ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΑΟΣ…

"Έχω γράψει πολλές φορές στα µυθιστορήµατά µου τη λέξη «λαός». Σας το λέω όμως µε ειλικρίνεια, πρώτη φορά ένιωσα τι σημαίνει. Σε αυτή την επανάσταση συµµετέχουν χριστιανοί και μουσουλμάνοι, νέοι και ηλικιωμένοι, φτωχοί και πλούσιοι, πρωτευουσιάνοι και χωρικοί· υπάρχει ένα απίστευτο συναίσθημα αλληλεγγύης, υπάρχει παρ’ όλη την οργή µια εκπληκτική ευπρέπεια στη συμπεριφορά και τόσο πολύ θάρρος… Είμαι βέβαιος πως αυτά τα εκατοµµύρια των θαρραλέων είναι έτοιμα να δώσουν το αίμα τους για την ελευθερία».

Αλάα αλ-Ασουάνι

Αιγύπτιος συγγραφέας

Ξεκινώ με τα λόγια του  Αιγύπτιου συγγραφέα, που αναφέρονται στην εξέγερση των Αιγυπτίων,  και τα συσχετίζω με τα καθ’ ημάς γιατί πρέπει εξ αρχής να αναφέρω ότι θεωρώ πως το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι πρόβλημα ελευθερίας. Είναι πρόβλημα ανεξαρτησίας και  εθνικής κυριαρχίας. Είμαστε μια χώρα υπό κατοχή είτε θέλουμε να το πιστέψουμε  είτε όχι.

Το μόνο που έχει πια απομείνει στη χώρα μας, είναι η ρημαγμένη παραγωγή, τα εκατομμύρια άνεργοι, τα εκατομμύρια φτωχοί, τα πεινασμένα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία, τα χιλιάδες φέρετρα των τραγικών αυτοχείρων … και η αμβλυμμένη συνείδησή μας…

Αμβλυμμένη συνείδηση  γιατί στο βάθος του μυαλού μας έχουμε ξεκάθαρα και τη δική μας ευθύνη για τα σημερινά προβλήματα. Ξέρουμε πως εμείς ψηφίζαμε τους κλέφτες, εμείς δίναμε τεράστιες πλειοψηφίες σε ακατάλληλους ηγέτες, εμείς λαδώναμε στις υπηρεσίες και δίναμε φακελάκια στα νοσοκομεία, εμείς κάναμε τα στραβά μάτια στις παρανομίες.

Εμείς είμαστε αυτοί που θεωρούσαμε (και θεωρούμε) «μάγκα» αυτόν που ξέφευγε από τις δαγκάνες του νόμου και κρυφά τον ζηλεύαμε.

Εμείς είμαστε αυτοί που δεν αποκαλούσαμε τέτοια πρόσωπα «κλέφτες» αλλά «καταφερτζήδες». Και δική μας η ευθύνη λοιπόν που φέραμε την πατρίδα σε αυτά τα χάλια. Όχι της κάθε Μέρκελ και του κάθε Γερμανού γραφειοκράτη που μας βρήκε πεσμένους και μας εκμεταλλεύτηκε.

Τώρα οφείλουμε και πρέπει να σηκωθούμε. Πως όμως;

Πως, όταν είναι γνωστό ότι το να εξαθλιώνετε ένας λαός, δεν σημαίνει ότι αυτό τον οδηγεί προς επαναστατικές λύσεις. Η εξαθλίωση τον κάνει ακόμα περισσότερο ζώο. Τον σπρώχνει ακόμα περισσότερο στην υποταγή. Και αυτό είναι το φαινόμενο που βλέπουμε. Η απειλή του εκφασισμού της κοινωνίας και όλα όσα παρακολουθούμε δείχνουν του λόγου το αληθές.

Πως, όταν αυτός ο λαός, που μπορεί σε άλλες συνθήκες να έκανε θαύματα, βρίσκεται τώρα σαν το ποντίκι, τρομαγμένος, υποταγμένος, υποτελής  και προσπαθεί να περισώσει τα λίγα που του έχουν απομείνει…

Δεν είμαστε λαός…

Τούτος ο λαός είναι «περίεργος». Μπορεί να κάνει και έχει κάνει συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο παρελθόν με τεράστια συμμετοχή για αιτήματα σοβαρά μεν ουδεμία όμως σχέση έχοντα με την κατάσταση που βιώνει τώρα.

Μπορεί και το έχει κάνει να παρευρίσκεται κατά εκατοντάδες χιλιάδες σε κομματικές συγκεντρώσεις (Παπανδρέου, Καραμανλής) με πλαστικά σημαιάκια και αυτοκόλλητα στο στήθος, δεν μπορεί όμως όταν η ζωή του καταστρέφεται να σηκωθεί από τον καναπέ του και να διαμαρτυρηθεί.

Του αναγνωρίζω την ικανότητα να τιμωρεί. Μετά από μεγάλη υπομονή βεβαίως αλλά τιμωρεί. Οι πρόσφατες εκλογές αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Φτάνει όμως αυτό;

Το πρόβλημα είναι ότι ακολουθεί τη μέθοδο των «απ’ ευθείας αναθέσεων». Βλέπει «φως» σε ένα πολιτικό πρόσωπο και στρέφεται σ’ αυτό.  Του αναθέτει τη σωτηρία του και… αυτό ήταν. Περιμένει να ευοδωθούν οι ελπίδες του με ελάχιστη συμμετοχή και ελάχιστη αντίδραση μέχρι … τις επόμενες εκλογές!

Ναι αλλά μέχρι τότε παίρνονται αποφάσεις καθοριστικές για τη ζωή του, ανατρεπτικές για το μέλλον του και κυρίως το μέλλον των παιδιών του οι οποίες, δυστυχώς, δεν αποκαθίστανται από την επόμενη κυβέρνηση επειδή θεωρούνται παγιωμένες.  Ελάχιστες είναι οι φορές που αποκαταστάθηκε μια αδικία μιας κυβέρνησης από την επόμενη. Συνήθως  τα μέτρα είναι χειρότερα από πριν και πάντα οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονται με κριτήριο το «βόλεμα» μιας κάστας ανθρώπων σχεδόν πάντα των ίδιων.

Εδώ ξεπουλιέται η χώρα μας, κοψοχρονιά μάλιστα. Τα καλά φιλέτα τα παίρνουν οι ξένοι και οι εγχώριοι «ημέτεροι». Το καλό κομμάτι της Αγροτικής Τράπεζας π.χ δίδεται δώρο έναντι ούτε 100.000.000 € στην Τράπεζα Πειραιώς, όταν μόνο η ακίνητη περιουσία της είναι πολλαπλάσια! Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ένας βιώσιμος οργανισμός ακόμη και με τα απλά μαθηματικά της γιαγιάς μου της Κοντύλως, απαξιώνεται σιγά – σιγά με στόχο το ξεπούλημα του!  Ο ΟΠΑΠ, αν είναι δυνατόν, ετοιμάζεται για ξεπούλημα. Να μην αναφερθώ σε ΔΕΗ, ΟΤΕ (παλιές αμαρτίες), ΕΥΔΑΠ, ΕΥΔΑΘ  κ.λ.π

Την ίδια ώρα τα «στικάκια» με δεκάδες ονόματα ύποπτων για φοροδιαφυγή εκατοντάδων  εκατομμυρίων και καταθέσεις δισεκατομμυρίων στο εξωτερικό, «χάθηκαν» για κάποια χρόνια στις τσέπες των Υπουργών Οικονομικών με δικαιολογίες αν όχι αστείες τουλάχιστον «ύποπτες». Προστάτες; Νονοί; Ξεπουλημένοι; Λαδωμένοι; Ανίκανοι; Διαλέξτε μόνοι σας! Ότι και να είναι, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων και των συνταξιούχων! Τα βάρη στο λαό μέχρι να γονατίσει και να θαφτεί κάτω από αυτά.

Τι μένει λοιπόν; Η αντίδραση όταν δημιουργείται το πρόβλημα. Όχι με όρους συντεχνιακούς, όχι με μέτρο την εξαίρεση κάποιων, που και αυτό δεν αποκλείεται μα με όρους γενικούς για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας που υποσκάπτεται.

Αντίδραση λοιπόν. Γιατί  ένας λαός που έχει πάψει πια να αντιδρά και δεν αντιστέκεται παρ’ όλο που δεινοπαθεί ολοένα και περισσότερο, με όλα αυτά που του επιβάλλουν και του συμβαίνουν παρά τη θέλησή του, έχει προδιαγράψει και προσυπογράψει ο ίδιος το ζοφερό μέλλον του.

Αντίδραση όταν τίθεται το θέμα και όχι όταν έχει τελειώσει. Στο κάτω της γραφής αυτό βοηθά και τους κυβερνώντες (όσους  δεν είναι «Νενέκοι)  που θέλουν να στηριχτούν στην αντίδραση του κόσμου και να έχουν ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια τους.

Όσο κοιμόμαστε, όσο δεν αντιδρούμε δυναμικά (και ειρηνικά) το μέλλον μας έχει μια βεβαιότητα. Την ανυπαρξία του!

15/10/12

Υ.Γ.   Αλήθεια ο βουλευτής μας θα τα ψηφίσει τα νέα μέτρα για την διάλυση της χώρας; Αυτός που έστελνε επιστολές στον κ. Σαμαρά λίγους μήνες πριν λάβρος εναντίον του μνημονίου, θα πει, όπως ο προηγούμενος, ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ;

Αν το κάνει θα είναι αποδεκτό πρόσωπο στην κοινωνία μας ή persona non gratα; Γιατί αν είναι τότε…