Τετάρτη 2 Μαΐου 2018

ΜΑΙΟΣ


Ο Μάιος ή Μάης (Καλομηνάς στα ποντιακά), είναι ο  πέμπτος  μήνας  του  έτους κατά το Ιουλιανό και Γρηγοριανό Hμερολόγιο και έχει 31 ημέρες. Αρχικά ήταν ο τρίτος μήνας του δεκάμηνου Ρωμαϊκού ημερολογίου (Majus). Οι λατίνοι συγγραφείς τον εκφέρουν πάντα με τη λέξη «mensis» (μήνας) ή Kalendae (καλένδες).
Σε γενικές γραμμές, οι λαϊκές ονομασίες του Μαΐου προέρχονται από τη φύση:
Πράσινος,  Κερασάρης,  Τριανταφυλλάς,  Λούλουδος
Οι Αγραφιώτες τον ονομάζουν «χαλαζά» και οι Τήνιοι «βροχάρη». Στη Μακεδονία ονομάζεται «Κερασάρης»,  στον Πόντο «Καλομήνας», στην Κύπρο «Πεντεφάς ή Πενταδείλινος», γιατί εξαιτίας του μεγάλου  μήκους των ημερών του, αναγκάζονται να τρώνε 5 φορές την ημέρα.

Ονομασία
Κατά τον Πλούταρχο (Βίος Νουμά 19) η ονομασία του μήνα προήλθε από το όνομα της νύμφης Μαίας (Maja) που ήταν η ομορφότερη από τις Πλειάδες, τις επτά κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης, και μητέρα του θεού Ερμή στον οποίο ο μήνας αυτός ήταν αφιερωμένος. Ήταν η θεά της γονιμότητας και ετιμάτο με θυσίες χοιριδίων στο βωμό της.
Σύμφωνα με άλλες εκδοχές, η ονομασία Μάιος προέρχεται:
Από τους «μαγιόρες», τους ενδόξους προγόνους των Ρωμαίων, στους οποίους ήταν αφιερωμένος. H λατινική λέξη major, είναι ο συγκριτικός βαθμός του επιθέτου Magnus  =  μεγάλος: «Μαϊώρεις γαρ οι πρεσβύτεροι» (Πλούταρχος).
Από τη λατινική λέξη  Majestas (Μεγαλειότης) (Οβίδιος)
Επί αυτοκράτορος Κλαυδίου, η Σύγκλητος πρότεινε την αλλαγή της ονομασίας του Μάιου σε Κλαύδιο, για να φανεί αρεστή στον ισχυρό άνδρα της Ρώμης, όμως η ονομασία αυτή δεν επικράτησε.
Στο παλιό Ιαπωνικό ημερολόγιο, ο μήνας καλείται Σατσούκι (ιαπωνικά皐月‎). Είναι επίσης ένα κοινό όνομα για τις γυναίκες. Στην Ιαπωνία, υπάρχει η αποκαλούμενη ασθένεια του Μάη, ένα είδος ασθένειας όπου οι νέοι σπουδαστές ή οι εργαζόμενοι αρχίζουν να βαριούνται το σχολείο ή την εργασία τους. Οφείλεται σε μια ιαπωνική συνήθεια που όλα τα σχολικά έτη και τα οικονομικά έτη αρχίζουν την 1η Απριλίου.
Στα Φινλανδικά, ο μήνας καλείται toukokuu, που σημαίνει «ο μήνας της σποράς». Στα Σλοβένικα, καλείται veliki traven, που σημαίνει «ο μήνας της υψηλής χλόης».

Ο Μάιος στην ιστορία
Στην αρχαία Ρώμη κατά τον μήνα Μάιο τελούνταν γιορτές προς τιμή της πηγαίας Νύμφης Ηγερίας, στο άλσος της, προς ανάμνηση των συμβουλών  που παρέσχε στον Νουμά για τις θρησκευτικές αρχές που εισήγαγε στη Ρώμη. Κατά την 1η (Μπόνα Ντέα) και 2η Μαΐου συνεχιζόντουσαν τα από 28 Απριλίου  αρχόμενα  Φλοράλια (Floralia)  εορτές προς τιμή της θεάς της βλάστησης της Χλωρίδας (Flora).
Κατά τον ίδιο μήνα οι  Ρωμαίοι  τελούσαν τα «Lemuria» (Μειλίχια) που ήταν εορτές προς ιλασμό των ψυχών των νεκρών.
Την Πρωτομαγιά οι Ρωμαίοι τιμούσαν την Αγαθή Θεά (Bona Dea), με πανηγύρια, στα οποία συμμετείχαν μόνο γυναίκες.
Στη τέχνη τον μήνα Μάιο οι Ρωμαίοι τον παρίσταναν με μορφή μεσήλικου άνδρα που έφερε πλατύ χιτώνα με μεγάλες περιχειρίδες (σαν το σημερινό ράσο) και έχοντας στη κεφαλή το κάνιστρο γεμάτο άνθη ενώ στα πόδια του υπήρχε ένα παγώνι (ταώς) με ανοιγμένα τα φτερά.
Στο αρχαίο Αττικό ημερολόγιο ο Μάιος αντιστοιχούσε με το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα Μουνιχιώνα και το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα Θαργηλιώνα.
Στο διάστημα αυτό στην Αθήνα γιορτάζονταν τα:
Ολυμπιεία, προς τιμή του Δία, με ιππικά αγωνίσματα, θυσίες και γεύματα στην περιοχή του Ιλισσού.
Μουνίχια, προς τιμή της θεάς Αρτέμιδας, στη χερσόνησο της Μουνιχίας (σημερινή Καστέλα), με κυρίως συμμετέχοντες τους εφήβους.
Θαργήλια, προς τιμή του Απόλλωνα, αφιερωμένη στον εξαγνισμό της πόλης από τα μιάσματα, που εξασφαλιζόταν μέσω των λεγόμενων καθαρμάτων. Τα καθάρματα ήταν άνθρωποι που επιλέγονταν βάσει της φαυλότητας, της φτώχειας ή της ασχήμιας τους. Τους περιέφεραν ως αποδιοπομπαίους τράγους στους δρόμους της Αθήνας για να απορροφήσουν το διάχυτο κακό και στη συνέχεια τους εξόριζαν.

Ο Μάης και η Πόλη
Ο Μάιος συνδέεται επίσης και με την όλη πορεία της Βασιλεύουσας πόλης του Μεγάλου Κωνσταντίνου του οποίου τη μνήμη γιορτάζουμε στις 21 του μήνα. Δέκα ημέρες νωρίτερα γιορτάζονται τα γενέθλια ή εγκαίνια της  Κωνσταντινούπολης κατά το έτος 330 μ.Χ., ενώ στις 29 η μνήμη μας γυρνάει πίσω στην Άλωσή της (1453). Η απόφαση του Κωνσταντίνου να μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στη θέση του αρχαίου  Βυζαντίου πάρθηκε το έτος 324. Σύμφωνα με την παράδοση ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, κρατώντας ένα ακόντιο, χάραξε τα σύνορα της πόλης που φάνηκαν πολύ μεγάλα στους συμβούλους του. Έτσι τον ρώτησαν πόσο θα προχωρήσει ακόμη, κι εκείνος τους απάντησε: «Θα προχωρήσω μέχρις ότου σταματήσει αυτός που προχωρεί εμπρός μου».

Ο Μάιος στην Ελληνική λαογραφία
Παρ’ όλο που γενικά ο Μάιος θεωρείται ως ο τελευταίος μήνας της Άνοιξης, είναι στην ουσία το μέσο της ανθοφόρας αυτής εποχής,  αφού το  Καλοκαίρι  δεν αρχίζει παρά δύο δεκαήμερα μετά το τέλος του, στις 21 Ιουνίου.
Ο Μάιος, είναι πράγματι «μήνας χαράς και λατρείας της βλάστησης, με δοξασίες και έθιμα διαχρονικού χαρακτήρα», όπως το παραδοσιακό έθιμο με το  πρωτομαγιάτικο στεφάνι το οποίο στολίζει την πόρτα του σπιτιού μέχρι τις 24 Ιουνίου οπότε καίγεται στις φωτιές του Αϊ-Γιάννη.
Στη λαϊκή συνείδηση συσχετίζεται παρετυμολογικά με τα μάγια και τη μαγεία. Γι’ αυτό και οι προλήψεις ότι δεν πρέπει να γίνονται γάμοι τον Μάιο, ούτε κάποια σοβαρή εργασία τον μήνα αυτό («Το Μάη μήτε δέντρο να φυτέψεις, μήτε παιδί να παντρέψεις» λέει η παροιμία).
Στις 21 Μαΐου, την ημέρα της γιορτής των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στη Μακεδονία γιορτάζουν τα Αναστενάρια. Αυτό το έθιμο της πυροβασίας το έφεραν οι πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης και συνεχίζεται στο Λαγκαδά και στο χωριό των Σερρών Αγία Ελένη. 


Η Πρωτομαγιά θεωρείται η γιορτή των λουλουδιών και οι άνθρωποι συνηθίζουν να πηγαίνουν σε εξοχικές τοποθεσίες για «να πιάσουν το Μάη», κατά τη λαϊκή έκφραση. Εκεί μαζεύουν λουλούδια και φτιάχνουν στεφάνια, τα οποία κρεμούν έξω από τα σπίτια. Σε ορισμένα μέρη της Μικράς Ασίας σε κάθε στεφάνι έβαζαν, εκτός από λουλούδια, ένα σκόρδο για τη βασκανία, ένα αγκάθι για τον εχθρό και ένα στάχυ για καλή σοδειά. Το στεφάνι το κρατούν, κατά το έθιμο, ως του Αϊ-Γιαννιού του Θεριστή, οπότε το καίνε στις φωτιές του αγίου.
Σε πολλά μέρη αποφεύγουν επίσης οποιαδήποτε σοβαρή επιχείρηση. Το πρωί της Πρωτομαγιάς τρώνε σκόρδο για να αποφύγουν τη βασκανία και πίνουν «αμίλητο νερό», φερμένο δηλαδή από άνθρωπο που δε μίλησε στο δρόμο.
Όλοι οι λαοί, πάντως, την 
Πρωτομαγιά γιόρταζαν την ανθοφορία της Φύσης και την απαρχή των «καλών καιρών».

Εργατική Πρωτομαγιά
Η 1 Μαΐου έχει χαρακτηρισθεί σχεδόν παγκόσμια ημέρα αργίας (αν και δεν είναι αργία, είν' απεργία) και διατυπώσεων των διεκδικήσεων των εργαζομένων, αφού είναι συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα όταν το 1886 έγιναν οι μεγάλες διαδηλώσεις στο Σικάγο με αίτημα τα τρία οχτάρια: οχτώ ώρες εργασίας, οχτώ ψυχαγωγία και οχτώ ύπνος. Στην Ελλάδα, η απεργία των καπνεργατών του 1936 στη  Θεσσαλονίκη  βάφτηκε με αίμα που καταγράφηκε, στις εφημερίδες της άλλης ημέρας, με μια χαρακτηριστική φωτογραφία η οποία έδειχνε μια μάνα να οδύρεται πάνω από το σκοτωμένο της παιδί. Η φωτογραφία εκείνη ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο»: «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες/μέρα Μαγιού σε χάνω…».
Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886.


Τα γεγονότα του Σικάγου
Τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων  την 1η Μαΐου 1886 για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες  διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές.
Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Στην κεφαλή της πορείας ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής Άλμπερτ Πάρσονς, η γυναίκα του Λούσι και τα επτά παιδιά τους.
Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισε πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης.
Την επομένη αποφασίστηκε συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ, με πρωτοστατούντες τους αναρχικούς. Η συγκέντρωση ήταν πολυπληθής και ειρηνική. Το κακό, όμως, δεν άργησε να γίνει. Οι αστυνομικές δυνάμεις πήραν εντολή να διαλύσουν δια της βίας τη συγκέντρωση και τότε από το πλήθος των απωθούμενων διαδηλωτών ρίφθηκε μια χειροβομβίδα προς το μέρος τους, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά βούληση κατά των συγκεντρωμένων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός, ενώ έξι αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους από πυρά (φίλια ή των διαδηλωτών παραμένει ανεξακρίβωτο), ανεβάζοντας τον αριθμό τους σε επτά.
Για τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε τον θάνατο του αστυνομικού, κατηγορήθηκαν οι αναρχοσυνδικαλιστές Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς, που ήταν από τους οργανωτές της διαδήλωσης. Όλοι, εκτός του Πάρσονς και του Φίλντεν, ήταν γερμανοί μετανάστες. Η δίκη των οκτώ ξεκίνησε στις 21 Ιουνίου 1886. Ο εισαγγελέας Τζούλιους Γκρίνελ ζήτησε τη θανατική ποινή και για τους οκτώ κατηγορουμένους, χωρίς να προσκομίσει κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με τη βομβιστική επίθεση. Απλώς, είπε ότι οι κατηγορούμενοι ενθάρρυναν με τους λόγους τους τον άγνωστο βομβιστή να πραγματοποιήσει την αποτρόπαια πράξη του, γι' αυτό κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας.
Από την πλευρά της, η υπεράσπιση έκανε λόγο για προβοκάτσια και συνέδεσε τη βομβιστική επίθεση με το διαβόητο πρακτορείο ντετέκτιβ «Πίνκερτον», που συχνά χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Οι ένορκοι εξέδωσαν την ετυμηγορία τους στις 20 Αυγούστου  1886 κι έκριναν ενόχους και τους οκτώ κατηγορούμενους. Οι Σπις, Έγκελ, Φίσερ, Λινγκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Πάρσονς καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά την εξάντληση και του τελευταίου ενδίκου μέσου, ο κυβερνήτης της Πολιτείας του Ιλινόις, Ρίτσαρντ Όγκλεσμπι, μετέτρεψε σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν, ενώ ο Λιγκ αυτοκτόνησε στο κελί του. Έτσι, στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη, τραγουδώντας τη  «Μασσαλιώτιδα».  Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ.
Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ παραδέχθηκε ότι και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι και κατηγόρησε τις αρχές του Σικάγου ότι άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον».  Ως μια ύστατη πράξη δικαίωσης έδωσε χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ. Αυτό ήταν και το πολιτικό του τέλος. Αργότερα, ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, καταδικάσθηκε για διαφθορά. Μέχρι σήμερα παραμένει ανεξακρίβωτο ποιος ήταν ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης.


Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα
Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη. Έτσι, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου, για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σοσιαλιστής», που εξέδιδε ο Καλλέργης, στις 5 το απόγευμα της Κυριακής συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο πάνω από 2.000 σοσιαλιστές και εργαζόμενοι. Η «Εφημερίς» τους υπολόγισε μόνο σε 200 και σημείωνε σε άρθρο της: «Οι πλείστοι εξ αυτών ήσαν εργάται, ευπρεπώς κατά το πλείστον ενδεδυμένοι, με ερυθράς κονκάρδας επί της κομβιοδόχης, και πολύ ήσυχοι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι πρώτοι σοσιαλισταί εν Ελλάδι, και συνήλθον χθες εις το πρώτον αυτών εν Αθήναις συλλαλητήριον».
Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα το οποίο είχε ως εξής:
«Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:
Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.
Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.
Γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
Δ) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.»
Το ψήφισμα επεδόθη, τελικά, στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου  1893 από τον Σταύρο Καλλέργη. Ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής ανήλθε στη συνέχεια στο δημοσιογραφικό θεωρείο και περίμενε με ανυπομονησία από τον Πρόεδρο της Βουλής να το εκφωνήσει. Αυτός κωλυσιεργούσε και «ησχολείτο εις την ανάγνωσιν ετέρων αναφορών προερχομένων εκ διαφόρων προσώπων και πραγματευομένων κατά το μάλλον και ήττον περί ανέμων και υδάτων», όπως έγραψε στον «Σοσιαλιστή».
Ο Καλλέργης διαμαρτυρήθηκε μεγαλοφώνως και με εντολή του Προέδρου συνελήφθη για διατάραξη της συνεδρίασης. Οι στρατιώτες της φρουράς, αφού τον κτύπησαν με τα κοντάκια των όπλων τους, τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε επί διήμερο. Στις 9 Δεκεμβρίου 1983 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών, τις οποίες εξέτισε στις φυλακές του Παλαιού Στρατώνα. Με τον περιπετειώδη αυτό τρόπο έληξε και τυπικά ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα.

Μάης 1968
Ο Σαρλ ντε Γκολ ανέβηκε στην εξουσία το 1958. Το επόμενο έτος ορκίστηκε πρώτος πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας και έφερε μια ευπρόσδεκτη σταθερότητα σε μια χώρα που είχε κουραστεί από τις πολιτικές διαφωνίες και την αναποφασιστικότητα. Επανεκλέχτηκε το 1965, αλλά η άκρως συντηρητική και υπερεθνικιστική πολιτική του δεν συμβάδιζε με το πνεύμα της εποχής.
Η περίοδος εκείνη χαρακτηριζόταν από κοινωνικές αλλαγές στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, αντιπολεμικές διαδηλώσεις για το Βιετνάμ, τα «παιδιά των λουλουδιών», την ελευθερία έκφρασης, την ποπ μουσική και τις μίνι φούστες, τις οποίες η εξίσου συντηρητική σύζυγός του, Υβόννη, προσπάθησε να απαγορεύσει στη Γαλλία. Από την άλλη πλευρά, υπήρχε αυξανόμενη δυσαρέσκεια, ιδιαίτερα μεταξύ των φοιτητών για τον καταπιεστικό χαρακτήρα ενός κράτους που ήλεγχε το ραδιόφωνο και την τηλεόραση και για το αυταρχικό στυλ διακυβέρνησης του ντε Γκολ, ειδικά στους τομείς εργασίας και παιδείας.
Τα γεγονότα που θα συγκλόνιζαν τη γαλλική κοινωνία ξεκίνησαν στις 22 Μαρτίου 1968, όταν περίπου 150 φοιτητές κατέλαβαν ένα κτήριο στο πανεπιστήμιο Ναντέρ του Παρισιού για να διαμαρτυρηθούν κατά του γαλλικού ταξικού συστήματος και του κυβερνητικού ελέγχου στη χρηματοδότηση της παιδείας. Η διοίκηση του ιδρύματος αντέδρασε καλώντας την αστυνομία. Η διαμαρτυρία τελείωσε ειρηνικά, αλλά η διένεξη συνεχίστηκε για αρκετές εβδομάδες έως τις 2 Μαΐου, όταν η διοίκηση έκλεισε το πανεπιστήμιο και απείλησε να αποβάλει τους πρωταίτιους.
Την επόμενη μέρα, στις 3 Μαΐου, φοιτητές της Σορβόννης, σε μια κίνηση αλληλεγγύης προς τους φοιτητές του Ναντέρ, κατέλαβαν διάφορα κτήρια. Η αστυνομία εισέβαλε στο πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα να κλείσει και αυτό.
Αυτή η αυταρχική αντίδραση αποτελούσε χαρακτηριστικό δείγμα του κρατικού ελέγχου στο εκπαιδευτικό σύστημα και στις 6 Μαΐου περίπου 20.000 φοιτητές της εθνικής φοιτητικής ένωσης, με την υποστήριξη των καθηγητών, διαδήλωσαν στη Σορβόννη και βρέθηκαν αντιμέτωποι με την αστυνομία, η οποία τους επιτέθηκε με τα κλομπ. Η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου όταν διαδηλωτές έστησαν οδοφράγματα και εκσφενδόνισαν κομμάτια από σπασμένες πλάκες πεζοδρομίου κατά της αστυνομίας, που έριξε δακρυγόνα στο πλήθος και συνέλαβε εκατοντάδες φοιτητές. Την επόμενη μέρα, μαθητές μέσης εκπαίδευσης και εργάτες ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους πανεπιστημιακούς φοιτητές και καθηγητές σε μια συγκέντρωση στην Αψίδα του Θριάμβου. Ζήτησαν να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι συλληφθέντες φοιτητές χωρίς να τους απαγγελθούν κατηγορίες, να τερματιστεί η αστυνομική κατάληψη της Σορβόννης και να ανοίξουν εκ νέου τα πανεπιστήμια Ναντέρ και Σορβόννης. Κανένα αίτημα δεν έγινε δεκτό.
Την επόμενη βδομάδα, τα πλήθη των διαδηλωτών και το επίπεδο της βίας αυξήθηκαν δραματικά, ενώ το Καρτιέ Λατέν μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, με ρίψεις μολότοφ από τους διαδηλωτές και εκατοντάδες τραυματίες. Τη νύχτα της 10ης Μαΐου, μετά από ένα ακόμα ναυάγιο των διαπραγματεύσεων, οι ολονύκτιες συγκρούσεις καλύφθηκαν ζωντανά από το ραδιόφωνο, ενώ την επόμενη μέρα μεταδόθηκαν τηλεοπτικά πλάνα των επεισοδίων. Οι διαδηλωτές είχαν καταλάβει τη Λατινική Συνοικία και είχαν αναγκάσει την αστυνομία να φύγει. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας και οι κύριες συνδικαλιστικές οργανώσεις μπήκαν απρόθυμα στον καβγά και κήρυξαν γενική απεργία για τη Δευτέρα, 13 Μαΐου. Πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα κατέκλυσαν τους δρόμους του Παρισιού και άρχισαν να σημειώνονται διαδηλώσεις σε πόλεις όλης της χώρας.
Σε αυτό το σημείο, ο πρωθυπουργός Ζορζ Πομπιντού συμφώνησε να απελευθερώσει όσους είχαν συλληφθεί και να ανοίξει ξανά τη Σορβόννη, αλλά οι διαδηλωτές δεν είχαν πλέον καμία διάθεση να συμβιβαστούν. Απαιτούσαν να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους για μεγαλύτερη συμμετοχή στον χώρο εργασίας, στον τρόπο διακυβέρνησης και στην παιδεία. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας το Κομμουνιστικό Κόμμα και οι ενώσεις, που έδειχναν υπερβολική προθυμία να διαπραγματευτούν με την κυβέρνηση, είχαν χάσει τον έλεγχο των εργαζόμενων και περισσότερα από δύο εκατομμύρια άτομα οργάνωναν λευκές απεργίες. Την επόμενη εβδομάδα ο αριθμός αυτός αυξήθηκε στο συγκλονιστικό νούμερο των 10 εκατομμυρίων, τα δύο τρία του εργατικού δυναμικού της Γαλλίας.
 Όταν οι συνδικαλιστικές ενώσεις διαπραγματεύτηκαν μια ιδιαίτερα καλή συμφωνία για τις απολαβές με τους εργοδότες, οι εργαζόμενοι απέρριψαν και αυτήν, αλλά και την επακόλουθη προσφορά που έγινε από το υπουργείου κοινωνικών υποθέσεων. Επιζητούσαν πολύ πιο θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις των εργατικών δικαιωμάτων.

Η κυβέρνηση έθεσε τον στρατό σε επιφυλακή. Ο Ζορζ Πομπιντού, πρωθυπουργός  του στρατηγού ντε Γκολ, πρότεινε τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών, αλλά ο ντε Γκολ πίστευε ότι το κόμμα του θα έχανε και αρνήθηκε. Στις 28  Μαΐου, αναγνωρίζοντας ότι οι πανεθνικές απεργίες και διαδηλώσεις αμφισβητούσαν τη νομιμότητα του ως προέδρου, ο στρατηγός ντε Γκολ μάζεψε τα πράγματά του και πήγε με την οικογένειά του στο στρατιωτικό αρχηγείο της Γαλλίας στη Γερμανία. Εκεί πήρε τη διαβεβαίωση ότι θα είχε τη στήριξη των ενόπλων δυνάμεων και πείστηκε να επιστρέψει στη Γαλλία την επόμενη μέρα. Σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι γιόρταζαν τη φυγή του στους δρόμους του Παρισιού, αλλά στην υπόλοιπη χώρα οι τόνοι είχαν πέσει. Η ξαφνική εξαφάνιση του ντε Γκολ είχε πανικοβάλλει τους Γάλλους και τους είχε προβληματίσει.
Ο ντε Γκολ υιοθέτησε την πρόταση του Πομπιντού για διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και ανακοίνωσε τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών τον επόμενο μήνα. Δήλωσε επίσης ότι αν οι εργαζόμενοι δεν επέστρεφαν στις δουλειές τους θα κήρυσσε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η κρίση είχε τελειώσει. Με την προεκλογική εκστρατεία σε εξέλιξη, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις καταλάγιασαν. Προς έκπληξη πολλών, το κόμμα της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας του ντε Γκολ πέτυχε μια σαρωτική εκλογική νίκη, καθώς το έθνος επηρεάστηκε αρνητικά από τις εικόνες του χάους που είχαν επικρατήσει τον προηγούμενο μήνα. Πολύ σύντομα η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε σημαντικές μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, μεταξύ των οποίων την ίδρυση περισσότερων από 60 νέων πανεπιστημίων και την εισαγωγή ενός πιο δημοκρατικού συστήματος διοίκησης.
Ωστόσο, το εκλογικό αποτέλεσμα δεν ήταν μια ψήφος εμπιστοσύνης στον Σαρλ ντε Γκολ. Η Γαλλία ήταν μια διαφορετική χώρα μετά τον Μάη του 1968, περισσότερο δεκτική στις κοινωνικές αλλαγές που συνέβαιναν εντός και εκτός των συνόρων της, ενώ ο συντηρητικός, αυταρχικός ντε Γκολ ανήκε στην παλιά σχολή. Το 1969 ηττήθηκε σε ένα εθνικό δημοψήφισμα για πολιτικές μεταρρυθμίσεις στο οποίο είχε στοιχηματίσει την καριέρα του και παραιτήθηκε από πρόεδρος.... 

Παροιμίες

► Απ’ το Μάη, ως τα κεράσια!
► Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι.
► Μάης άβρεχος, μούστος άμετρος (αμέτρητος).
► Μάης άβρεχος, χρονιά ευτυχισμένη. 
► Μάης άβροχος, τρυγητός χαρούμενος.
► Σαν έπρεπε, δεν έβρεχε, το Μάη δροσολόγαε… 
► Σαν έπρεπε δεν έβρεχε, το Μάη εχαμοβρόντα.
► Στον καταραμένο τόπο, το Μάη μήνα βρέχει.
► Στων αμαρτωλών τη χώρα, το Μαγιόπουλο χιονίζει.
► Αν βρέξει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα τότε τ' αμπελοχώραφα χαίρονται τα καημένα.
► Μάης πενταδείλινος, και πάλι δείλι θέλει (φαγητό).
► Να ’μουν το Μάη γάιδαρος, τον Αύγουστο κριάρι, όλο το χρόνο πετεινός και γάτος το Γενάρη!
► Να ’μουν το Μάη μπιστικός, τον Αύγουστο δραγάτης.
► Ο Μάης με τα τριαντάφυλλα κι ο Ιούνης με τα μήλα.
► Ο Μάης ρίχνει τη δροσιά κι ο Απρίλης τα λουλούδια.
► Όποιος φοράει γούνα το Μάη, τη γεια του δεν την έχει.
► Πώς λάμπει ο ήλιος του Μαγιού, τ’ Αυγούστου το φεγγάρι.
► Το Μάη εγεννήθηκα και μάγια δε φοβούμαι.
► Τον Μάη κρασί μην πίνετε κι ύπνο μην αγαπάτε.
► Κάθου, γέρο, λίμενε (περίμενε) να φας το Μάη χορτάρι.
► Μην πάρεις το Μάη άλογο, μήτε γυναίκα τη Λαμπρή.
(δηλ. το Μάιο τα άλογα φαίνονται πιο γερά γιατί τρώνε περισσότερο κι έτσι ο αγοραστής μπορεί να ξεγελαστεί- επίσης οι γυναίκες τη Λαμπρή στολίζονται με τα καλά τους ρούχα και μπορεί κανείς να νομίσει ότι κάποια είναι όμορφη μόνο και μόνο επειδή είναι καλοντυμένη)
► Ο Απρίλης έχει τ' όνομα κι ο Μάης τα λουλούδια.
► Ο Απρίλης με τα λούλουδα κι ο Μάης με τα ρόδα.
► Ο Αύγουστος πουλά κρασί κι ο Μάης πουλά σιτάρι.
► Ο γάμος ο μαγιάτικος πολλά κακά αποδίδει.
► Όποιος φιλάει τον Αύγουστο, τον Μάη θερίζει μόνος.
► Του καλού γεμιτζή (ναύτη) η γυναίκα το Μάη χήρεψε.
► Το Μάη βάζε εργάτες κι ας είναι κι ακαμάτες.

Πηγές:
http://www.mixanitouxronou.gr
http://users.sch.gr