ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ

  Μαζεύω τα σύνεργα μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.

Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί· μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει. Δε θα παραδοθεί, μα θα σβήσει…

Νίκος Καζαντζάκης «Αναφορά στον Γκρέκο»

Ανήφορος

«Παίρνω τα μπογαλάκια μου και ανεβαίνω των ανήφορο της ζωής. Όταν ξεκίνησα δεν ήξερα τι θα ανέβω. Ένα λόφο; Ένα βουνό;

Από τη γέννησή μας βαδίζουμε ένα ανήφορο μέσα σε μια ομίχλη, μη γνωρίζοντας το μέγεθος και τις δυσκολίες της πορεία μας! Πού πάμε; Πόσο θα περπατάμε; Σε ποιο ύψος θα σταματήσουμε; Με ένα περίεργο τρόπο σε κάθε μας βήμα προς τα επάνω η ομίχλη φεύγει πίσω μας και το τοπίο καθαρίζει. Μπορούμε θαυμάσια να δούμε όλη μας τη διαδρομή και το περίεργο είναι πως όσο πιο μακριά πηγαίνεις τόσο πιο ξεκάθαρα βλέπεις τα αρχικά σου βήματα, καλύτερα ίσως και από τα πλέον πρόσφατα.

Κάποιοι μας είπαν πως το υψόμετρο είναι κάτι παραπάνω από τα χίλια μέτρα. Ένα βουνό με αρκετές κορυφές και διάσελα, το ένα ψηλότερο από το άλλο!

 Λίγοι αντέχουν τόσο ανήφορο και οι περισσότεροι σταματούν  κάπου στα οκτακόσια με εννιακόσια μέτρα.  Αν φυσικά δεν υπάρξουν ατυχήματα στο δρόμο, ένα δρόμο γεμάτο παγίδες!

 

Τα πρώτα μέτρα είναι εύκολα. Άλλοι σε κουβαλούν, άλλοι σε φροντίζουν, εσύ ούτε καν περπατάς. Στα πρώτα σου βήματα μπερδεύεσαι και πέφτεις, γρήγορα όμως παίρνεις τα πάνω σου και τρέχεις ανέμελος, θέλοντας όσο πιο γρήγορα γίνεται να φτάσεις, περνώντας την πρώτη κορυφή στη δεύτερη, εκεί που υπάρχει όμορφο οροπέδιο και πανέμορφη φύση. Δάση και ποτάμια, κάμποι και λουλούδια, κελαρύσματα νερών και κελαιδίσματα πουλιών.

Τα αμέσως επόμενα οροπέδια είναι αρκετά όμορφα. Πιο δύσκολα στη διάβαση μα όμορφα. Έχεις και παρέα πια, δεν ανεβαίνεις μόνος σου, σχεδόν πάντα υπάρχει ένα χέρι να σε κρατήσει στα δύσκολα, σχεδόν πάντα υπάρχει μια παρηγοριά, μια ώθηση, μια ενθάρρυνση για τον κουραστικό ανήφορο.

Όσο ανεβαίνεις τα δάση χάνονται, τα νερά λιγοστεύουν, τα λουλούδια καίγονται στον καυτό ήλιο, ο δρόμος γίνεται πιο δύσβατος. Πέτρες και πουρνάρια, μονοπάτια που αργοσβήνουν στους θάμνους με τα αγκάθια! Έχεις ωριμάσει όμως, έχεις δύναμη, πείρα και εργαλεία να ξεφορτώνεσαι τα εμπόδια και να ανεβαίνεις.

Η κούραση γίνεται εχθρός σου όμως. Τα εργαλεία στο πέρασμα του χρόνου χάνουν τη χρηστικότητά τους ή χαλούν με αποτέλεσμα οι δυσκολίες να πληθαίνουν από το μέσον της διαδρομής και μετά.

Ο νους θέλει, το σώμα δεν μπορεί να τα καταφέρει το ίδιο καλά.»

Πραγματικότητα

Όσο και να θέλω να δώσω μια λυρική διάσταση στο θέμα, η κατάσταση είναι απλή. Μεγαλώσαμε γαμώτο! Τα μαλλιά μας άσπρισαν , το σώμα δεν ανταποκρίνεται στις προσταγές του νου, ο ίδιος ο νους πλανάται και χάνεται μερικές φορές. Τα μάτια μας δεν βλέπουν καθαρά τον ορίζοντα, το κεφάλι στρέφεται συνεχώς προς τα πίσω, μη θέλοντας να δει μπροστά το δύσβατο δρόμο που καταλήγει σε γκρεμούς και χαράδρες.

Μεγαλώσαμε. Όσο κι αν λέμε πως η ζωή σε κάθε ηλικία έχει τις χαρές της  και πρέπει να ζεις την κάθε ημέρα ξεχωριστά, όσο κι αν είναι μεγάλη αλήθεια αυτό, υπάρχουν κάποια πράγματα που μονίμως στο υπενθυμίζουν!

Όλο και κάποιο μέρος του σώματος πονάει, όλο και φουσκώνουμε στον ανήφορο, λίγο σάκχαρο από εδώ, λίγη πίεση από εκεί,  το ουρικό παραμονεύει, η καρδιά κουράζεται, οι μεγαλύτεροί σου χάνονται ο ένας μετά τον άλλον, νοιώθεις ότι έρχεται η σειρά σου, η «κλάση» σου!

 

Παρηγοριά οι εκφράσεις του τύπου «Είσαι τόσο; Δεν σου φαίνεται καθόλου»! Όμως ένα παλιό αυτοκίνητο όσο καλοδιατηρημένο και αν είναι εξωτερικά, έχει μηχανή που συνεχώς ζητάει! Το σασμάν τρίζει, τα αμορτισέρ δεν έχουν την ίδια λειτουργία, οι βαλβίδες λειτουργούν χωρίς συγχρονισμό, οι φλάντζες δεν κρατούν τα λάδια, το ψυγείο χάνει νερά, βάλτε να έχετε!

Ψάχνουμε άλλη μηχανή, ελαφρώς μεταχειρισμένη μα δεν υπάρχει στο εμπόριο, ακόμη και τα ανταλλακτικά δύσκολα βρίσκονται και είναι πανάκριβα! Κάθε τρεις και λίγο συνεργείο λοιπόν και … όσο αντέξει!

«Κουφάλα» νεκροθάφτη!

Αστειεύομαι! Είναι δεδομένο ότι γερνάει όποιος παραιτείται από τη ζωή, όποιος σταματά να κάνει όνειρα για το μέλλον, όποιος βλέπει τη χαράδρα στο βάθος και όχι το μονοπάτι μπροστά του!

Γερνάει όποιος παραδέχεται ότι γέρασε, όποιος δεν έχει εναλλακτικές λύσεις για να περνά το χρόνο του ως συνταξιούχος!

Το αυτοκίνητο, όσο παλιό και να είναι λοιπόν, όσα προβλήματα και να έχει, τσουλάει και σου προσφέρει όμορφες διαδρομές, αρκεί να το οδηγείς σε αυτές και να μην ξεπερνάς τα όριά του! Ούτε με 150 θα το πας ούτε με 30! Ψάξε να βρεις τα όριά του και μην τα πλησιάζεις πέρα από ελάχιστες φορές! Και με 100, 90, ή 80 μια χαρά πας, αρκετά μακριά φτάνεις!

Ζήσε το σήμερα! Ζήσε τα θέλω σου! Κάνε όνειρα και προσπάθειες να τα υλοποιήσεις!

 

Χαμένος αγώνας είναι μόνο αυτός που δεν έχεις δώσει ακόμη!

Κατά πως γράφει και ο Καζαντζάκης «έχεις πινέλα, έχεις μπογιά, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα»!

Ο θάνατος είναι αναμενόμενος, φυσικό επακόλουθο της ζωής, ο τελευταίος δρόμος!  Δες τον φυσιολογικά, χωρίς φόβο! Μέχρι τότε όμως ζήσε με όλη τη σημασία της λέξης!  Κάνε σαν να αργεί να έρθει, βάδιζε σαν να έχεις ακόμη πολλά – πολλά χρόνια μπροστά σου!

Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη