ΤΣΑΝΤΙΛΕΣ…(*)

Έχουμε γίνει, εμείς οι Έλληνες, «χοντρόπετσοι», τα τελευταία πολλά χρόνια. Τίποτα δεν μας παραξενεύει, τίποτα δεν μας προκαλεί το ενδιαφέρον, τίποτα δεν μας θυμώνει. Ξεπερνάμε με ευκολία κλέφτες και απατεώνες, κυβερνώντες ή κυβερνήσαντες, και μάλιστα τους επιβραβεύουμε ξαναψηφίζοντας τους. Όταν ακούμε πως κάποιος έκλεψε πολλά, λαδώθηκε, πήρε «νόμιμες» ή παράνομες μίζες, στο βάθος τον ζηλεύουμε και από μέσα μας τον χειροκροτούμε. «Μάγκα» τον ανεβάζουμε, «ντερβίση» τον κατεβάζουμε. Έτσι μας γαλούχησαν από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν. Να κάνουμε αρπαχτές. Να ζούμε με δάνεια και επιδοτήσεις, να τρώμε από τα έτοιμα, να μη σκεφτόμαστε το μέλλον, ούτε των παιδιών μας, να περιμένουμε θαύματα και να σιγοψιθυρίζουμε το «δεν βαριέσαι αδελφέ»!
Όταν η ίδια η πολιτεία σε ωθεί ή ανέχεται την απάτη (παράνομες επιδοτήσεις, ψεύτικα στοιχεία, πλάγιοι διορισμοί, ρουσφέτια κ.λ.π), εύκολα και εσύ ως πολίτης «καταλαβαίνεις» τον πολιτικό που χρηματίστηκε, τον συνδικαλιστή που σε πούλησε, τα σκάνδαλα και τις κομπίνες. Μπαίνουν στο πετσί σου με τα χρόνια, γιατί με αυτά μεγάλωσες, και τα θεωρείς «φυσικά» και «αυτονόητα». Αν εσύ μπορείς να κλέψεις δέκα, ένας υπουργός π.χ δικαιολογείται να κλέψει χίλια… Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και όμοιοι…
Βεβαίως, για να λέμε «τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη» έχουμε και εμείς οι πολίτες, «λερωμένη τη φωλιά μας». ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ σε τούτο το μακροχρόνιο, καταστροφικό παιχνίδι. Χωμένοι στον ατομικισμό μας, περιμένουμε άλλους να δουλέψουν (γιατί εμείς «λουφάρουμε»), άλλους να παλέψουν για μας (γιατί εμείς «έχουμε δουλειά»), άλλους να βγουν στους δρόμους για εμάς (για να μη χάσουμε το σήριαλ που παρακολουθούμε), ε! κάνουμε ενίοτε και την «αντίστασή μας» (λέγοντας πως δεν θα τους ξαναψηφίσουμε), και αυτό είναι όλο… Η ζωή συνεχίζεται ίδια και απαράλλαχτη, ακόμη και τώρα που βλέπουμε «του χάρου το δραπάνι»…
Δείτε! Φτάσαμε, ως χώρα, στο χείλος της χρεοκοπίας και «μύτη δεν έχει ανοίξει»! Σου κόβουν το μισθό, σε σπρώχνουν στο ταμείο ανεργίας, σου ανατρέπουν το ασφαλιστικό, σου κάνουν άνω κάτω και δυσβάσταχτη τη ζωή, στο όνομα μιας χρεοκοπίας ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ, και εσύ κάθεσαι αμέριμνος στον καναπέ σου και περιμένεις την Κυρά Φανερωμένη να κάνει το θαύμα της!
Αντί να έχουν ξεσηκωθεί και οι πέτρες σε τούτη τη χώρα και να πέφτουν από μόνες τους στα κεφάλια των κυβερνώντων, που ακόμη και την ύστατη τούτη ώρα κοιτάνε πώς να βολέψουν τους «υμετέρους», ανεχόμαστε να τους ακούμε, στα διάφορα τηλεοπτικά τραπέζια των συζητήσεων, να «το παίζουν έξυπνοι» και να ασκούν κριτική! Ποιοι; ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΟΥΛΙΑΞΑΝ! Ξεφτίλες είμαστε, ξεφτίλες!

Τα παραπάνω αφορούν στους πολλούς. Δεν απευθύνονται στους λίγους που αντιστέκονται, σε όσους σκέφτονται, σε όσους θυμώνουν και το δείχνουν, γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι, γιατί δεν είμαστε όλοι συμμέτοχοι σε τούτο το καταστροφικό παιχνίδι. Τα παραπάνω, και τα παρακάτω, ξέρω ότι τα απευθύνω σε «ώτα μη ακουόντων» κατά το πλείστον. Θαρρώ όμως πως, έστω και για τους ελάχιστους, αξίζει να μην τα παρατάς, αξίζει να συνεχίζεις…

ΤΟΠΙΚΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ

Ξεκίνησα να γράψω μια εισαγωγή για το θέμα που ακολουθεί και πήγα αλλού…Συγχωρήστε με. Θαρρώ βεβαίως ότι τα παραπάνω αφορούν και στους τοπικούς αρχόντους και στην τοπική κοινωνία. Γιατί η «βρωμιά» δεν πέφτει με τη βροχή να ποτίζει πρώτα τους από πάνω. Υπάρχει και στο χώμα και, κάποιοι, τσαλαβουτούν μέσα της…
Περιδιαβαίνοντας την πόλη της Λευκάδας, στα πιο πολυσύχναστα μέρη της μάλιστα, κάποια πράγματα σε «στοιχειώνουν». Κάποιες καταστάσεις σε θυμώνουν, σε βγάζουν «έξω από τα ρούχα σου», σε τσαντίζουν σε απλά ελληνικά (;).

ΘΕΑΤΡΟ
Το… «στοιχειωμένο» κτίριο του νησιού. Εκατοντάδες εκατομμύρια πεταμένα στην άκρη του δρόμου. Τα όνειρα γενεών Λευκαδιτών που «δεν έλαβαν εκδίκηση», η προσωποποίηση της προχειρότητας και της τσαπατσουλιάς μιας σειράς τοπικών αρχόντων, εδώ και πολλά χρόνια. Ποιος θα μας πει επιτέλους τι γίνεται; Ποιος θα αναλάβει τις ευθύνες του, για τις προχειρότητες, τις καθυστερήσεις, τις γελοιότητες τόσων και τόσων χρόνων; Ποιος θα τιμωρηθεί για το συνεχές αυτό έγκλημα;
ΚΑΝΕΝΑΣ! Όλοι αθώοι θα βγουν στο τέλος, άσε που μπορεί να δεις κάποιους και στη Βουλή…

ΕΝΥΔΡΕΙΟ
Πίσω από το Πνευματικό Κέντρο – Δημαρχείο, υπάρχει το περίφημο ενυδρείο… Τόσα λεφτά πεταμένα σε μια κατασκευή άνευ ουσίας και αντικειμένου, με ένα χώρο – σκουπιδότοπο, επικίνδυνο και ύποπτο…
Βρακί δεν είχε η Μαριορή κι ήθελε δαχτυλίδια…
Υπάρχει και ο πέριξ του φουαγιέ του θεάτρου χώρος. Εγκαταλελειμμένος στην τύχη του, βρώμικος και απαράδεκτος. Μια ανάσα από τον πιο πολυσύχναστο δρόμο της πόλης, έτσι για να δείχνει την κατάντια μας. Αν η Λευκάδα ήταν η Ιθάκη, τότε ο πέριξ του Πνευματικού Κέντρου χώρος, μου κάνει για το μαντρί του Εύμαιου…

ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ
Δρόμος «κράτος εν κράτει», τους καλοκαιρινούς μήνες. Δρόμος χωρισμένος σε οικόπεδα, κάποια προνομιακά ασφαλώς, δρόμος τελών υπό κατάληψη από λίγους σε βάρος όλων των πολιτών.
ΕΙΚΟΣΙ (20) ολόκληρα ευρώ εισπράττει (όταν εισπράττει) ο δήμος, ανά τετραγωνικό μέτρο πεζοδρομίου, ανά έτος. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΟΣΟ! Τους καταστρέφει τους καημένους τους επιτηδευματίες! Από τύψεις προφανώς τους έδωσε το δικαίωμα να κάνουν μόνιμα μαγαζιά τα πεζοδρόμια που συνορεύουν με τα καταστήματα τους.
Είκοσι ευρώ το χρόνο για ένα «μαγαζί» (γιατί μόνιμο είναι) 80 τετραγωνικών π.χ. αντιστοιχεί στο συγκλονιστικό ποσόν των 1.600 €! Όσο δηλαδή νοικιάζεις μια «τρύπα» οπουδήποτε στην αγορά, το μήνα! Σπουδαία λογιστική. Διάολε να τους στείλουμε για συμβούλους στο ΔΝΤ, μπας και τη γλυτώσουμε ως χώρα…
Από την άλλη κάποιοι επιτηδευματίες συμπεριφέρνονται ως «προαγωγοί». Απαγορεύουν με κάθε μέσον το παρκάρισμα δίπλα στο χώρο τους, μη και χάσουν οι πελάτες τη θέα, επεκτείνονται, το παίζουν «δραγάτες» στους περαστικούς και σε κάποιους δύσμοιρους υπαλλήλους που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, δεν σηκώνουν παρατηρήσεις και υποδείξεις γιατί σε αποστομώνουν με το περίφημο: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» Ποιος είσαι ρε μεγάλε…Πήρες κάποιο Νόμπελ και δεν το μάθαμε;
Και οι αρμόδιοι της αυτοδιοίκησης τι κάνουν; Είναι απλό. Τους Ραγιάδες…

ΓΕΦΥΡΑ
Έγινε σήμα κατατεθέν της Λευκάδας. Όλοι οι επισκέπτες φωτογραφίζονται επάνω της, οι περισσότεροι τη διαβαίνουν (για να πάνε πού; Άλλο θέμα…)
Για την ξύλινη γέφυρα μιλώ, την οποία ομολογώ ποτέ δεν συμπάθησα ( για το που μπήκε, γιατί μπήκε, για το στυλ της, το κόστος της, κ.α ) Δεν έχει όμως σημασία αυτό. Τόσα λεφτά χαλάστηκαν για αυτή τη γέφυρα. Είναι τόσο δύσκολο να συντηρηθεί; Κανείς δεν βλέπει τα χάλια της; Κανένας; Τόσο μεγάλο είναι πια το κόστος συντήρησης; Τόσο δυσβάσταχτο;
Κάτι παγκάκια επίσης με θέα τη λιμνοθάλασσα, ορφανά και έρημα, ψάχνουν ένα βαψιματάκι… Ψιλά γράμμτα!


«ΠΑΡΚΙΝ»

Πινακίδες που πληρώθηκαν και τοποθετήθηκαν από το δήμο της Λευκάδας για το χώρο στάθμευσης - οχυρό απέναντι από το ΚΤΕΛ.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΠΑΡΚΙΝ. Μπράβο και στους κατασκευαστές και σε αυτούς που τις τοποθέτησαν. Επιτέλους κάποια πράγματα είναι αυτονόητα. Η γράφεις Ελληνικά, πάει να πει ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ ή, αν είσαι ξενομανής, γράψε τη λέξη σωστά και στα Αγγλικά. Αυτό το εξελληνισμένο όνομα και σωστό δεν είναι και απαράδεκτο είναι. Θυμίζει τη γλώσσα των ελληνοαμερικάνων (κάρο, στέκι κ.λ.π), αστεία ιστορία δηλαδή…


ΔΡΟΜΟΣ ΚΑΡΥΩΤΕΣ – ΛΥΓΙΑ

Επαρχιακός δρόμος Καρυώτες – Λυγιά. Το άκρον – άωτον του πρωθύστερου. Ο ορισμός του «ότι γουστάρω κάνω». Ξεκίνησαν ένα έργο από το τελευταίο του μέρος και, όπως ήταν φυσικό, έχασαν το παιχνίδι… Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα σε λίγους μήνες στο νησί, ο νομάρχης μας όμως (και όχι μόνο) δεν καταλαβαίνει τίποτα! Υπερασπίζεται ένα έργο – προβληματικό, άτοπο και άκαιρο, μια κατασκευή η οποία, χωρίς τις κατασκευές που ΕΠΡΕΠΕ να έχουν προηγηθεί (παράπλευροι δρόμοι, parking, κ.λ.π), θα αποτελέσει τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Θα μου πείτε δεν είναι η πρώτη φορά. Κατασκεύασαν ποδηλατοδρόμους που κόβονται κάθε τρία μέτρα στον επαρχιακό δρόμο. Προς τι; Θα μας εξηγήσει κάποιος τη χρησιμότητά τους;
Ας σταματήσω γιατί με τη φόρα που πήρα…
27/4/2010

(*) Τσαντίλα: Τούρκικη λέξη που στα ελληνικά σημαίνει την μεγάλη οργή, τον μεγάλο θυμό κάποιου.

Υ.Γ. Έγραφα την περασμένη εβδομάδα για το Σύλλογο Αγιογραφίας και Ζωγραφικής και την ποιοτική δουλειά του. Δεν θα επανέλθω παρ’ ότι έχω λόγο… Θα παρακαλέσω μόνο τούτο τους υπευθύνους. Διέθεσαν στο Σύλλογο δυο αίθουσες για να κάνει το έργο του. Ας βάλουν και λίγο νερό, ας βάλουν επαρκή φωτισμό και, το σημαντικότερο, ας καθαρίσουν το χώρο πέριξ των λυομένων. Θα τους φάνε τα φίδια τους ανθρώπους… Κάνουν μαθήματα και παιδάκια εκεί. Και κάτι άλλο. Ας μη γινόμαστε χαρτογιακάδες. Δεν χρειάζονται έγγραφα και χαρτιά για όλα, ακόμη και τα απλά.