ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ και «πολιτισμός»

Παρακολούθησα προχθές μια θεατρική παράσταση από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Τσουκαλάδων. Μια παράσταση στην οποία πρωταγωνιστές ήταν μικρά παιδιά, τα οποία έβγαλαν στη σκηνή όλο το πάθος και τον ενθουσιασμό τους.
Το έργο ήταν το «Χρυσολούλουδο» της Ζωής Βαλάση, ένα έργο όχι τόσο «αβανταδόρικο» θεατρικά μα με νόημα και μηνύματα για την ειρήνη.
Δεν με αφορά η κριτική της παράστασης, με αφορά η ενέργεια αυτή καθ΄ αυτή.
Άλλωστε όπως έλεγε ο μεγάλος δάσκαλος του θεάτρου μας Κάρολος Κουν…

«Δεν κάνουμε Θέατρο για το Θέατρο. Δεν κάνουμε Θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε Θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας.»

Και όπως γράφει η πρόεδρος του συλλόγου Τάνια Νικολαίδου στο δελτίο τύπου για την παράσταση …

«Μόνος ο καθένας μας είναι ανήμπορος. Μόνος, ο καθένας από εσάς, τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος... Μαζί, ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το Θέατρο ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν' αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το Θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου».

Θέλω και πρέπει να αναφερθώ στους συντελεστές της παράστασης γιατί πέραν των άλλων υπάρχει μια (και αντιρατσιστική) χημεία.
Σκηνοθεσία : Λουκία Κατωπόδη

Μουσική σύνθεση και εκτέλεση στο πιάνο επί σκηνής: Δημήτρης Φαρμάκης (μαθητής Γυμνασίου)
Σκηνικά : Τία Μπλάυ
Ηθοποιοί : Δημήτρης Βεργίνης, Διονύσης Βεργίνης, Ελπίδα Ζαβιτσάνου, Ελένη Κανελοπούλου, Κρίστυ Μαγγίνα, Δέσποινα Παπαδοπούλου, Γλυκερία Ροντογιάννη, Ζωή Ροντογιάννη, Κυριακή Ροντογιάννη, Μαρία Ροντογιάννη, Βασίλης Ροντογιάννης, Άννα- Μαρία Τυπάλδου, Πόπη Τυπάλδου, Τζούλιο Κεντράϊ, Άντζελο Κεντράϊ, Μάριο Κρίστο.

Είναι σημαντικό ότι το έργο υπέγραψε η Λουκία Κατωπόδη, γνωστή για την καταπληκτική δουλειά της στο θεατρικό εργαστήρι του δήμου Λευκάδας.
Είναι σημαντικό ότι τα σκηνικά δημιουργήθηκαν, από την Τία Μπλάυ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, τα οποία, διδασκόμενα συγχρόνως ζωγραφική, βοήθησαν και ακόμη σημαντικότερο ότι τη ζωντανή (και πολύ καλή) μουσική συνέθεσε και έπαιξε επί σκηνής ο, δεκατριάχρονος μόλις, μαθητής Δημήτρης Φαρμάκης.


Δια ταύτα

Τέτοιες προσπάθειες θαρρώ είναι υποχρέωσή μας να τις υποστηρίζουμε και να τις προωθούμε. Γιατί είναι ο μόνος ίσως τρόπος να βγούμε από το τέλμα της πολιτισμικής στασιμότητας. Να δώσουμε τόπο, τρόπο και μέσα στα νέα παιδιά να δουλέψουν. Να αξιοποιήσουμε το ταλέντο και το μεράκι τους, παραμερίζοντας την εγωιστική μας «σωστή» τάχα άποψη. Να δώσουμε κίνητρα και εφόδια, να μην τρομάξουμε από το «νέο» και το «πρωτοποριακό», να μη θέλουμε να ποδηγετούμε κάθε προσπάθεια, να κάτσουμε «στη γωνία μας» επιτέλους όλοι εμείς οι «ειδικοί» που γίναμε κατεστημένο και καραβανάδες του πολιτισμού (όσοι γίναμε).
Να λοιπόν κύριοι που «ηγείστε» του πολιτισμού «πεδίον δόξης λαμπρό». Να ο τρόπος Να πως, με χρήματα που δεν φτάνουν για ένα προσκεκλημένο συγκρότημα ή θίασο, για ένα fast food πολιτισμό πολλές φορές, σε όλα τα χωριά μπορούν να δημιουργηθούν εργαστήρια και τόσοι άνθρωποι να ασχοληθούν και να δημιουργήσουν.
Να λοιπόν πως γεμίζουν δημιουργικά οι άδειες ημέρες του χειμώνα. Να πως μικρά παιδιά παιδεύονται στον πολιτισμό, να πως νέοι άνθρωποι μπορούν να ξεφύγουν από τη μελαγχολία του φραπέ, της καφετερίας, του τσιγάρου και των «άλλων» ουσιών.
Η κοινωνία χρειάζεται να ξεκολλήσει από την πολυθρόνα και το τηλεκοντρόλ. Να βρει διέξοδο της δύσκολους μήνες.
Ο πολιτισμός πρέπει να επιστρέψει της κοιτίδες του. Η έτοιμη τροφή που σερβίρεται (όσο καλή κι αν φαντάζει) δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντισταθμίσει την προσπάθεια για ερασιτεχνική δημιουργία, μέσα από την ανάπτυξη των πολιτιστικών συλλόγων και όλων των φορέων πολιτισμού του τόπου.
Τα νιάτα πρέπει να βρουν διέξοδο στα αδιέξοδά τους και ο δρόμος της δημιουργίας είναι μια λύση.

Υ.Γ. Δεν κατάφερα να δω την παράσταση του Συλλόγου των Σφακιωτών, όμως επειδή ξέρω το φίλο μου τον Γιώργο Καρανάσο που τη σκηνοθέτησε, θα ήταν προσεγμένη. Επαναλαμβάνω. Σημασία έχει η προσπάθεια για δημιουργία και στο δήμο των Σφακιωτών γίνεται αρκετή εδώ και χρόνια.


«Ανοιχτή» γελοιότητα

Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε όλοι, και κυρίως οι υπεύθυνοι του πολιτισμού στον τόπο, ότι το να αποκαλείς την αυλή ενός σχολείου ανοιχτό θέατρο, καταντά γελοιότητα.

Εντάξει δεν έχουμε θέατρο. Εντάξει η Λευκάδα, με μια παράδοση χρόνων και χρόνων στον πολιτισμό, με πρωτοποριακές εκδηλώσεις και θεσμούς πενήντα τόσων χρόνων, δεν κατάφερε, γιατί για κατόρθωμα πρόκειται, να αποκτήσει ένα στοιχειώδη θεατρικό χώρο.
Ε! Είναι γελοίο εν τέλει, προκειμένου να κρύψουμε την ανικανότητά μας, να βαφτίζουμε την αυλή ενός σχολείου και το πατάρι ενός μπουλουκιού, ανοιχτό θέατρο και περισσότερο γελοίο να το γράφουμε στις αφίσες και στα προγράμματά μας.
Ποιόν πάμε να κοροϊδέψουμε;

Η … Τάμτα δεν ρυπαίνει;

Κάθε φορά που έχουμε προεκλογική περίοδο γίνεται της κακομοίρας με τις αφίσες και την αφισοκόλληση.
Κάποιοι αρμόδιοι και κάποιοι «καλαμαράδες», που το παίζουν σωτήρες τούτου του τόπου, βρίσκουν την ευκαιρία να πετάξουν τη χολή τους εναντίον των, αριστερών κυρίως, κομμάτων τα οποία, μη έχοντας πόρους για άλλης μορφής διαφήμιση, καταφεύγουν στην λύση της αφίσας και των πανό.
Δεν λέω ότι έχουν άδικο. Υπάρχει ρύπανση και το θέαμα δεν είναι ότι καλύτερο. Όμως εκλογές είναι, πρέπει να έχουν ένα χρώμα. Όμως…
Οι ίδιοι άνθρωποι τούτο τον καιρό καταπίνουν τη γλώσσα τους και «ποιούν τον Παπίαν» όταν η αφισορύπανση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ο Ρέμος, ο Πλούταρχος, η Τάμτα, η Χρηστιά, η… Πετρούλα, οι θεατρικοί θίασοι, βρίσκονται, μια και δυο φορές οι περισσότεροι, σε κάθε κολώνα. Όλοι αυτοί δεν ρυπαίνουν; Στο κάτω της γραφής τους περισσότερους τους φέρνει το Πνευματικό Κέντρο και η αφισορύπανση γίνεται βαρύτερη.

Αποφρακτικό

Είναι γνωστό το πρόβλημα της αποχέτευσης του Αγίου Νικήτα. Δόθηκαν αρκετά χρήματα, είναι αλήθεια, για την αποκατάσταση της. Όμως μια συμβατική υποχρέωση που ανέλαβε ο δήμος της Λευκάδας, να στέλνει κάθε δέκα ημέρες το αποφρακτικό να καθαρίζει τον αγωγό, δεν τηρήθηκε με αποτέλεσμα τούτες τις ημέρες ο αγωγός να βουλώσει με ότι αυτό συνεπάγεται.
Δυο τρεις μήνες έχει πολύ κόσμο ο Άγιος Νικήτας. Εκατοντάδες άνθρωποι ζουν από τον τουρισμό.
Θαρρώ πως τέτοιες «αμέλειες», γιατί για αμέλεια θα μιλήσουν, είναι απαράδεκτες. Τέτοιες «αμέλειες» προσβάλλουν το νησί και διώχνουν κόσμο.
Και είναι και το χωριό του δημάρχου…

Parking

Αφού αναφέρθηκα στον τουρισμό να ρωτήσω τον όποιο αρμόδιο, γιατί για το θέμα εμπλέκονται πολλοί.
Φτιάξαμε ή όχι ένα πανάκριβο Parking δίπλα στο ΚΤΕΛ; Φτιάξαμε. Το φτιάξαμε για να πηγαίνουν τα μεγάλα αυτοκίνητα ή όχι;
(Ξέρω ότι οι αναγνώστες μου τώρα μειδιούν ή κουνούν το κεφάλι τους με σημασία. Τους καταλαβαίνω μα είμαι υποχρεωμένος να ρωτήσω).
Γιατί λοιπόν τα τουριστικά λεωφορεία παρκάρουν στην παραλία μπροστά στο Ηρώο ; Γιατί καταλαμβάνουν τον χώρο με αποτέλεσμα να γίνονται επικίνδυνα για τους πεζούς και τους εποχούμενους; Ποιοι υπεύθυνοι κάνουν «γαργάρα» τούτη τη φανερή ανορθογραφία και με ποια δικαιολογία;
Λευκάς το μεγαλείο σου!

28/7/2009