Το σύστημα υγείας είναι τοις πάσι γνωστό ότι πάσχει στη χώρα μας. Στον τόπο μας ειδικότερα νοσεί βαριά. Το Νοσοκομείο μας έχει τα κακά του χάλια, τα Κέντρα Υγείας έχουν κατεβάσει ρολά και τα Αγροτικά Ιατρεία είναι για να συνταγογραφούν … ασπιρίνες (χωρίς βεβαίως ευθύνη των αγροτικών γιατρών).
Οι συνθήκες δουλειάς των εργαζομένων στο νοσοκομείο είναι από δύσκολες έως απαράδεκτες. Στριμώχνονται όλο και περισσότερο, τα γραφεία που κάποτε είχαν κάποιο χώρο κατάντησαν … καμπίνες (για να μην πω καμπινέδες και παρεξηγηθώ) και τα δωμάτια των ασθενών όλο και χειροτερεύουν. Ο σεισμός πιθανόν να μην κατάντησε το κτίριο ακατοίκητο μα προφανώς το επιβάρυνε αρκετά. Άλλωστε είναι παλιό και τα μπετόν προφανέστατα περιέχουν άμμο από τη θάλασσα άρα η διάβρωση είναι δεδομένη.
Χρειαζόμαστε λοιπόν νέο σύγχρονο νοσοκομείο. Ο προηγούμενος Υπουργός υποσχέθηκε χρηματοδότηση για την κατασκευή του με την προϋπόθεση … άκουσον – άκουσον να υπάρχει οικόπεδο. Δηλαδή θα σας δώσω π. χ εκατό εκατομμύρια για το νοσοκομείο μα δεν έχω τρία εκατομμύρια για το οικόπεδο. Δεν την καταλαβαίνω αυτή τη λογική. Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως με αυτή την προϋπόθεση το νέο νοσοκομείο θα γίνει γεφύρι της Άρτας και, για να μπούμε στα δικά μας, ΧΥΤΑ στη Λευκάδα… Εν τω μεταξύ οι διάφοροι παράγοντες, στηριζόμενοι σε αυτή την ανάγκη του τόπου, συναγωνίζονται σε υποσχέσεις, σε λύσεις που έχουν δρομολογηθεί «κατόπιν ενεργειών μας», σε σίγουρα χρονοδιαγράμματα, βάλτε να έχετε…
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι κάποιες συμπεριφορές και σε αυτές θα αναφερθώ. Λέγαμε λοιπόν ότι οι εργαζόμενοι δουλεύουν κάτω από απαράδεκτες συνθήκες και η όποια καλή λειτουργία του νοσοκομείου οφείλεται ασφαλώς στον πατριωτισμό τους. Δεν είναι αλήθεια μια εύκολη δουλειά. Θέλει αντοχή, θέλει συκώτι γερό, στομάχι ατσαλένιο, νεύρα λάστιχα. Ο πόνος δεν συνηθίζεται , ας είναι ξένος, ο θάνατος δεν αντέχεται, το αίμα προκαλεί ανακατωσούρα, το βαριά τραυματισμένο δεν τον αντικρίζεις εύκολα πόσο μάλλον να πρέπει να τον περιποιηθείς. Ελάτε για μια μέρα στη θέση των εργαζομένων φανταστείτε τις αντιδράσεις σας. Είναι δεδομένη λοιπόν η ευαισθησία τους.
Πώς λοιπόν πρέπει να τους αντιμετωπίσεις ως διοίκηση όταν βλέπεις ότι οι συνθήκες εργασίας είναι δύσκολες, οι μισθοί χαμηλοί, τα μέσα ελάχιστα και παρ όλα αυτά ισχυρίζεσαι πως το νοσοκομείο λειτουργεί καλά; Ασφαλώς όχι με στρατιωτικό νόμο, ασφαλώς όχι με προσβολές και υποτίμηση, ασφαλώς όχι με «αποφασίζομεν και διατάζομεν».
Πρέπει να ακουμπήσεις στο φιλότιμό τους, στην ανθρωπιά τους. Πρέπει να ξεπερνάς τα όποια προβλήματα με διάλογο και κατανόηση, πρέπει να προσπαθείς να τους κάνεις τις συνθήκες δουλειάς περισσότερο ανθρώπινες.
Εκτός αν βαυκαλίζεσαι πως επί διοικήσεώς σου όλα είναι τέλεια, εκτός αν δεν βλέπεις ή δεν θέλεις να δεις πέρα από τη μύτη σου.
Το πρόβλημα βεβαίως είναι γενικότερο και κατ εξοχήν πολιτικό. Είναι ο τρόπος διορισμού των διευθυντών από τη μικρότερη υπηρεσία έως τη μεγαλύτερη. Δεν είναι δυνατόν χρόνια τώρα να διορίζονται σε θέσεις κλειδιά κατά σύστημα αποτυχημένοι πολιτευτές ή τα κομματικά μας παιδιά μόνο και μόνο γιατί τα κυβερνώντα κόμματα πρέπει να κρατήσουν κάποιες εσωκομματικές ισορροπίες. Δεν είναι δυνατόν να τοποθετείς κάποιον «ελαφρά τη καρδία» διοικητή οπουδήποτε αν δεν είσαι σίγουρος ότι μπορεί και να διοικήσει. Είμαι της γνώμης ότι πριν την τοποθέτηση κάποιου σε νευραλγικό πόστο πρέπει να περνά από επιτροπή (αδέσμευτη και ανεξάρτητη) ψυχολόγων. Πρέπει να υπάρχει βεβαίωση ψυχικής υγείας και εσωτερικής ισορροπίας, εκτός φυσικά των τυπικών προσόντων που πρέπει να είναι σχετικά με το αντικείμενο διοίκησης.
Το να έχεις τα πολιτικά μέσα σήμερα και να τοποθετείσαι διοικητής σε οποιαδήποτε υπηρεσία δεν σημαίνει πως αυτομάτως έγινες και κάποιος. Δεν σημαίνει ότι έχεις ντε και καλά κάποια αξία - όχι ότι αποκλείεται κιόλας – γιατί δυστυχώς στις μέρες μας η αξιοκρατία εξακολουθεί να είναι ζητούμενο. Αν λοιπόν είσαι κομπλεξικός, αν δεν πιστεύεις στον εαυτό σου, αν μια ζωή ζητούσες επιβεβαίωση και ξαφνικά σε τοποθετούν πρώτο κάπου, έ! τότε κάπως περίεργα θα αντιδράσεις. Θα πιστέψεις ότι ξαφνικά έγινες Μέγας Ναπολέοντας, θα βάλεις το χέρι στη μέση και … θα τα κάνεις μπάχαλο.
Γράφω γενικά και δεν συνδυάζω τα παραπάνω με τη συμπεριφορά του διοικητή του νοσοκομείου. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, μπορεί να είναι ο ικανότερος του κόσμου, μπορεί κάπου να έχει δίκιο αλλά στην προσπάθειά του να διορθώσει κάποια πράγματα να έχασε το μέτρο. Σε κάθε περίπτωση οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο δεν είναι αδίκως αναστατωμένοι, δεν διαμαρτύρονται χωρίς λόγο και, αν κρίνουμε από το παρελθόν, δεν έχουν αντιδράσει έτσι για καμιά προηγούμενη διοίκηση άρα εξ αντικειμένου…
Ψυχραιμία λοιπόν και σύνεση χρειάζεται. Γιατί άλλο είναι να είσαι καταπιεσμένος εργαζόμενος σε μια οποιαδήποτε υπηρεσία και άλλο εργαζόμενος στο νευραλγικό πόστο της υγείας, εκεί που η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου είναι και θέμα ψυχραιμίας και εσωτερικής ηρεμίας.2/6/2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου