ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Αφήστε τα λουλούδια να ανθίσουν!


Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε ως γονείς για το πώς θα προχωρήσει η σχολική χρονιά λόγω των καταλήψεων. Τα φροντιστήρια συνεχίζονται κανονικά και δεν τελούν υπό κατάληψη! Άλλωστε τα σχολεία, τα τελευταία πολλά χρόνια, μικρό ρόλο παίζουν στην Γυμνασιακή και Λυκειακή εκπαίδευση.
Τα παιδιά αν δεν πάνε στα άπειρα φροντιστήρια κάθε μέρα δεν μπορούν να δώσουν εξετάσεις ούτε να μορφωθούν. Η παραπαιδεία έχει γίνει το κυρίως σύστημα προσφοράς παιδείας στα παιδιά μας, ενώ το σχολείο έχει μετατραπεί όχι απλά σε παραπαιδεία, αλλά σε μία τυπική παροχή μιας κρατικής υποχρέωσης !
Όσο λοιπόν και αν κατηγορούμε τους μαθητές ότι κάνουν χαβαλέ, αυτό που συμβαίνει κάθε χρόνο πλέον, είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο.
Τα παιδιά δεν έχουν ελεύθερο χρόνο. Η ανεπάρκεια της «ποιοτικής δωρεάν δημόσιας παιδείας» τα έχει εξαναγκάσει να βρίσκονται από το πρωί μέχρι το βράδυ κάθε μέρα ΚΑΙ Σαββατοκύριακα, καθισμένα σε ένα θρανίο για να καταφέρουν να πάνε να δώσουν εξετάσεις (με το άθλιο σύστημα της αποστήθισης) και να μαζέψουν όσο περισσότερα πτυχία γίνεται, μιας και η αξία τους συνεχώς υποβαθμίζεται, για να ανταπεξέλθουν στον αυριανό ανταγωνισμό. Ένα ανταγωνισμό που θα τα στείλει στην ανεργία ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια ανασφάλιστη εργασία των 400, 500 άντε 700 ευρώ. Τα παιδιά μέσα σε αυτή την πρέσα ασφυκτιούν. Σκάνε. Δεν αντέχουν και τα αποτελέσματα είναι αυτά.
Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος της εκπαίδευσης... Όταν η εκπαίδευση δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της παραγωγής μοιραία υποβαθμίζεται και απαξιώνεται ! Αυτή σε δυο γραμμές είναι η υπάρχουσα κατάσταση στην ελληνική πραγματικότητα. Και κάτι άλλο. Αν ξέραμε τι κοινωνία θέλουμε, θα ξέραμε και τι είδους εκπαίδευση θα έπρεπε να παρέχουμε.


=====
«...Από την πιο τρυφερή ηλικία οι Έλληνες φτάνουν ταχύτατα στο συμπέρασμα πως η Παιδεία είναι παιδεμός, καταπίεση, πλήξη, αφυδάτωση των ικμάδων τους... και τελειώνουν τις "σπουδές" τους χωρίς να υποψιάζονται πως η αληθινή Παιδεία είναι ηδονή, πλουτισμός, απελευθέρωση του ατόμου».
Μάριος Πλωρίτης
=====


Έχω την αίσθηση ότι ο σχεδόν εθιμικός χαρακτήρας των καταλήψεων, με διάφορα αιτήματα από δω κι από κει, και με χαμηλό βαθμό συνειδητοποίησης από πλευράς των μαθητών, εκφυλίζει ένα μέσο πάλης που όταν υπάρχει ανάγκη και οι κατάλληλες συνθήκες, αποδεικνύεται ιδιαίτερα αποτελεσματικό (θυμίζω τις περιόδους 1992 - Κοντογιαννόπουλος και 1997 – Αρσένης ).
Η έλλειψη συνειδητοποίησης από πλευράς των περισσότερων μαθητών, αναμφισβήτητα υπάρχει. Αυτό όμως έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ανύπαρκτη ελευθερία χρόνου, δεν τους επιτρέπει να αναζητήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και το κοινωνικό σύστημα, που θα θέλανε ως μαθητές και ως άνθρωποι. Αντιδρούν σπασμωδικά απλά και μόνο επειδή πνίγονται από αυτό το ρυθμό ζωής.

Ανεξάρτητα με την κατάληξη που θα έχουν οι μαθητικές κινητοποιήσεις είναι βέβαιο ότι τα μεγάλα προβλήματα στα σχολεία είναι πραγματικά και θα δημιουργούν διαρκώς τις προϋποθέσεις για να βγαίνουν οι μαθητές στο δρόμο. H ένταση των ταξικών φραγμών, το σχολείο των λίγων και εκλεκτών, που θέλουν να δημιουργήσουν οι ελληνικές κυβερνήσεις με τις πολιτικές τους τα τελευταία χρόνια, θα συντηρήσει την κρίση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Ακόμη οι όποιες αδυναμίες παρουσιάζει το μαθητικό κίνημα, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούν τη στάση της κυβέρνησης που αποφεύγει με κάθε τρόπο να μιλήσει για τα μεγάλα προβλήματα των σχολείων και με τις προβοκάτσιες, τη λασπολογία και τη συκοφαντία επιχειρεί να αντιμετωπίσει το δίκαιο αγώνα των μαθητών.

=====
Μπορούμε εύκολα να συγχωρήσουμε ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, μα η αληθινή τραγωδία της ζωής είναι όταν οι άντρες φοβούνται το φως.
Πλάτων
=====


Αντί λοιπόν να φωνάζουν προς τους καταληψίες μαθητές οι «φιλήσυχοι» πολίτες, καλό θα ήταν να στρέψουν τα πυρά τους προς αυτούς που έχουν καταντήσει την παιδεία σε αυτά τα μαύρα χάλια και τους γονείς «ξεβρακωμένους» από τα χρέη στα φροντιστήρια. Ας κινητοποιηθούν και οι ίδιοι βοηθώντας τα παιδιά να καταλάβουν πως έχουν δίκιο μα το χάνουν πολλές φορές, γιατί παρασύρονται από την απειρία τους. Πάνω από όλα ΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ !
Ας ακούσουν την κραυγή τους, επιτέλους, και ας τους καθοδηγήσουν σε καλύτερες, κατά τη γνώμη τους, μορφές αγώνα.


=====
«Είμαστε υπεύθυνοι όχι μόνο για ό,τι πράξαμε, αλλά και για ό,τι παραλείπουμε να πράξουμε».
Ευάγγελος Παπανούτσος
=====


Ας κινητοποιηθούν οι μεγάλοι λοιπόν. Η κινητοποίηση, όποια κι αν είναι, καλό είναι να γίνεται από κάποιον ευρύτερο φορέα, όπως τη νομαρχιακή - δημοτική αρχή, τον σύλλογο γονέων, τον σύλλογο διδασκόντων και όχι αποκλειστικά από τους μαθητές.
Η κινητοποίηση δεν σημαίνει απαραίτητα κατάληψη! Μπορεί να είναι απλό κλείσιμο του σχολείου από τον Νομάρχη ως μέσο πίεσης για τη λύση του όποιου προβλήματος (άν θέλουμε πράγματι να λύσουμε το πρόβλημα).
Μία μηνυτήρια αναφορά, από τον σύλλογο γονέων, για την επικινδυνότητα των σχολείων, μία καταγγελία στις υγειονομικές αρχές για την κατάσταση στις τουαλέτες (για παράδειγμα) θα έβαζε τις βάσεις για την αντιμετώπιση αρκετών προβλημάτων!
Άλλωστε, ο κάθε σύλλογος γονέων πρέπει κάποτε να παίξει το ρόλο του, ο οποίος δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, διακοσμητικός.
Την τελευταία εβδομάδα, πολλοί ήταν οι διευθυντές που επιδόθηκαν σε ένα όργιο εκβιασμών, προκειμένου να σταματήσουν οι καταλήψεις στα σχολεία τους. Πολλοί ξυλοκόπησαν παιδιά, και στη Λευκάδα, σε μια προσπάθεια να τα αποτρέψουν από την κατάληψη. Πολλοί ξήλωσαν κάγκελα και έριξαν σιδερόπορτες για να ανοίξει ένα σχολείο. Τι έχουν κάνει γι αυτό οι σύλλογοι των γονέων;
Πως αφήνουν να περάσουν τέτοιας μορφής «τραμπουκισμοί»;
Γιατί η μόνη προσπάθεια, αρκετών, είναι η αποτροπή μιας κατάληψης;
Γιατί δημοσίως αποδοκιμάζουν τον καθηγητή – τραμπούκο και μέσα τους εύχονται να αναγκάσει, με όποιο τρόπο, τα (άλλα) παιδιά να γυρίσουν σπίτια τους;

===

Θέλω τελειώνοντας να παραθέσω κάποια κείμενα μαθητών για το θέμα, που «αλίευσα» από το διαδίκτυο. Είναι θαρρώ συγκλονιστικά, είναι κραυγή, είναι απόγνωση και καλά θα κάνουμε όλοι μας να την ακούσουμε.


ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΤΗΣ Α' ΛΥΚΕΙΟΥ
ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ


«Θέλουμε χρώμα στο γκρίζο, κίνηση στην ακινησία και όχι να γινόμαστε πειραματόζωα και άλογα κούρσας για τις Πανελλήνιες»

… Ήταν μια σχεδόν αστεία κατάληψη. Ή τουλάχιστον έτσι ξεκίνησε. Δεν υπήρχε κάποιο σημαντικό γεγονός να την πυροδοτήσει. Δεν υπήρχε κύμα καταλήψεων για γενικότερα θέματα παιδείας σαν αυτά που οδήγησαν στις περυσινές καταλήψεις. Τα αιτήματα ένα - ένα ξεχωριστά φαινόταν αδύναμα, αναιμικά, δευτερεύοντα. Ποιος νοιάζεται τώρα για τις βρώμικες τουαλέτες ή την παντελή έλλειψη εργαστηρίων; Ποιος κοιτάει πια τα κλειδωμένα, αραχνιασμένα γυμναστήρια ή τις γυψοσανίδες που χωρίζουν τις αίθουσες; Άσε που έτσι μπορείς να παρακολουθείς δύο διαφορετικά μαθήματα την ίδια ώρα. Τα έχουμε συνηθίσει. Έχουμε αποδεχτεί ότι έτσι είναι τα πράγματα. Έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε. Έτσι είναι το σωστό. Γιατί να διαμαρτυρηθούμε; Μήπως πρόκειται να πετύχουμε τίποτα; Μήπως οι δίπλα είναι καλύτερα για να ζηλέψουμε;
Η μίζερη καθημερινότητα ενός γκρίζου λυκείου που όλοι ξέρουν τα κακώς κείμενα και όλοι καμώνονται ότι δεν τρέχει τίποτα. Που διαμαρτύρονται τώρα γιατί το σχολείο είναι κλειστό και δεν γίνονται μαθήματα, αλλά δεν διαμαρτύρονται όταν μετά το Πάσχα η Τρίτη τάξη δεν κάνει επίσης μάθημα γιατί δεν υπάρχουν μαθητές μέσα στις τάξεις. Ας αναρωτηθούν, λοιπόν, γιατί λείπουν οι μαθητές, και τότε ίσως καταλάβουν τι ακριβώς είναι σήμερα το Λύκειο στην εκπαίδευσή μας.
Και η θεατρική παράσταση καλά κρατεί.
Ο καθένας στον ρόλο του. Αυτοί να μας κοροϊδεύουν ότι αυτό είναι το σχολείο των ονείρων μας, σχολείο με Σ κεφαλαίο που θα μας δώσει όλα τα εφόδια για να βγούμε ακαδημαϊκοί πολίτες και εμείς τους κοροϊδεύουμε ότι συμμετέχουμε.
Δεν μας πολυνοιάζει κιόλας για το πρωινό σχολείο. Έχουμε πάντα το απογευματινό που θα καλύψει τις ανάγκες μας. Έτσι, δεν διαμαρτυρηθήκαμε όταν είπαν ότι η κατάληψη έγινε απλά και μόνο γιατί βαριόμαστε να κάνουμε μάθημα. Εξάλλου, μπορεί να είχαν και δίκιο.
Μην περιμένετε από εμάς τις καθιερωμένες διαδικασίες, τα οργανωτικά σχήματα, την κλιμάκωση του αγώνα, τα πολύ λογικά επιχειρήματα.
Μην ξεχνάτε τους στίχους του Σαββόπουλου για τους δεκαεξάρηδες και τα λύκεια.
Είμαστε απρόβλεπτοι.
Dubito ergo sum. (Αμφιβάλλω άρα υπάρχω.)



Ο πιο καλός ο μαθητής…
(Ανακοίνωση μαθητών)

Όσοι φωνάζουν πως δεν έχουμε λόγους ν’ αγωνιστούμε ή ζουν σε άλλο πλανήτη ή εσκεμμένα μας θέλουν στη γωνία, στο μαντρί, αδιάφορους.
Κάθε φορά που βγαίνουμε στους δρόμους, κάθε φορά που τα κατειλημμένα μας σχολεία θυμίζουν σε όλη την κοινωνία πως το «να είσαι μαθητής» το 2008 δεν είναι εύκολο, κάθε φορά που φωνάζουμε πως αυτός ο κόσμος δε μας ταιριάζει, η απάντηση είναι δεδομένη. «Οι μαθητές υποκινούνται», «οι μαθητές κάνουν χαβαλέ», «οι μαθητές θέλουν να χάσουν μάθημα».
Ο υπουργός Παιδείας, μητροπολίτες, εισαγγελείς και δημοσιογράφοι κάνουν τα πάντα για να επιστρέψουμε στο μαντρί. Ε, λοιπόν, το παραδεχόμαστε. Όλες οι κατηγορίες που μας προσάπτουν είναι σωστές. Υποκινούμαστε! Αλλά από ποιους;
Από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που τα τελευταία χρόνια διαλύουν την Παιδεία. Ο προϋπολογισμός του κράτους δίνει ψίχουλα για την εκπαίδευση. Ο Καραμανλής έλεγε ψέματα όταν προεκλογικά υποσχέθηκε ότι θα αυξηθούν οι δαπάνες για την Παιδεία. Το μόνο που αυξάνεται είναι τα λεφτά που πληρώνουμε σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα.
Δε δίνουν λεφτά για την Παιδεία. Όχι γιατί δεν έχουν. Προτιμούν να χαρίζουν φόρους στους μεγαλοεπιχειρηματίες, να ξοδεύουν δισεκατομμύρια για πολεμικούς εξοπλισμούς από το να φτιάξουν αξιοπρεπή σχολεία κι από το να προσλάβουν μόνιμους καθηγητές. Αφήνουν στην εγκατάλειψη το δημόσιο σχολείο για να μας πουν μετά ότι χρειαζόμαστε χορηγούς και χρηματοδότες για να το σώσουν.
Θέλουν να χαρίσουν την Παιδεία στις εταιρίες. Θέλουν κάποτε να γίνουμε Αμερική, όπου η Coca Cola κι άλλα… μορφωτικά ιδρύματα θα «υιοθετούν» το σχολείο και θα καθορίζουν τα μαθήματα, τα βιβλία μας, την ύλη. Από μια καθημερινότητα που απαιτεί πολλά από εμάς αλλά μας προσφέρει ελάχιστα.
Ναι, θέλουμε να χάσουμε μάθημα!
Γιατί μετά από το μάθημα έχουμε κι άλλο μάθημα και μετά απ’ αυτό κι άλλο και μετά κι άλλο κ.ό.κ. Κι όλη μέρα σπίτι - σχολείο, σπίτι - φροντιστήριο. Θέλουμε χρόνο για να χαζέψουμε, για να σκεφτούμε, για να δημιουργήσουμε, για να ζήσουμε.
Όχι άλλες εξετάσεις! Μας έβαλαν τη βάση του 10. Οι μισοί να τρέχουμε πανικόβλητοι για να την περάσουμε κι οι άλλοι μισοί που θα κοπούμε να γίνουμε πελάτες στα διάφορα ιδιωτικά κέντρα σπουδών για ένα πτυχίο - κουρελόχαρτο.

… Γι’ αυτό κλείνουμε τα σχολεία μας. Γιατί δεν περιμένουμε τίποτα απ’ αυτούς και το σύστημα που στηρίζουν. Γιατί από θύματα και πειραματόζωα μπορούμε να γίνουμε πρωταγωνιστές. Γιατί «καλός μαθητής» δεν είναι ο υπάκουος, ο απαθής, αυτός που ανέχεται τις δυσκολίες, τρώει κουτόχορτο κι ελπίζει. Καλός μαθητής είναι αυτός που θέλει ν’ αλλάξει τα πράγματα, που δε διστάζει να φωνάξει, ν’ αγωνιστεί, να κάνει το μπούχτισμά του δράση, να οργανωθεί.

=====
Οι νέοι είναι προορισμένοι να κατακτούν, οι γέροντες να συντηρούν.
Ευάγγελος Παπανούτσος
=====

21/10/2008

Υ.Γ. Έχω παιδί στο γυμνάσιο (και δύο παιδιά φοιτητές). Όλα τα παραπάνω αφορούν και εμένα. Δεν θέλω να αποφύγω τις ευθύνες που μου αναλογούν, απλώς μου είναι ευκολότερο να γράφω στο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο. Αυτά για άρση των όποιων παρεξηγήσεων.