ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ, ΠΟΤΕ;

Δύο χρόνια μετά την ανιστόρητη και καταστροφική απόφαση του Γ. Παπανδρέου, να ανοίξει την «κερκόπορτα» για να πει η τρόικα στην ελληνική πολιτική ζωή, τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.

Να τι πιστεύει, μέσα από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών:

► 95,5% είναι απαισιόδοξοι για την πορεία της χώρας,

► 95,0% θεωρεί ότι πορευόμαστε σε λάθος κατεύθυνση,

► 92,5% πιστεύει ότι η οικονομία της χώρας με την πολιτική που ακολουθείται χειροτερεύει,

► 90,0% φοβάται ότι και τα επόμενα χρόνια η κατάσταση θα είναι χειρότερη,

► 87,0% δηλώνει ότι δεν αντέχει νέα οικονομικά μέτρα,

► 76,0% δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις οικονομικές του υποχρεώσεις, και το πιο συγκλονιστικό,

► 75,0% των νέων ηλικίας 18-24 ετών, σκέφτονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό γιατί διαπιστώνουν ότι δεν έχουν μέλλον στην Ελλάδα.

Οι ημέρες που περνούμε σαν χώρα και σαν λαός δεν έχουν προηγούμενο. Οι κυβερνώντες και τα τσιράκια τους, με την καθοδήγηση του Δ.Ν.Τ και της τρόικα, έχουν πέσει πάνω στον κόσμο, καταστρέφοντας και διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό, με άλλοθι, τι τραγικό, τη σωτηρία του!

Εντελώς απροσδόκητα για τους πολλούς, γιατί οι ψαγμένοι φώναζαν από χρόνια, γυρίσαμε δεκαετίες πίσω σε εποχές πείνας και εξαθλίωσης, σε εποχές μαύρες και με περίσσια τραγικότητα.

Κι αν τότε υπήρχε το όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος, πάει να πει έκανες υπομονή προσδοκώντας βελτίωση, σήμερα τέτοιο μέλλον δεν διαγράφεται μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον. Κι αν τότε, ύστερα από ένα παγκόσμιο πόλεμο, ήταν δικαιολογημένα κάποια πράγματα, σήμερα, ύστερα από την ψεύτικη ευμάρεια κάποιων χρόνων, η δυσκολία είναι κάτι παραπάνω από ορατή.

Τη δεκαετία του 60 και του 70, από όσο θυμάμαι, και θυμάμαι καλά, έψαχνες δουλειά σε ένα εργοστάσιο και εύρισκες εύκολα και γρήγορα. Προσωπικά δούλεψα σε καμιά δεκαριά εργοστάσια του Πειραιά, είτε καλοκαίρια μετά το σχολείο είτε συνεχόμενα ως φοιτητής και πάντα υπήρχε μια δουλειά να κάνεις. Σήμερα; Τα εργοστάσια όσα απόμειναν έφυγαν για ξένη γη και ξένα μέρη με φτηνά εργατικά χέρια, αφού προηγούμενα οι εργοστασιάρχες «έφαγαν» εκατομμύρια σε επιδοτήσεις εξ αιτίας ενός σάπιου κομματικού κατεστημένου, ενός ανίκανου κράτους ή ενός καλά προμελετημενου σχεδίου κοινωνικής απορρύθμισης!

Τα παλιά χρόνια με πρωτόγονα μέσα, δεν υπήρχε γη ακαλλιέργητη. Οι πρόγονοί μας με το μουλάρι και το βόδι, με υνιά και σκαπάνες, ημέρεψαν ακόμη και τις δύσβατες και πετρώδεις πλαγιές των βουνών. Σήμερα από την τεράστια αυτή προσπάθεια μένουν μόνο τα σημάδια, πάει να πει λιθιές και πεζούλες. Σήμερα που η τεχνολογία και τα μέσα δίνουν τεράστιες δυνατότητες, η «ευκολία» μας παίζει τον πρώτο ρόλο. Το μόνο που είχαμε και έχουμε στο μυαλό μας είναι οι άκοπες επιδοτήσεις και το βόλεμα, γιατί έτσι μας καθοδήγησαν χρόνια, γιατί έτσι «έτρωγαν» οι «ημέτεροι», γιατί η κουλτούρα που μας δημιούργησαν ήταν το πλιάτσικο και η αρπαχτή. Τρελαίνομαι αλήθεια να βλέπω να οδηγούνται τα πρόβατα στο μαντρί ή στη βοσκή, αποστάσεις κάτω του χιλιομέτρου, με ένα αγροτικό αυτοκίνητο! Ούτε να περπατήσουμε δεν μπορούμε πια κι ας κάναμε κάποτε χιλιόμετρα κάθε ημέρα μόνο και μόνο για να πάμε στο σχολειό μας!

Εμείς οι πιο παλιοί έχουμε ζήσει τις δυσκολίες, έχουμε μεγαλώσει με ανέχεια, κάποια χρόνια τουλάχιστον, και εύκολα ή δύσκολα θα βρούμε τα πατήματά μας στην επιβίωση.

Οι νέες γενιές όμως, που μεγάλωσαν με τα computers και τα κινητά, με αυτοκίνητο και μηχανάκι, αισθάνονται να υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια τους!

Η τεχνολογία έτσι κι αλλιώς μείωσε τις θέσεις εργασίας, η πρωτογενής παραγωγή εγκαταλείφτηκε με περίσσια ευκολία, οι νέοι είναι σπουδαγμένοι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, άρα;

Οι πολίτες χρεώνουν και στα δύο κόμματα εξουσίας τις σωρευμένες αποτυχίες του πολιτικού συστήματος. Το βέβαιο είναι ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ θα πληρώσει πολύ ακριβά το τίμημα των πολιτικών επιλογών των δύο τελευταίων χρόνων και η Ν.Δ έχει δυσκολία να εισπράξει δημοσκοπικά από τη συνεχή πτώση του ΠΑ.ΣΟ.Κ, παρόλο που τυπικά μέχρι τον Οκτώβριο εξέφραζε έναν «αντιμνημονιακό» πολιτικό λόγο.

Η συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου της στέρησε και το τελευταίο αυτό άλλοθι!

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σε μια τέτοια κοινωνία, ελπίδα και αποκούμπι του κόσμου είναι, θα έπρεπε να είναι, ή αριστερά. Κόντρα στις αγορές, κόντρα στο κεφάλαιο, κόντρα στους «αφέντες» που μας οδηγούν στο βάραθρο.

Ποια αριστερά όμως; Η διασπασμένη και αντιμαχόμενη ή η ενωμένη;

Από τον περασμένο χρόνο υπάρχει στην Ελληνική κοινωνία δημόσια πρόταση για τη διέξοδο από την κρίση, η οποία αναφέρεται στη δημιουργία νέου κυβερνητικού συνασπισμού εξουσίας σε αντιμνημονιακή και αριστερή βάση, θέτοντας τις ηγεσίες των κομμάτων στις οποίες απευθύνεται ενώπιον των ιστορικών τους ευθυνών. Η πρόταση αυτή πυροδότησε προσδοκίες στην κοινωνία και αναθέρμανε τις ελπίδες για την ενότητα της αριστεράς. Σε επίπεδο μετρήσεων το 28,0% του συνόλου των πολιτών ανταποκρίνεται θετικά, γεγονός που αποδεικνύει το αρχικό εύρος των πολιτών που επιθυμούν την ενότητα της Αριστεράς για την ουσιαστική ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στοιχεία που δείχνουν ότι αυτήν την πρόταση τη στηρίζουν το 79,0% των εν δυνάμει ψηφοφόρων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, το 56,0% των ψηφοφόρων του Κ.Κ.Ε, το 32,5% των ψηφοφόρων της ΔΗΜ.ΑΡ και το 7,0% των σημερινών ψηφοφόρων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Το 2012 είναι μια σημαντική χρονιά για την αριστερά αφού η ιστορία δεν την προσκαλεί συχνά. Και δεν είναι μόνο γιατί το άθροισμα των ποσοστών της, τη φέρνει στην πρώτη θέση δημοσκοπικά. Είναι και γιατί η αριστερά μπορεί και πρέπει να διαμορφώσει ενωτική εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση, με υπευθυνότητα και χωρίς φοβίες। Η κοινωνία την έχει ανάγκη.

Να ξαναθέσω λοιπόν το ερώτημα. Ποια Αριστερά είναι ελπίδα για τον κόσμο; Η διασπασμένη και αντιμαχόμενη ή η ενωμένη;

Προφανώς το δεύτερο. Κατανοώ τις ιδεολογικές διαφορές, αντιλαμβάνομαι την ιστορικότητα και τα «πρωτοτόκια», αν έχουν κάποια σημασία, κατανοώ τις ηγετικές βλέψεις και τη «μαγεία» των τηλεοπτικών παραθύρων, αντιλαμβάνομαι την προσπάθεια κοινωνικής ανέλιξης μέσα από δημιουργία «γκρουπούσκουλων», προσπαθώ τουλάχιστον να τα κατανοήσω.

Δεν κατανοώ με τίποτα την άρνηση της συνεργασίας πριν από μια επικείμενη καταστροφή. Δεν κατανοώ, τέτοιες τραγικές ημέρες, την προσπάθεια ψηφοθηρίας μέσα από δηλώσεις και ενέργειες, που «δεν πάνε το κάρο μπροστά». Δεν αντιλαμβάνομαι ή δεν θέλω να αντιληφθώ, τις εμμονές, τα θυμιατά και τα λιβάνια, τη διαβολή και την κόντρα, τη συκοφάντηση, τις αλληλοκατηγορίες και ότι άλλο.

Το σπίτι μας καίγεται. Όσοι μένουμε σε αυτό οφείλουμε και πρέπει να συνεργαστούμε για να σώσουμε ότι σώζεται. Είναι τραγικό, μέσα στις φλόγες, να ερίζουμε για ενέργειες ή παραλείψεις, για «αμαρτίες» του παρελθόντος, για, όχι τόσο σημαντικές, ιδεολογικές διαφορές, για το ποιος θα κρατά τη μάνικα ή το ποιος θα ανοίξει την εξώπορτα.

Το σπίτι μας καίγεται, έχει λαμπαδιάσει. Όσο και να με πονά δεν θα βάλω προτεραιότητα να σώσω τη φωτογραφία του παππού, όσο σημαντικός και να ήταν, θα προσπαθήσω σε συνεργασία με τους συγκατοίκους μου, να βρούμε τρόπο να σώσουμε και το σπίτι μας και τα διπλανά σπίτια που καταστρέφονται.

Αν μέσα στις φλόγες δεν μπορούμε να βρούμε μια κοινή συνισταμένη, αν μέσα σε μια τέτοια καταστροφή δεν δώσουμε τα χέρια, αν η κάπνα μας ναρκώσει αντί να μας συνεφέρει, ε! τότε ας μείνουμε μέσα να γίνουμε κάρβουνο, μας αξίζει και ο θάνατος και η παντοτινή λησμονιά!

6/2/2012

Υ.Γ. Τα στατιστικά στοιχεία πάρθηκαν από μελέτη - άρθρο του Κώστα Πουλάκη.