ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

Τι γράφουμε σήμερα; Ιδού η απορία. Ο χρόνος περιορισμένος, τα θέματα πολλά, τόσα που να σου προκαλούν τρικυμία εν κρανίω… Ο φόβος της επανάληψης πάντα ορατός και ας λέγεται ότι η επανάληψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως!
Να μάθουν ποιοι; Να ακούσουν ποιοι; Είναι τόσοι οι συμπολίτες που μου λένε «καλά τα γράφεις αλλά ποιος σε ακούει…» που μου κάνει εντύπωση. Θα απευθυνθώ λοιπόν πρώτα σε αυτούς και θα τους πω πολύ απλά πως ακούει όποιος θέλει ή έχει αποφασίσει να ακούσει.
Ακούει αυτός που όταν κάνει την οποιαδήποτε διαπίστωση από τα όποια γραφόμενα, δικά μου ή άλλων, με την οποία συμφωνεί πρέπει και οφείλει να γίνεται κοινωνός της, να την προωθεί και να μη μένει σε άσκοπες, και εν πολλοίς ως άλλοθι για την αδράνειά του, διαπιστώσεις.

Κρίσιμη καμπή

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας μας. Ίσως να είναι από τις κρισιμότερες. Είμαστε υπό αμφισβήτηση από όλους. Έχουμε χάσει τη «μαγκιά» μας, έχουμε χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, έχουμε χάσει ακόμη και τα άλλοθί μας από την πλούσια προϊστορία μας. Παίζουν στην πλάτη μας απίστευτα παιχνίδια και κοιτάμε αποσβολωμένοι χωρίς να αντιδρούμε γιατί και δεν μπορούμε και δεν θέλουμε. Βλέπουμε την κοινωνική και οικονομική κατάρρευση να έρχεται σαν καταιγίδα και αντί να προσπαθήσουμε να σωθούμε, περιμένουμε καρτερικά το βέβαιο μέλλον, που είναι ο όλεθρος. Τούτη την περίοδο έπρεπε να είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες με όσα απίστευτα ακούγονται και αντί αυτού μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, προσπαθεί αφενός να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα αφετέρου να σώσει το τομάρι της με παλιές συνταγές πάει να πει με το βόλεμα, την αρπαχτή, τη λαμογιά.
Η υποκρισία των περισσότερων είναι απύθμενη πρέπει να το παραδεχτούμε.
30 χρόνια ζούσαμε ουσιαστικά με δανεικά χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το αύριο και τις επόμενες γενιές που τις καταχρεώναμε συνειδητά και συστηματικά. Ο απόλυτος φιλοτομαρισμός και αναλγησία δηλαδή.
Ευλόγως μου γεννιούνται λοιπόν κάποια ερωτήματα:
► Ποιος από τους περισσότερους Έλληνες δεν έπιασε βουλευτές και πολιτικούς για να «βολευτεί» ή για να «βολέψει»τα παιδιά του;
► Ποιος από τους περισσοτέρους που βρέθηκαν ή βρίσκονται σε καίριες θέσεις μπορεί να πει ότι δεν λαδώθηκε ή δεν λάδωσε για να γίνει η δουλειά του (η συνήθως παράνομη δουλειά του);
► Ποιος από τους περισσότερους πολίτες σεβάστηκε τον τόπο που ζει, προστάτευσε το περιβάλλον αντέδρασε στην καταπάτηση στοιχειωδών δικαιωμάτων του;
► Ποιος από τους περισσότερους πολίτες δεν φοροδιέφυγε (για να μην πω απλά φοροέκλεψε το κράτος) ή δεν καταπάτησε τους νόμους προς ίδιον όφελος και εις βάρους του κράτους και του κοινωνικού συνόλου;
► Με άλλα λόγια ποιος από τους περισσότερους Έλληνες και Ελληνίδες είναι ο αναμάρτητος και ο μη συμμέτοχος στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει;
Οι πολιτικοί, όποιας μορφής και όποιας θέσης, δεν αναφέρομαι μόνο σε βουλευτές, τους οποίους άλλοι αναθεματίζουμε και άλλοι τυφλά υποστηρίζουμε, υπήρξαν και τα έκαναν «λαμπόγυαλο», γιατί εμείς με πείσμα και κομματικό πατριωτισμό τους εκλέγαμε, παρά τα θρυλούμενα. Υπήρξαν και έκαναν το «θεάρεστο» έργο τους, γιατί εμείς τους στηρίξαμε, μη και θιγεί το κόμμα μας και ο «εγωισμός» μας.
Όλοι ξέραμε πως ψηφίζοντας τον τάδε ή τον δείνα δεν προσδοκούσαμε και πολλά, το κάναμε γιατί ήταν με το κόμμα μας ή ήταν συγγενής μας.
Είναι φορές που θαρρώ πως αν ένα κομματικό επιτελείο επέλεγε για μια αιρετή θέση έναν αντικειμενικά άχρηστο και ανίκανο, θα τον ψήφιζε η μεγάλη πλειοψηφία των κομματικά ενταγμένων, μόνο και μόνο επειδή τον έβαλε το κόμμα… Αυτό από μόνο του αποτελεί την απόλυτη ξεφτίλα της κοινωνίας μας και μη με θεωρήσετε υπερβολικό. Τα παραδείγματα είναι πολλά και τα περισσότερα δίπλα μας…
Ας ρίξουμε όλοι μια ματιά γύρω μας και ας δούμε ποιοι είναι σε θέσεις κλειδιά, ποιοι ορίζουν τις τύχες μας και ποια αποτελέσματα έχει φέρει η θητεία τους σε αυτές τις θέσεις. Ας σκεφτούμε μετά γιατί αν και αποτυχημένοι επανέρχονται και επανεκλέγονται. Ας θυμηθούμε πόσες φορές αγανακτήσαμε μαζί τους, ας σκεφτούμε πόσες φορές ορκιστήκαμε ότι δεν θα τους ξαναψηφίσουμε αλλά αθετήσαμε τον όρκο μας, ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη και ας αναρωτηθούμε για τις ευθύνες μας.
Η αντίδραση και η «αγανάκτηση» των περισσότερων από εμάς δεν είναι στην πραγματικότητα γιατί μας κορόιδεψαν, πως θα μπορούσαν άλλωστε, όλοι παροικούμε εν Ιερουσαλήμ και γνωρίζαμε ακριβώς τι συνέβαινε, αλλά γιατί πολύ απλά συνειδητοποιούμε πλέον ότι δεν θα μπορούμε να συνεχίζουμε να ζούμε τρωγοπίνοντας εις υγείαν των κοροΐδων, σε βάρος δηλαδή όλων των επόμενων γενεών.

Αιδώς Αργείοι,
Γραμματείς και Φαρισαίοι.

Ντροπή σε όσους υποστηρίζουν κατάπτυστες πρακτικές μόνο και μόνο γιατί τις έκαμαν κομματικοί τους φίλοι, ντροπή και σε όσους ρίχνουν το ανάθεμα σήμερα, χωρίς γενναία αυτοκριτική, γνωρίζοντας στο βάθος ότι αύριο θα ξανακάνουν το ίδιο λάθος…
Όποιος κουνάει το δάχτυλο του με ύφος εισαγγελέα, ας έχει το θάρρος να πει αν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις του συνέβαλε ευθέως ή εμμέσως στην σημερινή κατάσταση.
Όποιος ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους, χωρίς να κάνει την παραμικρή αυτοκριτική, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να συμβάλει την διαιώνιση του ίδιου κατάπτυστου, διεφθαρμένου και χρεοκοπημένου συστήματος. Και για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη ηθική κατάπτωση του νεοέλληνα, το να θεωρεί δηλαδή αναφαίρετο δικαίωμα του να ζει εις βάρος όλων των άλλων, αρνούμενος να αναλάβει τις ευθύνες και υποχρεώσεις του και μεταθέτοντας τα βάρη στις επόμενες γενεές.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ!

Ζούμε ή σύντομα θα ζήσουμε οικονομικές εποχές της δεκαετίας του 50 και του 60. Μόνο που τότε υπήρχε περισσότερη κοινωνική συνοχή, λειτουργούσε η γειτονιά, το φιλότιμο, η συντροφικότητα. Υπήρχε όραμα και φαινόταν, οι πνευματικοί άνθρωποι ήταν πολλοί και … «σήμαιναν τις καμπάνες». Είχαμε ένα εγωισμό που μας βοηθούσε. Τώρα; Μαλακός καναπές, βόλεμα, τηλεόραση με τις σαβούρες της, μίμηση ξένων προτύπων, επίδειξη, μαλθακότητα και ανυπαρξία ονείρου. Οι ποιητές σιώπησαν, ο πολιτισμός διέρχεται ανίατη ασθένεια, ηγέτες που να εμπνέουν τη μάζα δεν εμφανίζονται στον ορίζοντα και όσους θεωρούσαμε «ηγέτες», καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλο βουτηγμένοι στη λάσπη και τη σαπίλα. Είναι αυτοί που μας έσπρωξαν σε ένα απίστευτο τέναγος ψεύτικης ευμάρειας σε ένα οχετό λάσπης που δεν βλέπαμε, γιατί δεν θέλαμε να δούμε ή γιατί αν κάποιοι μας φώναζαν ότι τον έβλεπαν δεν τους πιστεύαμε αλλά αντιθέτως τους θεωρούσαμε γραφικούς και αστείους…
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ!

Ένα ποτάμι μας διαπερνά. Από τη μια όχθη αυτοί που μας έφτασαν έως εδώ και όσοι τους υποστηρίζουν και από την άλλη όσοι έχουν υποστεί τις συνέπειες. Ο καθένας μας πρέπει να αποφασίσει σε ποια μεριά του ποταμού θα σταθεί. Αυτό δεν έχει να κάνει με την κομματική του τοποθέτηση. Έχει να κάνει με την αντίληψη που έχει για τα πράγματα. Έχει να κάνει με το διαζύγιο που πρέπει να πάρει με τον ωχαδελφισμό και το βόλεμα, με το ρουσφέτι και τη λαμογιά. Έχει να κάνει με μια γενναία αυτοκριτική για την όποια σιωπή του στα χρόνια που πέρασαν και σε αυτά που θα μας έρθουν, με την όποια ανοχή του ή συμμετοχή του σε φαινόμενα απάτης και διαφθοράς. Έχει να κάνει με τη συνέπειά του σε απόψεις, είτε είναι κυβέρνηση το κόμμα του είτε αντιπολίτευση, γιατί αυτή η μετάλλαξη των ιδεών κάποιων, αναλόγως σε ποια έδρανα της Βουλής κάθονται οι δικοί του, είναι απίστευτη στην κυριολεξία.

Πρέπει κάποτε να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.

Πρέπει κάποτε να κλείσουμε τα αυτιά μας σε κομματικές σειρήνες, σε υποσχέσεις που ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να υλοποιηθούν, στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και να στραφούμε σε ανθρώπους που μπορούν πραγματικά να βοηθήσουν από όποιο πόστο τους τάξουμε να το κάνουν, είτε ανήκουν στο κόμμα μας είτε όχι.

15/6/2010

Υ.Γ. Όλοι συνυπεύθυνοι ναι. Ο βαθμός ευθύνης του καθενός από εμάς όμως, απέχει παρασάγγας… Να μην τα κάνουμε και όλα ίσιωμα…