ΕΧΩ ΑΓΩΝΑ ΑΥΡΙΟ

Ζούμε σε μια παράξενη εποχή. Δεν ξέρω αν ζούμε το τέλος της Ιστορίας, δεν ξέρω αν ζούμε μια νέα αρχή της, συγχωρείστε με μα παραμένω «εν πλήρει συγχίσει».
Προσπαθώ να σκεφτώ και να αναλύσω τα γεγονότα μα, ή δεν με βοηθά το μυαλό μου ή τα πράγματα είναι αλλόκοτα. Μου έμαθαν από το σχολείο το νόημα της Δημοκρατίας, μου μίλησαν για τον Κλεισθένη και τον Περικλή, έμαθα διαβάζοντας για την ιστορική μετεξέλιξή της μα, φοβάμαι πως τσάμπα τα μάθαινα όλα αυτά.
Σήμερα κάτι άλλο ψελλίζουν οι πολλοί, δίδεται άλλο νόημα σε λέξεις που χιλιάδες χρόνια ο κόσμος τις ήξερε αλλιώς. Όλοι, αφέντες και δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί, πολεμοκάπηλοι και ειρηνιστές, δογματικοί και αναθεωρητές, φασίστες και αναρχικοί, μιλούν στο όνομα της έρμης της δημοκρατίας. Αν την προσωποποιούσαμε θα ήταν η μεγαλύτερη «πόρνη» στους αιώνες των αιώνων. Δεν είναι αστείο. Είναι τραγικό.
Σήμερα κάποιοι μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης με λόγια τρυφερά, την ίδια ώρα που όντας κυβέρνηση έκαναν ή κάνουν τα πάντα για να τη βάλουν στη γωνία. Κάποιοι μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης ως «πάτρωνες» ή ως ιδιοκτήτες, κάποιοι την διεκδικούν «κληρονομικώ δικαίω» και κάποιοι τρίτοι προσπαθούν να παίξουν το ρόλο του μελλοντικού εραστή, γιατί πολύ την αγάπησαν…
Δημοκρατία, ελευθερία, παιδεία, εργατική τάξη, ελπίδα, προσδοκία, κ. λ π , εν τέλει όλες οι ιστορικά και κοινωνικά βιασθείσες έννοιες είναι γένους θηλυκού…
Ζούμε σε μια παράξενη εποχή. Συντηρητικοί μιλούν για τα προβλήματα του κοσμάκη σε μια γλώσσα που ποτέ δεν ψέλλισαν στην έως τώρα ζωή τους, σοσιαλιστές- τάχα- μιλάνε για ιδιωτικό κεφάλαιο και προσφέρουν γη και ύδωρ στα μεγάλα συμφέροντα, βουλεύονται ιδιωτικές εταιρείες προωθώντας νομοσχέδια, κάνουμε εκλογές για να βγάλουμε το σίγουρο και ήδη βγαλμένο και όλα αυτά βαφτίζονται όραμα, νέο, αλλαγή και δεν ξέρω πως αλλιώς.
Ο δικομματισμός βρίσκεται στο απόγειό του, οι διάφοροι « Μαυρογιαλούροι» βρίσκονται στο προσκήνιο και λειτουργούν δίχως αιδώ, η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση θα μας μεταλλάξει σιγά - σιγά σε ρομπότ όπως έχει μεταλλάξει και τα τρόφιμά μας. Κεκτημένα χρόνων που κατακτήθηκαν με αγώνες και πολύ αίμα από τους εργαζόμενους αμφισβητούνται, η απασχόληση χάνει το νόημά της με τους «απασχολίσιμους» πια, η ασφάλιση και η σιγουριά μετατρέπεται σε ανασφάλιστη εργασία, τα όρια ηλικίας μεγαλώνουν συνεχώς και η σύνταξη χάνεται στον μακρινό ορίζοντα, κανένας δεν είναι σίγουρος για τίποτα, το αύριο είναι αβέβαιο και θολό.
Σε όλα αυτά τι άραγε μπορούμε να αντιτάξουμε; Δυο λέξεις μου έρχονται στο μυαλό. ΕΝΟΤΗΤΑ και ΑΓΩΝΑΣ. Να κρατήσουμε το μυαλό μας στη θέση του, να μην παρασυρθούμε από την εποχή, να διατηρήσουμε τις αντιστάσεις μας όσο αντέχουμε και αντέχουμε πολύ. Να βρούμε δρόμους επικοινωνίας και κρατώντας στη γωνία τις όποιες διαφορές μας να βάλουμε στόχους κοινούς, να αντιπαλέψουμε τη λαίλαπα που έρχεται αν δεν είναι ήδη μπροστά μας.

Να πάρουμε μαζί μας νερό. Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία.

Να πάρουμε μαζί μας μόνο τα κοινά μας στοιχεία, τις κοινές μας καταβολές και αρχές, τις κοινές μας ελπίδες και οράματα και να προσπαθήσουμε, όντας διαφορετικοί, να πετύχουμε τον κοινό μας στόχο που δεν είναι άλλος από την επιβίωσή μας και δεν εννοώ την πολιτική μα την ουσιαστική.

Μου είναι αδιανόητο το γεγονός πως τα εργατικά κέντρα δεν στελεχώνονται από όλους τους εργαζόμενους μα τα περισσότερα έχουν γίνει φέουδα και τσιφλίκια των παρατάξεων που κάθε φορά τα διοικούν. Μου είναι αδιανόητο να σκέφτομαι πως ο δικομματισμός εξακολουθεί να ψηφίζεται από χιλιάδες υποαπασχολούμενους, από ανέργους, από αγρότες, από όλους αυτούς που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από την πολιτική των κομμάτων που ψηφίζουν. Είναι μαζοχισμός; Είναι τρέλα; Είναι παράκρουση και παράνοια; Η μήπως κάπου αλλού δεν υπάρχουν τα αναγκαία συστατικά που θα τους πείσουν να ξεφύγουν; Μήπως κάπου ψάχνουν απεγνωσμένα ένα όραμα και δεν το βρίσκουν;
Τολμώ να πω πως φταίμε όλοι εμείς οι λεγόμενοι προοδευτικοί, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Δεν γίνεται να φταίνε πάντα οι άλλοι. Ας ψάξουμε βαθιά μέσα μας, ας παραμερίσουμε τη φιλάρεσκη «αυτάρκειά μας» και ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα.

Έχουμε αγώνες μπροστά μας. Για το τριανταπεντάωρο, τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, τους αγρότες και τα προϊόντα μας, το περιβάλλον και την υγεία των παιδιών μας, για, για, για … Για να μην για ξεπουληθούν και καταστραφούν τα πάντα στο όνομα των μεγάλων συμφερόντων, για να μη νοιώθουμε εμιγκρέδες στον τόπο μας, για να πάψουμε να είμαστε αναλώσιμοι, για να αλλάξουμε τον τόπο προς το συμφέρον των πολλών και μικρών και όχι το κέρδος των λίγων.
Μας έριξαν στην απελπισία και μας έσπρωξαν όλους στα τυχερά παιχνίδια. Το κράτος έχει χρόνια τώρα μετατραπεί σε σπόνσορα πουλώντας ελπίδα μέσα από τον τζόγο και όραμα μέσα από τα προσδοκώμενα εύκολα κέρδη. Ας παίξουμε στο χωράφι τους και ας απαντήσει ο κάθε ένας από εμάς με ένα δικό τους διαφημιστικό σλόγκαν κάνοντάς το συνείδηση ζωής.
Έχω αγώνα αύριο.
Οκτώβρης 2005