Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤ(Ρ)Α στην Κρήτη

Σαν σήμερα θυμάμαι το μακρινό 1964, παραμονή 1965, που είπα τελευταία φορά τα κάλαντα στο χωριό μου. Γυρίζαμε δυο φίλοι με οκαδιάρικα μπουκάλια και πύργιες (χωνιά), δεν θυμάμαι να είχαμε λύχνο, λέγαμε τα κάλαντα και περιμέναμε την πλερωμή, το λάδι πάει να πει γιατί, φτωχό το χωριό, άλλα πράγματα δεν είχε… Κάποιες γριούλες τσιφούτες έσταζαν λίγο λάδι στα μπουκάλια μας και εμείς με κόλπο τις κάναμε να ρίχνουν περισσότερο. Σηκώναμε ψηλά το μπουκάλι μας και όταν άρχισε να τρέχει το λάδι το κατεβάζαμε απότομα. Το χέρι της γριάς ακολουθούσε τον … κατήφορο και εμείς κερδίζαμε λίγο λάδι παραπάνω!
Το λάδι το πουλούσαμε στον μπακάλη (14 δραχμές η οκά είχε τότε), κλέβαμε και λίγο από το σπίτι μας και κάτι κονομούσαμε, για να πάρουμε λάστιχα και πετσιά για τη σφεντόνα μας, λίγα χύμα τσιγάρα Νο 5, Νο 10 στη ζούλα, καμιά καραμέλα ή λίγο λιόσπορο. Παπούτσια δεν είχαμε ανάγκη, είχαν κάνει σόλα τα πόδια μας από μόνα τους, ξυπόλητοι γαρ ή με εκείνα τα λαστιχένια πέδιλα…
Ωραίες εποχές…

Τα κάλαντα, κάλαντρα στην Κρητική διάλεκτο, είναι τραγούδια που, με αφορμή το θρησκευτικό περιεχόμενο της εορτής, ζητούν φιλοδωρήματα για τους τραγουδιστές, τους «καλαντράδες».
Η βάση των παραδοσιακών καλάντων σε όλη την Ελλάδα είναι κοινή. Ξεκινούν με την εορτή, περνάνε στα παινέματα για όλη την οικογένεια, με στίχους που είναι ένας ποταμός από εικόνες εκπληκτικής ομορφιάς (τα σημερινά παιδιά της πολυκατοικίας και της τηλεόρασης, χωρίς να φταίνε βέβαια τα ίδια, μάλλον δεν θα τα καταλάβαιναν καν), και καταλήγουν στα δώρα που ζητούν. Όχι εφετζίδικα δώρα, όχι εμπορεύματα, αλλά είδη πρώτης ανάγκης!
Για τα κάλαντρα χρειάζεται προετοιμασία. Τα λόγια πολλά και πρέπει να μαθευτούν απόξω, ο ντενεκές ή το ασκί για το λάδι, στα ελαιοπαραγωγικά χωριά, το οκαδιάρικο μπουκάλι με την πύργια στα πιο φτωχά, ο λύχνος ή ο φακός για το σκοτίδι (σκοτάδι), η βούργια (τσάντα) για τα άλλα φιλοδωρήματα. Οπωρικά, κάστανα φουρνιστά, καρύδια, πορτοκάλια και τα τελευταία χρόνια χρήματα, είναι τούτα τα φιλοδωρήματα.
Δεν θυμάμαι τι λόγια λέγαμε τότε. Βρήκα όμως παλιά Κρητικά κάλαντρα. Πάμε λοιπόν.




Τα κάλαντα του ζευγά Αη Βασίλη

«Ταχειά - ταχειά ν' αρχιμενιά, ταχειά ν' αρχή του χρόνου
ταχειά ν' απου πορπάτηξε ο Κύριος του κόσμου
κι εβγήκε κι εχαιρέτηξε ούλους τσι ζευγολάτες.
Τον πρώτ' απού χαιρέτηξε ήταν Αϊ Βασίλης
- Άγιε Βασίλη, Δέσποτα, καλό ζευγάριν έχεις;
- Καλό το λες, αφέντη μου, καλό και βλοημένο,
απού το βλόγα η χάρι ντου με το δεξί ντου χέρι,
με το δεξί, με το ζερβό, με το μαλαματένιο
πευκένιο 'ναι τ’ αλέτρι του δαφνένιος ο ζυγός του
τ' απανωζεύλια του ζυγού βασιλικού κλωνάρι.
- Πες μου να ζήσεις Βασιλειέ, τι σπέρνεις την ημέρα;
- Σπέρνω σταράκι δώδεκα, κριθάρι δεκαπέντε
ταή και ρόβι δεκοχτώ κι από νωρίς στο σταύλο
Μ' αλήθεια κάτω στο γιαλό, κάτω στο περιγιάλι
μουζούρι στάριν έσπειρα με το πλατύ πινάκι.
Μα 'κεια τ' ανεριαστήκανε λαγούδια και περδίκια,
και στένω την οξόβεργα να πιάσω τα περδίκια
μουδέ λαγούδια έπιασα μουδέ περδίκια είδα
μα θέρισα κι αλώνεψα κι έκαμα χίλια μόδια
και τ' αποσκυβαλίδια μου χίλια και πεντακόσια.
Μα τάλλα δεν εμέτρησα γιατ’ ο Χριστός επέρνα
κι εκειά που στάθηκ' ο Χριστός ώρηα - πανώρια βρύση
κι εκεί που παραστάθηκε πανώριο κυπαρίσσι
κι είχε στη ρίζα τζίντζεβρο και στη κορφή καννέλα.
Κι απάνω - πάνω στα κλαδιά γράμματα 'ναι γραμμένα,
περνά ο παπάς διαβάζει τα, διάκος κι ανάγνωσέ ντα
κι οι άγγελοι του ουρανού καθίζουν γράφουνέ ντα.

Ο Γιός


Μ' επά τον έχουν τον υγιό τομοσκοκανακάρη
που λούζουν και χτενίζουν τον και στο σκολειό τον μπέμπουν
για να του μάθουν γράμματα, Γραμματικός να γίνει.
Μα ποιος θα μπει συργουλευτά για να τόν-ε ξυπνήση,
και να του γύρει να πλυθεί, να τον καλοκαρδίσει;
Φέρτε πανιέρι κάστανα, πανιέρι λεφτοκάρυα
και φέρτε και καλό κρασί να πιουν τα παλληκάρια.
Κι εγώ θα μπω συργουλευτά και θα τόν-ε ξυπνήσω
και θα τού γύρω να πλυθεί να τον καλοκαρδίσω
και να τον μπέψω στο σχολειό γράμματα για να μάθει.
Μα εξέπεσέν του το κερί κι έκαψε το χαρτί του
κι έκαψε και την πέτσα του την πενταπλουμισμένη
όπου την επλουμίζανε οι τρεις βασιληοπούλες.
Η μια βάνει τον πόθον τζη, η γι' άλλη την κεδιά τζη
κι η τρίτη η καλύτερη βάνει την ομορφιά τζη.
Κι ο δάσκαλος του τόδειρε μ' ένα χρυσό βιτσάλι,
το παίρνει το παράπονο στη γήτσα - γήτσα πάει.
Στη στράτα τ’ απαντήξανε τρεις άρχοντες κι ετρώγαν,
-Κάτσε να φας, κάτσε να πιείς, κάτσε να τραγουδήσεις.
- Μα μένα οι καλοί γονιοί τραγούδια δε μου μάθαν
μόνο μου μάθαν γράμματα κι εκείνα σας - ελέω,
- Μα σαν κατέεις γράμματα πε μας την άλφα - βήτα.
Κι εις το ραβδί ντου κούμπησε να την καλαναρχίσει
και το ραβδί 'τονε ξερό χλωρούς βλαστούς επέτα
κι απάνω - πάνω στους βλαστούς πέρδικες κακάριζαν.
- Κακάριζε, κακάριζε, κι αν κελαϊδείς κελάιδε.
Κατέβηκεν η πέρδικα να βρέξη το φτερό τζη
κι έβρεξε τον αφέντη μας τον πολυχρονισμένο.


Ο «Αφέντης»

Είπαμ' εδά του γιόκα μας ας πούμε και τ’ αφέντη.
Αφέντη, αφέντη ολάφεντε, πέντε φορές αφέντη
πέντε βαστούνε τ’ άτι σου, δέκα το χαληνάρι
και δεκαπέντε σε βαστούν να βγει ο καβαλάρης.
Εσένα πρέπει, αφέντη μου, καράβια ν' αρματώνεις
και στην Κωνσταντινούπολη μονημερίς να σώνεις.
Εσένα πρέπει, αφέντη μου φλουριά να κουλαντρίζεις
με τόνα χέρι να σκορπάς και τάλλο να δανείζεις.
Μα πάλι ξαναπρέπει σου να τρως κουλούργι' αφράτα
τση κιτρολεμονιάς τσ' αθούς να γεύγεσαι σαλάτα.
Και πάλι ξαναπρέπει σου καθέκλα καρυδένια
ν' αντικουμπίζουντα νεφρά τα μαργαριταρένια.
Μα πάλι ξαναπρέπει σου θρόνος για να καθίζεις
και μια κοπέλα όμορφη να την-ε κανακίζεις.




Η κερά και η θυγατέρα


Είπαμ' εδά τ' αφέντη μας ας πουμε τση κεράς μας
Κερά ψηλή, κερά λιγνή, κερά καμαροφρύδα
κερά μαρμαροτράχηλη και φεγγαρομαγούλα
όντε λουστείς και χτενιστείς και βάλεις τα καλά σου
τα μάρμαρα ραΐζουνε από την ομορφιά σου.
Κερά, 'κλησιά θε να γενείς με δεκοχτώ καμάρες
κάθε καμάρα και κερί και κάθε τρεις το διώμα
και κάθε τρεις και τέσσερις ώρηα πανώρια βρύση
να τρέχουν τα κρυγιά νερά να πιούνε οι διαβάτες
κι όσοι διαβάτες κι αν περνούν, διαβάτες και διαβαίνουν
να πίνουντα κυγιά νερά, τον Κύριον να δοξάζουν.
Κερά τη θυγατέρα σου Γραμματικός τη θέλει
μ' αν είναι και Γραμματικός πολλά προυκιά γυρεύει.
Γυρεύγει Κάστρα, πρόβατα, τον ουρανό σεντόνια
τον ήλιο το λαμπρότατο, αμπέλια και περβόλια.
Γυρεύγει μύλους δώδεκα και με τσι μυλωνάδες
Γυρεύγει βόδια είκοσι και με τσι ζευγολάτες
τάξε, κερά μου, τάξε του, τάξε και μην του δώσεις.


Η Βάγια

Είπαμ' εδά και τση κεράς ας πούμε και τση βάγιας.
Αψε, βαγίτσα, το κερί, άψε και το λυχνάρι
και έμπα και εις την κάμερα να δεις τι θα μας βγάλεις.
γι' απάκι γή λουκάνικο, γή αυγά καθαρισμένα,
κι απού το γέρο βάρελο να πιούμε μια γεμάτη
κι αν είναι περισσότερο βαστούμε και τ' ασκάκι
κι απού το γέρο πίθαρο ένα κουρούπι λάδι
κι απού την ορνιθόκοτα κιανένα πουλαδάκι
κι απού το τυροκούρουπο ένα ζηλοκουμπάκι
κι απού το ασπροσάκκουλο κιανένα μετζητάκι.
Κι ακόμης δεν τον ηύρηκες το μάνταλο ν' ανοίξεις
να μας ε-δώκεις τίβοτσι κι ύστερα να σφαλίξεις.
Κι αν είναι με το θέλημα, άσπρη μου περιστέρα
ανοίξετε την πόρτα σας να πούμε καλή σπέρα ».


Μετά τα φιλοδωρήματα, «την πλερωμή τους», δηλαδή, οι καλαντιστάδες σήκωσαν το ασκί με το λάδι στη ράχη και βγαίνοντας εξ' απ' την πόρτα τραγουδούσαν τούτα τα στιχάκια:

«Επά που καλαντίσαμε καλά μας επλερώσαν
καλά νάναι τα έχη των και τ' αποδόματά των
κι αν έχουν σερνικό παιδί στη σέλα καβαλάρης
να σιέται, να λυγίζεται να πέφτει το λογάρι
να το μαζώνου οι γι' άρχοντες να κάνουν δαχτυλίδια
κι αν έχουν θηλυκό παιδί χρουσή μοίρα να λάβει
του Ρε ντ' Εσπάνιο το υγυιόν άντρα να τον επάρει...»

(Αποστολάκης Α. Σταμ. σ. 443-446)*.
http://www.chania-info.gr/

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ. ΑΣ ΠΕΣΟΥΝ ΕΞΩ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ!

27/12/2010

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

ΕΥΧΕΣ




ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Η ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΞΩ "ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ"

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ

Ημέρες που είναι λέω να μη γκρινιάσω. Άλλωστε, με τις καταστάσεις που περνούμε, δεν είναι για γκρίνια τα πράγματα. Είναι για ξεσηκωμό!
Αφήνω τα «επαναστατικά» στην άκρη λοιπόν και μιλώ για τις ημέρες.
Εύχομαι μόνο οι συνειδήσεις όλων μας να ακολουθήσουν τη διαδρομή του ήλιου από τούδε και στο εξής. Κάθε ημέρα να φωτίζονται περισσότερο, μήπως και δει η κοινωνία μας «Θεού πρόσωπο».
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ … ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΦΤΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!


Χειμερινό ηλιοστάσιο


Η 25η Δεκεμβρίου συμπίπτει παραδοσιακά με το χειμερινό ηλιοστάσιο, δηλαδή με τη νύχτα με τη μεγαλύτερη διάρκεια. Η επόμενη νύχτα είναι θεωρητικά μικρότερη για κάποια δευτερόλεπτα, καθώς ο ήλιος ανατέλλει νωρίτερα και δύει αργότερα, ενώ μέχρι την ημερομηνία αυτή συμβαίνει το αντίθετο (λόγω όμως των εκατοντάδων χρόνων που έχουν περάσει από την καθιέρωση της ημερομηνίας αυτής, αυτή δεν είναι πια σωστή, καθώς μετακινείται αργά (η ακριβής ημερομηνία του χειμερινού ηλιοστασίου στις ημέρες μας είναι το ξημέρωμα της 22ης Δεκεμβρίου).
Όλοι οι πολιτισμοί είχαν καθιερώσει γιορτές για αυτή την ημερομηνία, καθώς πίστευαν πως είναι η ημέρα της ανάστασης του ηλιακού θεού.
Η αρχαιότερη απόδειξη της σημαντικότητας της ημερομηνίας αυτής για τους αρχαίους λαούς είναι το μεγαλιθικό μνημείο του Newgrange στην Ιρλανδία, το οποίο θεωρείται παλιότερο από τις πυραμίδες και είναι μια κυκλικό πέτρινο κτίριο απίστευτης τεχνικής. Κατασκευασμένο, υποτίθεται, από πρωτόγονους, είναι παρόλα αυτά έτσι χτισμένο που ο κεντρικός του θάλαμος φωτίζεται κάθε χειμερινό ηλιοστάσιο και μόνο. Η ακτίνα του ήλιου περνά μέσα από πολλά μέτρα πέτρας και φωτίζει μια λεκάνη στολισμένη με ηλιακά σύμβολα και σπείρες. Σήμερα δε γνωρίζουμε ποιο σκοπό εξυπηρετούσε και τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάστηκε.
Οι Σουμέριοι και οι Μεσοποτάμιοι γιόρταζαν το ηλιοστάσιο σαν την ημέρα της μάχης του Μαρντούκ με τις δυνάμεις του Χάους. Επειδή, μάλιστα, η παράδοση απαιτούσε την αυτοκτονία του βασιλιά τους για να «μεταφερθεί» στο πλευρό του Μαρντούκ και να τον βοηθήσει, ανακήρυτταν βασιλιά τους για την περίοδο του δωδεκαήμερου κάποιον τυχαίο και, αφού του προσέφεραν βασιλικές τιμές, τον έσφαζαν τη δωδέκατη μέρα τελετουργικά.
Οι Βαβυλώνιοι και οι Πέρσες εκτελούσαν την ίδια περίοδο παρόμοιους εορτασμούς, στους οποίους οι άρχοντες και οι δούλοι άλλαζαν τίτλους.
Οι Σκανδιναβοί, που αντιμετώπιζαν νύχτες μεγαλύτερες από 25 ώρες (!), γιόρταζαν το Yuletide, κατά το οποίο οι κυνηγοί έφευγαν στα ψηλά βουνά για να δουν πρώτοι την επιστροφή του Ήλιου που είχε χαθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο πρώτος που θα την αντίκριζε έφερνε τα καλά νέα στους καταυλισμούς και ήταν επικεφαλής στο πλούσιο γλέντι που διοργανωνόταν στην επιστροφή του. Στα ίδια μέρη του Βορρά, έδεναν μήλα στα κλαδιά των δέντρων για να υπενθυμίζουν πως η άνοιξη θα γυρίσει, ξεκινώντας ίσως έτσι την παράδοση του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Δεν ήταν μόνο ο Χριστός και ο μιθραϊκός ηλιακός θεός που λέγεται πως γεννήθηκαν τη μέρα αυτή, αλλά και ο Όσιρις, ο Ώρος, ο Διόνυσος, ο Άδωνις, ο Δίας και ο Jupiter, ο Tammuz, ο Ηρακλής και όλοι οι ηλιακοί ημίθεοι. Η περσική μυστηριακή θρησκεία του Μίθρα, που μέχρι την επίσημη καθιέρωση του χριστιανισμού ήταν η βασική θρησκεία των Ρωμαίων στρατιωτών, την ονόμαζε «Ημέρα της Γέννησης του Ήλιου».




Ημερομηνία γέννησης;

Σύμφωνα με φημισμένες εγκυκλοπαίδειες είναι κοινά αποδεκτό ότι τα Χριστούγεννα δεν γιορτάζονταν τους πρώτους δύο - τρεις αιώνες μετά Χριστού. Πώς λοιπόν εισήχθη αυτό το έθιμο; Πού βρίσκεται η πραγματική του προέλευση;
Ο Χριστός δε γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, ούτε ήρθε στον κόσμο το χειμώνα. Γιατί; Επειδή υπήρχαν βοσκοί προβάτων που τις νύχτες φύλαγαν τα κοπάδια τους. Στην Παλαιστίνη οι βοσκοί πάντα στις 15 Οκτωβρίου μάζευαν τα κοπάδια τους από τα βουνά και τα λιβάδια και τα έβαζαν σε μαντριά με σκοπό να τα προστατεύουν από το κρύο και τις βροχές, που ακολουθούσαν εκείνη την περίοδο. (ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ 2:11 και ΕΣΔΡΑΣ 10:9,13..).
Tα εξωβιβλικά στοιχεία από τον πρώτο και δεύτερο αιώνα είναι ισχνά. Δεν υπάρχουν αναφορές για εορτασμούς της γέννησης του Ιησού στα γραπτά των πρώτων Χριστιανών συγγραφέων, όπως του Ειρηναίου (130-200 μ.Χ.) ή του Τερτυλλιανού (160-225 μ.Χ.).
Ο Ωριγένης από την Αλεξάνδρεια (165-264 μ.Χ.) φτάνει σε σημείο να κοροϊδεύει τους ρωμαϊκούς εορτασμούς των γενεθλίων, απορρίπτοντάς τους ως «παγανιστικό» έθιμο – μία ισχυρή ένδειξη ότι η γέννηση του Ιησού δεν εορτάζονταν με παρόμοιο τρόπο τότε. Από όσα μπορούμε να ξέρουμε, τα Χριστούγεννα δεν εορτάζονταν καθόλου τότε.
Στα πρώτα συγγράμματα - του Παύλου και του Μάρκου - δεν γίνεται αναφορά στη γέννηση του Ιησού.
Στα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά υπάρχουν αναφορές αλλά διαφέρουν μεταξύ τους – αν και κανείς από τους δύο δεν διευκρινίζει την ημερομηνία. Στον 2ο αι., υπάρχουν αναφορές στη γέννηση και την παιδική ηλικία του Ιησού στα Ευαγγέλια του Θωμά και του Ιακώβου. Στα κείμενα αυτά υπάρχουν ονόματα των παππούδων του Ιησού, καθώς και πληροφορίες σχετικές με την εκπαίδευσή του – αλλά πάλι δεν υπάρχει ημερομηνία για τη γέννησή του.
Τελικά, γύρω στο 200 μ.Χ., ένας χριστιανός δάσκαλος από την Αίγυπτο κάνει την πρώτη αναφορά στην ημερομηνία γέννησης του Ιησού. Σύμφωνα με τον Κλήμη τον Αλεξανδρινό, υπάρχουν διάφορες ημερομηνίες για τη γέννηση. Όσο, όμως, και αν ακούγεται παράξενο, ο Κλήμης δεν αναφέρει πουθενά την 25η Δεκεμβρίου.
Συγκεκριμένα γράφει: «Υπάρχουν κάποιοι που όχι μόνο προσδιόρισαν το έτος γέννησης του Κυρίου, αλλά και την ημερομηνία. Αυτοί υποστηρίζουν πως ο Ιησούς γεννήθηκε το 28ο έτος του Αυγούστου, την 25η μέρα του αιγυπτιακού μήνα Pachon (20 Μαΐου στο δικό μας ημερολόγιο).

Η πρώτη αναφορά στην 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα γέννησης του Ιησού προέρχεται από ένα ρωμαϊκό αλμανάκ στα μέσα του 4ου αι., όπου αναγράφονται οι ημερομηνίες θανάτου διαφόρων χριστιανών Επισκόπων και Μαρτύρων.
Συγκεκριμένα, στην 25η Δεκεμβρίου αναγράφεται: «natus Christus in Betleem Judeae» («Γεννήθηκε ο Χριστός στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας»). Γύρω στο 400 μ.Χ. ο Αυγουστίνος Ιππώνος αναφέρεται σε μία χριστιανική ομάδα, τους Δονατιστές, οι οποίοι γιόρταζαν τα Χριστούγεννα την 25η Δεκεμβρίου αλλά αρνούνταν να γιορτάζουν τα Θεοφάνεια στις 6 Ιανουαρίου, ισχυριζόμενοι πως πρόκειται για νεωτερισμό.

Γιατί γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα


Οι λόγοι για τους οποίους τα Χριστούγεννα γιορτάζονται στις 25 Δεκεμβρίου παραμένουν άγνωστοι. Ωστόσο, το πιο πιθανό είναι ότι οι πρώτοι Χριστιανοί επέλεξαν αυτή την ημερομηνία για να συμπίπτει ο εορτασμός της γέννησης του Χριστού με την παγανιστική ρωμαϊκή γιορτή των γενεθλίων του ήλιου, μία γιορτή που γινόταν για τον εορτασμό του χειμερινού ηλιοστασίου.

► Στην Ρωμαϊκή εποχή κάθε 25 Δεκέμβρη γιορτάζονταν τα Σατουρνάλια στην μνήμη του θεού Σατούρνο (πιθανότατα του Κρόνου).
Οι Ρωμαίοι γιόρταζαν τα Κρόνια στα τέλη Δεκεμβρίου. Οι Βάρβαροι της βόρειας και δυτικής Ευρώπης συνήθιζαν να γιορτάζουν τις ίδιες ημερομηνίες. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αυρήλιος είχε θεσπίσει ως γιορτή τη γέννηση του Sol Invictus (Ανίκητος Ήλιος) στις 25 Δεκεμβρίου.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τη θεωρία, τα Χριστούγεννα εορτάζονται εκείνη τη μέρα λόγω των παγανιστικών ηλιακών εορτασμών. Η άποψη είναι πως οι πρώτοι Χριστιανοί επίτηδες επέλεξαν αυτές τις ημερομηνίες ώστε να βοηθήσουν να εξαπλωθεί ο Χριστιανισμός και τα Χριστούγεννα σε ολόκληρο των ρωμαϊκό κόσμο: Εάν τα Χριστούγεννα φαινόντουσαν ως μία παγανιστική εορτή, περισσότεροι παγανιστές θα γιόρταζαν τη γέννηση του Υιού του Θεού.
Η πρώτη αναφορά πως η γέννηση του Ιησού εορταζόταν σκοπίμως την ίδια εποχή με τις παγανιστικές εορτές γίνεται τον 12ο αι. Μία σημείωση στο περιθώριο ενός χειρογράφου των συγγραμμάτων του Σύριου βιβλικού σχολιαστή, Dionysius bar-Salibi, αναγράφει πως στην αρχαιότητα η εορτή των Χριστουγέννων μεταφέρθηκε στην πραγματικότητα από τις 6 Ιανουαρίου στις 25 Δεκεμβρίου, ώστε να συμπίπτει με την ημέρα εορτασμού του Ανίκητου Ήλιου.
► Σύμφωνα με ένα ρωμαϊκό αλμανάκ, η χριστιανική γιορτή των Χριστουγέννων, εορταζόταν στη Ρώμη από το 336 μ.Χ. και ταυτόχρονα σηματοδοτούσε την αλλαγή του χρόνου.
Στην ανατολική πλευρά της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ωστόσο, μία γιορτή που γινόταν στις 6 Ιανουαρίου μνημόνευε την εμφάνιση του Θεού ή του Αγίου Πνεύματος κατά τη γέννηση και τη βάπτιση του Χριστού. Εξαίρεση αποτελούσε η Ιερουσαλήμ όπου εορταζόταν μόνο η γέννηση του Χριστού.
Κατά τον 4ο αιώνα, ο εορτασμός της γέννησης του Χριστού στις 25 Δεκεμβρίου υιοθετήθηκε σταδιακά από τις περισσότερες ανατολικές εκκλησίες. Αντίθετα, η Αρμένικη Εκκλησία ποτέ δε δέχτηκε την 25η Δεκεμβρίου ως την ημέρα γέννησης του Χριστού. Ακόμη και σήμερα τα Χριστούγεννα γιορτάζονται στις 6 Ιανουαρίου. Μετά την αποδοχή των Χριστουγέννων στις ανατολικές εκκλησίες, καθιερώθηκε και ο εορτασμός της βάπτισης του Χριστού την Ημέρα των Φώτων (Επιφάνια) στις 6 Ιανουαρίου. Στη Δύση, ωστόσο, τα Επιφάνια ήταν η ημέρα κατά την οποία εορταζόταν η επίσκεψη των Μάγων στο νεογέννητο Ιησού.
Ο Νιμρόδης, ο εγγονός του Χαμ (ένας από τους γιους του Νώε) ήταν ο ιδρυτής του βαβυλωνιακού συστήματος, ο οποίος στη διάρκεια της ζωής του κατέκτησε τον τότε κόσμο. Ήταν ένα σύστημα οργανωμένου ανταγωνισμού, βασισμένο σε ένα οικονομικό σύστημα με επίκεντρο το κέρδος. Ο Νιμρόδης έχτισε τον πύργο της Βαβέλ, την αρχαία Νινευή και άλλες πόλεις. Το όνομα Νιμρόδης είναι εβραϊκό και βγαίνει από το «Marad» που σημαίνει «αυτός που επαναστατεί». Ο Νιμρόδης ήταν τόσο κακός που παντρεύτηκε την ίδια του τη μητέρα, την οποία έλεγαν Σεμίραμις. Μετά τον πρόωρο θάνατο του Νιμρόδη, η μητέρα - σύζυγος του εξάπλωσε την διδασκαλία του σχετικά με τη δήθεν μεταθανάτια ζωή του Νιμρόδη ως πνεύμα. Ισχυριζόταν πως ένα ολόκληρο, καταπράσινο αειθαλές δέντρο φύτρωσε μέσα σε μια νύχτα από τον κορμό ενός πρέμνου, ενός κούτσουρου δηλαδή, και πως αυτό αποτελεί συμβολισμό για την ανάσταση και μετεμψύχωση του Νιμρόδη. Υποστήριζε επίσης πως από τότε ο Νιμρόδης εκείνη την ημερομηνία επισκέπτεται το πράσινο αειθαλές δέντρο και αφήνει δώρα. Η ημερομηνία της 25 Δεκεμβρίου έχει να κάνει με τα γενέθλια του Νιμρόδη και εκεί βρίσκεται και η αληθινή προέλευση του εθίμου σχετικά με το «χριστουγεννιάτικο δέντρο».
Η Σεμίραμις κατάφερε με ένα σωρό ίντριγκες να πείσει τους Βαβυλωνίους να την θεωρούν «βασίλισσα του ουρανού», ενώ ο Νιμρόδης ανακηρύχθηκε κάτω από διάφορες ονομασίες ως «ο βασιλικός γόνος του ουρανού». Μετά από γενεές και γενεές ειδωλολατρικής λατρείας ο Νιμρόδης κατέληξε να λατρεύεται και ως Μεσσίας, υιός του Βάαλ, με τον ίδιο τρόπο όπως και ο θεός του ήλιου.
► Στην Αίγυπτο από παλιά πίστευαν πως ο υιός της Ίσιδος (το αιγυπτιακό όνομα για τη βασίλισσα του ουρανού) γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου. Γι’ αυτό το λόγο η ειδωλολατρία λάτρευε αυτά τα φημισμένα γενέθλια αιώνες πριν γεννηθεί ο Χριστός.

Αυτές είναι μερικές από τις θεωρίες περί του εορτασμού της γέννησης του Χριστού στις 25 Δεκεμβρίου. Όποια και να είναι η καταγωγή της εορτής το σίγουρο είναι ένα. Πρόκειται για μια παγανιστική εορτή και καθόλου δεν με πειράζει…

http://www.ert.gr/
http://www.tapantaedo.com
http://www.antidogma.gr

21/12/2010

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Το παλιό Μνημόνιο και άλλα τινά…

Βρισκόμαστε σε περίοδο ξένης κατοχής της χώρας μας. Οι κύριοι Στρος Καν και Ολι Ρεν μας επισκέπτονται ως κατακτητές, μας συμπεριφέρνονται ως ευνούχους σε χαρέμι, παίζουν με τον πόνο και την οδύνη μας και ζητάνε και άλλα μέτρα…
Οι πολιτικοί στον τόπο μας δεν είναι κυρίαρχοι, δεν αποφασίζουν, απλώς εκτελούν εντολές. Είναι δοτοί και το ξέρουν. Είναι αναλώσιμοι και το γνωρίζουν καλά. Προσπαθούν λοιπόν να είναι πιστοί στα αφεντικά τους και να εφαρμόζουν κατά γράμμα τις εντολές τους. Για αυτό το έρημο το κοκαλάκι της εξουσίας…
Ζούμε την εποχή του τρίτου μεταναστευτικού ρεύματος. Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία, τώρα πού; Το μέλλον των παιδιών μας είναι στην ξενιτιά και κατά τα άλλα ο κύριος Πάγκαλος παχαίνει και εξακολουθεί να πετά … ότι του λένε να πετάξει!
Τόσα χρόνια καθόταν με την παρέα του στο μεγάλο τραπέζι με το φαγοπότι, εμείς, ο ελληνικός λαός δηλαδή, καθόμαστε στη γωνία ως επαίτες και μαζεύαμε τα ψίχουλα που έπεφταν και τώρα αφενός ισχυρίζεται ότι μαζί φάγαμε αφετέρου μας ζητά να πληρώσουμε τα σπασμένα και τον λογαριασμό !!!

Οι στρατευμένοι «δημοσιογράφοι»


Από κοντά, αρωγός και συμπαραστάτης, ένα από τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας, η ξετσίπωτη δημοσιογραφία των (περισσότερων) τηλεαστέρων.
Ένα σπάνιο και μοναδικό είδος ανθρώπων, αφού κάθε βράδυ, στα δελτία ειδήσεων, μετατρέπονται σε ιατροδικαστές, δικηγόρους, γιατρούς, οικονομολόγους, μηχανικούς, εμπειρογνώμονες πάσης φύσεως, βάλτε να έχετε, ανάλογα με το θέμα και την περίπτωση.
Κάθε βράδυ μια θεατρική παράσταση εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του ανύποπτου τηλεθεατή. Οι καλεσμένοι «εξυπηρετικοί», οι ατάκες κλασσικές, τα κείμενα «παπαγαλία», οι θεατρινίστικες φιγούρες χαμηλής στάθμης, οι μούτες και τα χαμόγελα ποικίλουν αναλόγως της αποδοχής ή μη κάποιων θέσεων που, πάσει θυσία, πρέπει και οφείλουν να προωθηθούν!
Αχθοφόροι οικονομικών συμφερόντων των αφεντικών τους, εκτελεστές πολιτικών συμβολαίων, τραμπούκοι της ελληνικής κοινωνίας, επιτελούν κάθε βράδυ εγκεφαλικές τομές στο μυαλό και την σκέψη των τηλεθεατών.
Χαμαιλέοντες που άλλοτε μετατρέπονται σε βρικόλακες άλλοτε σε εύθυμους - χαζοχαρούμενους σχολιαστές, καταφέρνοντας πάντα στο τέλος να ξεγελούν και να υπνωτίζουν τον τηλεθεατή.
Φουρναραίοι που ψήνουν επί ώρες - χρόνια τους πολίτες στην γάστρα της παραπλάνησης και της ανηθικότητας, καταφέρνοντας να μετατρέψουν όλους μας σε φραντζόλες ίδιου μεγέθους, βάρους, γεύσης και σχήματος.
Χειριστές της ποιο τέλειας μηχανής, που καταφέρνει πάντα να παράγει με θαυμαστή ακρίβεια το ίδιο αποτέλεσμα. Παραπληροφόρηση, αποχαύνωση, απραξία, ανεκτικότητα, φόβο, παράλυση.
Προετοιμάζουν πάντοτε, με θαυμαστή συνέπεια μάλιστα, το έδαφος για τα όποια επώδυνα μέτρα πρόκειται να ακολουθήσουν έτσι που να μας φανούν λογικά και … αναγκαία!



Φαρμακοποιοί αφού καταφέρνουν με νοηματική ένεση, να εισάγουν στον καθένα μας την ποσότητα της οργής και θυμού που θέλουν. Οργή και θυμός που αδρανοποιείται με έναν μαγικό τρόπο όταν δεν συμφέρει τα… αφεντικά τους (πολιτικά και μη).
Αποτελούν το πλέον καταστροφικό όπλο εναντίον της λογικής και της αναζήτησης πραγματικής διεξόδου από τα προβλήματα αφού καταφέρνουν, με την μαύρη τους προπαγάνδα, να κρατούν εγκλωβισμένους εκατομμύρια ανθρώπους στους ποιο σκοτεινούς λαβύρινθους σκέψης και ατολμίας που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Νισάφι πια! Κλείστε το χαζοκούτι.... Αντιδράστε στην ύπνωση… Διαβάστε ένα βιβλίο. Διαβάστε την ιστορία μας. Επαναλαμβάνεται δυστυχώς και, είτε είναι σαν φάρσα είτε όχι, δεν μας διδάσκει!
Τούτη η χώρα έχει περάσει πολλές επιτηρήσεις, πτωχεύσεις και … μνημόνια. Ψάχνοντας βρήκα ένα παλιό μνημόνιο στο διαδίκτυο, το έγραψε ο γνωστός δημοσιογράφος Δημήτρης Καμπουράκης, και σας το παρουσιάζω.

Το Παλιό μνημόνιο

«Διαβάστε τι έγινε στην ελληνική οικονομία το 1843, συγκρίνετε το με το σήμερα και θα αντιληφθείτε τι συμβαίνει στην παγκόσμια και στην ελληνική ιστορία, ανεξαρτήτως εποχών, προσώπων και ονομάτων. Η σύγκριση, μόνο ανατριχίλα μπορεί να προκαλέσει. Έχουμε και λέμε:
Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. (Σας θυμίζει τίποτα;)
Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Αυτό μήπως;)
Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά. (Βρε κάτι συμπτώσεις...)



Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία – Γαλλία - Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της.
(Πάμε πάλι απ' την αρχή. Σας θυμίζει τίποτα;)

Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...)
Για να μην πολυλογώ, σας αναφέρω τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου. Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού:
1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.
2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.
3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ενστόλων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.
4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης", που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.
5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.
6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.
7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.
8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.
9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.
10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες "εθνικές γαίες" με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.
11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.

Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας; Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί; Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες. Κι επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσετε «τι πέτυχαν με όλα αυτά;», σας απαντώ:
Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλίρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαριλάου Τρικούπη το 1893. Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, από πολλούς ιστορικούς θεωρείται μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.»
Δ. Καμπουράκης
http://www.protagon.gr/

14/12/2010

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

I. ROBERTO ZUCCO
Μια καλοδουλεμένη παράσταση


Το έχω ξαναγράψει και το επαναλαμβάνω. Ο πολιτισμός στον τόπο μας, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, νοσεί βαρύτατα. Παντού στασιμότητα, επανάπαυση, έως πότε άραγε, επαναλαμβάνουμε συνεχώς το «εμείς τότε», με άλλα λόγια αυτοσερβιριζόμαστε το παρελθόν μας, για να χορτάσουμε την πείνα του σήμερα.
Το Πνευματικό Κέντρο του δήμου Λευκάδας, διαχειρίζεται μόνο το θέμα των Γιορτών Λόγου και Τέχνης, ενίοτε χωρίς λόγο και σπάνια με τέχνη, και το Διεθνές φεστιβάλ Φολκλόρ για το οποίο πολλά έχει να παρατηρήσει κάποιος.
Η πραγματική δημιουργία, ο πραγματικός πολιτισμός, που είναι αυτός που δημιουργείται από τα κάτω, δεν υποστηρίζεται με σύστημα για να μην πω ότι υποδαυλίζεται κιόλας…
Κάνω αυτή την εισαγωγή γιατί θέλω να τονίσω, όσο γίνεται με περισσότερη έμφαση, την καταπληκτική δουλειά που παρουσιάζεται από το Θεατρικό Εργαστήρι του Πνευματικού Κέντρου.
Το έργο του Bernard-Marie Koltès «ROBERTO ZUCCO», σε διδασκαλία ρόλων και σκηνοθετική επιμέλεια Λουκίας Κατωπόδη, είναι μια καλοδουλεμένη παράσταση με ρόλους δύσκολους και με κείμενο που θέλει ιδιαίτερη προσοχή.
Ο θεατής, σε ένα αφαιρετικό σκηνικό, σε μια ευρηματική σκηνοθεσία, καθηλώνεται στην κυριολεξία από το έργο, με τις 15 όμορφα συνδεδεμένες μεταξύ τους σκηνές, που αναπαράγει τη ρευστότητα του ήρωα, την ατμόσφαιρα μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, όπου ακροβατεί ο Zucco παρασύροντας όσους έρχονται σε επαφή μαζί του.
Είναι γνωστή η καλή δουλειά της Λουκίας Κατωπόδη. Μας έχει παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια εξαιρετικές παραστάσεις. Τούτη τη φορά θαρρώ ξεπέρασε τον εαυτό της (μέχρι την επόμενη δουλειά της φαντάζομαι).
Οι ηθοποιοί, στήριξαν με τον καλύτερο τρόπο το κείμενο και, στην κυριολεξία, δεν είχαν να ζηλέψουν σε τίποτα τους επαγγελματίες του είδους!
Μπράβο και πάλι μπράβο σε όλους τους συντελεστές.




Παρουσίαση


Το έργο βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Ιταλού κατά συρροή δολοφόνου Roberto Succo. Ο Roberto Succo σε ηλικία 15 χρονών σκοτώνει τους γονείς του και κλείνεται σε ψυχιατρική φυλακή για 10 χρόνια όπου σπουδάζει πολιτικές επιστήμες. Σε ηλικία 25 ετών, «εκτροχιάζεται» για ακόμα μία φορά, δραπετεύει και διαφεύγει με τραίνο στη Γαλλία. Εκεί διαπράττει μια σειρά εγκλημάτων αλλά πάντα καταφέρνει και διαφεύγει. Θεωρήθηκε σε Γαλλία, Ελβετία και Ιταλία ο νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος. Όταν τελικά τον πιάνουν και τον κλείνουν σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, αυτοκτονεί με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο είχε σκοτώσει τον πατέρα του.
Μια αληθινή ιστορία - ένα τραγικό πεπρωμένο.
Ένα θεατρικό έργο του B.- M. Koltes με καλοφτιαγμένη θεατρική δομή. Αποτελείται από 15 σύντομες σκηνές με συγκεκριμένα στιγμιότυπα απόλυτα βιωματικού - σωματικού χαρακτήρα. Καταστάσεις όπου η σύγχυση, η απελπισία, ο φόβος, ο έρωτας - θάνατος είναι συνεχώς παρόντα.
Βολές εναντίον στερεοτύπων, αισθημάτων και αξιών με λόγο δυνατό και στέρεο, απολαυστικό και συνταρακτικό.
Ο ήρωας του έργου ακολουθεί μια ξέφρενη πορεία μέσα στο σκοτεινό τούνελ της σύγχρονης κοινωνίας. Μέσα στο σκοτεινό τούνελ ενός κόσμου στεγνού από αισθήματα, παράλογου, αντιφατικού, που πρέπει να «εκκαθαριστεί». Ο ήρωας υιοθετεί το ρόλο του άγγελου -εξολοθρευτή. Ο τρόμος που γεννά και η γοητεία που εκπέμπει τον συνοδεύουν παντού. Μέχρι το θάνατο. Μέχρι την έξοδό του στο φως.
Το έργο γράφτηκε το 1988 ενώ ο συγγραφέας γνώριζε ότι έπασχε από AIDS (πέθανε το 1989 στο Παρίσι).

Αποσπάσματα

«Είμαι ο δολοφόνος του πατέρα μου, της μητέρας μου, ενός επιθεωρητή της αστυνομίας κι ενός παιδιού. Είμαι ένας φονιάς…»
«Πρέπει να φύγω γιατί πρόκειται να πεθάνω. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν ενδιαφέρεται για κανέναν. Κανείς.»
«Δεν θέλω να πεθάνω. Πρόκειται να πεθάνω.»
«Έτσι κι αλλιώς, ένας χρόνος, εκατό χρόνια, το ίδιο κάνει. Αργά ή γρήγορα, όλοι θα πεθάνουμε, όλοι. Κι αυτό, αυτό κάνει τα πουλιά να τραγουδούν, αυτό κάνει τα πουλιά να γελούν.»
«Δεν πρέπει να προσπαθείτε να διασχίσετε τους τοίχους, γιατί, πέρα από τους τοίχους, υπάρχουν άλλοι τοίχοι, υπάρχει πάντα η φυλακή. Να δραπετεύετε από τις στέγες, προς τον ήλιο. Δεν θα βάλουν ποτέ έναν τοίχο ανάμεσα στον ήλιο και τη γη…»
«…ο καλύτερος τρόπος για να ζήσεις ήσυχος είναι να γίνεις διάφανος όσο ένα τζάμι, όπως ένας χαμαιλέων πάνω σε μια πέτρα, να περνάς μέσ’ απ’ τους τοίχους, να μην έχεις ούτε χρώμα ούτε μυρωδιά. Το βλέμμα των ανθρώπων να σε διασχίζει και να βλέπει τους άλλους πίσω από σένα, σα να μην ήσουν εκεί…»
«Όταν προχωρώ, ξεχύνομαι, δεν βλέπω τα εμπόδια κι επειδή δεν τα ’χω κοιτάξει, πέφτουν από μπρος μου μόνα τους.»


Επιμύθιο

Όταν βλέπω μια καλή δουλειά, στην οποία περισσεύει το ταλέντο και το μεράκι των δημιουργών, μελαγχολώ.
Μελαγχολώ για την κατάσταση του πολιτισμού στον τόπο. Σκέφτομαι τι χάνουμε που δεν έχουμε φροντίσει να στήσουμε υποδομές για τους νέους ανθρώπους και να τους δώσουμε κίνητρα να δημιουργήσουν.
Δεν θέλω να γκρινιάσω όμως πάλι. Αν έγραψα αυτό το σημείωμα το έκανα για να σας παροτρύνω να δείτε τούτη την παράσταση Προλαβαίνεται. Θα δοθούν τέσσερις ακόμη παραστάσεις, τα επόμενα δύο Σαββατοκύριακα (11,12 και 18,19/12).
Ας δώσουμε στους συντελεστές της παράστασης τη χαρά να μας δείξουν τα αποτελέσματα των κόπων τους. Το αξίζουν, πιστέψτε με!


II. ΣΚΑΡΟΙ: Η Αναδάσωση είναι μόνο η αρχή…

«… δεν έχει νόημα να αναφέρομαι σε ψηφισμένες προτάσεις που έγιναν «γαργάρα» από τις αρχές μας. Οι αρχές μας (με μικρό α) έχουν μόνιμο πονόλαιμο ούτως ή άλλως…
Δεν θα τους μάθουμε τώρα, δεν μας εκπλήσσει τίποτα. Δεν περίμενα ειλικρινά ούτε μία στο εκατομμύριο ότι θα προστάτευαν τη δημόσια περιουσία. Το Δημοτικό Συμβούλιο Λευκάδας έχει πάρει δεκάδες αποφάσεις για θέματα προστασίας που έχουν γίνει «γαργάρα». Το ίδιο και το Νομαρχιακό Συμβούλιο. Όμως:
ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΑ ΙΣΩΜΑ! Το σπάνιο δάσος, κληρονομιά όλων μας, πρέπει να προστατευτεί πάσει θυσία. Τούτη τη φορά ένα κίνημα για τη σωτηρία της περιοχής θα αναπτυχθεί, είμαι σίγουρος.
Τούτη τη φορά που τα συμφέροντα έδειξαν το «μαύρο τους πρόσωπο» στα παιδιά μας, πρέπει ΟΛΟΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ. Για να μπορούμε να κοιτούμε τα παιδιά μας στα μάτια. Για να μπορούμε να τα δούμε να ονειρεύονται. Για να τους δείξουμε πως δεν είμαστε μόνο λόγια, πως δεν έχουμε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μας… Για να μη μας πετάξουν όλους στον Καιάδα της ανυποληψίας και της απαξίωσης…»
Αυτά έγραφα δυο εβδομάδες πίσω, για το θέμα των Σκάρων, όταν μια προσπάθεια συμβολικής αναδάσωσης, από την περιβαλλοντική ομάδα του 1ου Γυμνασίου Λευκάδας, αναβλήθηκε για άγνωστους λόγους…
Για το ίδιο θέμα, της αναβολής αντέδρασαν η Δημοτική κίνηση «ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΚΑΔΑ» και η Χαρά Σαίτη με τον Κώστα Τσίγκο που συνέβαλαν ουσιαστικά στην ιδέα της αναδάσωσης.
Τα γράφω αυτά γιατί μια ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 1ου Γυμνασίου, αναφέρει μεταξύ άλλων τα παρακάτω:
«…Βέβαια νιώσαμε «υπερήφανοι»… που ο Κολόμβος επλανήθη και η Αμερική ανακαλύφθηκε από πολίτες της Λευκάδας και μάλιστα τοποθετείται στην περιοχή των Σκάρων. Στη «μυθική» Αμερική του Κολόμβου υπήρχαν εγκληματικές οργανώσεις και οι αρχηγοί τους κατονομάζονται. Αυτά στα παραμύθια, γιατί στην πραγματική Αμερική-Λευκάδα κανείς δεν κατονομάζει, αλλά με μεγάλη ευκολία μιλάει για φθοροποιούς μηχανισμούς - άραγε δεν είναι άνθρωποι; - για σκοτεινές δυνάμεις, για ΄΄μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά΄΄, για σκοτάδια… Και όλα αυτά με αφορμή την ολιγοήμερη αναβολή της δενδροφύτευσης από τους μαθητές του 1ου Γυμνασίου.
Εμείς, ως σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του σχολείου, είμαστε αλληλέγγυοι στην υπέροχη - άδολη προσπάθεια που καταβάλλουν τα παιδιά μας, στηρίζουμε την πρωτοβουλία και την ευαισθησία τους και ορθώνουμε ασπίδα προστασίας απέναντι σε όποιον ευκαιριακά προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το γεγονός, χρησιμοποιώντας τις ευαισθησίες των νεαρών μαθητών για οποιονδήποτε δικό του στόχο…»



Πραγματικά δεν έχω καταλάβει το ύφος της ανακοίνωσης. Το να υπερασπίζεσαι κάποιους είναι δικαίωμα σου, το να κατηγορείς όμως , ως εκμεταλλευτές των παιδιών, άλλους που, χρόνια πίσω, έχουν αποδείξει στην πράξη ότι ενδιαφέρονται για το περιβάλλον και φυσικά για το θέμα των Σκάρων, είναι αστείο, για να μην πω κάτι βαρύτερο.
Στο κάτω της γραφής, γιατί οι συντάκτες της ανακοίνωσης δεν κατονομάζουν - «άραγε δεν είναι άνθρωποι» - τους «εκμεταλλευτές»;
Πού ήταν οι ίδιοι, χρόνια πίσω, όταν άλλοι αναδείκνυαν το θέμα των Σκάρων; Προς τι τόση ξαφνική «ευαισθησία»; Γιατί επιβαλλόταν μια τέτοιου ύφους ανακοίνωση και σε τι εξυπηρετεί;
Και κάτι ακόμα. Οι εκλογές έγιναν ένα μήνα πριν άρα ποιοι να είναι άραγε οι στόχοι, για τους οποίους η καταγγελία …
Ας είμαστε σοβαροί…

«Κάναμε το χρέος μας…»

Την Κυριακή 5/12/2010 η συμβολική αναδάσωση στους Σκάρους έγινε, χωρίς κανένα παρατράγουδο…
► Σε ένα μέρος εξαιρετικής ομορφιάς, το οποίο θα έπρεπε να διατηρούμε ως κόρη οφθαλμού. Είναι παρανοϊκό μα τούτο το δάσος το προστάτευσαν Οθωμανοί και Ενετοί και το καταστρέφουν Έλληνες…
► Σε ένα τοπίο που θα έπρεπε να είναι το καμάρι μας, η εικόνα μας προς τα έξω (δεν έχουμε μόνο παραλίες), ένα τοπίο καθ’ όλα αξιοποιήσιμο (ως δάσος και όχι ως τσιμέντο).
► Με την φανερή απουσία βεβαίως των ανθρώπων της αυτοδιοίκησης (μόνο ο Κώστας Δρακονταειδής και ο Πραξιτέλης Σούνδιας, εκ των αιρετών δημοτικών συμβούλων, παραβρέθηκαν) και των αρμοδίων αρχών.
► Με την ολοφάνερη παρουσία εκατοντάδων χοίρων που βόσκουν περίπου αδέσποτοι και καταστρέφουν το δάσος.
► Με την επισήμανση ανθρώπου του δασαρχείου ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΝΤΡΟ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΤΩΝ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΩΝ, πάει να πει το δάσος δεν ανανεώνεται, άρα ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ!
Ό,τι πάει να βλαστήσει τρώγεται αμέσως και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τον μηδενισμό της χλωρίδας. Το έδαφος, αποψιλωμένο από χαμηλά φυτά και κάθε είδους βλάστηση, έχει στην κυριολεξία ερημοποιηθεί από τη διάβρωση. Μόνο χαλίκια και πέτρες έχουν μείνει με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία ακόμη και των μεγάλων δέντρων.
► Με την περίφημη ατάκα «εμείς κάναμε το χρέος μας, ας φροντίσουν οι υπεύθυνοι τώρα» που είπε κάποιος εκ των «υπευθύνων» (δεν τον κατονομάζω), λες και έκανε αγγαρεία…

Λάθος φίλε μου. Μέγα λάθος. ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ!
Με ότι αυτό συνεπάγεται. Γκαίγκε;

6/12/2010

Υ.Γ. Και βέβαια είναι πολιτισμός η διατήρηση ενός αρχαίου και σπάνιου δάσους (και της πανίδας του ασφαλώς). Τι άλλο θα ήταν άραγε…

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Β Ο Τ Α Ν Α III

Είχα αρχίσει, δύο μήνες πριν, μια σειρά δημοσιεύσεων που αφορούσαν στα βότανα. Οι εκλογές που μεσολάβησαν παραμέρισαν την … βοτανολογία. Φυσικό είναι. Δεν θα γινόταν χαμός στον τόπο και εγώ περί άλλων θα τύρβαζα.
Επειδή δεν μου αρέσει να αφήνω εκκρεμότητες, λέω να συνεχίσω εκείνη τη σειρά, η οποία, εξ όσων γνωρίζω, σας άρεσε. Μεσοδιάστημα γαρ μεταξύ παλαιάς και νέας δημοτικής αρχής …
Σε κάθε περίπτωση κακό δεν κάνει να μαθαίνουμε ή να ξαναθυμόμαστε τις χρήσιμες ιδιότητες φυτών, κάποια από τα οποία είναι δίπλα μας, τα κλωτσούμε ή τα πατούμε μα δεν τους δίδουμε σημασία.


Αβρωνία: (tamus vulgaris)




Είναι γνωστή στη χώρα μας με τα ονόματα (αβρωνιά ή αβρουνιά, βρυωνιά, ή οβριά ή αδρανιά). Είναι φυτό που ζει πολλά χρόνια με στέλεχος, το οποίο τυλίγεται όπως αυτό του αμπελιού. Αναπτύσσεται αρκετά μέχρι τρία μέτρα και τα φύλλα του έχουν σχήμα καρδιάς που στενεύουν στην άκρη όπου γίνονται μυτερά. Τα άνθη του έχουν χρώμα κιτρινοπράσινο, πάνω σε αραιά τσαμπιά.
Η Αβρωνία, είναι φυτό καθαρτικό, διουρητικό και επουλωτικό. Οι κόνδυλοί του (πατατοειδείς) γίνονται καταπλάσματα στις περιπτώσεις εγκαυμάτων. Τα τρυφερά βλαστάρια του αφού ξεπικρανθούν, παρέχουν τις θεραπευτικές του ιδιότητες.
Η Αβρωνία είναι φυτό αρκετά κοινό στην Ελλάδα και τη συναντάμε σε φράκτες, δασότοπους, θαμνότοπους.

Αγκινάρα (Cynara scolymus)

Ανήκει στην οικογένεια των συνθέτων (compositae)
Πέρα από εξαιρετικό λαχανικό, αποτελεί επίσης και ένα πολύτιμο φάρμακο. Τα συστατικά της αγγινάρας είναι χολαγωγά και διουρητικά. Πιστεύεται επίσης ότι έχουν την εξαιρετική ιδιότητα να απομακρύνουν τη χοληστερίνη από το αίμα!
Η αγκινάρα, θεωρείται ότι είναι κατά της αρτηριοσκλήρωσης και της ανεπάρκειας συκωτιού. Είναι επίσης τονωτική, κατά των διαλειπόντων πυρετών, κατά του τεταρταίου πυρετού, κατά της υδρωπικίας, κατά των παθήσεων του συκωτιού και κατά των ρευματισμών. Έχει επίσης ιδιότητες κατά της πέτρας των νεφρών, του ίκτερου και είναι επίσης καρδιοτονωτική και καθαριστική του αίματος.



Η αγγινάρα περιέχει βιταμίνες A, B, C και ασβέστιο και φώσφορο. Πράσινα φύλλα αγγινάρας με πολύ λίγο νερό που θα φθάσει στο σημείο του βρασμού (χωρίς να βράσει), για τρεις ώρες και εν συνεχεία θα σουρωθεί βοηθούν για την τόνωση των μαλλιών. ( με μασάζ).

Αντράκλα (Portulaca Oleracea)

Γλιστρίδα ή αντράκλα ή ανδράχλη ή αντραχλίδα ή σκλιμίτσα ή χοιροβότανο ή τρευλό, είναι η κοινή ονομασία του μονοετούς φυτού που επιστημονικά λέγεται «Ανδράχνη η ολισθηρής» (Λατ. Portulaca oleracea). Κατά την ελληνική λαογραφία, αν κάποιος μιλά γρήγορα και συνέχεια, οι συνομιλητές του τον παρατηρούν με τη χαρακτηριστική φράση «γλιστρίδα έφαγες»’, καθώς πιστεύεται ότι η κατανάλωση γλιστρίδας ή αντράκλας δημιουργεί ευφράδεια και ταχύτητα λόγου. Η γλιστρίδα, φυτρώνει την άνοιξη και ανθίζει και καρπίζει το Μάιο με Ιούνιο. Ο βλαστός της είναι λείος, έρπει στο έδαφος, είναι σαρκώδης, όπως και τα φύλλα της που είναι λεία, ροπαλοειδή, ενώ τα άνθη της είναι μικρά κίτρινου χρώματος κατά δέσμες.
Το κοινό αυτό φυτό, που θεωρείται ως θερινό ζιζάνιο, προκαλώντας προβλήματα στην απόδοση μιας καλλιέργειας, φυτρώνει κυρίως σε ποτιστικούς λαχανόκηπους την καλοκαιρινή περίοδο και χρησιμοποιείται σε σαλάτες ως δροσιστικό, αλλά και στη βοτανοθεραπεία. Η ευχάριστη ξινή, χυμώδης και δροσερή της γεύση ταιριάζει πολύ με πράσινες σαλάτες και την τοματοσαλάτα, ενώ επίσης μπορεί να μαγειρευτεί με κρέας ή ψάρι.


Η γλιστρίδα είναι ιθαγενής φυτό της Περσίας και είναι πολύ γνωστή στην Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ασία, ενώ καλλιεργείται εντατικά στη Μεγάλη Βρετανία, την Ολλανδία, την Άπω Ανατολή και την Ινδία. Η χρήση της γλιστρίδας έχει ιστορία πάνω από 4.000 χρόνια. Χρησιμοποιείται (μόνο βλαστοί και φύλλα) πολύ στην κινεζική βοτανοθεραπεία, είναι αποτελεσματική στην αντιμετώπιση προβλημάτων του ουροποιητικού και του πεπτικού συστήματος, είναι διουρητική και ανθελμινθική, ανακουφίζει από τη δυσεντερία, τη γαστρεντερίτιδα και τη διάρροια.
Ο χυμός και το αφέψημα της χρησιμοποιούνται για εξωτερικές πλύσεις, ανακουφίζοντας δερματικές παθήσεις. Τα σαρκώδη φύλλα της περιέχουν πολύ νερό (95%) και πολλές θρεπτικές ουσίες, όπως μεταλλικά στοιχεία (ασβέστιο, μαγνήσιο, σίδηρο, φώσφορο, χαλκό), ω-3 λιπαρά οξέα, βιταμίνες C, Ε, Α, Κ και κόμμι (πολυσακχαρίτης που απορροφάται κυρίως από το παχύ έντερο και διατηρεί υγιή τη χλωρίδα του).
Η γλιστρίδα ήταν γνωστή για τις φαρμακευτικές της ιδιότητες από την αρχαιότητα. O Γαληνός τη χορηγούσε για οδοντικές και στοματικές παθήσεις. O Ιπποκράτης τη χρησιμοποιούσε για την αντιμετώπιση γυναικολογικών παθήσεων (βιταμίνη Ε) και ο Διοσκουρίδης ως καθαρτικό, διουρητικό, αντιπαρασιτικό, αλλά και για οφθαλμικές παθήσεις (βιταμίνη Α), την επούλωση πληγών (βιταμίνη C, ω-3 λιπαρά οξέα), καθώς και για τον κατευνασμό της σεξουαλικής επιθυμίας, εξαιτίας της ‘’νορεπινεφρίνης’’ που περιέχει το φυτό αυτό. Η γλιστρίδα χρησιμοποιείται επίσης ως αντιπυρετικό, αναλγητικό, τονωτικό και μυοχαλαρωτικό, ενώ προσοχή στη χρήση της κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Απήγανος ( Ruta graveolens)

Ruta είναι το όνομα ενός γένους αειθαλών θάμνων με έντονη μυρωδιά και ύψος 20-90εκ. Ανήκουν στην οικογένεια Rutaceae, που είναι ενδημική στην περιοχή της Μεσογείου, στη Μακρονησία και στη Νότια Ασία. Διαφορετικοί συγγραφείς αναγνωρίζουν από 8 έως 40 είδη που ανήκουν στο γένος αυτό. Το πιο γνωστό είδος του γένους είναι ο Απήγανος (Ruta graveolens).


Ο Απήγανος (Ruta graveolens) είναι ένας μικρός αειθαλής θάμνος ή ένα ξυλώδες πολυετές φυτό με ύψος 60 - 90εκ. σχεδόν όσο το πλάτος του. Το πρασινογάλαζο φύλλωμα έχει έντονη και κάπως δυσάρεστη μυρωδιά όταν τριφτεί ή χτυπηθεί. Συστάδες από κίτρινα λουλούδια εμφανίζονται στη μέση του καλοκαιριού, στέκονται πιο πάνω από το φύλλωμα και συχνά καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του φυτού. Ο καρπός του αποτελείται από 4-5 λοβωτές κάψουλες που περιέχουν μεγάλο αριθμό σπόρων.
Φυτεμένο ή αποξηραμένο το φυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να απωθήσει έντομα. Το αποξηραμένο βότανο μπορεί επίσης να τοποθετηθεί στις ντουλάπες για να απωθήσει το σκόρο. Φυτεμένο το φυτό λέγεται ότι απωθεί τις γάτες.
Το φυτό αυτό χρησιμοποιούνταν σαν φάρμακο και «αντιμαγικό» βότανο για αιώνες. Θεωρούνταν αξιόπιστη άμυνα απέναντι στις μάγισσες. Ο απήγανος σύμφωνα με κάποιες πηγές είναι το διάσημο «φυτό-φυλακτό» που χρησιμοποίησε ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια (βιβλ. 10 στίχος 304-6) για να προστατέψει τον εαυτό του και τους άντρες του από τα ξόρκια της μάγισσας Κίρκης.
Ο απήγανος είναι πιθανώς πιο γνωστός για τα αποτελέσματά του στο γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα. Χημικά που περιέχονται στο φυτό αυτό μπορούν να διεγείρουν μύες της μήτρας, οι οποίοι με τη σειρά τους να προκαλέσουν έμμηνο ρύση, δρώντας έτσι ως αντισυλληπτικός παράγοντας, και προωθώντας την έκτρωση. Επίσης θεωρείται ότι περιέχει χημικά που μπορούν να μειώσουν τη γονιμότητα και να μπλοκάρουν την εμφύτευση ενός γονιμοποιημένου ωαρίου.
Αν και ο απήγανος είναι κύριο στήριγμα για τις μαίες σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, οι κίνδυνοι που το συνοδεύουν ξεπερνούν, σε γενικές γραμμές, σε σπουδαιότητα τα οφέλη που προσφέρει, όσον αφορά την αντισύλληψη και την άμβλωση. Θάνατοι έχουν αναφερθεί λόγω αιμορραγίας της μήτρας, η οποία είχε προκληθεί από την πρόσληψη μεγάλης ποσότητας του βοτάνου αυτού. Η στοματική πρόσληψη πρέπει να αποφεύγεται.
Το δραστικό υλικό του απήγανου είναι το αιθέριο του έλαιο. (methylnonylcetone).
Σε ορισμένες περιπτώσεις, λάδι από απήγανο εφαρμόζεται τοπικά στο δέρμα για να απαλλάξει από τους πόνους των αρθριτικών και ακόμη για να θεραπεύσει μικρούς τραυματισμούς, μελανιές και στραμπουλήγματα.
Εσωτερικά, σε μικρές δόσεις είναι αιμοστατικό. Κοπανισμένος με φύλλα δάφνης, ως κατάπλασμα είναι κατά του πρηξίματος των γεννητικών οργάνων.

Δρακόντια, Δρακόντι, Φειδόχορτο
- Άρον το στικτό (Arum maculatum)

-
Είναι ενδημικό φυτό που συναντάται στα Βαλκάνια, σε περιοχές γύρω από τη Μεσόγειο, σε Ελλάδα όπως στην Κρήτη, το Αιγαίο αλλά και τη νοτιοδυτική Τουρκία. Φυτρώνει σε χωράφια, χαντάκια και άκρες δρόμων σε χαμηλό υψόμετρο. Θεωρείται φαρμακευτικό φυτό και η ρίζα του συλλέγεται και χρησιμοποιείται για την καταπολέμηση διαφόρων ασθενειών. Είναι τοξικό φυτό για τον άνθρωπο και τα βόσκοντα ζώα
Ανθίζει την άνοιξη και βγάζει ένα σκούρο κόκκινο λουλούδι με πολύ δυσάρεστη οσμή. Συλλέγεται το υπέργειο τμήμα όταν βρίσκεται σε άνθηση. Συλλέγεται επίσης και η ρίζα του την άνοιξη ή το φθινόπωρο. Είναι φυτό φαρμακευτικό και δηλητηριώδες. Η ρίζα του θεωρείται αντιρρευματική, αντιασθματική, αντικοκιτική, αντιβρογχική, αντιαιμορραγική, αντιγαστρική και αντικαταρροϊκή. Σημειώνεται ότι οι κόκκινες ρώγες του καρπού, τα φύλλα, τα άνθη και η ρίζα (ως χλωρή) είναι δηλητηριώδεις.


Παλιότερα, ο Διοσκουρίδης σύστηνε την ώριμη, ξεραμένη στον ήλιο και κοπανισμένη ρίζα στους ασθματικούς, τη σκόνη της ρίζας με νερό ως αφροδισιακό, τη σκόνη ζυμωμένη με μέλι ως καθαριστική των κακοηθών και φαγεδαινικών ελκών και τέλος τη σκόνη ανακατωμένη με «λευκή άμπελο» (κουρμπένι ) ως καταστροφική των πολύποδων (ακόμα και των καρκινωμάτων), καθώς και προληπτική του δαγκώματος της οχιάς. Στην Ελλάδα υπάρχουν και σήμερα εμπειρικοί ( πραχτικοί) που υποστηρίζουν πως θεραπεύουν τη φυματίωση με τη ρίζα του άρου. Σημειώνουμε ωστόσο ότι η αροΐνη είναι ερεθιστική για το δέρμα και τοξική για το κεντρικό νευρικό σύστημα, με γεύση δηκτική και παρατεταμένα καυστική. Οι δηλητηριάσεις δεν είναι σπάνιες στα παιδιά που τρώνε τις κόκκινες ράγες, οι οποίες έχουν μια κάπως γλυκιά γεύση . Αντίδοτα για δηλητηριάσεις είναι πρόκληση εμετού, δυνατός καφές, καφεΐνη, ζέσταμα του ασθενή με καταπλάσματα και θερμοφόρες, καρδιοτόνωση , τόνωση της περιφερειακής κυκλοφορίας .

30/11/2010

Πηγές:

http://www.ert.gr/afieromata/votana/, http://sfrang2.blogspot.com, http://www.valentine.gr
http://en.wikipedia.org/wiki/Rue, http://www.floridata.com/ref/R/ruta_gra.cfm
http://www.pfaf.org/database/plants.php?Ruta+graveolens