ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Το αποτέλεσμα των εκλογών που πέρασαν ήταν λίγο ή πολύ αναμενόμενο. Το ΠΑΣΟΚ κούρασε τον κόσμο με τόσα χρόνια διακυβέρνησης, η αλλαγή ήταν επιβεβλημένη και τα κόλπα της τελευταίας στιγμής δεν έπιασαν τόπο. Η ΝΔ στην κυβέρνηση λοιπόν και νάμαστε πάλι από την αρχή να προετοιμαζόμαστε για αγώνες ενάντια στο κράτος της καταπίεσης, της αναλγησίας, των κοινωνικών προβλημάτων, της ανεργίας και της ανέχειας. Ένα κράτος που όσο και να θέλει η κυβέρνηση, όσο καλή διάθεση και να δείξει είναι πολύ δύσκολο να καταφέρει να το φέρει στα ίσα του δεδομένου ότι τα ελλείμματα είναι μεγάλα, οι υποχρεώσεις πολλές, οι καθυστερήσεις τεράστιες και οι προσδοκίες που δημιούργησε η προεκλογική περίοδος τέτοιες που είναι αδύνατον να ικανοποιηθούν. Δεν προλάβαμε να συνειδητοποιήσουμε την αλλαγή και τα δυο μεγάλα κόμματα συμφώνησαν ήδη, προς επιβεβαίωση των θέσεων της Αριστεράς πως οι πολιτικές τους δεν διαφέρουν, να φέρουν το ΝΑΤΟ – βλέπε
Η. Π. Α – να μας προστατεύσει από την τρομοκρατία κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων. Πάει να πει θα βάλουν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα ή αλλιώς δείχνουν τον επόμενο στόχο της τρομοκρατίας. Παραχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα στο ΝΑΤΟ και στους Αμερικανούς και στο όνομα της τρομοκρατίας βάζουν δραγάτη πάνω από τα κεφάλια όλων μας για να νοιώθουμε ξένοι στην ίδια μας τη χώρα.
Ας επανέλθουμε όμως στα των εκλογών. Η προεκλογική περίοδος που πέρασε θα μείνει στην ιστορία σαν η μεγαλύτερη σε διάρκεια και εκπλήξεις προεκλογική περίοδος. Ένα απερχόμενο κόμμα – καθεστώς, στην προσπάθειά του να αντιστρέψει το κλίμα, κατάφυγε σε αλλαγή ηγέτη την τελευταία στιγμή ο οποίος αντιμετωπίστηκε περίπου ως Μεσσίας από τους απογοητευμένους οπαδούς. Είναι περίεργο και αγγίζει τα όρια της παράνοιας αυτό που συνέβη. Ένας κόσμος κουμπωμένος, σιωπηλός, ένοχος κατά την αίσθησή του, ένας κόσμος απογοητευμένος, προδομένος, χωρίς πίστη και διέξοδο, ξαφνικά, σαν να ανακάλυψε το φως το αληθινό αναθάρρησε στη θέα του νέου ηγέτη, πέταξε στο καλάθι των αχρήστων το «ισχυρό» έως πρότινος χαρτί του και ντύθηκε με τα νέα ρούχα της ελπίδας. Έτρεξε ομαδικά να ψηφίσει και να εκλέξει τον ήδη διορισμένο – μένει να μάθουμε από πού – ηγέτη, σε μια παιδαριώδη επίφαση δημοκρατικότητας ξεσήκωσε γέρους, γριές, ανήμπορους, αμούστακα παιδιά και μετανάστες για να μεγαλώσει τον αριθμό των ασπαζόμενων την χείρα του νέου ηγεμόνα και την άλλη ημέρα… Την άλλη ημέρα ο νέος ηγεμόνας, με το δικαίωμα που του έδωσε η ομαδική ψήφος και αγνοώντας επιδεικτικά τις δημοκρατικές διαδικασίες, έφερε στην παράταξή του δυο άσπονδους εχθρούς ως νέους φίλους την ίδια ώρα που οι οπαδοί του κατακεραύνωναν την πολιτική που οι νέοι φίλοι υπερασπίστηκαν κατά τη διάρκεια της υπουργικής τους θητείας ως αντίπαλοι ! Παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Πάνε τα άλλοθι, πάει η στρατηγική κατά της επαράτου δεξιάς, πάνε τα συνθήματα και ο άρτι ενθουσιασμένος κόσμος ξαναμούδιασε.
Η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου λοιπόν κατέρρευσε. Το σκληρό ΡΟΚ του μαιτρ του είδους Λαλιώτη ήταν αδύνατο να πιάσει τόπο και το μόνο που έμενε ήταν να στριμώξουν την Αριστερά στη γωνία αφαιρώντας της με κάθε τρόπο τους λίγους ψήφους που είχε. Η νέα τακτική λεγόταν τηλέφωνο. Τις τελευταίες ημέρες ένα πρωτόγνωρο κύμα τηλεφωνημάτων σε κάθε σπίτι ωθούσε τους πολίτες να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ γιατί κινδυνεύει δήθεν η «Δημοκρατική Παράταξη». Σε πια σπίτια όμως γινόταν τα τηλεφωνήματα; Σε σπίτια Αριστερών κυρίως. Που βρήκαν τα τηλέφωνα και προπαντός πως ήξεραν ποιοι είναι αυτοί που ψηφίζουν Αριστερά; Γιατί σε μέλη του Συνασπισμού έλεγαν πως τάχα ο Συνασπισμός δεν μπαίνει στη Βουλή, ενώ αντίθετα μπαίνει το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, και να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ; Πως ήξεραν ποια είναι τα μέλη του Συνασπισμού; Αυτό θυμίζει άγριο φακέλωμα και καθεστωτικής αντίληψης συμπεριφορές που δεν περιποιούν τιμή σε κανένα.
Η Αριστερά παρ’ όλα αυτά άντεξε. Κέρδισε ξανά τα ποσοστά της τσιμπώντας και κάτι παραπάνω, έβαλε δυο κόμματα στη Βουλή και ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο που βεβαίως δεν έρχεται μόνο του, δεν έρχεται περιμένοντας μα με συντονισμένες προσπάθειες όλων των Αριστερών ανθρώπων, με κοινές πολιτικές, με ενότητα και κοινούς αγώνες. Ένα αύριο που δεν έρχεται με συμπεριφορές εχθρότητας και αντιπαλότητας μεταξύ των δύο κυρίων κομμάτων, Κ. Κ. Ε και ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με ευθύνη κυρίως του πρώτου, που την προηγούμενη περίοδο είδε σαν κύριο αντίπαλο τον ΣΥΝ σε σημείο που η αντιπαλότητα αυτή κυριάρχησε στα πανό, στα ταμπλό, στα φυλλάδια και στις ομιλίες. Η μιζέρια της Αριστεράς σε όλο της το μεγαλείο λέγεται ηγεμονισμός και μικρομεγαλισμός. Αντί για προσπάθεια δημιουργίας ενός ισχυρού πόλου, αντί για προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν στα χρόνια που πέρασαν κοιτάζει το κάθε κόμμα το μαγαζάκι του και προσπαθεί να το μεγαλώσει από μόνο του την ίδια ώρα που δίπλα του αναπτύσσονται τεράστιες επιχειρήσεις έτοιμες να σαρώσουν τα πάντα.
Δεν είναι περίεργο και προβληματικό το ότι σε τούτες τις εκλογές οι απογοητευμένοι αριστεροί οι εγκλωβισμένοι στο ΠΑΣΟΚ μάλλον δεν ψήφισαν Αριστερά αλλά ΝΔ;
Δεν είναι περίεργο και απογοητευτικό το γεγονός της χαμηλής συσπείρωσης της Αριστεράς (περισσότερο σε ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ );
Δεν είναι περίεργο και απογοητευτικό το γεγονός ότι κάποιοι πρώην αριστεροί γονατίζουν και προσφέρουν γη και ύδωρ στον νέο ηγεμόνα;
Δεν φτάνει να λέμε πως φταίνε οι άλλοι. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι. Φταίμε πρωτίστως εμείς για το κατάντημά μας. Έχουμε μια περίεργη αυτάρκεια, αυτοϊκανοποιούμαστε, πανηγυρίζουμε για τα ποσοστά μας και δεν καταλαβαίνουμε πως δυστυχώς έχουμε ημερομηνία λήξης με τα μυαλά που κουβαλάμε. Πως είναι δυνατόν να θριαμβολογούμε γιατί τσιμπήσαμε κάποια δέκατα στα ποσοστά μας σε μια περίοδο που η πολιτική μας πρόταση έπρεπε να κυριαρχεί γιατί δικαιώθηκε, την ίδια ώρα που οι αγώνες μας έπρεπε να καρπίσουν γιατί και σωστοί ήταν και συνεχείς;

Απρίλης 2004