Δεν έχω σκοπό να γράψω για την έκθεση, η απήχησή της μιλά από μόνη της. Για τον πολιτισμό στον τόπο θέλω να αναφερθώ, με την ευκαιρία.
Παραβρέθηκα στα εγκαίνια και, με απορία άκουσα τους δυο Βασίληδες, τον δήμαρχο και τον αντιπρόεδρο του Πνευματικού Κέντρου, να δηλώνουν την ευχάριστη έκπληξή τους για το έργο που επιτελείται από το Σύλλογο και την άγνοιά τους για την ύπαρξή του!
Με απορία επίσης τους άκουσα να ψελλίζουν, για έλλειψη πόρων στον πολιτισμό άρα … ότι μπορούμε κάνουμε… σηκώνουμε τα χέρια ψηλά…εμείς θέλουμε αλλά δεν μας αφήνουν…, θέματα υπαρκτά μεν δικαιολογίες γενικές δε.
Οφείλω να ομολογήσω ότι εκείνη την ώρα «τα πήρα στο κρανίο» κατά πως λένε οι νέοι σήμερα. Θεώρησα ότι με κοροϊδεύουν, μας κοροϊδεύουν όλους.
Δεν είναι δυνατόν να δηλώνεις άγνοια για την ύπαρξη ενός συλλόγου, στον οποίο έχεις παραχωρήσει (προς τιμή σου) δύο λυόμενες αίθουσες στο παλιό Μουσικό Γυμνάσιο, για τις δραστηριότητές του.
Δεν είναι δυνατόν να δηλώνεις άγνοια για τη δουλειά τόσων ανθρώπων, για πάνω από εφτά χρόνια, με τρεις εκθέσεις των έργων τους ίσαμε τώρα (οι δύο στο δημαρχείο) και παράλληλα να λες ότι ενδιαφέρεσαι για τον πολιτισμό στον τόπο.
Είναι αδιανόητο και, αν μη τι άλλο, δείχνει προχειρότητα και ερασιτεχνισμό, σε μια «κουτσουλιά» τόπο να αγνοείς τέτοιες σημαντικές δραστηριότητες και από την άλλη να θέλεις να λέγεσαι «ταγός» του πολιτισμού.
Πριν δημιουργηθεί τούτος ο Σύλλογος, πριν τα μέλη του αναγκαστούν να τον δημιουργήσουν, για να μπορούν να εκφράζονται και να δημιουργούν, το Πνευματικό Κέντρο είχε δεχτεί πολλές προτάσεις και «ενοχλήσεις», για τη δημιουργία Εργαστηρίου Ζωγραφικής & Αγιογραφίας.
Τις αγνόησε, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, για έλλειψη τάχα χρημάτων. Αστεία ιστορία. Για ψίχουλα μιλάμε. Η αίσθησή μου είναι ότι τις αγνόησε γιατί πολλούς ενοχλεί τούτη η δραστηριότητα…Μακάρι να κάνω λάθος…
Κάποιοι βλέπετε θεωρούν ότι κατέχουν τη «μοναδική αλήθεια» και η άγνοια των άλλων τους βολεύει…
Άρα λοιπόν, συμπεραίνω, η δηλωθείσα άγνοια ήταν «ηθελημένη» και «προγραμματισμένη» δικαιολογία, γιατί αν δήλωναν γνώση, τότε, αναπόφευκτα, έπρεπε να απαντήσουν και σε κάποιες «αυτονόητες» ερωτήσεις…
Δεν κατηγορώ κανέναν αρμόδιο. Ότι μπορούν κάνουν οι άνθρωποι, γι’ αυτούς που δουλεύουν μιλώ. Θεωρώ πως ακόμη και τώρα η ευκαιρία δεν έχει χαθεί. Πέραν των άλλων, ο σύλλογος χρειάζεται υλικοτεχνική βοήθεια και θαρρώ είναι εύκολο να του παρασχεθεί. Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να συνεχίσει το έργο του ΑΠΡΟΣΚΟΠΤΑ!
Παλαιότερες δημοσιεύσεις
Θα σας θυμίσω παρακάτω αποσπάσματα από κάποιες δημοσιεύσεις μου, όχι για να «ευλογήσω τα γένια μου» μα για να τις ξαναθυμίσω σε όσους δηλώνουν άγνοια σήμερα… Περισσότερο από όλα, θέλω να επαναφέρω κάποιες απόψεις μου για το θέμα του πολιτισμού στον τόπο. Λέγε, λέγε το κοπέλι…
Η ζωή του Αη Γιάννη του Βαφτιστή. Μήνες δουλειάς από τη σύζυγό μου για να βγεί τούτη η δύσκολη εικόνα.
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ
6/1/2004
«… Στα εγκαίνια της έκθεσης, κανένα (αν αδικώ κάποιο άτομο συγνώμη) μέλος του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας δεν παραβρέθηκε. Αμφιβάλλω αν έχουν δει τα μισά του μέλη την έκθεση παρ’ ότι συνεδριάζουν στο ίδιο κτίριο (και έχουν συνεδριάσει από τότε τουλάχιστον δύο με τρεις φορές).
Κανένας έπαινος για την προσπάθεια δεν αποδόθηκε στην επιμορφώτρια και στους μαθητές της από αυτούς που θέλουν να λέγονται πνευματική ηγεσία –τρομάρα μας – τούτου του τόπου.
Κανένας φορέας (νομός, δήμος κ.λ.π) δεν έσπευσε να αξιοποιήσει την προσπάθεια και την ευκαιρία, γιατί για ευκαιρία πρόκειται, να καλέσει την κα Σαϊτη και να της αναθέσει την ευθύνη ενός εργαστηρίου Βυζαντινής αγιογραφίας σε μόνιμη βάση στον τόπο. Η δαπάνη, πιστέψτε με, είναι α-σ-ή-μ-α-ν-τ-η σε σχέση με το αποτέλεσμα που είναι δεδομένο ότι θα υπάρξει. Η σύμβαση της επιμορφώτριας και η δαπάνη (ενοικίου ή παραχωρήσεως) μιας αίθουσας. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ από ό,τι γνωρίζω, και γνωρίζω κάποια πράγματα. Τα υλικά τα φτιάχνουν μόνοι οι μαθητές αγοράζοντας τις πρώτες ύλες !
Δηλαδή όλο και όλο η δαπάνη μια καλοκαιρινής εκδήλωσης και έχεις μια σειρά ατόμων να γεμίζουν τις άδειες χειμωνιάτικες ημέρες τους δημιουργικά. Δηλαδή αντί να φέρουμε τον τάδε ευκαιριακό και εποχικό καλλιτέχνη να μας τραγουδήσει για δυο μόλις ώρες τις όποιες αηδίες του, δημιουργούμε , με τα ίδια χρήματα, καλλιτέχνες ενός άλλου είδους και ήθους, γεμίζοντάς τους συγχρόνως τον χρόνο και την ψυχή.
Θα μου πείτε τώρα: - Αυτά που λες είναι ψιλά γράμματα για την «πνευματική» μας ηγεσία. Έχουν άλλα πράγματα σοβαρότερα να ασχοληθούν οι πνευματικοί μας ταγοί. Δεν παρευρίσκονται, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, ούτε στις συνεδριάσεις του Πνευματικού Κέντρου, ούτε στις εκδηλώσεις, δεν συμμετέχουν, δεν βοηθούν γιατί δεν έχουν χρόνο, δεν σκέφτονται ποταπά πράγματα και δεν αναλίσκονται σε ασημαντότητες….
…Όταν δεν έχεις προσόντα, κανένα μαγικό ραβδί δεν θα σε κάνει χρήσιμο. Όταν μάλιστα δεν έχεις ούτε το προσόν της αυτογνωσίας, τότε το μόνο που προσφέρεις είναι η άρνηση , τότε μόνο την τροχοπέδη μπορείς να παραστήσεις, ποτέ την προωθητική δύναμη.
Όταν, και δεν αναφέρομαι μόνο στην πνευματική μας ηγεσία, έχεις βολευτεί τόσα χρόνια μονόφθαλμος μέσα σε αόμματους, μήπως τρέμεις στην ιδέα ότι θα ξεμπροστιαστεί η άγνοιά σου μπροστά σε κάποιον που βλέπει πραγματικά και προσπαθείς να τον διαβάλεις με κάθε μέσον και τρόπο; Στον αιώνα της εικόνας και της ταχύτητας όμως αυτά τα κόλπα δεν κρατάνε πολύ. Κάποια στιγμή ο «βασιλιάς» θα σταθεί γυμνός μπροστά στους «υπηκόους» του και τότε «τα όνειρα θα λάβουνε εκδίκηση» κατά πως λέει ο ποιητής…»
Ο ΚΑΙΡΟΣ ή Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ
8/6/2007
«… Θυμήθηκα την πρόταση που είχα κάνει, με άρθρο μου σε τούτη την εφημερίδα, στο Πνευματικό κέντρο, να αξιοποιήσει τη δυναμική που εξέπεμπε η ομάδα του εργαστηρίου, τον ενθουσιασμό του κόσμου που ήθελε να μαθητεύσει σε αυτό και να δημιουργήσει μόνιμο εργαστήρι αγιογραφίας.
Φωνή βοώντος… Η αίσθησή μου έκτοτε είναι πως μάλλον κάποιοι είδαν σαν εμπόδιο τούτη τη δραστηριότητα, ίσως γιατί τους απεκάλυπτε, και την πολέμησαν ή δεν της έδωσαν τη σημασία που της άρμοζε.
Πάγια άποψή μου είναι πως ο πολιτισμός δημιουργείται και δεν αγοράζεται. Πολιτισμός δεν είναι μόνο η αγορά έτοιμου εμπορεύματος από τους περιοδεύοντες θιάσους και τα όποια καλά ή κακά συγκροτήματα (της αρπακτής ενίοτε). Πολιτισμός είναι η γνωριμία και η ενασχόληση των ανθρώπων κάθε ηλικίας με την τέχνη μέσα από δημιουργικές ομάδες όπως π. χ η ομάδα της αγιογραφίας, το θεατρικό εργαστήρι του δήμου, τα θεατρικά σχήματα στα σχολεία και στις σχολές, η δημιουργική δουλειά των σωματείων κ. λ. π.
Το έργο ενός Πνευματικού Κέντρου είναι να δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες τούτου του τόπου να εκφράζονται μέσα από τη δημιουργική απασχόληση, να γεμίζουν τις άγονες ημέρες, του χειμώνα τους κυρίως, με δημιουργική δραστηριότητα. Πρέπει να είναι μια κυψέλη μέσα στην οποία οι άνθρωποι – μέλισσες μετατρέπουν, σε μια συνεχή δραστηριότητα, τις δημιουργικές τους ανησυχίες σε τέχνη, στην όποια μορφή της.
Κάποιοι θα μιλήσουν για κόστος. Είναι αστείο και να το ισχυριστούν.
Αν κοπεί μια μετάκληση του όποιου σπουδαίου ονόματος, συγκροτήματος ή θιάσου, που θα γεμίσει μια και μόνη Αυγουστιάτικη βραδιά μας, θα εξοικονομήσουμε τα χρήματα για να λειτουργήσει το εργαστήριο για ένα ολόκληρο χρόνο!
Δεν είναι θέμα χρημάτων λοιπόν. Είναι θέμα πολιτικής.
Κάνω έκκληση στους δυο Βασίληδες που κατευθύνουν τον πολιτισμό μας μέσα από το Πνευματικό Κέντρο (τον δήμαρχο Βασίλη Φέτση και τον αντιπρόεδρο του Πνευματικού Κέντρου Βασίλη Θερμό), να δουν με τη σοβαρότητα που του αρμόζει το θέμα.
Θα έλεγα να δουν με μεγάλη σοβαρότητα το θέμα δημιουργίας ακόμη και σχολής αγιογραφίας στη Λευκάδα. Με συμβολικά δίδακτρα βρε αδελφέ αν θεωρούμε ότι τα ψίχουλα που θα μας κοστίσει μας επιβαρύνουν!
Όταν έχεις στα χέρια σου ένα τόσο πολύτιμο υλικό, όπως μια δασκάλα σαν την κα Σαίτη, που έχει μεράκι, ξέρει, θέλει και μπορεί και δεκάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας και επιπέδου οι οποίοι επιθυμούν διακαώς να μαθητεύσουν δίπλα της, όταν υπάρχουν τόσο απτά δείγματα γραφής της σημαντικότατης δουλειάς του συγκεκριμένου εργαστηρίου, ε! τότε θα είναι ανώριμο και ανόητο να αφήσεις την ευκαιρία να σου ξεφύγει…»
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
13/6/2007
« Να λοιπόν κύριοι που «ηγείστε» του πολιτισμού «πεδίον δόξης λαμπρό». Να ο τρόπος να βγούμε από το τέλμα της πολιτισμικής στασιμότητας. Να δώσουμε τόπο, τρόπο και μέσα στα νέα παιδιά να δουλέψουν. Να αξιοποιήσουμε το ταλέντο και το μεράκι τους, παραμερίζοντας την εγωιστική μας «σωστή» τάχα άποψη. Να δώσουμε κίνητρα και εφόδια, να μην τρομάξουμε από το «νέο» και το «πρωτοποριακό», να μη θέλουμε να ποδηγετούμε κάθε προσπάθεια, να κάτσουμε «στη γωνία μας» επιτέλους όλοι εμείς οι «ειδικοί» που γίναμε κατεστημένο και καραβανάδες του πολιτισμού (όσοι γίναμε).
Να λοιπόν κύριοι του πολιτισμού πως γεμίζουν δημιουργικά οι άδειες ημέρες του χειμώνα. Να πως νέοι άνθρωποι μπορούν να ξεφύγουν από τη μελαγχολία του φραπέ, της καφετερίας, του τσιγάρου και των «άλλων» ουσιών.
Να πως, με χρήματα που δεν φτάνουν για ένα προσκεκλημένο συγκρότημα ή θίασο, τόσοι άνθρωποι δημιουργούν και μάλιστα καλύτερα από τους επαγγελματίες.
Να λοιπόν κύριοι του πολιτισμού ο ρόλος του Πνευματικού Κέντρου …».
19/4/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου