ΣΤΟ ΚΑΡΦΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΕΤΑΛΟ

ΥΓΕΙΑ

Το πρόβλημα του νοσοκομείου μας είναι γνωστό σε όλους. Το τρελό είναι πως άλλα λέει ο βουλευτής για το νέο κτίριο που σχεδιάζεται (αποφεύγω να το χαρακτηρίσω) και άλλα η κυβέρνηση. Άλλα ορκίζεται ο βουλευτής και άλλα λέγονται στα Γιάννινα και στο Νοσοκομείο Παπακώστα συγκεκριμένα. Κυριακή κοντή γιορτή, λέει ο λαός. Θα δείξει αν αποκτήσουμε νέο Νοσοκομείο, Κέντρο Υγείας αστικού τύπου, ή Ξενοδοχείο. Σε κάθε περίπτωση και πέρα από τις μεγαλοστομίες, στο παλιό νοσοκομείο:
● Καρδιολόγος δεν υπάρχει και δεν υπάρχει ελπίδα στον ορίζοντα. Είναι τρομερό να γίνονται εγχειρήσεις και όχι μόνο, χωρίς καρδιολόγο!
● Ο αξονικός τομογράφος και ο υπέρηχος βρίσκονται στα υπόγεια χωρίς να λειτουργούν, γιατί ο ένας και μοναδικός (!) ακτινολόγος δεν γίνεται να ξέρει να λειτουργεί και να προλαβαίνει να κάνει τα πάντα.
● Η μονάδα τεχνητού νεφρού, τόσο πολύτιμη για το νησί, δεν είναι στελεχωμένη για να λειτουργεί σε εικοσιτετράωρη βάση
● Ουρολόγος δεν υπάρχει και ξέρετε τι σημαίνει αυτό με τόσους «προστάτες» γύρω μας… ( να αστειευτώ και λίγο παρά τα χάλια μας)
● Από το σεισμό και μετά δεν έπεσε ούτε μια μυστριά για επισκευή ή αντισεισμική θωράκιση, σύμφωνα με την μελέτη του Καρύδη, στο παλιό κτίριο. Η κατάσταση του κτιρίου είναι τριτοκοσμική, επικίνδυνη, απαράδεκτη για τους ασθενείς και για τους εργαζόμενους.
Όποιος πάει στα υπόγειά του δεν πείθεται από κανένα, όσο ειδικός και να είναι, πως δεν υπάρχει κίνδυνος με νέο σεισμό!
● Tο νοσηλευτικό προσωπικό λειτουργεί σε καθημερινή βάση με προσωπικό ασφαλείας. Ο όγκος δουλειάς αυξάνεται, το διοικητικό και τεχνικό προσωπικό μειώνεται, άρα;
● Σε κάποια τμήματα υπάρχουν ένας ή δύο γιατροί. Είναι δυνατόν να επαρκούν να καλύψουν τις ανάγκες εφημεριών; Όχι. Είναι δυνατόν να βρίσκονται σε εγρήγορση εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο; Ασφαλώς όχι!
Αυτά τα ολίγα για το νοσοκομείο μας και την παροχή υγείας στο νησί, σε μια περίοδο μάλιστα που ο πληθυσμός πολλαπλασιάζεται. Αυτά έχουν αρνητική επίδραση και στον τουρισμό γιατί οι ξένοι τουριστικοί πράκτορες δεν στέλνουν κόσμο σε μέρος που η περίθαλψη δεν είναι δεδομένη!
Κατά τα άλλα ο βουλευτής μας βροντοφώναξε, σε δημοτικό συμβούλιο, χωρίς αιδώ, πως θα ξαναψήφιζε το μνημόνιο γιατί, λέει, αυτό είναι που θα μας φτιάξει νέο νοσοκομείο! (προσοχή, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ)!
Βρακί δεν είχε η Μαριγώ, χρυσαφικά γυρεύει…

ΕΚΑΒ

Αφού γράφω για την υγεία, ας αναφερθώ και λίγο στο ΕΚΑΒ.
♦ Προεκλογικά είχε τρία αυτοκίνητα και 21 άτομα προσωπικό. Την Πέμπτη πριν τις εκλογές το προσωπικό είχε περιοριστεί σε 14 άτομα. Ρουσφετολογικές μεταθέσεις και αποσπάσεις, σε βάρος των κατοίκων και των επισκεπτών του νησιού…
Με 14 εργαζόμενους είναι αυτονόητο ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν για εικοσιτετράωρες βάρδιες. Αν χρειαστεί μια μακρινή διακομιδή ασθενούς τότε τα πράγματα δυσκολεύουν αφάνταστα.
♦ Αφού αναφέρθηκα σε διακομιδές ασθενών:
Το ΕΚΑΒ απαγορεύεται να διακομίζει ασθενείς σε ιδιωτικά νοσηλευτήρια. Τηρείται αυτό; Έχω την πληροφορία ότι δεν τηρήθηκε, σε σχετικά πρόσφατη περίπτωση ασθενούς, που οδηγήθηκε, κατ’ αρχήν, σε ιδιωτικό νοσηλευτήριο των Αθηνών.
Με ποιο δικαίωμα, με άνωθεν παρεμβάσεις ξοδεύεται τόσο χρήμα, για διακομιδή που δεν είναι νόμιμη, και απουσιάζει για τόσες ώρες ένα ασθενοφόρο από το νησί; Για τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια υπάρχουν και ιδιωτικά ασθενοφόρα… Δεν κάνεις μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα, πώς να το κάνουμε!
♦ Ένα τρακαρισμένο αυτοκίνητο του ΕΚΑΒ σαπίζει για 20 – 30.000 € έξω από συνεργείο στα Γιάννινα πάνω από δυο χρόνια. Γιατί δεν επισκευάζεται; Ποιος πετά τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που κοστίζει ένα ασθενοφόρο; Ποιος παίζει με τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου και με ποιο δικαίωμα;


ΚΑΣΤΟΣ


Το θέμα του Καστού το είχε πρωτοσέλιδο η εφημερίδα την περασμένη εβδομάδα. Να κάνω κάποιες πρόσθετες επισημάνσεις για προβλήματα, που αλίευσα από τους κατοίκους σε πρόσφατη επίσκεψή μου .
► Να υψώσω και εγώ τη φωνή μου απέναντι σε όσους αποκλείουν τούτο το νησί από την ανάπτυξη. Δεν γίνεται τουρισμός με ένα δρομολόγιο ημερησίως. Δεν γίνεται ένα πανέμορφο νησάκι με όμορφες παραλίες, ιδανικό για ένα Σαββατοκύριακο απόδρασης τουλάχιστον, να έχει καλοκαιριάτικα ένα δρομολόγιο γύρω στις 11 το πρωί από το Μύτικα, με επιστροφή, κρατηθείτε, την επόμενη ημέρα 6:30 το πρωί! Είναι τρελό, είναι παράλογο, πώς να το κάνουμε! Για να πάω στο νησί μια ημέρα πρέπει να διανυκτερεύσω. Πού; Δωμάτια δεν υπάρχουν ή είναι ελαχιστότατα! Η λύση του θαλάσσιου ΤΑΧΙ κοστίζει, στις ημέρες που ζούμε, γύρω στα 80 ευρώ! Μόνο για τα κότερα λοιπόν; Μόνο για τους σκαφάτους; Μα ούτε στο λιμάνι δεν φτιάχνουν στοιχειώδη υποδομή για τέτοια λύση. Άρα; Εμπάργκο; Καταδίκη; Να αδειάσει και από τους λιγοστούς κατοίκους του; Έλεος!
► Το ξέρετε ότι στο νησί ο αγροτικός γιατρός, που εδρεύει στο Μύτικα, έρχεται Τετάρτη και φεύγει Παρασκευή; Αυτό γίνεται γιατί, όταν έχει εφημερία Σαββατοκύριακο, δικαιούται δύο ημέρες ρεπό. Σεβαστό. Κάθε Σαββατοκύριακο έχει εφημερία; Δεν το καταλαβαίνω είτε έτσι είτε αλλιώς…
► Τέλος Ιουνίου μας τελειώνουν οι χωματερές! Γνωστό. Στον Καστό βγήκε κονδύλιο για να πετιούνται τα σκουπίδια στη χωματερή! Αυτό πως λέγεται; Νομιμοποίηση της παρανομίας ή κάτι άλλο;
► Αφού αναφέρθηκα στα σκουπίδια. Χάθηκε ο κόσμος να υπάρξει ένα καλαθάκι στην παραλία; Που θα πετάξει ο οποιοσδήποτε το σκουπιδάκι που κρατά και δεν θέλει να το πετάξει στο δρόμο ή στη θάλασσα;
► Το ξέρετε ότι στο νησί τα δημοτικά τέλη κοστίζουν δύο (2) ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο; Το ξέρετε ότι για να νοικιάσεις πεζοδρόμιο κοστολογείσαι με εξήντα (60) ευρώ το τετραγωνικό; Στο φιλέτο της Λευκάδας που λέγεται Άγγελου Σικελιανού ή Γολέμη , τα κλεισμένα πεζοδρόμια (λέγε με μόνιμα μαγαζιά) κοστολογήθηκαν με είκοσι πέντε (25) ευρώ ανά τετραγωνικό! Άρα, λέω εγώ, ή στον Καστό είναι παράλογη η δημοτική αρχή ή στη Σικελιανού και στη Γολέμη κάποιοι το παίζουν «τσάμπα μάγκες» ή ισχύουν και τα δύο γιατί «έτσι μας αρέσει»!
► Έχει αγοραστεί χωράφι για τα λύματα και μηχάνημα για την περισυλλογή τους. Υπάρχει και η ανάλογη μελέτη. Ωραία όλα αυτά μα… δεν είναι απαραίτητοι και οι βόθροι;

► Ένα πυροσβεστικό όχημα σε κείνη την έρμη την παραλία γιατί έχει αφεθεί χαλασμένο να σαπίζει; Αν παραστεί ανάγκη, εύχομαι όχι, τι θα γίνει;
► Το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» γιατί δεν στεγάζεται στο κοινοτικό κατάστημα; Κενό γραφείο υπάρχει κατά πως ξέρω.


ΠΟΡΟΣ

Βρέθηκα στον Πόρο το περασμένο Σάββατο. Ένα όμορφο χωριό με παραλία – κάδρο! Ηρεμία και ομορφιά, πάει να πει ευχάριστος προορισμός.


Κάποιοι «κοτεράτοι» όμως είχαν αράξει τα σκάφη τους λίγα μέτρα από την ακτή! Θεωρώ πως το λιμεναρχείο οφείλει, σε τέτοιες παραλίες τουλάχιστον, να οριοθετήσει με σημαδούρες τον θαλάσσιο χώρο στον οποίο θα έχουν τη δυνατότητα να μένουν «αρόδο» τα σκάφη. Πριν συμβεί κάποιο ατύχημα…
Και κάτι άλλο. Ο δρόμος αριστερά χρειάζεται άμεση προστασία από τη διάβρωση πριν τον πάρει η θάλασσα και … δεν θεωρώ πως είναι όμορφο να υπάρχουν σκουπιδοτενεκέδες μπροστά από καταστήματα εστίασης! Πέρα από άσχημο θέαμα είναι θαρρώ και ανθυγιεινό. Είναι αυτονόητο ή κάνω λάθος;

ΒΑΡΚΕΣ !

Ξέρω καλά πως αν δεν έχεις λεμβολόγιο ή νηολόγιο δεν δικαιούσαι να έχεις σκάφος στη θάλασσα. Κατά τούτο λοιπόν ρωτώ. Πως γίνεται ιδιώτης να έχει κάποια σκάφη αραγμένα σε λιμανάκι χωρίς αριθμό; Ποιος το επέτρεψε ή ποιος κάνει τα στραβά μάτια; Κάου μπόυ ή όχι εμείς δεν είμαστε άλογα. Αν θέλουν να είναι κάποιες αρχές ας είναι για το χωράφι τους, όχι για τα δημόσια αγαθά! Α! ναι! Οι βάρκες, κατά πως ξέρω, δένονται σε δέστρες…

ΑΝΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ

Όταν σαν δημοτική αρχή ή σαν οποιαδήποτε αρχή, δεν δίδεις άδεια λειτουργίας σε ένα κατάστημα, γιατί δεν τηρεί τους κανόνες λειτουργίας, πως δικαιολογείσαι να ψωνίζεις από αυτό; Πως δικαιολογείσαι όταν κατοικοεδρεύεις σε αυτό; Πως δικαιολογείσαι όταν στήνεις εκδηλώσεις, με δημόσιο χρήμα, σε αυτό;
Και κάτι άλλο. Αν ένα χρόνο ένα κατάστημα στερείται αδείας λειτουργίας, πως γίνεται να λειτουργούσε απρόσκοπτα; Πως γίνεται χωρίς συμμόρφωση στους νόμιμους κανόνες της πολιτείας, να αποκτά άδεια; ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΟ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΛΟΙΠΟΝ. ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ! Κάνω λάθος;
Απάντηση δεν περιμένω έτσι κι αλλιώς! Περισσεύει η υποκρισία σε τούτο τον τόπο άλλωστε…

PARKING

Επιτέλους! Το parking – αίσχος μπροστά από το Διοικητήριο φτιάχνεται! Χρόνια ασχήμιας και ταλαιπωρίας για τους οδηγούς, παίρνουν τέλος! Κατά πως μαθαίνω όμως, θα δοθεί για εκμετάλλευση! Αν είναι αλήθεια, διαφωνώ και σχωρνάτε με. Δεν έχουν δα τις περίσσιες παροχές οι κάτοικοι της πόλης, για να πληρώνουν και το παρκάρισμα του αυτοκινήτου τους! Υπάρχει άλλωστε για εκμετάλλευση το δίπλα από τη θάλασσα parking!
►► Θα μου απαντήσει επιτέλους κάποιος αρμόδιος για το κόστος του parking απέναντι από τον Μαρινόπουλο; Ρωτώ και ξαναρωτώ και απάντηση δεν παίρνω. ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΚΟΣΤΙΣΕ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΕΥΡΩ; Με χρυσάφι είναι στρωμένο; Με το ίδιο κόστος έφτιαχνες πολυκατοικία! Είναι τρελό το νούμερο πώς να το κάνουμε…

20/6/2011

Υ.Γ. Είχε γραφτεί τούτο το σημείωμα όταν άκουσα το βουλευτή μας να μιλά στη Βουλή. Άκουσα μόνο το κλείσιμό του και παραξενεύτηκα. Κατά πως τα έλεγε, περίμενε πως θα καταλήξει λέγοντας πως καταψηφίζει την Κυβέρνηση. Γιατί η κυβέρνηση που περίγραφε ότι θέλει, καμιά σχέση δεν έχει με την παρούσα που τελικώς στηρίζει! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…

Το χρονικό των χρεοκοπιών του ελληνικού κράτους και η κρίση σήμερα (2)

Το δεύτερο μέρος σήμερα από την ομιλία του οικονομολόγου- αναλυτή Δημήτρη Καζάκη* για την σημερινή κρίση. Να θυμίσω μόνο ότι στο πρώτο μέρος αναφέρθηκε στο χρονικό των χρεοκοπιών μέχρι το διάστημα πριν το ευρώ.

Η συνέχεια
Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας όπως λέμε. Δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. Αν δείτε τα στοιχεία το 2001, το 2002 μέχρι το 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει η νομισματική κυκλοφορία ανάλογα με το ΑΕΠ. Με την αύξηση δηλαδή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος που παράγει η χώρα, ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι' αυτό είχαμε μείωση. Τρομακτική ασφυξία. Γιατί; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να μας δώσει περισσότερο νόμισμα. Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας; Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχαμε, νόμισμα δεν είχαμε. Τι έμενε; Ο δανεισμός. Κάθε χρόνο, μέσα στη 10ετία, κατά μέσο όρο, το «οικονομικόν θαύμα» όπως το ονομάσανε, η «ισχυρή Ελλάς» αναπτυσσότανε κατά 4%, όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που ξεχάσανε να μας πουν δημόσια ότι για κάθε 4% άνοδο που είχαμε τότε ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%. Δηλαδή δανειζόμασταν για να υπάρξει επέκταση του ΑΕΠ.
Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία, το υπογραμμίζω, στην Ελλάδα όχι στην Ολλανδία, ή στη Γερμανία ή στη Σουηδία. Στην Ελλάδα. Να έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ 3%. Δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής μας οικονομίας στο ΑΕΠ από ότι έχει η Ολλανδία. Δηλαδή έλεος! Και συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα μόλις 13%. Όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%. Έχουμε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών. Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών. Που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στα πλαίσια του ευρώ αλλά και νωρίτερα, μόνο που το ευρώ το επιτάχυνε πάρα πολύ. Αυτό εκτίναξε σε ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό μας έλλειμμα.
Την ίδια ώρα το μέσο νοικοκυριό βιώνει μια λιτότητα που ουσιαστικά διαρκεί πάνω από δυο 10ετίες. Ουσιαστικά από το 1984 είναι σε συστηματική λιτότητα το εργαζόμενο νοικοκυριό. Φτάσαμε στο μοναδικό, και αυτό πάλι ιστορικό ρεκόρ, την τελευταία 10ετία να έχουμε αρνητικά πρόσημα αποταμίευσης.
Μόνο το 2009 χαθήκανε 28 δισ. αποταμιεύσεις από την ελληνική οικονομία. Και όπως γνωρίζετε, ότι καθεστώς και να έχει μια χώρα, όποιος και να κυβερνάει, αν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις στις τράπεζες και αν δεν υπάρχει αυξημένη ροπή προς αποταμίευση δηλαδή διαθέσιμο εισόδημα που μένει όταν πληρώνω τα βασικά μου και μπορώ να το βάλω να γίνει αποταμίευση, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη. Φτάσαμε στο σημείο, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για μια ολόκληρη 10ετία να βρίσκεται κάτω, να υπολείπεται δηλαδή των βασικών καταναλωτικών δαπανών που πρέπει να κάνει η μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πουθενά αλλού, ακόμα και στις κατεστραμμένες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Δηλαδή με λίγα λόγια για πάνω από μια 10ετία το μέσο νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα πραγματικό που να του ικανοποιεί τις βασικές του καταναλωτικές ανάγκες. Οπότε αναγκάζεται και πάει στο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: το 2010, το 77% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος το χρωστάμε στις τράπεζες.
Φτάσαμε λοιπόν παραμονές του 2009 όπου είχαμε την διεθνή βόμβα, το κραχ του 2008. Πως συνέβη αυτό; Στην παγκόσμια αγορά είχαν συσσωρευτεί τεράστια δανείσιμα κεφάλαια. Τι εννοούμε δανείσιμο κεφάλαιο; Δανείσιμο κεφάλαιο εννοούμε εκείνο το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί στη παραγωγή. Είναι αυτό που δημιουργείται με χρηματοπιστωτικά παιχνίδια έναντι μελλοντικών αποδόσεων. Το δανείσιμο κεφάλαιο για να φέρει κέρδος πρέπει να γίνει τοκοφόρο κεφάλαιο. Δηλαδή να βρει κάποιον οφειλέτη να το δανειστεί και να του πληρώνει τόκους. Ξέρετε πόσα είναι αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια υπολογισμένα με βάση τον Απρίλη του 2010; 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια, δανείσιμα κεφάλαια. Περίπου 1600 θεσμικοί επενδυτές έχουν αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια στη παγκόσμια αγορά. Η μέση απόδοση αυτών των κεφαλαίων μέχρι πριν τη κρίση ήταν 6.22%. Η παγκόσμια οικονομία έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 57 τρισεκατομμύρια. Που σημαίνει ότι τα 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια προσδοκούν ετήσιο κέρδος 62 τρισεκατομμύρια δολάρια από μια οικονομία που παράγει στο σύνολο της 57 τρις.
Εκεί μπλόκαρε η οικονομία και έσκασε η βόμβα το φθινόπωρο του 2008 και φυσικά άρχισαν να καταρρέουν οι τράπεζες γιατί οι τράπεζες βασικά είναι οι θεσμικοί επενδυτές που παίζουν με αυτά τα λεφτά. Λοιπόν, όταν έσκασε το κραχ, η κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση μας έλεγε, θα θυμάστε φαντάζομαι, ότι υπήρχε μεν η παγκόσμια κρίση, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, ήμασταν «οχυρωμένοι στο ευρώ», ήμασταν «θωρακισμένοι γερά» κλπ.
Το Γενάρη όμως του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών ανακάλυψαν ξαφνικά την κρίση. Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. Γιατί στην τελευταία 10ετία, στη 10ετία του ευρώ, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια 10ετία πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος που είχαμε στις 31/12/2009, (340 δις Χ 1,5 = περίπου 500) Και μένουν άλλα 40. Από αυτά τα 40 περίπου τα 18 με 20 είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα 10ετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20 δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε. Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν. Ποιοί τα πήραν; Το ψάχνουμε!
Λοιπόν, τι έγινε τώρα; Όταν κινδύνευε η χώρα, και βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε, το καθεστώς χρεοκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι εάν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε, να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει. Και δεν θα μπορούσε να την σταματήσει για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν δανείζεις ιδιώτη ή επιχείρηση, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; Τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής.
Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο, στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξεραν αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε; Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στην έδρα, στις Βρυξέλλες, τις ηγεσίες, της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν «εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, προέχει το ευρώ». Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν και άλλοι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες».
Και έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουν εδώ. Και έτσι έγινε η μεταβολή, η πολιτική μεταβολή. Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο στήθηκε αυτή η λεηλασία των spreads, επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη και από εκεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης. Βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας.
Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο αλλά την δανειακή σύμβαση. Με την δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση, «εξαναγκάσανε» τρόπος του λέγειν. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη! Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση γι' αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί. Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν «τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα».
Η δανειακή σύμβαση λοιπόν προβλέπει, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Στις 6 Μαΐου του 2010 ψηφίζεται ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δυο μέρες μετά, στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σε ψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ που ασχολούμαι περίπου μια 10ετία με τα ζητήματα αυτά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν ή τέτοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά αλλά και στα διεθνή χρονικά από τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει κράτος ακόμα και αποικία που να έχει υπογράψει τέτοιο πράγμα.
Ο Τσολάκογλου στις δίκες του 46, στις δίκες δοσιλόγων του 46, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι «εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους χιτλερικούς, από τους ναζί, να υπογράψω τη κατάλυση του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραιτήθηκα». Αυτό είναι γεγονός. Δεν τον κάνει φυσικά λιγότερο δωσίλογο, αλλά τουλάχιστον ακόμα και αυτός είχε τσίπα. Και εδω μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό στη πράξη;
Πρώτον. Παραιτήθηκε η χώρα από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμα και αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο.
Δεύτερον. Με βάση τη δανειακή σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση που διεκδικούσε το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, που είναι άμεσα απαιτητό, και συμφωνούσε η γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο, τα 160 περίπου δισεκατομμύρια που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς.
Τρίτον. Οι δανειστές έχουν όμως το δικαίωμα, μερικά ή ολικά, να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους απέναντι στην Ελλάδα. Και σας λέω ένα σενάριο το οποίο αναφέρουν πάρα πολλοί ειδικοί. Ακραίο σενάριο, όντως, αλλά δεν είναι απίθανο, γιατί το έχουν υπογράψει αυτό το πράγμα. Και λέει ότι… το έχει πει ο κύριος Κασιμάτης, το έχω ακούσει και από τον κύριο Χρυσόγονο συγκεκριμένα, συνταγματολόγοι και οι δυο. Λοιπόν είπαν το εξής. Μπορούν να δώσουν τις χρεωστικές απαιτήσεις, πχ να δώσει η Ολλανδία τις χρεωστικές της απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα στην Τουρκία, να έρθει η Τουρκία, να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει την τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη.
Διότι παραίτηση από την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι παραιτείσαι από την δημόσια περιουσία του κράτους από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, από το εθνικό έδαφος. Παραιτείσαι από την ιδιωτική περιουσία των πολιτών σου. Και παραιτείσαι ακόμη και από τη δυνατότητα να μην υπάρξει δέσμευση ή υποθήκευση ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι' αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, συγκεκριμένα εγώ θυμάμαι έναν Αμερικανό χρηματιστή, ο οποίος είχε γράψει τότε στους New York Times ένα άρθρο λέγοντας «υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα»".
Τέταρτον και το χειρότερο. Με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα, στις διεθνής αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο «ίσοι όροι ανάμεσα στους δανειστές». Δηλαδή ότι ισχύει για έναν δανειστή υποχρεωτικά ισχύει για όλους είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή μέχρι το τέλος αυτή τη δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του ελληνικού κράτους μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες, τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντι του, έστω και αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην δανειακή σύμβαση. Αυτό λέγεται Pari Passu είναι ένας νομικός όρος που σημαίνει «ότι ισχύει για τον ένα, ισχύει για όλους».
Αυτό το πράγμα λοιπόν δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και η Βουλή βέβαια, γι' αυτό και δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, πήγε μόνο στη προπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένο πλέον. Δεν έχει κυρωθεί αλλά, με βάση το τι έχουν αποφασίσει, ισχύει γιατί εκτελείται.
Με βάση αυτά λοιπόν εφαρμόσανε τη πολιτική του μνημονίου η πολιτική του οποίου είχε σχεδιαστεί εξ' αρχής όχι τόσο για να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνονται. Κάθε χρόνο η εξυπηρέτηση του χρέους μας κοστίζει 35 με 40% του ΑΕΠ. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατο. Το ξέρανε. Και εφόσον λοιπόν το ξέρανε τι έπρεπε να γίνει; Αν μας λέγανε το Γενάρη του 2010 «θα βάλω χέρι στη δημόσια περιουσία», θα ξεσηκωνότανε όλος ο κόσμος. Οπότε τι κάνανε;
Έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι μεροφάι, να σκέφτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει αυτός, το παιδί του, η οικογένεια του αύριο και να του θέσουν το εξής δίλλημα, αυτό που είπε ο κύριος Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες μετά την 11η του Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Τι είπε; «ή πουλάτε ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της 10ετίας»". Αυτό ήταν το δίλλημα των τοκογλύφων. Ή πουλάτε ή χάνετε ότι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς. Να εξαναγκάσουν το λαό να πει «Ας τα κομμάτια, πούλα κάτι, προκειμένου να μην χάσω και ότι μου έχει απομείνει». Και την ίδια ώρα ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είμαστε πάμπλουτη χώρα ρε παιδιά. Έχουμε πετρέλαια... Σαουδική Αραβία έχουμε πυρηνικά, έχουμε ιστορίες, πλουτώνιο, χρυσάφια... Τι είναι τώρα να δώσουμε 350 δισεκατομμύρια που είναι το χρέος; Ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι έτσι.
Λοιπόν, από κει και πέρα η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μιας 10ετίας στην ελληνική οικονομία και τα εισοδήματα κατέληξαν στο 1974 σε πραγματικούς όρους. Τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα από αυτό που έχουμε πληρώσει. Είμαστε στη προκαταρκτική διαδικασία.
Κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι ένα πραγματικά, αυθεντικά, ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων μιας νέας εξουσίας που θα επιβάλλει:
Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ' αυτή ώστε να μπορεί να γλυτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για το τόπο. Μια νέου τύπου εξουσία που αντανακλά και πρέπει να αντανακλά τα πραγματικά συμφέροντα του μόνου αυθεντικού εκφραστή αυτού του τόπου που είναι αυτός που τον ποτίζει με τον ιδρώτα του.
Με αυτό το πράγμα θέλω να κλείσω, Κοιτάξτε. Οι εποχές που αναθέταμε σε κάποιους άλλους την διοίκηση και την κυβέρνηση της χώρας τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Είναι πολύ σοβαρό το μέλλον της χώρας, το μέλλον των παιδιών μας και των οικογενειών μας, για να το αναθέσουμε σε τρίτους σωτήρες.
Ή εμείς ή κανένας.

13/6/2011
Για την αντιγραφή
Μάρκος Νικητάκης

* O Δημήτρης Καζάκης είναι οικονομολόγος - αναλυτής με επαγγελματική διαδρομή σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αρθρογραφεί σε τακτική βάση στην εφημερίδα Ποντίκι, στο περιοδικό Hellenic Nexus και στην ιστοσελίδα inprecor.gr. Έχει επίσης καίριο ρόλο στη συγκρότηση της πρωτοβουλίας Σεισάχθεια.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ - ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Το χρονικό των χρεοκοπιών του ελληνικού κράτους και η κρίση σήμερα (1)

Τούτες τις ημέρες, στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων πολιτών στο Σύνταγμα, εμφανίζεται πολύ συχνά το όνομα του οικονομολόγου – αναλυτή Δημήτρη Καζάκη*. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο και δεν τον έχω ακούσει και πολύ στο παρελθόν. Η ανάλυσή του όμως για την κρίση έχει ενδιαφέρον και δεκάδες βίντεο με ομιλίες του κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Μια απομαγνητοφωνημένη ομιλία του, τον περασμένο Απρίλη, θα δημοσιεύσω σήμερα και στο επόμενο φύλλο της εφημερίδας, γιατί ημέρες που είναι καλά είναι να έχουμε και κάποιες διαφορετικές απόψεις, πέρα από τις καραμέλες που μας σερβίρουν τα πουλημένα κεντρικά ΜΜΕ.
Με την ευκαιρία να πω πως το κίνημα των ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, πάει καλά και στη Λευκάδα. Κάθε Τετάρτη και κάθε Κυριακή βράδυ στις 8, κόσμος πολύς μαζεύεται στην Κεντρική Πλατεία και διαδηλώνει αυθόρμητα, ειρηνικά και με πρωτότυπο τρόπο, χωρίς καθοδηγητές.
ΑΣ ΤΟ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ!


Η Ομιλία

Η πρώτη μας χρεοκοπία, γνήσια χρεοκοπία σαν ελληνικό κράτος, συνέβη στα 1827. Η πρώτη πράξη που έκανε ο κυβερνήτης τότε ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγόμενων «δανείων ανεξαρτησίας» που ούτε δάνεια ήταν, ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ' αυτή τη χώρα.
Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843. Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα. Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις.
Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του.
Η 3η μεγάλη χρεοκοπία είναι η μόνη γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η κυβέρνηση με τους ομολογιούχους, η κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγε, «παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα. Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο». Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στα 1898. Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή. Οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια.
Υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε και αυτή αναλάβει την εποπτεία της χώρας χρεοκοπούμε ξανά το 1932. Η χρεοκοπία του 32 είναι του Βενιζέλου, αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες, κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης για να πληρώσουν τους δανειστές, απολύσανε πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών της χώρας, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι της διοίκησης απολύθηκαν, απαγορεύτηκε με την χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση.
Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας: στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε στα 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως «εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου». Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας.
Στην συνέχεια έφεραν τον βασιλιά, ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των Βρετανών και έφερε τη τεταρτο - αυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ΙΚΑ, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις 3 χρόνια είχε δημιουργηθεί, και ήταν κατάλληλα προικισμένο, πολύ σοβαρά προικισμένο, πολύ καλό, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις τράπεζες συν τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.
Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν.
Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι' αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71% προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά τη ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, Δηλαδή, 1964 και 45 = 2009.
Τι έκανε η χούντα στη συνέχεια; Έκανε τη πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική. Γι' αυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με 2 βασικούς τρόπους. Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν 2 πράγματα. Πρώτον εκχώρηση ολόκληρου του Αιγαίου την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει (αυτό που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση) τον «θεσμό επιφανείας». Είχαν έτοιμες τις συμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. Και το δεύτερο, με την εκχώρηση της Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή η εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους η χούντα άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο.
Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις. Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, η τότε κρατική ΔΕΗ, για κάθε 1000 δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μια δραχμή. Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για πληρωμή χρεών. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι επαχθέστατος. Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την ελληνική κυβέρνηση όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι εξής όροι.
Πρώτον. Το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία.
Δεύτερον. Πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacoste και από τις γαλλικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας γιατί εισήγαμε αυτά που θα μπορούσαμε να παράγουμε οι ίδιοι με έναν αναπτυγμένο κλάδο της βιομηχανίας εκείνη την εποχή. Αργότερα έγιναν και άλλες τέτοιες δανειακές συμβάσεις, η μεγαλύτερη ήταν το 1987 η οποία ήταν με τον όμιλο της Mitsubishi Funds όπου ανάμεσα σε αυτά που μας ζητούσαν να αγοράσουμε, ήταν και τα περίφημα ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή των Pokemοn, των Digimon και όλη αυτή την τερατολογία ας πούμε που γενιές επί γενιών ζούνε τα δικά μας παιδιά.
Από εκεί και πέρα έχουμε την δημιουργία τεράστιων ελλειμμάτων λόγω της σχέσης μας κυρίως με την ΕΟΚ που τα εκτινάσσει μετά το 1984 αλλά και μιας πολιτικής κυριολεχτικά αθώωσης των υπευθύνων για τη λεηλασία αυτού του τόπου και την καταστροφή της βιομηχανίας μέσω κυρίως των προβληματικών. Μιλάμε για 340 περίπου ή 370 βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, την αφρόκρεμα της ελληνικής βιομηχανίας και της ελληνικής παραγωγής ευρύτερα. Το ποσό που χρωστάγανε, το πόσο δηλαδή είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες αυτές τις μεγάλες βιομηχανίες και παραγωγικές επιχειρήσεις κατά μέσο όρο ήταν περίπου 12 φορές το μετοχικό κεφάλαιο των εταιρειών και είχε μετατραπεί σε δανεικά και αγύριστα. Η κυβέρνηση λοιπόν παίρνει όλα τα χρέη αυτά στον προϋπολογισμό, αθωώνει τους παλιότερους ιδιοκτήτες και κρατάει επί μια 10ετία αυτές τις επιχειρήσεις είτε να υπολειτουργούν, είτε χωρίς να λειτουργούν καθόλου, δίνοντας απλά τον μισθό στους εργαζόμενους με αντάλλαγμα την ψήφο. Αυτό από μόνο του εκτίναξε το δημόσιο χρέος, γιατί αυτά με τι λεφτά θα γινόντουσαν; Μόνο με δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι να εκτιναχθεί μέσα σε 4 χρόνια στο διπλάσιο το χρέος της χώρας.
Με την πρώτη κυβέρνηση ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχουμε την δεύτερη μεγάλη επιτυχία του κ. Μητσοτάκη. Στα 3 χρόνια που είχε την κυβέρνηση, έχει ρεκόρ, πραγματικά παγκόσμιο ρεκόρ, 4πλασιασμού του χρέους, κυριολεκτικά μέσα σε 3 χρόνια σε απόλυτα νούμερα, δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ο πρώτος που έκανε τι; Αντί να δανείζεται από το εσωτερικό όπως γινόταν τότε με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται ως επί το πλείστον από τη ξένη αγορά, δηλαδή από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα. Και όπως ήθελα να ξέρετε και θα σας πληροφορήσω, καμία ποτέ, καμία χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει από τον εσωτερικό της δανεισμό. Το τρανότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία με 220% χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, αλλά το 92% του χρέους αυτού είναι σε γιεν. Πάντα χρεοκοπείς από τον εξωτερικό δανεισμό. Από το δανεισμό δηλαδή που κάνεις από τις ξένες αγορές σε σκληρό συνάλλαγμα.
Παραμονές του ευρώ οι κυβερνήσεις Σημίτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το 80% του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί τέλος πάντων κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα. Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος. Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ξέρανε ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Είναι υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι.
(συνεχίζεται)

6/6/2011
Για την αντιγραφή
Μάρκος Νικητάκης

* O Δημήτρης Καζάκης είναι οικονομολόγος - αναλυτής με επαγγελματική διαδρομή σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αρθρογραφεί σε τακτική βάση στην εφημερίδα Ποντίκι, στο περιοδικό Hellenic Nexus και στην ιστοσελίδα inprecor.gr. Έχει επίσης καίριο ρόλο στη συγκρότηση της πρωτοβουλίας Σεισάχθεια.

Oι ιδιωτικοποιήσεις, το κράτος και τα ληγμένα φάρμακα...

Άλλα σκεφτόμουν να γράψω σήμερα και αλλού κατέληξα. Είπα να δώσω τόπο στην οργή γιατί π.χ κάτι μια εξέδρα που ετσιθελικά στήθηκε καταμεσής του δρόμου της παραλίας, κάτι η επισκευή και πως έγινε της ξύλινης γέφυρας, κάτι το θέμα της υγείας στον τόπο και πως αντιμετωπίζεται, θα με εξέτρεπαν.
Μια ανάλυση λοιπόν του οικονομολόγου Γιάννη Δραγασάκη, για την κρίση, θεωρώ πως είναι περισσότερο χρήσιμη. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου και κάποιες περικοπές προς το τέλος απαραίτητες λόγω του μεγέθους του κειμένου. Παρακαλώ μελετήστε την!

ΛΗΓΜΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΑ – ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ

Υποστηρίζεται από ορισμένες πλευρές ότι η κρίση που ζούμε οφείλεται στο ότι αργήσαμε ως χώρα να πραγματοποιήσουμε τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, τις νεοφιλελεύθερες αλλαγές. Ότι οι ιδιωτικοποιήσεις έπρεπε να είχαν γίνει προ πολλού και πως ό,τι δεν έγινε χθες πρέπει να γίνει σήμερα και γρήγορα. Ορισμένοι μάλιστα έχουν χαρακτηρίσει την ελληνική οικονομία ως την τελευταία «σοβιετική οικονομία» της Ευρώπης, για να υπογραμμίσουν την ανάγκη τέτοιων αλλαγών. Αλλά αυτές ακριβώς οι πολιτικές είναι που μας έφεραν ως εδώ και προσέδωσαν στην κρίση ιδιαίτερη ένταση. Εμφανίζουν λοιπόν την αιτία ως θεραπεία.
Όμως, πριν από λίγες μέρες, ο εποπτεύων «θεράπων ιατρός» για τη χώρα μας κ. Straus Kahn, μιλώντας στο George Washington University των ΗΠΑ, είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ζούμε μια μοναδική ιστορική στιγμή. Η κρίση αυτή έχει ανατρέψει τις διανοητικές και πνευματικές βάσεις της παγκόσμιας οικονομικής τάξης τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η «συναίνεση της Ουάσιγκτον» ανήκει πλέον στο παρελθόν». Με άλλα λόγια, το νεοφιλελεύθερο πρότυπο, το οποίο ακολουθήθηκε όλες αυτές τις δεκαετίες, υπό το γενικό τίτλο «συναίνεση της Ουάσιγκτον» έχει χρεοκοπήσει.
Αυτή η, έστω και ρητορική, ομολογία είναι σημαντική. Δείχνει ότι μας προσφέρουν φάρμακα ληγμένα. Μας προσφέρουν επικίνδυνες συνταγές. Μας ζητούν να εφαρμόσουμε ένα μοντέλο που οι ίδιοι αναγνωρίζουν, έστω και στα λόγια, ότι είναι σε κρίση. Άρα αυτό που διακυβεύεται σήμερα δεν είναι μόνο οι ΔΕΚΟ, δεν είναι μόνο η δημόσια περιουσία. Είναι ο κοινωνικός και οικονομικός δρόμος που θα ακολουθήσουμε ως κοινωνία. Αν δηλαδή θα μπούμε σε μια προσπάθεια επώδυνη, για να διατηρηθεί στη ζωή ένα χρεοκοπημένο σύστημα ή αν θα αναγνωρίσουμε ότι αυτό το σύστημα έχει χρεοκοπήσει και άρα πρέπει να αναζητήσουμε νέες πολιτικές, μια νέα πορεία.
Υποστηρίζεται επίσης ότι ο δημόσιος τομέας είναι σπάταλος, αναποτελεσματικός. Επομένως η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων θα απελευθερώσει δυνάμεις για την ανάπτυξη. Όμως η κρίση που ζούμε διεθνώς δεν προήλθε από τις δημόσιες επιχειρήσεις αλλά από τις ιδιωτικές. Όντως οι δημόσιες επιχειρήσεις, όπως λειτούργησαν, στο πλαίσιο του δικομματισμού, ως λάφυρα πολλές φορές των κομμάτων του κράτους, έχουν πολλά προβλήματα. Όμως επανέρχομαι στην ίδια ομιλία του Στρος Καν για να αναφέρω μια πιο εξειδικευμένη παρατήρησή του: «Πιστεύαμε», λέει ο Στρος Καν, «ότι η απορρύθμιση και ιδιωτικοποίηση θα απελευθέρωνε δυνάμεις ανάπτυξης και ευημερίας. Η δοξασία αυτή κατέρρευσε μαζί με την κρίση». Και εδώ λοιπόν έχουμε ένα δόγμα το οποίο οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι απέτυχε. Έχουμε δηλαδή το φαινόμενο κάποιοι, αυτοί που σήμερα δίνουν τον τόνο και κατευθύνουν τις εξελίξεις, να παρουσιάζονται καθολικότεροι του Πάπα, βασιλικότεροι του βασιλέως.

ΠΟΤΕ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ;

Αλλά πώς στ’ αλήθεια δημιουργήθηκε ο δημόσιος τομέας στη χώρα μας; Τι υπήρχε πριν από αυτόν;
Πρέπει να θυμίσουμε ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν για να αντικαταστήσουν ένα σπάταλο, ασύδοτο και αναποτελεσματικό ιδιωτικό τομέα. Πριν τη ΔΕΗ υπήρχε η ΠΑΟΥΕΡ και πριν την ΕΥΔΑΠ η ΟΥΛΕΝ. Ξένες επιχειρήσεις, με αποικιακές συμβάσεις, που ταλαιπωρούσαν την κοινωνία επί δεκαετίες, και κάποιες ιδιωτικές επιχειρήσεις, διαπλεκόμενες με τους τότε αστούς πολιτικούς, διεφθαρμένες και κρατικοδίαιτες. Αυτό το καθεστώς ήρθε να αντικαταστήσει ο δημόσιος τομέας και εκεί θέλουν να μας πάνε ξανά. Σε νέες ΟΥΛΕΝ, σε νέες ΠΑΟΥΕΡ, σε νέα ιδιωτικά διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Γι’ αυτό έχει σημασία και ένα δεύτερο ιστορικό στοιχείο, το οποίο δεν είναι γνωστό ίσως στη νέα γενιά. Πότε δημιουργήθηκαν και από ποιους οι δημόσιες επιχειρήσεις;
Οι περισσότερες δημόσιες επιχειρήσεις δημιουργήθηκαν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με παρότρυνση ή και εντολή της αμερικάνικης αποστολής. Επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ έγιναν με απόφαση της αμερικάνικης αποστολής γιατί έτσι έβλεπαν ότι μπορεί να γίνει η ανασυγκρότηση του καπιταλισμού, μετά τον πόλεμο, στη χώρα μας. Και βεβαίως το δεύτερο κύμα έγινε μετά την κρίση του 1974 – 1975, όπου πολλές μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα έγιναν υπερχρεωμένες και οδηγούντο στην καταστροφή. Κάποιες από αυτές διασώθηκαν με την παρέμβαση του κράτους, με την κρατικοποίησή τους.
Αυτός είναι ο δημόσιος τομέας που έχουμε σήμερα. Είναι ένας δημόσιος τομέας στη βάση του καπιταλισμού. Εξ ου και η λειτουργία του είναι αντιφατική. Γι’ αυτό και δείχνει έλλειψη πολιτικού θάρρους όταν ακούμε το επιχείρημα ότι στην Ελλάδα έχουμε την τελευταία σοβιετική οικονομία. Ότι στην Ελλάδα μπορεί να μην κυβέρνησε η Αριστερά, αλλά οι ιδέες της κυριάρχησαν. Προσπαθούν δηλαδή να ταυτίσουν την Αριστερά με το δικό τους χρεοκοπημένο μοντέλο και με τη δική τους άθλια πολιτική.

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥΣ: ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Όμως πώς φθάσαμε ως εδώ; Πώς φθάσαμε δηλαδή στην απαξίωση των ΔΕΚΟ και στην απονομιμοποίησή τους σε τμήματα της κοινωνίας; Εδώ φθάσαμε μέσα από μια διαδρομή που αρχίζει με την επικράτηση διεθνώς του νεοφιλελευθερισμού. Όταν άρχισαν να υιοθετούνται και στην Ελλάδα τα λεγόμενα “ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια”, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ήδη επί ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου.
Όταν δηλαδή οι δημόσιες επιχειρήσεις άρχισαν να ιδιωτικοποιούνται από τα μέσα και να διαβρώνεται ο χαρακτήρας τους ως παρόχων δημόσιων αγαθών. Πριν την ενεργητική ιδιωτικοποίηση που έχουμε σήμερα, το ξεπούλημα δηλαδή, υπήρξε το φαινόμενο της “παθητικής ιδιωτικοποίησης”, δημόσιες επιχειρήσεις αλώθηκαν από ιδιωτικά συμφέροντα, άρχισαν να αναπτύσσονται δίκτυα διαπλοκής και διαφθοράς και μέσα ακόμη στις δημόσιες επιχειρήσεις, χωρίς οι αντιστάσεις του συνδικαλιστικού κινήματος να είναι αυτές που θα έπρεπε να είναι. Και χωρίς και η δική μας στάση να πετυχαίνει την αποτροπή τέτοιων φαινομένων, παρά τον εντοπισμό των κινδύνων ήδη από τη δεκαετία του ’80.
Πρέπει λοιπόν να κατανοήσουμε τη φύση της σύγκρουσης που γίνεται σήμερα. Δεν είναι οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές που ενοχλούν. Ο πρώτος στόχος είναι να ενοχοποιήσουν τους εργαζόμενους. Να πλήξουν το συνδικαλισμό ως θεσμό, την ίδια την ιδέα της συλλογικής οργάνωσης και να την πλήξουν όχι μόνο στο δημόσιο τομέα, αλλά, μέσω του δημόσιου τομέα, να την πλήξουν και στον ιδιωτικό τομέα. Ζούμε έναν όψιμο θατσερισμό. Όλα αυτά μου θυμίζουν την επίθεση της Θάτσερ στους ανθρακωρύχους, μέσω της οποίας επλήγη όλο το συνδικαλιστικό κίνημα τότε στην Αγγλία. Και γι’ αυτό πρέπει να προσέξουμε και τους όρους με τους οποίους θα δώσουμε αυτή τη μάχη, η οποία δεν θα είναι εύκολη ούτε απλή.

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ

Ο δεύτερος στόχος είναι να δημιουργήσουν ένα χώρο κερδοφόρας δράσης για το ιδιωτικό κεφάλαιο από το κράτος. Γι’ αυτό και το πρόγραμμα δεν είναι μόνο 50 δις ευρώ. Και δεν είναι μόνο κάποιες ΔΕΚΟ και κάποια ακίνητη περιουσία. Είναι όλες οι υποδομές: λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι, αποχετεύσεις κλπ, ό,τι μπορεί να πουληθεί. Τα 50 δις ευρώ είναι, ας το πω έτσι, η πρώτη δόση.
Και για να το τεκμηριώσω αυτό, επιτρέψτε μου να σας διαβάσω τι είπε πρόσφατα (Euro2day, 19/4/2011) ο κ. Λορέντζο Σμάγκι, μέλος της διοίκησης της ΕΚΤ. «Για να είμαστε ξεκάθαροι», είπε, «η Ελλάδα έχει τα λεφτά. Η κρατική περιουσία η οποία μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί ξεπερνάει το 100% του ΑΕΠ, δηλαδή 250 δις ευρώ. Και κατά συνέπεια είναι πολιτικό ζήτημα αν θελήσουν να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο ή όχι». Τα ίδια είπε και ο κ. Μπόργκες, υπεύθυνος του ΔΝΤ για την Ευρώπη. Είπε λοιπόν «Η Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση – επιμένω σ’ αυτό- έχει περισσότερο από το 100% του ΑΕΠ στη διάθεσή της για να το ιδιωτικοποιήσει» (Από δηλώσεις του ΔΝΤ, 15/4/2011).
Ας μην βιαστούμε να καταγγείλουμε τους ξένους, ότι θέλουν τον αφελληνισμό των ελληνικών επιχειρήσεων και της περιουσίας. Διότι, όπως είπε συνεχίζοντας ο κ. Μπόργκες, όλα αυτά λέγονται σε συνεργασία με «αξιόπιστα ελληνικά think thanks» τα οποία θεωρούν μάλιστα ότι «μπορεί άμεσα να ιδιωτικοποιηθεί μεγάλο μέρος αυτής της δημόσιας περιουσίας».
Συμπέρασμα: δεν είναι οι κακοί ξένοι, δεν είναι τα 50 δις ευρώ μόνο. Είναι ένα σύστημα συμφερόντων, ξένων και ντόπιων, ας το πούμε χρηματιστικό κεφάλαιο, το οποίο επιδιώκει συστηματικά, εδώ και χρόνια, και τώρα με μοχλό την κρίση και την κρίση χρέους, να προσαρμόσει την Ελλάδα στα μέτρα των στενών ιδιοτελών του συμφερόντων. Αυτό είναι το έργο που παίζεται στην Ελλάδα.

Ο ΝΕΟΣ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Η κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση επομένως γύρω από τις ιδιωτικοποιήσεις, σε τελευταία ανάλυση, αφορά στο κοινωνικό και οικονομικό πρότυπο με το οποίο θα λειτουργήσει αυτή η κοινωνία. Και γι’ αυτό πρέπει να τα δώσουμε όλα σ’ αυτό τον αγώνα, αλλά με τρόπο οργανωμένο και συγκροτημένο και στη βάση προτάσεων και ενός σχεδίου εναλλακτικού.
Αυτή είναι η «γενική εικόνα». Υπάρχει όμως και η ειδική. Και αυτή είναι η διαμόρφωση ενός νέου «κρατικοδίαιτου» καπιταλισμού, γύρω από το κράτος υπό τη σημαία του νεοφιλελευθερισμού! Γιατί όμως αυτή η εμμονή για τις δημόσιες επιχειρήσεις και τις υποδομές; Γιατί τόσο πείσμα; Γιατί δεν φτιάχνουν μια νέα ΔΕΗ; Ποιος τους εμποδίζει να φτιάξουν ένα νέο ΟΤΕ; Ποιος τους εμποδίζει να κάνουν νέες επενδύσεις; Γιατί θέλουν να αγοράσουν τα έτοιμα;
Πρώτο διότι θέλουν να τα πάρουν μισοτιμής. Αυτή τη στιγμή το κλίμα είναι υποτιμητικό. Το καθιστούν οι ίδιοι υποτιμητικό για να το εκμεταλλευτούν ως «ευκαιρία».
Δεύτερο, διότι η ζήτηση στα αγαθά που προσφέρουν οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι υποδομές είναι κατά κάποιον τρόπο εγγυημένη. Είναι όπως λένε οι οικονομολόγοι ανελαστική σε σχέση με τις τιμές. Ό,τι και να γίνει, θα πιούμε νερό, θα χρησιμοποιήσουμε ρεύμα, θα χρησιμοποιήσουμε λιμάνια και άλλες υποδομές.
Τρίτον, έχουν εξασφαλισμένα κέρδη. Κέρδη που, και όταν δεν είναι μεγάλα, είναι σταθερά, και αυτό σε συνθήκες κρίσης και αβεβαιότητας είναι σημαντικό για το μεγάλο κεφάλαιο.
Τέταρτον, ελέγχουν πολιτικά κρίσιμους για την κοινωνία τομείς δημόσιων αγαθών. Όποιοι ελέγχουν τους τομείς αυτούς, μαζί με το κέρδος έχουν και ισχυρή πολιτική επιρροή. Ποια κυβέρνηση θα αφήσει χωρίς ηλεκτρισμό την κοινωνία; Ποια κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει στις πιέσεις των ιδιωτών που θα ελέγχουν την παραγωγή ενέργειας;
Οι συνέπειες από την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών είναι σύνθετες, μακράς πνοής, και δεν έχουν ακόμη πλήρως μελετηθεί. Το βέβαιο όμως είναι ότι, πέρα από τις άμεσες κοινωνικές επιπτώσεις τους, περικλείουν τεράστιους κινδύνους νέων κρίσεων και οικολογικών καταστροφών λόγω της υποχώρησης του δημόσιου συμφέροντος και της ασφάλειας έναντι των αναγκών για κερδοφορία και των απαιτήσεων του ανταγωνισμού.
Οι κίνδυνοι λοιπόν είναι πολλοί και οι προκλήσεις είναι μεγάλες…
… Ο ρόλος της κάθε ΔΕΚΟ εξαρτάται από τον κλάδο στον οποίο ανήκει, και τις ανάγκες που υπηρετεί, τη θέση που έχει στο στρατηγικό μας σχέδιο. Εάν μας πει κάποιος ότι η χώρα δεν χρειάζεται ενέργεια, να συμφωνήσουμε ότι δεν χρειάζεται και η ΔΕΗ, να την κλείσουμε. Εάν όμως η ενέργεια είναι κρίσιμος στρατηγικός τομέας, τότε πρέπει όχι μόνο να διαφυλάξουμε τη ΔΕΗ, αλλά και να την ανασυγκροτήσουμε και να την κάνουμε μοχλό για μια συνολικότερη ενεργειακή ανάπτυξη της χώρας. Εάν υπάρχει κάποιος κλάδος που δεν μπορεί ή δεν πρέπει να αναπτυχθεί, τότε να το συζητήσουμε. Η Ελλάδα συμμετέχει σ’ ένα διεθνή καταμερισμό της εργασίας, δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Δεν μπορεί όμως σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι οι τράπεζες, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, να ζητάμε να πουληθούν, ενώ θα έπρεπε να ανακτούμε το δημόσιο έλεγχο. Άρα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και εξειδίκευσης και εκεί μέσα να δούμε το ρόλο των φορέων.
Υπάρχει και η αντίστροφη λογική. Ποια είναι η καλύτερη, για την κοινωνία, χρήση των περιουσιακών στοιχείων του κράτους; Ασφαλώς είναι η κάλυψη δημόσιων αναγκών. Ένα παράδειγμα: Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν κρατικά ομόλογα. Και αν γίνει αναδιάρθρωση του χρέους τα ταμεία θα χάσουν και θα χάσουν πολύ περισσότερα από όσα έχασαν με το χρηματιστήριο και με τα δομημένα ομόλογα. Η αναδιάρθρωση βέβαια μπορεί να γίνει με τρόπο επιλεκτικό. Αλλά ποιος το διασφαλίζει αυτό;
Τι θα μπορούσε να γίνει; Θα μπορούσε η δημόσια περιουσία να χρησιμοποιηθεί εδώ. Θα μπορούσε να πάρει το κράτος τα ομόλογα πίσω και να δώσει στα ταμεία δημόσια περιουσία, κερδοφόρα, ασφαλή, την οποία τα ταμεία θα αξιοποιήσουν προς όφελός τους. Να δώσει μετοχές του ΟΠΑΠ, οι οποίες έχουν υψηλή μερισματική απόδοση.
Αν το κράτος πουλήσει όλη την περιουσία του και στο τέλος γίνει αναδιάρθρωση με διαγραφή μέρους του χρέους, πώς θα καλυφθούν οι ζημιές των ταμείων; Ας γίνει λοιπόν τώρα η ανταλλαγή. Να πάρει το κράτος από τα ταμεία τα ομόλογα, που είναι τοξικά, και να μην κινδυνεύσουν οι συντάξεις. Αυτή την πρόταση την έχω κάνει από παλιότερα, με άλλες αφορμές. Δεν είχε τότε κατανοηθεί. Θεωρείτο ότι τα κρατικά ομόλογα είναι ασφαλή. Αποδείχθηκε όμως ότι δεν είναι ασφαλή. Εν πάση περιπτώσει αυτή είναι μια πρόταση. Ας ακουσθούν και άλλες. Ας μελετηθεί όμως το θέμα και όχι να συγκαλύπτεται ή να αποσιωπάται. Θα μπορούσε π.χ. το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ να κάνει μια πιο ολοκληρωμένη μελέτη επί του θέματος. Και θα πρέπει να εξετασθεί σε νέες βάσεις και υπό το φως των νέων δεδομένων η αξιοποίηση και της περιουσίας των ίδιων των ταμείων και των όποιων αποθεματικών τους. Η πράξη έδειξε ότι η δέσμευση των αποθεματικών σε ρευστά διαθέσιμα ή κρατικά ομόλογα δεν εξασφαλίζει ούτε ασφάλεια ούτε απόδοση. Αντίθετα, η αναπτυξιακή αξιοποίησή τους σε έργα, επενδύσεις και υποδομές, με σχετικά εγγυημένη απόδοση, υπό τον έλεγχο των ταμείων, είναι μια δυναμική λύση, που η δυνατότητα και οι προϋποθέσεις για την ασφαλή αξιοποίησή της θα πρέπει να μελετηθεί ολόπλευρα.
Τρίτη πρόταση. Είναι ύβρις να λέγεται ότι η Αριστερά δεν θέλει την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Κουραστήκαμε να το τονίζουμε στη βουλή χρόνια τώρα και να ζητάμε μάλιστα να κατατίθεται κάθε χρόνο ειδικός προϋπολογισμός για την περιουσία του κράτους, με πλήρη καταγραφή, με δικαιολόγηση και αξιολόγηση των αλλαγών που έγιναν…
…Η Αριστερά, όπως ήδη είπα, δεν είναι υπέρ του κράτους γενικώς. Είναι υπέρ του δημόσιου συμφέροντος, υπέρ των κοινωνικών αγαθών, και είναι υπέρ των δημόσιων φορέων υπό δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο. Η κρατικοποίηση, η δημόσια ιδιοκτησία μόνο υπό όρους και προϋποθέσεις και μόνο υπό δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο, διαφάνεια και δημόσια λογοδοσία, μπορεί να έχει θετικό κοινωνικό ρόλο και γι’ αυτές τις προϋποθέσεις πρέπει διαρκώς να αγωνιζόμαστε και να επαγρυπνούμε.
Η κρίση που ζούμε είναι λοιπόν μια καλή ευκαιρία και για την Αριστερά να ρίξει από πάνω της σκουριές του παρελθόντος, να επανασχεδιάσει τη στρατηγική της, να κάνει πιο σαφή τα αξιακά, οικολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά της ταυτότητάς της.
Γιάννης Δραγασάκης
31/5/2011
Για την αντιγραφή
Μάρκος Νικητάκης