Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΝΕΑ ΕΙΣΟΔΟΣ

Και ξαφνικά… μπαμ εικούσθη στον αέρα και οι νυχτερινοί περιπατητές της παραλίας της Λευκάδας τρομοκρατήθηκαν. Τι είχε συμβεί;
Ο καταπέλτης της γέφυρας που συνδέει το νησί με την υπόλοιπη Ελλάδα κόπηκε και έπεσε. Οι λόγοι διίστανται. Άλλοι λένε από κακό χειρισμό, άλλοι από κακή συντήρηση, άλλοι από γηρατειά, σε κάθε περίπτωση η ουσία είναι ότι έπεσε. Το ότι έπεσε νύχτα έχει να κάνει με την καλή μας τύχη και να είμαστε ευτυχείς γι’ αυτό, γιατί αν το συμβάν γινόταν ημέρα με πλήρη κίνηση, αν την ίδια ώρα κάποιο πλωτό περνούσε από κάτω, αντιλαμβανόμαστε όλοι τις συνέπειες.
Είναι γεγονός ότι η κινητοποίηση ήταν άμεση. Λιμενάρχης, νομάρχης, αντινομάρχης, υπεύθυνος της μαρίνας και εθελοντές σε χρόνο ρεκόρ απεκατέστησαν προσωρινά τη βλάβη και έδωσαν τη γέφυρα σε μερική κυκλοφορία, έστω μέχρι να έρθει το καράβι που εκτελεί χρέη γέφυρας. Μπράβο για αυτό μα ας μη το κάνουν θέμα και κόντρα κάποιοι μεταξύ τους. Δεν είναι δυνατόν σε ένα γεγονός που δεν έπρεπε να συμβεί, κάποιοι να λιβανίζονται και κάποιοι να διαμαρτύρονται που, ενόψει εκλογών, έχασαν την ευκαιρία για λιβάνισμα!
Στη Λευκάδα και στην Ελλάδα γενικότερα, συμβαίνει το εξής τραγελαφικό. Γίνεται μια καταστροφή, παρεμβαίνουν κάποιοι αρμόδιοι για βοήθεια, λιβανίζονται και τα πράγματα μένουν εκεί. Για ευθύνες δεν μιλά κανείς. Τις κάνουν «γαργάρα». Γιατί φτάσαμε στο ατύχημα δεν μιλά κανείς. Και δεν μιλάνε για απρόβλεπτες φυσικές καταστροφές. Η συντήρηση μιας γέφυρας τόσο σημαντικής είναι εκ των ουκ άνευ.
► Το ότι από αυτήν παρά του ότι δεν ήταν στις προδιαγραφές της, περνούσαν βαρέα οχήματα, φορές υπερφορτωμένα, είναι ευθύνη κάποιων ή όχι;
► Το ότι οι πίροι ήταν κατά πως λένε σάπιοι και δεν κράτησαν το βάρος του καταπέλτη, είναι ευθύνη κάποιων ή όχι;
► Το ότι χρόνια τώρα δεν έχει δρομολογηθεί κατασκευή άλλης εισόδου για το νησί είναι ευθύνη κάποιων ή όχι;
Είναι δυνατόν το 2007 το νησί να έχει αυτή την είσοδο; Είναι δυνατόν από ένα δρόμο να μπαινοβγαίνουν χιλιάδες αυτοκίνητα την ημέρα μέσα από την πόλη κάτω από τα εμπόδια του ΚΤΕΛ, των καταστημάτων, των κακών διασταυρώσεων κ. α;
Είναι δυνατόν από τη Γύρα και ειδικότερα από το δρόμο της Αγίας Μαρίνας, ένα δρόμο στενό και κακό, να περνούν όλα τα βαρέα οχήματα που μπαίνουν στο νησί;
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Το νησί απαιτεί νέα σταθερή είσοδο έξω από την πόλη.
Η ανάπτυξή του τα τελευταία χρόνια καθιστά επιτακτική τη δημιουργία της. Δεν μπορούμε να μιλούμε για μαρίνες και θαλάσσιο τουρισμό, δεν μπορούμε να μιλάμε για μέλλον την ίδια στιγμή που δεκάδες χιλιάδες ΙΧ και άλλα οχήματα περνούν από τον ένα και μοναδικό δρόμο της πόλης για να πάνε παντού στο νησί.
Η δημιουργία της Εγνατίας και της Ιόνιας οδού θα επιτείνουν το πρόβλημα και θα πολλαπλασιάσουν τα ΙΧ που θα μπαίνουν στο νησί, και στην πόλη αναγκαστικά, από μια γεφυρούλα που, ας μη το λησμονούμε, μπήκε σαν προσωρινή λύση πριν είκοσι χρόνια και έμεινε μόνιμα.
Η πρόταση για τούνελ, που φαντάζει σαν πιο σωστή λύση, ίσως και να μην είναι εφικτή, ας το κρίνουν οι μελετητές αυτό. Μακάρι να γίνει μα κάποιοι πρέπει να το σπρώξουν έτσι δεν είναι; Έπρεπε ήδη να ‘έχουν γίνει οι απαραίτητες ενέργειες γιατί και χρονοβόρες είναι και καθόλου εύκολες, Ας μην ξεχνούμε ότι ο αβλέμονας έχει χαρακτηριστεί ως περιοχή natura 2000.
Η πρόταση για εναέρια γέφυρα ίσως να μην ταιριάζει αισθητικά στην περιοχή, ίσως να μην είναι κατορθωτή λόγω και της σεισμικότητας, ας το κρίνουν οι μελετητές αυτό. Η διατήρηση του νησιωτικού χαρακτήρα της Λευκάδας παίζει πολύ επίσης στην περίπτωση αυτή.
Γιατί όμως δεν μπορεί να μεταφερθεί έστω ο ίδιος τρόπος επικοινωνίας, με άλλη ισχυρότερη πλωτή γέφυρα βεβαίως ή με τύπου Χαλκίδας, έξω από την πόλη; Γιατί δεν μπορεί, με κάθε δυνατή προστασία του οικοσυστήματος βεβαίως, να περάσει δρόμος μέσα από τον Αβλέμονα και να μεταφερθεί η γέφυρα στις Αλυκές, επικοινωνώντας με τη Φιλοσόφων μέσα από τον σκουπιδότοπο;
Γιατί δεν μπορεί π. χ να γίνει πέρασμα στη Λευκάδα μέσω του δρόμου της Πλαγιάς ή μέσω δρόμου από τον Αβλέμονα, κάπου στις Αλυκές Αλεξάνδρου;(Ακούγεται σαν πρόταση μα προσωπικά δεν μου αρέσει ως λύση).
Ως πότε θα ζούμε με την προσωρινότητα και από την άλλη να αναπτυσσόμαστε ραγδαίως και να διαφημιζόμαστε ως παράδεισος; Ως πότε οι επισκέπτες θα ταλαιπωρούνται στην είσοδο της πόλης; Ως πότε τα ΙΧ θα κάνουν ουρές στο δρόμο του Κάστρου για να περάσουν απέναντι ή στο Κάστρο για να μπουν στο νησί; Ως πότε η οδός Γολέμη και ο Άγιος Μηνάς θα δέχονται το βάρος όλων των εποχούμενων; Γιατί ο ταξιδιώτης προς Βασιλική ή Νυδρί να περάσει υποχρεωτικά μέσα από την πόλη και από τον ένα και μοναδικό δρόμο της; Γιατί ο δρόμος της Γύρας και η περιοχή γενικότερα να καταστρέφεται συνεχώς από το βάρος των βαρέων οχημάτων και, χωρίς οχήματα, να μην αναπλαστεί για να γίνει χώρος περιπάτου και αναψυχής, χώρος ηρεμίας και «κράχτης» για τους επισκέπτες;
Το ότι θα αντιδράσουν οι επαγγελματίες της πόλης το θεωρώ αστείο. Να θυμίσω την καταστροφή που προέβαλαν ως επιχείρημα προκειμένου να εμποδίσουν την πεζοδρόμηση της κεντρικής αγοράς. Για ποια καταστροφή μιλούσαν; Την είδε κανείς; Τουναντίον.
Η δρομολόγηση άλλης εισόδου, όποια και να είναι αυτή, έξω από την πόλη ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ, είναι ΙΚΑΝΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής όλων μας.
Ας μην παίζουμε παιχνίδια μικροπολιτικής πάνω σε αυτό το θέμα, ας σκύψουμε πάνω του και ας το αντιμετωπίσουμε ΑΜΕΣΑ.
Οι καιροί δεν μπορούν να περιμένουν.

Αύγουστος 2007

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ …

Σάββατο 14 Απριλίου 2007. Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Σελίδα 18, τίτλος άρθρου Λευκάδιον Φως, αρθρογράφος ο συγγραφέας του «Ζ» Βασίλης Βασιλικός.
Ένας σημαντικός συγγραφέας λοιπόν αρθρογραφεί για τη Λευκάδα σε εφημερίδα πανελλήνιας και μεγάλης κυκλοφορίας. Εξ ορισμού το πράγμα είναι σημαντικό, ενόψει μάλιστα και της επερχομένης τουριστικής περιόδου.
Διάβασα το άρθρο και ομολογώ πως εκνευρίστηκα, όχι με τον αρθρογράφο μα με αυτούς που τον ενημέρωσαν για το νησί και τον οδήγησαν να γράψει τόσες ανακρίβειες.
Ξεκινά το άρθρο με τον Λευκάδιο Χερν, ποιον άλλο. Σε αυτόν τον τόπο και για κάποιους είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος που έζησε εδώ! (Δυο χρόνια μόλις και μωράκι μα τι σημασία έχει;) Διαφωνώ, έχω κατά καιρούς εκφράσει τη διαφωνία μου δημοσίως και θα το ξανακάνω. Καλός είναι ο Χερν ή αλλιώς Ιακούμι Κοϊζούμι, για να αδελφοποιούμαστε με τους Ιάπωνες και να εισαγάγουμε κάμποσα γεν. Σημαντικός ποιητής επίσης (εθνικός ποιητής για τους Ιάπωνες) μα έχουμε σημαντικότατους Έλληνες και Λευκαδίτες να προβάλλουμε και δεν το κάνουμε. Αυτή η «Χερνολαγνεία και Χερνολατρεία» από κάποιους, είναι ακαταλαβίστικη αν μη τι άλλο. Θυμίζει μια γυναίκα με κουρελιασμένα και παλιά ρούχα, που φοράει δεκάδες γυαλιστερά μπιχλιμπίδια και βάφεται έντονα για να ξεχωρίζει.
Για τη Φιλαρμονική Λευκάδας ούτε λέξη για το γεγονός ότι είναι η δεύτερη φιλαρμονική που ιδρύθηκε στην Ελλάδα και ότι έπαιξε στους Πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες!
Ας δούμε όμως μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το άρθρο του Βασιλικού.
« Η Άννα Νικοδήμου από τη Λευκάδα, από τους «αφανείς» της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, και ο Βασίλης Θερμός ηγούνται του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας» γράφει ο Βασιλικός.
Και για το θέατρο:
«… ενώ πρόσφατα «επενεπλάκη» από τη γραφειοκρατία της Ε. Ε, το νέο κτίριο το οποίο θα στεγάσει πολυσυνεδριακό κέντρο, όπερα, βιβλιοθήκη, εκθεσιακούς χώρους κτλ (ένα υπέροχο αρχιτεκτόνημα με σχέδια του διάσημου αρχιτέκτονα Βαλσαμάκη), που φέτος ολοκληρώνεται για να εγκαινιαστεί του χρόνου, τιμώντας τη Μαρία Κάλλας, η οποία τελευταία φορά τραγούδησε στην Ελλάδα το 1964, στην κεντρική πλατεία της πόλης», συνεχίζει ο Βασιλικός.
Θαρρώ πως εδώ έχουμε παράκρουση. Απενεπλάκη από τη γραφειοκρατία της Ε. Ε λοιπόν, επιτέλους, η … όπερα, το πολυσυνεδριακό κέντρο, η βιβλιοθήκη κλπ; Καλά εμείς όλοι που το λέμε και το ξαναλέμε θέατρο ζούμε αλλού; Εμείς όλοι που ξέρουμε πως ενεπλάκη ο συγκεκριμένος χώρος και το συγκεκριμένο έργο στα γρανάζια της Ε. Ε τρώμε «κουτόχορτο»;
Κανείς δεν είπε στον χριστιανό πως αυτό το «υπέροχο αρχιτεκτόνημα» (τρομάρα μας) είναι παράνομο, σε μπαζωμένο και αμφισβητούμενο ιδιοκτησιακά χώρο και ότι πάνω του (δηλαδή πάνω στο Λευκαδίτικο λαό) έπαιξαν «μακριά γαϊδούρα» διάφοροι, ειδικοί και μη, σχετικοί και μη, «δοκησίσοφοι» και κουτοπόνηροι, αρμόδιοι και αναρμόδιοι;
Θα εγκαινιαστεί γράφει σε ένα χρόνο, τιμώντας τη Μαρία Κάλλας. Θα του είπαν φαίνεται ότι σκέφτονται να το βαφτίσουν με το όνομά της! Αυτό είναι κάτι που ακούγεται τελευταία. Πρόκειται για ανέκδοτο φαντάζομαι γιατί αν ισχύει….
Ευτυχώς ο Βασιλικός γράφει για τα σκουπίδια μας .
« Νησί του πολιτισμού λοιπόν η Λευκάδα, έχει ωστόσο δύο βασικά προβλήματα: τα σκουπίδια που στοιβάζονται δίπλα στη μαρίνα της (μια από τις σημαντικότερες στο Ιόνιο) και την ύδρευση (από το Μόρνο).
Ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Βασίλης Φέτσης, επί 12ετία πρόεδρος της κοινότητας Αγίου Νικήτα, που την προίκισε με τριτοβάθμιο καθαρισμό, πριν η κοινότητα αυτή ενταχθεί «καποδιστριακά» στον Δήμο Λευκάδας, έχει λύσεις να προτείνει οι οποίες, αν υιοθετηθούν, μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα για όλους τους δήμους της χώρας: ένα εργοστάσιο (στο χώρο του νυν σκουπιδότοπου) για ανακύκλωση και επεξεργασία στέρεων αποβλήτων που συμπιέζονται σε μάζες αδρανών υλικών. Ελπίζω να εισακουστεί η πρότασή του, που είναι υγιεινή και αισθητικά αποδεκτή, ώστε να ανακουφιστεί ο πολιτισμός από τα … σκουπίδια του…»

Τι «φούμαρα» τον κέρασαν τον άνθρωπο ! Θαρρώ πως ο «Ξένιος Ζευς» θα διαγράψει τη Λευκάδα από τα κιτάπια του. Είναι αδιανόητο έναν σημαντικό άνθρωπο και συγγραφέα να τον εκθέτεις έτσι. Να τον κάνεις να γράφει πράγματα που, αν μη τι άλλο, κάνουν τους περισσότερους από τους κατοίκους τούτης της πόλης να γελούν. Ύδρευση από τον … Μόρνο; Την προίκισε με τριτοβάθμιο καθαρισμό; Σκουπίδια που «στοιβάζονται» δίπλα στη μαρίνα; Ώστε δεν μπαζώνουν τη θάλασσα; Εργοστάσιο Ανακύκλωσης, χωρίς Ανακύκλωση; Χώρο για ΧΥΤΥ που θα βρούμε, του είπαν; Στον Βιολογικό, όπως και τώρα;
Έλεος! Τα πάντα λοιπόν στον βωμό μιας «άρρωστης προβολής» ανθρώπων και τόπου; Τα πάντα στο βωμό ενός πρόσκαιρου κέρδους;
Και ο μεγάλος Βασίλης Βασιλικός; Έτσι εύκολα τα έχει τα λόγια, τόσο εύκολα πείθεται από τους άλλους ή μέρες που είναι είπε να «λιβανίσει» λίγο και αυτός; Θαρρώ όμως πως δεν του πάνε τα λιβάνια…

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Π Ο Ι Η Σ Η

Διάλειμμα. Να μην είμαστε πάντα γκρινιάρηδες, να μην προκαλούμε, να μην κακιώνουμε, να μην γινόμαστε, αδίκως θαρρώ, αντιπαθείς. Να στραφούμε στη λύτρωση της ποίησης για μια ανάσα.
Συγχωρήστε με μα θα δημοσιεύσω κάποιες, χρόνια πίσω, προσπάθειές μου. Προσπάθειες όχι να γράψω ποίηση μα κυρίως να εκτονωθώ μέσα από τη δούλεψή της. Γιατί για μένα έτσι λειτουργεί το γράψιμο, με την όποια μορφή του. Σαν εκτόνωση.
Δεν είσαι στα καλά σου, παίρνεις μολύβι και χαρτί, βγάζεις τις όποιες σκέψεις σου κι ύστερα, σαν εκτονωθείς, ρίχνεις το χαρτί σε ένα συρτάρι. Χρόνια μετά, σκαλίζοντας το συρτάρι, ίσως διαπιστώσεις ότι κάτι έβγαλες και ίσως θελήσεις, αφού ίσως το επεξεργαστείς, να το δώσεις στους συνανθρώπους σου.
Αν το κάνεις, καταθέτεις την ψυχή σου στους άλλους. Αν όχι, δεν πειράζει, το δημιούργημα έκανε τη δουλειά του τότε…
Δεν έχω κάνει επεξεργασία. Είναι σχεδόν όπως πρωτογράφτηκαν. Εν καιρώ θα το κάνω φαντάζομαι…


Μ Ν Η Μ Ε Σ Τ Ο Υ Α Υ Ρ Ι Ο
26/3/1981


Οι κορυφογραμμές του μυαλού μου
δέχονται τους επιδρομείς
που στήνουν τις σημαίες της μνήμης
τις κυματίζουσες με πλείσια χαμόγελα.
Οι πρόποδες του νου μου ανασαίνουν
χίλια πατήματα.
Βήμα το βήμα ξεδιπλώνονται μνήμες.
Ανοίγει η καρδιά και απλώνει
την κορδέλα της θύμησης στα μάτια,
που αχόρταγα διαβάζουν το χρόνο

Ευλογημένος ας είναι ο ήλιος
μιας μέρας της Άνοιξης
και τα κατσίκια, που στο χορτάρι μετρούν
μ’ ατζοπηδήματα τη χαρά τους

Αύριο
Η βροχή και ο αγέρας θ’ αδράξουν
γομολάστιχα και σαράκι,
προσπαθώντας να σβήσουν τα βήματα.
Να ρίξουν τους ιστούς στη λήθη.
Κι ο νους μου, ραγισμένος καθρέφτης,
θα ναρκισσευτεί το είδωλό του,
το ξεχαρβαλωμένο από τον άνεμο,
προσπαθώντας να το αναστήσει
Με κόλλα πεθύμιας κι ανάγκης κολλώντας,
τα σκόρπια κομμάτια

Αύριο
Μακριά από τόπο και χρόνο χαμένος
το νου μου θα εκδώσω
στον πλειστηριασμό της ανάγκης.

Και ποιος θα τον πάρει
έτσι ραγάδες και μνήμες γιομάτο
έτσι δοσμένος που θα’ ναι
στη χίμαιρα…




Ρ Ο Τ Ε Σ
1982
«CANDIA» στη ρότα για Κρήτη



Στην άκρα του παράλογου ριγμένο
σαν με δεις,
στα χίλια φύκια της αμμούδας πεταμένο,
κοχύλι στρουφιχτό,
μ’ απόχρωσες γαλαζοπράσινες
και με κλεισμένους μέσα μου
όλου του κόσμου τους αγέρηδες,
μη πεις για το Θεό
«Είναι ένα καράβι που προσάραξε
κακήν πορεία ακλουθώντας».
Μη πεις για το Θεό
πως παραστράτησα
και προπαντός μη λυπηθείς
με δάκρυα κροκοδείλια
μη κλάψεις την κατάντια μου.
Σκύψε μονάχα λίγο πιο πολύ
και πρόσεξέ με.
Σκύψε λιγάκι πιο πολύ μες στην καρδιά σου
και δες με, με τα μάτια της.
Σκύψε με μάτι καθαρό
από της πλάνας της ζωής τα οράματα
και από τους δρόμους
που ως τώρα σού’ χουν δείξει
βάλε τα’ αυτί σου
κι αφουγκράσου με.
Θ’ ακούσεις μέσα μου της θάλασσας τον ήχο
τόσο μα τόσο καθαρό που θα τρομάξεις.
Γιατί έχω μέσα μου απέραντη τη θάλασσα
κι ανάγκη εγώ δεν έχω
από μπούσουλες και ρότες.

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ !

Βρέθηκα σε μια ημερίδα για τους μετανάστες που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα συσκέψεων του δήμου Λευκάδας την Κυριακή 11 Ιουνίου. Δεν παρακολούθησα δυστυχώς όλη τη διαδικασία, οφείλω να ομολογήσω όμως ότι το πρώτο μέρος που παρακολούθησα ήταν αρκούντως ικανοποιητικό. Μπράβο στους διοργανωτές, ιδιαιτέρως στην κα Λίντα Παπαγαλάνη που είχε την ιδέα, τους αξίζουν πολλοί έπαινοι και για το θέμα και για την παρουσίασή του.
Για το περιεχόμενο της ημερίδας θα διαβάσετε σίγουρα και στην εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας και σε άλλες.
Από τη μεριά μου θέλω απλώς να κάνω μερικές επισημάνσεις και να τονίσω μερικά, κατά την άποψή μου, σημαντικά θέματα.

Ο Ανουάρ και ο «Θωμάς»
Ο Ανουάρ από το Πακιστάν, μέλος του Ελληνικού φόρουμ Μεταναστών, είπε στην ομιλία του κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση..
« Χρησιμοποιώ τη φράση «ανεπίσημος» μετανάστης. Δεν υπάρχει η λέξη «παράνομος». Η ζωή δεν είναι παράνομη! ».
Τούτη η πρόταση έχει τόση δύναμη μέσα της που, για να την αναλύσεις, πρέπει να γράψεις πραγματεία για το θέμα. Η αίσθηση και η ανατριχίλα όμως που νοιώθεις, ακούγοντας την, αρκεί για να σε γεμίσει τύψεις για την εν γένει συμπεριφορά σου ή για τη μη δραστηριοποίησή σου, προκειμένου η κοινωνία να δει με «άλλο μάτι» τούτους τους συνανθρώπους μας..

Ο «Θωμάς» από την Αλβανία (αναγκάστηκε να αλλάξει όνομα για να γίνει αποδεκτός από την κοινωνία μας) μίλησε για τα χρήματα και τον κόπο που απαιτεί η γραφειοκρατία μας. Χίλια ευρώ, χωρίς λαδώματα κ. λ. π, κοστολόγησε ένα και μόνο πιστοποιητικό που πρέπει να προσκομίσει για την άδεια παραμονής του ! Μίλησε επίσης για «ταρίφες» και «τιμοκαταλόγους υπηρεσιών» από υπαλλήλους (που ορκίστηκαν να τηρούν τους νόμους και τους κανόνες κατά τα άλλα) και για καυγάδες μεταξύ των υπαλλήλων για τη μοιρασιά της μίζας…
Τώρα γιατί εγώ, αν και άκουγα για ανθρώπους, φανταζόμουν ύαινες και κοράκια, είναι, θαρρώ, θέμα ψυχιάτρων …
Μετανάστες «δεύτερης γενιάς»
Τούτοι οι άνθρωποι που, αναγκασμένοι από την ανέχεια οι περισσότεροι, άφησαν τις πατρίδες τους για μια καλύτερη ζωή, έχουν βρεθεί χρόνια τώρα «στο μάτι του κυκλώνα».
Τα παιδιά τους δεν εγγράφονται στα δημοτολόγια και κατά συνέπεια δεν τους χορηγείται πιστοποιητικό γέννησης κα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης. Ουσιαστικά, "εγγράφονται" ως μετανάστες καταδικασμένα σε ελλιπή πολιτικά, εκπαιδευτικά, εργασιακά δικαιώματα! Ανήκουν σε μια "γκρίζα" αδιευκρίνιστη ζώνη ημιπαρανομίας, που τα αφήνει μετέωρα, χωρίς βασικά στοιχειώδη δικαιώματα και καταδικασμένα στο περιθώριο, στον κοινωνικό αποκλεισμό.
Αυτοί λοιπόν οι νέοι και νέες, που γεννιούνται, μεγαλώνουν στην Ελλάδα όπως όλα τα ελληνόπουλα, και είναι χιλιάδες, μετατρέπονται σε "μετανάστες δεύτερης γενιάς" (Είναι λανθασμένος ό όρος "δεύτερη γενιά μεταναστών" καθώς τα παιδιά των μεταναστών δεν είναι μετανάστες) όσο πλησιάζουν την ενηλικίωση τους. Μετανάστες που πρέπει να παρουσιάσουν ένσημα του εργοδότη τους για να αποκτήσουν άδεια παραμονής!
Μόλις ενηλικιωθούν δηλαδή, παύουν να προστατεύονται από την οικογένεια και πρέπει να έχουν δική τους άδεια παραμονής, άρα ένσημα, άρα… τρεχάτε ποδαράκια μου !
Λες και διαγράφεται με μια (κρατική) μονοκοντυλιά το γεγονός ότι γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σπούδασαν σ’ αυτή τη χώρα και ότι δεν είναι μετανάστες.
Δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αποδείξουν ότι δεν είναι…ελέφαντες.
Όλη αυτή η "απίθανη και όμως αληθινή" ιστορία θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τραγική για τις ζωές αυτών των παιδιών.
Μετέωρα καθώς είναι και στερημένα από χαρτιά που νομιμοποιούν την ύπαρξή τους στη Ελλάδα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να απελαθούν. Να απελαθούν όμως πού; Στη χώρα καταγωγής των γονιών τους που ποτέ δεν γνώρισαν και τη γλώσσα της οποίας συνήθως δεν μιλούν; Αλλά δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Ακόμα κι αν δεν απελαθούν, δεν μπορούν να ασκήσουν στη "νέα πατρίδα τους" κανένα από τα επαγγέλματα που σπούδασαν. Πρέπει ανυπερθέτως να βρουν αμέσως εργοδότη και ένσημα επειδή έχουν το "δικαίωμα" να είναι αποκλειστικά και μόνο… οικονομικοί μετανάστες.
Την ώρα λοιπόν που οι φίλοι και συμμαθητές τους κάνουν σχέδια και όνειρα για το μέλλον τους, τα παιδιά αυτά βιώνουν ένα αληθινά υπαρξιακό δράμα. Εντελώς ξαφνικά, γίνονται "ξένοι" και παράνομοι, χωρίς παρόν και μέλλον, με το άγχος της ανασφάλειας να κυριαρχεί στη καθημερινή τους ζωή και να την κάνει κομμάτια και θρύψαλα. Έτσι απλά, χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο και αιτία.
Πάρα πολλά παιδιά Ελλήνων μεταναστών βρέθηκαν ή γεννήθηκαν στη Γερμανία, στην Αμερική, στην Αυστραλία και άλλου στον κόσμο. Κάνεις δεν τους αρνήθηκε το δικαίωμα του ΠΟΛΙΤΗ. Αρκετοί διακρίθηκαν και διέπρεψαν ως ισότιμα μέλη των κοινωνιών που τους υποδέχτηκαν. Μια ματιά στα Ελληνικά πανεπιστήμια και στα πανεπιστήμια του εξωτερικού θα σας πείσει για αυτό.
Η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά. Οι αρχές του ελληνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού παραμένουν ανεφάρμοστες. Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες και εμείς ξενοφοβικοί!!!
Άνθρωποι, όχι αντικείμενα
Ξέρω ότι η χώρα μας έχει στη διάθεσή της λίγα σχετικά μέσα σε σχέση με μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες να αντιμετωπίσει την συνεχή παράνομη μεταναστευτική ροή, ξέρω ότι οι υποδομές και οι δυνατότητές μας είναι δυσανάλογα μικρές σε σχέση με τις ανάγκες ενός τεράστιου παγκόσμιου πια φαινόμενου - προβλήματος. Ξέρω επίσης ότι η χώρα μας και σαν χώρος-αγορά είναι δύσκολο να απορροφήσει όλο το ξένο ανθρώπινο δυναμικό που «εισβάλει». Από την άλλη όμως όλοι ξέρουμε ότι εδώ μιλάμε για ανθρώπους, όχι αντικείμενα. Πρόκειται για ψυχές που ψάχνουν να ζήσουν, να αναπνεύσουν με αξιοπρέπεια. Δεν ψάχνουν για κάποιο νέο Ελ Ντοράντο όπως θέλουν μερικοί να πιστεύουμε. Δεν αναζητούν στην πραγματικότητα ούτε τη Γη της Επαγγελίας. Αναζητούν τροφή για το σώμα και τη ψυχή τους. Αναζητούν μια ελάχιστη εκπαίδευση, ένα αξιοπρεπές μερίδιο ζωής για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Δεν είναι υποχρεωτικό οι μετανάστες ή οι πρόσφυγες, που τελικά φτάνουν ως εδώ (πολλοί καταλήγουν στους υγρούς τάφους των θαλασσών μας), να βασανίζονται και να αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια από αμόρφωτους κι απαίδευτους κρατικούς αξιωματούχους. Είναι κοινό το μυστικό περί της βίας που χρησιμοποιείται εναντίον τους, εις βάρος κάθε διεθνούς δικαίου περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επιτέλους, λίγος σεβασμός στην έννοια ΑΝΘΡΩΠΟΣ !

Θέμα παιδείας
Είναι γεγονός ότι σε μια ημερίδα, τα λόγια που θα ακουστούν από τους πάντες, είτε είναι κρατικοί αξιωματούχοι είτε φορείς είτε κοινοί πολίτες, θα είναι λόγια κατανόησης και συμπάθειας για τα προβλήματα των μεταναστών, αγανάκτησης για το «άπονο κράτος» που δεν νομοθετεί σωστά και οργής για όλους τους «ρατσιστές» και «ξενόφοβους».
Το θέμα είναι πως όταν οι περισσότεροι από τους «συμπαθούντες» και «συμπάσχοντες» πάνε στα σπίτια τους, θα απαγορεύσουν στα παιδιά τους να κάνουν παρέα με τα παιδιά των μεταναστών, θα οργιστούν όταν καταλάβουν ότι το παιδί τους, το καμάρι τους, ερωτεύτηκε αλλοδαπό, τον Ομάρ θα τον πούνε «αράπη», τον Ρουμάνο θα τον χαρακτηρίσουν «κλέφτη» εξ αρχής, την Ταμάρα θα τη δουν μόνο σαν «πόρνη», δίμετρη γαρ και Ουκρανέζα, τον Σαλί, τον Ελία ή τον Εμβέρ, θα τον πουν περιφρονητικά «Αλβανό», άρα κατώτερο άνθρωπο, κοντολογίς λίγοι θα αλλάξουν από τα αποτελέσματα της ημερίδας.
Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι κρατικοί αξιωματούχοι, που «χύνουν μαύρο δάκρυ» στις ημερίδες, δεν κάνουν σχεδόν τίποτα, όλο τον υπόλοιπο καιρό, για να βοηθήσουν τούτους τους ανθρώπους.
Οι Ρομά που έχουμε πετάξει στα σκουπίδια εδώ και μήνες, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες αυτής της συμπεριφοράς. Γιατί τόσους μήνες κανένας φορέας, κανένας αξιωματούχος δεν έχει αντιδράσει;
Γιατί απλώς είναι «γύφτοι», άρα άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού για τους περισσότερους. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν δικαιούνται να έχουν όνειρα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ζουν ανάμεσά μας μη και μας «μολύνουν». Ποιους; Εμάς τους «δηλητηριασμένους» από την κακία μας, τους «χοντρόπετσους» από την απάθειά μας και τους «χολεριασμένους» από την εμπάθειά μας.
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, λέει ο ποιητής.
Είναι η παιδεία μας που θέλει βάθεμα, συμπληρώνω εγώ, αν μου επιτρέπετε!
12/5/2008
Υ.Γ. Παρακαλώ μη μιλήσει κανείς για «δολοφόνους», «εγκληματίες» και «παράνομους», που όντως έχουν παρεισφρήσει με τους μετανάστες στη χώρα μας. Δεν χαρακτηρίζει το σύνολο των μεταναστών και των προσφύγων, που είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Άλλωστε και οι «γηγενείς, καθαροί και αμόλυντοι», δεν είναι όλοι ίδιοι και μάλλον δεν είναι σε ποσοστό λιγότερο «αθώοι».

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ

Λευκάδα Νοέμβρης 2002

Νονέ καλή σου ημέρα
Σου γράφω ένα τελευταίο γράμμα για να σου μεταφέρω τα νέα της Λευκάδας.Eχω καιρό να σου γράψω το ξέρω μα δεν φταίω εγώ που τελικά άργησες να επιστρέψεις από τη Ζιμπάμπουε. Σαν ‘Έλληνας πολιτικός, άλλα λες και άλλα κάνεις. Είπες πως θα έρθεις το καλοκαίρι και κοντεύει χειμώνας…
Εν πάση περιπτώσει ας ξετυλίξουμε το κουβάρι των νέων από την αρχή. Είχαμε εκλογές εδώ όπως θα ξέρεις. Αυτό που σίγουρα δεν ξέρεις είναι ότι ήμουν υποψήφιος για δήμαρχος Λευκάδας. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία νονέ. Το να ζεις τις εκλογές από τη θέση του επικεφαλής ενός συνδυασμού είναι όμορφο και ψυχοφθόρο, ελπιδοφόρο και απογοητευτικό, κοινωνικό και περιχαρακωμένο, περιέχει εν τέλει αντικρουόμενα συναισθήματα και έχει πολλή μα πολλή κούραση. Η μάχη του ψηφοδελτίου, ειδικά αν είσαι στην κορυφή ενός μικρού συνδυασμού, είναι μάχη χαρακωμάτων. Ξέρεις από την αρχή πως «οι Μήδοι στο τέλος θα διαβούν» μα το πολεμάς το πράγμα ελπίζοντας στην εκπροσώπηση, (που δεν έρχεται για λίγο συνήθως) και σε μια σωστή και καλή παρέμβαση στην κοινωνία σου.
Το πάλεψα καλά νονέ, έτσι μου λένε γνωστοί και ουδέτεροι, δεν μπήκα στο δημοτικό συμβούλιο αμέσως μα ελπίζω πως θα τα καταφέρω έστω και μέσω της δικαστικής οδού. Οψόμεθα… Ο,τι και να γίνει ο αγώνας είναι που έχει σημασία. Λίγο το έχεις που μέσα σε λίγους μήνες μαθαίνεις τους «φίλους» σου και τα στηρίγματά σου; Λίγη έχεις την κοινή προσπάθεια και τις σχέσεις που συνεπάγεται στο διάβα του χρόνου; Είχαμε κατά τα άλλα μια ακόμη μάχη του δικομματισμού και λειτούργησε ξανά ο νόμος του εκκρεμούς. Ένας τεράστιος κόσμος, πάνω από το 15%, μετακινήθηκε ομαδικά καταψηφίζοντας τον έως τα τώρα δήμαρχο και υπερψηφίζοντας τον αντίπαλό του ο οποίος, φανερά τουλάχιστον, δεν χρειάστηκε να κάνει τον υπέρ πάντων αγώνα. Αυτή η ομαδική μετακίνηση παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της. Δύσκολα μπορούν οι άλλοι (πέραν των δύο) συνδυασμοί να κρατηθούν σε επίπεδα εκπροσώπησης. Εδώ δεν μετρούν πια προγράμματα και ιδέες. Εδώ λειτουργεί το σύστημα καταψηφίζουμε τον ένα ψηφίζοντας τον άλλο. Κατάλαβες νονέ; Δεν βγήκε δήμαρχος ο κος Γληγόρης γιατί είχε καλύτερο πρόγραμμα από τον κο Σκληρό μα επειδή , κατά τους ψηφοφόρους, έπρεπε να φύγει ο κος Σκληρός. Δεν βγάλαμε δηλαδή δήμαρχο για μια καλύτερη τετραετία μα διώξαμε ένα δήμαρχο για την προηγούμενη τετραετία. Δεν μειώνω με αυτό την αξία του κου Γληγόρη, αλίμονο δεν θα έβγαινε ο οποιοσδήποτε αντίπαλος, καταγράφω απλά ένα ακραίο γεγονός που συμβαίνει συχνά στον τόπο μας. Τι θα γινόταν δηλαδή αν την πρώτη Κυριακή ο πρώτος έπαιρνε 4-5% λιγότερο. Δεν θα έβγαινε τη δεύτερη; Αστεία πράγματα.
Ο αυριανός δήμαρχος έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία ως έντιμος, εργατικός και «τζώρας» και έχει επίσης ένα σημαντικότατο προσόν. Κρατά στηθοσκόπιο ! Καταλαβαίνεις; Αν ένας άνθρωπος εμπιστεύεται τη ζωή του στο γιατρό είναι δυνατόν να μη του εμπιστευτεί ένα δήμο; Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως και ο καινούργιος νομάρχης είναι γιατρός και ,συνήθως, οι πρώτοι σε σταυρούς σύμβουλοι κρατούν στηθοσκόπιο. Θεμιτό είναι και λογικό. Το θέμα είναι αν επαρκεί και για το έργο της τετραετίας. Χλωμό το βλέπω μα ας μην προτρέχω.
Θα μου πεις: Γιατί ο κόσμος θέλησε να διώξει τον προηγούμενο δήμαρχο; Δεν ήταν επιτυχημένος;
Τέσσερις κατά τη γνώμη μου ήταν οι βασικοί λόγοι νονέ. Η αλαζονεία της εξουσίας, η αίσθηση του κεκτημένου, η αθέτηση των υποσχέσεων και τα «αυτονόητα».
Ο δήμαρχός μας κερδίζοντας, τότε, με 63% αγνόησε το γεγονός πως δεν κέρδισε μόνο μα πως κυρίως έχασε ο προηγούμενος και νόμισε πως έγινε «ηγεμόνας». Θεώρησε πως η καρέκλα του δημάρχου ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του και απέκτησε μονιμότητα. Αυτή η αίσθηση της μοναδικότητας κυκλοφορούσε στον αέρα μαζί του. Την οσφραινόσουν στις κουβέντες του και στον τρόπο που λειτουργούσε. Αισθανόσουν πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδιοκτήτη και όχι με ένα ταπεινό δούλο του λαού. Αυτό στη χώρα του «αν ήμουν πρωθυπουργός» ισοδυναμεί με αυτοκτονία.
Βλέπεις η αίσθηση του ηγεμονισμού συνάδει με την αίσθηση της υπονόμευσης και αυτό προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Παρενέβαινε στα πάντα όσο ασήμαντα και να ήταν. Προσπαθούσε, άθελά του ίσως, να οικειοποιηθεί τη δουλειά του κάθε συνεργάτη του και αυτό άφηνε την αίσθηση πως δεν ήθελε να φανεί κανένας περισσότερο από τον ίδιο.
Θεώρησε πως δεν ήταν υποχρεωμένος να εκπληρώσει τις δεκάδες υποσχέσεις που είχε δώσει, πως μπορούσε άλλωστε, και στην ώρα του λαβείν δημιουργήθηκαν δεκάδες επεισόδια από τους ψηφοφόρους. Την ίδια ώρα όμως έδιδε την αίσθηση πως κάποιους τους εξυπηρετούσε επιλεκτικά και ολοφάνερα, χωρίς μέτρα προφύλαξης θα έλεγα, και αυτό πολλαπλασίαζε τις αντιδράσεις. Δικαίως ή αδίκως δεν ξέρω αν θα το μάθουμε ποτέ. Αυτό που έμεινε είναι η αίσθηση της αδικίας που ανεξίτηλη έφτασε μέχρι την ώρα της κάλπης και έκανε τη δουλειά της.
Ένα άλλο βασικό λάθος του κου Σκληρού –μα και των περισσοτέρων αιρετών- ήταν η επιδίωξη της επανεκλογής από την πρώτη ημέρα αναλήψεως της εξουσίας. Καταλαβαίνεις; Ο νεοεκλεγμένος που το πρώτο που σκέφτεται είναι η επανεκλογή του μοιραία θα κάνει συμβιβασμούς. Θα προσπαθήσει για έργα βιτρίνας θέλοντας να εντυπωσιάσει, θα λύνει εξισώσεις του τύπου τάδε έργο= τόσοι ψήφοι, δεν θα συγκρουστεί εκεί που πρέπει (σκουπίδια) και θα ξεχάσει τα αυτονόητα, πάει να πει τα απλά και καθημερινά που κάνουν καλύτερη τη ζωή μας. Αυτά όμως στοιχίζουν…
Το πρόβλημα είναι πως αν δεν είσαι προετοιμασμένος για την πτώση, και οι ηγεμόνες δεν είναι, αντιδράς τόσο άσχημα που εκτίθεσαι ακόμη περισσότερο. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα ενός πολιτικού είναι ο τρόπος που αποδέχεται τη ήττα. Δεν είναι μικρό παιδί να αντιδρά σαν να του έκλεψαν τις καραμέλες!!!
Τέλος πάντων ,νονέ, αρκετά με τον τέως δήμαρχό μας. Είναι φίλος μου όμως, και ας τον πολέμησα ανελέητα στην προεκλογική περίοδο, και θεωρώ πως θα μπορούσε πολλά να προσφέρει. Προσπάθησα πολλές φορές να τον προειδοποιήσω με τα κείμενά μου μα δεν καταλάβαινε καν γιατί του κάνω κριτική…Για μένα τα τέσσερα τελευταία χρόνια ήταν μια ακόμη ευκαιρία που μεγάλο τμήμα της χάθηκε. Δυστυχώς.
Αυτός που κατάλαβε, γιατί είναι αλεπού, και έφυγε νωρίς ήταν ο (τέως πια) νομάρχης. Λοιπόν αυτός ο άνθρωπος πάντα κατάφερνε να προσαρμόζει την εξουσία του στα προσωπικά του χωρίς να συναντά μεγάλες αντιδράσεις. Πάντα κατάφερνε να μη χάνει προσωπικά. Όταν έχανε, έχανε συνολικά το κόμμα του και έχω την αίσθηση πως βοηθούσε σε αυτό και ο ίδιος. Δεν εκτίθεται εύκολα σε αντίθεση με τον δήμαρχο.
Αρκετά όμως σε ζάλισα νονέ. Ας μη συνεχίσω γιατί θα γίνω περισσότερο πικρόχολος, ειδικά αν μπω στα δικά μου. Αυτά θα τα πούμε από κοντά.
Γεια σου και καλή επάνοδο στην πατρίδα. Αυτό έτσι ή αλλιώς είναι το τελευταίο γράμμα μου… Φιλιά.

Μάρκος Νικητάκης

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

«ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ 1, 2» (Πρώτες σκέψεις)

Μείωση και υδροκεφαλισμός των δήμων
Ριζικές αλλαγές στη δομή της χώρας επιφέρει το σχέδιο της κυβέρνησης για τη διοικητική αναδιάρθρωση.
Οι περιφέρειες της χώρας από δεκατρείς(13) που είναι σήμερα θα μειωθούν σε πέντε
(5), θα έχουν καθαρά επιτελικό κρατικό χαρακτήρα και θα ταυτίζονται με τα γεωγραφικά όρια των πέντε αναπτυξιακών περιφερειών, όπως ακριβώς προσδιορίζονται στο ΕΣΠΑ που ψηφίστηκε από τη Βουλή. Οι 54 νομαρχίες θα καταργηθούν και στη θέση τους θα ιδρυθούν 15 νέες αυτοδιοικητικές μονάδες «περιφερειακού» χαρακτήρα με εντελώς νέες αρμοδιότητες και υπηρεσιακή δομή. Οι 1.034 δήμοι θα συγχωνευθούν μεταξύ τους, έτσι ώστε να προκύψουν περίπου 400 νέοι δήμοι, εκ των οποίων περίπου οι 200 θα ταυτίζονται με τα όρια των πρώην επαρχιών στην ύπαιθρο και στα αστικά κέντρα. Ταυτόχρονα θα διατηρηθούν οι 160 δήμοι στα συγκροτήματα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, ενώ θα ισχύσει και η αρχή «ένας δήμος για κάθε νησί της χώρας».
Βεβαίως από την αρχή αυτή εξαιρούνται τα μεγάλα νησιά, όπως η Κρήτη, η Εύβοια, η Ρόδος και η Κέρκυρα, στα οποία οι δήμοι θα ταυτίζονται με τις επαρχίες.

Οι διάδοχοι των 54 νομαρχιών
Με τον «Καποδίστρια 2», επέρχεται πλήρης ανατροπή στο καθεστώς των νυν νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων. Δεν θα καταργηθούν μόνο οι υφιστάμενες 54 νομαρχίες και στη θέση τους θα δημιουργηθούν 15, δεν θα αλλάξει απλώς η χωρική τους οριοθέτηση, αλλά θα επέλθουν και ριζικές αλλαγές στον τρόπο ανάδειξης των οργάνων των υπό σύσταση νέων μονάδων. Στόχος είναι κατ' αρχάς οι νέες αυτοδιοικήσεις να ταυτιστούν με τα γεωγραφικά όρια των σημερινών 13 διοικητικών περιφερειών, με εξαίρεση τη νησιωτική χώρα. Αυτό σημαίνει ότι θα συνενωθούν γεωγραφικά από δύο ως και τέσσερις νομαρχίες.
(Οι πληροφορίες από δημοσιεύματα του τύπου)

Τι επιδιώκει η κυβέρνηση με τον «Καποδίστρια Ν° 2»;
Ο δήμαρχος Αθήνας, Νικήτας Κακλαμάνης, γνώστης των σχεδίων της κυβέρνησης, ως στέλεχος της Ν.Δ. και ως υπουργός της κυβέρνησης πριν γίνει δήμαρχος, με υπόμνημα που κατέθεσε στον πρωθυπουργό ως πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ ζητάει να δοθούν στους νέους δήμους που θα προκύψουν από τον «Καποδίστρια 2» οι εξής αρμοδιότητες:

•Πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
•Πρωτοβάθμια υγεία και προληπτική ιατρική.
•Κοινωνική πρόνοια.
•Τοπικές περιβαλλοντικές παρεμβάσεις.
•Πυροσβεστική.

Αν τα παραπάνω τα εκλάβουμε σαν δεδομένο κυβερνητικών προθέσεων, τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά.


Εξηγούμαι:

► Σήμερα οι υπηρεσίες αυτές παρέχονται ενιαία από το κράτος, με τον τρόπο που παρέχονται. Αύριο θα διασπαστούν σε 400 κομμάτια και θα έχουμε σε κάθε δήμο ξεχωριστό καθεστώς.
Οι δήμοι, άλλοι από οικονομική αδυναμία και άλλοι από ζήλο για «αναβάθμιση» αυτών των υπηρεσιών, θα απευθύνονται στους ιδιώτες επιχειρηματίες, που είναι πρόθυμοι και πανέτοιμοι να αναλάβουν «να σώσουν την κατάσταση», φυσικά με το αζημίωτο, χαρατσώνοντας τους δημότες, προωθώντας τα δικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα και παριστάνοντας ταυτόχρονα τους ευεργέτες.
► Με τον πρώτο «Καποδίστρια» καταργήθηκε το δικαίωμα των ανθρώπων που ζουν σε έναν τόπο, σε ένα χωριό, να έχουν αυτοί αποφασιστικό λόγο για το τι θα γίνει στον τόπο τους, καταργήθηκε δηλαδή η Τοπική Αυτοδιοίκηση στη βαθύτερη ουσία της.
Με τον δεύτερο «Καποδίστρια» που έρχεται, οι δημοτικές αρχές θα απομακρυνθούν ακόμα περισσότερο από το λαό. Σε δήμους με 20, 30 και παραπάνω πρώην κοινότητες ο καθένας, θα μπορούν να κάνουν συνδυασμούς μόνο τα κόμματα και μάλιστα μόνο τα μεγάλα κόμματα (στο δήμο της Λευκάδας με 7 κοινότητες, ένας συνδυασμός χρειάζεται περίπου 60 υποψηφίους!) Για ποια δημοκρατία μιλάμε;
► Οι δημοτικές αρχές που θα αναδειχθούν, ενώ θα είναι τελείως ξέμακρες από το λαϊκό έλεγχο, θα είναι απόλυτα εξαρτημένες από τα «κυβερνητικά» κόμματα, που ακολουθώντας νεοφιλελεύθερες κατά το πλείστον πολιτικές, προωθούν και ανοίγουν το δρόμο για να μπει το κεφάλαιο να διαχειριστεί τις, όποιες προκύψουν, αρμοδιότητες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Η «ανάπτυξη» όμως δε γίνεται με διοικητικές αλλαγές. Το θέμα είναι ποιος ελέγχει την αναπτυξιακή διαδικασία, ποιο είναι το αποτέλεσμά της και ποιος ωφελείται. Η ανάπτυξη προς όφελος του λαού δεν είναι θέμα Διοικητικής Δομής αλλά διαφορετικής πολιτικής κατεύθυνσης.

Η συζήτηση
Η συζήτηση που θα προκύψει, μόλις η κυβέρνηση φέρει το σχέδιό της στη δημοσιότητα, δεν πρέπει να πάρει την μορφή ποιος Δήμος θα συνενωθεί με ποιόν, ούτε με ποιους όρους. Πρώτα και κύρια πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα τι είδους παιδεία, τι είδους υγεία και γενικά τι είδους υπηρεσίες θα έχουμε όταν σε καθέναν από τους 400 δήμους θα έχουμε ξεχωριστό καθεστώς γι' αυτές τις υπηρεσίες. Αν μείνουμε μόνο στο τοπικό, γεωγραφικό ζήτημα, στο ποιος καταργείται και ποιος μένει και γιγαντώνεται, τότε οι αντιδράσεις θα είναι μικρές και υποτονικές και κάποιες τουφεκιές θα ριχτούν μόνο για την τιμή των όπλων. Η υπόθεση του «Καποδίστρια» οφείλει και πρέπει να γίνει υπόθεση όλου του λαού. Θεωρώ ότι ένα δημοψήφισμα με το οποίο θα κριθεί συνολικά και ο «Καποδίστριας 1» και ο «Καποδίστριας 2» είναι επιβεβλημένο.

Κατά την προσωπική μου εκτίμηση η συζήτηση για τον βέλτιστο αριθμό των δήμων είναι μια συζήτηση ανούσια και αποπροσανατολιστική ενώ γεννά και πολλά ερωτηματικά για τους πραγματικούς στόχους της προωθούμενης «μεταρρύθμισης»:
Ας δούμε μερικά:

● Ποιος θα ορίσει και με ποια κριτήρια ποιοι δήμοι θα αποτελέσουν μητροπόλεις και ποιοι θα συνενωθούν μαζί τους; Γιατί η ΝΔ που τότε ορκιζόταν ότι θα καταργήσει τον νόμο 2539 του 97, ετοιμάζεται να φέρει νέο Καποδίστρια με ακόμη μικρότερο αριθμό δήμων;
● Γιατί είναι πολλοί οι 1034 σημερινοί δήμοι όταν πριν από τον 1ο Καποδίστρια υπήρχαν πάνω από 6000 δήμοι και κοινότητες;
● Πότε είναι ευκολότερος ο δημοκρατικός έλεγχος και η αποφασιστική παρέμβαση των κατοίκων; Σε δήμους περιορισμένης έκτασης και πληθυσμού ή σε τεράστιες ενότητες που αντικειμενικά τείνουν να ευνοούν την τάση της αντιπροσώπευσης σε σχέση με την τάση της αυτοοργάνωσης των πολιτών; Νομίζω ότι το ζήτημα του μεγέθους είναι καθοριστικό και όχι απλώς τεχνικό στοιχείο, τουλάχιστον για τους οπαδούς της άμεσης δημοκρατίας.
Γιατί στην συζήτηση, που ήδη με ευθύνη της ΚΕΔΚΕ άνοιξε, ο απολογισμός για τον Καποδίστρια που εφαρμόστηκε με τις αναγκαστικές συνενώσεις δεν υπάρχει πουθενά;
Μήπως έγιναν αποτελεσματικότεροι οι δήμοι στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολιτών από τότε μέχρι σήμερα;
Στα μικρότερα χωριά περιορίστηκαν, μέχρις εξαφανίσεως, τα τελευταία ψήγματα τοπικής κοινωνικής συνοχής. Οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν είναι προσβάσιμες από τον μειονεκτούντα – και συνήθως υπερήλικα – πληθυσμό.
♦ Μήπως απετράπη η εγκατάλειψη της υπαίθρου ή αναιρέθηκαν οι περιφερειακές οικονομικές ανισότητες;
Μια σειρά χωριά εξαφανίστηκαν και πραγματικά από τον χάρτη από το 1998 όταν εξαφανίστηκε η διοικητική αυτοτέλεια τους.
♦ Έχουμε ή όχι σήμερα, μια απολύτως αναβαθμισμένη περιφέρεια που ελέγχει απόλυτα και ασφυκτικά τους δήμους ώστε κανείς να μην μπορεί να ξεφύγει από τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές;
♦ Έχουμε ή όχι σήμερα, μια συνεχή μεταφορά αρμοδιοτήτων που μέχρι τότε ήταν αποκλειστικές αρμοδιότητες του κράτους, μεταφορά που ουδέποτε συνοδεύτηκε από την, επιβαλλόμενη από το 102 άρθρο του συντάγματος, μεταφορά πόρων; Μήπως αυτή η συνεχής μεταφορά αρμοδιοτήτων (παιδεία , υγεία , κοινωνική πολιτική) συμβάλλει με καθοριστικό τρόπο στον κατακερματισμό και την εμπορευματοποίησή τους;
Οι τοπικές κοινωνίες θαρρώ δεν υπάρχουν μόνο για να εκλέγουν ένα «δικτατορίσκο» (λόγω δημαρχοκεντρικού συστήματος) κάθε τέσσερα χρόνια. Δεν υπάρχουν για να κυβερνώνται από «μειοψηφίες». Οι διαμαρτυρίες για το αντιδημοκρατικό 42% εκλογής δημάρχων από την πρώτη Κυριακή είτε σταμάτησαν είτε υποβαθμίστηκαν.
Αν πραγματικά θέλουμε «ισχυρή ΤΑ» οφείλουμε να απαιτήσουμε ισχυρή χρηματοδότηση, απόδοση όλων των παρακρατημένων φόρων, αλλά και κατάργηση όλων των διατάξεων που βάζουν εμπόδια στον σχεδιασμό και υλοποίηση έργων σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες του κάθε τόπου.

Υπάρχει μέλλον;
Με αυτή την προϊστορία είναι βέβαιο ότι και ο νέος Καποδίστριας θα σημάνει περαιτέρω περιορισμό δαπανών για τους δήμους από τον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ θα εξωθήσει τις νέες μεγαλύτερες αυτοδιοικητικές μονάδες σε αναζήτηση πόρων, με κυρίαρχο κριτήριο την ανταποδοτικότητα και την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών.
Είναι από τα παραπάνω φανερό, ότι με τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων και την κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, η μεταρρύθμιση στο χώρο της αυτοδιοίκησης θα υπηρετεί, ή θα έχει σαν αποτέλεσμα, την μείωση του κοινωνικού κράτους.
Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι οι νέες «μεταρρυθμίσεις» που προωθούνται θα συμβάλουν στην αύξηση της κερδοφορίας των ιδιωτών.

Δια ταύτα

Βασική αρχή για τη λειτουργία των αποκεντρωμένων θεσμών Αυτοδιοίκησης με διαφάνεια και κοινωνικό έλεγχο είναι:
◘ Η θεσμοθέτηση μορφών συμμετοχής της κοινωνίας των πολιτών (πχ συμμετοχικός προϋπολογισμός) στα κέντρα λήψης των αποφάσεων
◘ Η ουσιαστική πολιτική λειτουργία και αναβάθμιση του ρόλου των Συμβουλίων (Τοπικών, Δημοτικών, Νομαρχιακών, Περιφερειακών) ως κυρίαρχων αντιπροσωπευτικών οργάνων, που βουλεύονται και διευθύνουν τις τοπικές υποθέσεις.
◘ Η ανάδειξή των παραπάνω με απλή αναλογική, για δημοκρατικότερη εκπροσώπηση των κοινωνικών δυνάμεων και ενθάρρυνση συμμετοχής των πολιτών στα όργανα λήψης των αποφάσεων. Η απλή αναλογική θα διευκόλυνε τις αναγκαίες διεργασίες κοινωνικής συναίνεσης, την ανάληψη πολιτικής ευθύνης από διαφορετικές δυνάμεις με τη συμμετοχή τους στα αιρετά όργανα.

Πολύ σύντομα θα πρέπει να αποφασίσουμε εγκαίρως με ποιόν θα πάμε και ποιόν θα αφήσουμε.
Σε ότι με αφορά έχω, από γεννήσεως του «Καποδίστρια 1», ταχθεί με το μέρος των «Μαυρομιχάληδων»…*28/4/2008


* Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης (1800 - 1831) ήταν Φιλικός, αγωνιστής του ΄21 και ένας από τους δολοφόνους του Ιωάννη Καποδίστρια. Γεννήθηκε στη Μάνη και ήταν τριτότοκος γιος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 μαζί με τον θείο του Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη και με την ανοχή των αστυνομικών που τον επιτηρούσαν δολοφόνησε τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο. Αμέσως συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε στις 9 Οκτωβρίου στο Ιτς-Καλέ παρουσία του πατέρα του, Πετρόμπεη, που ήταν εκεί φυλακισμένος.
Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης που ήταν αδερφός του Πετρόμπεη, τραυματίστηκε από τον Κοζώνη, συνοδό του Καποδίστρια, ενώ παράλληλα το εξοργισμένο πλήθος του όρμισε. Αποτελειώθηκε από τον στρατηγό Φωτομαρά που πυροβόλησε από γειτονική κατοικία.

Π Α Ν Ι Δ Α

- Ηντα θα κάνουμε σήμερα; Πάμε να πάρουμε το Μανώλη και να πάμε ίσαμε το Λαγγό για πέρδικες; Εκειά στου Γιαννάκη το πορί είδα οψάργας μια πού σερνε ίσαμε δέκα περδικάκια!
- Δε μπορώ γιατί θυμίζει (1) η αίγα μας κι έπεψέ με ο αφέντης μου να τηνε πάω στον τράο. Άμα δεν τηνε πάω θα μ’ ασβολώσει !
- Και πού ναι η αίγα;
- Εδά θα πάω να τηνε φέρω από τη χαλέπα
- Και να τηνε βρεις θέλεις γη…
- ΄Οι δα μπρε να τηνε βρω θέλει γιατί την έχω κοστεκιάσει.(2)
- Εμένα θυμίζει η γαϊδάρα μου διαόλοι μέσα τζη και δε κατέω ήντα να τηνε κάμω. Πού χετε δεμένο το γάιδαρο σας;
- Στη Λαθουρέ τονε πήγα. Αναθεμάτονε πήγε να με τσουρίσει (3) πάλι σήμερα στο Πρόβαρμα. Μωρέ του σπας απάνω ντου τη χαχαλόβεργα (4) και δεν κουνιέται ! Ετσέ και μυριστεί γαϊδάρα και φορτωμένος νάναι κατέεις πως γλακά;
- Το βράδυ ήντα θα κάνεις;
- Θαρρώ πως θα πάω με τη μάνα μου στο Λαγγό για χοχλιούς.
- Εκειά στη Μεγάλη Στροφή από πάνω είναι γεμάτος ο κόσμος μουρμούρια.(5)
- Διαόλοι μεσαντονε μα δε μ’ αρέσουνε. Καλιά’ χω τσι μεγάλους που γίνουντε και μπουμπουριστοί. (6)
- Καλά, θα τα πούμε αύριο στο σκολειό. Εδιάβασες;
- Μη λες μωρέ μπουνταλές


1. Θυμίζει = έχει διάθεση ζευγαρώματος
2. Κοστεκιάζω, μπουζιάζω = δένω τα πόδια ανά δύο με σχοινί, παράλληλα ή σταυρωτά.
3. Τσουρώ = πέφτω σε κατηφορικό μέρος
4. Χαχαλόβεργα = Ξύλο που στην κορυφή του έχει διχάλα, χρήσιμη για να κρατά το φορτίο του ζώου από τη μια μεριά ώσπου να φορτώσουμε την άλλη.
5. Μουρμούρι = Είδος σαλιγκαριού. Μικρό , καφετί και με λεπτό όστρακο.
6. Μπούμπουρα= Μπρούμυτα. Οι χοχλιοί λέγονται μπουμπουριστοί γιατί τους τηγανίζουμε με το άνοιγμα του οστράκου προς το τηγάνι, δηλαδή μπρούμυτα.

Ένας διάλογος φανταστικός που σήμερα ίσως δεν έχει κανένα νόημα ακόμη και για αυτούς που ζουν στα χωριά. Τα χρόνια όμως της ανέχειας, της απομόνωσης των χωριών, της έλλειψης των τεχνολογικών επιτευγμάτων και της μηχανοκίνητης γεωργίας, το να μιλάς για τα ζώα που συντηρούσες σπίτι σου ήταν εκ των ουκ άνευ.
Τότε τα ζώα ήταν αρωγός σε κάθε προσπάθεια επιβίωσης, φίλος και συμπαραστάτης, εργαλείο και μέσον μεταφορικό, ο θεμέλιος λίθος της γεωργικής οικονομίας και της επιβίωσης του ανθρώπου στο χωριό.
Με τη βοήθειά τους κάθε σπιθαμή γης είχε καλλιεργηθεί ακόμη και η πλέον απρόσιτη, τη στιγμή που σήμερα χερσώνουν τα πάντα ακόμη και τα χωράφια στα οποία φτάνει το τρακτέρ και το σκαπτικό μηχάνημα.
Τότε κάθε σπίτι είχε απαραίτητα:
΄Ενα γάιδαρο, ή στην καλύτερη περίπτωση ένα μουλάρι, για μεταφορικό μέσον, μια αγελάδα σαν τρακτέρ ή αλωνιστική μηχανή, μια κατσίκα για το γάλα, το ανθόγαλο και το τυρί, μια σκρόφα (γουρούνα) για το απαραίτητο κρέας και κότες για τα αυγά.
Ο γάιδαρος πιστός, υπομονετικός και υπάκουος, πάντα δίπλα, πάντα μαζί σε κάθε μέρος που υπήρχε γεωργική εργασία.
Η αγελάδα πέρα από την αναπαραγωγή ήταν χρήσιμη στο όργωμα (δυο μαζί δεμένες σε ζυγό - η μια δανεική - έσερναν το αλέτρι), στο αλώνισμα (γυρνώντας μόνο γύρω – γύρω μέσα στο αλώνι ή σέρνοντας το βολόσυρο) και (σπανίως) για το γάλα της, βλέπετε το αφήναμε στο μοσχαράκι.

Στο χωριό το ζώο ήταν μέρος της οικογένειας και έμενε μαζί της, συνήθως στο κατώι του σπιτιού.
Ο θάνατός του είναι πένθος για την οικογένεια και όχι μόνο.
Στο χωριό μου όποτε πέθαινε ένας γάιδαρος μαζευόταν η γειτονιά και σάρκαζε το γεγονός με αυτοσχέδιες μαντινάδες του τύπου

Εψόφησε ο γάιδαρος οπού τρωγε τα χόρτα
Και δεν θα ξαναπάει μπλιό στου …. την πόρτα.

Εγλάκαγε η …….. και τσούραγε τσι δέτες
Για να τση δώσουν τα άντερα να κάνει καλτσοδέτες.

Την πρώτη μου στιχουργική προσπάθεια την έκαμα σε ένα τέτοιο γεγονός, θα ήμουν περίπου εννέα χρονών.

…Πάρε Μιχάλη μια μπουκιά να φάνε τα παιδιά σου
Ο Γιώργος σου κι ο Γιάννης σου κι όλη η οικογένειά σου.
Για τη Γεωργία έκοψα ξεχωριστή μερίδα
Γιατί με παρηγόραγε στο δρόμο η κακομοίρα…


Βεβαίως στα παιδικά μου χρόνια η βία απέναντι στα ζώα ήταν μέρος της ζωής μας. Μιλάμε για τα ζώα που δεν θεωρούσαμε χρήσιμα. Π. χ πιάναμε ένα βατράχι και του βάζαμε ένα αναμμένο τσιγάρο στο στόμα. Αυτό δεν μπορούσε να εκπνεύσει τράβαγε καπνό ώσπου … έσκαγε. Ναι πιστέψτε το. Έκανε μπαμ !
Πιάναμε στο ποτάμι τα καβούρια, τους σπάζαμε τις δαγκάνες και τα ξαναρίχναμε μέσα στο νερό.
Χαλάγαμε τις φωλιές των πουλιών παίρνοντας τα αυγά ή τα μικρά πουλάκια τα οποία προφανώς δεν άντεχαν τις κακουχίες στις οποίες τα υποβάλαμε.
Περιμέναμε με λαχτάρα το μουνούχισμα (ευνουχισμό) των μικρών γουρουνιών για να πάρουμε τα α….. του για μεζέ στο σπίτι ή αν έσφαζαν ένα γουρούνι μαλώναμε ποιος θα πάρει τη φούσκα του (ουροδόχο κύστη) για να την κάνει μπαλόνι και να παίξει. (Βλέπετε ήταν το μόνο μπαλόνι που ξέραμε).
Είναι ατελείωτες οι ιστορίες που θυμούμαι με ζώα και, πιστέψτε με, τις θυμούμαι με νοσταλγία. Κάποια άλλη φορά, να σαν τέτοιες ημέρες, που δεν θα έχω διάθεση για γκρίνιες , και λόγω ημερών ασφαλώς, θα σας ξεδιπλώσω τις αναμνήσεις μου.
Φαντάζομαι πως οι αναγνώστες, της ηλικίας μου και όχι μόνο, θα βρουν την ευκαιρία να θυμηθούν, να νοσταλγήσουν και να γυρίσουν σε χρόνια αγνά, σε ημέρες «γεμάτες» και σε μια φύση σχεδόν παρθένα.
Να μυρίσουν ξανά άρωμα Άνοιξης και Φθινόπωρου που τόσο έχουν λείψει από την «καταστροφική» εποχή μας.
22/4/2008
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ (με όποια σημασία της δίδει ο καθένας).