Είναι νωπά σε όλους τα περυσινά γεγονότα, στους δρόμους της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων, και είναι αναμενόμενο ότι, με αφορμή την επέτειο του θανάτου, θα ξαναζήσουμε κάποια γεγονότα, ελπίζω όχι τέτοιας έκτασης
Το σύνθημα
Το σύνθημα « ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ » βγήκε μέσα στα γεγονότα της εξέγερσης του περασμένου Δεκέμβρη, προκειμένου να αντιταχθεί στο κλίμα τρομοϋστερίας που τα αστικά ΜΜΕ και οι αστυνομία προσπαθούσαν να επιβάλλουν.
Τότε, που όχι μόνο αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές, αλλά αριστεροί, κομμουνιστές, κυρίως όμως 15χρονοι μαθητές, μετανάστες, η εργαζόμενη και άνεργη νεολαία, ΑΠΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΗΛΑΔΗ, φορώντας κουκούλες ή όχι, έβγαιναν κάθε μέρα στους δρόμους σε όλη την Ελλάδα και συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής, βγάζοντας προς τα έξω την οργή τους για την δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Μια οργή που στοιβαζόταν μέσα τους για χρόνια, που τρεφόταν απ' τα κατεστραμμένα όνειρά τους, απ' τις απατηλές ελπίδες που τους δίνει απλόχερα αυτό το σύστημα ότι μια μέρα θα ζήσουν με αξιοπρέπεια όπως τους αξίζει.
Κουκούλες και «κουκουλοφόροι»
Όποιος έχει πάει σε διαδηλώσεις και πορείες θα ξέρει πως, κάποια στιγμή, όλοι υποχρεώνονται να γίνουν κουκουλοφόροι, μαντηλοφόροι κ.λ.π. Γίνονται για να προστατευτούν από τα δηλητηριώδη χημικά που εκτοξεύει συνεχώς η αστυνομία και για να διαφυλάξουν τα προσωπικά δεδομένα τους από τις κάμερες «ρύθμισης κυκλοφορίας» που, κατά τα άλλα, χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση των διαδηλωτών, ειρηνικών ή μη.
Στην εποχή μας, η κρατική καταστολή ανεβαίνει επίπεδο, όχι προς την βιαιότητά της, αλλά ως προς την τεχνολογία που χρησιμοποιεί. Η δυνατότητα να βρίσκονται στο σπίτι σου την επόμενη μέρα από μια πορεία, απλά έχοντας μια φωτογραφία σου, δεν υπήρχε ποτέ άλλοτε σε τέτοιο βαθμό.
Ο διαδηλωτής λοιπόν για να προστατευτεί χρησιμοποιεί και την κουκούλα.
Κουκουλοφόρος λοιπόν δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο άτομο, η κουκούλα δεν αντιπροσωπεύει κάποια ιδεολογία. «Κουκουλοφόρος» είναι αυτός που θέλει να κρύψει το πρόσωπό του για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Κι αυτό από μόνο του δεν είναι ούτε κακό, ούτε καλό. Σημασία έχει ο λόγος που κάποιος φοράει κουκούλα και τι αντιπροσωπεύει.
Για παράδειγμα, στην κατοχή οι δωσίλογοι φορούσαν κουκούλα για να προδίδουν τον λαό που αντιστεκόταν. Αν δεν το έκαναν, την επόμενη μέρα θα τους είχαν καθαρίσει - και καλά θα τους έκαναν.
Οι εποχές όμως αλλάζουν. Άλλο το '40, άλλο το σήμερα. Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να συγκρίνουμε εποχές.
Σήμερα την κουκούλα την έχουν επιβάλλει οι κυβερνήσεις με την ανελέητη καταστολή τους και, για όσους την φορούν, αποτελεί στοιχειώδες μέσο αυτοπροστασίας. Οπότε, όταν τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν τον όρο απαξιωτικά, δυσφημούν ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που βγαίνει στους δρόμους, μάχεται, διαμαρτύρεται.
Οι «προβοκάτορες»
Σε κάθε αγώνα, σε κάθε πορεία, σε κάθε διαδήλωση, υπάρχουν οι λογής «προβοκάτορες» (εκούσιοι ή ακούσιοι) που αμαυρώνουν με τη συμπεριφορά τους και αποπροσανατολίζουν, ηθελημένα ή όχι, την κοινή γνώμη.
Ποιοι είναι αυτοί;
α) πιτσιρικάδες που βαρέθηκαν και έβγαλαν τα απωθημένα τους για την καταπίεση του σχολείου, της οικογένειας κτλ.
β) Χούλιγκαν των γηπέδων, οι οποίοι μπορεί να βρίσκονται πολύ μακριά από οποιοδήποτε ιδεολογικό χώρο, αλλά δεν σταματούν να είναι άτομα με διαθέσεις εκτόνωσης της επιθετικότητας τους, όχι μόνο τις Κυριακές στα γήπεδα, αλλά και τις Δευτέρες, τις Τρίτες κτλ.
γ) «Μπαχαλάκηδες», περιθωριακοί γενικότερα, είτε αυτό έχει αρνητικό είτε θετικό πρόσημο σαν έννοια.
δ) Απλοί πολίτες, κι αυτό αξίζει να σημειωθεί, οι οποίοι θα έλεγε κανείς ότι τα σιχάθηκαν όλα και κατέβηκαν στο δρόμο να ξεσπάσουν την οργή τους εναντίον ενός σάπιου σύστηματος αξιών.
ε) Μετανάστες, που είναι το πλέον περιθωριοποιημένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, μετά τους τσιγγάνους
στ) Αστυνομικοί - ασφαλίτες, οι οποίοι φοράνε κουκούλες και διαλύουν μικρομάγαζα για να στρέψουν το μένος των πολιτών εναντίων των αντεξουσιαστών και των απλών διαδηλωτών. Συνεργοί τους οι γνωστοί Χρυσαυγίτες...
Είναι λοιπόν όλοι αυτοί αντεξουσιαστές ;
Πριν τα γεγονότα
Ας πάρουμε τα γεγονότα λίγο πριν από την δολοφονία του μαθητή και με τον κοινό νου ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε την κατάσταση.
Δεκάδες σκάνδαλα έρχονται καθημερινά στο φως. Εμπλεκόμενοι είναι πολιτικοί, κρατικοί λειτουργοί, «μοναχοί», επιχειρηματίες, που συγκαλύπτονται από τους δημοσιογράφους και την δικαιοσύνη.
Όλοι αυτοί προδίδουν τον ελληνικό λαό, που στήριξε πάνω τους την ελπίδα τους για μια καλύτερη ζωή. Καταφέρνουν να τον κοιμίσουν, καταφέρνουν να μετατρέψουν την κοινωνία σε ένα παθητικό σώμα, ανήμπορο να διεκδικήσει, ανίκανο να αγωνιστεί για τα δίκαια αιτήματά του. Τον ληστεύουν, τον ταλαιπωρούν, ο ελληνικός λαός, όμως, δεν αντιδρά.
Ένας λαός που χρόνια και χρόνια δέχεται μια απίστευτη ψυχολογική καταπίεση από το σύστημα, ένας λαός που πεινά, που ζει μέσα στη φτώχεια, στην αναξιοκρατία, την διαπλοκή, τα σκάνδαλα, την ανεργία, την ακρίβεια, ένας λαός που έχασε τις ελπίδες του, ένας λαός που ζει καθημερινά μέσα στο στρες, το άγχος και την οργή, ένας λαός χωρίς όραμα, ένας λαός που εδώ και δεκαετίες κυβερνάται από τις ίδιες οικογένειες.
Μια χώρα χωρίς σύστημα υγείας, όπου τα άθλια νοσοκομεία δεν έχουν νοσηλευτικό προσωπικό, ακόμη και γάζες, μια παιδεία που ξεπουλιέται στους
επιχειρηματίες και που δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην ανεργία, τον μισθό των 600 ευρώ ή την μετανάστευση, μια χώρα χωρίς μέλλον, μια χώρα όπου τα Μ.Μ.Ε. και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα καταστέλλουν κάθε ελεύθερη σκέψη, μια χώρα αφιλόξενη για τα παιδιά της.
Και έρχεται η δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού από έναν νταή αστυνομικό – μπάτσο (όλοι οι αστυνομικοί δεν είναι μπάτσοι), ο οποίος θέλοντας να αποδείξει την μαγκιά του, το κόμπλεξ του και την εξουσία του σε έναν μαθητή, τον πυροβολεί εν ψυχρώ και φεύγει από το σημείο της δολοφονίας ατάραχος που σκότωσε ένα παιδί, αδιαφορώντας για τις κραυγές των συμμαθητών του, νομίζοντας πως δεν θα τον αναγνωρίσει κανείς κάτω από την ομοιογένεια της στολής. Πίστεψε πως η κοινωνία θα αποδεχτεί αυτήν την δολοφονία ως ένα ακόμη μεμονωμένο και τυχαίο περιστατικό, όπως ήταν η περίφημη ζαρντινιέρα, όπως ήταν τόσα ακόμη γεγονότα τις τελευταίες δεκαετίες.
Έκανε λάθος, όμως. Γιατί αυτή η δολοφονία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν η αφορμή για όλα όσα συνέβησαν και για όλα όσα θα συμβούν στο μέλλον.
Χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι και απλοί πολίτες βγήκαν στους δρόμους όλων των πόλεων της Ελλάδας για να διαδηλώσουν για όλα αυτά που συμβαίνουν στην χώρα μας.
Αποπροσανατολισμός
Όπως ήταν φυσικό, και όπως συμβαίνει σε κάθε χώρα όπου δεν υπάρχει ουσιαστική δημοκρατία, το κίνημα αλλαγής παρουσιάστηκε, από τα ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα Μ.Μ.Ε., ως ένα ξέσπασμα βίας από ανώριμα πιτσιρίκια, από κουκουλοφόρους και αντιεξουσιαστές. Όχι, δεν ήταν εγκληματίες αυτοί που διαδήλωναν, δεν ήταν όλοι κουκουλοφόροι. Δεν ήταν αυτοί που έσπαγαν τα μαγαζιά και έκαιγαν τις πόλεις. Αλήθεια, γιατί από την δεκαετία του 80 που υπάρχει ο άτυπος θεσμός της κουκούλας δεν συνελήφθη κανένας κουκουλοφόρος;
Όλες αυτές τις δεκαετίες που επικρατεί μια κατάσταση διάβρωσης
και σαπίλας στην χώρα, κάθε κίνημα αλλαγής προβοκάρεται συστηματικά και, με την συγκάλυψη των εγκάθετων δημοσιογράφων, παρουσιάζεται στον ελληνικό λαό ως επεισόδια και ταραχές. Γιατί όμως δεν πιάστηκε κανείς; Μήπως γιατί ελέγχονται από το πολιτικό σύστημα; Μήπως γιατί καθοδηγούνται από το πολιτικό σύστημα να προβοκάρουν τα συλλαλητήρια κα τις διαδηλώσεις, συνταγματικά δικαιώματα του ελληνικού λαού δηλαδή; Μήπως όλοι αυτοί είναι άνθρωποι που ανήκουν στον στενό κύκλο των πολιτικών κομμάτων εξουσίας και συνεργάζονται με ένα συγκεκριμένο τμήμα
της αστυνομίας;
Μήπως αυτοί οι άνθρωποι, με την τέλεση πράξεων βίας, έχουν ως
στόχο να επηρεάσουν και απλούς πολίτες που κατέβηκαν στους δρόμους να
διαδηλώσουν, προκειμένου να μην το ξανακάνουν μα να μάθουν να κάθονται «στα αυγά τους»;
Όσο υπάρχουν «τσογλάνια»
Οφείλουμε όλοι μας να αντιληφθούμε πως τα περυσινά γεγονότα δεν είναι ένα τυχαίο περιστατικό από αλήτες, αλλά το προοίμιο αυτών που θα ακολουθήσουν από τα15χρονα παιδιά, τους επαναστάτες του μέλλοντος, αυτούς που θα αλλάξουν την χώρα.
Ελπίδα για την αλλαγή του τόπου, δεν είναι αυτοί που μας προδίδουν και μας κατακλέβουν καθημερινά, ελπίδα είναι όλοι αυτοί που αντιδρούν στην αυθαιρεσία, που διεκδικούν, που αγωνίζονται για την δημοκρατία και την ελευθερία.
Όσο υπάρχουν αυτά τα 15χρονα «τσογλάνια» που αγωνίζονται και διεκδικούν, υπάρχει η ελπίδα για την αλλαγή που χρειάζεται ο τόπος.
1/12/2009
Υ.Γ. Θέλω να εκφράσω τη διαφωνία μου, με όλο το σεβασμό στον αδικοχαμένο μαθητή, για τις στάμπες στους τοίχους με το σκίτσο του και από κάτω τη λέξη «ΗΡΩΑΣ».
Ας μην αλλοιώνουμε μερικές λέξεις που έχουν τεράστια σημασία σε τούτο τον τόπο. Ήρωας από πού και ως πού; Θα έλεγα πως σωστότερη είναι η λέξη «ΣΥΜΒΟΛΟ» και αυτό με κάποιες επιφυλάξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου