Το βατραχάκι που δεν ήξερε ότι θα βραζόταν …

Από την αλληγορία της σπηλιάς του Πλάτωνα, έως το Matrix, διαβαίνοντας δια μέσου των μύθων του La Fontaine, η χρήση του γλωσσικού συμβολισμού είναι ένα προνομιακό μέσο το οποίο κάνει τον κόσμο να σκεφτεί και να διαδώσει τις ιδέες.
Ο Olivier Clerc, συγγραφέας και φιλόσοφος, με την παρακάτω μικρή ιστοριούλα, μέσω της αλληγορίας, εμφανίζει τα καταστροφικά αποτελέσματα της μη συνειδητοποιήσεως των αλλαγών, που επηρεάζουν δυσμενώς την υγεία μας, τις μεταξύ μας σχέσεις, την κοινωνική εξέλιξη και το περιβάλλον.
Είναι μέσα της, συμπυκνωμένες, η ζωή και η γνώση, που ο καθένας από εμάς θα πρέπει να φυτέψει στον προσωπικό του κήπο, ώστε αύριο να μπορέσει να δρέπει τους καρπούς του।

Το βατραχάκι που δεν ήξερε
ότι θα βραζόταν …

Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα, ένα βατραχάκι.Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβεται μια μικρή φωτιά και το νερό, αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά.
► Το νερό, σιγά σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντας το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά χαρούμενο.
Η θερμοκρασία του νερού, συνεχίζει να ανεβαίνει.
► Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό, από ότι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρ όλα ταύτα δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.
► Τώρα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο, υπομένει και δεν αντιδρά.
► Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, έως ότου, το βατραχάκι καταλήξει να βράσει και ως εκ τούτου, να πεθάνει.
Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.
Αυτό, αποδεικνύει, ότι όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμία αντίσταση, καμία επανάσταση.
Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή παρέκκλιση από την σωστή πορεία, την οποία όμως και συνηθίζουμε.
Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από 20, 30 η 40 χρόνια, θα μας έκαναν να φρίξουμε, σιγά - σιγά έγιναν κοινοτυπίες και σήμερα περνάνε απαρατήρητες ή αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου.
Εν ονόματι της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας εκάστου, της αξιοπρεπείας του, της ακεραιότητας της φύσεως, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με την συνεχή συνένοχη των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάση την ικανότητα και θέληση τους να αμυνθούν.
Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και προληπτικά μετρά, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο, ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές επιβαλλόμενες συνθήκες ζωής
Το συνεχές σφυροκόπημα από τα μέσα ενημερώσεως, η άκριτη υπέρ πληροφόρηση, υπερκορένει τους εγκεφάλους και ως εκ τούτου, εκείνοι, χάνουν την ικανότητα τους να ξεχωρίζουν και να κρίνουν τις διάφορες καταστάσεις…
Όταν για πρώτη φορά μίλησα γι αυτά τα πράγματα, αναφερόμουν στο αύριο…
Τώρα, αναφέρομαι στο σήμερα !!!

Συνειδητοποίηση, η βράσιμο.
Πρέπει να διαλέξετε!

Λοιπόν, αν δεν είστε σαν το βατραχάκι, μισοβρασμένοι, κάντε μια γερή εκτίναξη με τα πόδια, πριν είναι πολύ αργά

Είμαστε ήδη μισοβρασμένοι;
Η όχι;

Δια ταύτα

Το παραπάνω κείμενο, εισαγωγή και ιστοριούλα, έχει διαδοθεί ταχύτατα στο διαδίκτυο και από εκεί το αντέγραψα σχεδόν αυτούσιο।
Θεωρώ ότι είναι μια καταπληκτική αλληγορία την οποία ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να ξέρουμε όλοι! Λέω «να ξέρουμε» και όχι «να εμπεδώσουμε» ή « να συνειδητοποιήσουμε» γιατί θεωρώ ότι, όντας, οι περισσότεροι, μισοβρασμένοι σε μια κατσαρόλα, δεν έχουμε τη δύναμη, σαν το βατραχάκι της ιστορίας, να σκεφτούμε καν, όχι να επεξεργαστούμε ιδέες και προτάσεις!
Ας κάνει, ο καθένας και η καθεμία από τους αναγνώστες, μια αναδρομή στην προσωπική του(της) μικρή ιστορία και ας αναλογιστεί σε πιο στάδιο βρίσκεται μέσα στην κατσαρόλα.
Ας σκεφτεί, αν έχει τη δύναμη να το κάνει, πόσες φορές δεν αντέδρασε σε καταστάσεις, πόσες φορές «έκανε την πάπια» για κομματικά ή άλλα συμφέροντα, πόσες φορές έβαλε ο ίδιος (ή η ίδια) βατραχάκια μέσα σε μια κατσαρόλα και μετά έβαλε κάτω της φωτιά…
Ας σκεφτεί αν είναι απ' αυτούς(ες) που τρώνε το φαγητό τους με μεγάλη όρεξη παρακολουθώντας στη τηλεόραση, φόνους, βιασμούς, πολέμους, μακελειά, γυαλιστερές ή κουτσομπολίστικες εκπομπές και ότι πιο ανήκουστο και δεν έχουν αντιδράσει πατώντας ένα κουμπί...
Είμαι της άποψης ότι, μια από τις φωτιές, που σιγοκαίνε το καζάνι με τα «βατραχάκια», είμαστε και εμείς οι γονείς που, χρόνια τώρα, εξουθενώνουμε τα παιδιά μας με το κυνήγι δικών μας ανεκπλήρωτων "ονείρων" και προσπαθούμε να τα καθυποτάξουμε σε συστήματα και αρχές που τα ίδια απορρίπτουν.
Είμαι της άποψης ότι γεννούμε τα παιδιά μας ήδη μισοβρασμένα γιατί,
στο κυνήγι των ματαιόδοξων στόχων μας, συμβάλουν με την ανοχή τους και αυτά.
Δεν θεωρώ λογικό να θαμπώνονται τα νεανικά μάτια με τα όμορφα πράγματα. Δεν θεωρώ λογικό να βλέπουν νέοι άνθρωποι, τα γυαλιστερά αυτοκίνητα, τα πολυτελή ρούχα, τους καλοντυμένους κουστουμαρισμένους τύπους σαν αντανάκλαση ενός ωραίου, αυτάρκη κόσμου.
Θεωρώ παράλογο, νέοι άνθρωποι, να μην είναι επαναστατημένοι «κατά παντός υπευθύνου», θεωρώ αδιανόητο να μη «γυαλίζει το μάτι τους» από τα άδικα του συστήματος μα να βολεύονται «κατόπιν ενεργειών μου» από τους «Μαυρογιαλούρους» του συστήματος.
Θεωρώ παράλογο το γεγονός ότι κάποιοι νέοι, ευτυχώς όχι οι περισσότεροι, πιστεύουν ότι οι αναζητήσεις τους θα βρουν ένα ωραίο, ήσυχο λιμάνι όταν αποκτήσουν τη σίγουρη θέση, τον/την πλούσιο/α σύζυγο και το γυαλιστερό σπίτι. Γιατί τότε το κενό τους θα μεγαλώσει, θα γίνει μαύρη τρύπα και θα τους καταπιεί ...
Και για να μην παρεξηγηθώ…
Δεν θεωρώ ότι είμαι έξω από καμιά κατσαρόλα!
Δεν θεωρώ ότι είμαι επαναστατημένος! Μέσα στη μαρμίτα είμαι και εγώ και το μόνο που θεωρώ ότι κάνω, παραπάνω από κάποιους άλλους, είναι ότι κουνάω λίγο τα πόδια μου και κοάζω, όσο ακόμη έχω φωνή και για όσο χρόνο ακόμη μου απομένει μέχρι να βράσω…

Θέλω να τελειώσω, τούτο το σημείωμα, με τον ανεπανάληπτο στίχο του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΝΑΠΗΡΗ ΠΑΛΙ ΣΟΥ ΤΑΖΟΥΝ …
31/3/2009