ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Ζούμε σε μια παράξενη εποχή. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, οι έννοιες ερμηνεύονται κατά το δοκούν, η δημοκρατία αποκτά (ως κλέφτης) όλο και καινούρια επώνυμα. Κόβεται και ράβεται κατά το συμφέρον του δικομματισμού. Είναι άκρως «δημοκρατικό» π. χ να καταφεύγεις στη βάση για να εκλέξεις τον ήδη διορισμένο και εκλεγμένο, είναι άκρως «δημοκρατικό» να μιλάς για αυτοδυναμία ή νέες εκλογές, είναι άκρως «δημοκρατικό» επίσης να θεωρείς τις εκλογές δημοψήφισμα εναντίον της «δεξιάς».
Είναι «δημοκρατικό» να χρησιμοποιείς το δίλημμα «τι Πλαστήρας τι Παπάγος» προσπαθώντας να υφαρπάξεις ψήφους της Αριστεράς, όταν ξέρεις πως ο ίδιος είσαι Πλαστήρας πριν τις εκλογές και Παπάγος μετά.
Είναι «δημοκρατικό» να μιλάς για «φιλίες» και κοινές ιδεολογίες πριν τις εκλογές και την επόμενη ημέρα να ξεχνάς τα πάντα.
Για τη φιλία που μου λες
Έψαξα και δεν βρήκα.
Θαρρώ κάνεις το φίλο μου
Για να μου φας την προίκα.
απάντησε ο Γιάννης Κακουλίδης στον Μίμη Ανδρουλάκη σε συζήτηση στην ΤV και αυτή η μαντινάδα περικλείει όλη την ουσία της σχέσης ΠΑΣΟΚ – Αριστεράς.
Λένε πολλοί – και έχουν εν πολλοίς δίκιο- ότι το ΠΑΣΟΚ είχε γίνει καθεστώς (και ζητά να ξαναγίνει).Πάει να πει το ακριβώς αντίθετο του κινήματος.
Πάει καιρός που αυτό το κόμμα έχει ξεπεράσει το μπαμπούλα της δεξιάς δεδομένου ότι το ίδιο έχει πάει πιο δεξιά. Το ΠΑΣΟΚ παραδόθηκε στην ιδεολογία της δεξιάς και της συντήρησης διότι έχει την αίσθηση ότι έχει χρεοκοπήσει η δική του ιδεολογία. Με τα χρόνια τούτο το κόμμα έχει γίνει το αντίθετο του εαυτού του, η αλαζονεία της εξουσίας το είχε συνεπάρει, η αίσθηση ιδιοκτησίας των πάντων ήταν (και εξακολουθεί να είναι) ορατή σε κάθε κουβέντα, μα αυτό δεν είναι το χειρότερο.
Το χειρότερο είναι πως ο δικομματισμός, στον οποίο υπάγεται το ΠΑΣΟΚ, έχει γίνει τρόπος ζωής. Τρόπος ζωής για μια ολόκληρη χώρα που έχει μάθει να τρώει χωρίς να παράγει. Μια χώρα που έχει μάθει να ζει με τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα λαό που έχει μάθει:
☻ να ανέχεται τις μίζες, τη διασπάθιση και το ξεπούλημα της δημόσιας γης, τη διαπλοκή,
☻ να υμνεί με ευκολία πότε τον ένα πολιτικό και πότε τον ακριβώς αντίθετό του,
☻ που ανέχεται ένα κρατικοποιημένο συνδικαλισμό, καθεστωτικούς στη διοίκηση, τις υπερτιμολογήσεις των δημόσιων έργων,
☻ που αντέχει να μην αντιδρά όταν τα χρήματά του πέφτουν βορά στους ατσίδες του Χρηματιστηρίου ή των Τραπεζών,
☻ που έχει μάθει στη δημοκρατία του καναπέ και του έτοιμου, άνοστου και συγκεκριμένως κατασκευασμένου φαγητού των ΜΜΕ, που…, που, …
Τούτο το κράτος είχε και έχει προοπτικές. Μας λένε κομπορρημονούντες πως άλλαξε προς το καλύτερο και πως έγιναν θετικά βήματα. Δεν έχω αντίρρηση. Το θέμα είναι πως βήμα είναι και το σημειωτόν, βήμα είναι και το αργό και το γρήγορο και το τροχάδην. Αν μπορούσαμε – και μπορούσαμε- να πάμε τροχάδην ή έστω γρήγορα και δεν πήγαμε γιατί κοκορευόμαστε για τον αργό βηματισμό μας; Αν καταφέραμε να βελτιωθούμε στο ελάχιστο αντί στο μέγιστο γιατί καμαρώνουμε; Δεν είμαστε μωράκια που κάνουν τον πρώτο βηματισμό τους και γελάνε ευχαριστημένα. Μπορούσαμε να τρέξουμε μα οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν και η αντίληψη που κυριάρχησε ήταν σκοινί δεμένο στα πόδια μας.
Δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τη ΝΔ. Δεν ήμουν ποτέ και δεν θα γίνω ανεκτικός με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Γιατί αυτή η πολιτική όταν λέει «ατομικό δικαίωμα» εννοεί το δικαίωμα του κεφαλαιούχου να εκμεταλλεύεται τις ανάγκες του εργαζόμενου, όχι τα δικαιώματα και το δημοκρατικό φρόνημα του πολίτη. ΄Ήμουν και είμαι καθαρά τοποθετημένος απέναντί της. Οφείλω βεβαίως να ομολογήσω πως –λόγω ηλικίας και πείρας ίσως - ξέφυγα από το στείρο αντιδεξιό σύνδρομο που με διακατείχε χρόνια ολόκληρα. Βλέπω τα όποια δημοκρατικά της βήματα και θεωρώ πως αυτό βοηθά και την πολιτική και τον τόπο. Έως εδώ.
Είμαι ταγμένος με την Σύγχρονη Αριστερά. Των κινημάτων και της οικολογίας, των ριζοσπαστικών πολιτικών, της ενότητας μέσα στη διαφορετικότητα. Της ανοχής και της αντοχής. Της πειθούς και του αγώνα. Της αντίστασης στην ισοπέδωση της εποχής. Χωρίς δογματισμούς και διακρίσεις. Χωρίς εγωκεντρισμό και αίσθηση αγωνιστικής μονοκρατορίας και κυριαρχίας. Του αγώνα μέσα από την ενότητα κομμάτων και ομάδων με σεβασμό στη διαφορετικότητα των αντιλήψεων και ταυτόχρονα κοινό βηματισμό σε ό,τι ενώνει. Την Αριστερά της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Την Αριστερά που αντιμάχεται τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση μέσα από ένα παγκόσμιο κίνημα, που αντιμάχεται τον πόλεμο, τη φτώχεια, την καταπίεση όπου γης.
Ανήκω στην Αριστερά γιατί ο Αριστερός δεν βολεύεται. Αγωνίζεται, πέρα από όρια και ποσοστά, για να μην περάσει το ψέμα των απατηλών υποσχέσεων και «οραμάτων», για να μη νικήσει η αλαζονική έπαρση των δύο μονομάχων, για να μην καταπατηθούν οι κατακτήσεις των εργαζομένων και η αξιοπρέπεια των πολιτών, για να μην φαλκιδευτούν οι αξίες του ανθρώπου, οι αξίες της Αριστεράς, για να μη δολοφονηθούν πάλι τα όνειρα που «δεν έλαβαν εκδίκηση».
Γιατί η ουσία δεν είναι στην εξ- ουσία, που λέει και ο φίλος μου ο Γεράσιμος.
Γιατί Αριστερά σημαίνει ένας διαφορετικός τρόπος ζωής και αντίληψης από αυτόν που μας έχουν οδηγήσει κάποιοι «πάλαι ποτέ» αριστεροί.
Γιατί ο Αριστερός ψηφίζει Αριστερά και ξέρει καλά που θα την ανταμώσει.
Μάρκος Νικητάκης


Υ.Γ. Τούτες οι γραμμές γράφτηκαν μια ημέρα πριν τις εκλογές. Συνειδητά. Πέρα και πριν από τα όποια αποτελέσματα. Τα όνειρα και οι ιδέες άλλωστε δεν φυλακίζονται σε κάλπες…

15/9/2007