«Σκεπαρνοφονεμένοι»

  Όταν ήμουν μικρός η μακαρίτισσα η μάνα μου (καλή της ώρα όπου και να βρίσκεται) μου έλεγε συνεχώς την ίδια ιστορία, όταν για κάποιο λόγο παραπονιόμουν.

« Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος, μου έλεγε,  ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι, που  έκλεγε με μαύρο δάκρυ και φώναζε.

-  Παναγία μου θα σκοτωθώ! Ωφου ο κακορίμαλος  ηντα’ παθα! Βοηθάτε με γειτόνοι!

Τρέχουν οι γείτονες κοντά του και τον ρωτούνε τι έπαθε.

-          Θωρείτε αυτό το σκεπάρνι στον τοίχο, που κρέμεται από πάνω μου; Δεν είναι στερεωμένο καλά στο καρφί και θα πέσει πάνω στην κεφαλή μου και θα μου τηνε σπάσει! Αλίμονό μου του κακομοίρη που θα σκοτωθώ πριχού  της ώρας μου!

Ο «σκεπαρνοφονεμένος», έτσι μου τον έλεγε η μάνα μου, δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να σηκωθεί από το κρεβάτι του και να βγάλει το σκεπάρνι από το καρφί…»

Αυτή είναι η μικρή ιστορία του σκεπαρνοφονεμένου λοιπόν και, όσο κι αν είναι απλοϊκή, όσο και αν  είναι «χαζή», περιέχει αυτονόητες αλήθειες..

● Η τύχη μας εξαρτάται ΚΑΙ από εμάς.

● Δεν φτάνει να κλαις για το επερχόμενο. Οφείλεις και πρέπει να αντιδράσεις, να κάνεις κάτι να το αποτρέψεις!

● Μερικές φορές η λύση είναι απλούστατη, αρκεί να θέλεις να τη δεις!

Θυμήθηκα αυτή την ιστορία γιατί τα τελευταία χρόνια, μα και τούτες τις ημέρες, κάποιοι παίζουν με την τύχη μας. Κάποιοι κόβουν και ράβουν μέτρα σε βάρος μας, μας σπρώχνουν στην άβυσσο και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να κλαίμε και να παραπονιόμαστε. Το μόνο που κάνουμε είναι να περιμένουμε τον από μηχανής Θεό να μας σώσει, λες και μας το χρωστάει. Βάζουμε τον αυτόματο πιλότο με λάθος ρότα και οδηγούμε το σκάφος μας στην ξέρα.

Να τα κάνω λιανά. Μέσα σε τρία χρόνια:

► Η ανεργία στη χώρα μας έχει φτάσει και ξεπεράσει το 25%. Στους νέους είναι διπλάσια. Μιλάμε για πάνω από 1.300.000 ανέργους.

► Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι έχουν χάσει πάνω από 30% του εισοδήματός τους και, αν συνυπολογίσουμε φόρους και χαράτσια, η χασούρα ξεπερνά το 50%. Δε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα προσεγγίζει το 70%.

► Οι επαγγελματίες βλέπουν τον τζίρο τους να πέφτει κατακόρυφα. Τα περισσότερα μαγαζιά αν δεν έχουν κλείσει, οδηγούνται προς τα εκεί.

► Τα δάνεια και οι πιστωτικές, που κάποτε στις έδιναν με το τσουβάλι, έχουν γίνει θηλιά στο λαιμό όλων μας. Γιατί, αν και οι μισθοί μειώθηκαν δραματικά, τα δάνεια και τα χρέη δεν κουρεύτηκαν αντίστοιχα.

► Οι τιμές δεν καταλαβαίνουν από κρίση. Τραβάνε την ανηφόρα με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα.

► Τα χαράτσια «πέφτουν βροχή». Μόνο για τον αέρα που αναπνέουμε δεν μας έχουν χαρατσώσει ακόμη. Δεν το σκέφτηκαν ή φοβούνται επειδή ανασαίνουν και αυτοί;

► Τα ληξιπρόθεσμα χρέη σωρεύονται στις Δ.Ο.Υ. Πως και με τι να πληρώσεις;

► Τα βάρη δεν τα επωμίζονται όλοι αναλόγως του εισοδήματός τους. Οι μικροί και οι μικρομεσαίοι «πληρώνουν το μάρμαρο». Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι καλούνται να πληρώσουν το λογαριασμό του κάθε κυρίου Πάγκαλου που, αφού περιδρόμιασε και μας πέταξε τα κόκαλα, μας διατάσει να πληρώσουμε το λογαριασμό γιατί τάχα «μαζί τα φάγαμε»!

► Οι τράπεζες κερδοφορούν μέσα στην κρίση και ενισχύονται από το υστέρημα όλων μας.

Διαίρει και βασίλευε

Σε όλα αυτά τι κάνουμε;

► Όταν έγιναν για πρώτη φορά οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ιδιαιτέρως σε κάποιες κατηγορίες «μεγαλόμισθων», κάποιοι επαγγελματίες έτριβαν τα χέρια τους.

-          Καλά να πάθετε, φώναζαν.

Δεν κατάλαβαν ούτε λεπτό οι «ηλίθιοι» πως η όποια περικοπή σε μισθούς και συντάξεις είναι σε βάρος της αγοράς. Πως, αν μου κόψεις 500 ή 1000 ευρώ από το μισθό μου, το μόνο που θα κάνω είναι να ψωνίζω τα απολύτως απαραίτητα, αν μπορώ να το κάνω και αυτό.

Η πρώτη «αγαλλίαση» λοιπόν αργότερα τους έγινε βραχνάς.

► Το «διαίρει και βασίλευε» κυριαρχεί στη ζωή μας. Οι κυβερνήσεις στρέφουν τον ένα κλάδο εναντίον του άλλου και εμείς τσιμπάμε σαν χάνοι το δόλωμα. Κοντόφθαλμοι ή μάλλον τυφλοί, θα πέσουμε όλοι αργά ή γρήγορα στον λάκκο, να μην πω με τι… Ο στενός κομματισμός, ακόμη και σε όσους συμφωνούν εναντίον των μέτρων και η έλλειψη συνεργασίας, ενισχύει το παραπάνω.

► Εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι ζουν στην Αθήνα. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ; Σε πια διαδήλωση τους είδατε, σε πια διαμαρτυρία; Πέρυσι, που οι αγανακτισμένοι ήταν στις πλατείες, πόσοι από αυτούς συμμετείχαν; Εκεί που θα έπρεπε να διαδηλώνουν πάνω από ένα εκατομμύριο, διαδήλωναν κάποιες χιλιάδες και, στην καλύτερη περίπτωση, ελάχιστες εκατοντάδες χιλιάδες. ΓΙΑΤΙ; Ήθελαν να προφυλαχτούν ή να προφυλάξουν; Υπερίσχυε το ατομικό συμφέρον, ο κομματισμός ή η αδιαφορία; Περίμεναν από τους άλλους « να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά» ή δεν έβλεπαν ούτε κάστανα ούτε φωτιά;

Το «μότο» «δεν γίνεται τίποτα» ποιους εν τέλει βόλευε και βολεύει;

► Αυτοί που κλαίνε και οδύρονται για τις περικοπές και τα χαράτσια, αυτοί που περιμένουν από τους άλλους να τους σώσουν, σε κάθε απεργία τρέχουν από τους πρώτους να δουλέψουν μη και χάσουν κάποια ψίχουλα του μισθού τους. Δικαιολογίες; Άπειρες. Δεν κάνουμε τίποτα με μια ημέρα απεργία, δεν απεργούμε με πουλημένους συνδικαλιστές, δεν με καλύπτει το πλαίσιο, δεν θέλω να χάσω άλλα χρήματα, δεν, δεν, …Δεν βλέπουν πως, χωρίς αντίδραση, θα χάσουν «τα αυγά και τα καλάθια». Δεν βλέπουν πως ο αγώνας είναι για όλους και πως, αν χαθεί, θα χαθούμε όλοι μαζί. Δεν καταλαβαίνουν πως, αυτούς που τάχα δεν τους καλύπτουν, οι ίδιοι τους ψήφιζαν και τους ψηφίζουν! Ποιον κοροϊδεύουν λοιπόν;

► Με ένα περίεργο τρόπο οι περισσότεροι θεωρούσαν πως δεν θα τους αγγίξει η κρίση και, αν τους ακούμπησε, λένε πως μέχρι εδώ ήταν, δεν θα πάθω τίποτα χειρότερο! Κούνια που τους κούναγε!

Πού πάμε λοιπόν; Από βυθό σ’ άλλο βυθό που λέει και το τραγούδι, μονίμως στην κόλαση ή στον παράδεισο της μακαριότητάς μας;

Σε κάθε περίπτωση είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Και, για να τελειώσω όπως άρχισα, είμαστε, οι περισσότεροι, «σκεπαρνοφονεμένοι. Μόνο που, στην τελευταία περίπτωση, δεν υπάρχουν γείτονες να μας σώσουν…

28/9/2012