Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ !

Βρέθηκα σε μια ημερίδα για τους μετανάστες που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα συσκέψεων του δήμου Λευκάδας την Κυριακή 11 Ιουνίου. Δεν παρακολούθησα δυστυχώς όλη τη διαδικασία, οφείλω να ομολογήσω όμως ότι το πρώτο μέρος που παρακολούθησα ήταν αρκούντως ικανοποιητικό. Μπράβο στους διοργανωτές, ιδιαιτέρως στην κα Λίντα Παπαγαλάνη που είχε την ιδέα, τους αξίζουν πολλοί έπαινοι και για το θέμα και για την παρουσίασή του.
Για το περιεχόμενο της ημερίδας θα διαβάσετε σίγουρα και στην εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας και σε άλλες.
Από τη μεριά μου θέλω απλώς να κάνω μερικές επισημάνσεις και να τονίσω μερικά, κατά την άποψή μου, σημαντικά θέματα.

Ο Ανουάρ και ο «Θωμάς»
Ο Ανουάρ από το Πακιστάν, μέλος του Ελληνικού φόρουμ Μεταναστών, είπε στην ομιλία του κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση..
« Χρησιμοποιώ τη φράση «ανεπίσημος» μετανάστης. Δεν υπάρχει η λέξη «παράνομος». Η ζωή δεν είναι παράνομη! ».
Τούτη η πρόταση έχει τόση δύναμη μέσα της που, για να την αναλύσεις, πρέπει να γράψεις πραγματεία για το θέμα. Η αίσθηση και η ανατριχίλα όμως που νοιώθεις, ακούγοντας την, αρκεί για να σε γεμίσει τύψεις για την εν γένει συμπεριφορά σου ή για τη μη δραστηριοποίησή σου, προκειμένου η κοινωνία να δει με «άλλο μάτι» τούτους τους συνανθρώπους μας..

Ο «Θωμάς» από την Αλβανία (αναγκάστηκε να αλλάξει όνομα για να γίνει αποδεκτός από την κοινωνία μας) μίλησε για τα χρήματα και τον κόπο που απαιτεί η γραφειοκρατία μας. Χίλια ευρώ, χωρίς λαδώματα κ. λ. π, κοστολόγησε ένα και μόνο πιστοποιητικό που πρέπει να προσκομίσει για την άδεια παραμονής του ! Μίλησε επίσης για «ταρίφες» και «τιμοκαταλόγους υπηρεσιών» από υπαλλήλους (που ορκίστηκαν να τηρούν τους νόμους και τους κανόνες κατά τα άλλα) και για καυγάδες μεταξύ των υπαλλήλων για τη μοιρασιά της μίζας…
Τώρα γιατί εγώ, αν και άκουγα για ανθρώπους, φανταζόμουν ύαινες και κοράκια, είναι, θαρρώ, θέμα ψυχιάτρων …
Μετανάστες «δεύτερης γενιάς»
Τούτοι οι άνθρωποι που, αναγκασμένοι από την ανέχεια οι περισσότεροι, άφησαν τις πατρίδες τους για μια καλύτερη ζωή, έχουν βρεθεί χρόνια τώρα «στο μάτι του κυκλώνα».
Τα παιδιά τους δεν εγγράφονται στα δημοτολόγια και κατά συνέπεια δεν τους χορηγείται πιστοποιητικό γέννησης κα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης. Ουσιαστικά, "εγγράφονται" ως μετανάστες καταδικασμένα σε ελλιπή πολιτικά, εκπαιδευτικά, εργασιακά δικαιώματα! Ανήκουν σε μια "γκρίζα" αδιευκρίνιστη ζώνη ημιπαρανομίας, που τα αφήνει μετέωρα, χωρίς βασικά στοιχειώδη δικαιώματα και καταδικασμένα στο περιθώριο, στον κοινωνικό αποκλεισμό.
Αυτοί λοιπόν οι νέοι και νέες, που γεννιούνται, μεγαλώνουν στην Ελλάδα όπως όλα τα ελληνόπουλα, και είναι χιλιάδες, μετατρέπονται σε "μετανάστες δεύτερης γενιάς" (Είναι λανθασμένος ό όρος "δεύτερη γενιά μεταναστών" καθώς τα παιδιά των μεταναστών δεν είναι μετανάστες) όσο πλησιάζουν την ενηλικίωση τους. Μετανάστες που πρέπει να παρουσιάσουν ένσημα του εργοδότη τους για να αποκτήσουν άδεια παραμονής!
Μόλις ενηλικιωθούν δηλαδή, παύουν να προστατεύονται από την οικογένεια και πρέπει να έχουν δική τους άδεια παραμονής, άρα ένσημα, άρα… τρεχάτε ποδαράκια μου !
Λες και διαγράφεται με μια (κρατική) μονοκοντυλιά το γεγονός ότι γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σπούδασαν σ’ αυτή τη χώρα και ότι δεν είναι μετανάστες.
Δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αποδείξουν ότι δεν είναι…ελέφαντες.
Όλη αυτή η "απίθανη και όμως αληθινή" ιστορία θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τραγική για τις ζωές αυτών των παιδιών.
Μετέωρα καθώς είναι και στερημένα από χαρτιά που νομιμοποιούν την ύπαρξή τους στη Ελλάδα, μπορούν ανά πάσα στιγμή να απελαθούν. Να απελαθούν όμως πού; Στη χώρα καταγωγής των γονιών τους που ποτέ δεν γνώρισαν και τη γλώσσα της οποίας συνήθως δεν μιλούν; Αλλά δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Ακόμα κι αν δεν απελαθούν, δεν μπορούν να ασκήσουν στη "νέα πατρίδα τους" κανένα από τα επαγγέλματα που σπούδασαν. Πρέπει ανυπερθέτως να βρουν αμέσως εργοδότη και ένσημα επειδή έχουν το "δικαίωμα" να είναι αποκλειστικά και μόνο… οικονομικοί μετανάστες.
Την ώρα λοιπόν που οι φίλοι και συμμαθητές τους κάνουν σχέδια και όνειρα για το μέλλον τους, τα παιδιά αυτά βιώνουν ένα αληθινά υπαρξιακό δράμα. Εντελώς ξαφνικά, γίνονται "ξένοι" και παράνομοι, χωρίς παρόν και μέλλον, με το άγχος της ανασφάλειας να κυριαρχεί στη καθημερινή τους ζωή και να την κάνει κομμάτια και θρύψαλα. Έτσι απλά, χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο και αιτία.
Πάρα πολλά παιδιά Ελλήνων μεταναστών βρέθηκαν ή γεννήθηκαν στη Γερμανία, στην Αμερική, στην Αυστραλία και άλλου στον κόσμο. Κάνεις δεν τους αρνήθηκε το δικαίωμα του ΠΟΛΙΤΗ. Αρκετοί διακρίθηκαν και διέπρεψαν ως ισότιμα μέλη των κοινωνιών που τους υποδέχτηκαν. Μια ματιά στα Ελληνικά πανεπιστήμια και στα πανεπιστήμια του εξωτερικού θα σας πείσει για αυτό.
Η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά. Οι αρχές του ελληνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού παραμένουν ανεφάρμοστες. Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες και εμείς ξενοφοβικοί!!!
Άνθρωποι, όχι αντικείμενα
Ξέρω ότι η χώρα μας έχει στη διάθεσή της λίγα σχετικά μέσα σε σχέση με μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες να αντιμετωπίσει την συνεχή παράνομη μεταναστευτική ροή, ξέρω ότι οι υποδομές και οι δυνατότητές μας είναι δυσανάλογα μικρές σε σχέση με τις ανάγκες ενός τεράστιου παγκόσμιου πια φαινόμενου - προβλήματος. Ξέρω επίσης ότι η χώρα μας και σαν χώρος-αγορά είναι δύσκολο να απορροφήσει όλο το ξένο ανθρώπινο δυναμικό που «εισβάλει». Από την άλλη όμως όλοι ξέρουμε ότι εδώ μιλάμε για ανθρώπους, όχι αντικείμενα. Πρόκειται για ψυχές που ψάχνουν να ζήσουν, να αναπνεύσουν με αξιοπρέπεια. Δεν ψάχνουν για κάποιο νέο Ελ Ντοράντο όπως θέλουν μερικοί να πιστεύουμε. Δεν αναζητούν στην πραγματικότητα ούτε τη Γη της Επαγγελίας. Αναζητούν τροφή για το σώμα και τη ψυχή τους. Αναζητούν μια ελάχιστη εκπαίδευση, ένα αξιοπρεπές μερίδιο ζωής για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Δεν είναι υποχρεωτικό οι μετανάστες ή οι πρόσφυγες, που τελικά φτάνουν ως εδώ (πολλοί καταλήγουν στους υγρούς τάφους των θαλασσών μας), να βασανίζονται και να αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια από αμόρφωτους κι απαίδευτους κρατικούς αξιωματούχους. Είναι κοινό το μυστικό περί της βίας που χρησιμοποιείται εναντίον τους, εις βάρος κάθε διεθνούς δικαίου περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επιτέλους, λίγος σεβασμός στην έννοια ΑΝΘΡΩΠΟΣ !

Θέμα παιδείας
Είναι γεγονός ότι σε μια ημερίδα, τα λόγια που θα ακουστούν από τους πάντες, είτε είναι κρατικοί αξιωματούχοι είτε φορείς είτε κοινοί πολίτες, θα είναι λόγια κατανόησης και συμπάθειας για τα προβλήματα των μεταναστών, αγανάκτησης για το «άπονο κράτος» που δεν νομοθετεί σωστά και οργής για όλους τους «ρατσιστές» και «ξενόφοβους».
Το θέμα είναι πως όταν οι περισσότεροι από τους «συμπαθούντες» και «συμπάσχοντες» πάνε στα σπίτια τους, θα απαγορεύσουν στα παιδιά τους να κάνουν παρέα με τα παιδιά των μεταναστών, θα οργιστούν όταν καταλάβουν ότι το παιδί τους, το καμάρι τους, ερωτεύτηκε αλλοδαπό, τον Ομάρ θα τον πούνε «αράπη», τον Ρουμάνο θα τον χαρακτηρίσουν «κλέφτη» εξ αρχής, την Ταμάρα θα τη δουν μόνο σαν «πόρνη», δίμετρη γαρ και Ουκρανέζα, τον Σαλί, τον Ελία ή τον Εμβέρ, θα τον πουν περιφρονητικά «Αλβανό», άρα κατώτερο άνθρωπο, κοντολογίς λίγοι θα αλλάξουν από τα αποτελέσματα της ημερίδας.
Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι κρατικοί αξιωματούχοι, που «χύνουν μαύρο δάκρυ» στις ημερίδες, δεν κάνουν σχεδόν τίποτα, όλο τον υπόλοιπο καιρό, για να βοηθήσουν τούτους τους ανθρώπους.
Οι Ρομά που έχουμε πετάξει στα σκουπίδια εδώ και μήνες, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες αυτής της συμπεριφοράς. Γιατί τόσους μήνες κανένας φορέας, κανένας αξιωματούχος δεν έχει αντιδράσει;
Γιατί απλώς είναι «γύφτοι», άρα άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού για τους περισσότερους. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν δικαιούνται να έχουν όνειρα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ζουν ανάμεσά μας μη και μας «μολύνουν». Ποιους; Εμάς τους «δηλητηριασμένους» από την κακία μας, τους «χοντρόπετσους» από την απάθειά μας και τους «χολεριασμένους» από την εμπάθειά μας.
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, λέει ο ποιητής.
Είναι η παιδεία μας που θέλει βάθεμα, συμπληρώνω εγώ, αν μου επιτρέπετε!
12/5/2008
Υ.Γ. Παρακαλώ μη μιλήσει κανείς για «δολοφόνους», «εγκληματίες» και «παράνομους», που όντως έχουν παρεισφρήσει με τους μετανάστες στη χώρα μας. Δεν χαρακτηρίζει το σύνολο των μεταναστών και των προσφύγων, που είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Άλλωστε και οι «γηγενείς, καθαροί και αμόλυντοι», δεν είναι όλοι ίδιοι και μάλλον δεν είναι σε ποσοστό λιγότερο «αθώοι».