ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

Αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας δεν έχει προηγούμενο. Ζούμε τον απόλυτο παραλογισμό, τον εξευτελισμό της πολιτικής ζωής στον αστερισμό των συμβιβασμών, ζούμε την τραγωδία των πολιτών και την καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Τα τελευταία χρόνια ζούμε μια καταστροφική πορεία με την αφαίμαξη και τη φτωχοποίηση του λαού.

Παρακολουθούμε τη διάλυση  της Υγείας, της Παιδείας, της Ασφάλισης και του κοινωνικού κράτους.

Η διαρκής παροχή ασυλίας στους μεγαλοφοροφυγάδες και η συνειδητή και σκόπιμη διάλυση του φορολογικού μηχανισμού - μέσω της δραματικής υποστελέχωσης, των ρουσφετολογικών προαγωγών των «ημετέρων» και της ανεπαρκούς μηχανοργάνωσης – δείχνουν καθαρά ότι οι μνημονιακές δυνάμεις επιδιώκουν το να μην εισπράττονται έσοδα από φορολογικούς ελέγχους, προκειμένου, με την απειλή ότι δεν θα έχουμε για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, να υπάρχει το άλλοθι για νέα μέτρα, για νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, για νέες αυξήσεις στους κοινωνικά άδικους έμμεσους φόρους.

Ανίκανοι πολιτικοί υποκύπτουν στους εκβιασμούς των αγορών, του ΔΝΤ με τις απαράδεκτες δηλώσεις Λαγκάρντ, της τρόικα γενικότερα και των Ευρωπαίων «φίλων» μας, χωρίς αντίσταση θεωρώντας μάλιστα ότι αυτοί έρχονται να μας σώσουν.

Το παιχνίδι ήταν και είναι στημένο και στα μέτρα τους.

Προκειμένου να μη ζημιωθούν οι δανειστές, δεν διστάζουν να θυσιάσουν ένα ολόκληρο λαό.

Πληρωμένοι ή πουλημένοι κονδυλοφόροι προσπαθούν απεγνωσμένα να κάνουν το μαύρο, άσπρο, να διαστρεβλώσουν θέσεις, να κατηγορήσουν πολιτικούς και στελέχη κομμάτων, να βάλουν στο λαό ψευτοδιλήμματα χρησιμοποιώντας μια γλώσσα πρωτοφανή και μεθόδους κάθε άλλο παρά έντιμες.

Οργανισμοί μπαίνουν στο παιχνίδι με αθώες τάχα μελέτες για το αύριο - αν ο λαός επιλέξει άλλους από τους κατεστημένους, διεφθαρμένους και συστημικούς πολιτικούς - σπρώχνοντας τον κόσμο δια της απελπισίας σε γνωστά μονοπάτια, που οδηγούν κατευθείαν στον γκρεμό.

Ζούμε πρωτοφανή πράγματα στην ελληνική τηλεόραση. Όλοι εναντίον ενός (του εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ), η τρίχα τριχιά, κοσκίνισμα των λέξεων, κατηγορίες για πολυγλωσσία, αναφορές σε πρώην στελέχη, προκειμένου να συκοφαντήσουν και να σπιλώσουν υπολήψεις και πολιτικές που δεν ευνοούν το σάπιο σύστημα.

Μιλούν για πολυγλωσσία αυτοί που τη γλώσσα την έχουν μόνο για να γλύφουν τα αφεντικά τους, μιλούν για τσαμπουκά αυτοί που το μόνο που έμαθαν στη ζωή τους είναι να σκύβουν και να υποκλίνονται μπροστά στους ισχυρούς.

Επικαλούνται πατριωτισμό, αυτοί που δεν ξέρουν, δεν έμαθαν ποτέ ότι πατριωτισμός είναι να υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα του λαού σου και όχι των αγορών και των ξένων «αφεντάδων».

Θέλουν να τραβήξουν το αυτί του Τσίπρα γιατί «τόλμησε» να αποκαλέσει τον Ολαντ  «Ολαντρέου» και την Μέρκελ «μαντάμ». Ανατρίχιασαν στην ιδέα και μόνο ότι κάποιος πολιτικός «δεν σεβάστηκε» τους ισχυρούς της Ευρώπης, αυτοί που το μόνο που έμαθαν είναι να είναι υποτακτικοί και επαίτες.

Ξέχασαν με μεγάλη ευκολία ότι αυτοί επέτρεψαν στον Στρος Σκαν να μας μιλήσει ταπεινωτικά και να μας προσβάλει μέσα από τη Βουλή μας, ξέχασαν ότι είναι αυτοί που επέτρεψαν στον κάθε μεσαίο υπάλληλο της τρόικα, τύπου Τόμσεν και Ραιχενμπαχ, να μπαινοβγαίνει στα υπουργεία μας και να μας κάνει το αφεντικό.

Τότε γιατί δεν θίχτηκαν;

Γιατί δεν θίγονται όταν ξένοι μας υποδεικνύουν τι να ψηφίσουμε, όταν η Λαγκάρντ  λέει χοντράδες σε βάρος του λαού μας, γιατί δεν προσβάλλονται όταν ο κάθε τυχάρπαστος επεμβαίνει στα εσωτερικά μας; Μήπως γιατί μιλούν όλοι αυτοί εναντίον του Τσίπρα, άρα υπέρ τους;

Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι οι αγορές, οι Ε.Ε, το ΔΝΤ και τα άλλα λαμόγια νοιάζονται για το λαό μας και όχι για τα συμφέροντα που εκπροσωπούν;

Έχω βαρεθεί τα «καλά παιδιά». Τα «υπάκουα παιδιά». Τα «ξενέρωτα παιδιά». Μακάρι χίλιες φορές να αποδειχθεί ότι ο Τσίπρας είναι «κακό παιδί». Έναν «ανυπάκουο», έναν «τσαμπουκά», χρειάζεται αυτή η χώρα.

Τον χρειαζόμαστε για να αναστατώνει τους υποτακτικούς σαν τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά, που ψελλίζουν τη λέξη επαναδιαπραγμάτευση μόνο όταν τους το επιτρέπουν οι δανειστές.

Για να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση με αυτούς, το ελάχιστο που απαιτείται είναι η παραδοχή ότι υπήρξε κάποτε διαπραγμάτευση. Υπήρξε; Πότε; Όταν υπέγραφαν τα μνημόνια χωρίς καν να τα διαβάσουν; Τώρα ξύπνησαν; Τώρα βγήκε ο «άντρας» από μέσα τους; Τι άλλαξε μέσα σε είκοσι ημέρες και ο μονόδρομος, κατά τον ισχυρισμό τους, του μνημονίου, έγινε ανάγκη αλλαγής του;

Με τι ανάκαρα ο Βενιζέλος, που πριν δύο μήνες συνέτασσε επαχθή μνημόνια, ως Υπουργός Οικονομικών, θα τα αμφισβητήσει σήμερα και θα τα αλλάξει αύριο;

Τι άλλαξε μέσα σε μισό χρόνο και ο «αντιμνημονιακός» Σαμαράς υπέγραψε το δεύτερο και επαχθέστερο μνημόνιο, άρα έγινε «μνημονιακός», τι έγιναν οι επιστολές υπακοής και υποταγής και πως τώρα θα τις πάρει πίσω επαναδιαπραγματευόμενος;

Αποτελεί ναι ή όχι εθνική προδοσία το ψευτοδίλημμα ευρώ ή δραχμή; Πόθεν τους προκύπτει; Όταν το θέτουν δεν καταλαβαίνουν ότι σπρώχνουν τους πολίτες να αποσύρουν τις καταθέσεις τους, να μην πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους στο κράτος, άρα άδεια ταμεία και ανάγκη για δανεικά; Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι μας στέλνουν, ανήμπορους και ανίκανους, πιο βαθειά στην (αποκρουστική) αγκαλιά της Μέρκελ; Μήπως αυτό θέλουν εν τέλει;

Όταν πανηγύριζαν για το κούρεμα του χρέους, κατάλαβαν ότι αυτό το κούρεμα, με τη μορφή που έγινε, μας άφησε χωρίς νοσοκομεία, σχολεία και άλλους οργανισμούς, που είδαν σε μια νύχτα τα χρήματά τους να μειώνονται στο μισό;

Λίγη τσίπα πια. Η υποκρισία έχει και τα όριά της.

Ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο. Θα μιλήσει, είμαι σίγουρος!

12/6/12