Καθόλου δεν μου αρέσουν οι λογής παγκόσμιες ημέρες (για τις «σοβαρές» μιλώ). Είναι η παρηγοριά των συμβιβασμένων με τον καναπέ τους και των πολιτικά και ιδεολογικά βολεμένων, είναι το άλλοθι των κυρίαρχων ότι τάχα σκέφτονται και πονάνε για τους καταπιεσμένους (που οι ίδιοι καταπιέζουν)…
Έχουν καταντήσει «αηδία» αυτές οι «πανηγυριώτικες», άπαξ του έτους, εκδηλώσεις στις οποίες συζητάμε για το αντικείμενο ή το υποκείμενο της γιορτής και μετά… γυρίζουμε από το άλλο πλευρό, για τον ύπνο του δικαίου !
Δεν μου αρέσουν τούτες οι ημέρες γιατί παράγινε το … κακό τους.
Πως μπορώ να δεχτώ με το ίδιο ενθουσιασμό ή την ίδια σοβαρότητα, την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (8/3) και την παγκόσμια ημέρα, άκουσον – άκουσον, μπριζόλας και … πεολειχίας (14/3) ή την παγκόσμια ημέρα φωνής (16/4) ή, ή. ή … ;
Θέλοντας να τονίσω την διαφωνία μου λοιπόν, έψαξα και βρήκα στο διαδίκτυο την αντίδραση, για τούτη τη μέρα, μιας γυναίκας.
Βρήκα και ένα ποίημα του Σημωνίδη του Αμοργίνου για τις γυναίκες, κλασσικό και πολυδιαβασμένο, σε διάφορες μεταφράσεις. Θαρρώ η καλύτερη μετάφραση είναι του δικού μας Δ. Ε. Σολδάτου και αυτήν παρουσιάζω.
ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Γιορτάζω, λέει. Δηλαδή τι ακριβώς θέλετε να γιορτάσω; Που δεν έχω πουλί, που τα μαλλιά μου χρειάζονται ενυδάτωση, που τα νύχια μου πρέπει να καλύπτονται με βερνίκια, που πρέπει να προσέχω μην μου πέσει ο κώλος, που πρέπει να κάνω καριέρες, που πρέπει να επιβιώσω ισότιμα και ένα σωρό άλλα δύσκολα; Και δεν φτάνουν όλα αυτά, πρέπει όλα αυτά τα δύσκολα να τα γιορτάσω ακριβώς σήμερα; Και να είμαι και χαρούμενη που επιτέλους θα βγω όξω μόνη μου; Κι άμα δεν έχω όρεξη; Επιβάλλεται μου λένε. Οκ, αλλά πρέπει να διασκεδάσω κιόλας; Ω, ναι είναι υποχρεωτικό.
Δεν τα καταλαβαίνω όλα αυτά. Άμα γουστάρω να γιορτάσω το μεγάλο γεγονός (που είμαι γυναίκα δηλαδή), θα μπορούσα να πάω να αγοράσω έναν κουλτουριάρικο πίνακα απ΄ αυτούς που βλέπεις ας πούμε, ένα αιδοίο και ο καλλιτέχνης προσπαθεί να σε παραμυθιάσει ότι δεν είναι ακριβώς αυτό αλλά η βαθιά - πορφυρή - δύναμη - της- γυναίκας και να τον χώσω φάτσα κάρτα στο σαλόνι. Βέβαια, όλοι όσοι θα το δουν, τα αυτονόητα θα σκεφτούν αλλά εγώ θα τους εξηγώ το ποιηματάκι του καλλιτέχνη. Θα κάτσουμε όλοι μαζί τριγύρω, θα πιούμε δυο ποτηράκια στην υγειά του και θα πάω να ταβλιαστώ μπας και ξεκουραστώ. Μια χαρά θα το τιμήσω κι έτσι.
Αλλά όχι. Πρέπει ντε και καλά να το βγάλω και βόλτα. Να πάρω και όλα τα υπόλοιπα και να χορέψουμε «το νινί σέρνει καράβι». Να καρφώσουμε με βλέμμα κυριαρχίας τα ελάχιστα αρσενικά στον χώρο και να γίνουμε κουρούμπελα απ΄ τα ξύδια. Αύριο το πρωί βέβαια, θα είναι μια καινούργια μέρα. Θα ξυπνήσουμε όλες στις 8, θα ξεβαφτούμε, θα ξαναβαφτούμε, θα ντυθούμε, θα χτενιστούμε και θα πάμε στην δουλειά χαρούμενες γιατί καταφέραμε και γιορτάσαμε το μοναδικό του φύλου μας. Θα εργαστούμε, θα σχολάσουμε, θα σιδερώσουμε, θα πλύνουμε, θα μαγειρέψουμε και θα βάλουμε την ειδική μάσκα αποκατάστασης στο πρόσωπο. Ίσως αν μας έπεισαν οι Χόντοι ότι είμαστε πολύ γυναίκες να κάνουμε και πήλινγκ. Αν παραείμαστε γυναίκες, μπορεί να βάλουμε Σανέλ Νο 5 και σατέν νυχτικάκι. Η κούραση δεν θα έχει σημασία, γιατί μία φορά τον χρόνο δώσαμε το παρόν στην μεγάλη μάχη της πάλης των φύλων. Και νικήσαμε.
Εγώ πάλι, θα πάρω τον πίνακα.
psilikatzoy.blogspot.com
ΤΥΠΟΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Καμιά γυναίκα δεν είναι ίδια με την άλλη
Άλλο κορμί έχουν κι άλλο νου μες στο κεφάλι.
Η μια ορθότριχη γουρούνα μοιάζει να ’ναι
Το σπίτι στάβλος και τα ρούχα της βρωμάνε
Άλουστη, αχτένιστη, ότι πιάνει το ρυπαίνει
Κάθεται μες στην κοπριά της και παχαίνει!
Η άλλη αλούπω είναι πονήρω - όλα τα ξέρει
Καλό νομίζει μόνο αυτό που την συμφέρει.
Άλλη , ζουρλή την έχει γεννημένη
Τρέχει αλυχτώντας και δεν ξέρει που πηγαίνει.
Ούτε βρισιά την πιάνει, ούτε καλός τρόπος
Μα και τα δόντια να της σπάσεις – μάταιος κόπος.
Αδιαντροπιές γεμάτα είναι τα μυαλά της
Κι ούτε στους ξένους μπρος δεν παύει τα τρελά της.
Άλλη από χώμα λες και είναι ζυμωμένη
Την πλάτη του άντρα σαν φορτίο να βαραίνει.
Βρίσκει χαρά να τρώει, να πίνει, να κοπρίζει
Και κολλητά στο τζάκι όλο τουρτουρίζει.
Άλλη, είναι δίβουλη σαν θάλασσα, και μοιάζει
Τη διάθεση όπως τα πουκάμισα να αλλάζει.
Τέρπεται όποιος θα τη δει γαληνεμένη
Μ’ αν αγριέψει, δείχνει σκύλα λυσσασμένη.
Άλλη είναι δύστροπη, κουτή και πεισματάρα
Κλωτσοπατάει σαν σταχτιά παλιογαιδάρα
Απ’ τη φωτιά να τρώει φαΐ κανείς τη βλέπει
Και με βρισίδι μόνο κάνει αυτό που πρέπει
Άχρηστη σ’ όλα - χρησιμεύει όμως σε κάτι
Όποιος της πει , δεν λέει όχι για κρεβάτι
Άλλη, από πρόστυχη γενιά είναι σαν τη γάτα
Μ’ άγρια χάδια, άπληστα χέρια και νυχάτα
Με δίχως πίστη, προκοπή και καλοσύνη
Παίρνει ό,τι βρει κι ύστερα δύστυχο σ’ αφήνει
Άλλη, έχει χαίτη μακριά όπως η φοράδα
Μέρες ξεκούρασης; Εφτά την εβδομάδα!
Ωραία γυναίκα να τη βλέπουνε οι άλλοι
Για όποιον την έχει, συμφορά είναι μεγάλη!
(Εκτός κι αν σ’ άρχοντα ανήκει ξιπασμένο
ή σε κανένα από μυαλό παραλυμένο.)
Άλλη, ω, θεοί, σαν μαϊμού είν’ ασχημομούρα
Στενόκωλη, άβυζη, κοντόλαιμη, καμπούρα!
Κακιά, μικρόψυχη, όσο ζει, δεν λέει να πάψει
Τρόπους να βρίσκει, ποιόν και πως μπορεί να βλάψει.
Γελούν μαζί της μα εκείνη δεν την νοιάζει-
Τι δυστυχής, όποιος μαϊμού τέτοια αγκαλιάζει!
Τέλος, υπάρχει μια χωρίς ψεγάδι να’ χει
Που απ’ όλες μέσα ξεχωρίζει αυτή μονάχη!
Ευγενική, με προκοπή και σπάνια χάρη
μοιάζει σαν μέλισσα - χαρά στον που την πάρει
Στολίδι του σπιτιού κι αγαπημένη
Δουλευταρού και γνωστική και μετρημένη
Πιστή στον άντρα ως τα βαθιά τα γηρατειά της
Άγια σπορά φέρνει στον κόσμο τα παιδιά της
Οι συμφορές θα’ ταν λιγότερο μεγάλες
Τέτοιες μονάχα αν υπήρχαν - όχι άλλες!
Γιατί η κακιά γυναίκα, μοιάζει περασμένος
Χαλκάς στα πόδια, όποιου είναι παντρεμένος.
Μες στη χαρά φαρμάκι βρίσκει να ξεχύσει
Κι ούτ’ είναι εύκολο κανένας να χωρίσει
Από τους φίλους του ξεκόβει γιατί εκείνη
Στο σπίτι δέχεται μονάχα αυτούς που εγκρίνει
Και όποια καμώνεται με άλλους πως δεν πάει
Κέρατα τρίδιπλα στον άντρα της φοράει
Πίσω απ’ την πλάτη του οι γείτονες γελούνε
Κι ο κερατάς πιστή νομίζει ότι του’ ναι!
(Κάποιες φορές για θηλυκό - ποιος δεν το ξέρει;-
πολλοί στον Άδη έχουν πάει από μαχαίρι)
Καθένας πάντα την δικιά του την παινεύει
Και την γυναίκα τα’ αλλουνού την κοροϊδεύει
Ανόητοι άντρες - με το νου κανείς δεν βάνει
Πως όλοι βράζουμε στο ίδιο το καζάνι!
Να, το συμπέρασμα εν τέλει: ποιο μεγάλο
Κακό, απ’ την άχρηστη γυναίκα, δεν είν’ άλλο!
Κι ούτ’ ευτυχία πιο χρυσή μπορεί να λάχει
Από αυτή. Καλή γυναίκα ο άντρας να’ χει!
Σημωνίδης ο Αμοργίνος 7ος αιώνας π. Χ
(Απόδοση: Δ. Ε. Σολδάτος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου