ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Δεν είμαι φανατικός Χριστιανός, είναι και φανερό και γνωστό. Δεν δέχομαι όσα μου «σερβίρουν», δεν κλείνω τα μάτια ακολουθώντας σαν πρόβατο τον όποιο «ποιμένα». Δεν είμαι όμως και «άθεος».
Πάει να πει, σέβομαι βαθύτατα τη φιλοσοφία του Χριστιανισμού και τη θεωρώ μια από τις ιδανικότερες φιλοσοφικές κοσμοθεωρίες.

Εκτιμώ πολύ όσους πιστεύουν (ακόμη και τους φανατικούς του είδους) και κάποτε – κάποτε, τους … ζηλεύω. Είναι σπουδαίο να πιστεύεις κάπου, είναι παρηγοριά, είναι αποκούμπι, είναι βάλσαμο.

Βλέπετε μεγάλωσα με τα βιβλία του Καζαντζάκη και έχω την αμφιβολία, την αμφισβήτηση και το ψάξιμο μέσα στο αίμα μου. Και είναι βάσανο αυτό, πιστέψτε με! { Τι τραγικό αλήθεια να κατηγορηθεί ως άθεος κάποιος που έγραψε το καταπληκτικό : Είπα στη μυγδαλιά: Αδελφή, μίλησέ μου για το Θεό, Κι η μυγδαλιά άνθισε ! (Ο Φτωχούλης του Θεού)}.

Τι με έπιασε και τα γράφω όλα αυτά, θα μου πείτε. Ε! Να. Ανάσταση έρχεται, δεν έχω διάθεση να γκρινιάσω, δεν έχω διάθεση να αντιπαρατεθώ, μένω πιστός στο πνεύμα των ημερών ή το σέβομαι, για να ακριβολογώ. Ανακωχή λοιπόν για τούτη τη βδομάδα και … εδώ θα είμαστε αργότερα για τις γκρίνιες!



Ποίηση για σήμερα. Έχει μπει για τα καλά η Άνοιξη εδώ και είκοσι ημέρες, ας την τιμήσουμε με μια επιλογή ποιημάτων γνωστών και μεγάλων μας ποιητών(τριών).


Άνοιξη και Ανάσταση


Ο μύθος της Ανάστασης επικρατούσε στην αρχαιότητα και είχε σχέση κύρια με το ξανάνιωμα της φύσης την άνοιξη.

Στην Ελλάδα ο μύθος αυτός ήταν δεμένος με τον θεό Άδωνη, έναν σημιτικό θεό που έγινε δεκτός από τους Έλληνες από πολύ νωρίς, ήδη από τις αρχές του 7ου αι. π.Χ., αν όχι και παλιότερα.
Σύμφωνα με τη μυθολογία ο θεός αυτός υπήρξε καρπός μιας άνομης συνεύρεσης πατέρα και κόρης (του Κινύρα κι της Σμύρνας), αλλά γεννήθηκε τόσο ωραίος ώστε η ίδια η Αφροδίτη, που προκάλεσε την ειδεχθή αιμομιξία, τον ερωτεύθηκε παράφορα. Για να τον έχει αποκλειστικά δικό της και ώσπου να μεγαλώσει, τον έδωσε προς φύλαξη στην Περσεφόνη, τη θεά του Κάτω Κόσμου. Γρήγορα όμως τον ερωτεύθηκε και η θεά αυτή και δεν ήθελε με κανένα τρόπο να τον αποχωρισθεί. Όλες οι προσπάθειες της Αφροδίτης να τον φέρει κοντά της απέτυχαν. Τέλος στη διαμάχη των δυο θεαινών έβαλε ο Δίας. Πρόσταξε ένα τρίτο του χρόνου ο Άδωνης να μένει με την Αφροδίτη, ένα άλλο τρίτο με την Περσεφόνη και το τελευταίο να το περνά με εκείνη που θα επέλεγε ο ίδιος (ήταν φυσικά η Αφροδίτη).




Αδωνις Αφροδίτη Ερμής

Ήταν ο θεός της χαράς, της ομορφιάς και του έρωτα. Ο θάνατός του έφερνε το χειμώνα, το κρύο, τη φτώχεια και η ανάστασή του την άνοιξη και τη χαρά. Σε ανάμνηση του θανάτου και της αναστάσεως του Θεού ετελούντο κάθε χρόνο τα Αδώνεια. Σε άλλες περιοχές η γιορτή γινόταν στα μέσα του μηνός Βοηδρομιώνος (Αύγουστος - Σεπτέμβριος ) και αλλού ,στην κυρίως Ελλάδα την άνοιξη κατά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.Σύμφωνα με μερικές απόψεις μάλιστα, ο γιορτασμός της Ανάστασης του Χριστού την άνοιξη είναι άμεσα συνδεμένος με την παλιά αυτή συνήθεια, να γιορτάζεται η άνοιξη σαν ανάσταση της φύσης.
(Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες συγκρίσεις, είπαμε μέρες που είναι…)


ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΧΤΙΔΑ
Οδυσσέας Ελύτης


ΚΟΚΚΙΝΟ


Το στόμα που είναι δαίμονας μιλιά κρατήρας
Φαΐ της παπαρούνας αίμα του καημού
Που είναι μεγάλο κίμινο της άνοιξης
Το στόμα σου μιλάει με τετρακόσια ρόδα
Δέρνει τα δέντρα λιγώνει όλη τη γη
Χύνει μες στο κορμί την πρώτη ανατριχίλα.
Σπουδαία του δάχτυλου ευωδιά το πάθος μου πληθαίνει
Το μάτι μου ανοιχτό πονάει στ' αγκάθια
Δεν είναι η βρύση που ποθεί των δυο στηθιών τα ορνίθια
Όσο το βούισμα της σφήκας στους γυμνούς γοφούς.
Δώστε μου την ουλή του αμάραντου τα μάγια
Της κλώστρας κοπελιάς
Το «αντίο» το «έρχομαι» το «θα σου δώσω»
Σπηλιές υγείας θα το πιούνε στην υγεία του ήλιου
Ο κόσμος θα 'ναι ή ο χαμός ή το διπλό ταξίδι
Εδώ στου ανέμου το σεντόνι εκεί στου απείρου τη θωριά.
Βίτσα τουλίπα μάγουλο της έγνοιας
Σπλάχνο δροσάτο της φωτιάς
Θα ρίξω ανάσκελα τον Μάη θα τον σφίξω στα μπράτσα μου
Θα τον δείρω τον Μάη θα τον σπαράξω.


ΠΡΑΣΙΝΟ


Μια μαχαιριά στου μήλου τα ψαχνά
Μια πίκρα στο βρακί του φρέσκου αμύγδαλου
Ένα πήδημα νερού μέσα στα πράσα
Και το κορίτσι που δεν μπήκε ακόμη ολάκερο στον έρωτα
Μα κρατάει μες στην ποδιά του ένα στυφό δασάκι φρούτων.
Κορίτσι μου έχω στην καρδιά μια χλόη ανέγγιχτη
Και μια βροχή νιογέννητο τριφύλλι
Μα ο καταρράχτης που δεν χίμηξε είναι πιο βαθιά
Πιο χαμηλά
Και θα χιμήξει σαν θηρίο μέρας στον Απρίλη σου
Όταν αγγίξω την πηγή κι όταν σε φάει ο ήλιος.
Χόρτο στρωτό κρεβάτι
Σπίνου αυτί μελιού αλοιφή ανάσας καλωσόρισμα
Το κύμα της στεριάς είναι κι αυτό μεγάλο
Το άγγιγμα του κορμιού είναι κι αυτό βαθύ
Ο καιρός δεν είναι μάταιος στο γέλιο που σφαδάζει
Από την όρεξη να μπει στο πάθος τ' ουρανού.
Θα μπω απ' την πόρτα που ένα φύλλο σκέτο υπερασπίζεται
Θα μιμηθώ του έφηβου αλόγου τη βραχνάδα
Θα δοκιμάσω τον σπασμό που σ' ανεβάζει ως τ' άστρα!


Δυο τραγούδια της Άνοιξης
Γιώργος Σαραντάρης

(Από τη συλλογή «Σαν Πνοή του Αέρα»).



Ι
Μοῦ φαίνεται, πὼς ἡ ἄνοιξη
Σὰν κελαηδᾶ μὲ τρέμει
Μὴν τῆς ζητήσω ἕνα σκοπὸ
Νὰ δώσει τοῦ ἔρωτά μου
Μὴν τῆς ζητήσω ἕνα φιλὶ
Νὰ σοῦ φιλήσω τὴν καρδιὰ
Νὰ σοῦ χαρίσω δυὸ φτερὰ
Καὶ νὰ σὲ δῶ δικιά μου


ΙΙ

Ἔλα νὰ δεῖς τὴν ἄνοιξη ποὺ περπατάει
Πού μὲ τὰ σύννεφα ἀγκαλιά μᾶς χαιρετάει
Ἔλα νὰ δεῖς τὴν κόρη μου πὼς ἔγινε μεγάλη
Καὶ τραγουδάει μὲ μιά φωνὴ ποὺ δὲν ἦταν δικιά της

Καὶ τραγουδάει μ' ἕνα παλμὸ ποὺ εἶναι τοῦ κόσμου ὅλου
Σὰν νὰ βρέχει τὰ χείλια της στὴ βρύση τ' οὐρανοῦ
Σὰν νὰ πετάει ἡ καρδοῦλα της μὲ κάθε χελιδόνι
Καὶ νὰ μὴν ξέρει ἡ ἄνοιξη ἂν εἲν' δικιά της κόρη!




ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ
Κική Δημουλά



Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη
ατέλειωτα μένουν.

Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.

Γι’ αυτό αναγκάζομαι
κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη
με μια εποχή φθινοπώρου
ν’ αποτελειώνω.



Καλή Ανάσταση σε όλους !

Ήθελα μες τσι φούχτες μου χαρές χιλιάδες να ‘χα, να τσι μοιράσω απλόχερα στους φίλους μου το Πάσχα

13/4/2009