Ε Γ Κ Α Τ Α Λ Ε Ι Ψ Η

Το Κάστρο της Αγίας Μαύρας είναι το πρόσωπό μας στους επισκέπτες. Είναι η πρώτη τους εντύπωση από το νησί. Είναι θαρρώ ένα από τα αξιοθέατά μας, που θα έπρεπε να το έχουμε «στολίδι και καμάρι μας».
Αντί αυτού τι; Μια λέξη είναι η προσήκουσα για να αποδώσει την κατάσταση. ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ !
Ο χώρος του Κάστρου


Η πρώτη σου εντύπωση, όταν το επισκεφτείς, δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Μόλις λίγα μέτρα από την σιδερόπορτα, τα σπασμένα από τον αέρα κλαδιά, ενός τεράστιου ευκαλύπτου, κείτονται καταμεσής της εισόδου, το χορτάρι φτάνει ίσαμε το μπόι σου, ένα λάστιχο στα δεξιά σου, συνδεδεμένο σε μια βρύση που μόνιμα τρέχει, δυο τουαλέτες σε μια γωνιά απροσπέλαστες από τα χόρτα και τα κλαδιά και κάποια παρατημένα κανόνια, δεξιά στο διάδρομο της εισόδου, σου δείχνουν την πορεία για τον κυρίως χώρο.
Λίγο πιο μέσα, στον κυρίως χώρο του κάστρου, η θέα είναι απερίγραπτη. Ένα παρατημένο χωράφι θα είναι θαρρώ πιο καθαρό, θα έχει λιγότερα χορτάρια και λιγότερη αγριάδα.
Τα μισογκρεμισμένα κτίρια έχουν κυριολεκτικά σκεπαστεί από τα αγριόχορτα, οι αγριοσυκιές έχουν καλύψει τους τοίχους και τα τείχη, κάποια σκόρπια κανόνια δεν φαίνονται μέσα στην πρασινάδα και ένα «μονοπάτι», πατημένα χόρτα δηλαδή, οδηγεί στο εκκλησάκι της Αγίας Μαύρας.
Ευτυχώς κάποιοι κτηνοτρόφοι, κόβουν που και που κάποια χορτάρια, για να ταΐσουν τα ζωντανά τους και ο χώρος δεν έχει γίνει ακόμη «ζούγκλα». Ευτυχώς που η γιορτή της Αγίας Μαύρας είναι Μάιο και, αναγκαστικά, με έξοδα της εκκλησίας φαντάζομαι, καθαρίζεται ο χώρος μέχρι το εκκλησάκι.
Ευτυχώς που το εκκλησάκι είναι στο βάθος – βάθος και, αναγκαστικά και πάλι, καθαρίζεται ένας μεγάλος διάδρομος στο χώρο.
Σε αυτές τις συνθήκες έρχονται ομάδες επισκεπτών, να δουν τι;
Μόνο το εκκλησάκι, λόγω του μονοπατιού. Τα άλλα αξιοθέατα είναι απροσπέλαστα. Κι όμως στο βάθος ένα κτίριο έχει αναστηλωθεί για να γίνει λένε μουσείο. Κι όμως, πριν λίγα χρόνια έγιναν εργασίες συντήρησης, και αναδείχτηκαν αρκετά κτίρια στο χώρο, τα οποία σήμερα δεν διακρίνονται. Να σημειώσω εδώ ότι δύσκολα πολύ θα ξαναγίνουν εργασίες αποκατάστασης του χώρου, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Βλέπετε η «Ζαχοπουλειάδα» κατέστησε πολλά θύματα.
Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά …

Συνθήκες εργασίας

Σε τούτες τις συνθήκες ζουν και εργάζονται δυο υπάλληλοι της αρχαιολογικής υπηρεσίας. Γραφεία, τα αναστηλωμένα κελιά των Εγγλέζικων φυλακών, στο έμπα και δεξιά του Κάστρου. Κελιά φυλακών, πάει να πει στενά και σκοτεινά, χαμηλά και φορτωμένα υγρασία και μούχλα. Μπαίνεις μέσα και τρομάζεις, σε πιάνει το κλειστοφοβικό σου και θέλεις γρήγορα να βγεις έξω να «ανασάνεις».
Μια μικρή ηλεκτρική σόμπα δουλεύει ολημέρα για να περιορίσει την υγρασία μέσα στο κελί – γραφείο μα δεν επαρκεί και δυστυχώς μεγαλύτερη δεν σηκώνει ο ηλεκτρικός πίνακας. Οι παρακλήσεις περί τούτου των εργαζομένων, δυστυχώς δεν εισακούγονται !
Τούτη την εποχή τα φίδια, που έχουν ξυπνήσει από τη χειμερία τους νάρκη, κάνουν ανενόχλητα το σουλάτσο τους, ακόμη και μέσα στα κελιά – γραφεία και τα ποντίκια είναι μόνιμο στολίδι και συντροφιά στην καθημερινότητα των εργαζομένων στο χώρο.
Το κουνούπι σύννεφο. Το έζησαν φαντάζομαι, άρα το γνωρίζουν, οι περισσότεροι αναγνώστες, από την εποχή που οι Γιορτές γίνονταν στο χώρο του Κάστρου.

Ο πέριξ του Κάστρου χώρος και τα κανόνια.

Η αιτία προφανής και οφθαλμοφανής στους επισκέπτες.
Ο πέριξ του Κάστρου χώρος, ειδικά δεξιά του εθνικού δρόμου είναι ένα έλος. Μια απαράδεκτη εικόνα που αμαυρώνει ένα υπέροχο πίνακα που λέγεται είσοδος του νησιού.
Μια απαράδεκτη εικόνα, την οποία ήρθε να συμπληρώσει η τραγική ιδέα, δεν ξέρω τίνος μυαλού, να τοποθετήσει δυο κανόνια ένθεν κακείθεν της πλωτής γέφυρας. Τα κανόνια του «Μπουρανελόνε» όπως τα λέω. Ένα «καρακιτσαριό» ολκής και σχωρνάτε μου το ύφος. Απορώ αλήθεια γιατί τόσοι και τόσοι ευαισθητοποιημένοι συμπολίτες μας δεν έχουν ακόμη «επαναστατήσει» με τούτη την εικόνα. Αναρωτιέμαι πως δόθηκε και από ποιους άδεια για τούτη την κατασκευή. Θεωρώ αδιανόητο να στήθηκαν σε τέτοιο χώρο με άδεια αρμοδίου είτε περί τα αρχαιολογικά είτε περί τα εικαστικά. Θεωρώ αδιανόητο να υποδεχόμαστε επισκέπτες σημαδεύοντας τους και, εμμέσως, «απειλώντας» τους.

Λίγη βοήθεια
Σε τούτες τις συνθήκες που περιέγραψα παραπάνω, είναι φανερό ότι η ζωή των εργαζομένων στο Κάστρο είναι δύσκολη, ιδιαιτέρως τους χειμερινούς μήνες. Οι υπεύθυνοι της αρχαιολογικής υπηρεσίας και μακριά είναι, στη Ναύπακτο, και δεν πολυενδιαφέρονται για τις συνθήκες του προσωπικού.
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν έχουν καν τη δυνατότητα να βοηθήσουν.
Τι απομένει; Η βοήθεια, ελάχιστη νομίζω από τον βουλευτή, τη νομαρχία και το δήμο Λευκάδας.
Το να χρειάζεται ένας εργάτης και, με το πρόγραμμα STAGE, να προσλαμβάνονται καμιά δεκαριά υπάλληλοι, βοηθά μόνο αυτούς που παίζουν με την ανεργία των νέων ανθρώπων και τις ελπίδες τους. Βοηθά όσους θέλουν να εμφανίζονται ως προστάτες, πατερούληδες και δεν ξέρω τι άλλο. Επί της ουσίας δεν βοηθά και δεν καλύπτει άμεσες και καθημερινές ανάγκες.
Αν η πρόσληψη ενός εργάτη είναι τόσο τραγικά δύσκολη, ας διαθέσει ένα ο δήμος ή η νομαρχία, να καθαριστεί λίγο ο χώρος. Από ότι ξέρω μηχανήματα υπάρχουν στις αποθήκες (χορτοκοπτικά κ.α.) και αχρηστεύονται.
Ας διατεθεί έστω ένα προκάτ γραφείο, να μην κινδυνεύουν οι υπάλληλοι από την υγρασία και ας μεγαλώσει λίγο η δυνατότητα του ηλεκτρικού πίνακα, δεν είναι δα τραγικά δύσκολο !
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε δυο γυναίκες απροστάτευτες, από τον καιρό, τα ερπετά, τα έντομα και τις μολύνσεις. Δεν είναι δυνατόν να τρομάζουν να πάνε ακόμη και στις, ο Θεός να τις κάνει, τουαλέτες.
Γράφω τα εύκολα γιατί αν αρχίσω να γράφω για την προστασία της κληρονομιάς μας, για εσωτερικούς καθαρισμούς και εξωτερικά περιμετρικά κανάλια, για αναμορφώσεις εξωτερικών χώρων, για εισόδους και κιτς – κανόνια, θα στενοχωρηθούμε όλοι και αποτέλεσμα δεν θα έχουμε.
Τα έχω ξαναγράψει άλλωστε.
Αλλά, δυστυχώς, φωνή βοώντος…
2/4/2008