Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Που και πως βρίσκουμε νερό

Ραβδοσκοπία
Ραβδοσκοπία ονομάζεται μία μέθοδος μαντικής, που σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη «ράβδος». Είναι μια μέθοδος ανακάλυψης υπόγειων υδάτων ή κοιτασμάτων μεταλλεύματος, με τη βοήθεια μικρής ράβδου ή εκκρεμούς.
Η ιστορία αυτής της μεθόδου, είναι ιδιαίτερα μακρά. Ιστορικά μνημεία και στοιχεία, δείχνουν της ραβδοσκοπίας να έχει ήδη παρουσία το 6000 π.Χ., στα σπήλαια Τσίλι στην Αλγερία. Τοιχογραφίες στα σπήλαια αυτά, δείχνουν ανθρώπους να κρατούν μία διχάλα και να είναι ραβδοσκόποι.
Στην αρχαιότητα υπήρξε πολύ διαδεδομένη στους Αιγυπτίους και στους Κινέζους. Αργότερα, χρησιμοποιήθηκε πάρα πολύ από τους Ευρωπαίους, κυρίως τους Κέλτες και είναι μια τέχνη η οποία εξασκείται μέχρι και σήμερα.
Ιερείς διαφόρων θρησκειών, από τα αρχαία χρόνια, χρησιμοποιούσαν τη ράβδο για να βρουν νερό, αλλά και μέταλλα, ή για να ανακαλύψουν αιτίες ασθενειών ή και το μέλλον. Από πολλούς ερευνητές, η ραβδοσκοπία, θεωρείται από τις πρώτες μεθόδους μαντικής τέχνης.
 Όταν ο Μωυσής χτύπησε με το μπαστούνι του τον βράχο και βρήκε νερό, μας θυμίζει την μέθοδο της ραβδοσκόπησης. Ο Μωυσής, μυημένος στη γνώση των Αιγυπτίων, είναι πολύ πιθανόν με την μέθοδο της ράβδου να αναζήτησε και να εντόπισε το νερό στην έρημο.
Κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ευρέως για την εύρεση κάρβουνου και νερού. Αργότερα, στον 20ο αιώνα, διαδόθηκε πολύ για να εξυπηρετηθεί η αρχαιολογία και η γεωλογία. Επίσης, χρησιμοποιείται για την εύρεση σπασμένων σωληνώσεων ή ακόμα και κατεστραμμένων  καλωδίων δικτύου.
Οι ραβδοσκόποι δεν ήταν πάντα ασφαλείς, όπως άλλωστε πολλοί μεταφυσικοί και παραψυχολόγοι.
Στην αρχαία Ρώμη, υπάρχουν αναφορές πως καταδικάστηκαν κι εκτελέστηκαν, γιατί πληροφορούνταν με τις μεθόδους τους, κρατικά μυστικά.
Ο πάπας Ιωάννης 22ος, το 1326 μ.Χ., καταδίκασε όποιους χρησιμοποιούσαν εκκρεμές ή ράβδο, γιατί κατά την γνώμη του, έπαιρναν τις πληροφορίες από τον διάβολο. Ήταν η ωραία εποχή με το κυνήγι μαγισσών!
Αλλά και πιο κοντά στην εποχή μας, τον 17ο αιώνα, ο ραβδοσκόπος Μαρτέν Ντε Μπερντερόν, καταδικάστηκα ισόβια από την εκκλησία, αφού είχε ανακαλύψει 150 ορυχεία άνθρακα.

Η Ράβδος

Η ράβδος που χρησιμοποιούν οι ραβδοσκόποι έχει σχήμα διχαλωτό και είναι συνήθως κατασκευασμένη από κλάδο Λεπτοκαρυάς, Ιτιάς ή Φλαμουριάς και χρησιμοποιείται για την εύρεση νερού, θησαυρών, μετάλλων (πολύτιμων και μη) και γενικά οτιδήποτε βρίσκεται κρυμμένο κάτω από την γη.
Σήμερα συνήθως χρησιμοποιούνται ράβδοι, με γωνίες από μεταλλικό σύρμα.
Όσοι χρησιμοποιούν την ράβδο για να εντοπίσουν μέταλλα ή υγρά (ραβδοσκοπία χρησιμοποιείται και για τον εντοπισμό πετρελαίου), χαλαρώνουν και κρατούν στο χέρι το εργαλείο τους. Αρχίζουν να περπατούν αργά, χαλαρά, καλύπτοντας την περιοχή που τους ενδιαφέρει. Σε επαφή με το υποσυνείδητό τους, προγραμματίζουν αυτό που θέλουν. Όταν το πλησιάζουν, τότε η ράβδος αρχίζει να κινείται πάνω από το σημείο που ενδιαφέρει. Η επαφή με το υποσυνείδητο θεωρείται «κλειδί» στην μέθοδο αυτή. Αλλά και σε κάθε μέθοδο μαντικής, έχω την γνώμη. Η συγκέντρωση οδηγεί τον χρήστη σε μία κατάσταση ανάλογη του διαλογισμού. Ο ραβδοσκόπος, αφήνεται να τον καθοδηγεί ο εσωτερικός του οδηγός.
Η πλέον πιθανή εξήγηση του φαινομένου είναι ότι τόσο το νερό, όσο και τα διάφορα μέταλλα εκπέμπουν ηλεκτρομαγνητικά κύματα, τα οποία έχουν την ικανότητα να ερεθίζουν το Νευρικό Σύστημα ορισμένων μόνο ατόμων, των ραβδοσκόπων. Προφανώς όμως αυτή η εξήγηση δεν είναι επιστημονική.
Ο ερεθισμός αυτός είναι τόσο έντονος, ώστε θέτει σε κίνηση την ράβδο ή το εκκρεμές, καθώς τα χέρια του ραβδοσκόπου κινούνται ασυναίσθητα.

Το Εκκρεμές
Στην πιο σύγχρονη εποχή, έχουμε τη χρήση του εκκρεμούς, να γίνεται όλο και πιο δημοφιλής.
Το εκκρεμές, είναι ένα μυτερό αντικείμενο που κρέμεται από μία αλυσίδα ή ένα σπάγκο. Μπορεί να είναι μεταλλικό, ή από πέτρα μυτερή και μακρόστενη συνήθως. Το εκκρεμές είναι πιο εύχρηστο και προσιτό στον χρήστη. Αλλά κι αυτό θέλει υπομονή κι επιμονή. Χρειάζεται να διαλέξουμε το εκκρεμές που μας έλκει, που στο χειρισμό του αισθανόμαστε άνετα. Θα ήταν καλό να το κατασκευάσουμε μόνοι μας. Αυτό μας συνδέει καλύτερα μαζί του.
Δεν είναι δύσκολο: ένα βαρίδι ψαρέματος, σε μία πετονιά, θα ήταν η λύση. Όπως και να αποφασίσουμε, το εκκρεμές πρέπει να μπορεί να ισορροπεί σε κάθετη ευθεία, όταν δεν κινείται. Όταν καταλήξουμε στην επιλογή του εκκρεμούς, τότε, θα πρέπει να το καθαρίσουμε. Μπορούμε να το κάνουμε με τρεχούμενο νερό, εκτός κι αν είναι ξύλινο, οπότε, το κρατάμε στα χέρια μας ήρεμα, συγκεντρωμένοι για αρκετή ώρα και συντονιζόμαστε μ’ αυτό.
Όπως κι άλλα εργαλεία μαντικής, καλό θα είναι να το φυλάσσουμε μέσα σε ένα λευκό πανί, και να μην αφήνουμε άλλους να το αγγίζουν. Όταν έχουμε μία ερώτηση, κρατάμε το εκκρεμές με το κορδόνι του ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη. Το χέρι μας πρέπει να είναι ήρεμο, σταθερό – ίσως να ακουμπά κάπου- και τα πόδια ίσια να ακουμπούν στο πάτωμα.


Ιστορικά
Στα τέλη του 18 ου αιώνα, ο Γιόχαν Ρίτερ, πατέρας της ηλεκτροχημείας, έκανε έρευνα και πειράματα με το εκκρεμές. Το επιστημονικό περιβάλλον γελούσε με την επιμονή τους.
 Οι λεπτομερείς μελέτες του όμως, κίνησαν το ενδιαφέρον του πανεπιστημιακού καθηγητή Αντουάν Γερμπουάν του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου. Ο καθηγητής εξέδωσε ένα βιβλίο με 253 τέτοια πειράματα. Αυτή η συλλογή πειραμάτων, έκανε κι άλλους να ασχοληθούν με το εκκρεμές και την σύνδεσή του με το συλλογικό ασυνείδητο ή αλλιώς την υπερσυνείδηση όπως έλεγαν. Υπάρχουν κι άτομα που έγιναν γνωστά για τις ικανότητές τους στην ραβδοσκοπία ή το εκκρεμές, που φθάνουν και στην σύγχρονη εποχή.
Η Βρετανική κυβέρνηση προσέλαβε την Εβελίν Πένροουζ, το 1931, για να βρίσκει νερό και μέταλλα. Η επιτυχία της ήταν 90%!
Διάσημος θεωρείται και ο αβάς Μερμέτ, που βοήθησε στη δεκαετία του 1940 πολλούς στη Γαλλία και την Ελβετία, βρίσκοντας νερό και θεραπεύοντας, βοηθούσε την αστυνομία να βρεθούν χαμένοι άνθρωποι και διέθετε διαισθητικές δυνάμεις.

Ραβδοσκοπία και …υγεία
«Μόνο ο άνθρωπος, ως το πιο ευαίσθητο «εργαλείο» μέτρησης είναι σε θέση να μετρήσει τέτοιες δυνάμεις και ενέργειες», υποστήριζε ο Goethe. Η καλύτερη συσκευή είναι το ανθρώπινο σώμα! Έτσι, ορισμένοι άνθρωποι, οι ραδιασθητικοί, ραβδοσκόποι, γεωπαθολόγοι, έχουν την «ευαισθησία» και είναι σε θέση με τη χρήση της ράβδου να εντοπίσουν και να μετρήσουν τη φυσική και την τεχνητή ακτινοβολία.

Ο Κινέζος αυτοκράτορας Kuan Yu, το 2000 π.Χ., εξέδωσε ένα νόμο, σε ισχύ ως σήμερα, σύμφωνα με τον οποίο: « ... δεν επιτρέπεται το χτίσιμο σπιτιών, αν δεν προηγηθεί εξέταση των χώρων από τους «μάντεις της γης» ...», οι οποίοι κι διαπιστώνουν κατά πόσο οι χώροι είναι ελεύθεροι από τα «δαιμόνια της γης», την αρνητική, δηλαδή, φυσική ακτινοβολία.
Μόλις τον περασμένο αιώνα άρχισε και πάλι να γίνεται σύνδεση της ακτινοβολίας της γης με την υγεία των ανθρώπων. Ένα ξεκάθαρο εντυπωσιακό παράδειγμα είναι το πείραμα του ραβδοσκόπου Gustav Freiherr von Pohl, το 1929, σύμφωνα με το οποίο ο von Pohl εντόπισε πάνω στο γεωγραφικό χάρτη τις ροές νερού μιας μικρής πόλης στη Νότια Βαυαρία. Ο δημόσιος γιατρός Dr. Bernhuber, σε συνέχεια μελέτης στην περιοχή που ζούσε, έβγαλε το συμπέρασμα ότι όλοι οι θάνατοι από καρκίνο, τα τελευταία δώδεκα (12) έτη που προηγήθηκαν της μελέτης του, ήταν άνθρωποι που κατοικούσαν σε σπίτια που βρίσκονταν πάνω σε ροές νερού.
Σε ένα ιατρικό συνέδριο στο Μόναχο, το 1931, διατυπώθηκε η ανάγκη ριζικών αλλαγών στην ιατρική επιστήμη σχετικά με τα αίτια της ασθένειας του καρκίνου.
Η εκδοθείσα μελέτη της Dr.Veronica Carstens, το 1985, αναφέρει πάνω από 750 περιπτώσεις καρκίνου (ασθενείς σε τελικό στάδιο) που θεραπεύτηκαν επιτυχώς, αφού μεταφέρθηκαν σε περιοχές χωρίς ροές νερού ή αφού «καθαρίστηκαν» οι χώροι τους από την αρνητική ενέργεια με τη βοήθεια ραβδοσκόπων.
Από την δεκαετία του '70 χρησιμοποιείται η μέθοδος της ραβδοσκοπίας - ραδιαισθησίας από φυσικούς και εναλλακτικούς θεραπευτές για τον εντοπισμό ενεργειακών κόμβων ή μπλοκαρισμάτων, δηλαδή σημεία στο ενεργειακό σύστημα του ανθρώπου όπου η ενέργεια δεν ρέει σύμφωνα με την φύση του. Η ραδιαισθησία μπορεί να αξιοποιηθεί επίσης πολύ αποτελεσματικά για την ανίχνευση βλαβών ή ανεπαρκής λειτουργίας οργάνων, αδένων, ενεργειακών κέντρων κ.ο.κ., για την ανίχνευση συμβατότητας με τρόφιμα, φάρμακα κ.ά. πολλά, εφόσον (και αυτό είναι το βασικό και σημαντικότερο σημείο απ' όλα!) ο ραδιαισθητικός είναι ισορροπημένος και έχει αναπτυγμένη συνείδηση, κάτι που στις περισσότερες περιπτώσεις και ιδιαίτερα στο κίνημα της Νέας Εποχής δυστυχώς δεν ισχύει...
http://el.science.wikia.com

 

Που και πως βρίσκουμε νερό

Στην εποχή της αλματώδους ανάπτυξης της τεχνολογίας, το να αναφέρεται κάποιος σε πρακτικές μεθόδους εντοπισμού υπόγειων υδάτων, είναι το λιγότερο … ρομαντικό. Δεν έχουν όμως όλοι οι άνθρωποι, οικονομικώς κυρίως, άμεση ή έμμεση πρόσβαση στην τεχνολογία οπότε…
Πέρα από τους ραβδοσκόπους και τις μεθόδους του για εντοπισμό υπόγειων υδάτων, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι πρακτικοί τρόποι για να καταλάβουμε αν στο χωράφι μας υπάρχει νερό.
Το θέμα έχει απασχολήσει από αρχαιοτάτων χρόνων τους ανθρώπους οι οποίοι, με βάση την παρατήρηση χρόνων, διέκριναν κάποιους τρόπους εντοπισμού κοιτασμάτων νερού είτε από το χώμα και τα φυτά είτε με πρακτικές δοκιμές. Βεβαίως για να φτιάξουν πηγάδια έψαχναν οι άνθρωποι, μη φανταστείτε γεωτρήσεις που αρδεύουν ένα ολόκληρο νομό…

Φυτά που μας δείχνουν ότι υπάρχει νερό
Όπου είναι λυγαριές ή κόνυζα (ψυλλίστρα), ή ραγάζια, ή καλάμια λεπτά και μαλακά, ή κολλιτσίδα μόνη της φυτρωμένη, ή τριφύλλι, ή βρύα, ή βούρλα μόνα τους φυτρωμένα, υπάρχει ελπίδα να βρούμε νερό και εκεί πρέπει να σκάψουμε.
Νερά υπάρχουν όπου φυτρώνουν η αγριάδα, το πεντάνευρο, οι ήλιοι, το βούτημο, οι βάτοι, το  κοντυλόχορτο, ο αγριοδιόσμος, το πολυτρίχι, το νυχάκι, το ξυνολάπαθο, το πολυγόνατο, το βρωμόχορτο, το χιλιόχορτο, η χαμολεύκα, η κύπερη, ο χαμολειός και το άγριο τριφύλλι. Επίσης το περιπλοκάδι, η αγριοσυκιά, η αγριοφτελιά, το κοντυλόχορτο και τα χρυσάνθεμα.
Όπου υπάρχουν τα φυτά αυτά σημαίνουν ότι υπάρχει και νερό υπόγειο. Και όπου είναι μαραμένα, τα νερά είναι κοντά στην επιφάνεια του εδάφους, αδύνατα και όχι διαρκή. Όταν είναι πιο πολλά και χλωρά και τα νερά είναι βαθειά και διαρκή.
Όταν τα φυτά αυτά είναι πολλά μαζί, πυκνά, χλωρά και θρεμμένα, πολλά θα είναι και τα νερά. Όπου είναι μαύρη η γη και βαθειά είναι διαρκέστερα και αδρότερα τα νερά.
Και από τα χώματα όσα είναι πολύ λασπερά, έχουνε περισσότερα νερά και ακόμα πιο πολλά όσα χώματα γλυκίζουν.


Με ποιόν τρόπο δοκιμάζουμε ότι υπάρχει νερό
Σκάβουμε λάκκο στο μέρος που θέλουμε να βρούμε νερό, βάθους ενάμιση μέτρου και φτιάχνουμε ένα αγγείο από μολύβι σε σχήμα ημισφαιρίου ή παίρνουμε μια χύτρα και την ώρα που βασιλεύει ο ήλιος αλείφουμε με λάδι το αγγείο που θα έχουμε. Κατόπιν παίρνουμε μαλλί πλυμένο, ξερό και καθαρό μήκους έως οχτώ εκατοστών του μέτρου και στη μέση του μαλλιού δένουμε ένα μικρό λιθάρι. Το μαλλί το κολλούμε από το μέσα μέρος του αγγείου με κερί. Έπειτα το βάζουμε αναποδογυρισμένο μέσα στο λάκκο και προσέχουμε ώστε το μαλλί να κρεμαστεί έως τα μισά του αγγείου όταν θα το γυρίσουμε.
Το αγγείο το σκεπάζουμε με χώμα σε ύψος μισού μέτρου και το αφήνουμε εκεί την νύχτα.
Την αυγή πριν βγει ο ήλιος, ξεσκεπάζουμε το αγγείο και το γυρίζουμε και αν ο τόπος έχει νερό θα βρούμε και το αγγείο από μέσα ιδρωμένο και το μαλλί γεμάτο νερό. Και αν είναι πολλή η υγρασία ώστε να βγαίνουν και δάκρυα, το νερό είναι κοντά. Αν όμως φανεί μόνο υγρασία υπάρχει νερό, αλλά είναι σε βάθος. Αν δεν υπάρχει καθόλου υγρασία πρέπει να δοκιμάσουμε με τον ίδιο τρόπο και σε άλλα μέρη που πιστεύουμε ότι υπάρχει ελπίδα να βρούμε νερό.
Μερικοί για να καταλάβουν αν υπάρχει νερό χρησιμοποιούν την εξής μέθοδο. Ανοίγουν λάκκο βάζουν ένα σφουγγάρι στεγνό και το σκεπάζουν με χλωρά φύλλα καλαμιάς ή με άλλο χορτάρι μαλακό και το αφήνουν εκεί τρεις ώρες. Και αν το σφουγγάρι έχει υγρασία όταν θα το βγάλουν, υπάρχει νερό. Αν όμως είναι ξηρό δεν υπάρχει καθόλου.

Που αλλού βρίσκουμε νερό
Τα ψηλά βουνά και όσα έχουν πολλές κορυφές, έχουν νερά και κυρίως οι πλαγιές των βουνών που είναι κατά το βοριά ή κατά το βορειοανατολικό μέρος. Οι πλαγιές που βλέπουν κατά τον βορρά έχουν περισσότερα νερά από όσες βλέπουν κατά το νοτιά. Και οι πλαγιές που βλέπουν κατά την ανατολή ή κατά την δύση έχουν νερά όσα και οι βορινές και περισσότερα από τις πλαγιές που είναι γυρισμένες νότια. Και τα κατάφυτα βουνά έχουν περισσότερα νερά γιατί έχουν ίσκιο.
Επίσης νερά έχει και η μαύρη και παχιά γη και αν ακόμη είναι γεμάτη πέτρες και ιδίως αν έχει πέτρες μαύρες ή κοκκινωπές. Στους κάμπους που είναι ασπρόχωμα και έχει χαλίκια και ελαφρόπετρα και η όψη της γης είναι κατάξερη και γυμνή, δεν υπάρχει νερό. Επίσης δεν έχει νερό όπου είναι κεραμιδόχωμα και όπου η γη διώχνει τα νερά και τις βροχές. Όπου όμως η γη κρατάει το νερό και το ρουφάει υπάρχει περισσότερη υγρασία.
Επίσης αν ανεβούμε σε ψηλότερο μέρος με τις πρώτες αχτίδες του ηλίου, πριν ασπρίσει η μέρα, κοιτάζουμε και δούμε να ανεβαίνει ψηλά κάτι σαν καταχνιά, χωρίς να αραιώνετε, υπάρχει ελπίδα να βρούμε νερό. Παρατηρούμε ακόμα και τα κουνούπια μόλις βγει ο ήλιος και αν πετούν προς τα επάνω και στριφογυρίζουν σαν το αδράχτι, σημαίνει ότι υπάρχει νερό.
Πρέπει κυρίως να παρατηρεί κανείς από ψηλό μέρος. Κατά το καλοκαίρι , το μεσημέρι που είναι η ατμόσφαιρα καθαρή και η γη εντελώς ξηρή, στα μέρη που υπάρχει νερό βγαίνει ατμός και φαίνεται σαν μικρό σύννεφο. Το χειμώνα ο τόπος αυτός έχει καταχνιά, σαν αυτή που υπάρχει στα ποτάμια, στις λίμνες και στα πηγάδια, όχι όμως τόσο πυκνή, αλλά λεπτή και αραιή.

Πηγή: Γεωπονικά-Κασσιανός Βάσσος
http:// ftiaxno.gr

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Γενετικό ολοκαύτωμα, ή …

 Η κρίση που χρόνια μαστίζει τη χώρα μας και που δεν έχει ορατό ορίζοντα εξόδου,  μας αναγκάζει να στραφούμε στην καλλιέργεια των κήπων μας, όσοι έχουμε, και να ξεχερσώνουμε χωράφια που χρόνια αφήναμε ακαλλιέργητα, αν και κάτοικοι της υπαίθρου. Θα καλλιεργήσουμε λοιπόν, όχι μόνο για να τρώμε κάτι από τα δικά μας μα και για να ξέρουμε τι τρώμε.
Δυστυχώς ο εύκολος τρόπος ζωής, στον οποίο μας «έσπρωξαν» οι επί χρόνια κυβερνώντες, το θέμα των «άκοπων» επιδοτήσεων, η ανάγκη για μεγάλη παραγωγή, όσων εξακολουθούν να παράγουν, και φυσικά το παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο, μας οδήγησαν σε ένα έγκλημα εναντίον των ντόπιων ποικιλιών, τις οποίες εγκαταλείψαμε ή μας ανάγκασαν να εγκαταλείψουμε.
Οι περισσότεροι αναγνώστες θα θυμούνται ασφαλώς τα περίφημα πεπόνια της Περατιάς. Πόσα χρόνια έχουν να δουν τέτοια; Ακόμη και στην Περατιά δύσκολα πλέον βρίσκεις σπόρο από τη συγκεκριμένη ποικιλία πεπονιού. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από εμάς θα έχουμε να καταμαρτυρήσουμε πολλά είδη που γνωρίσαμε και έχουν εξαφανιστεί και που τα νοσταλγούμε. Οι περισσότεροι από εμάς, μεσήλικες όντες, θυμόμαστε πως ήταν οι γεύσεις της ντομάτας, του αγγουριού, των λαχανικών και των φρούτων πριν ενσκύψουν τα υβρίδια, τα φυτοφάρμακα, τα άσκοπα λιπάσματα κ.λ.π. Οι πραγματικές γεύσεις πάει να πει…
Σήμερα είμαστε μάρτυρες και συνυπεύθυνοι σε ένα γενετικό ολοκαύτωμα.

Εξηγούμαι:
Η επίσημη παραγωγή σπόρων έχει κάποιους κανόνες και είναι μια διαδικασία που απαιτεί αρκετά κονδύλια.  Για να παράξει κάποιος σπόρους μιας ποικιλίας και να τους πουλήσει, θα πρέπει αυτή η ποικιλία να είναι εγγεγραμμένη στον Εθνικό Κατάλογο Ποικιλιών, διαφορετικά η πώληση σπόρων είναι παράνομη πράξη.
Όλη αυτή η διαδικασία ξεκίνησε με την αιτιολογία ότι ο αγρότης πρέπει να είναι κατοχυρωμένος και όταν αγοράζει ένα σπόρο να είναι σίγουρος ότι πρόκειται για μια συγκεκριμένη ποικιλία, που έχει σίγουρα κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Στην πραγματικότητα, όμως, κανείς δεν εξαπατά κανένα. Αυτός που αγοράζει μια ντόπια ποικιλία ξέρει τι αγοράζει. 
Το αποτέλεσμα είναι πως μερικές εταιρείες έχουν κατοχυρώσει συγκεκριμένες ποικιλίες, συνήθως υβρίδια, και παράγουν τους  σπόρους.  Ο εμπορικός πόλεμος γύρω από την κατοχύρωση της δημιουργίας των υβριδίων είναι τεράστιος, εφόσον η παραγωγή των συγκεκριμένων  κατ` αποκλειστικότητα σπόρων κρύβει τεράστια κέρδη. 
Όποιος ελέγχει το γενετικό υλικό των φυτών, ελέγχει την παγκόσμια διατροφή για το  μέλλον. Οι μεγάλες εταιρείες παράγουν σπόρους για όλο τον κόσμο και έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν αυτό που θέλουν.

Αποτέλεσμα;
Μία ποικιλία ρυζιού, η IR-8 κυριαρχεί από το κρύο της Ταϊβάν ως τη ζέστη του Μπενίν. Εκεί όπου μέχρι πριν λίγα μόνο χρόνια μεγάλωναν 30.000 είδη ρυζιού.
Το 30% του σταριού σε όλο τον κόσμο προέρχεται από ένα γονέα και το 70% του καλαμποκιού από έξι γονείς
Στην Ελλάδα χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ το 1951 δεν χρησιμοποιούνται ακόμη καθόλου υβρίδια καλαμποκιού, σήμερα συμβαίνει να μην καλλιεργούνται πουθενά ντόπιες ποικιλίες παρά μόνο υβρίδια. Επίσης χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το 1927, η καλλιέργεια του σιταριού περιλάμβανε 100% ντόπιες ποικιλίες, το 1969 μόνο 10%, ενώ σήμερα κυριολεκτικά έχει εκτοπιστεί από  την καλλιέργεια το σύνολο των παλιών ποικιλιών.  Ανάλογες περιπτώσεις αφανισμού ντόπιων αξιόλογων ποικιλιών από τη γεωργία συμβαίνουν στα λαχανικά, δέντρα, βιομηχανικά και άλλα φυτά αλλά και σε αυτόχθονες φυλές αγροτικών ζώων, όπως οι βραχυκερατικές αγελάδες, τα ελληνικά άλογα, πρόβατα κ.λ.π.
Ντόπιες ποικιλίες
Ποιες είναι οι ντόπιες ποικιλίες; Είναι οι ποικιλίες φυτών  που καλλιεργούνται από την αρχαιότητα ως σήμερα στην ίδια περιοχή ή ήρθαν αργότερα και προσαρμόστηκαν στην περιοχή όπου βρέθηκαν.
Εξελίσσονται μέσα στους αιώνες και είναι προσαρμοσμένες στις τοπικές εδαφοκλιματικές συνθήκες.
Η ελληνική επικράτεια συνεισφέρει με περισσότερο από 6000 φυτικά είδη στη Μεσογειακή χλωρίδα, από τα οποία το 15% είναι ενδημικά. Η χώρα τοποθετείται γεωγραφικά σε ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα προέλευσης φυτικών ειδών – αυτό της Ανατ. Μεσογείου – όπως συνέστησε ο Ρώσος ερευνητής Βαβιλοβ (Vavilov). Η καλλιέργεια των ειδών κάτω από ένα ευρύ φάσμα διαφορετικών συνθηκών και πάνω από όλα η απομόνωση, δημιούργησε προϋποθέσεις φυσικής διαφοροποίησης στα είδη και τις ποικιλίες. Αρχαιοβοτανικές και ιστορικές μαρτυρίες δείχνουν μια μεγάλη γκάμα ποικιλιών σιταριού, κριθαριού, αμπέλου, ελιάς και άλλων ειδών στη Θεσσαλία, Μακεδονία  ή νησιά (π.χ. Λήμνος) περιοχές όπου η γεωργία ασκήθηκε περισσότερο.
Στην Ελλάδα καλλιεργούνταν 250 ποικιλίες σταριού, 111 ποικιλίες και πληθυσμοί μαλακού σταριού και 139 ποικιλίες και πληθυσμοί σκληρών σιτηρών. Από αυτές απόμειναν μόνον οι 20. Από τις 210 ποικιλίες και πληθυσμούς καλαμποκιού απόμειναν μόνον 30. Ακόμη καλλιεργούνταν:  99 ποικιλίες και πληθυσμοί κριθαριού, 39 ποικιλίες και πληθυσμοί βρώμης και 605 ποικιλίες φασολιού που σχεδόν έπαψαν πλέον να καλλιεργούνται.
Πώς και γιατί όμως φτάσαμε μέσα σε σχεδόν πενήντα χρόνια  να χάσουμε όλον αυτό το γεωργικό πλούτο. Την ευθύνη την έχει ο κάθε ένας μας. Ευθύνη έχουν οι γεωργοί που άφησαν τις παραδοσιακές ποικιλίες. Ευθύνη έχουμε κι εμείς που δεν στηρίξαμε τους γεωργούς, καταναλώνοντας παραδοσιακές ποικιλίες. Ευθύνη έχουν και οι κυβερνώντες καθώς και οι εταιρίες παραγωγής σπόρων.
Οι ντόπιες ποικιλίες είναι σημαντικές γιατί:
►  Έφτασαν στις μέρες μας έχοντας ξεπεράσει πολλές αντίξοες καιρικές συνθήκες: Δυνατούς ανέμους, φτωχά εδάφη, ξηρασίες, πλημμύρες κ. α. Έτσι μπορούν να καρπίζουν ό,τι καιρό και αν κάνει.
►  Κατάφεραν να ξεπεράσουν πολλές ασθένειες, έντομα, παράσιτα, κ. α.  Τώρα είναι ένας φυσικός φράχτης στην εξάπλωση ασθενειών και εντόμων. ενώ τα υβρίδια, όπως συνηθίζεται να λέγονται, έχουν περιορισμένη γενετική βάση και σε περίπτωση μιας επιδημίας, όλα τα φυτά θα είναι το ίδιο ευάλωτα.
►  Είναι ένα κομμάτι από την πολιτισμική μας κληρονομιά και μάλιστα ζωντανό.  Όπως αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε τα ιστορικά μνημεία οφείλουμε να διατηρήσουμε τις ντόπιες ποικιλίες.
►  Έχουν χρώμα, άρωμα, γεύση, και  σχήμα που δηλώνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περιοχής. Παράλληλα δηλώνουν και το προϊόν που τρώμε.
►  Μπορούν κάθε χρόνο να δίνουν το σπόρο που χρειάζεται ο αγρότης καλλιεργητής για τη σπορά του επόμενου χρόνου.

Κυβερνητικές δράσεις για τη διατήρηση των ντόπιων ποικιλιών.
Ο εθνικός φορέας για τη διατήρηση του φυτικού γενετικού υλικού είναι η Τράπεζα Γενετικού Υλικού. «Η Ελληνική Τράπεζα Γενετικού Υλικού» ιδρύθηκε το 1981 με τη βοήθεια του F. A. O.  με σκοπό την έγκαιρη συλλογή και αποτελεσματική προστασία των φυτογενετικών πόρων και της γεωργικής βιοποικιλότητας της χώρας. Η  Τ. Γ. Υ.  στη διαδρομή των ετών  από  την ίδρυσή της συγκέντρωσε με σειρά εξερευνητικών αποστολών και διατηρεί στις εγκαταστάσεις της  ή σε φυτείες υπαίθρου αρμοδίων ιδρυμάτων πάνω απ΄π 8,000 δείγματα σπόρων ή κλωνικού πολλαπλασιαστικού υλικού. Παράλληλα έχει επισημάνει αρκετές περιοχές με μεγάλο γενετικό πλούτο αυτοφυών ειδών για Επί Τόπου (In Situ) Προστασία, ή καλλιεργούμενων παραδοσιακών ποικιλιών για Προστασία στον Αγρό (On farm)
     Ανάλογες συλλογές έχει το Ινστιτούτο Οπωροφόρων στη Νάουσα, το Ινστιτούτο Αμπέλου στην Αθήνα, το Κέντρο Γεωργικής Έρευνας Μακεδονίας Θράκης, το Ινστιτούτο Κτηνοτροφικών Φυτών και Βοσκών της Λάρισας, το Ινστιτούτο Υποτροπικών και Ελαίας Χανίων κ.α

 
Μη κυβερνητικές δράσεις.
Οι ντόπιες ποικιλίες διασώθηκαν χάρη στους αγρότες και ιδιαίτερα χάρη στις γυναίκες.
Από νωρίς σε όλο τον κόσμο δημιουργήθηκαν ομάδες πολιτών ή καλλιεργητών που ανέλαβαν την ευθύνη για τη διάσωση των ποικιλιών της χώρας τους και όχι μόνο.
Σήμερα υπάρχουν πολλές τοπικές δράσεις για το θέμα. Μια από τις σημαντικότερες είναι το Πελίτι στη Μακεδονία. Το ξεκίνησε το 1995 ο Παναγιώτης Σαινατούδης, με πρώτους στόχους τη συλλογή διατήρηση και τη διάδοση των ντόπιων ποικιλιών. 
Το Πελίτι τα πρώτα χρόνια συγκέντρωσε, μέσω εξερευνητικών αποστολών,  περίπου στις 1300 ποικιλίες που είναι υπό εξαφάνιση.
Αργότερα καθιέρωσε την 7η Απριλίου ως Πανελλαδική μέρα για τις ντόπιες ποικιλίες και τα αυτόχθονα αγροτικά ζώα όπου οι καλλιεργητές και οι επισκέπτες μπορούν να ανταλλάσσουν μεταξύ τους σπόρους, οργάνωσε γιορτές ανταλλαγής ντόπιων ποικιλιών και τα «κατά τόπους αγροκτήματα» , που είναι ένα δίκτυο καλλιεργητών που καλλιεργούν παραδοσιακές ποικιλίες της περιοχής τους, και όχι μόνο, και τις διαδίδουν στους ενδιαφερόμενους καλλιεργητές.
Να αναφέρω ένα καλλιεργητή στον τόπο μας, με σημαντική δουλειά και προσφορά,  που είναι ο Κώστας Τσίγκος στην Περατιά.

Επιμύθιον
Οφείλουμε και πρέπει να σώσουμε ότι μπορεί να σωθεί, για να μη χάσουμε αύριο αυτά που έχουμε σήμερα. Είναι στο χέρι μας θαρρώ.

Πηγές:
Κ. Κουτής, Το φυτικό και ζωικό γενετικό υλικό στην Ελλάδα, Νέα Σελήνη, τεύχος 27
Άρθρο του Παναγιώτη Σαϊνατούδη, δημιουργού του «Πελίτι»
Άρθρο της κ. Τάνιας Γεωργιοπούλου στο περιοδικό, «ΟΙΚΟ» της Καθημερινής, «υβριδικά φυτά, ντομάτα με γεύση αγγουριού σε χαμηλή τιμή»

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

ΑΠΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ WWW


Ήδη από τα τέλη του 1940, οι άνθρωποι είχαν ονειρευτεί μια παγκόσμια βάση δεδομένων. Παγκόσμια, όχι μόνο με την έννοια ότι θα μπορούσε οποιοσδήποτε από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου να αντλεί πληροφορίες, αλλά και με την ικανότητα να συνδέεται με πολλές πηγές δεδομένων έτσι ώστε κάθε σημαντική πληροφορία να γίνεται άμεσα προσιτή στον χρήστη. 
Βέβαια, μόνο τα τελευταία χρόνια η τεχνολογία αναπτύχθηκε τόσο, ώστε το όνειρο αυτό να γίνει πραγματικότητα. Το πιο δημοφιλές σήμερα τέτοιο σύστημα είναι το World Wide Web (WWW).
Ο επίσημος ορισμός του είναι «μια πρωτοβουλία άντλησης πληροφορίας ευρέος περιεχομένου με σκοπό την παγκόσμια πρόσβαση σε ένα μεγάλο πλήθος αρχείων». Με απλά λόγια το Web είναι ένα δίκτυο υπολογιστών βασισμένο στο Internet, που επιτρέπει στους χρήστες ενός υπολογιστή να έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες που είναι αποθηκευμένες σε κάποιο άλλο υπολογιστή μέσω αυτού του παγκόσμιου δικτύου. 
Το WWW ξεκίνησε το Μάρτιο του 1989 στο CERN, το Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Φυσικής Σωματιδίων, που βρίσκεται στη Γενεύη. Το CERN είναι το σημείο συνάντησης φυσικών από όλο το κόσμο που συνεργάζονται σε μεγάλα προγράμματα φυσικής, μηχανολογίας και διεκπεραίωσης πληροφορίας. Ακριβώς, η μεγάλη γεωγραφική διασπορά των Πανεπιστημίων και Ινστιτούτων που συμμετέχουν στα προγράμματα αυτά και η ανάγκη για γρήγορο «μοίρασμα» της πληροφορίας, δημιούργησε την ανάγκη του συστήματος WWW. 
Το CERN διέθετε το σύστημα ηλεκτρονικών υπολογιστών καθώς και την οικονομική δυνατότητα να προχωρήσει την όλη προσπάθεια. Στην αρχική πρόταση, ο Τ. BERNERS - LEE, από τους «πατέρες» του WWW, έγραφε: «Πρώτον, το CERN θα μπορούσε να κάνει χρήση της υπάρχουσας υποδομής σε λογισμικό (software) και ηλεκτρονικά (hardware) καθώς επίσης και απλών λογισμικών για την «πλοήγηση» στο WWW (browsers) για τα workstations, στηριζόμενο στις ανάγκες των πειραμάτων για πρόσβαση σε πληροφορίες. Δεύτερον, ολόκληρο το σύστημα θα επέτρεπε στους ίδιους τους χρήστες να προσθέτουν νέα στοιχεία – πληροφορίες». Ο Berners-Lee είχε υπολογίσει την διάρκεια κάθε φάσης του προτεινόμενου προγράμματος της τάξης των 3 μηνών και ζητούσε 4 επιστήμονες για το λογισμικό και ένα προγραμματιστή. Η πρόταση ανέφερε «ένα απλό σχήμα που θα περιλαμβάνει διάφορους εξυπηρετητές (servers) με αποθηκευμένες πληροφορίες που ήδη υπάρχουν στο CERN». 
Το 1995, 6 χρόνια μετά την πρωτοποριακή ιδέα του Berners-Lee, το CERN παρέδωσε το μέλλον του WWW στο World-Wide Web Consortium που αποτελείται από το Γαλλικό Εθνικό Ινστιτούτο Ερευνας Επιστήμης Υπολογιστών και Ελέγχου (INRIA) και το Εργαστήριο Επιστήμης Υπολογιστών του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ).
Η «παράδοση» αυτή γιορτάστηκε κατάλληλα με ένα Συνέδριο στο CERN που σκοπό είχε να δείξει τις δυνατότητες του WWW, ενώ παράλληλα να αφήσει τη σφραγίδα «MADE IN CERN». Όπως χαρακτηριστικά τόνισε στο Συνέδριο αυτό ο τότε Άγγλος Υπουργός Έρευνας: «Ποιός θα το φανταζότανε πριν 10 χρόνια, ότι η έρευνα στη φυσική των σωματιδίων θα οδηγούσε σ' ένα σύστημα επικοινωνίας που θα επέτρεπε σε κάθε σχολείο να έχει τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου μέσω ενός μόνο υπολογιστή». 
Βέβαια πρέπει να τονίσουμε ότι το WWW δεν θα υπήρχε καν χωρίς το Internet. Το τελευταίο ξεκίνησε ως ένα ερευνητικό πρόγραμμα του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ στα 1970 και εξελίχθηκε σ' ένα παγκόσμιο δίκτυο - δικτύων, συνδέοντας πάνω από 100 χώρες. Το προσόν του είναι ότι καθοδηγείται από τον χρήστη και εξελίσσεται με Δημοκρατικό και Δαρβινικό τρόπο: τα καλά προϊόντα του δικτύου επιζούν ενώ τα φτωχά εξαφανίζονται. Το WWW αντικατέστησε πολυσύνθετες εντολές με απλές κινήσεις του ποντικιού, κάνοντας το Internet προσιτό σε όλους. Ακριβώς το πρώτο browser αναπτύχθηκε στο CERN για το NEXTStep λειτουργικό σύστημα το 1991. Αλλά μόνο όταν το Αμερικάνικο Κέντρο Υπερυπολογιστών, NCSA, παρουσίασε το Mosaic browser το 1993, το όλο θέμα πραγματικά «απογειώθηκε». 
Τελειώνοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα στην Ιστορία του WWW, αναφέρουμε τη σοβαρή σημείωση του David Williams, Διευθυντή του Τομέα Υπολογιστών και Δικτύων του CERN, στο Συνέδριο του 1995 και την «παράδοση» στο WWW Consortium: "Το WWW ανακαλύφθηκε στο CERN επειδή ήταν μια ανάγκη για το Ερευνητικό αυτό Εργαστήριο που ταυτόχρονα κατείχε την πείρα και την ικανότητα να το πετύχει. Αργότερα πέρασε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού γιατί εκεί η χρήση του από απλούς ανθρώπους είναι οικονομικά φθηνή: μια μισθωμένη τηλεφωνική γραμμή στην Ευρώπη κοστίζει 50-90 φορές πιο ακριβά από την αντίστοιχη στις ΗΠΑ, ενώ οι Αμερικάνοι μπορούν να συνδέονται με το Internet στη μισή τιμή από ότι οι Ευρωπαίοι. Ας είμαστε ευγνώμονες για την ανακάλυψή μας και ελπίζουμε ότι η Ευρώπη έχει την ικανότητα να οδηγήσει μια ευτυχή ανακάλυψη στο CERN σε κάτι χρήσιμο για την διεθνή οικονομία που υποστηρίζει την βασική μας έρευνα". 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ CERN
Το  CERN  είναι το Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Φυσικής Σωματιδίων, το μεγαλύτερο ερευνητικό κέντρο σ' αυτόν τον τομέα της φυσικής. Ιδρύθηκε το 1954, απετέλεσε μια από τις πρώτες κοινές Ευρωπαϊκές προσπάθειες και σήμερα έχει γίνει φωτεινό παράδειγμα διεθνούς συνεργασίας. Ο αρχικός αριθμός των 12 ιδρυτικών Κρατών έχει φθάσει σήμερα στα 19. Το Εργαστήριο Βρίσκεται πάνω στα Γαλλοελβετικά σύνορα, δυτικά της Γενεύης, στους πρόποδες της οροσειράς Ζουρά (Jura). Γύρω στους 6500 επιστήμονες, δηλαδή σχεδόν το 50% των επιστημόνων όλου του κόσμου που ασχολούνται με τα σωματίδια, χρησιμοποιούν τις εγκαταστάσεις του CERN. Οι επιστήμονες αυτοί προέρχονται από 500 πανεπιστήμια και εκπροσωπούν πάνω από 80 εθνικότητες. 
Η Ελλάδα είναι ιδρυτικό μέλος του CERN. Η Ελληνική συμμετοχή στο επιστημονικό γίγνεσθαι που συντελείται εκεί ήταν και είναι σημαντική. Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα γύρω στους 100 επιστήμονες (στα Πανεπιστήμια και Ερευνητικά Εργαστήρια της χώρας) που ασχολούνται με τη Φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων, τόσο θεωρητικοί όσο και πειραματικοί. Η συνεργασία με το CERN  είναι πολύ στενή: οι πειραματικοί μας είναι παρόντες σχεδόν σε όλα τα μεγάλα πειράματα του CERN, ενώ οι θεωρητικοί μας παίζουν σοβαρό ρόλο στην επιστημονική παραγωγή της πολύ καλής θεωρητικής ομάδας του CERN. 

ΤΟΠΙΚΑ

 Από καιρό μου έχουν γίνει  κάποιες καταγγελίες, λόγω των εκλογών όμως και της σχετικής θεματογραφίας μου, δεν τις προώθησα. Το κάνω τώρα με σχετική καθυστέρηση και ζητώ συγνώμη από τους φίλους. Κάλλιο αργά θα μου πείτε…

Στον κόλπο του Βλυχού


Τι γίνεται αλήθεια στον κόλπο του Βλυχού; Πως αράζουν τόσα σκάφη καταμεσής του κόλπου, πως πληρώνουν, αν πληρώνουν και ποιος τα ελέγχει;
Έχω δεχτεί αρκετές καταγγελίες και διαμαρτυρίες αγανακτισμένων κατοίκων της περιοχής.
Το υπολιμεναρχείο στο Νυδρί δίδει άδειες για άραγμα και αν όχι πόσες παραβάσεις έχει βεβαιώσει; Δεν θέλω να δεχτώ τις καταγγελίες ότι κάνει τα «στραβά μάτια». Θαρρώ πως οι δημόσιοι λειτουργοί κάνουν τη δουλειά τους με τον καλύτερο τρόπο.
Αλήθεια, το είχα γράψει και παλαιότερα, εξακολουθούν να πετούν κάποιοι από τα κότερα τα σκουπίδια τους στη θάλασσα, ποντίζοντάς τα με μια πέτρα μέσα (για βάρος); Θαρρώ πως οι ξένοι επισκέπτες μας στον τόπο τους είναι «Παναγίες» και εδώ βγάζουν τα απωθημένα τους! Βρίσκουν και τα κάνουν θα μου πείτε. Ως πότε όμως;

Αφόρητη πίεση
Μια και αναφέρομαι στο Νυδρί. Κάθεσαι ήσυχα – ήσυχα στην παραλία κάνοντας μπάνιο ή πίνοντας τον καφέ σου και σου πλακώνουν δυο τρεις αλλοδαποί οι οποίοι με φορτικό τρόπο σου ζητούν να πάρεις εισιτήρια για μια κρουαζιέρα! Το ίδιο γίνεται και σε άλλα μέρη (Κάθισμα, Πόρτο κατσίκι κ.α). Είναι ανυπόφορο πώς να το κάνουμε!
Εντάξει καταλαβαίνω, τη δουλειά που τους έβαλαν κάνουν, ξένοι είναι και οι περισσότεροι παράνομοι, όμως δεν πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο; Υπάρχει κάποιος να το ελέγξει ή…
Άραγμα
Μια και αναφέρθηκα στο Πόρτο Κατσίκι. Αλήθεια πόσο επικίνδυνο είναι να αράζει εκεί καΐκι που μεταφέρει λουομένους καταμεσής της παραλίας;
Είναι λογικό στην πλέον διαφημισμένη παραλία μας να υπάρχει αυτή η κατάσταση;
Πρέπει να σκοτωθεί κάποιος για να δεήσουμε να ορίσουμε ένα σωστό και κυρίως ακίνδυνο τόπο για την αποεπιβίβαση των επισκεπτών;

Πλωτές προβλήτες


Βρέθηκα τις προάλλες στα Σύβοτα. Πανέμορφο μέρος με προσεγμένα καταστήματα και καλή ποιότητα εξυπηρέτησης. Μια πλωτή προβλήτα ιδιώτη όμως μου κίνησε την προσοχή. Με αρκετά κότερα αραγμένα σε αυτήν και εμφανή την παροχή ρεύματος, πιθανότατα και νερού, μου φάνηκε ότι παίζει το ρόλο μίνι μαρίνας. Είναι νόμιμο αυτό;
Από όσα γνωρίζω για να στήσει πλωτή προβλήτα ιδιώτης, ζητά άδεια για να εξυπηρετήσει την έτσι κι αλλιώς σχετική επιχείρησή του (ενοικίαση πλωτών μέσων αναψυχής π.χ) και όχι άλλου είδους επιχείρηση (οποιοδήποτε κατάστημα π.χ). Είναι προφανές ότι για τη χρήση της εξέδρας δεν πληρώνει κανένας (ο νόμος προβλέπει και τη στιγμιαία χρήση της από οποιονδήποτε για αποεπιβίβαση επισκεπτών στην ξηρά).
Η απόσταση μεταξύ καραμοσαλιών και εξέδρας καθορίζεται αναλόγως του είδους και της άδειας και  θαρρώ για βάρκες είναι δέκα μέτρα.
Στον συγκεκριμένο κόλπο δεν ισχύει αυτό, είναι προφανές αφού δένουν κότερα, και το ερώτημα είναι πως δίνονται άδειες, αν δόθηκαν, για πρόσδεση τουριστικών μεγάλων σκαφών.
Και κάτι άλλο. Θαρρώ πως τα μπλόκια που πέσανε για να κρατήσουν τα καραμοσάλια, σε ένα τόσο αβαθές μέρος θα είναι κάποιου ύψους, άρα επικίνδυνα για τα διερχόμενα σκάφη. Το έχουν ελέγξει οι αρχές;
Παροχή νερού και ρεύματος δικαιούται να κάνει μόνο ο δήμος και το ερώτημα είναι πως επιτρέπεται, αν επιτρέπεται, σε ιδιώτη να αντικαθιστά την τοπική αρχή, προφανώς όχι αφιλοκερδώς.
Αλήθεια αυτό πέρα από παράνομο, δεν αγγίζει τα όρια του αθέμιτου ανταγωνισμού;
Παρόμοιες καταστάσεις δεν συμβαίνουν μόνο στα Σύβοτα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων άλλα γράφει η άδεια και άλλα γίνονται.
Θαρρώ πως η αρμόδια για το θέμα λιμενική αρχή οφείλει και πρέπει να επέμβει άμεσα και δραστικά. Ας μη ρίχνει λάδι στη φωτιά των κακόβουλων και των κουτσομπόληδων…

Πειρατές
Το φαινόμενο των πειρατών των πεζοδρομίων και των πεζοδρόμων έχει πάρει ανεξέλεγκτες καταστάσεις στο νησί. Η πολύπαθη Σικελιανού στη δυτική παραλία είναι, έχει γίνει μνημείο ασυδοσίας και ετσιθελισμού.
Κράτος εν κράτει λίγων επιτηδευματιών, δεν είναι όλοι «κατακτητές» και «κουρσάροι», κατειλημμένη ένθεν κακείθεν του δρόμου από τραπεζοκαθίσματα, γλάστρες, μηχανάκια και αυτοκίνητα, μόνο δρόμο δεν θυμίζει!
Οι ομπρέλες καταμεσής του δρόμου, θυμίζουν ιδιωτικό άβατο των όποιων καταστηματαρχών τις τοποθέτησαν, ετσιθελικά και με την … άδεια της αστυνομίας, για να θυμηθώ το γνωστό ανέκδοτο!
Η Γολέμη στην ανατολική παραλία το ίδιο. Δε κυκλοφορείς, στο έτσι κι αλλιώς μεγάλο, πεζοδρόμιο της παραλίας, κινδυνεύεις να πέσεις στη θάλασσα.
Πούλμαν εξακολουθούν να αράζουν μπροστά από το ηρώο, καθιστώντας επικίνδυνη την κυκλοφορία. Το parking απέναντι από τον Μαρινόπουλο το φτιάξαμε ( και το ακριβοπληρώσαμε) για τους Ρομά μάλλον, δεν εξηγείται αλλιώς.  
Ο πεζόδρομος της Μελά, μόνο πεζόδρομος δεν είναι. Οι εποχούμενοι δεν καταλαβαίνουν από ωράριο και περιορισμούς.
Δυο ξένες νταλίκες στον επαρχιακό δρόμο για Νυδρίμ στο ύψος των παλιών σφαγείων στο Καλιγώνι, κλείνουν την ορατότητα στους εποχούμενους και κανένας αρμόδιο όργανο δεν συγκινείται!
Σε κάθε δρόμο της πόλης και των τουριστικών τουλάχιστον χωριών κυριαρχεί ο ετσιθελισμός και η κατάληψη!
Οι παραλίες μας είναι άντρα παρανομίας και ασυδοσίας. Από τον Αη Γιάννη ίσαμε το Αθάνι, «μπάτε σκύλοι αλέστε»! Οφείλω να ομολογήσω ότι η Δημοτική Αρχή κάνει προσπάθειες προς τη σωστή κατεύθυνση, με τα πενιχρά μέσα που, ελέω Καλλικράτη και μνημονίων, διαθέτει.. Η παθογένειά μας όμως δεν χωρά θεραπείας και οι περίεργοι νόμοι συμβάλουν στη διαιώνιση, μέσω χρονοβόρων δικαστηρίων, του προβλήματος.
Τα ελάχιστα άτομα που στελεχώνουν τη Δημοτική Αστυνομία δεν αρκούν, αυτό είναι πανθομολογούμενο, φοβούμαι όμως πως δεν βάζουν και το χέρι τους «επί τον τύπο των ήλων» ή το παραβάζουν, χωρίς τη θέλησή τους, ότι και να σημαίνει αυτό για όσους καταλαβαίνουν!
Όπου φτωχός και η μοίρα του ή… Ελλάς το μεγαλείο σου!
25/06/2012