Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016

ΑΚΑΝΘΟΣ, ΑΚΟΝΙΤΟ

΄Ακανθος (acanthus mollis)

Η Ακάνθα (επιστ. Άκανθος, Acanthus) είναι γένος αγριολούλουδων, πολύ συνηθισμένη στον μεσογειακό χώρο. Είναι πολυετές φυτό με περίοδο ανθοφορίας από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούλιο. Αναπτύσσεται συνήθως σε χαμηλότερα υψόμετρα και σε παραθαλάσσιες περιοχές. Τα άνθη του φυτού αναπτύσσονται πάνω στον κεντρικό όρθιο βλαστό.
Το πιο κοινό είδος ακάνθας είναι η Άκανθος η ακανθώδης (Acanthus spinosus) που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο είδος. Έχει αγκαθωτά φύλα και λογχοειδή αγκάθια ανάμεσα στα άνθη της. Το ύψος του άνθους της φτάνει μέχρι τα 70 εκατοστά περίπου.
Η κοινή του ονομασία είναι μουτσούνα, τσουλαδίτσα, μουτρέρα, απόρακας.

Ο πιο εντυπωσιακός εκπρόσωπος του γένους Άκανθος είναι η Άκανθος η απαλή (Acanthus mollis). Είναι το ομορφότερο είδος ακάνθας και συχνά χρησιμοποιείται ως καλλωπιστικό. Δεν περιέχει αιχμηρά αγκάθια σε αντίθεση με την Ακάνθα την ακανθώδη. Είναι πολύ διεσπαρμένο είδος στο λεκανοπέδιο της Αττικής και την άνοιξη εντοπίζεται σχεδόν σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους.
Η Ακανθος η απαλή είναι φυτό πολυετές, με πασαλώδη ρίζα που το ύψος του κυμαίνεται από 60 έως 120 εκατοστά. Σχηματίζει πλατιά φύλλα στη βάση, με βαθιές σχισμές, λαμπερά, με ωραίο βαθύ πράσινο χρώμα. Το μήκος τους φτάνει τα 40 εκατοστά και το πλάτος τους τα 25. Ανθη μεγάλα, λευκά, ενίοτε ρόδινα, διαταγμένα σε στάχυ, στην άκρη του ανθικού άξονα. Η ταξιανθία του φυτού μπορεί να παράγει μέχρι 120 λουλούδια. Το μέγεθος κάθε λουλουδιού μπορεί να φτάσει τα 5 εκατοστά. Τα άνθη του φυτού είναι ερμαφρόδιτα και γονιμοποιούνται από τις μέλισσες.
Το φυτό κατάγεται από τις αφρικανικές και ασιατικές στέπες. Στη χώρα μας έχει εγκλιματισθεί πλήρως και φυτεύεται ως καλλωπιστικό φυτό στους κήπους μας. 
Σε περιοχές με μεγάλη ξηρασία και θερμοκρασία τα φυτά ανθοφορούν από τα τέλη του χειμώνα και το καλοκαίρι μπαίνουν σε λήθαργο. Αναπτύσσεται σε χαμηλά υψόμετρα και παραθαλάσσιες περιοχές.
Αναπτύσσεται ακόμη και σε φτωχά και ξηρά εδάφη, σε ηλιόλουστες ή ημισκιασμένες θέσεις.
Πολλαπλασιάζεται με σπόρους ή με παραφυάδες. Αναγνωρίζεται εύκολα από τα πολύ μεγάλα φύλλα του που είναι σχιστά και κυματώδη. 

Ιστορικά
Οι αρχαίοι έλληνες γνώριζαν τις θεραπευτικές ιδιότητες του βοτάνου. Σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη, οι ρίζες του φυτού έχουν ευεργετικές ιδιότητες για τους φυματικούς και για αυτούς που υποφέρουν από σπασμούς ή κήλη. Παράλληλα όμως το φυτό ενέπνευσε τους αρχαίους έλληνες με την εμφάνισή του. Στην αρχιτεκτονική τους, το φύλλο της ακάνθου απαθανατίστηκε από τον Καλλίμαχο (3ος αιώνας π.Χ.) πάνω στους κορινθιακούς κίονες και έγινε σύμβολο του ελληνικού πολιτισμού. Ο Καλλίμαχος (430 π.χ.χ.),μαθητής του περίφημου γλύπτη Πολύκλειτου, παρατηρούσε σύμφωναμε την ελληνική Ιερή Παράδοση αλλά και τον Βιτρούβιο, ένα καλάθι που βρισκόταν στον τάφο ενός κοριτσιού στην Κόρινθο. Το καλάθι όπου ήταν τοποθετημένα τα παιχνίδια της σκεπαζόταν από μια τετράγωνη πλάκα. Γύρω από το καλάθι είχαν φυτρώσει άκανθοι, ακολουθώντας το σχήμα του. Και ιδού το κορινθιακό κιονόκρανο
   
Συστατικά
Στα φύλλα και τη ρίζα του φυτού υπάρχουν διάφορα γλυκίδια (ολιγοσακχαρίτες), καθώς και μία πικρή ουσία. Ολο το φυτό είναι πλούσιο σε ανόργανα άλατα και περιέχει σημαντικές ποσότητες βλέννης και τανίνης.

Θεραπευτικές ιδιότητες
Η Ακανθα ανθίζει από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται τα φύλλα και η ρίζα.
Τα φύλλα συλλέγονται κατά την εποχή της ανθοφορίας και η ρίζα το φθινόπωρο. 
Παραδοσιακά χρησιμοποιήθηκε ως θεραπεία για την εξάρθρωση των αρθρώσεων και για τα εγκαύματα.
Για πολλούς αιώνες το τσάι του άκανθου το χρησιμοποιούσαν εναντίον των ερεθισμών της ουροδόχου κύστεως και εναντίον των αιμοπτύσεων.


Δρα ως στυπτικό, μαλακτικό, επουλωτικό και καθαρτικό. Τα φύλλα και οι ρίζες έχουν τις προαναφερόμενες ιδιότητες κατά την θεραπευτική τους χρήση. Ο νωπός χυμός του φυτού, ή το έγχυμα των φύλλων και των ανθέων, τονώνει την όρεξη, αποσυμφορίζει το ήπαρ και βελτιώνει την πέψη.
Μουλιασμένο σε κρύο νερό και στη συνέχεια ψιλοκομμένο, το φυτό αυτό έχει την ιδιότητα εφαρμοζόμενο πάνω σε ερεθισμένες πληγές να τις καταπραΰνει.
Στη νότια Γαλλία αυτό το παρασκεύασμα χρησιμοποιείται για μαλακτικά λουτρά. Η ρίζα του φυτού λιώνει εύκολα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επίθεμα για εγκαύματα, εξαρθρώσεις και ποδάγρες.
Ο πολτός του φυτού όταν εφαρμόζεται πάνω σε εξαρθρώσεις ανακουφίζει τους μύες και τις αρθρώσεις επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα την χαλάρωση των μυών και τη σύσφιξή τους, οδηγώντας τους στη φυσιολογική τους θέση. Τα θρυμματισμένα φύλλα του φυτού έχουν χρησιμοποιηθεί ως κατάπλασμα για ανακούφιση εγκαυμάτων και τη μείωση των οιδημάτων.
Εσωτερικά η λήψη του φυτού δρα ως μαλακτικό στους ερεθισμένους βλεννογόνους του πεπτικού και ουροποιητικού συστήματος. Επίσης το έγχυμα των φύλλων χρησιμοποιείται εναντίον της διάρροιας.

Παρασκευή και δοσολογία
Τα φύλλα παρασκευάζονται ως έγχυμα. Ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε ένα κουταλάκι του τσαγιού ξηρό βότανο και το αφήνουμε σκεπασμένο για 15 λεπτά.
Σουρώνουμε και πίνουμε έως τρεις φορές την ημέρα.
Η ρίζα παρασκευάζεται ως αφέψημα. Βράζουμε ένα κουταλάκι θρυμματισμένης ρίζας για 10 λεπτά. Στη συνέχεια σουρώνουμε και πίνουμε έως τρεις φορές την ημέρα.

Προφυλάξεις 
Δεν αναφέρονται παρενέργειες. Προσέχουμε να μην υπερβαίνουμε τη συνιστώμενη δοσολογία.

http://http---ellinon-anava.pblogs.gr/


Ακόνιτο (aconitum napellus)

Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Aconitum napellus L. (Ακόνιτο το νάπελο. Ανήκει στην οικογένεια των Ρανουγκουλιδών (ή Βατραχιίδες). Φυτρώνει σε Ασία, βόρεια Αμερική και Ευρώπη σε υψόμετρο μέχρι 3.000 μέτρα.
Είναι διάσπαρτο και αρκετά κοινό. Φυτρώνει σε σκιερά μέρη, υγρά, σε χουμώδη εδάφη, κοντά σε ποτάμια. Του αρέσουν οι περιοχές γύρω από στάβλους και ποιμνιοστάσια και τα ορεινά πλούσια λιβάδια. Κοινώς ονομάζεται Στριγλοβότανο ή Ψάκι.
Το συναντούμε περισσότερο στην Πελοπόννησο και ιδιαίτερα στη Λακωνία.
Είναι φυτό ποώδες, πολυετές και το ύψος του κυμαίνεται από 50 έως 150 εκατοστά. Ρίζα κονδυλώδης, σαρκώδης, ακανόνιστη και φαιά εξωτερικά, ενώ εσωτερικά είναι ασπριδερή. Μοιάζει με ραπάνι. Στέλεχος όρθιο, όχι πολύ διακλαδισμένο. Φύλλα παλαμοσχιδή, με βαθύ πράσινο χρώμα, κομμένα σε 5-7 τμήματα. Ο μεσαίος λοβός είναι κομμένος στα τρία ενώ οι πλάγιοι στα δύο. Ανθη πολύ ωραία σε σχήμα περικεφαλαίας, με χρώμα κυανό ιώδες. Τα τσαμπιά είναι αραιά. Ολα τα μέρη του φυτού είναι δηλητηριώδη και ενεργούν σύντομα και βίαια. Τα ζώα το αποφεύγουν.
ΠΡΟΣΟΧΗ:
Το ακόνιτο είναι το πιο δηλητηριώδες φυτό στην Ευρώπη, εξαιτίας της ακονιτίνης που περιέχει, η οποία έρχεται στη δεύτερη θέση μετά τη νεπαλίνη, το αλκαλοειδές που εξάγεται από το φυτό Αconitum ferox wall του Νεπάλ, που θεωρείται το πιο δραστικό φυσικό δηλητήριo. Αρκεί να σκεφτούμε ότι μια δόση 2-4 γρ, φρέσκου κονδύλου, που περιέχουν 3-6 χιλιοστόγραμμα ακονιτίνη, αποτελεί θανατηφόρα δόση για τον άνθρωπο. Χρειάζεται λοιπόν πολύ μεγάλη προσοχή μ ' αυτό το φυτό. Πρέπει μάλιστα να μην το πιάνουμε με γυμνά χέρια, γιατί το δηλητήριο εισχωρεί μέσα στο δέρμα. Και η απλή επαφή με το φυτό (τα άνθη π.χ.), μπορεί να προκαλέσει σοβαρές δηλητηριάσεις και δερματίτιδες. Η δηλητηρίαση επέρχεται γρήγορα. Τα συμπτώματα εμφανίζονται ύστερα από μερικά λεπτά και ο θάνατος επέρχεται σε 30-45 λεπτά .
Το φυτό πρέπει να χρησιμοποιείται με μεγάλη προφύλαξη και προσοχή και η ιατρική οδηγία είναι απαραίτητη .
 

Συστατικά – χαρακτήρας
Περιέχει αλκαλοειδή της διτερπενικής ομάδας, ναπελλίνη, ακονιτίνη και φλαβονικά γλυκοσίδια λουτεολίνη και απιγενίνη. Τα φυτά με αλκαλοειδή περιέχουν βασικές αζωτούχες οργανικές ουσίες, που επενεργούν στο νευρικό σύστημα και στα αιμοφόρα αγγεία. Έχουν τοξικές ιδιότητες και η δοσολογία τους έχει μεγάλη σημασία, γιατί κάθε κατάχρηση προκαλεί δηλητηριάσεις. Το φυτό περιέχει ακόμα πρωτεΐνες, χλωροφύλλη, κερί, κόμμι, μηλικό οξύ και ακονιτικό οξύ.

Ιστορικά στοιχεία
Βότανο γνωστό από την αρχαιότητα. Το ακόνιτο έχει χρησιμοποιηθεί σαν δηλητήριο, με το οποίο άλειφαν τα βέλη και τα δόρατα. Το είδος που αναφέρει ο Διοσκουρίδης είναι το Aconitum lycotonum η ονομασία του οποίου προέρχεται μάλλον από το γεγονός ότι οι αρχαίοι, έβαζαν στα βέλη τους τον χυμό του φυτού για να θανατώνουν τους λύκους. Οι εγκληματίες θανατώνονταν με απορρόφηση ακόνιτου. Ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος ονόμαζε το φυτό «φυτικό αρσενικό». Κατά τον 18ο αιώνα, εισήγαγαν το ακόνιτο στις φαρμακοποιίες.

Αυτοφυές σε υγρά μέρη. Χρησιμοποιούνται η ρίζα και τα φύλλα του. Η ιατρική οδηγία είναι άκρως απαραίτητη.
Βοηθά στις ημικρανίες νευραλγικής φύσεως, στις νευραλγίες του προσώπου και τις οδονταλγίες. Συνιστάται κατά των παθήσεων των πνευμόνων, της υδρωπικίας, των οξέων ρευματισμών και του αρθριτικών.
Στην Ελλάδα και τη Μακεδονία, συναντάται το είδος ρανουνκουλόφυλλο.

Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις
Το Ακόνιτο αν και είναι ισχυρότατο δηλητήριο θεωρείται από τα κορυφαία θεραπευτικά φυτά, αρκεί η χρήση του να γίνεται με τον κατάλληλο τρόπο, με το κατάλληλο παρασκεύασμα και την πρέπουσα δοσολογία.
Είναι ισχυρό αναισθητικό σε ορισμένες νευραλγίες (ισχιαλγία) και αντιπυρετικό στις ασθένειες από κρυολόγημα. Χρησιμοποιείται σε θεραπεία ρευματισμών, νευραλγιών και χρόνιων δερματικών παθήσεων, στις νευρώσεις, στις νευραλγίες του προσώπου και τις οδονταλγίες, στις ημικρανίες νευρικής φύσης, στις περιπτώσεις κώφωσης (χωρίς οργανική βλάβη), και στις περιπτώσεις στηθάγχης, υπό αυστηρή ιατρική παρακολούθηση.
Συστήνεται ακόμα κατά των νευρικών παλμών ή ρευματικών με πόνους της καρδιάς και υπερτροφία, και κατά των παθήσεων των πνευμόνων (άσθμα, κοκκίτη και νευρικό βήχα).
Είναι εφιδρωτικό και αποτελεσματικό κατά της υδρωπικίας, των οξέων ρευματισμών, της φαρυγγίτιδας, γρίπης και οξείας αρθρίτιδας. Θεωρείται ότι έχει αντικαρκινικές ιδιότητες.
Παρασκευή και δοσολογία
Δεν το χρησιμοποιούμε μόνοι μας. Αν χρησιμοποιηθεί θα γίνει μόνο κάτω από αυστηρή ιατρική παρακολούθηση.









Τετάρτη 3 Αυγούστου 2016

Αγκινάρα

Αγκινάρα (Cynara scolymus)

Η επιστημονική της ονομασία είναι Cynara scolymus και ανήκει στην οικογένεια των Αστερωδών.
Είναι φυτό ποώδες πολυετές και έχει σχήμα θάμνου. Φτάνει σε ύψος το 1,5 μέτρο, με όρθιο διακλαδισμένο στέλεχος που εμφανίζεται στο κέντρο του φυτού. Στις άκρες των διακλαδώσεων σχηματίζονται κεφάλια και κάθε ένα από αυτά αποτελείται από ένα σαρκώδες τμήμα που είναι πεπλατυσμένη ανθοδόχη. Περιβάλλεται από φύλλα ακανθώδη ή μη. Τα φύλλα συλλέγονται προς κατανάλωση νωρίς τον Χειμώνα και οι κεφαλές την Άνοιξη μέχρι τις αρχές του Καλοκαιριού.
Στην Ελλάδα δεν καλλιεργούσαν την Αγκινάρα στα αρχαία χρόνια, ενώ στην Σικελία η καλλιέργεια της ήταν πολύ διαδεδομένη. Όμως στους αρχαίους Έλληνες άρεσε πολύ η άγρια αγκινάρα που την θεωρούσαν είδος λαχανικού. Ο Πτολεμαίος ο Ευεργέτης, βασιλιάς της Αιγύπτου, αναφέρει ότι στις όχθες ενός ποταμού της Λιβύης φύτρωναν αγκινάρες που μάζευαν οι στρατιώτες, έβγαζαν τα αγκάθια και τις έτρωγαν.

΄Αγρια αγκινάρα (Cynara cardunculus L.)
Η Αγριαγκινάρα που άρεσε στους αρχαίους Έλληνες, ονομάζεται επιστημονικά Cynara cornigera. Μοιάζει με την Αγκινάρα αλλά έχει μικρότερα και ποιο αγκαθωτά φύλλα και μικρότερα κεφάλια. Και αυτή χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα για ηπατικά προβλήματα αλλά και ως τονωτικό, χολαγωγό ακόμη και ως αφροδισιακό ελιξίριο.
Μαγειρεύονται όπως και οι αγκινάρες. Σύμφωνα με τον Αθήναιο που έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ. τα φύλλα της αγριαγκινάρας καθαρίζονται και τρώγονται. Αλλά επειδή είναι υπόπικρα, τα διατηρούν στην άλμη. Από τότε μέχρι σήμερα συνηθίζεται η αποθήκευση της αγκινάρας στην άλμη, όπως επίσης σε ξύδι ή ελαιόλαδο. 
Περιγραφή
Η αγκινάρα (Cynara cardunculus, Κυνάρα η καρδονίσκη ή αλλιώς Κυνάρα η κάκτος) είναι ένας αγκαθωτός ανθοφόρος βλαστός του πολυετούς φυτού cynara, το οποίο φτάνει ή ξεπερνάει το ένα μέτρο όπου σε ένα βλαστό είναι δυνατό να φέρονται κι άλλες ανθοκεφαλές, σα διακλαδώσεις (περίπου 20 με 25). cardunculus.
Το φυτό πολλαπλασιάζεται με παραφυάδες κατά την άνοιξη ή το φθινόπωρο ενώ ο βλαστός της ξεραίνεται το καλοκαίρι.
Το βλαστάρι ή άνθος είναι το φαγώσιμο μέρος, δηλαδή ο καρπός. Ο καρπός της άγριας αγκινάρας είναι σαρκώδης, εσωτερικά κούφιος. Περιέχει την καρδιά, «το κρέας» της άγριας αγκινάρας, και την κορυφή με χνουδωτό κέντρο. Αν δε γίνει συγκομιδή ο καρπός ανθίζει με μεγάλο μπλέ-βιολετί χρώμα, όμορφο αλλά μη φαγώσιμο. Οι ανθικοί αυτοί άξονες που φέρουν τη χαρακτηριστική ταξιανθία ονoμάζεται κεφάλια.Η διάμετρος ενός τέλειου αναπτυγμένου κεφαλίου φτάνει τα 15 εκατ. Τα ανθίδια που σχηματίζουν τα κεφάλια είναι σωληνώδη, ισομήκη λευκού χρωματισμού. Η ανθοκεφαλές αποτελούνται από τους ανθοδόχους, τα βράκτια φύλλα και από μεγάλο αριθμό ανθέων, έχουν δε σχήμα κωνοειδές και κεντρομόλα ανάπτυξη. Τα βράκτια φύλλα αποτελούνται από σαρκώδες και μεμβρανώδες τμήματα που καταλήγουν σε αγκάθια πράσινου χρώματος.

Θεραπευτικές ιδιότητες
Η αγκινάρα εκτός των θρεπτικών της ικανοτήτων, έχει και αξιόλογες ιαματικές ιδιότητες, επειδή δεν περιέχει πολλούς υδατάνθρακες, δίνεται σαν καλή τροφή στους διαβητικούς.
Πέρα από εξαιρετικό λαχανικό, αποτελεί επίσης και ένα πολύτιμο φάρμακο. Τα συστατικά της αγκινάρας είναι χολαγωγά και διουρητικά. Πιστεύεται επίσης ότι έχουν την εξαιρετική ιδιότητα να απομακρύνουν τη χοληστερίνη από το αίμα!
Η αγκινάρα, θεωρείται ότι είναι κατά της αρτηριοσκλήρωσης και της ανεπάρκειας συκωτιού. Είναι επίσης τονωτική, κατά των διαλειπόντων πυρετών, κατά του τεταρταίου πυρετού, κατά της υδρωπικίας, κατά των παθήσεων του συκωτιού και κατά των ρευματισμών.
Έχει επίσης ιδιότητες κατά της πέτρας των νεφρών, του ίκτερου και είναι επίσης καρδιοτονωτική και καθαριστική του αίματος.
Τέλος, η αγκινάρα μπορεί να συμβάλλει στην πρόληψη της οστεοπόρωσης. καθώς αποτελεί πολύ καλή πηγή σε βιταμίνη Κ, η οποία συμμετέχει στη διατήρηση της υγείας των οστών, ενεργοποιώντας την πρωτεΐνη οστεοκαλσίνη, ή με άλλους μηχανισμούς. Είναι λοιπόν ιδανικές για άτομα με αυξημένο κίνδυνο για οστεοπόρωση.
Η κατανάλωση αγκινάρας και αφεψημάτων με εκχυλίσματα αγκιναρας, έχει διαπιστωθεί ότι μειώνουν τα επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα, έχουν αποτοξινωτική δράση και ρυθμίζουν την αρτηριακή πίεση χάρη στη διουρητική δράσης της. Εκτός των άλλων δρουν κατά της αρτηριοσκλήρυνσης και των ρευματισμών.
Το έγχυμα της αγκινάρας σε λευκό κρασί συνεστήθη κατά των ρευματισμών, της αρθρίτιδας, του ίκτερου, της χρόνιας διάρροιας και της λιθιάσεως. (A. Narodetzki). 
Λόγω της περιεχομένης τανίνης σε αυτή, η αγκινάρα και τα φύλλα είναι στυπτικά, τονωτικά και ενδείκνυται σε φυματικούς.
Από παλαιοτέρων χρόνων φημολογούντο οι αφροδισιακές ιδιότητες της αγκινάρας, γιατί αυτή εθεωρείτο και θεωρείτε ότι κινεί την αφροδίσια ορμή.
Από πολλούς θεωρείται γαλακταγωγός και τα φύλλα τους δίνονται σαν τροφή στα ζώα και μάλιστα στις γαλακτοφόρους αγελάδες.
Το κάτω μέρος των λεπύρων της αγκινάρας και η ανθοδόχη περιέχουν εκτός από άφθονες λευκωματοειδές ουσίες και ινουλίνη, η τέφρα δε αυτής ίσως ίχνη μαγγανίου.
Η αγκινάρα είναι πλούσια σε βιταμίνες (Α, Β1, Β2, νιασίνη και C) και αντιοξειδωτικά. Είναι ένα φυτό, πλούσιο σε σιλυμαρίνη και η κυναρίνη.
Η σιλυμαρίνη είναι μία ισχυρή αντιοξειδωτική ουσία, η οποία καταπολεμά τις ελεύθερες ρίζες, η εμφάνιση των οποίων συνδέεται με διάφορες μορφές καρκίνου. Όσον αφορά τον καρκίνο, μια επιστημονική μελέτη του Νοσοκομειακού Πανεπιστημίου Cleveland έδειξε ότ, ένα παρασκεύασμα είδους αλοιφής με εκχύλισμα άγριας αγκινάρας με την ουσία σιλυμαρίνη, ήταν αποτελεσματικό για την προστασία πειραματόζωων από καρκίνους του δέρματος. Μελέτες που έχουν γίνει, έχουν διαπιστώσει ότι το εκχύλισμα φύλλων της αγκινάρας προτρέπει την απόπτωση (κυτταρικό θάνατο) και μειώνει τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων σε πολλές διαφορετικές μορφές καρκίνου, συμπεριλαμβανομένων του καρκίνου του προστάτη, της λευχαιμίας και του καρκίνου του μαστού. Μια ιταλική μελέτη έδειξε ότι μια διατροφή πλούσια σε φλαβονοειδή, που υπάρχουν στο αγκινάρες, μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου του μαστού. Τέλος η σιλυμαρίνη βοηθάει σε ασθένειες του ήπατος (συκώτι).
Το δεύτερο σημαντικό συστατικό της αγκινάρας, η κυναρίνη,διεγείρει την παραγωγή και έκκριση χολής και έτσι βελτιώνονται τα συμπτώματα των γαστρεντερικών προβλημάτων, όπως κοιλιακός πόνος, ναυτίαδιάρροια ή δυσκοιλιότητα.

Θρεπτικά συστατικά
Σαν τροφή, η αγκινάρα είναι πολύτιμη. Περιέχει 84% νερό, 3% πρωτεΐνες, 11% υδατάνθρακες και λιγότερο από 1% λιπαρά οξέα. Είναι πλούσια πηγή ασβεστίου και διάφορων βιταμινών (Α, Β1, Β2 ,C).
Οι άγριες αγκινάρες είναι επίσης κατάφορτες με Βιταμίνη Β, τόσο απαραίτητη στις εγκύους γυναίκες, για την σωστή ανάπτυξη του εμβρύου. Σημαντική είναι επίσης και η Βιταμίνη C που βρίσκεται στην αγκινάρα.
Η αγκινάρα ακόμη περιέχει μεγάλες ποσότητες ινωδών ουσιών (μια μεσαίου μεγέθους άγρια αγκινάρα περιέχει πάνω από 6 γραμμάρια ινωδών ουσιών), που βοηθούν στον καθαρισμό του οργανισμού από τις τοξίνες, προλαμβάνουν την υψηλή χοληστερόλη, την υψηλή πίεση, τον σακχαροδιαβήτη και τον καρκίνο του παχέος εντέρου. Επίσης, είναι καλή πηγή μαγνησίου, που βοηθά στη μείωση της υψηλής πίεσης του αίματος και σταθεροποιεί τους χτύπους της καρδιάς. Λόγω της μικρής περιεκτικότητάς της σε σάκχαρα είναι κατάλληλη τροφή για ανθρώπους με διαβήτη.
Πράσινα φύλλα αγκινάρας με πολύ λίγο νερό που θα φθάσει στο σημείο του βρασμού (χωρίς να βράσει), για τρεις ώρες και εν συνεχεία θα σουρωθεί βοηθούν για την τόνωση των μαλλιών. ( με μασάζ).

Προφυλάξεις: Η χρήση του αφεψήματος των φύλλων αγκινάρας θεωρείται ασφαλής. Σε έρευνες έχει δοθεί μέχρι 23 μήνες συνεχόμενους χωρίς να εμφανιστεί κάποια παρενέργεια.
Για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα δεν υπάρχουν διαθέσιμα επιστημονικά στοιχεία.
Για τη χρήση στην εγκυμοσύνη και το θηλασμό δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία διαθέσιμα.
Δεν υπάρχουν καταγεγραμένες αλληλεπιδράσεις των φύλλων αγκινάρας με φάρμακα.
 Άτομα τα οποία έχουν πρόβλημα με τη χοληδόχο κύστη (πέτρες κ.λ.π.) να συμβουλέυονται κάποιον ειδικό πριν καταναλώσουν το αφέψημα σε θεραπευτικές δόσεις γιατί τα φύλλα αγκινάρας αυξάνουν τη ροή της χολής.

Πηγές:
Τα εδώδιμα φυτά - Ως τροφαί και ως φάρμακα/ Ανάργυρου Μ. Σφακιανάκη Ιατρού
http://www.healthyliving.gr/