ΚΑΥΤΕΣ ΠΑΤΑΤΕΣ

Μου έχει γίνει συνήθεια πια σε κάθε μου άρθρο να αναφέρομαι και στα σκουπίδια.
Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία. Μονότονη. Καθημερινή. Τα σκουπίδια στα Βαρδάνια, στις Αλυκές, στη θάλασσα. Η ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ που παραμένει άγνωστη λέξη. Ο Βιολογικός που χύνεται στο δίαυλο, αν και έπρεπε χρόνια να χύνεται αλλού, και μολύνει την πόλη και τον κόλπο του Δρεπάνου. Τα μπαζώματα των Αλυκών, των ιχθυοτροφείων, της θάλασσας. Η καταστροφή των αλυκών Αλεξάνδρου, οι δεξαμενές λυμάτων, τα σάπια δίκτυα, το μολυσμένο νερό. Χρόνια τώρα η ίδια συμπεριφορά των πολιτών. Κάθε ρεματιά και σκουπιδότοπος, κάθε σούδα, κάθε ρέμα και χωματερή.
Χρόνια τώρα τα ίδια πράγματα από διαφορετικά χείλη. Οι ίδιες δικαιολογίες, οι ίδιοι φόβοι, οι ίδιες υποσχέσεις. Χρόνια τώρα ο ίδιος αδιάφορος κόσμος, οι ίδιοι αδιάφοροι πολίτες που χασκογελούν με τους «γραφικούς», που γράφουν όλο τα ίδια και τα ίδια, μα που βλέπουν σοβαρά άλλους, γραφικούς (; ), που χρόνια τώρα υπόσχονται τα ίδια και τα ίδια. Κοντόφθαλμοι που κοιτάζουν μόνο τον εαυτούλη τους και μόνο για σήμερα. Αύριο έχει ο … Θεός. Κάτι θα γίνει και θα τα … βολέψουνε.
Δεν χαϊδεύω αυτιά. Δεν το έκανα και δεν θα το κάνω ποτέ. Δεν με ενδιαφέρει να καλοπιάσω κανέναν και δεν θέλω να κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου. Θέλω να πω μερικά πράγματα στα ίσια για μια ακόμη φορά και αδιαφορώ για το πόσοι θα με χαρακτηρίσουν «γραφικό».
Παρακολουθώ τις συνεδριάσεις του Δημοτικού και του Νομαρχιακού Συμβουλίου συνήθως από την τηλεόραση γιατί δεν αντέχω να τις παρακολουθήσω από κοντά. Αφ ενός γιατί τίποτε το σημαντικό δεν συζητείται παρά μόνο αδειοδοτήσεις και εγκρίσεις ή υπερβάσεις κονδυλίων, αφετέρου γιατί αισθάνομαι ότι σ αυτές τις συνεδριάσεις, και σε ότι αφορά στο θέμα του Χ.Υ.Τ.Α τουλάχιστον, εκτυλίσσεται συνήθως ένα σενάριο από θέατρο του παραλόγου, υπάρχει στην ατμόσφαιρα μια περιρρέουσα υποκρισία, ένας φόβος, μια προσπάθεια νάνων να κάνουν για λίγο τους γίγαντες. Το ανέκδοτο του λιονταριού με το λαγό ταιριάζει απόλυτα εδώ.
Αν προσπαθήσει κάποιος μελλοντικός ερευνητής να αποδελτιώσει τις συνεδριάσεις των τελευταίων χρόνων έχω την αίσθηση ότι δεν θα αντέξει μέχρι το τέλος. Διαφορετικά λόγια σε άλλους χρόνους από τα ίδια χείλη. Λιοντάρια στην αντιπολίτευση, ποντίκια στην … Κυβέρνηση και τα τανάπαλιν. Η ανικανότητα να λύσουμε ένα πρόβλημα μας οδηγεί στην ικανοποίηση πως ούτε και ο αντίπαλος μπορεί να το λύσει. Ίσως ίσως σπρώχνουμε τα πράγματα στην αποτυχία για να δικαιολογήσουμε την ανικανότητά μας.
Τα τελευταία χρόνια έχω προσωπικά ακούσει όρκους και όρκους, υποσχέσεις και υποσχέσεις για το θέμα. Έχω διαβάσει φυλλάδια πολυτελή με προτάσεις για λύση του προβλήματος. Έχω ακούσει προεκλογικούς λόγους με χρονοδιαγράμματα για λύση και προτάσεις περίεργες για τρύπες και άλλα γραφικά Έχω ακούσει αιρετό να ζητά μυστικότητα (παρούσης της τηλεοράσεως), άλλον να ζητά συγνώμη που τον ακούσαμε (;) και άλλα γραφικά και ωραία. . Έχω ακούσει αιρετούς σε συμβούλια να ψιθυρίζουν συντεταγμένες, μυστικές λύσεις και παρασκηνιακές ενέργειες που θα μας σώσουν από τα προβλήματα. Κι αν πρόσκαιρα δείχνουν κάποιοι περισσότερο ενδιαφέρον για να λυθεί το πρόβλημα των σκουπιδιών το κάνουν γιατί κάποιοι με φιλότιμο τους έχουν στριμώξει άσχημα στη γωνία (Οικολογική Πρωτοβουλία, ΣΥΝ) και γιατί βεβαίως ο χώρος της παράνομης χωματερής στην πόλη τελειώνει και πρέπει πια να πιάσουν με τα χέρια τους τις καυτές πατάτες…
Δεν έχω ακούσει μια αυτοκριτική, μια απολογία για υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, ένα συγνώμη από τον κόσμο που εμπιστεύτηκε σε κάποιους τις ελπίδες του και απογοητεύτηκε. Δεν έχω δει μια αντίδραση των πολιτών πέρα από το εκκρεμές των ψηφοφόρων που αλλάζει εξουσία στις εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια. Οι ενεργοί πολίτες χάθηκαν κάπου στη δεκαετία του 70…
Τι συμβαίνει λοιπόν; Μας αρέσει να μας κοροϊδεύουν, θαυμάζουμε και επιβραβεύομε όσους μας «δουλεύουν» ή μήπως στην κοινωνία της αρπακτής και της πτωματοφαγίας είναι φυσικό επακόλουθο τα κοράκια να κυριαρχούν; (Οι εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν μα δυστυχώς είναι αυτές που επιβεβαιώνουν τον κανόνα !)
Δεν καταλαβαίνω μια κοινωνία που βλέπει το οικοσύστημα να καταστρέφεται και δεν αντιδρά. Δεν καταλαβαίνω μια κοινωνία που βλέπει τα παιδιά της να φοιτούν σε σχολεία δίπλα σε χωματερές και δεν αντιδρά. Δεν καταλαβαίνω μια κοινωνία τυφλή, κουφή και χωρίς οσμή που σηκώνει τους ώμους αδιάφορα στον κίνδυνο της μόλυνσης. Δεν καταλαβαίνω μια κοινωνία που επιβραβεύει μονίμως την απάτη, την παρανομία, την αρπακτή. Δεν καταλαβαίνω μια κοινωνία που κάνει τα πάντα να προσελκύσει τουρισμό για να ζήσει και δεν κάνει τίποτα για να προστατεύσει τον φυσικό πλούτο του τόπου που είναι ο «κράχτης» για τους τουρίστες. Δεν μπορώ να καταλάβω Συλλόγους και οργανώσεις που δεν προστατεύουν τα συμφέροντα του κλάδου τους.(π.χ ο Σύλλογος Ξενοδόχων, Εμπορικός Σύλλογος, Ψαράδες κ.λ.π).
Τι κρύβεται εν τέλει πίσω από αυτή την αδιαφορία; Ποιοι και πώς βολεύονται; Ποια τα συμφέροντα, πέρα από την ησυχία μας, τη λογική του «δε βαριέσαι αδελφέ», τον αδιέξοδο τοπικισμό μας και κάποιο οικοπεδάκι ή κτηματάκι που πιθανότατα έχουμε δίπλα στην προτεινόμενη εκάστοτε χωματερή; Αν κάτι στραβό συμβεί στα παιδιά μας εξ αιτίας των σκουπιδιών, (μια μόλυνση, μια επιδημία κ.λ.π) ποιος αδιάφορος ως τώρα πολίτης θα δικαιούται να ζητήσει ευθύνες; Τότε που θα πρέπει να κρύψουμε όλοι τη μακαριότητά μας;
Έχουμε χάσει τόσο τον προσανατολισμό μας σαν κοινωνία, φταίει η παιδεία μας, το κακό το ριζικό μας, τα ριάλιτι, το άγχος της επιβίωσης αδιαφορώντας για την ποιότητά της, τι ; Έχουν τόσο μαλακώσει τα χέρια μας από τη μαλθακότητα της ζωής μας που δεν αντέχουμε να κρατήσουμε σ αυτά, έστω για λίγο, τις καυτές πατάτες των προβλημάτων μας;
Μπορούμε άραγε να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας;
22/10/2004