Αλέξη, Βάσω, Γιώργο, Δήμητρα, Κώστα, Λία, Μανόλη, Πόπη, Σπύρο…
ΣΥΓΝΩΜΗ, ΣΥΓΝΩΜΗ, ΣΥΓΝΩΜΗ !!!
Αντί «ηλίθιων» αναλύσεων, παραθέτω κάποια ποιήματα και σκόρπιες απόψεις νέων ανθρώπων που αλίευσα από το διαδίκτυο.
☻ Είμαι 17 χρονών…Θα μπορούσα να είμαι εγώ στη μοίρα του Αλέξανδρου…Αντ’ αυτού κάθομαι και διαβάζω βιολογία σαν να μην έγινε ΤΙΠΟΤΑ ….Τι υποκρισία Θεέ μου!!!! Αλλά ποιος νοιάζεται για τον άνθρωπο ρε???? ΚΑΝΕΙΣΣΣΣ…Μετά από μια βδομάδα το όλο θέμα δεν θα πουλάει και θα ξεχαστεί... Έτσι είναι η ζωή του Αλέξη δε είναι πια παρά μόνο ένα προϊόν για τα μέσα που λίγο σεβασμό δεν δείχνουν… ΚΑΙ γιατί να δείξουν; Το παν είναι να πουλάει κι ας πονάει η μάνα που τους βλέπει να ουρλιάζουν στα παράθυρα για την αστυνομία και το ρόλο της!
Χιονίζει μες στη νύχτα
Κι εσύ στέκεις μπροστά
Στην πύλη της Μαδρίτης
Αντίκρυ σου έχεις
Μια στρατιά ολάκερη από πολιτείες
Μια στρατιά που σκοτώνει
Ό,τι πιο ωραίο έχουμε
Την ελπίδα, τα παιδιά, τη λευτεριά, την νοσταλγία
Χιονίζει μες στη νύχτα
Απόψε θα κρυώνουνε
Τα μουσκεμένα πόδια σου
Χιονίζει και τώρα
Που σε σκέφτομαι
Την ίδια τούτη την στιγμή
Μπορεί μια σφαίρα εκεί να σε σκοτώνει
Και τότε
Μήτε χιόνι πια μήτε άνεμος
Ναζίμ Χικμέτ
☻ Σ’ αυτό το κράτος θέλουμε να μεγαλώνουν τα παιδιά μας ?
Στις 26 Ιανουαρίου 1990 το Εφετείο Αθήνας μ’ ένα προκλητικό σκεπτικό («χάρη στην ενέργειά του λύθηκε η πολιορκία», είπαν οι δικαστές) αθωώνει τον Αθ. Μελίστα, που τον Νοέμβριο του 1985, κατά τη διάρκεια επεισοδίων μετά την Επέτειο του Πολυτεχνείου, πυροβόλησε θανάσιμα στο κεφάλι τον 15χρονο μαθητή, Μιχ. Καλτεζά.
Όπως κρίθηκε, ο αστυνομικός τέλεσε το αδίκημα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση «εν βρασμώ ψυχικής ορμής, ενώ βρισκόταν σε άμυνα τα όρια της οποίας υπερέβη από φόβο και ταραχή που αίρουν το άδικο της πράξης».
Πρωτόδικα ο Μελίστας, ο οποίος σύμφωνα με μαρτυρίες «είχε στοχεύσει», είχε καταδικαστεί σε δυόμισι χρόνια για «ανθρωποκτονία από πρόθεση, εν βρασμώ και σε άμυνα τα όρια της οποίας υπερέβη». Εξέτισε μόνο δέκα μήνες ποινής.
☻ Hτανε χινόπωρο π’ αντάμωσα
ώριο παλικάρι και το λάβωσα
σε πολέμου μπόρα και κακή μαλιά
κι είχ’ η γης στρωσίδι κάμει με κορμιά
κι ήβγαιν’ απ’ τ’ αχείλι το βερτζί μιλιά
που μου μαχαιρώνει χρόνια την καρδιά
Θε μου σαν ποθάνω κάμε με δεντρό
και παρέκει βρύση με κρυγιό νερό
νά ‘ρχουνται οι έμορφες να λούζουνται
και στον ασκιανό μου να δροσίζουνται.
Να περάσει μιαν αυγή κι η αγαπώ
ξωτικό να κόψει και γλυκύ καρπό
κι ο καρπός να βγάλει όνειρου καημούς
να γεμίσει ο κόσμος αναστεναγμούς.
Και στη βρύση μαγικό νερό να βρει
του καημού να σβήσει το θαμπό κερί
να τη δω να φεύγει να μακραίνεται
δίχως αναμνήσεις να πικραίνεται
Μά ‘τανε θολούρα και απόβραδο
κι ο Θεός δεν είδε στο ματόκλαδο
πού ‘χε κρουσταλλιάσει ένα δάκρυ του
λύπηση γεμάτο απ’ την αγάπη του
Μα τον εσυμπόνεσ’ ένα νέφαλο
κόκκινο και τού ‘ριξε προσκέφαλο
μια βροχή που ξέπλυνε τη λύπηση
κι έμεινε η ρίμα και η θύμησηΧαίνιδες.
☻ Και σε ένα η δυο χρόνια από τώρα ΠΑΣΟΚ η ΝΔ 45 τοις εκατό και αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και εμείς όλοι ήσυχοι κυνηγάμε το καινούργιο σπίτι, η το γρήγορο αυτοκίνητο. Και δε μας ενοχλεί που τα παιδιά μας παίρνουν 500 ευρώ ανασφάλιστα. Και δε μας νοιάζει που τα φανάρια είναι γεμάτα τσιγγανάκια. Και δε μας ενδιαφέρει που το τελευταίο δένδρο το κάψαμε. Και θα υπάρξει και άλλος νεκρός. Και θα απορούμε, λυπόμαστε, οργιζόμαστε, αντιδρούμε, και με ή ότι άλλο θέλετε ξανά. Είμαστε όλοι υποκριτές και ψεύτες. Μας νοιάζει μόνο ο εαυτός μας και το πολύ 2 ή 3 άνθρωποι ακόμα. Ας χύσουμε λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα και ας το ξεχάσουμε. Άλλωστε Χριστούγεννα έρχονται
☻ Μαρμαρωμένο σε θωρώ, Πωλιό μου,
αγρίμι τω Μαδάρω και δικό μου.
Περνάς δεν καταδέχεσαι να μείνεις
Δεν τα ψηφάς τα δάκρυα εμέ κι εκείνης
Που πας με τέτοιαν Άνοιξη, καλέ μου,
που πας με τέτοιον ήλιο, ακριβέ μου;
Πριχού να μπεις στον βουρλισμένο Άδη
Άμε χαιρέτησέ τηνε τη μαύρη
Κι αν βρεις τη σιδερόπορτα κλεισμένη
Από πίσω στέκει εκείνη δακρυσμένη
Και μελετά τον δρόμο τον μεγάλο
Να ξεχωρίσει τον δικό σου ζάλο.
Κρητικό μοιρολόι
☻ Τι ζητούσε εκεί ένας 15χρονος;;;;; Σωστά… Ναι…
Να μη κυκλοφορούν οι 15χρονοι. Να μην ερωτεύονται. Να μη σκέφτονται.
Να μην ονειρεύονται. Να μην ελπίζουν. Να μην ανασαίνουν. Να μην ζουν…
Ας τους βάλουμε σε κλουβιά με μια τηλεόραση ανοιχτή μέρα νύχτα.
Ή ας τους κάνουμε λοβοτομή.
☻ Φτωχό πουλί κι ανήμπορο
Στου πρίνου το ξεράδι
Εσένα πάλι ο κυνηγός
Έβαλε στο σημάδι
Ανάθενά σε κυνηγέ
Που σκότωσες τα’ αηδόνι
Και μαυροντύθηκ’ η αυγή
Κι αργεί να ξημερώνει.
Μανόλης Καλομοίρης
Μιχάλης Σταυρακάκης
☻ Καίγεται η χώρα, απλά ανθρωπάκια σαν και μένα πληρώνουν τη νύφη. Σήμερα η περιουσία η μικρή που με κόπο έφτιαξε η οικογένειας μου καταστράφηκε μάλλον.
Δεν μου φταίνε όμως οι εξοργισμένοι νέοι.
Μου φταίει ο Εφραίμ, ο Βουλγαράκης, ο Ρουσόπουλος, τα Golden boys. Αυτοί έδωσαν πρώτοι το παράδειγμα του αυθαιρετείν, του κλέβειν. Αυτοί μου έκλεψαν και κατέστρεψαν την περιουσία μου, την εμπιστοσύνη μου στο κράτος. Αυτή ήταν η περιουσία μου, και όχι τα ντουβάρια που μου έκαψαν κάποιοι θερμοκέφαλοι απόψε.
Λυπάμαι πολύ για την καταστροφή ιστορικών μνημείων, αλλά γιατί τόσα κροκοδείλια δάκρυα; Μάθαμε στα παιδιά τίποτα για τον πολιτισμό; Μπουζούκια, Μπεζεντάκου, cayenne, πισίνες και ρεμούλα. Αυτό δεν είναι το πρότυπο που προάγει ο νεοέλληνας; Γιατί να σεβαστούν ρε παιδιά τα μνημεία; Ας κάψουν και την Ακρόπολη. Μας αξίζει.
Και μέσα σε όλο αυτό το χάος, το μήνυμα που παίρνουμε ποιο είναι; Ότι μερικοί λέει αναρχικοί καταλύουν το κράτος δικαίου. Δύο τινά μπορεί να ισχύουν. Είτε αυτοί οι λίγοι δεν είναι λίγοι αλλά πολλοί, για να προκαλούν τόσο εκτεταμένες ζημιές, είτε το κράτος είναι σε πλήρη διάλυση και η κυβέρνηση, παρέα με την αστυνομία, παντελώς ανίκανη να περιορίσει μια ομάδα λίγων.
Το κράτος δικαίου σαφώς δεν υπάρχει, εδώ και καιρό.
9/12/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου