Στην Κάτω Βρύση του χωριού σχηματιζόταν ένας μικρός καταρράκτης. Ολόκληρη η πλευρά του ήταν καλυμμένη με φυτά, κυρίως πρωινές χαρές οι οποίες, πέφτοντας, σχημάτιζαν με τα άνθη τους ένα υπέροχο θέαμα. Τις μακριές απολήξεις των φυτών αυτών τις κόβαμε, τις πλέκαμε και σχηματίζαμε μαστίγια τα οποία ονοματίζαμε χλιμπάτσια. Δεν γνωρίζω την ετυμολογία της λέξης αλλά τι σημασία έχει πια;
Κάτω από αυτές τις πρωινές χαρές και τα άλλα φυτά, τα οποία υπήρχαν κατά μήκος του ρέματος ( το λέγαμε Ρούμα) που κυλούσαν τα νερά του καταρράκτη, ζούσαν χιλιάδες πανέμορφες πεταλούδες. Πετούσαμε μια πέτρα στη συστάδα των φυτών και αυτομάτως ο ορίζοντας γέμιζε με τα φτερωτά αυτά όντα. Όταν, μεγάλος πια, πήγα στην Κοιλάδα Με Τις Πεταλούδες τις Ρόδου, με έκπληξη διαπίστωσα ότι οι περίφημες πεταλούδες ήταν ίδιες με αυτές του χωριού μου. Δεν γνωρίζω το είδος αυτής της πεταλούδας να σας διευκολύνω, αλλά τι σημασία έχει πια;
Εδώ και χρόνια ο καταρράκτης έχει στερέψει, τα φυτά μετατράπηκαν σε μια συστάδα ξερών βάτων, χλιμπάτσια δεν μπορούν να κάνουν τα νέα παιδιά, άλλωστε δεν τα ξέρουν κιόλας, και οι βροντότριχες έπαψαν να μας απασχολούν ως είδος. Ρωτώ νέους και παλιούς συγχωριανούς μου αν έχουν δει τελευταίως βροντότριχα και με κοιτούν αποσβολωμένοι. Τους ρωτώ αν υπάρχουν πεταλούδες ακόμη στο Ρούμα και οι μεν μεγάλοι ξετυλίγουν το κουβάρι των αναμνήσεων με πραγματική νοσταλγία οι δε μικροί δεν καταλαβαίνουν για πιο πράγμα τους μιλώ…
ΜΟΥΝΤΡΟΣ ΡΕΘΥΜΝΗΣ
Κάποτε στο χωριό μου υπήρχαν κάποια χορτάρια, δεν θυμούμαι το όνομά τους, που, όταν τα έτρωγε κάποιο ζώο, έβγαζαν ένα δάκρυ. Όχι, δεν είναι αυτό που φαντάζεστε, που πήγε το μυαλό σας. Ένα έκκριμα ήταν που, όταν ξεραινόταν, μετατρέπονταν σε μαστίχα, την οποία μασούσαμε φυσικά. Κάθε φορά που πηγαίνω στο χωριό μου ψάχνω να βρω τούτο το φυτό μα δεν τα καταφέρνω. Δεν είμαι σε θέση να σας πω αν εξαφανίστηκε, ίσως να μη θυμούμαι και καλά την εποχή που αναπτύσσονταν, ίσως να τα ψάχνω σε λάθος μέρος, ενθυμούμενος κάποιες παλιές τους θέσεις, αλλά τι σημασία έχει πια;
Στα μέσα της δεκαετίας του 60, ζώντας στην Αθήνα πια, θυμούμαι τους λογής γυρολόγους που πουλούσαν είδη από ένα νέο υλικό, το πλαστικό. Ο περισσότερος κόσμος τρομαγμένος δεν το έβαζε σπίτι του γιατί οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι προκαλεί καρκίνο. Σιγά – σιγά όμως ξεθάρρεψε και, μια λεκάνη από εδώ, κάτι μανταλάκια από εκεί, να οι κουβάδες, να τα τάπερ, μπήκε για τα καλά στη ζωή όλων μας.
Σήμερα τα πάντα είναι στη ζωή μας πλαστικό. Τα πάντα! Ακόμη – ακόμη και το φαί που τρώμε στα λογής φαστφουντάδικα.
Σήμερα όπου βρεθείς κι όπου σταθείς πλαστικό αντικρίζεις. Από τα ράφια των Super Markets, με τις πανταχόθεν συσκευασίες, έως τα ρούχα που φοράμε.
Σήμερα το πλαστικό έχει αναμφισβήτητα συμβάλλει στην καλυτέρευση της ζωής μας, σε ότι αφορά στους περισσότερους τομείς της είτε αυτοί λέγονται οικονομικοί είτε κατασκευαστικοί είτε οτιδήποτε άλλο.
Από την άλλη η κακή του χρήση, η παρουσία του παντού και στα πάντα, η τοξικότητά του όταν καίγεται, η μακροβιότητά του, η μη ανακύκλωσή του, το καθιστά επικίνδυνο και καταστρεπτικό.
Σήμερα οι ρεματιές δεν έχουν πια πρωινές χαρές και πεταλούδες. Έχουν λάστιχα, σακούλες, χαρτιά, στρώματα, φελιζόλ, πλαστικό, οικιακές συσκευές κάθε είδους κ.λ.π, με άλλα λόγια έχουν τα απομεινάρια του «πολιτισμού» μας.Σήμερα η μόλυνση έχει αντικαταστήσει τις μυρωδιές της φύσης, οι ορμόνες και τα φυτοφάρμακα τη νοστιμιά των χόρτων και των φρούτων.
Σήμερα αποτελεί είδηση, το να πεθάνει κάποιος φυσιολογικά και όχι εξ αιτίας της «επαράτου νόσου».
Σήμερα βλέπουμε θαμπά το αύριο. Το μέλλον όλων μας, και του πλανήτη που μας φιλοξενεί, είναι από αβέβαιο έως μαύρο.
Και εγώ, κλαίω για τις βροντότριχες… 16/10/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου