20 ΑΙΩΝΕΣ ΥΠΗΚΟΟΙ

 Ακόμη τούτη η Άνοιξη

Ραγιάδες ,  ραγιάδες …

Βρίσκομαι σε πλήρη σύγχυση!  Θα μου φύγει το τσερβέλο από τη θέση του, αν υπάρχει ακόμη πάνω από τον ώμο μου!

Από μικρό με μάθαιναν γονείς και δάσκαλοι να είμαι υπερήφανος για την καταγωγή μου την ελληνική, μεγάλωσα με την περηφάνια ότι είμαι έλληνας! Λαός υπερήφανος, λαός αδέσμευτος, λαός μη υποταγμένος, λαός δημιουργικός, λαός «επαναστάτης». Η αρχαία ημών δόξα, η επανάσταση του 21, οι βαλκανικοί πόλεμοι, ο πρώτος παγκόσμιος, το έπος του 40, η αντίσταση στη χούντα, το Πολυτεχνείο  κ.λ.π

Παράλληλα ο Εφιάλτης, ο Πήλιος Γούσης, οι κοτζαμπάσηδες, οι Χίτες και οι ταγματασφαλίτες, οι παρακρατικοί, οι χουντικοί, τα γιουσουφάκια της τρόικα …

Είμαι υπερήφανος που είμαι έλληνας δεν το συζητώ. Θεωρώ πως τούτη η ράτσα στην οποία ανήκω έχει στοιχεία εκπληκτικά στο DNA της, έχει χαρακτηριστικά μοναδικά στον κόσμο, έχει ιδιότητες που σε κατάλληλες συνθήκες την κάνει να μεγαλουργεί. Ο πολιτισμός ποτέ δεν έλειψε από τούτο τον τόπο και τους ανθρώπους του σε όποιες συνθήκες. Οι τέχνες και τα γράμματα, οι επιστήμες πάντοτε ευδοκιμούσαν, παρακαταθήκες για όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Κακά τα ψέματα όμως. Στο ίδιο DNA υπάρχουν και χαρακτηριστικά αυτοκαταστροφής, χαρακτηριστικά διπροσωπίας, οι αντιθέσεις του άσπρου με το μαύρο, του καλού με το κακό. Κι αν δεν είχαμε ποτέ θεό τον Ιανό, το διπρόσωπο θεό των Ρωμαίων, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας χαρακτηρίζει.

Έγραφα στο προηγούμενο σημείωμά μου ότι είμαστε ραγιάδες ή εν πάσει περιπτώσει κυκλοφορεί ο ραγιαδισμός μέσα μας και θα το υποστηρίξω.

Ρωμιοί

Έχουμε μάθει στην ιστορία μας ότι υπήρχε κάποτε η Αρχαία Ελλάδα η οποία καταλύθηκε από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ. Η φράση, που αποδίδεται στον Κικέρωνα, «Νικήσαμε τους Έλληνες με τα όπλα αλλά μας νίκησαν με το πνεύμα», μας δίνει το δικαίωμα να θεωρούμε την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέρος της ιστορίας μας. Λάθος.

Η ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία (η οποία μόλις τον 17^ο αιώνα ονομάστηκε από λόγιους Βυζάντιο) σε καμιά περίπτωση δεν ήταν ελληνική. Εμείς, γιατί έτσι μας συνέφερε την ελληνοποιήσαμε. Λάθος!

Γιατί άραγε αυτοαποκαλούμαστε Ρωμιοί; Πόθεν προκύπτει ετυμολογικώς η λέξη;

Το Βυζάντιο έπεσε στα 1453, θρηνούμε γι αυτό και θεωρούμε την 29^η Μαΐου αποφράδα ημέρα, φαντάζομαι για το θρησκευτικό μέρος της υπόθεσης και όχι για το αμιγώς πολιτικό. Σε ότι μας αφορά σαν έθνος και σαν λαό, υπόδουλοι είμαστε και υπόδουλοι παραμείναμε. Άλλαξε ο κατακτητής. Από υπήκοοι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μεταβληθήκαμε σε υπηκόους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Σημαντική αλλαγή προς το χειρότερο βεβαίως η ουσία όμως παραμένει η ίδια. Δεν είμαστε ελεύθεροι και σκλαβωθήκαμε ξαφνικά. Αλλάξαμε επικυρίαρχο απλώς…

Μέχρι λοιπόν την επανάσταση του 1821, και πολύ αργότερα για πάρα πολλές περιοχές της Ελλάδας, μέχρι που αποκτήσαμε οντότητα σαν ελληνικό κράτος, μετρήστε τα χρόνια της σκλαβιάς μας. Δύο χιλιάδες χρόνια! Είκοσι αιώνες σκλαβιάς!

Είκοσι αιώνες επικυρίαρχων που απομυζούσαν με δυσβάσταχτους φόρους το μόχθο του λαού. Γι αυτές τις επιβαρύνσεις το μόνο που κάναμε ήταν να προσπαθούμε να κρύψουμε τα εισοδήματά μας και τα αποφύγουμε τα χαράτσια. Με κουτοπονηριά, με τον γνωστό του αγά, με μέσον στους κοτζαμπάσηδες, με κάθε τρόπο προσπαθούσαμε να τη γλυτώσουμε. Ελάχιστες άλλες ομαδικές αντιδράσεις. Καθένας για τον εαυτό του.

Οι τόσοι αιώνες σκλαβιάς και κυρίως η τουρκοκρατία, μας γέμισαν κόμπλεξ με αποτέλεσμα να έχουμε σαν λαός χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό. Θεωρούσαμε και θεωρούμε το κράτος σαν εχθρό. Ακόμα και σήμερα, το 2013, τους φόρους τους ονομάζουνε χαράτσια. Κάτι σημαίνει σημειολογικά αυτό, έτσι δεν είναι; Θεωρούμε πολύ φυσικό να κλέβουμε την εφορία όπως έκλεβαν οι πρόγονοί μας τον Αγά. Οι τρόποι που παρουσιάζουν μεγάλα ΜΜΕ, για να γλυτώσουμε «από την τσιμπίδα της εφορίας», λέει πολλά.

Δεν καταλαβαίνουμε ότι εφορία σημαίνει δρόμοι, νοσοκομεία, σχολεία, αεροδρόμια, κοινωνικές παροχές κλπ. Αυτό, πέραν των προηγούμενων, σημαίνει ότι το φορολογικό μας σύστημα είναι και άδικο και δυσβάσταχτο!

Άρα κλέβω την εφορία, πάει να πει το κράτος και αυτομάτως κατανοώ τους πολιτικούς που κλέβουν και αυτοί το δημόσιο χρήμα. Ένα άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο που ισχύει στη χώρα εδώ και δύο αιώνες. Το πολιτικό κατεστημένο ενδιαφέρεται, πώς θα επιβιώσει πολιτικά. Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, για να βρίσκεται στο παιχνίδι της εξουσίας, κουκουλώνοντας όλες τις πολιτικές αμαρτίες του, διατηρώντας τα κλεμμένα λάφυρα, που άρπαξε από το λαό, με την ανοχή του λαού δυστυχώς, που το βλέπει, το ξέρει, το ψιθυρίζει μα δεν αντιδρά.

Έχουμε μάθει να έχουμε επικυρίαρχους. Είχαμε, μετά την απελευθέρωση, έλληνα κυβερνήτη, τον Καποδίστρια,  και τον «φάγαμε» για να επαιτήσουμε στα βασίλεια της Ευρώπης  λεφτά και βασιλιάδες για να μας κυβερνήσουν (Οθωνας, Γκλύξμπουργκ)!

Τι διαφορετικό συμβαίνει σήμερα; Τίποτα! Παραδώσαμε τότε και τώρα το μέλλον του λαού στους δανειστές μας.

Έχουμε ληστοσυμμορίες και κοτζαμπάσηδες έστω και με διαφορετικές «φορεσιές» και διαφορετικούς στόχους.
Τρεις μόνο ασήμαντες διαφορές. Σήμερα δεν ζητάμε κυβερνήτες, δεν φοράμε φουστανέλες και επαιτούμε με τηλεδιάσκεψη...
Και αν τότε, έχοντας όραμα την μεγάλη Ελλάδα, δικαιολογούσαμε το ξεπούλημα της κυριαρχίας μας με την ανάγκη να έχουμε τα μέσα και τις προσωπικότητες εκείνες που θα μας βοηθούσαν να συνδεθούμε ξανά με τις πραγματικές μας ρίζες, σήμερα τι;
Δυστυχώς, τα ήθη που μας οδήγησαν στην ολική κατάρρευση συνεχίζονται. Το παρελθόν επιστρέφει ως μέλλον με την ανοχή  της κοινωνίας...

Είμαστε ραγιάδες τελικά! Ραγιάδες! Όσο και να μην μας αρέσει αυτή είναι μια θλιβερή πραγματικότητα.

► Έχουμε μάθει να καθόμαστε και να περιμένουμε να τα κάνουν όλα οι άλλοι!

► Έχουμε συνηθίσει να ζητάμε ρουσφέτια ενώ παράλληλα κατηγορούμε τους πάντες για το … σάπιο σύστημα!  

► Ρίχνουμε τις ευθύνες στους πολιτικούς και γενικά σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μας, λες και οι πολιτικοί ή τα κόμματα παίρνουν την εξουσία μόνοι τους!

► Όταν καλούμαστε να συμμετάσχουμε επωνύμως σε μια μορφή αντίδρασης, το βάζουμε στα πόδια και προτιμάμε, πίνοντας ένα φραπέ, να σχολιάσουμε επικριτικά τους άλλους που αγωνίζονται!

► Αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα, ακόμα και τη στιγμή που χρεοκοπεί η χώρα, και υπερασπιζόμαστε μετά μανίας το κόμμα μας, ρίχνοντας  τις ευθύνες στα αντίπαλα κόμματα, χωρίς να αναγνωρίζουμε ούτε τη δική μας ευθύνη ούτε τα εγκλήματα που έκαναν τα κόμματα που ψηφίζουμε.

► Καταπατούμε κάθε έννοια δικαιοσύνης, αξιοκρατίας και ισονομίας μπροστά στη δική μας εξυπηρέτηση με μεγάλη ευκολία.

► Ως ραγιάδες υπομένουμε ήσυχα και χωρίς πολλά - πολλά τη νέα σκλαβιά που μας ετοίμασαν. Σε όσους αντιδράσουν ένα ξεροκόμματο θα είναι αρκετό για να μας βουλώσει τα στόματα. (μιλώ για τον κανόνα, εξαιρέσεις υπάρχουν μα είναι λίγες δυστυχώς!)

► Ως ραγιάδες παρακολουθούμε τα πολιτικά δρώμενα από τον καναπέ μας (όσο μας τον αφήνουν και αυτόν), έχοντας εγωπαθητική συμπεριφορά. Το μότο μας  «εγώ καλά είμαι και οι υπόλοιποι να πνιγούν», διαιωνίζει τη σχέση, πολιτικού – χρήσιμου πελάτη  και ο φαύλος κύκλος μ’ έναν λαό στο περιθώριο, προδομένο και ταπεινωμένο, επαναλαμβάνεται.

Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας υποδέχεται υπαλληλίσκους της τρόικα και δέχεται υποδείξεις τους, όταν σε κάθε εξαγγελία μέτρου επαναλαμβάνει το «αν συμφωνήσουν οι δανειστές μας», αυτομάτως μετατρέπεται σε κοτζαμπάση! Και αν δεν μπορεί να σηκώσει φωνή διαμαρτυρίας σε θέματα που αποδεδειγμένα είναι σε βάρος της χώρας και το λαού μα τα αποδέχεται αδιαμαρτύρητα, μετατρέπεται σε γιουσουφάκι!

Εν έτη 2013, οι «ραγιάδες» ζουν ανάμεσα μας και δυστυχώς πολλοί από εμάς, ίσως και να είμαστε ένα είδος «ραγιά» χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Έτσι άλλωστε μας το πέρασαν οι παλιότερες γενιές. Ίσως αυτό να είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που σαν χώρα φτάσαμε σε αυτό το σημείο.

ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ χωρίς ψυχή, με μόνο μέλημα την βόλεψη μας, αγνοούμε ότι χωρίς μάχη δεν γίνεται ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, δεν αλλάζει ο κόσμος. Από την δουλειά μας, την ζωή μας, ακόμη και την σκέψη μας.

22/7/2013