Επειδή δεν μου αρέσει να αφήνω εκκρεμότητες, λέω να συνεχίσω εκείνη τη σειρά, η οποία, εξ όσων γνωρίζω, σας άρεσε. Μεσοδιάστημα γαρ μεταξύ παλαιάς και νέας δημοτικής αρχής …
Σε κάθε περίπτωση κακό δεν κάνει να μαθαίνουμε ή να ξαναθυμόμαστε τις χρήσιμες ιδιότητες φυτών, κάποια από τα οποία είναι δίπλα μας, τα κλωτσούμε ή τα πατούμε μα δεν τους δίδουμε σημασία.
Αβρωνία: (tamus vulgaris)
Είναι γνωστή στη χώρα μας με τα ονόματα (αβρωνιά ή αβρουνιά, βρυωνιά, ή οβριά ή αδρανιά). Είναι φυτό που ζει πολλά χρόνια με στέλεχος, το οποίο τυλίγεται όπως αυτό του αμπελιού. Αναπτύσσεται αρκετά μέχρι τρία μέτρα και τα φύλλα του έχουν σχήμα καρδιάς που στενεύουν στην άκρη όπου γίνονται μυτερά. Τα άνθη του έχουν χρώμα κιτρινοπράσινο, πάνω σε αραιά τσαμπιά.
Η Αβρωνία, είναι φυτό καθαρτικό, διουρητικό και επουλωτικό. Οι κόνδυλοί του (πατατοειδείς) γίνονται καταπλάσματα στις περιπτώσεις εγκαυμάτων. Τα τρυφερά βλαστάρια του αφού ξεπικρανθούν, παρέχουν τις θεραπευτικές του ιδιότητες.
Η Αβρωνία είναι φυτό αρκετά κοινό στην Ελλάδα και τη συναντάμε σε φράκτες, δασότοπους, θαμνότοπους.
Αγκινάρα (Cynara scolymus)
Ανήκει στην οικογένεια των συνθέτων (compositae)
Πέρα από εξαιρετικό λαχανικό, αποτελεί επίσης και ένα πολύτιμο φάρμακο. Τα συστατικά της αγγινάρας είναι χολαγωγά και διουρητικά. Πιστεύεται επίσης ότι έχουν την εξαιρετική ιδιότητα να απομακρύνουν τη χοληστερίνη από το αίμα!
Η αγκινάρα, θεωρείται ότι είναι κατά της αρτηριοσκλήρωσης και της ανεπάρκειας συκωτιού. Είναι επίσης τονωτική, κατά των διαλειπόντων πυρετών, κατά του τεταρταίου πυρετού, κατά της υδρωπικίας, κατά των παθήσεων του συκωτιού και κατά των ρευματισμών. Έχει επίσης ιδιότητες κατά της πέτρας των νεφρών, του ίκτερου και είναι επίσης καρδιοτονωτική και καθαριστική του αίματος.
Η αγγινάρα περιέχει βιταμίνες A, B, C και ασβέστιο και φώσφορο. Πράσινα φύλλα αγγινάρας με πολύ λίγο νερό που θα φθάσει στο σημείο του βρασμού (χωρίς να βράσει), για τρεις ώρες και εν συνεχεία θα σουρωθεί βοηθούν για την τόνωση των μαλλιών. ( με μασάζ).
Αντράκλα (Portulaca Oleracea)
Γλιστρίδα ή αντράκλα ή ανδράχλη ή αντραχλίδα ή σκλιμίτσα ή χοιροβότανο ή τρευλό, είναι η κοινή ονομασία του μονοετούς φυτού που επιστημονικά λέγεται «Ανδράχνη η ολισθηρής» (Λατ. Portulaca oleracea). Κατά την ελληνική λαογραφία, αν κάποιος μιλά γρήγορα και συνέχεια, οι συνομιλητές του τον παρατηρούν με τη χαρακτηριστική φράση «γλιστρίδα έφαγες»’, καθώς πιστεύεται ότι η κατανάλωση γλιστρίδας ή αντράκλας δημιουργεί ευφράδεια και ταχύτητα λόγου. Η γλιστρίδα, φυτρώνει την άνοιξη και ανθίζει και καρπίζει το Μάιο με Ιούνιο. Ο βλαστός της είναι λείος, έρπει στο έδαφος, είναι σαρκώδης, όπως και τα φύλλα της που είναι λεία, ροπαλοειδή, ενώ τα άνθη της είναι μικρά κίτρινου χρώματος κατά δέσμες.
Το κοινό αυτό φυτό, που θεωρείται ως θερινό ζιζάνιο, προκαλώντας προβλήματα στην απόδοση μιας καλλιέργειας, φυτρώνει κυρίως σε ποτιστικούς λαχανόκηπους την καλοκαιρινή περίοδο και χρησιμοποιείται σε σαλάτες ως δροσιστικό, αλλά και στη βοτανοθεραπεία. Η ευχάριστη ξινή, χυμώδης και δροσερή της γεύση ταιριάζει πολύ με πράσινες σαλάτες και την τοματοσαλάτα, ενώ επίσης μπορεί να μαγειρευτεί με κρέας ή ψάρι.
Η γλιστρίδα είναι ιθαγενής φυτό της Περσίας και είναι πολύ γνωστή στην Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ασία, ενώ καλλιεργείται εντατικά στη Μεγάλη Βρετανία, την Ολλανδία, την Άπω Ανατολή και την Ινδία. Η χρήση της γλιστρίδας έχει ιστορία πάνω από 4.000 χρόνια. Χρησιμοποιείται (μόνο βλαστοί και φύλλα) πολύ στην κινεζική βοτανοθεραπεία, είναι αποτελεσματική στην αντιμετώπιση προβλημάτων του ουροποιητικού και του πεπτικού συστήματος, είναι διουρητική και ανθελμινθική, ανακουφίζει από τη δυσεντερία, τη γαστρεντερίτιδα και τη διάρροια.
Ο χυμός και το αφέψημα της χρησιμοποιούνται για εξωτερικές πλύσεις, ανακουφίζοντας δερματικές παθήσεις. Τα σαρκώδη φύλλα της περιέχουν πολύ νερό (95%) και πολλές θρεπτικές ουσίες, όπως μεταλλικά στοιχεία (ασβέστιο, μαγνήσιο, σίδηρο, φώσφορο, χαλκό), ω-3 λιπαρά οξέα, βιταμίνες C, Ε, Α, Κ και κόμμι (πολυσακχαρίτης που απορροφάται κυρίως από το παχύ έντερο και διατηρεί υγιή τη χλωρίδα του).
Η γλιστρίδα ήταν γνωστή για τις φαρμακευτικές της ιδιότητες από την αρχαιότητα. O Γαληνός τη χορηγούσε για οδοντικές και στοματικές παθήσεις. O Ιπποκράτης τη χρησιμοποιούσε για την αντιμετώπιση γυναικολογικών παθήσεων (βιταμίνη Ε) και ο Διοσκουρίδης ως καθαρτικό, διουρητικό, αντιπαρασιτικό, αλλά και για οφθαλμικές παθήσεις (βιταμίνη Α), την επούλωση πληγών (βιταμίνη C, ω-3 λιπαρά οξέα), καθώς και για τον κατευνασμό της σεξουαλικής επιθυμίας, εξαιτίας της ‘’νορεπινεφρίνης’’ που περιέχει το φυτό αυτό. Η γλιστρίδα χρησιμοποιείται επίσης ως αντιπυρετικό, αναλγητικό, τονωτικό και μυοχαλαρωτικό, ενώ προσοχή στη χρήση της κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Απήγανος ( Ruta graveolens)
Ruta είναι το όνομα ενός γένους αειθαλών θάμνων με έντονη μυρωδιά και ύψος 20-90εκ. Ανήκουν στην οικογένεια Rutaceae, που είναι ενδημική στην περιοχή της Μεσογείου, στη Μακρονησία και στη Νότια Ασία. Διαφορετικοί συγγραφείς αναγνωρίζουν από 8 έως 40 είδη που ανήκουν στο γένος αυτό. Το πιο γνωστό είδος του γένους είναι ο Απήγανος (Ruta graveolens).
Ο Απήγανος (Ruta graveolens) είναι ένας μικρός αειθαλής θάμνος ή ένα ξυλώδες πολυετές φυτό με ύψος 60 - 90εκ. σχεδόν όσο το πλάτος του. Το πρασινογάλαζο φύλλωμα έχει έντονη και κάπως δυσάρεστη μυρωδιά όταν τριφτεί ή χτυπηθεί. Συστάδες από κίτρινα λουλούδια εμφανίζονται στη μέση του καλοκαιριού, στέκονται πιο πάνω από το φύλλωμα και συχνά καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του φυτού. Ο καρπός του αποτελείται από 4-5 λοβωτές κάψουλες που περιέχουν μεγάλο αριθμό σπόρων.
Φυτεμένο ή αποξηραμένο το φυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να απωθήσει έντομα. Το αποξηραμένο βότανο μπορεί επίσης να τοποθετηθεί στις ντουλάπες για να απωθήσει το σκόρο. Φυτεμένο το φυτό λέγεται ότι απωθεί τις γάτες.
Το φυτό αυτό χρησιμοποιούνταν σαν φάρμακο και «αντιμαγικό» βότανο για αιώνες. Θεωρούνταν αξιόπιστη άμυνα απέναντι στις μάγισσες. Ο απήγανος σύμφωνα με κάποιες πηγές είναι το διάσημο «φυτό-φυλακτό» που χρησιμοποίησε ο Οδυσσέας στην Οδύσσεια (βιβλ. 10 στίχος 304-6) για να προστατέψει τον εαυτό του και τους άντρες του από τα ξόρκια της μάγισσας Κίρκης.
Ο απήγανος είναι πιθανώς πιο γνωστός για τα αποτελέσματά του στο γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα. Χημικά που περιέχονται στο φυτό αυτό μπορούν να διεγείρουν μύες της μήτρας, οι οποίοι με τη σειρά τους να προκαλέσουν έμμηνο ρύση, δρώντας έτσι ως αντισυλληπτικός παράγοντας, και προωθώντας την έκτρωση. Επίσης θεωρείται ότι περιέχει χημικά που μπορούν να μειώσουν τη γονιμότητα και να μπλοκάρουν την εμφύτευση ενός γονιμοποιημένου ωαρίου.
Αν και ο απήγανος είναι κύριο στήριγμα για τις μαίες σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, οι κίνδυνοι που το συνοδεύουν ξεπερνούν, σε γενικές γραμμές, σε σπουδαιότητα τα οφέλη που προσφέρει, όσον αφορά την αντισύλληψη και την άμβλωση. Θάνατοι έχουν αναφερθεί λόγω αιμορραγίας της μήτρας, η οποία είχε προκληθεί από την πρόσληψη μεγάλης ποσότητας του βοτάνου αυτού. Η στοματική πρόσληψη πρέπει να αποφεύγεται.
Το δραστικό υλικό του απήγανου είναι το αιθέριο του έλαιο. (methylnonylcetone).
Σε ορισμένες περιπτώσεις, λάδι από απήγανο εφαρμόζεται τοπικά στο δέρμα για να απαλλάξει από τους πόνους των αρθριτικών και ακόμη για να θεραπεύσει μικρούς τραυματισμούς, μελανιές και στραμπουλήγματα.
Εσωτερικά, σε μικρές δόσεις είναι αιμοστατικό. Κοπανισμένος με φύλλα δάφνης, ως κατάπλασμα είναι κατά του πρηξίματος των γεννητικών οργάνων.
Δρακόντια, Δρακόντι, Φειδόχορτο
- Άρον το στικτό (Arum maculatum)
-
Είναι ενδημικό φυτό που συναντάται στα Βαλκάνια, σε περιοχές γύρω από τη Μεσόγειο, σε Ελλάδα όπως στην Κρήτη, το Αιγαίο αλλά και τη νοτιοδυτική Τουρκία. Φυτρώνει σε χωράφια, χαντάκια και άκρες δρόμων σε χαμηλό υψόμετρο. Θεωρείται φαρμακευτικό φυτό και η ρίζα του συλλέγεται και χρησιμοποιείται για την καταπολέμηση διαφόρων ασθενειών. Είναι τοξικό φυτό για τον άνθρωπο και τα βόσκοντα ζώα
Ανθίζει την άνοιξη και βγάζει ένα σκούρο κόκκινο λουλούδι με πολύ δυσάρεστη οσμή. Συλλέγεται το υπέργειο τμήμα όταν βρίσκεται σε άνθηση. Συλλέγεται επίσης και η ρίζα του την άνοιξη ή το φθινόπωρο. Είναι φυτό φαρμακευτικό και δηλητηριώδες. Η ρίζα του θεωρείται αντιρρευματική, αντιασθματική, αντικοκιτική, αντιβρογχική, αντιαιμορραγική, αντιγαστρική και αντικαταρροϊκή. Σημειώνεται ότι οι κόκκινες ρώγες του καρπού, τα φύλλα, τα άνθη και η ρίζα (ως χλωρή) είναι δηλητηριώδεις.
Παλιότερα, ο Διοσκουρίδης σύστηνε την ώριμη, ξεραμένη στον ήλιο και κοπανισμένη ρίζα στους ασθματικούς, τη σκόνη της ρίζας με νερό ως αφροδισιακό, τη σκόνη ζυμωμένη με μέλι ως καθαριστική των κακοηθών και φαγεδαινικών ελκών και τέλος τη σκόνη ανακατωμένη με «λευκή άμπελο» (κουρμπένι ) ως καταστροφική των πολύποδων (ακόμα και των καρκινωμάτων), καθώς και προληπτική του δαγκώματος της οχιάς. Στην Ελλάδα υπάρχουν και σήμερα εμπειρικοί ( πραχτικοί) που υποστηρίζουν πως θεραπεύουν τη φυματίωση με τη ρίζα του άρου. Σημειώνουμε ωστόσο ότι η αροΐνη είναι ερεθιστική για το δέρμα και τοξική για το κεντρικό νευρικό σύστημα, με γεύση δηκτική και παρατεταμένα καυστική. Οι δηλητηριάσεις δεν είναι σπάνιες στα παιδιά που τρώνε τις κόκκινες ράγες, οι οποίες έχουν μια κάπως γλυκιά γεύση . Αντίδοτα για δηλητηριάσεις είναι πρόκληση εμετού, δυνατός καφές, καφεΐνη, ζέσταμα του ασθενή με καταπλάσματα και θερμοφόρες, καρδιοτόνωση , τόνωση της περιφερειακής κυκλοφορίας .
30/11/2010
Πηγές:
http://www.ert.gr/afieromata/votana/, http://sfrang2.blogspot.com, http://www.valentine.gr
http://en.wikipedia.org/wiki/Rue, http://www.floridata.com/ref/R/ruta_gra.cfm
http://www.pfaf.org/database/plants.php?Ruta+graveolens
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου