ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ

Λευκάδα Νοέμβρης 2002

Νονέ καλή σου ημέρα
Σου γράφω ένα τελευταίο γράμμα για να σου μεταφέρω τα νέα της Λευκάδας.Eχω καιρό να σου γράψω το ξέρω μα δεν φταίω εγώ που τελικά άργησες να επιστρέψεις από τη Ζιμπάμπουε. Σαν ‘Έλληνας πολιτικός, άλλα λες και άλλα κάνεις. Είπες πως θα έρθεις το καλοκαίρι και κοντεύει χειμώνας…
Εν πάση περιπτώσει ας ξετυλίξουμε το κουβάρι των νέων από την αρχή. Είχαμε εκλογές εδώ όπως θα ξέρεις. Αυτό που σίγουρα δεν ξέρεις είναι ότι ήμουν υποψήφιος για δήμαρχος Λευκάδας. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία νονέ. Το να ζεις τις εκλογές από τη θέση του επικεφαλής ενός συνδυασμού είναι όμορφο και ψυχοφθόρο, ελπιδοφόρο και απογοητευτικό, κοινωνικό και περιχαρακωμένο, περιέχει εν τέλει αντικρουόμενα συναισθήματα και έχει πολλή μα πολλή κούραση. Η μάχη του ψηφοδελτίου, ειδικά αν είσαι στην κορυφή ενός μικρού συνδυασμού, είναι μάχη χαρακωμάτων. Ξέρεις από την αρχή πως «οι Μήδοι στο τέλος θα διαβούν» μα το πολεμάς το πράγμα ελπίζοντας στην εκπροσώπηση, (που δεν έρχεται για λίγο συνήθως) και σε μια σωστή και καλή παρέμβαση στην κοινωνία σου.
Το πάλεψα καλά νονέ, έτσι μου λένε γνωστοί και ουδέτεροι, δεν μπήκα στο δημοτικό συμβούλιο αμέσως μα ελπίζω πως θα τα καταφέρω έστω και μέσω της δικαστικής οδού. Οψόμεθα… Ο,τι και να γίνει ο αγώνας είναι που έχει σημασία. Λίγο το έχεις που μέσα σε λίγους μήνες μαθαίνεις τους «φίλους» σου και τα στηρίγματά σου; Λίγη έχεις την κοινή προσπάθεια και τις σχέσεις που συνεπάγεται στο διάβα του χρόνου; Είχαμε κατά τα άλλα μια ακόμη μάχη του δικομματισμού και λειτούργησε ξανά ο νόμος του εκκρεμούς. Ένας τεράστιος κόσμος, πάνω από το 15%, μετακινήθηκε ομαδικά καταψηφίζοντας τον έως τα τώρα δήμαρχο και υπερψηφίζοντας τον αντίπαλό του ο οποίος, φανερά τουλάχιστον, δεν χρειάστηκε να κάνει τον υπέρ πάντων αγώνα. Αυτή η ομαδική μετακίνηση παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της. Δύσκολα μπορούν οι άλλοι (πέραν των δύο) συνδυασμοί να κρατηθούν σε επίπεδα εκπροσώπησης. Εδώ δεν μετρούν πια προγράμματα και ιδέες. Εδώ λειτουργεί το σύστημα καταψηφίζουμε τον ένα ψηφίζοντας τον άλλο. Κατάλαβες νονέ; Δεν βγήκε δήμαρχος ο κος Γληγόρης γιατί είχε καλύτερο πρόγραμμα από τον κο Σκληρό μα επειδή , κατά τους ψηφοφόρους, έπρεπε να φύγει ο κος Σκληρός. Δεν βγάλαμε δηλαδή δήμαρχο για μια καλύτερη τετραετία μα διώξαμε ένα δήμαρχο για την προηγούμενη τετραετία. Δεν μειώνω με αυτό την αξία του κου Γληγόρη, αλίμονο δεν θα έβγαινε ο οποιοσδήποτε αντίπαλος, καταγράφω απλά ένα ακραίο γεγονός που συμβαίνει συχνά στον τόπο μας. Τι θα γινόταν δηλαδή αν την πρώτη Κυριακή ο πρώτος έπαιρνε 4-5% λιγότερο. Δεν θα έβγαινε τη δεύτερη; Αστεία πράγματα.
Ο αυριανός δήμαρχος έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία ως έντιμος, εργατικός και «τζώρας» και έχει επίσης ένα σημαντικότατο προσόν. Κρατά στηθοσκόπιο ! Καταλαβαίνεις; Αν ένας άνθρωπος εμπιστεύεται τη ζωή του στο γιατρό είναι δυνατόν να μη του εμπιστευτεί ένα δήμο; Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως και ο καινούργιος νομάρχης είναι γιατρός και ,συνήθως, οι πρώτοι σε σταυρούς σύμβουλοι κρατούν στηθοσκόπιο. Θεμιτό είναι και λογικό. Το θέμα είναι αν επαρκεί και για το έργο της τετραετίας. Χλωμό το βλέπω μα ας μην προτρέχω.
Θα μου πεις: Γιατί ο κόσμος θέλησε να διώξει τον προηγούμενο δήμαρχο; Δεν ήταν επιτυχημένος;
Τέσσερις κατά τη γνώμη μου ήταν οι βασικοί λόγοι νονέ. Η αλαζονεία της εξουσίας, η αίσθηση του κεκτημένου, η αθέτηση των υποσχέσεων και τα «αυτονόητα».
Ο δήμαρχός μας κερδίζοντας, τότε, με 63% αγνόησε το γεγονός πως δεν κέρδισε μόνο μα πως κυρίως έχασε ο προηγούμενος και νόμισε πως έγινε «ηγεμόνας». Θεώρησε πως η καρέκλα του δημάρχου ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του και απέκτησε μονιμότητα. Αυτή η αίσθηση της μοναδικότητας κυκλοφορούσε στον αέρα μαζί του. Την οσφραινόσουν στις κουβέντες του και στον τρόπο που λειτουργούσε. Αισθανόσουν πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδιοκτήτη και όχι με ένα ταπεινό δούλο του λαού. Αυτό στη χώρα του «αν ήμουν πρωθυπουργός» ισοδυναμεί με αυτοκτονία.
Βλέπεις η αίσθηση του ηγεμονισμού συνάδει με την αίσθηση της υπονόμευσης και αυτό προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Παρενέβαινε στα πάντα όσο ασήμαντα και να ήταν. Προσπαθούσε, άθελά του ίσως, να οικειοποιηθεί τη δουλειά του κάθε συνεργάτη του και αυτό άφηνε την αίσθηση πως δεν ήθελε να φανεί κανένας περισσότερο από τον ίδιο.
Θεώρησε πως δεν ήταν υποχρεωμένος να εκπληρώσει τις δεκάδες υποσχέσεις που είχε δώσει, πως μπορούσε άλλωστε, και στην ώρα του λαβείν δημιουργήθηκαν δεκάδες επεισόδια από τους ψηφοφόρους. Την ίδια ώρα όμως έδιδε την αίσθηση πως κάποιους τους εξυπηρετούσε επιλεκτικά και ολοφάνερα, χωρίς μέτρα προφύλαξης θα έλεγα, και αυτό πολλαπλασίαζε τις αντιδράσεις. Δικαίως ή αδίκως δεν ξέρω αν θα το μάθουμε ποτέ. Αυτό που έμεινε είναι η αίσθηση της αδικίας που ανεξίτηλη έφτασε μέχρι την ώρα της κάλπης και έκανε τη δουλειά της.
Ένα άλλο βασικό λάθος του κου Σκληρού –μα και των περισσοτέρων αιρετών- ήταν η επιδίωξη της επανεκλογής από την πρώτη ημέρα αναλήψεως της εξουσίας. Καταλαβαίνεις; Ο νεοεκλεγμένος που το πρώτο που σκέφτεται είναι η επανεκλογή του μοιραία θα κάνει συμβιβασμούς. Θα προσπαθήσει για έργα βιτρίνας θέλοντας να εντυπωσιάσει, θα λύνει εξισώσεις του τύπου τάδε έργο= τόσοι ψήφοι, δεν θα συγκρουστεί εκεί που πρέπει (σκουπίδια) και θα ξεχάσει τα αυτονόητα, πάει να πει τα απλά και καθημερινά που κάνουν καλύτερη τη ζωή μας. Αυτά όμως στοιχίζουν…
Το πρόβλημα είναι πως αν δεν είσαι προετοιμασμένος για την πτώση, και οι ηγεμόνες δεν είναι, αντιδράς τόσο άσχημα που εκτίθεσαι ακόμη περισσότερο. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα ενός πολιτικού είναι ο τρόπος που αποδέχεται τη ήττα. Δεν είναι μικρό παιδί να αντιδρά σαν να του έκλεψαν τις καραμέλες!!!
Τέλος πάντων ,νονέ, αρκετά με τον τέως δήμαρχό μας. Είναι φίλος μου όμως, και ας τον πολέμησα ανελέητα στην προεκλογική περίοδο, και θεωρώ πως θα μπορούσε πολλά να προσφέρει. Προσπάθησα πολλές φορές να τον προειδοποιήσω με τα κείμενά μου μα δεν καταλάβαινε καν γιατί του κάνω κριτική…Για μένα τα τέσσερα τελευταία χρόνια ήταν μια ακόμη ευκαιρία που μεγάλο τμήμα της χάθηκε. Δυστυχώς.
Αυτός που κατάλαβε, γιατί είναι αλεπού, και έφυγε νωρίς ήταν ο (τέως πια) νομάρχης. Λοιπόν αυτός ο άνθρωπος πάντα κατάφερνε να προσαρμόζει την εξουσία του στα προσωπικά του χωρίς να συναντά μεγάλες αντιδράσεις. Πάντα κατάφερνε να μη χάνει προσωπικά. Όταν έχανε, έχανε συνολικά το κόμμα του και έχω την αίσθηση πως βοηθούσε σε αυτό και ο ίδιος. Δεν εκτίθεται εύκολα σε αντίθεση με τον δήμαρχο.
Αρκετά όμως σε ζάλισα νονέ. Ας μη συνεχίσω γιατί θα γίνω περισσότερο πικρόχολος, ειδικά αν μπω στα δικά μου. Αυτά θα τα πούμε από κοντά.
Γεια σου και καλή επάνοδο στην πατρίδα. Αυτό έτσι ή αλλιώς είναι το τελευταίο γράμμα μου… Φιλιά.

Μάρκος Νικητάκης