Όνειρο απατηλό
Έχει περάσει ένας περίπου μήνας από τότε που στη Λευκάδα εμφανίστηκαν οι περίφημοι μπλε κάδοι της Ανακύκλωσης. Ένα όνειρο χρόνων, μια επίπονη προσπάθεια λίγων ανθρώπων, έπαιρνε επιτέλους σάρκα και οστά.
Δυστυχώς όμως αποδείχτηκε ότι αυτοί που θέλουν να διαχειρίζονται τις τύχες τούτου του τόπου, δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον του, και αμφιβάλλω πολύ αν ενδιαφέρονται και για το παρόν του.
Είναι λίγοι; Είναι αδιάφοροι; Είναι ταγμένοι αλλού; Θα σας γελάσω. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει και δυστυχώς είναι άσχημο.
Οι αιτίες πολλές μα θα σταθώ σε πέντε, έξι, για να καταλάβετε του λόγου το αληθές.
α) Εσείς μάθατε για την Ανακύκλωση;
Πήρατε σπίτι σας ενημερωτικό φυλλάδιο και την ειδική τσάντα; Είχατε μια άλλης μορφής ενημέρωση; Σας χτύπησαν άνθρωποι την πόρτα για να σας μιλήσουν για την σπουδαιότητα της προστασίας του περιβάλλοντος; Σας μίλησε κανείς για την ανάγκη πρόληψης, ελαχιστοποίησης, επαναχρησιμοποίησης και ανακύκλωσης των απορριμμάτων; Σπίτι μου όχι, ούτε και σε κανένα σπίτι στη γειτονιά μου. Ακούω από πολλούς συμπολίτες, που ζουν σε διαφορετικά μέρη της πόλης, για τα τοπικά διαμερίσματα δεν το συζητώ, ότι ούτε και αυτοί έχουν ενημερωθεί.
β) Πόσοι έχετε δει το κανονικό απορριμματοφόρο του δήμου να αδειάζει τους μπλε κάδους με προορισμό τη χωματερή;
Πολλοί, από ότι ξέρω και μου έχει καταγγελθεί. Τοπική εφημερίδα άλλωστε (ο Λευκαδίτικος Λόγος) είχε προ καιρού μια πρωτοσέλιδη φωτογραφία ενός τέτοιου συμβάντος. Οι δικαιολογίες τύπου «είχαν κανονικά σκουπίδια μέσα» είναι το λιγότερο αστείες…
γ) Έχετε στη γειτονιά σας κάδο ανακύκλωσης;
Έχετε δει σε καίρια σημεία της πόλης παρόμοιους κάδους; Στα τουριστικά καταστήματα, στις παραλίες, στα σημεία αιχμής, σε μαγαζιά που παράγουν ανακυκλώσιμα υλικά; Φοβάμαι πως όχι. Από τον κάδο του Δημαρχείου π. χ ο επόμενος είναι στο παλιό ΚΤΕΛ! Μιλάμε τώρα για μια παραλία με δεκάδες μαγαζιά που παράγουν ανακυκλώσιμα έτσι;
Όλο και περισσότεροι παραπονιέστε πως είναι μακριά σας ο μπλε κάδος και δεν μπορείτε να πάτε να πετάξετε τα ανακυκλώσιμα. (Άρα τα ρίχνετε, κακώς, στον κοντινό σας κανονικό κάδο!)
δ) Τα χωριά δεν παράγουν σκουπίδια; Ασφαλώς και ναι. Τότε γιατί δεν έχουν κάδους ανακύκλωσης; Γιατί δεν έχουν ενημέρωση; Γιατί, το πάω παρακάτω, δεν γίνεται προσπάθεια ενημέρωσης και για την κομποστοποίηση; (Το ξέρω είμαι άρρωστος …)
ε) Τα σκουπίδια, τα περισσότερα ανακυκλώσιμα, γιατί δεν έχουν μαζευτεί ακόμη από τα πρανή των δρόμων και τις αλάνες; Αν μη τι άλλο είναι θέμα αισθητικής. Θα μου πείτε όταν η πόλη κυριολεκτικά βρωμάει, εσύ έχεις απαίτηση να καθαρίζονται τα πρανή των δρόμων; ΝΑΙ ΕΧΩ ΑΠΑΙΤΗΣΗ. Γιατί πληρώνω τέλη καθαριότητας, αποχέτευσης και λοιπά ανταποδοτικά τέλη (σύντομα θα σταματήσω να το κάνω, γιατί δεν πάει άλλο), για να ζω σε καθαρό περιβάλλον!
στ) Η υπόθεση της πρότασης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου. Έχω γράψει σχετικά και δεν θα επαναληφθώ. Θα πω μόνο τούτο. Γιατί δεν διερεύνησαν εξονυχιστικά την πρόταση; Γιατί έσπευσαν να την απαξιώσουν; Ακόμα και αν αποδειχτεί ότι ήταν μια πρόταση – φούσκα, γιατί δεν εξάντλησαν κάθε ενδεχόμενο; Τι φοβήθηκαν; Αν αποδειχτεί ότι χάσαμε μια τεράστια ευκαιρία, που θα πάνε να κρυφτούν όλοι τους; (Ρητορικό το ερώτημα, γιατί σε κάθε περίπτωση είμαι σίγουρος ότι θα ξαναεκτεθούν, ανερυθρίαστα, στην ψήφο των πολιτών και, δυστυχώς, πάλι θα πάρουν τα «κομματικά» τους ψηφαλάκια!)
Δική μας υπόθεση
Η Προστασία του περιβάλλοντος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να την αφήσουμε σε ανθρώπους που, όχι μόνο δεν την πιστεύουν, μα την υποβαθμίζουν ενσυνειδήτως.
Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήνουμε σε επιχειρηματίες, σε άσχετους, σε ασυνείδητους, σε τυχάρπαστους, σε ευκαιριοκράτες και, γενικώς και αορίστως, στα κάθε λογής «λαμόγια». Μ αυτά και με αυτά η Ελλάδα πηγαίνει κατηγορούμενη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για υπερβολικές μολύνσεις και αθετήσεις συμφωνιών…
Οι πολίτες τούτου του τόπου, οι ευαισθητοποιημένοι και όσοι μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους το ζοφερό για τον πλανήτη μέλλον που έρχεται, οφείλουν και πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.
Μόνο αν σηκωθούμε από την μακαριότητα και την αδράνεια του καναπέ μας και βγούμε στους δρόμους της διεκδίκησης, της ενημέρωσης και της προσπάθειας, μόνο αν κάνουμε στόχο και σκοπό της ζωής μας να περιορίσουμε στο ελάχιστο τη μόλυνση και την επιβάρυνση, μόνο αν κάθε μας κίνηση είναι μετρημένη και στην κατεύθυνση της προστασίας του περιβάλλοντος, μόνο τότε θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια και θα είμαστε υπερήφανοι για το μέλλον στο οποίο τα οδηγούμε.
Κλείνω τούτο το σημείωμα επαναλαμβάνοντας τα γραφόμενα μου, σχετικά με το θέμα, σε άρθρο του 2004 σε τούτη την εφημερίδα. Παραμένει άλλωστε πάντοτε επίκαιρο και, πιστέψτε με, το γράφω με πόνο ψυχής μα και με την ελπίδα ότι δεν θα χρειαστεί να το επαναλάβω..
« Δεν καταλαβαίνω μια κοινωνία που βλέπει το οικοσύστημα να καταστρέφεται και δεν αντιδρά. Δεν καταλαβαίνω μια κοινωνία που βλέπει τα παιδιά της να φοιτούν σε σχολεία δίπλα σε χωματερές και δεν αντιδρά. Δεν καταλαβαίνω μια κοινωνία τυφλή, κουφή και χωρίς οσμή που σηκώνει τους ώμους αδιάφορα στον κίνδυνο της μόλυνσης. Δεν καταλαβαίνω μια κοινωνία που επιβραβεύει μονίμως την απάτη, την παρανομία, την αρπαχτή. Δεν καταλαβαίνω μια κοινωνία που κάνει τα πάντα να προσελκύσει τουρισμό για να ζήσει και δεν κάνει τίποτα για να προστατεύσει τον φυσικό πλούτο του τόπου που είναι ο «κράχτης» για τους τουρίστες. Δεν μπορώ να καταλάβω Συλλόγους και οργανώσεις που δεν προστατεύουν τα συμφέροντα του κλάδου τους (π. χ ο Σύλλογος Ξενοδόχων, Εμπορικός Σύλλογος, Ψαράδες κ. λ. π).
Τι κρύβεται εν τέλει πίσω από αυτή την αδιαφορία; Ποιοι και πώς βολεύονται; Ποια τα συμφέροντα, πέρα από την ησυχία μας, τη λογική του «δε βαριέσαι αδελφέ», τον αδιέξοδο τοπικισμό μας και κάποιο οικοπεδάκι ή κτηματάκι που πιθανότατα έχουμε δίπλα στην προτεινόμενη εκάστοτε χωματερή; Αν κάτι στραβό συμβεί στα παιδιά μας εξ αιτίας των σκουπιδιών, (μια μόλυνση, μια επιδημία κ. λ. π) ποιος αδιάφορος ως τώρα πολίτης θα δικαιούται να ζητήσει ευθύνες; Τότε που θα πρέπει να κρύψουμε όλοι τη μακαριότητά μας;
Έχουμε χάσει τόσο τον προσανατολισμό μας σαν κοινωνία, φταίει η παιδεία μας, το κακό το ριζικό μας, τα ριάλιτι, το άγχος της επιβίωσης αδιαφορώντας για την ποιότητά της, τι ; Έχουν τόσο μαλακώσει τα χέρια μας από τη μαλθακότητα της ζωής μας που δεν αντέχουμε να κρατήσουμε σ αυτά, έστω για λίγο, τις καυτές πατάτες των προβλημάτων μας;
Μπορούμε άραγε να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας»
(Καυτές Πατάτες 22/10/2004)
28/3/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου