Πού ΠΑΜΕ;

Το Εργατικό Κέντρο Λευκάδας εκπροσωπεί, πρέπει να εκπροσωπεί, όλους τους Λευκαδίτες εργαζόμενους. Αφορά σε όλα τα σωματεία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα.

Είναι κοινό μυστικό βεβαίως πως κάποια από τα σωματεία αυτά υπολειτουργούν εδώ και χρόνια, κάποια μάλιστα πιθανότατα να είναι και σωματεία – σφραγίδες.

Το γεγονός και η ευθύνη των εργαζομένων είναι ότι δεν γίνονται μέλη των σωματείων ή, αν είναι, δεν ενδιαφέρονται και δεν λειτουργούν μέσα από αυτά. Δεν συμμετέχουν στις εκλογές τους οι περισσότεροι, ως υποψήφιοι και ως ψηφοφόροι,

Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος όμως δεν γίνεται. Γιατί ή δέχονται ότι εκφράζονται από την πολιτική του Εργατικού Κέντρου, άρα συμμετέχουν στις διαδικασίες και στις κινητοποιήσεις του, ή αναζητούν διαφορετικό τρόπο έκφρασης, εκλέγουν τους συνδικαλιστές που τους εκφράζουν πάει να πει και συμμετέχουν.

Αλλιώς η αδιαφορία έχει ως αποτέλεσμα να κυριαρχεί επί τόσα χρόνια ως αυτοκράτορας η ίδια σχεδόν διοίκηση. Αυτό δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο.

Η διοίκηση  έχει την γνωστή της πολιτική, εμείς είμαστε και κανένας άλλος, εμείς μόνο εκπροσωπούμε τους εργαζόμενους, με αποτέλεσμα το Εργατικό Κέντρο να μην αποτελεί πόλο έλξης. Από την άλλη όσο οι εργαζόμενοι δεν στελεχώνουν τα σωματεία τους και  δεν συμμετέχουν στις αρχαιρεσίες τους, προκειμένου να αλλάξουν οι συσχετισμοί,  δεν μιλώ για ανατροπή μα για περισσότερες φωνές και απόψεις, τόσο διαιωνίζεται το ίδιο καθεστώς, οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι, όχι αδίκως είναι αλήθεια, θεωρούν ιδιοκτησία τους το χώρο και τον διαχειρίζονται όπως θέλουν.

Έτσι ο χώρος του Εργατικού Κέντρου είναι παράρτημα ενός κομματικού χώρου και σαν τέτοιος λειτουργεί. Έγινε ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜΕ και λειτουργεί ως παράρτημά του. Αποτέλεσμα. Στις απεργίες να αποκλείονται, στις εκδηλώσεις, από τις ομιλίες όσες φωνές δεν είναι αρεστές, να λαμβάνονται αποφάσεις αυθαίρετα και χωρίς συνεδριάσεις πολλές φορές, ο κόσμος να απομακρύνεται.

Τα τελευταία καταστροφικά για τους εργαζομένους χρόνια δεν θυμούμαι μια εκδήλωση με μεγάλη συμμετοχή του κόσμου και των εργαζομένων. Κάνουν εκδηλώσεις, πορείες και διαδηλώσεις με μικρή συμμετοχή πολιτών δυστυχώς.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Φαντάζομαι όχι η επαναστατική γυμναστική.

Ποιο είναι το ζητούμενο; Η ομαδική και καθολική συμμετοχή.

Γιατί δεν επιτυγχάνεται; Δεν κατάφεραν να ενώσουν τους εργαζόμενους, δεν μπορούν  ή απλώς δεν θέλουν να το κάνουν;

Όσο θεωρείς πως αρεστός εργαζόμενος είναι όποιος ασπάζεται τις ιδέες σου τόσο απομακρύνεις την ελπίδα κάποτε να μεγαλώσεις και να γίνεις περισσότερο διεκδικητικός.

Όσο θεωρείς ότι κατέχεις τη μοναδική αλήθεια, όσο θεωρείς τον εαυτό σου τον μοναδικό επαναστάτη σε τούτο τον τόπο, τόσο απογυμνώνεσαι από επιχειρήματα, τόσο χάνεις την ευκαιρία να σε ακούσουν περισσότεροι άρα να πείσεις, αν τα καταφέρεις και περισσότερους.

 

 Σέβομαι και τιμώ τους ανθρώπους του Εργατικού Κέντρου. Ειλικρινά. Θεωρώ ότι αγωνίζονται για το κοινό καλό, σε βάρος της οικογένειάς τους και της προσωπικής τους ζωής, θεωρώ ότι υπερβάλλουν εαυτούς τις περισσότερες φορές.

Είναι δικαίωμα μου όμως να θεωρώ ότι ακολουθούν μια λαθεμένη πορεία. Λαθεμένοι για τους ίδιους μα, το κυριότερο, για τους εργαζόμενους και τον τόπο.

Γιατί όταν, ενόψει κάποιας εκδήλωσης, ακούς παρατηρήσεις του τύπου «σιγά μην πάω και ακούσω πάλι τον …. να μου λέει τα ίδια και τα ίδια» από πολλούς, κάτι δεν πάει καλά. Η στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Όταν η συμμετοχή του κόσμου στις διαδηλώσεις είναι απαράδεκτη, οφείλεις να αλλάξεις ρότα. Να αναζητήσεις τη συμμετοχή μέσα από συνεργασίες και κοινές εκδηλώσεις και με άλλους μαζικούς φορείς. Να επιδιώκεις τη σύγκλιση, να ψάχνεις τη συνισταμένη και να μην τραβάς τυχαίες γραμμές. Αλλιώς μένεις σε μια άσκοπη αυτοϊκανοποίηση που δεν βοηθά ούτε την πολιτική σου ούτε την κοινωνία.

Δεν γίνεται να βροντοφωνάζεις «όλοι μαζί» και την ίδια ώρα να εννοείς «όσοι συμφωνούν με την πολιτική μας». Δεν γίνεται να βροντοφωνάζεις «όλοι μαζί» όπου έχεις την πλειοψηφία των Κέντρων και σε κάθε διαδήλωση ή απεργία όπου είσαι μειοψηφία, να κατεβαίνεις σε χωριστή συγκέντρωση. Ποιόν θα πείσεις έτσι;

Γιατί αλήθεια αρνήθηκαν και αρνούνται επιμόνως την πρόταση μαζικών φορέων όπως η ΕΛΜΕ, οι δάσκαλοι, ο Ιατρικός Σύλλογος, το ΤΕΕ κ.α για κοινή εκδήλωση; Τι φοβούνται; Γιατί αναγκάζουν με τον τρόπο τους εργαζόμενους να αναζητήσουν να εκφραστούν σε χωριστές εκδηλώσεις ενώ δεν το θέλουν; Γιατί θα πρέπει ο κάθε πολιτικής ταυτότητας εργαζόμενος να αισθάνεται ότι πηγαίνει σε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, όταν τον καλεί το Εργατικό Κέντρο; Γιατί να πάει σε μια κομματική συγκέντρωση αφού δεν ανήκει στο χώρο; Γιατί να είναι υποχρεωμένος να ακούει πάντα τις ίδιες ατάκες, σωστές ή λάθος δεν είναι το θέμα, τις ίδιες κορώνες; Γιατί το ΠΑΜΕ δεν κάνει μια καθαρά δική του συγκέντρωση; Ποιος τους εμποδίζει;

Θυμούμαι τώρα τις κινητοποιήσεις για το νερό, όταν η δημοτική αρχή προσπάθησε να το παραχωρήσει στην ΕΥΔΑΠ. Είμαστε όλοι μαζί κάτω από τη σημαία του Εργατικού  Κέντρου (χωρίς ΠΑΜΕ) τότε και η συμμετοχή του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη. Είμαστε όλοι μαζί τότε και νικήσαμε. Ποιοι εμφανίζονταν στην πρώτη γραμμή; Ποιοι είχαν τα μικρόφωνα; Ποιοι ήταν μπροστά στην πορεία; Μα οι υπεύθυνοι του Εργατικού Κέντρου! Κανείς δεν προσπάθησε να τους αφαιρέσει την πρωτοκαθεδρία. Κανένας δεν λογόκρινε τις ομιλίες τους! Έχασαν τότε; Προφανώς όχι! Ποιος ο λόγος λοιπόν και δεν το ξαναπροσπαθούν στις μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις για τα μέτρα; Γιατί δεν προσπαθούν να συσπειρώσουν τον κόσμο, σε τόσο τραγικές καταστάσεις; Γιατί προτάσσουν την κομματικότητα τους; Δεν το αντιλαμβάνομαι πραγματικά. Πιστεύουν ότι κερδίζουν ή δεν τους ενδιαφέρει να κερδίσουν; Είναι κρίμα όμως γιατί σε τόσο τραγικές ημέρες, χωρίς συσπείρωση του κόσμου, η μόνη που κερδίζει είναι, αυτό το «πολιτικό» έκτρωμα, η Χρυσή Αυγή.

Υ.Γ. Δεν έχω καμιά μα καμιά επιδίωξη αντιπαράθεσης, δεν ανοίγω κανένα μέτωπο, την αγωνία μου εκφράζω και μόνο. Σωστές ή λάθος οι, προσωπικές το τονίζω, απόψεις μου, ας κριθούν, αυτές είναι όμως.

Κατά τούτο δεν θα μπω σε διαδικασία ανταπαντήσεων, γιατί