ΠΡΟΣΕΞΕ, ΜΗ ΧΤΥΠΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΜΠΑΡΜΠΑ !

Περπατούσα βραδάκι στον δρόμο και προσπέρασα κάποια νεαρά παιδιά. Μαζί τους ένα κορίτσι με ποδήλατο ξεκινούσε μόλις να φύγει. Τότε άκουσα τη συμβουλή (στο κορίτσι) ενός από τους νεαρούς.
- Πρόσεξε, μη χτυπήσεις τον μπάρμπα !
Ξαφνιάστηκα και γύρισα να κοιτάξω ποιόν μπάρμπα εννοούσε ο νεαρός μα δεν είδα κανέναν άλλο εκεί γύρω. Εγώ ήμουν λοιπόν ο μπάρμπας, ποιος άλλος! Γέλασα και συνέχισα τον δρόμο μου. Από τότε όμως μια πρόταση στριφογυρίζει στο μυαλό μου.
- Πρόσεξε, μη χτυπήσεις τον μπάρμπα !
Μεγάλωσα χωρίς να το καταλάβω. Μεγάλωσα στα μάτια των άλλων γιατί τούτο το μεγάλωμα μόνο οι άλλοι το διαπιστώνουν. Σε ότι με αφορά αισθάνομαι σαν να μην πέρασε τόσος καιρός από πάνω μου. Σαν να είμαι ακόμη μικρός και στο πνεύμα και στο σώμα.. Βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν (η κόρη μου έγινε γυναίκα, ο γιος μου κοτζάμ άντρας ίσαμε εκεί πάνω και ο μικρός πάει κιόλας Γ Δημοτικού) μα χρόνια τώρα παρακολουθώντας την ανάπτυξή τους θεωρώ πως μόνο αυτά μεγαλώνουν και ότι εγώ έχω μπει στην κατάψυξη και παραμένω ο ίδιος.
Το ίδιο φαντάζομαι θα αισθάνεται κάθε άνθρωπος που έχει περάσει ή έχει φτάσει κοντά στα … ήντα.

Ώσπου ένα βραδάκι ακούς: -Πρόσεξε μη κτυπήσεις τον μπάρμπα !
Αυτομάτως περνά από το μυαλό σου όλη σου η ζωή και διαπιστώνεις πως βρε αδελφέ όπου νάνε θα αποκτήσεις εγγόνια, ίσως υπό ορισμένες προϋποθέσεις να τα είχες κιόλας αποκτήσει, και πως στον ίδιο παρονομαστή είναι οι φίλοι και οι γνωστοί σου. Διαπιστώνεις πως κάποιοι από τους κοντινούς ή μακρινούς φίλους έχουν χαθεί, μερικοί δυστυχώς για πάντα, πως δεν έχεις πια γονείς, πως θείοι και θείες μειώνονται δραματικά, πως γύρω σου κυκλοφορεί ο θάνατος και η αρρώστια και …
Και εσύ εξακολουθείς να αισθάνεσαι νέος, έτοιμος για περιπέτειες. Σαν την αλεπού όσα δεν φτάνεις τα κάνεις κρεμαστάρια, γιατί οι περιπέτειες θέλουν περισσότερους από ένα και δεν είναι εύκολο να βρεις συνεταίρο για αυτές, άσε που δεν καταλαβαίνεις γιατί οι άλλοι δεν σε ακολουθούν και τους θεωρείς ή μεγάλους ή δειλούς μέχρι να μάθεις πως είναι μικρότεροί σου. Βλέπεις νέες γυναίκες σαν τα κρύα νερά και …αφηνιάζεις. Κορδώνεσαι, ρουφάς το στομάχι, προσφέρεις το καλύτερό σου χαμόγελο, ονειρεύεσαι, μα ο πληθυντικός σε σκοτώνει, η συγκαταβατική κατανόηση σε αποτελειώνει προσωρινά μέχρι την επόμενη όμορφη που θα συναντήσεις…
Βλέπεις τον εβδομηντάρη ή ογδοντάρη και τον κατατάσσεις αμέσως στους ετοιμοθάνατους χωρίς να κάνεις τον κόπο να σκεφτείς ή να ρωτήσεις πώς αισθάνεται ο ίδιος, τι όνειρα, γιατί όχι, έχει ακόμη. Δεν καταλαβαίνεις σε αυτόν αυτά που οι νεότεροι θέλεις να καταλάβουν σε σένα.

Ώσπου να ακούσεις ένα βραδάκι: -Πρόσεξε μη χτυπήσεις τον μπάρμπα.

Γιατί, νάνε καλά το παιδί που το είπε, από τότε αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά και να βλέπεις διαφορετικά τους πάντες και τα πάντα. Να βλέπεις ότι τα κορίτσια θέλουν νέους, ότι οι ηλικιωμένοι, οι μεγαλύτεροί σου, μπορεί να αισθάνονται σαν και σένα άρα δεν έχεις δικαίωμα να τους αντιμετωπίζεις σαν … ετοιμοθάνατους, να μετράς και την τελευταία στιγμή σαν χρήσιμη και δημιουργική. Να πεισμώνεις και να πολλαπλασιάζεις τα όνειρά σου και τη δραστηριότητά σου σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και να χαίρεσαι τα μικρά και τα αληθινά.
Γιατί μόνο τότε διαπιστώνεις, όσο κι αν το σκεφτόσουν πάντα, πως στα μάτια των άλλων είσαι μεγάλος. Τότε θυμάσαι τα νεανικά σου χρόνια και το πώς έβλεπες τότε τους ανθρώπους της τωρινής σου ηλικίας.
Τότε συνειδητοποιείς αυτό που λένε χάσμα γενεών και σου έρχονται στο μυαλό όλοι οι καυγάδες με τα παιδιά σου για πράγματα που δεν καταλαβαίνεις μα που αυτά επιθυμούν και πράττουν. Και… ή κατανοείς τη θέση και την ηλικία σου κάνοντας στην άκρη ή πεισμώνεις και προσπαθείς να έρθεις στη θέση των νέων και να τους κατανοήσεις με αποτελέσματα, τις περισσότερες φορές, αστεία.
Γιατί μόνο τότε συνειδητοποιείς πως πρέπει κάθε άνθρωπος να χαίρεται την ηλικία του, να συμφιλιώνεται με αυτήν και να προσπαθεί να τη ζήσει όπως πρέπει πραγματικά με τις δικές της χαρές και τρόπους. Γιατί όλες οι ηλικίες έχουν τις χαρές τους αρκεί να τις ανακαλύψεις και να είσαι έτοιμος να τις ζήσεις.
Γιατί θα είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τα αρθριτικά, την πίεση, την ουρία, τους ρευματισμούς κ.λ.π που έρχονται, αν δεν έχουν έρθει ήδη, σαν συνοδούς σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, που κανείς δεν ξέρει πόσο μακρύς θα είναι, χωρίς να βαρυγκωμάς.
Γιατί τότε βρε αδερφέ θα διπλασιάζεται η κάθε χαρά σου, θα βλέπεις καθαρά παρά την… πρεσβυωπία σου και θα προσπαθείς να κάνεις όνειρα για το δικό σου μέλλον, όχι μόνο των παιδιών σου.
Γιατί τότε μόνο θα αρχίσεις να ζεις πραγματικά.
22/10/2004