Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΝΗΣΑΚΙ ΤΟΥ ΑΗ ΝΙΚΟΛΑ ΕΚΠΕΜΠΕΙ S.O.S !



Υπάρχουν κάποια «ταπεινά» μέρη, απρόσιτα για τους πολλούς, αγαπητά όμως για τους λίγους, μέρη θαλασσινά και μοναχικά που έχουν πολλά να μαρτυρήσουν στον επισκέπτη τους, που θα θελήσει να ακούσει… 
Μέρη που οι εικόνες παρέμειναν σταθερές και αμετάβλητες στο πέρασμα του χρόνου…
Μέρη που δεν τα άγγιξε ο πολιτισμός, δεν τα «μόλυνε» ο τουρισμός, δεν έγιναν σημεία αναφοράς μα έμειναν σχεδόν αναλλοίωτα από την ανθρώπινη παρέμβαση, όχι όμως και από αυτή της φύσης…
Ένα τέτοιο μέρος είναι το νησάκι του Αη Νικολα με το ομώνυμο ξωκλήσι στο έμπα της Λευκάδας.
Η πρόσβαση σε αυτό δεν είναι εύκολη. Από την πλευρά της στεριάς πας μόνο με πριάρι, λίγο πιο κάτω από τον Άγιο Αντώνιο στον επαρχιακό δρόμο, τι τα νερά είναι ρηχά και βάρκα δεν περνά εύκολα.
Η πρόσβαση από τη θάλασσα κι αυτή δύσκολη, τι το νησάκι περικλείεται από βράχια. Μοναχά δυο διαβάσεις υπάρχουν, το μικρό και το μεγάλο Διαβασίδι, το Ντούσμαν 
 ( δουσμάνι), που πρέπει να τις ξέρεις καλά, για να διαβείς χωρίς ζημιές…




O ΑΗ ΛΙΑΣ ΤΟ ΠΥΡΟΦΑΝΙ

(Στη μνήμη του πατέρα μου)

Ο Αη Λιάς ενα πριάρι
στον πίσω μώλο κατοικεί
ενας ξενύχτης που με χάρη
ακροβατεί με το σχοινί.
Εχει παρέα το Ιβάρι
και δίπλα του τη «Μαριορή»
έχει στα ύφαλα χορτάρι
κι ενα στην πλώρη του γυαλί.
Κι όταν περνά τα Διαβασίδια
στου Αη Νικόλα τα νερά,
τρέμει αργά το πυροφάνι
στου φεγγαριού τη ζωγραφιά.

Καμάκι, απόχη και κουπιά
και η ζωή να προχωρά
σαν πυροφάνι στα ανοιχτά…

(στίχοι: Ηλίας Γεωργάκης - μουσική: Νίκος Θάνος - Μορίνας)

Ξέροντας ότι  το νησάκι αυτό αποτελούσε το ησυχαστήριο του ποιητή Αγγελου Σικελιανού και της Εύας του, πριν εκατό περίπου χρόνια, έψαξα περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία του …
Κάτι βρήκα.

  Οι  κάτοικοι  της  Λευκάδας  κατά  την  αρχαιότητα, όπως και οι λοιποί Έλληνες,  λάτρευαν το Δωδεκάθεο. Μαρτυρείται η ύπαρξη των εξής ειδωλολατρικών ιερών στο νησί: …
  γ. Της Αινειάδος Αφροδίτης, στο σημερινό «Νησάκι του ΑηΝικόλα» στον  όρμο Δέματα. Εκεί βρισκόταν από την εποχή των Κορινθίων μέχρι την  Αγγλοκρατία το εξωτερικό λιμάνι της Λευκάδας και στο νησί μάλλον λειτουργούσε λοιμοκαθαρτήριο.  Με βάση τη Ρωμαϊκή Αρχαιολογία και την Αινειάδα, το ταξίδι του Αινεία προς τη Δύση ξεκίνησε με την άφιξή του στην Παλλήνη της Χαλκιδικής, νότια ακριβώς από την πόλη Αίνεια, και ολοκληρώνεται στο Δρέπανον στης Σικελίας (το σημερινό Τράπανι)…
…Στην πορεία προς την Ιταλία, ο Αινείας με τους Τρώες του ξεχειμώνιασαν στη Ζάκυνθο, όπου αφιέρωσαν αγώνες κυρίως δρόμου εφήβων στο νεοσύστατο ναό της Αφροδίτης. Στην Αφροδίτη και τον Αινείαν αφιερώθηκαν ξόανα. Συνέχισαν στη Λευκάδα, όπου αφιέρωσαν ναό στην Αφροδίτη Αινειάδα.
( Νομίσματα της Λευκάδας φέρουν στον εμπροσθότυπο εικόνα του Αινεία και στον οπισθότυπο 2 σκουφιά των Διοσκούρων.)…

Η  παράδοση – πιθανότατα βάσιμηθέλει να στάθμευσε εκεί το πλοίο που μετέφερε τα λείψανα του Αγίου Νικολάου από τα Μύρα της Λυκίας στο Μπάρι της Ν. Ιταλίας κατά το έτος 1087.
Η επέτειος της διέλευσης των Λειψάνων γιορτάζεται κάθε χρόνο (;) στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο νησάκι.

ΖΗΜΙΕΣ και … ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ

Το νησάκι, από τις περυσινές κυρίως θαλασσοταραχές, έχει υποστεί μεγάλη ζημιά και κινδυνεύει.
Το μικρό λιμανάκι είχε πάθει ανεπανόρθωτες φθορές, και ένα μεγάλο τμήμα της οχύρωσης του από την θάλασσα  έχει καταστραφεί.
Ο ναίσκος του Αγίου Νικολάου έχει καταπονηθεί και δύσκολα θα αντέξει, χωρίς κάποιες παρεμβάσεις, τη δύναμη των στοιχείων της φύσης!  
Μια στενή λωρίδα άμμου που έχει απομείνει, χωρίζει πλέον τη θάλασσα από το χώρο του ναϊσκου. Η θαμνώδης βλάστηση σε αυτή τη στενή λωρίδα, που κρατούσε και την άμμο, χάθηκε ή έχει ξεραθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος της.
Εκεί που φύτρωναν τα μικρά άσπρα κρινάκια διάβηκε η θάλασσα και το μόνο που έμεινε είναι ένας μικρός χώρος περίπου 250 τετραγωνικά μέτρα κοντά στο ναϊσκο του Αγίου Νικολάου.
Μια ματιά από τον επαρχιακό δρόμο στο νησάκι και … δεν χρειάζονται άλλες αποδείξεις για το πόσο πολύ κινδυνεύει με εξαφάνιση, αν δεν υπάρξει ουσιαστική ανθρώπινη παρέμβαση.
Οι γενναίες προσπάθειες κάποιων ψαράδων να κρατήσουν όσο μπορούν τη μανία της φύσης είναι αδύνατον να γίνουν και μεσοπρόθεσμα αποτελεσματικές.
Το νησάκι ανήκει διοικητικά στο δήμο Ακτίου – Βόνιτσας, δεν καταλαβαίνω γιατί μιας και υπήρξε το εξωτερικό λιμάνι της Λευκάδας για τόσους αιώνες, τι σημασία θα μου πείτε έχει πια… Το σημειώνω απλώς γιατί, επί της ουσίας, ιστορικούς και συναισθηματικούς δεσμούς μόνο με τη Λευκάδα έχει τούτο το νησί άρα εμείς οφείλουμε και πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε πρώτοι και να κάνουμε κάθε δυνατή ενέργεια για την πρόληψη καταστροφής του!
Στο Δημοτικό Συμβούλιο που έφερα το θέμα τη Δευτέρα 18/11/2013 δεν βρήκα ανταπόκριση από το δήμαρχο.
« Στην κατάσταση που είμαστε τι να κάνουμε…» ήταν η απάντησή του. Έτσι ξερά. Ούτε μια λέξη παραπάνω, ούτε μια συναισθηματική έκφραση για το πρόβλημα ! Νομίζω πως ήταν μια άτυχη στιγμή του δημάρχου, γιατί δεν πιστεύω ότι του είναι αδιάφορη η κατάσταση του νησιού.
Αναγκάζομαι λοιπόν να γράψω τούτο το σημείωμα, συμβάλλοντας, με τον τρόπο μου, στη δημοσιοποίηση του θέματος και ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει.
Θεωρώ ότι μια συντονισμένη προσπάθεια για την προστασία του νησιού, με τη συμμετοχή του αρμόδιου δήμου Ακτίου – Βόνιτσας, ο οποίος πρέπει να πιεστεί, του δήμου Λευκάδας, της περιφερειακής αυτοδιοίκησης, της εκκλησίας και των φορέων του νησιού, είναι επιβεβλημένη!
Δεν χρειάζονται πανάκριβες και βαρύγδουπες μελέτες, δεν απαιτούνται ιλιγγιώδη χρηματικά ποσά. Μέτρα άμεσης προστασίας χρειάζονται , έστω και πρόχειρα!
Ας συμβάλλει το κάθε μέρος με τη δυνατότητα που έχει. Μια γρήγορη μελέτη, έστω και πρόχειρη, οι υπηρεσίες του δήμου Λευκάδας π.χ μπορούν να κάνουν, λίγα χρήματα η εκκλησία μπορεί να προσφέρει, η περιφέρεια και οι φορείς θα βρουν ένα τρόπο να συμβάλουν. Όλοι μαζί όμως ας ασκήσουν πίεση προς τον αρμόδιο δήμο Ακτίου – Βόνιτσας να ενεργήσει άμεσα!
Θαρρώ πως δεν θα μας συγχωρήσει η ιστορία, αν αφήσουμε τούτο το νησάκι να χαθεί!
22/11/2013
http://enirikos.blogspot.gr

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ 50,60




ΠΕΙΡΑΙΑΣ

 
Το περίφημο ρολόι

Κάτω στον Πειραιά, στα Καμίνια. Όνομα και πράγμα σε ότι αφορά στις δεκαετές μέχρι το 70. Πολλά τα καμίνια που έψηναν κεραμίδια και τούβλα. Του Ζούλια, του Καλογιού, του Βασάλου κ.α. Φτωχογειτονιά μέσα στη λάσπη και τους χωματόδρομους. Με κάποια σπίτια «μάντρες», πολλά δωμάτια δηλαδή μέσα σε μια μάντρα με κοινή τουαλέτα κ.λ.π.
Συνοικία αρχαία βεβαίως, ακουγόταν σαν Τετράκωμο Ηράκλειο.
 
Εργοστάσια γύρω, γύρω και βιοτεχνίες. ΒΙΣ, ΙΟΝ, ΓΑΒΡΙΗΛ, ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ, ΕΛΑΙΣ, ΔΕΗ, ΠΑΛΜΟΛΙΒ, ΧΡΩΠΕΙ, ΧΙΩΝ, ΚΟΚΚΟΣ, ΚΕΡΑΝΗΣ, ΜΩΡΑΙΤΗΣ, αναφέρομαι μόνο στις γνωστές κ.λ.π.
Παλαιότερα υπήρχαν και αλευρόμυλοι όπως του Σαραντόπουλου, του Μοίρα  κ.λ.π και παγοποιεία μέχρι που διαδόθηκαν τα ηλεκτρικά ψυγεία.
Τα σπίτια με κοινόχρηστες τουαλέτες συνήθως, αλλού η κουζίνα, αλλού το ένα και μοναδικό δωμάτιο ή τα δωμάτια. Γκαζιέρες στην αρχή, πετρογκάζ αργότερα και ψυγεία με πάγο.
Τις κολώνες του πάγου τις έφερνε ο παγοπώλης με μια τρίκυκλη μοτοσυκλέτα συνήθως. Τις κουβάλαγε με εκείνο το περίεργο εργαλείο γάντζο, τις άφηνε στο κεφαλόσκαλο  και αργοέλιωναν. Η βρύση του ψυγείου είχε στο στόμιο της τυλιγμένο ένα λευκό τουλπάνι σαν φίλτρο. Που ηλεκτρικά ψυγεία. Αργότερα θυμάμαι κάτι ΠΙΤΣΟΣ, ΙΖΟΛΑ και ΚΕΛΒΙΝΕΙΤΟΡ

 
Ο καταστηματάρχης της περιοχής έδιδε τα πάντα με δόσεις. Έπαιρνες ένα ψυγείο και έδινες 20 δρχ το μήνα. Χωρίς γραμμάτια και άλλα. Πέρναγε κάθε μήνα από το σπίτι με το τεφτέρι του και εισέπραττε, αν είχες! Αν όχι, πέρναγε λίγες ημέρες αργότερα!
Σπίτια μονώροφα ή διώροφα με εσωτερική μικρή αυλή τα περισσότερα, φρεσκοασβεστωμένα και με μια σειρά λουλούδια σε γκαζοτενεκέδες! Τα τζάμια μπάζανε, τα παντζούρια τρίζανε, το πάτωμα με το περίεργο πλακάκι ή το ψηφιδωτό σε πάγωνε, όμως ήταν πάντα καθαρά και παντού υπήρχαν κεντήματα! Κάποια από τα κτίρια ήταν εξαίρετης αρχιτεκτονικής και θαυμάσιας κατασκευής.
Οι πολυκατοικίες ήταν λίγες στην αρχή, μέχρι που άρχισε η καταστροφική λύση της αντιπαροχής! Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα χάθηκαν τόσα σημαντικά κτίρια, τόση πολιτισμική κληρονομιά… Στα δικά μας όμως!
Το γάλα μας το έφερνε ο γαλατάς ή μέσα σε γυάλινα μπουκάλια με αλουμινένια καπάκια ή μας το άδειαζε από μεγάλες καρδάρες στην κατσαρόλα στην εξώπορτα.
Τα πλαστικά άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Λεκάνες και άλλα είδη που τα πουλούσε ο πλανόδιος φωνάζοντας «Ότι πάρετε τρεις!». Ο κόσμος είχε επιφυλάξεις στην αρχή. Μετά εμφανίστηκαν οι ντίλερς της Τάπεργουελ, με τα χρηστικά πλαστικά είδη και οι άνθρωποι έβαλαν στη ζωή τους το πλαστικό!
Πλανόδιοι για τα πάντα. «Γλάστρες, σκινόχωμα, καστανόχωμα και κοπριά για τα λουλούδια! Ο ασβεστάαας»!
Καρεκλάδες, γανωτήδες «γανώνω, γανώνω, επί τόπου γανώνω», ακονιστές, τσαγκάρηδες, λούστροι με τα κασελάκια τους, γυρνούσαν στις γειτονιές και διαλαλούσαν την τέχνη τους!
Οι παπλωματάδες και οι τσαγκάρηδες ανθούσαν και ήταν απαραίτητοι. Τα παπούτσια τα φορούσαμε χρόνια, δεν τα πετάγαμε επειδή … πέρασε η μόδα τους! Λεφτά για καινούργια δεν υπήρχαν και έτσι όταν χάλαγε το δέρμα ή η σόλα, ο τσαγκάρης, με το ειδικό «αμόνι» - πέλμα του, τα καλαπόδια, τις κυρτές βελόνες και τις κερωμένες κλωστές του, αναλάμβανε την αποκατάσταση! Σε εκείνο το περίεργο καλαπόδι, έβαζε ανάποδα το παπούτσι, το κόλλαγε και το κάρφωνε πρώτα με ξύλινες πρόκες και μετά με εκείνες τις μαύρες πρόκες με το πλατύ κεφάλι! Μύριζε η περιοχή βενζινόκολλα!
Τηλέφωνο δεν υπήρχε στα σπίτια. Είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις αυλακωτές, ή στο περίπτερο της γειτονιάς με τα κρεμασμένα σε μανταλάκια περιοδικά της εποχής, Ρομάντζο (Τσιφόρε αθάνατε) , Ντομινό, Βεντέττα, Θησαυρός (με την περίφημη χοντρή του), Πρωταθλητής, αργότερα Ταχυδρόμος και Επίκαιρα, τις εφημερίδες - σεντόνια της εποχής και φυσικά τις αθλητικές εφημερίδες Φως και Αθλητική Ηχώ

Σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου, γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, σοκοφρέτες ΙΟΝ με αυτοκόλλητα από 100 ομάδες ποδοσφαίρου (έχω όλη τη συλλογή), μικρούλες καραμέλες ΜΕΖ, κανέλλα, δυόσμος, ούζο κ.λ.π. 
 

Κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον, καραμέλες βουτύρου  στο χρυσόχαρτο με την αγελαδίτσα, μπισκότα ΜΙΡΑΝΤΑ Παπαδοπούλου με δύο δρχ. (πρωτοκυκλοφόρησαν γύρω στο 1972), μπατονέττες, κ.α
Στη γωνιά του δρόμου μια ΕΒΓΑ που πούλαγε γάλα, γιαούρτια και παγωτά σε ψυγεία με μαύρα λαχιστένια καπάκια, και σε μια γωνιά μεταλλικά κουτιά με γυάλινο επάνω μέρος και μέσα μπισκότα γεμιστά με κρέμα γεύση βανίλια, σοκολάτα, φράουλα και μπανάνα και κουραμπιέδες, Μπούσιου αν θυμάμαι, τυλιγμένους σε ημιδιαφανές χαρτί.
Πιο κάτω το μπακάλικο της περιοχής. Σούπερ Μάρκετ και πολυκαταστήματα ήταν άγνωστες λέξεις. Μεγάλα καταστήματα ήταν τότε σε όλη την Αθήνα και τον Πειραιά το Μινιόν, ο Λαμπρόπουλος, ο Κατράντζος, ο Ιωσηφίδης, ίσως κάποιο μου διαφεύγει! Το πρώτο σούπερ μάρκετ που άνοιξε στην περιοχή ήταν ο Σκλαβενίτης, στην οδό Πειραιώς, εκεί που ήταν παλαιότερα τα ψυγεία Χιών.
Στον … Ζήκο της περιοχής λοιπόν για τα πάντα. Από τρόφιμα μέχρι πετρέλαιο! Ψώνια και τεφτέρι. Γράψτα! Μπακάλικο στα Καμίνια τότε σε παρέπεμπε, κυρίως, στο όνομα Μπαταγιάννης!  Ήταν δύο μπακάλικα με αυτό το όνομα, τα μεγαλύτερα στην περιοχή!
Στο πίσω μέρος του μπακάλικου, κάποια τραπέζια για λίγο κρασί και μεζέ, που λεφτά για ταβέρνες!
Υπόγεια καπηλειά για κρασί με λίγο μεζέ και παλιές ταβέρνες όπως η περίφημη του Τηγανέλου που έκλεισε πρόσφατα! Εκεί, στην οδό Χίου, και το παλιό στέκι των ρεμπέτηδων, σε ένα μαγαζί που είχε ο Γιάννης Παπαιωάννου.
Μικρά ζαχαροπλαστεία με περίφημες πάστες, σοκολατίνες ή άσπρες, σοκολατάκια μαργαρίτες ΙΟΝ, τουλούμπες, κορνέδες, σάμαλι, κοκ,  κ.λ.π. Το πρώτο του Αυγέρη στην οδό Αγίου Ελευθερίου π.χ.
Σινεμά. Πολλά σε κάθε περιοχή. Χειμερινά και θερινά.
Μαριάννα(θερινό), Μαριλένα, Φρύνη, Απόλλων, Λουξ, Γκλόρια (θερινό), Βαρβάρα και το Ακροπόλ, μόνο στα Καμίνια! Κανένα δεν λειτουργεί σήμερα!

Ουρές τα Σαββατόβραδα και όχι μόνο για τις ταινίες της εποχής. Όχι αυτές τις παλιές ελληνικές που βλέπουμε σήμερα και σκάμε στα γέλια. Τότε, για τη δεκαετία του 60 μιλώ, πέραση είχαν τα έργα του Ξανθόπουλου, της τουρκάλας Χούλια Κοστγιγιτ, της ινδής Ναργκίς και η Βουγιουκλάκη φυσικά. Νίκος Ξανθόπουλος, Μάρθα Βούρτση, Μάνος Κατράκης, σε ταινίες κοινωνικές! Κλάμα σε κάθε γειτονιά με τα δράματα του «παιδιού του λαού» και ουρές ατελείωτες έξω από τους κινηματογράφους. Αργότερα τα έργα του Φώσκολου με τον Κούρκουλο – όχι άλλο κάρβουνο – οι ηρωικές ταινίες του Τζέιμς Πάρις με τον Πρέκα και τον Κομνηνό, οι ταινίες του Αλ Μπάνο και της Ρομίνα Πάουερ και τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη έκαναν πάταγο! Τηλεόραση βλέπετε δεν υπήρχε άρα η μόνη διέξοδος ήταν ο κινηματογράφος.
Στα διαλλείματα μόνιμες φωνές από τους πωλητές. – Λεμονάδες, πορτοκαλάδες, μπυράλ ! Σάμαλι, Κοκ, Τσιπς!
Σε κάποια σινεμά προβάλλονταν ταινίες σε λαϊκές απογευματινές και στη Μαριάννα ερχόταν τις δευτέρες ο Αγκόπ για θέατρο – βαριετέ. Έκανε θραύση και έβγαζε πολύ γέλιο τότε ο Αρμένης!
Η τηλεόραση εμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 μα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 τουλάχιστον, ελάχιστα σπίτια είχαν! Φυσικά τα σπίτια αυτά ήταν «επισκέψιμα» σε καθημερινή βάση. Βλέπετε ο «Άγνωστος πόλεμος» και ο «Παράξενος ταξιδιώτης» ήταν «πιασάρικα» σίριαλ. 
ΣυγκοινωνίαΤα αστικά λεωφορεία Σκάνια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, είχαν τη μηχανή μέσα και ήταν συνήθως καλυμμένη με μπλε δερμάτινα καπιτονέ καλύμματα. Βόγκαγαν κάθε φορά που ο οδηγός άλλαζε ταχύτητα.  Τότε είχαν μια θέση μπροστά δεξιά δίπλα στη μηχανή που ήταν η καλύτερη για τα παιδικά μας όνειρα. Προσπαθούσα πάντα να κάθομαι εκεί για να βλέπω την κίνηση, να παρακολουθώ τις κινήσεις του οδηγού, τι έκανε δηλαδή για να οδηγήσει και για να μετράω εν ήδη στατιστικής τα πράσινα και τα κόκκινα φανάρια!
Υπήρχε και εισπράκτορας στριμωγμένος δίπλα στην πίσω πόρτα με το κλασσικό γκρι καπέλο με το γείσο. Με ένα πρωτόγονο μικρόφωνο έλεγε τις στάσεις ή φώναζε το χαρακτηριστικό «τέρμα τα μία και είκοσι» ή το γνωστό «τέρμα τα δίφραγκα».
Θυμάμαι εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα και που με το ευρώ ξανάγιναν της μόδας!
Τα πράσινα λεωφορεία  Αθήνα - Πειραιάς από το Σύνταγμα, που κυκλοφορούσαν όλη τη νύχτα σχεδόν, διέξοδος για τις φτωχές μας τσέπες.
 
Τα κίτρινα τρόλεϊ με τους οδηγούς και τους εισπράκτορες με τις καφέ στολές, κι εκείνο το περίεργο μηχανάκι με τη μανιβέλα που έκοβε τα εισιτήρια. 

 Ο Ηλεκτρικός με τα καθίσματα το ένα απέναντι στο άλλο, και τα τασάκια για τα αποτσίγαρα, καπνίζαμε μέσα τότε! Στριμωξίδι, σαρδέλες πραγματικές μα όλο κοντά σε κάποιο κορίτσι στεκόμαστε, όλο και το ακουμπάγαμε τυχαία δήθεν!  

Τα γκρίζα αμερικάνικα πελώρια ταξί με τα καθισματάκια που έπεφταν από τις πλάτες των μπροστινών καθισμάτων, γυρόφερναν ή άραζαν στις πιάτσες. Κι οι πειρατές, «ένα διφραγκάκι Σύνταγμα» τους έκοβαν το μεροκάματο. 
Ποιος να έχει τότε Ι.Χ Οι λίγοι τυχεροί αγόραζαν VW σκαραβαίους, ή μεταχειρισμένα Consoul Cortina, Hansa, Wartburg, FIAT 1100, Opel Olympia. Θυμάστε τα Anglia, τα Peugeot 403, τα Renault, το Simca 1000, το 2CV, με τα ανύπαρκτα καλοριφέρ και τα λιγνά λάστιχα. Θυμούμαι το τεράστιο VOXOL ενός φίλου (μαρμάγκα το φωνάζαμε εμείς)!

Σχολείο
Γ΄ Γυμνάσιο Αρρένων Πειραιώς. Στην αρχή πίσω από την Ευαγγελίστρια και μετά χαμηλά στο κέντρο, κοντά στην πλατεία Ιπποδαμείας. Άθλια κτίρια και στις δύο περιπτώσεις. Το πρώτο ένα παλιό σπίτι που όταν έβρεχε κάναμε τσουλήθρες στους διαδρόμους του, το δεύτερο στους πάνω ορόφους μιας πολυκατοικίας, με την ταράτσα της χώρο για γυμναστική. Αλίμονο στα αυτοκίνητα που περνούσαν αν μας έπεφτε κάποια από τις μπάλες γυμναστικής, εκείνες τις βαριές (μέντεσιν μπολ;)!
Ο μοναδικός τρόπος για να πάμε στο σχολείο, τα πόδια μας. Κάποια χιλιόμετρα δηλαδή στην πρώτη περίπτωση και ένας ανήφορος, εκεί στην υπάρχουσα γέφυρα προς Πασαλιμάνι, να σου κόβονται τα πόδια. Κάτω από τη γέφυρα ή πάνω σε αυτήν, τότε δεν είχε ολοκληρωθεί, κάναμε την, ο Θεός να την κάνει, γυμναστική.
Επί χούντας τελείωσε η γέφυρα. Στα εγκαίνια με τον Παττακό, αναγκαστήκαμε να πάμε όλοι και να χειροκροτούμε κιόλας! Εκεί στην αρχή της γέφυρας, σε ένα οικόπεδο όλο χαλίκι, παίζαμε ποδόσφαιρο με το σχόλασμα. Συμμαθητής μου ο, μεγάλος αργότερα τερματοφύλακας, Αρβανίτης, τον οποίο τότε δεν βάζαμε τέρμα γιατί ήταν κακός…
Σχολείο πηγαίναμε έξι ημέρες την εβδομάδα (και το Σάββατο δηλαδή).
Κατά τα άλλα η ζωή στο σχολείο, μεσούσης της χούντας, δεν ήταν η καλύτερη. Αυστηρότητα, το μαλλί κοντοκουρεμένο, οι αποβολές στην ημερησία διάταξη. Οι καθηγητές παλιάς κοπής, λίγοι άξιζαν τον κόπο. Όπως η Σοφία Παπαδάκη, μια καταπληκτική φιλόλογος και γνωστή ποιήτρια, ο Γιώργος Μπλάνας και αυτός γνωστός λογοτέχνης, ο Βυτινάρος ο γυμναστής (πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το χέρι του, να μας σηκώνει απ τη φαβορίτα, να μας τραβάει τα αυτιά ή να μας ρίχνει μια σβουριχτή σφαλιάρα), ίσως να αδικώ κάποιους...
Άλλα ονόματα που θυμούμαι ο Βερνίκος (γυμνασιάρχης), ο Μασέλλος (φυσικός), ο Διακογιάννης(φυσικός), ο Λαζαρόπουλος (μαθηματικός), η Κατιρτζόγλου (γαλλικά), ο Βουδούρης (θεολόγος)… 
Κατάλογος! Να σηκωθεί ο… Αγωνία. «Σήκω εσύ»! «Δεν ξέρω κύριε!». «Δεν ξέρω, δεν ξέρεις, ξέρει!», έλεγε ο Διακογιάννης, δείχνοντας τον κατάλογο!
Τα δίδυμα αδέλφια, δεν είχαν πρόβλημα! Σηκωνόταν όποιος ήξερε το μάθημα και άφηναν στον καθηγητή μόνιμη αμφιβολία για το ποιος του απάντησε!
«Λέου τώρα, δεν μιλάμε δεκαπέντε!», φώναζε ο Λαζαρόπουλος!
Η Παπαδάκη με ραδιοφωνάκι και ακουστικά άκουγε κάθε πρωί «Τζέην Έυρ» ή «Μικρή πικρή μου αγάπη». Τα δίδυμα αδέλφια, έβαζαν και αυτά ραδιόφωνο μέσα στην τάξη την ίδια ώρα και κάποτε, όταν το ραδιόφωνο έλεγε την ώρα, η καθηγήτρια αυθόρμητα διόρθωσε το ρολόι της. Αμέσως κατάλαβε βεβαίως τι έγινε και το ραδιοφωνάκι των διδύμων κατασχέθηκε!
Στα διαλείμματα ζωγραφίζαμε δράκουλες στον πίνακα, όταν είχαμε «μαλακό» καθηγητή εννοείται, ή γράφαμε ΟΣΦΠ, όταν είχαμε τον «γαύρο» μαθηματικό, μου διαφεύγει το όνομά του!
 
Κάναμε κοπάνα από το σχολείο και πηγαίναμε, για να περάσουν τόσες ώρες, σινεμά στο «Ιλίσια» ή στο «Φως», εκεί στην Τρούμπα. Έργα δύο, το ένα καουμπόικο και το άλλο σεξουάλα, τσόντα πάει να πει γιατί τότε είχε πραγματική έννοια η λέξη τσόντα. Έβλεπες δηλαδή ένα κανονικό έργο (της σειράς) και ξαφνικά τσουπ! Έχανες την υπόθεση και τον κόσμο για λίγα λεπτά! Χαμός στην αίθουσα. Φωνές και αλαλαγμοί, άξιος, άξιος και, όταν τελείωνε η τσόντα, έντονες διαμαρτυρίες με εκφράσεις που δεν είναι πρέπον να αναφερθούν! «Χασάπη γράμματα»!
Άλλες φορές σε κοπάνα φτάναμε μέχρι Αθήνα. Σε μια τέτοια πήγα για πρώτη φορά στην Ακρόπολη ή σε σπίτι με … κόκκινο φανάρι!
Θυμούμαι με νοσταλγία τις ημερήσιες εκδρομές στην Κόρινθο, στο Ξυλόκαστρο, στους Δελφούς ή όπου αλλού, τα παλιά λεωφορεία, τα τραγούδια με τον Χρήστο Κυριαζή πρωταγωνιστή, τα πειράγματα και τα ανέκδοτα στο δρόμο, το
«πάρε φόρα οδηγέ,
για να τους περάσουμε
και θα σε κεράσουμε,
ένα λουκουμάκι
του πενηνταράκι», την αίσθηση ελευθερίας τελικά.
Μικρές εκδρομές πηγαίναμε στον Προφήτη Ηλία (εκεί που σήμερα είναι το μπόουλινγκ).
Θυμούμαι ακόμη τη μεγάλη εκδρομή στη Ρόδο, την ποδηλασία μέχρι τα λουτρά, το ξενοδοχείο με τα «αυγά αλά Ρους», την κοιλάδα με τις πεταλούδες, την πρώτη φορά τελικά που μέναμε τόσο μόνοι μας, μακριά από το σπίτι!
Θυμούμαι την επίσκεψή μας στο εργοστάσιο του ΦΙΞ, για να μάθουμε πως γίνεται η μπύρα ή σε εργοστάσιο στου Ρέντη για να μάθουμε πως γίνονται οι … βίδες!
Εξετάσεις. Δύο φορές το χρόνο εφ’ όλης της ύλης. Αγωνία και … σκονάκια!
Προετοιμασία για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Τότε γράφαμε Σεπτέμβριο πάει να πει ένα τουλάχιστον καλοκαίρι γεμάτο διάβασμα! Γράφαμε σε μια ύλη που δεν είχαμε καν διδαχτεί άρα έπρεπε να καταφύγουμε σε βοηθήματα και εξωσχολικά βιβλία. Τα βιβλία των Ιησουιτών στη Γεωμετρία, του Κανέλλου στην Άλγεβρα κ.λ.π. Πηγαίναμε στις δημόσιες βιβλιοθήκες και ξημεροβραδιαζόμαστε πολλές φορές, γιατί που λεφτά για να τα αγοράσουμε!
Όταν γράφεις εκτός διδακτέας ύλης το φροντιστήριο είναι απολύτως απαραίτητο!
Αττικό Φροντιστήριο. Ντάνης, Κασιάρης, Καστόρας, Νικολός, Αλευράς, Βολάνης καθηγητές πραγματικοί, ιδιαίτερα οι δύο πρώτοι!
Γιάννης Ντάνης. Καθηγητής γεωμέτρης με όλα τα γράμματα κεφαλαία! Τα βιβλία του ακόμα είναι μοναδικά!
Ομόνοια. Θόρυβος στην πλατεία από τα τάκα τάκα. Δυο μπαλάκια πλαστικά, δεμένα με σπάγκο σε ένα κρίκο. Περνάγαμε τον κρίκο στο δάκτυλό μας και τα κτυπούσαμε μεταξύ τους, σε ένα αδιάκοπο θόρυβο που έσπαγε τα νεύρα όλων. Και του Ντάνη, κυρίως αυτού, που έβγαινε στο παράθυρο και έβριζε!
Κασιάρης και Οργανική Χημεία! Φοβερός ο τρόπος διδασκαλίας του, σαράντα χρόνια μετά θυμούμαι χαρακτηριστικές ατάκες και τα παραδείγματα του, που άμεση σχέση είχαν με το μάθημά!
Από το μέσον ποτέ, δύο –οκτώ – δεκαοκτώ - τριάντα δύο, οξείδωση και αναγωγή!
Μπουρδελότσαρκες στην ώρα της έκθεσης συνήθως. Στα στενά πίσω από το ΙΚΑ στην Πειραιώς και όχι μόνο.
Πλάκα. Πόσο πάει; Τόσο. Ακριβή είσαι. Σιγά το πράγμα! Μας πέταγαν νερό για να φύγουμε ή μας κυνηγούσαν με το σκουπόξυλο!
Ανέκδοτα στα διαλλείματα, ασκήσεις που μας παίδευαν ημέρες, φλερτ.
Μπιλιάρδο σε υπόγεια της Ομόνοιας. Ασφαλίτες που μας έπαιρναν τις ταυτότητες και μας πήγαιναν στο αστυνομικό τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων. Ώρες σε ένα κελί μέχρι να μας ταυτοποιήσουν και να κρατήσουν τους «επικίνδυνους» για τα περαιτέρω.
Πανεπιστήμιο. Χημείο, Νομική, ταράτσα, ξύλο. Φλεβάρης, Μάρτης, Μάης του 73. Εκεί έμαθα όλα τα τραγούδια του Θεοδωράκη, εκεί κατάλαβα πως ήρωας είναι ο άνθρωπος της μια στιγμής, τότε δηλαδή που από τον ενθουσιασμό και την έκρηξη θα κάνει το παράτολμο και μετά θα ακολουθήσει την πορεία του. Εκεί οι χαφιέδες, εκεί οι δοσίλογοι, εκεί οι γλύφτες, οι τσάτσοι, οι ρουφιάνοι. Εκεί και οι ασφαλίτες που, ντυμένοι με αμπέχονο έκαναν τους φοιτητές και έδειχναν με το δάκτυλο.
Πολυτεχνείο. Χωρίς λόγια. Μεταπολίτευση και ξεκαθάρισμα των χουντικών φοιτητών.

Μπάλα
Κυριακή ίσον ποδόσφαιρο. Στάδιο Καραϊσκάκη και θρύλος. Ο μπάρμπα Νικόλας να πουλά πασατέμπο και να παραμιλάει. Έμπαινε Γιούτσο, όρμα τρελή Μποτίνα! Μποτίνα ερωτιάρα…
 Βασίλης Μποτίνος! Έπαιζε πάντα με κατεβασμένες τις κάλτσες, είχε άλμα μέχρι τον ουρανό και κεφαλιά απίστευτη! Γρήγορος, ντριπλέρ μα και νευρικός. Σταμάτησε τη μπάλα μόλις στα 24 χρόνια του, με κατεστραμμένο πόδι από τις κορτιζόνες που τον ανάγκαζαν να κάνει για να παίζει κάθε Κυριακή! Κρίμα!
Στην αρχή πηγαίναμε έτσι μικροκαμωμένοι που ήμαστε και παρακαλούσαμε κάποιον μεγαλύτερο να μας βάλει μέσα. Τα καταφέρναμε πολλές φορές και μας πέρναγε σαν παιδί του. Άλλες φορές περιμέναμε το δεύτερο ημίχρονο που άνοιγαν οι πόρτες για να δούμε τα τελευταία λεπτά.


Γκολ με κεφαλιά από τον Μποτίνο!
 Αργότερα στην ουρά από νωρίς για ένα εισιτήριο, μέσα στη βροχή πολλές φορές αλλά εμείς εκεί! Κάποτε βρίσκαμε εισιτήριο στη μαύρη (σε ντέρμπι)  από τον Αντουάν, που ήταν γνωστός ή άλλους. Δίναμε κάτι παραπάνω μα χαλάλι. Γλυτώναμε ατελείωτες ώρες ουράς. Το χειμώνα με τη βροχή αγοράζαμε μια μεγάλη νάιλον σακούλα που τη φορούσαμε κάνοντας μόνο μια τρύπα για να ανασαίνουμε και οπωσδήποτε ένα φελιζόλ μαξιλαράκι για τις τσιμεντένιες κερκίδες. Και κασκόλ φυσικά με την ομάδα μας.
Άλλες φορές μπαίναμε ώρες νωρίτερα στο γήπεδο από κάποια ανοιχτή πόρτα και κρυβόμαστε στις σκάλες μέχρι να έρθει ο κόσμος και να φανερωθούμε. Συνήθως μας καταλάβαιναν γιατί μπαίναμε στις αριθμημένες θέσεις μα κάπου στριμωχνόμαστε και δεν έτρεχε τίποτα…
Όλοι μαζί οι φίλαθλοι. Ανακατεμένοι. Δεν υπήρχαν παρά μικροπαρεξηγήσεις. Βλέπαμε το ματς με την ένταση των παιδικών χρόνων και δεν αποφεύγαμε κάποια κλωτσιά στον μπροστινό μας, όταν θέλαμε σουτ και ο παίχτης δεν το έκανε!
Ζήσαμε όλους τους παιχταράδες της εποχής. Φρονιμήδης, Σιδέρης, Γιούτσος, Βασιλείου, Μποτίνος, Πολυχρονίου, Αγανιάν, Γκαιτατζής, Ζαντέρογλου, Παπάζογλου, Κελεσίδης, Υβ Τριαντάφυλος (Υβ, Υβ, Υβ, …), Ρομαίν Αργυρούδης (τι παιχταράς!), Περσίδης, Παπαδημητρίου, Δεληκάρης, Κυράστας, Βαμβακούλας, Ξανθόπουλος, Περσίας, Σιώκος, Γκλέζος, Γαλάκος, κ.λ.π

Πηγαίναμε στο γήπεδο δυο ώρες νωρίτερα και βλέπαμε να παίζουν τα τσικό. Εκεί ξεχώριζαν οι καλοί παίχτες που αργότερα θα έμπαιναν στη βασική ομάδα!
Στη δεκαετία του 70 ξεκίνησαν οι περίεργες ελληνοποιήσεις λατινοαμερικάνων παιχτών (Πολλέτι, Νικολάου, Λοσάντα, Βιέρα κ.λ.π). Τρέχαμε σαν τρελοί να δούμε τους παιχταράδες και, πλην λίγων περιπτώσεων, οι περισσότεροι ήταν ή άχρηστοι ή «σακάτηδες»!
Λοσάντα και Βιέρα. «Αέρα, αέρα, έρχεται ο Βιέρα»! «Στην πάντα, στην πάντα, περνάει ο Λοσάντα»! Καλοί παίχτες!
Σπάσαμε την πόρτα στου Καραϊσκάκη, την πρώτη του Νικολάου, και παρακολουθήσαμε τον αγώνα από τα κουλουάρ του σταδίου! Μάπα η δουλειά! Άνθρακες ο θησαυρός! Το Νικολάου διαφήμιζαν, ο Δεληκάρης ζωγράφιζε! (ακόμη θυμούμαι το γκολ του εναντίον της Γερμανίας στην εστία προς τη Γέφυρα)!
Αν δεν έπαιζε ο Ολυμπιακός, βλέπαμε τις άλλες ομάδες της περιοχής (Ατρόμητος Πειραιώς),  αλλιώς με λαχτάρα περιμέναμε να ακούσουμε την περιγραφή από το ραδιόφωνο. Γεωργίου, Φώσκολος, Λογοθέτης κι αργότερα από την τηλεόραση Διακογιάννης, Φουντουκίδης, Κατσαρός στην περίφημη «Αθλητική Κυριακή».
Γιάννης Διακογιάννης 
Παίζαμε και εμείς μπάλα στις αλάνες ή, με την ομάδα που φτιάξαμε, στο γηπεδάκι του Ρέντη!
Τα δοκάρια στα αυτοσχέδια γήπεδα ήταν ή οι σχολικές τσάντες ή τα πουλόβερ κι οι ζακέτες μας κουβαριασμένες και για καλάθια του μπάσκετ είχαμε τα περβάζια των παραθύρων. Πόσες φορές δεν σπάγαμε και κανένα τζάμι και εξαφανιζόμασταν όλοι μαζί, αφήνοντας τη μπάλα στα χέρια κάποιου συνταξιούχου που την έσκιζε με το σουγιά και την πέταγε στο δρόμο. Ο παλιόγερος !


Παρέες
Μπάνιο στο Φάληρο απέναντι από το ΑΚΤΑΙΟΝ , εκεί που σήμερα είναι το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Υπήρχε ένα βραχάκι μέσα στη θάλασσα και φτάναμε ως εκεί, αν και τα νερά ήταν ρηχά. Φυσικά κάναμε μπάνιο σε όλη την έκταση μέχρι τη Μυρτιδιωτισσα!

Αργότερα στο Τουρκολίμανο, εκεί στον Όμιλο, στα βράχια. Πέφταμε από τον φάρο στο νερό με τα πόδια ή με το κεφάλι οι πιο τολμηροί, για να εντυπωσιάσουμε τα κορίτσια. Πηγαίναμε κολυμπώντας από τα βράχια πίσω από τον λιμενοβραχίονα μέχρι απέναντι για να κάνουμε βουτιές από ένα σχετικά ψηλό βράχο.

Με παρέες τις Κυριακές στο Φλοίσβο, τον ΄Αλιμο, τη Βουλιαγμένη, το Καβούρι και αλλού, με προϊστορικά λεωφορεία που ζεμάταγαν σαν την κόλαση ή με το αυτοκίνητο κάποιου συγγενή ή γνωστού!
Ο πρώτος μας έρωτας ήταν συνήθως αδελφή ή εξαδέλφη του καλύτερου φίλου μας. Χτυποκάρδι και αγωνία μη μας πάρουν χαμπάρι. Συνωμοσία. Όσο πιο λίγοι το ήξεραν τόσο το καλύτερο! Το πρώτο φιλί. Τα ξαναμμένα μάγουλα, το χνούδι πάνω απ το χείλος μας. Την απίστευτη φράση ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ. Τι φτιάξαμε ο Θεός κι η ψυχή μας.
Φλερτάραμε ακολουθώντας το κορίτσι που είχαμε βάλει στο μάτι, χιλιόμετρα ολόκληρα, διακριτικά στην αρχή, επιθετικά αργότερα, επί ημέρες ή εβδομάδες. Δύσκολες εποχές για έρωτες, είχαν τη διαδικασία τους. Χεράκι, χεράκι για κάποιο διάστημα, το πρώτο φιλί αρκετές ημέρες αργότερα, παρακάτω σπάνια και αν πέφταμε στην περίπτωση. Ραντεβού στα τυφλά, χωρίς τηλέφωνα γαρ, ξημεροβραδιαζόμαστε στη γειτονιά της, να τη δούμε να βγαίνει και να της κάνουμε νόημα. Στη γωνιά λίγες κουβέντες για το που και πότε θα βρεθούμε, αν τα κατάφερνε να το σκάσει από το σπίτι. Συνήθως κάποια φιλενάδα της, που ήταν γνωστή μας, μας διευκόλυνε!
Αν τα καταφέρναμε κορδωνόμαστε σαν τα παγώνια και διαλαλούσαμε στους φίλους την επιτυχία μας! Κάναμε πλήρη περιγραφή των πεπραγμένων, βάζαμε και μπόλικη σάλτσα για να μεγαλώσει η επιτυχία και φυσικά συμφωνούσαμε να της πούμε για … κάποια φίλη της, έτσι για να βολευτεί και ο φίλος…
Θυμάμαι τα πάρτι γενεθλίων με 15 αγόρια και δύο κορίτσια, (Ποιος να αφήσει την κόρη του να πάει) με πορτοκαλάδα ή ΤΑΜ ΤΑΜ, πατατάκια τσιπς και σπιτικό κέϊκ κι αργότερα βερμουτάκι και ξηρούς καρπούς. 
Τις άπειρες φορές χορεύαμε το ίδιο μπλουζ σε συνεννόηση με τον υπεύθυνο του πικάπ, έτσι για να μένουμε πιο πολλή ώρα αγκαλιασμένοι με το κορίτσι των ονείρων μας. Ήμουν τυχερός γιατί ο καλύτερος φίλος μου ήταν συνήθως στο πικάπ. Του έκλεινα το μάτι όταν διπλάρωνα κάποια κοπέλα και έπαιζε ένα μπλουζ που κρατούσε επτά λεπτά! Δεν θυμάμαι το τραγούδι, κρίμα!
Μόδες. Καμπάνα παντελόνι, ριγέ πουκάμισα, αμπέχονα, πατατούκες, ταγάρια για τα «προχωρημένα» κορίτσια και φαρδιά ινδικά φουστάνια.  
Τσιγάρο Καρέλια ή Άσσος κασετίνα μονώροφη (των 10 τσιγάρων), SANTE, HELLAS (με το μαύρο πακέτο), Παλλάς, 22, Oscar  κ.α, κάτι πουράκια (σιγαρίλος Velos;) ή ξένα τσιγάρα Dunhill με διπλό χώρισμα, για να κάνουμε επίδειξη!

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Ο Μικρός Πρίγκιπας



Πάνε τριάντα περίπου χρόνια από τότε που πρωτοδιάβασα τον Μικρό Πρίγκιπα με ένα επεισοδιακό τρόπο. Έκανα μάθημα (μαθηματικά) σε ένα παιδί σπίτι του και μου ζήτησε να το βοηθήσω στα Νεοελληνικά Αναγνώσματα.
Είχαν μάθημα το κείμενο που δημοσιεύω παρακάτω. Μόλις το διάβασα ομολογώ πως κάτι έπαθα! Κάθισα επιτόπου και το αντέγραψα ολόκληρο, έτσι σαν τιμωρία που δεν το είχα διαβάσει νωρίτερα!
Είναι θαρρώ ένα από τα εντυπωσιακότερα παραμύθια του καιρού μας. Σας μεταφέρω εκείνο το κεφάλαιο χωρίς υπογραμμίσεις (δικές σας)  και άλλα περιττά λόγια και ελπίζω να νοιώσετε, όσοι και όσες δεν το έχετε διαβάσει, ότι και εγώ τότε!




Κεφάλαιο Εικοστό Πρώτο:

Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η αλεπού:
- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ' όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά ...
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη ...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος ...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει...
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα ...
- Ω! Αυτό δεν έγινε στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε να ενδιαφέρεται πολύ.
- Σ' ένα άλλο πλανήτη;
-Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;
- Όχι.
- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτε δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού. Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να 'ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.
Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα ...
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε να φορέσω στην ψυχή μου τα καλά της... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.

- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.
 
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού ... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! - Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε ...
- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου ... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.

8/11/2013











Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ



Πανηγυρίζει η κυβέρνηση για το πρωτογενές πλεόνασμα που πέτυχε, αν το έχει πετύχει!

Προς τι η θριαμβολογία; Με τα μνημόνια τόσων χρόνων και τα δυσβάσταχτα μέτρα εναντίον των πολιτών, δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο! Αν κλείσει τα νοσοκομεία και τα σχολεία με την πολιτική της, αν μειώσει κατά 50% τους μισθούς και τις συντάξεις, αν απολύσει χιλιάδες εργαζόμενους, αν βάλει χαράτσια και στον αέρα που αναπνέουμε, και ένας στούρνος μπορεί να το πετύχει!

Δεν είναι σκοπός μου να ασχοληθώ με τα οικονομικά. Μερικά παραδείγματα, με τυχαία σειρά, από το νησί μας θέλω να σας αναφέρω, για να καταλάβετε πάνω σε ποια βάση έχει «κατακτηθεί» το περίφημο αυτό πλεόνασμα.

 

Ασφάλεια

  Οι κάτοικοι της νοτιοδυτικής και της κεντρικής Λευκάδας τα τελευταία χρόνια δεν μπορούν εύκολα να κοιμηθούν. Αιτία η έλλειψη αστυνόμευσης των περιοχών αυτών, όχι εξ αιτίας της αδιαφορίας της αστυνομίας μα κυρίως από την έλλειψη επαρκούς στελέχωσης των Αστυνομικών Τμημάτων Βασιλικής και Καρυάς.

Αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές το Α.Τ Βασιλικής από 22 οργανικές θέσεις σήμερα έχει μόνο δέκα (10) αστυνομικούς, ενώ το Α.Τ Καρυάς είναι στελεχωμένο με μόνο τρεις (3)! Το τραγικότερο όλων είναι ότι αυτά τα δύο αστυνομικά τμήματα κινδυνεύουν με κατάργηση!

Με τις υπάρχουσες θέσεις σκεφτείτε πως μπορεί να αστυνομευτούν τόσα χωριά, πόσο μπορούν να καλυφθούν οι όποιες καταγγελίες, πόσο προσωπικό αντιστοιχεί σε κάθε βάρδια!

Οι κλοπές στα χωριά που καλύπτουν τα δύο αυτά Α.Τ είναι καθημερινές, οι παρανομίες έχουν πολλαπλασιαστεί, η ασυδοσία τείνει να γίνει καθεστώς!

Αν σκεφτούμε ότι στα χωριά μας οι περισσότεροι κάτοικοι είναι μιας κάποιας ηλικίας, αντιλαμβανόμαστε όλοι ποια κατάσταση βιώνουν!

● Εν μια νυχτί αποφασίστηκε από την κυβέρνηση η κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας. Οι δημοτικοί αστυνομικοί είναι ήδη σε διαθεσιμότητα, πάει να πει μελλοντική πιθανότητα απόλυσης, και οι δημοτικές αρχές όλης της χώρας βρίσκονται σε απόγνωση! Δεν φτάνει που τα έσοδά τους από το κράτος μειώθηκαν

κατά 75% ( ο δήμος Λευκάδας θα πάρει δεν θα πάρει 500.000 €, από τα 2.000.000 € που έπαιρνε), με την κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας χάνουν και ένα από τα βασικά τους όπλα για την πάταξη της παρανομίας και την είσπραξη εσόδων από αυτήν!

Δεν επεκτείνομαι άλλο, οι αναγνώστες και μυαλό έχουν και κρίση!

 

Υγεία

● Στην Ελλάδα του μνημονίου και της «Μερκελιάδας» όποιος αρρωστήσει πρέπει να πληρώσει για να γίνει καλά! Πέρα από την κατάργηση νοσοκομείων ή τη συγχώνευση κάποιων, πέρα από την υποστελέχωση, εισαγωγή σε αυτά θα σημαίνει είκοσι πέντε ευρώπουλα από 1/1/14! Το περιορισμένο υγειονομικό υλικό σημαίνει πρόσθετη επιβάρυνση του ασθενούς, που φορές θα χρειάζεται να αγοράζει ιώδιο, γάζες και φυσικά τα φάρμακα για τη θεραπεία του!

Για να δεις γιατρό έξω από το νοσοκομείο ή θα πληρώσεις ή θα περιμένεις, αν μπορείς να το κάνεις! Όλοι και όλες βιώνουμε την κατάσταση αυτή, άλλη ανάλυση λοιπόν περιττεύει!  Υπάρχουν όμως και νέα μέτρα!

Κάθε συνταγή από 1/1/14 θα χρεώνεται με ένα ευρώ από τα φαρμακεία! Οι συνταγές δεν μπορεί να έχουν πάνω από τρία φάρμακα η κάθε μία και μόνο για μια συγκεκριμένη ασθένεια! Αν δηλαδή έχεις κολικό και γρίπη, χρειάζεσαι το λιγότερο δυο συνταγές!


Πάνε κάποια χρόνια που στο χώρο της υγείας πολλές υπηρεσίες ιδιωτικοποιήθηκαν και δόθηκαν σε εργολάβους (καθαριότητα - φύλαξη - εστίαση κλπ). Θα ακολουθήσουν και άλλες προφανώς!
Στο Νοσοκομείο της Λευκάδας οι εργαζόμενοι στα εργολαβικά συνεργεία (καθαρίστριες, φύλακες, τραπεζοκόμες) αντιμετωπίζουν την εργοδοτική ασυδοσία.

Παράδειγμα οι εννέα γυναίκες που εργάζονται στην καθαριότητα.

Η σύμβαση που υπέγραψε φέτος η διοίκηση του νοσοκομείου με τον εργολάβο δεν επαρκούσε για να καλύψει το μισθολογικό και ασφαλιστικό τους κόστος. Ο εργολάβος, προκειμένου να βγάλει κέρδος, εξανάγκασε τις εργαζόμενες να δεχθούν μειωμένες αποδοχές της τάξης των 370 ευρώ το μήνα, λίγα ρεπό και καμία άδεια!

Πάει να πει η υπογράφεις τη σύμβαση και γίνεσαι σύγχρονη δούλη ή απολύεσαι! Τόσο απλά, τόσο «δημοκρατικά», με την ανοχή φαντάζομαι της διοίκησης του νοσοκομείου!

Αυτή η πολιτική ιδιωτικοποιήσεων των υπηρεσιών των νοσοκομείων, που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν οι μνημονιακές συγκυβερνήσεις, έχουν στόχο την κατάργηση της μόνιμης εργασίας στο δημόσιο, υπέρ των ιδιωτικών συμφερόντων. Οδηγούν, στο όνομα της αύξησης των κερδών των επιχειρηματιών εργολάβων, τους εργολαβικούς εργαζόμενους σε μισθούς πείνας και σε παραβιάσεις των στοιχειωδών εργατικών τους δικαιωμάτων!

 

Παιδεία

Μεγάλη ποσότητα μελανιού έχει χυθεί τον τελευταίο καιρό για τα θέματα της παιδείας. Θεωρώ γνωστές τις κυβερνητικές αποφάσεις και θέλω μόνο να κάνω ένα σχόλιο.

Η πολιτική των κυβερνήσεων, στα θέματα της παιδείας, έχει αποτύχει!  Μετά από δεκαετίες «κοσμογονιών στην εκπαίδευση» είναι φανερό ότι τα παιδιά είναι πιο αμόρφωτα, πιο πεινασμένα, πιο απεγνωσμένα από ποτέ.

Ο νέος νόμος που ψηφίστηκε για το Λύκειο:

1.  Δημιουργεί ένα ακόμα πιο σκληρό, ανταγωνιστικό και ταξικό σχολείο από αυτό που ξέρουμε,
2.  Διώχνει την πλειοψηφία των μαθητών από το Λύκειο και  τους οδηγεί στη φτηνή και υποβαθμισμένη κατάρτιση. Η παιδεία εξελίσσεται σε προνόμιο για λίγους!
3.  Διευρύνει τις μορφωτικές ανισότητες σε βάρος των πιο αδικημένων και αυξάνει, σε περίοδο βαθιάς κρίσης, ακόμη περισσότερο τις οικογενειακές δαπάνες.
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, η υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας, δεν είναι υπόθεση μόνο της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά όλης της κοινωνίας.

Επίδομα ανεργίας

 

Με νόμο του 2010 το επίδομα ανεργίας σε εργαζόμενους σε εποχικά επαγγέλματα διακόπτεται από το 2013. Αυτό σημαίνει πολύ απλά πως ένας ολόκληρος κόσμος, που εργάζεται στα τουριστικά επαγγέλματα, το χειμώνα θα πεινάσει!

Παραθέτω το απόσπασμα από τον 3986/2011

«8.  Από 1.1.2013, σε κάθε περίπτωση τα ημερήσια επιδόματα ανεργίας, εντός της προηγούμενης από την εκάστοτε έναρξη της επιδότησης λόγω ανεργίας, τετραετίας, δεν είναι δυνατόν να είναι περισσότερα των τετρακοσίων πενήντα (450).

Εάν εντός της τετραετίας ο άνεργος έχει επιδοτηθεί για χρονικό διάστημα μικρότερο των τετρακοσίων πενήντα (450) ημερήσιων επιδομάτων, δικαιούται να επιδοτηθεί λόγω ανεργίας για τον υπόλοιπο αριθμό ημερήσιων επιδομάτων, μέχρι τη συμπλήρωση του ανώτατου ορίου των τετρακοσίων πενήντα (450) ημερήσιων επιδομάτων. Από 1.1.2014 τα ημερήσια επιδόματα ανεργίας στην τετραετία δεν είναι δυνατόν να είναι περισσότερα των τετρακοσίων (400).»

Τι δεν καταλάβατε;

 

26/10/2013

 

Υ.Γ. Θα ήθελα να γράψω για το τι σημαίνει πλεόνασμα κ.λ.π με απλά και κατανοητά λόγια, λόγω χώρου θα το κάνω σε  μεταγενέστερα σημειώματά μου!