίδα;
Για πια αόριστη ευχή σκοτώνει τόσα ζώα;
Στο όνομα ποιού μέλλοντος πεινούν μικρά αθώα;

Πως γίνεται να κλείνουνε τ’ αχούρια ένα – ένα,
τα ζώα να’ ναι άνεργα σχεδόν κατεστραμένα
και για πατρίδα να μιλά; Αυτοί δεν είναι τρόποι!
Πατρίδα είναι οι τράπεζες; Τα ζώα κερδοσκόποι;
Οι αγορές; Η Μεκελού; Ο Μπάμας; Ποιά να είναι;

Πετάει έτσι σύμβολα μάλλον για θεαθήναι…

Κολοτούμπα

Θα της το πω. Ζώο φτωχό πτώχευση δεν φοβάται!
Για να «ξεφύγει» η αλεπού τον τρόπο συλλογάται.
Αφού όλα τα ψήφισε τώρα τα «καταριέται»
βγάζει φυλλάδες για να πει πως τα χαράτσια αρνιέται
τη βοηθούν, (αξόδευτα;) κάποιοι κοντυλοφόροι
να πει με θράσος περισσό, «δεν μπαίνουν άλλοι φόροι,
περάσαμε τα δύσκολα, το μέρος θα ανακάμψει
και γρήγορα ο ήλιος μας στον ουρανό θα λάμψει».
Οποία γελοιότητα! Είναι σαν σε ένα πτώμα,
ζώου που η ίδια σκότωσες, πάνω να κλαις ακόμα!
Οποία κουτοπονηριά! Αμάν παραφροσύνη!
Έβαλε τον Αλή πασά να κλαίει τη Φροσύνη!
Θεέ, ανερυθρίαστα πως λέει τέτοια λόγια
πως θεωρεί τα ζωντανά ότι’ ναι όλα λαμόγια;
Είναι απορίας άξιο πως ζώα την αντέχουν,
πως στέκονται και τη θωρούν και δεν την … καταβρέχουν!
Θαυμάζω την υπομονή ζώων που την ψηφίσαν,
χωρίς να’ χουν συμφέροντα και το μετανοήσαν,
πως στέκουν και τη χαιρετούν, πως και δεν παίρνουν πέτρα,
όταν τους βλέπει η Μαριώ να φεύγει χίλια μέτρα!
Άβυσσος είναι η ψυχή εν τέλει κάθε ζώου
και δεν μιλάω για τρελό μα εις τας φρένας σώου!
Η λέξη εξοστρακισμός μού’ ρχεται στο κεφάλι.
Αν ήμουν ζώο θα’ παιρνα εκδίκηση μεγάλη!

Μα είμαι παρατηρητής των ζώων και των τόπων,
βλέπετε αυτά δεν γίνονται σε μέρη των ανθρώπων!

Νοέμβρης 2011