ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ

…Το Κέντρο το Πνευματικό δεν έγινε μελίσσι,
να μπει η κάθε εργάτρια και να δημιουργήσει.
Ήταν, κι έτσι παρέμεινε, ένας κηφηνοχώρος
και δύσκολα πολιτισμού εκεί ανθεί ο σπόρος.
Ζώα λίγα δουλεύουνε που έχουνε αξία.
Τα άλλα συμμετέχουνε για ματαιοδοξία.

Κέντρο Πνευματικό θα πει οράματα κι ιδέες,
να οσφραίνεται, να προωθεί τις τάσεις πού ‘ναι νέες,
να αγκαλιάζει με στοργή την άγουρη τη νιότη
και να υποστηρίζει της κάθε δραστηριότη.
Δεν είναι χώρος που καυγά κάνουν τα σωματεία,
ποιο θα ‘χει στην παρέλαση της πόλης τα πρωτεία,
ποιο πήρε πιο πολλά λεφτά και ποιο τους αδικήθη,
ποιο έλαβε βοήθεια και ποιο επολεμήθη.

Κέντρο Πνευματικό θα πει συνθέσεις και οσμώσεις,
το σπόρο του πολιτισμού να θέλεις να απλώσεις
παντού, χωρίς διάκριση και υστεροβουλία,
δίχως μικροπολιτική μα μόνη ασχολία,
το όργωμα και τη σπορά των νιάτων που βαλτώνουν.
Σε κοινωνία γιαλαντζί ζούνε και μεγαλώνουν…

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από ένα στιχούργημα που δημοσίευα σε συνέχειες στην εφημερίδα «Λευκάς» πριν 5 με 6 χρόνια.
Λόγια προκλητικά ίσως, άδικα ίσως για κάποιους μα που απηχούν την πραγματικότητα μας ακόμη και σήμερα.
Ο πολιτισμός στον τόπο μας τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια νοσεί βαρύτατα. Παρατηρείται μια στασιμότητα, μια επανάπαυση, μια συνεχής αναφορά στο «εμείς τότε», με άλλα λόγια ένα σερβίρισμα του παρελθόντος για να χορτάσουμε την πείνα του σήμερα.
Το Πνευματικό Κέντρο του δήμου Λευκάδας, διαχειρίζεται μόνο το θέμα των Γιορτών Λόγου και Τέχνης, ενίοτε χωρίς λόγο και σπάνια με τέχνη, και το Διεθνές φεστιβάλ Φολκλόρ για το οποίο πολλά έχει να παρατηρήσει κάποιος.
Μια από τις ελάχιστες «οάσεις» στη έρημο της στασιμότητας, είναι οι παραστάσεις του Θεατρικού Εργαστηρίου του Πνευματικού Κέντρου.
Εφέτος είδαμε δυο παραστάσεις, σε διδασκαλία ρόλων και σκηνοθετική επιμέλεια Λουκίας Κατωπόδη, οι οποίες γοήτευσαν τους θεατές. Έργα δύσκολα όπως «η Τελετή» του Μάτεσι και τα μονόπρακτα του Τσέχωφ «πρόταση γάμου», «η αρκούδα» και το «κύκνειο άσμα». Ήταν παραστάσεις στην οποία έλαμψαν ταλέντα με ερμηνείες που θα ζήλευαν και επαγγελματίες του είδους. Ειδικά στα έργα του Τσέχωφ έφευγε «γεμάτος» ακόμη και ο πιο απαιτητικός θεατής και θαρρώ πως υπήρξαν ερμηνείες (όπως του Μπάμπη Δούφλια στο «κύκνειο άσμα») καταπληκτικές !
«Να λοιπόν κύριοι που «ηγείστε» του πολιτισμού «πεδίον δόξης λαμπρό». Να ο τρόπος να βγούμε από το τέλμα της πολιτισμικής στασιμότητας. Να δώσουμε τόπο, τρόπο και μέσα στα νέα παιδιά να δουλέψουν. Να αξιοποιήσουμε το ταλέντο και το μεράκι τους, παραμερίζοντας την εγωιστική μας «σωστή» τάχα άποψη. Να δώσουμε κίνητρα και εφόδια, να μην τρομάξουμε από το «νέο» και το «πρωτοποριακό», να μη θέλουμε να ποδηγετούμε κάθε προσπάθεια, να κάτσουμε «στη γωνία μας» επιτέλους όλοι εμείς οι «ειδικοί» που γίναμε κατεστημένο και καραβανάδες του πολιτισμού (όσοι γίναμε).
Να λοιπόν κύριοι του πολιτισμού πως γεμίζουν δημιουργικά οι άδειες ημέρες του χειμώνα. Να πως νέοι άνθρωποι μπορούν να ξεφύγουν από τη μελαγχολία του φραπέ, της καφετερίας, του τσιγάρου και των «άλλων» ουσιών.
Να πως, με χρήματα που δεν φτάνουν για ένα προσκεκλημένο συγκρότημα ή θίασο, τόσοι άνθρωποι δημιουργούν και μάλιστα καλύτερα από τους επαγγελματίες.
Να λοιπόν κύριοι του πολιτισμού ο ρόλος του Πνευματικού Κέντρου …».
Αυτά έγραφα πέρυσι μετά την παράσταση του έργου «Camino real” του T. WILLIAMS από το Θεατρικό Εργαστήρι.
Τι έχουμε εφέτος; Την προσπάθεια απαξίωσης του!
Περισσότεροι από σαράντα άνθρωποι απασχολούνται στο θεατρικό εργαστήρι. Διαθέτουν τον πολύτιμο χρόνο τους από μεράκι και διάθεση για προσφορά. Είναι αυτονόητο ότι οι άνθρωποι του Πνευματικού Κέντρου πρέπει πρωτίστως να τους σέβονται. Λυπάμαι που το γράφω μα τέτοιος σεβασμός δεν υπάρχει, πέρα από ελάχιστες γνωστές και φωτεινές εξαιρέσεις.
Όταν ξεκινάγαμε τούτη την προσπάθεια είχαμε βρει ένα «σωστό» χώρο στη μαρίνα Λευκάδας για τη στέγασή του. Είχε παραχωρηθεί δωρεάν από τη διοίκηση της μαρίνας μα προφανώς όχι για απεριόριστο χρόνο. Οι υπεύθυνοι του Πνευματικού Κέντρου βολεύτηκαν και ησύχασαν, δεν φρόντισαν να διασφαλίσουν τον χώρο, δεν τον μίσθωσαν ως όφειλαν,(δυστυχώς υπάρχει έλλειψη τέτοιων χώρων στην πόλη), με αποτέλεσμα σήμερα το Θεατρικό εργαστήρι να έχει εκδιωχθεί από την μαρίνα (εύχομαι όχι με έξωθεν παρεμβάσεις και «πνευματικές» συναινέσεις αν και πολύ αμφιβάλω) και να έχει στριμωχθεί στο Κέντρο Νεότητας, σε ένα άθλιο από θεατρικής, και όχι μόνο, άποψης χώρο. Οι πρόβες των έργων γίνονταν, άκουσον - άκουσον, στην αίθουσα τέχνης του δημαρχείου εν μέσω διαμαρτυριών των ενοχλημένων παραγόντων και παραγοντίσκων του χώρου…
Αν αυτό δεν είναι προσπάθεια απαξίωσης τότε τι είναι; Αν δεν είναι «πόλεμος χαρακωμάτων», γιατί δεν πιστεύω σε «αμέλειες» και άλλες σαχλές δικαιολογίες, τότε τι είναι;
Το «κρεβάτι του Προκρούστη» λειτουργεί έντονα στην κοινωνία μας. Οι κάθε λογής «καραβανάδες» στο ρόλο του Προκρούστη, «πετσοκόβουν», με τη συναίνεση μικροπαραγοντίσκων, όποιον προσπαθεί να τους κλέψει τη δόξα. Όποιον «ψηλώνει» απότομα και τους «σκιάζει».
Έτσι θαρρούν ότι θα επιβιώνουν εσσαεί. Έτσι θαρρούν ότι θα διατηρούνται στο προσκήνιο.
Ο βασιλιάς πολιτισμός όμως έτσι, παραμένει γυμνός. Πριν ακουστεί το κύκνειο άσμα του οφείλουμε, οι λάτρεις του «δημιουργικού» πολιτισμού, να καταστρέψουμε τον Προκρούστη και το κρεβάτι του με κάθε δυνατό τρόπο…
१३०६२००७