Η ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ, Ω! ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ!

Έστω ότι γεννήθηκες το 1950. Δεκαεπτά μόλις ετών έπεσες στη χούντα των συνταγματαρχών, έζησες τη βία, τις διώξεις, τις απειλές.
Το 1974 αποφοίτησες από το Πανεπιστήμιο, έβγαλες ένα ψυχοφθόρο στρατιωτικό και ξεκίνησες το δικό σου σπιτικό. 36 χρόνια μετά (το 2010) είσαι 60 χρονών. Καλώς ή κακώς η ζωή σου βρίσκεται στην κατιούσα. Έχεις παιδιά, πιθανώς και εγγόνια, μια ζωή πληρώνεις στα ασφαλιστικά σου ταμεία εισφορές και σε 5 – 10 χρόνια παίρνεις σύνταξη της πείνας (αν πάρεις). Τι συνέβη καθ' όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής σου ως φορολογούμενου;

Ας δούμε συνοπτικά τα γεγονότα.


1974: Πέφτει η Δικτατορία και έρχεται ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ελπίζεις σε μια καλύτερη εποχή από την δικτατορία και ω του θαύματος ακούς τη μαγική λέξη ΛΙΤΟΤΗΣ (για όλους τάχα).

1981: Το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει στην εξουσία σαν καταιγίδα με σύνθημα την «αλλαγή». Ο Ανδρέας Παπανδρέου δηλώνει ότι παρέλαβε «Καμένη Γη».

1985: Επανέρχεται το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και νέα λέξη ακούγεται από το στόμα του Ανδρέα Παπανδρέου: Στενωπός (δεν ήταν μονότονος τουλάχιστον ο μακαρίτης). Στενωπός άρα σφίξτε το ζωνάρι, αρχίζει η λιτότητα. Σε δυο χρόνια θα … καθαρίσουμε σου υποσχόταν. Θυμάσαι το περίφημο «φως στο τούνελ»; Θυμάσαι παράλληλα τον Κοσκωτά, τα Pampers, τους Μαυράκηδες, τις υποκλοπές (Τόμπρας, κ.λ.π); Την Ιntracom;


1989: Έπεσε το ΠΑΣΟΚ εν μέσω οικονομικών σκανδάλων και ήρθε η κυβέρνηση εθνικής ενότητας με την ιστορική συμφιλίωση της αριστεράς με την δεξιά και πρωθυπουργό τον Τζανετάκη και τον Ζολώτα. Το «βρώμικο 89» όπως λένε πολλοί…
Σου λένε ότι ανακάλυψαν άδεια ταμεία και δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε μισθούς ούτε συντάξεις…

1990: Εκλογές και στην εξουσία έρχεται ο Μητσοτάκης. Δηλώνει πτώχευση της Ελλάδος και αρχίζει να πουλάει ότι βρίσκει μπροστά του. Τα τσιμέντα, τον OTE, τις άλλες ΔΕΚΟ και πάει λέγοντας. Αρχίζει η ιστορία με το ασφαλιστικό και με το νόμο Σιούφα σου βάζει χέρι στα κεκτημένα.
Πάλι υποκλοπές. Μαυρίκης, Γρυλλάκης κλπ. Πάλι Ιntracom…
Τον ρίχνει ο Σαμαράς με τον Συμπιλίδη για το θέμα διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και κατ’ επέκταση των Σκοπίων.

1993: Έρχεται πάλι ο Ανδρέας χειρουργημένος και σου λέει ότι βρίσκει πάλι άδεια ταμεία. Πάει να πει , σφίξε και άλλο το ζωνάρι. Με την επιδείνωση της αρρώστιας του, αναλαμβάνει ο Κώστας Σημίτης και σου εξαγγέλλει νέο πρόγραμμα ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ.

1996: Κ. Σημίτης, πρωθυπουργός: Σου πετάει στο κεφάλι νέες εκφράσεις. Εκσυγχρονισμός, σύγκλιση Ευρώ, ΟΝΕ, άρα … σφίξου και περίμενε μαύρε μου κάποια χρόνια ακόμη.

2000: Κ. Σημίτης: Τα πράγματα σου λέει δεν πάνε καλά. Ανακαλύπτει μαύρη τρύπα στην οικονομία. Καλά ο ίδιος ήταν πρωθυπουργός και πριν. Ποιος την έκανε τη μαύρη τρύπα; Για το ποιος θα τη βουλώσει δεν συζητάμε…

Αυτό το έργο παίχθηκε μέχρι το 2004 όπου αφού πήραν (ότι είχε ο λαός αποταμιεύσει με χρόνια δουλειάς) στο χρηματιστήριο και φάγανε τον άμπακα, καταχρέωσαν με δάνεια την χώρα για την ανάληψη των ολυμπιακών αγώνων (όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε…) και μοιραία πέσανε σαν ώριμα φρούτα.

2004: Ήρθε ο Καραμανλής ο νεότερος, φρέσκος και με όνειρα επανίδρυσης του κράτους από την σήψη και την διαφθορά.
Παρέλαβε ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ οικονομία με σωρεία σκανδάλων με υπεύθυνους και υπαίτιους. Όμως ουδείς ποτέ τιμωρήθηκε και αντ' αυτού έβαλε τον Αλογοσκούφη να μοιράζει και να χαρίζει δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες, που σακάτεψαν την κοινωνία ως νόμιμοι τοκογλύφοι, μαζί με μια κάστα οικογενειών που εδώ και χρόνια ρουφάνε το αίμα του δημοσίου. Εδώ αρχίζει ο χορός των σκανδάλων Ομόλογα, Βατοπέδια, Siemens, Κουμπάροι, sex και βία, Βαρθολομαίος, αυτοκτονίες dvd, δικηγόροι σε κατάθλιψη, της … επι χρήμασι δηλαδή εν μέσω κρίσης. Το επανίδρυση έγινε επανα - χάλασμα και ο φρέσκος έφυγε ηρωικά νύχτα!

2009: Ήρθε ο ευγενικός Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου να παραλάβει κι αυτός(!) ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Ηρθε για να χτυπήσει την διαφθορά και να φτιάξει εκ νέου το κράτος, που πλέον δεν υφίσταται. Βεβαίως προεκλογικώς έλεγε με στόμφο ότι «χρήματα υπάρχουν», ότι θα δώσει αυξήσεις, κατάλαβες ε; Τα δικά σου λεφτά, υπαλληλίσκε και μισθωτέ, εννοούσε… Οι αυξήσεις μόνο εσένα δεν αφορούσαν. Έτσι και αλλιώς ξέρεις ποιοι τα κονομάνε μονίμως…

Αυτή περίπου ήταν διαδρομή των τελευταίων 35 ετών με τα πρόσωπα αυτά πρωταγωνιστές.


Για το καλό μας

Δεν γνωρίζω πόσοι νόμοι και πόσα νομοσχέδια ψηφίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια «για το καλό μας». Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι ποτέ κανένας κλέφτης και ψεύτης δεν τιμωρήθηκε.
Έφαγαν από δρόμους, έφαγαν από πλατείες, έφαγαν από εξοπλισμούς, έφαγαν από ιδιωτικοποιήσεις, έφαγαν από τα ασφαλιστικά ταμεία, έφαγαν από το χρηματιστήριο, έφαγαν από τις κοινοτικές επιχορηγήσεις, έφαγαν από την δημόσια περιουσία, έφαγαν από τους κουμπάρους, έφαγαν από τα ομόλογα, έφαγαν από τα νοσοκομεία, έφαγαν από τα λιμάνια. Έφαγαν...έφαγαν....έφαγαν

Τριάντα τέσσερα σκάνδαλα έχουν «ελεγχθεί» από τη Βουλή στη Μεταπολίτευση. «Παραδόξως» και στις 34 περιπτώσεις, οι εξεταστικές και προανακριτικές έρευνες είχαν το ίδιο αποτέλεσμα: Οι εκάστοτε (πλειοψηφούντες) κυβερνητικοί βουλευτές αθώωσαν περήφανα τους «δικούς» τους, οι δε αντιπολιτευόμενοι (μειοψηφούντες) απεφάνθησαν την ενοχή τους. Ουδείς πολιτικός έφταιξε για τις υποκλοπές Τόμπρα (επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου), ουδείς για την πώληση της ΑΓΕΤ (επί Μητσοτάκη), ουδείς για τις αμυντικές προμήθειες (επί Σημίτη), ουδείς για τις αντίστοιχες της Ολυμπιακής (επί Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) και πάει λέγοντας.


Χρεοκοπημένο μοντέλο

Επί 35 χρόνια ακούμε, από τα κόμματα εξουσίας, τα ίδια, σαν καρμπόν, λόγια:
α). Για τη διαφθορά και τα σκάνδαλα, για τη σήψη, για την «αλλαγή» και την «απαλλαγή»!!!
β). Για τη λιτότητα, την οικονομική ανάταση, τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού, για την ανεργία, τις αυξήσεις και τα τοιαύτα.

Επί 35 χρόνια κάθε κόμμα, ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους, μοίραζε υποσχέσεις και ακάλυπτες επιταγές…
Τι έδειξε η ιστορία:
Η κατάσταση από χρόνο σε χρόνο πήγαινε, και πηγαίνει, από το κακό στο χειρότερο, παρά τα πύρινα λόγια για «ανόρθωση», «εξυγίανση» και τις λοιπές «μπούρδες»…
Είναι συμπτωματική αυτή η περιοδικότητα; Τι φταίει και οι στόχοι για βελτίωση των δημοσιονομικών τελικά δεν επιτυγχάνεται, ενώ τα κρίσιμα μεγέθη εμφανίζονται κάθε φορά επιδεινωμένα;
Ευθύνεται η «φιλοσοφία» των προγραμμάτων, το οικονομικό μοντέλο, το ελληνικό σύστημα διακυβέρνησης;
Μήπως το πρόβλημα είναι ο τρόπος εφαρμογής από τα κόμματα εξουσίας;
Το γεγονός είναι ότι, στα καθ' ημάς τουλάχιστον, ένα μέλλον ευημερίας και ανάπτυξης για όλους, που περνά μέσα από ένα παρόν λιτότητας για τους πολλούς, δεν επαληθεύεται στην πράξη.
Αν συγκρίνει κάποιος τα μέτρα που εφαρμόστηκαν κατά το παρελθόν στα προηγούμενα προγράμματα λιτότητας με τα σημερινά, ουδεμία ουσιώδη διαφορά θα εντοπίσει. Όλα βασίζονται στο ιδεολόγημα ότι φταίνε οι μισθοί και οι δημόσιες δαπάνες!
Στη βάση αυτή το καλύτερο που μπορεί να προκύψει από την υλοποίηση του νέου τριετούς σταθεροποιητικού προγράμματος είναι:
α) η εξασφάλιση της συνέχισης του δανεισμού (με όλο και μεγαλύτερους τόκους) και β) η θεμελίωση νέας κρίσης (σε τρισχειρότερες συνθήκες).
Τα περί χρεοκοπίας του κράτους, σε κάθε περίπτωση, είναι παραμύθια. Δεν χρειάζεται να ' σαι προφήτης, οικονομολόγος ή πολιτικός για να τα προβλέψεις αυτά. Φτάνει ο κοινός νους για ν' αντιληφθείς ότι το υπάρχον μοντέλο είναι αδιέξοδο και χρεοκοπημένο.

Που πήγαν τα λεφτά;

ΣΕ ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΕΝΗΛΙΚΗ ΖΩΗ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ σου έλεγαν ότι δεν υπάρχουν λεφτά, ότι κάθε χρόνο θα πληρώνεις μεγαλύτερο φόρο, ότι κάθε χρόνο τα πάντα θα ακριβαίνουν.
Ήσουν 24, τώρα είσαι 60 και σε ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗ ΖΩΗ, σαν φορολογούμενος πολίτης, σου έλεγαν ότι πρέπει να πληρώνεις περισσότερο και ότι τα λεφτά δεν φτάνουν.
Βλέπεις κάποιο πρόβλημα σε αυτή την πραγματικότητα;
Μήπως το πρόβλημα δεν είσαι εσύ αλλά αυτοί που σε κυβερνάνε;
Μήπως δεν είσαι εσύ (ο πολίτης) αυτός που κλέβει τα χρήματα;
Επί τόσα χρόνια μαζεύουν από εμάς, κάθε χρόνο και περισσότερα λεφτά.
Κάθε χρόνο μειώνουν τα έξοδα στην παιδεία και στην υγεία.
Δηλαδή κάθε χρόνο επί τόσα χρόνια τα έσοδά τους είναι και μεγαλύτερα. Και όμως κάθε χρόνο δηλώνουν ότι τα λεφτά δεν φτάνουν;
Για ποιον δεν φτάνουν; Που πάνε ή μάλλον σε ποιούς πάνε αυτά τα λεφτά;
Δεν σου πάει ο νους;
Δεν φοβάσαι ότι το ίδιο ακριβώς, ή πολλαπλά χειρότερο, με τη γενιά του 1950, που σου περιέγραψα στο ΑΛΗΘΙΝΟ παράδειγμα πιο πάνω, θα συμβεί και στα παιδιά σου;
Δεν σε πιάνει τρόμος όταν το σκέφτεσαι;

Δεν πάει άλλο

Εκατομμύρια αγανακτισμένοι Έλληνες, ανεξαρτήτως κομματικών πεποιθήσεων, έχουν στο στόμα τους μια φράση: «Δεν πάει άλλο».
Ο Ελληνικός λαός έχει κουραστεί 35 χρόνια να κάνει θυσίες, έχει κουραστεί να υποβάλλεται σε λιτότητα, να ακούει μεγάλα λόγια και στο τέλος να μένει με το «κάθε πέρσι και καλύτερα».
Έχει κουραστεί από την συνεχιζόμενη οικονομική, πολιτική, εθνική, πολιτισμική «αφαίμαξη» στην οποία τον υποβάλουν τα πολιτικά τζάκια, οι δημαγωγοί και κομματικά λαμόγια που .... παραμονεύουν σαν κοράκια, έτοιμα να αρπάξουν και την τελευταία μπουκιά από το στόμα του, αφήνοντας του τις υποσχέσεις.
Tα πράγματα πλέον είναι σε οριακό σημείο και η "αιμορραγία" δεν μπορεί να συνεχιστεί. Καιρός να «αιμορραγήσουν» και οι πολιτικάντηδες καθώς και οι κάθε λογής «ακόλουθοι». Καιρός να πληρώσουν την κρίση, όσοι τη δημιούργησαν!

23/2/2010


Υ.Γ. Είναι εύκολη η λύση να λέμε (σε κάθε δυσκολία) πως φταίει ο Σημίτης, ο Κωστάκης, ο Γιωργάκης, ο Αλμούνια και …ο Χατζηπετρής….
Σκέψου λίγο. Μήπως οι ένοχοι και οι φταίχτες είμαστε εμείς, που ακόμα τους ανεχόμαστε και ασχολούμαστε μαζί τους, αντί να τους …συνταξιοδοτήσουμε;
Σκέψου λίγο. Πόσες φορές έχεις μονολογήσει τα ίδια λόγια, έχεις εκστομίσει τις ίδιες βρισιές, έχεις ορκιστεί ότι είναι η τελευταία φορά, αλλά μπροστά στην κάλπη παθιάζεσαι, τα ξεχνάς όλα και το ρίχνεις «δαγκωτό» σε αυτούς που αύριο θα σε «δαγκώσουν»;
Πόσο «ξεφτίλες» και πόσο κορόΐδα (άλλη λέξη μου έρχεται), είμαστε όλοι «δικέ μου»!!!