Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Εκφράσεις και … δημοτική πολιτική

Τον τελευταίο καιρό στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου του δήμου Λευκάδας, γίνονται πολλά και παράξενα.
Οικόπεδα παραχωρούνται χωρίς έρευνα, παραλίες δεν εκμισθώνονται μα αφήνονται έρμαιο στα χέρια κερδοσκόπων ή βιοπαλαιστών, δρόμοι χαρίζονται σε καταστηματάρχες, πεζοδρόμια τα στερούν από τους πολίτες, μελέτες γίνονται αλλά δεν υλοποιούνται, έργα προχωρούν χωρίς να ακολουθούνται οι μελέτες με αποτέλεσμα κάποιοι να επωφελούνται, αποφάσεις παίρνονται χωρίς ποτέ να υλοποιούνται, η καταπατήσεις δημοτικής ή δημόσιας έκτασης έχουν γίνει καθεστώς, βάλτε να έχετε.

Σε πολλά από τα θέματα που συζητούνται στο δημοτικό μας συμβούλιο, είναι φανερό σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο πως στον τόπο κυριαρχούν τα

Λαμόγια...

Αρχικά η λέξη εντοπίζεται στη φράση την κάνω λαμόγια, με τη σημασία «ξεφεύγω, φεύγω, εξαφανίζομαι από κάπου». Χρησιμοποιείται κυρίως ως υβριστικός χαρακτηρισμός, κυρίως ως συνώνυμο του «απατεώνα».
Η λέξη «λαμόγιο» ακούστηκε για πρώτη φορά στον Ιππόδρομο του Φαληρικού Δέλτα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Τη φώναξε κάποιος γαλλοτραφής αλογομούρης, για κάποιον αναβάτη που είχε «στήσει» την κούρσα, που συχνά – πυκνά πήγαινε και στους Γαλλικούς Ιπποδρόμους και ήταν γνωστός στους κύκλους των «φιλίππων»….
Σύμφωνα με το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής προέρχεται πιθανόν από την ισπανική la moya = η τάδε.
Στο Λεξικό της Πιάτσας παρατίθεται ο τύπος λαμόγιας με τη σημασία «αβανταδόρος» (= αυτός που κάνει αβάντα για κάποιον άλλο, υποκρίνεται δηλαδή τον αγοραστή για να προσελκύσει πελάτες) με ετυμολογική προέλευση από το ιταλικό la moya = το λάδι.


Τα συμφέροντα που παίζονται σε διάφορες αποφάσεις που προσπαθεί να πάρει το δημοτικό συμβούλιο είναι πολλά. Κάποιοι που θίγονται παραπονιούνται και είναι φυσικό, κάποιοι άλλοι που δεν κάνουν τη δουλειά τους, με την αρωγή και τη συμπαράσταση κάποιων συμβούλων, το παίζουν


Τραμπούκοι


Το 1862 εμφανίστηκε μια ομάδα πολιτών που ονομάστηκαν «τραμπούκοι».
Καθαρό δημιούργημα των πολιτικάντηδων αυτοί οι περιθωριακοί τύποι ήταν πολύ χρήσιμοι κατά τον προεκλογικό αγώνα διαφόρων υποψηφίων.
Σε περίπτωση που ο πολιτικός, που τους είχε κάτω από την προστασία του, ερχόταν στην εξουσία, οι τραμπούκοι αναλάμβαναν σπουδαίες δουλειές. Ασκούσανε εκβιασμούς, απειλές και τρομοκρατία σε βάρος των πολιτικών αντιπάλων. Επειδή τα καφενεία στου Ψυρρή έσφυζαν από αυτούς τους περιθωριακούς τύπους, οι πολιτικοί άρχοντες αναζητούσαν ανάμεσά τους τους συνεργάτες που θα τους στήριζαν στις δημόσιες συγκεντρώσεις.
Έτσι, από αυτούς, όσοι προσλαμβάνονταν εκτός από την χρηματική αμοιβή που εισέπρατταν, απολάμβαναν δωρεάν τον καφέ (κερασμένο από τον πολιτικό άρχοντα) αλλά και τα πούρα της γνωστής τότε Κουβανέζικης εταιρίας από την Αβάνα «Trabucos», που μοίραζαν οι πολιτικοί άρχοντες προκειμένου να κερδίσουν την υποστήριξη εκείνων των περιθωριακών που είχαν βροντερή φωνή (βάλτε στο μυαλό σας γνωστούς «τραμπούκους» του νησιού και θα καταλάβετε).
Απ’ αυτή τη συνήθεια, έμεινε και ο χαρακτηρισμός «τραμπούκος».
Φυσικά, μόλις τελείωναν οι εκλογές, αυτοί οι μόρτηδες ή κουτσαβάκηδες ή τραμπούκοι, εάν ο «προστάτης πολιτικός» δεν κατάφερνε να εκλεγεί, επανέρχονταν στην πρότερη κατάστασή τους, δηλαδή εκείνη της ανεργίας και της καθημερινής απόλαυσης του καφέ στα καφενεδάκια του Ψυρρή.
Πηγή: sxeseis.gr


Ο δήμαρχός μας, ηθικός και έντιμος μα χαμηλών τόνων άνθρωπος, δεν τολμά να τα βάλει ούτε με τους δικούς του ούτε βεβαίως με τους ξένους που απειλούν τους δημοτικούς συμβούλους και προτιμά να


Κάνει την πάπια

Στη βυζαντινή εποχή, αυτός που κρατούσε τα κλειδιά του παλατιού - ο κλειδοκράτορας δηλαδή - ονομαζόταν Παπίας.
«Ο Παπίας μετά του Εταιριάρχου αυτοπροσώπως ήνοιγον και έκλεινον άπασας τας εις το παλάτιον εισόδους».
Τώρα για ποιο λόγο τον έλεγαν έτσι, παραμένει άγνωστο. Ωστόσο με τον καιρό, το όνομα αυτό έγινε τιμητικός τίτλος, που δινόταν σε διάφορους έμπιστους αυλικούς.
Ο Παπίας είχε το δικαίωμα να παρακάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον αυτοκράτορα, να κουβεντιάζει μαζί του και να διασκεδάζει στα συμπόσιά του. Κάποτε - όταν αυτοκράτορας ήταν ο Βασίλειος Β΄ - Παπίας του παλατιού έγινε ο Ιωάννης Χανδρινός, άνθρωπος με σκληρά αισθήματα, ύπουλος και ψεύτης. Από τη στιγμή που ανέλαβε καθήκοντα κλειδοκράτορα, άρχισε να διαβάλει τους πάντες - ακόμη και τον αδερφό του Συμεώνα - στον αυτοκράτορα. Έτσι, κατάντησε να γίνει το φόβητρο όλων. Όταν κανείς του παραπονιόταν πως τον αδίκησε, ο Χανδρινός προσποιούταν τον έκπληκτο και τα μάτια του … βούρκωναν υποκριτικά.
«Είσαι ο καλύτερός μου φίλος, του έλεγε. Πώς μπορούσα να πω εναντίoν σου στον αυτοκράτορα;»
Η διπροσωπία του αυτή έμεινε κλασική στο Βυζάντιο. Γι' αυτό, από τότε, όταν κανείς πιανόταν να λέει ψέμα στη συντροφιά του ή να προσποιείται τον ανήξερο, οι φίλοι του του έλεγαν ειρωνικά: "Ποιείς τον Παπίαν"…Φράση που έμεινε ως τα χρόνια μας με μια μικρή παραλλαγή.


Και ενώ στα δημοτικά μας πράγματα, και ιδιαιτερως σε ότι αφορά στην καθαριότητα (η πόλη τον τελευταίο καιρό μυρίζει σαν βόθρος ανοιχτός), γίνεται


Της π.....ας το κάγκελο


Με την φράση «της π…..ας το κάγκελο», εννοούμε έναν μεγάλο συνωστισμό, κοσμοσυρροή, φασαρία και κατά περίπτωση και ταλαιπωρία. Είναι συνώνυμη του «έγινε χαμός».
Η προέλευση της φράσης, ανάγεται στην περίοδο πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ερχόντουσαν αρκετά συχνά, συμμαχικά πολεμικά πλοία και αγκυροβολούσαν ανοιχτά από την παραλία του Νέου Φαλήρου (κάτι που συνέβαινε και μετά τη λήξη του).
Ο ερχομός των στόλων ήταν «δώρο Θεού» για τις «κοινές» γυναίκες, οι οποίες μαθαίνοντας τον ερχομό τους μαζευόντουσαν στην ξύλινη εξέδρα του Φαλήρου, και μάλιστα στα κάγκελα της δεξιάς πλευράς (προς τον εξερχόμενο) που έβλεπαν προς την Ακρόπολη, στα οποία και ανέμεναν τους επίδοξους πελάτες τους (δηλαδή τους ναύτες). Εκεί, η κάθε πόρνη είχε και το δικό της κάγκελο, πάνω στο οποίο ακουμπούσε και έγραφε το όνομά της, έως που να έρθουν οι ναύτες. Οι γονείς που τύχαινε να βρίσκονται εκεί με τα παιδιά τους, απέτρεπαν την οποιαδήποτε παραμονή εκεί χαρακτηρίζοντας το χώρο ως «της π…..ας το κάγκελο». Από αυτό το γεγονός έμεινε η παροιμιώδης φράση «της πουτάνας το κάγκελο».
Σατιρικά, η φράση αναφέρεται και σε αρχαΐζουσα γλώσσα ως «της επί χρήμασιν εκδιδομένης το σιδηρούν κιγκλίδωμα», ενώ η οικονομική πνοή που έφερναν οι συμμαχικοί στόλοι στην Τρούμπα και στα «μαγαζιά με γυναίκες» του Πειραιά, αποτέλεσε θέμα της γνωστής παλιάς ελληνικής ταινίας «Καλώς ήρθε το δολάριο».
Πηγές: moutzaheadin.com | el.wikipedia.org


ο αντιδήμαρχός μας, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα τα βρίσκει όλα


«ΟΚ»



Αν είσαι εθνικιστής (είτε το παραδέχεσαι είτε όχι), θεωρείς ότι η ελληνική γλώσσα είναι ανώτερη από τις άλλες, ότι, κατά κάποιον τρόπο, τις «γονιμοποίησε», ή (αν είσαι εντελώς ακραίος) ότι είναι «η γλώσσα των Θεών».
Αυτή η νοοτροπία έχει γεννήσει διάφορους μύθους, όπως το ότι η Ελληνική λίγο έλειψε (για μία ψήφο) να οριστεί ως η επίσημη γλώσσα των νεοσύστατων, τότε, Η.Π.Α., ή ότι η (αρχαία) Ελληνική είναι «η γλώσσα στην οποία θα επικοινωνούν οι υπολογιστές του μέλλοντος».
Οι φορείς αυτών των απόψεων, επειδή προσπαθούν να διαιωνίσουν τη διασπορά τους (καθώς εξυπηρετούν τους σκοπούς του εθνικισμού), έχουν την τάση να παραβλέπουν άλλα στοιχεία, τα οποία εύκολα θα κατέρριπταν τους ισχυρισμούς τους — πολύ φυσικό, αφού, παρότι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους εν ονόματι της αλήθειας, η αλήθεια δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Στην περίπτωση των ανωτέρω παραδειγμάτων, η παντελής έλλειψη ιστορικών στοιχείων, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο ίδιος μύθος (ο πρώτος εκ των δύο) διαδίδεται και για τη γερμανική γλώσσα, θα έπρεπε να είναι αρκετή για να τον καταρρίψει. Αλλά, όταν έχεις ένα σκοπό να υπηρετήσεις, οι αποδείξεις είναι δευτερεύουσας σημασίας. Είναι γνωστό ότι, για αυτούς τους κύκλους, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όσον αφορά στο δεύτερο μύθο που ανέφερα, οποιοσδήποτε γνώστης των γλωσσών μηχανής και προγραμματισμού των ηλεκτρονικών υπολογιστών θα σας διαβεβαιώσει ότι αυτοί που διαδίδουν τέτοιες αφέλειες δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάνε.

Ας έλθουμε, όμως, στην περίπτωση της αγγλικής (διεθνούς, πια) έκφρασης «ΟΚ».
Ένα από τα «εργαλεία» των οπαδών του ελληνικού γλωσσικού εθνικισμού είναι η παρετυμολογία. Οι παρετυμολογούντες ψάχνουν για επιφανειακές (οπτικές ή ακουστικές) ομοιότητες μεταξύ λέξεων διαφόρων γλωσσών και προσπαθούν να τις αναγάγουν σε κάποια ελληνική ή αρχαιοελληνική λέξη ή ρίζα, προκειμένου να «αποδείξουν» έτσι ότι η x ξένη λέξη προέρχεται από την ελληνική. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση του «ΟΚ».
Τι σημαίνει «ΟΚ»; «Όλα Καλά».

Άρα, σου λέει, από εκεί προήλθε — και επινόησαν κάποια αφήγηση περί κιβωτίων που μεταφέρονταν από ελληνικά πλοία στην Αμερική, πάνω στα οποία οι Έλληνες ναυτικοί έγραφαν τα αρχικά «Ο.Κ» για να πιστοποιήσουν ότι είχαν ελεγχθεί. Περιττό να πούμε ότι δεν υπάρχει καμία τεκμηρίωση γι’ αυτό. Είναι μια ιστορία που βασίστηκε στην (τεκμηριωμένη) ετυμολόγηση της μάγκικης λέξης «μέγκλα», που σημαίνει, αν δεν κάνω λάθος, «προϊόν αρίστης ποιότητας», και που προήλθε από την επιγραφή «Made in England» πάνω στα (αρίστης ποιότητας, όντως) εγγλέζικα υφάσματα που προορίζονταν για κοστούμια.
Αυτός ο μύθος διαδίδεται εδώ και χρόνια.

Όλες οι σοβαρές πηγές (Oxford English Dictionary cd - rom, AskOxford, Online Etymology Dictionary, αλλά και η Wikipedia και το The Straight Dope, συμφωνούν στο ότι η έκφραση «ΟΚ» δεν έχει καμιά σχέση ούτε με το ελληνικό «όλα καλά», ούτε με το σκοτσέζικο «och aye», ούτε με το ινδιάνικο «oke» ή «okeh», ούτε με το γαλλικό «aux Cayes», ούτε με το «au quais», ούτε με τον Obediah Kelly, ούτε με το «zero killed», ούτε με το «waw - kay», ούτε με το «hoacky», ούτε με ένα σωρό άλλες «λαϊκές» (παρ)ετυμολογήσεις. Γιατί; Γιατί για καμία απ’ αυτές δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που να την τεκμηριώνουν.
Το 1963-64, όμως, ο Allen Walker Read, έχοντας αφιερώσει πολλά χρόνια στην ετυμολόγηση του «ΟΚ», βρήκε, επιτέλους, κάποια απτά στοιχεία.
Τη δεκαετία του 1830, έγινε της μόδας στη Βοστόνη η χρήση ακρωνύμων. Ακρώνυμα, συντμήσεις και αρκτικόλεξα εμφανίζονταν καθημερινά στις εφημερίδες, άλλοτε «λογικά» και άλλοτε ως λογοπαίγνια, χιουμοριστικά ή (επίτηδες) ανορθόγραφα. Έτσι, υπάρχει (τεκμηριωμένα) η χρήση των αρχικών Ο.Κ. με την έννοια «all correct», «όλα σωστά», ή «όλα εντάξει» — φράση που εμφανίζεται, μάλιστα, και γραμμένη ως «oll korrect» ή «ole kurrect».

Με βάση τις πηγές το ακρωνύμιο O.K. πρωτοαπαντά στην εφημερίδα Morning Post (Βοστώνη) στο φύλλο τής 23ης Μαρτίου 1839, όπου εξηγείται ως o.k.: all correct «όλα εντάξει»[ .
Τα συμφραζόμενα στο φύλλο τής εφημερίδας είναι τα εξής:
... he of the Journal, and his train-band, would have the contributions' box et ceteras, o.k. —all correct— and cause the corks to fly. Αναφερόταν σε κάποιον εκδότη περιοδικού, ο οποίος είχε αναλάβει χορηγός συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος

Αυτά, σε πρώτη φάση.

Σε δεύτερη φάση, στις προεδρικές εκλογές του 1840, οι οπαδοί του (δημοκρατικού) Martin Van Buren, ο οποίος καταγόταν από το Old Kinderhook, πήραν το (ήδη γνωστό) «Oll Korrect» και χρησιμοποίησαν τα αρχικά Ο.Κ. για να δηλώσουν το παρατσούκλι του υποψηφίου τους — «Old Kinderhook». Σιγά - σιγά, η χρήση τού «ΟΚ» διευρύνθηκε, και σήμερα, πια, χρησιμοποιείται σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο.


20/7/2009

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Η απαρχή κάποιων εκφράσεων

Καλοκαίρι είναι, πρέπει να γράφουμε κάπως ανάλαφρα, ελλοχεύει άλλωστε ο κίνδυνος, γράφοντας συνεχώς για τα κακώς κείμενα στον τόπο, να μας κατηγορήσουν ότι προβοκάρουμε τον τουρισμό και θίγουμε τους επαγγελματίες! Λες και ο κόσμος δεν βλέπει, δεν ακούει και δεν καταλαβαίνει. Λες και οι τοπικές μας αρχές το μόνο που σκέφτονται είναι η εξυπηρέτηση των δημοτών και η προάσπιση των συμφερόντων του τόπου.
Είναι παρανοϊκό εν τέλει να φταίει αυτός που βγάζει στη φόρα τα κακώς κείμενα και όχι αυτός που τα δημιουργεί. Το άκρον άωτον του παραλόγου!

Έχω πολλά μαζεμένα από όσα έγιναν στα τελευταία δημοτικά συμβούλια και λέω να κρατηθώ για λίγο, γιατί αν ασχοληθώ δύσκολα θα διατηρήσω το επίπεδο που, πιστεύω ότι, έχει τούτη η στήλη.
Διάλειμμα λοιπόν από τα κοινά και πάμε για θέματα γενικού ενδιαφέροντος.

Η αφορμή

Ένας φίλος (ο Σπύρος) με ρώτησε τις προάλλες τι σημαίνει η λέξη φελέκι. Ομολογώ ότι, αν και το είχα διαβάσει, δεν το θυμόμουν. Έψαξα λοιπόν για τη λέξη στο διαδίκτυο και αυτό μου έδωσε την αφορμή να ψάξω και για κάποιες εκφράσεις μας, τις οποίες λέμε χωρίς, τις περισσότερες φορές, να ξέρουμε πως προήλθαν.
Ιδού λοιπόν κάποιες από τις εκφράσεις και οι εξηγήσεις τους. Είναι προφανές ότι, επειδή υπάρχουν εκατοντάδες, θα επανέλθω.

…. το φελέκι μου!
www.slang.gr

Το φελέκι ετυμολογείται από το Τουρκικό felek (τύχη, μοίρα).

«Ψάχνω στην κωλότσεπη, κοιτάζω και στο πέτο
μα η τσατσάρα φίλε μου έχει ασκήσει veto.
Φτου σου, το φελέκι μου! Την ξέχασα στο σπίτι.
Πού να τρέχω τώρα στο Ηράκλειο στην Κρήτη;»
ΗΜΙΖ, «Η μαγική τσατσάρα»


Όπως λέει το λεξικό Μπαμπινιώτη, το φελέκι έρχεται από το τουρκικό felek που σημαίνει την τύχη, άρα την τύχη του βλαστημάει κανείς όταν μελετάει το φελέκι του, κι ας μην το ξέρει. Παρόμοια βλαστήμια έχουν κι οι Τούρκοι: kahpe felek, που θα πει, π…..να τύχη.
Το felek προέρχεται από το αραβικό falak που σημαίνει «ουράνια σφαίρα» (η έννοια της τύχης αναπτύχθηκε δευτερογενώς, μέσω της αστρολογίας).
Στο διήγημά του «Ο ξεπεσμένος δερβίσης», ο άγιος Παπαδιαμάντης βάζει τον ήρωα του διηγήματος να επαναλαμβάνει κάθε τόσο Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ, που το μεταφράζει, μέσα στο διήγημα: Αυτός ο κόσμος είναι σφαίρα και γυρίζει. Η παροιμία έχει και δεύτερο μισό, που επίσης ακούγεται στο ίδιο διήγημα: Ασκ ολσούν τσιβιρινέκ, που ο Παπαδιαμάντης. το μεταφράζει:
Χαρά σ’ εκείνον που ξέρει να τον γυρίζει.
Στο γλωσσάρι της κριτικής έκδοσης των Απάντων (επιμ. ΝΔ Τριανταφυλλόπουλου) υποδεικνύεται η σωστή μορφή της τουρκικής παροιμίας:
Bu dünya çarkifelek tir, aşk olsun çevirene, που θα το μεταφράζαμε:
Αυτός ο κόσμος είναι τροχός της τύχης, καλότυχος όποιος ξέρει να τον γυρίζει.

Αυτό είναι απ’ τ’ άγραφα www.pare-dose.net/blog

Με τη φράση αυτή θέλουμε να δηλώσουμε ότι κάτι είναι πρωτοφανές, καταπληκτικό, απίθανο κλπ.
Η έκφραση αυτή φαίνεται πως προήλθε από τα «άγραφα» εκκλησιαστικά κείμενα, που, όμως είναι τα «απόκρυφα», δηλαδή δεν περιλαμβάνονται στα «κανονικά» Ευαγγέλια και λοιπά εκκλησιαστικά κείμενα, που περιγράφουν τη ζωή και το έργο και αυτά που φέρεται να είπε ο Ιησούς.
Όσο για την παρερμηνεία ότι προέρχεται από τα όρη της Ευρυτανίας «Άγραφα», δεν είναι σωστό. Τα βουνά αυτό πήραν το όνομά τους, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, από το ότι οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να υποδουλώσουν την περιοχή και δεν την περιέλαβαν στα φορολογικά τους βιβλία, σε αντίθεση με τα «Γραμμένα» των Ιωαννίνων.

Του μπήκαν ψύλλοι στ’ αφτιά

Οι Βυζαντινοί ήταν άφταστοι στο να εφευρίσκουν πρωτότυπες τιμωρίες.
Όταν έπιαναν κάποιον να κρυφακούει, του έριχναν ζεματιστό λάδι στ’ αφτιά και τον κούφαιναν.
Για τους «ωτακουστές» - όπως τους έλεγαν τότε αυτούς - ο αυτοκράτορας lουλιανός αισθανόταν φοβερή απέχθεια. Μπορούσε να συγχωρήσει έναν προδότη, αλλά έναν «ωτακουστή» ποτέ.
Ο ίδιος έγραψε έναν ειδικό νόμο γι’ αυτούς, ζητώντας να τιμωρούνται με μαρτυρικό θάνατο. Μα όταν τον έστειλε στη Σύγκλητο, για να τον εγκρίνει, εκείνη τον απέρριψε, γιατί θεώρησε ότι το αμάρτημα του «ωτακουστή» δεν ήταν και τόσο μεγάλο. Είπαν δηλαδή - οι Συγκλητικοί - ότι η περιέργεια είναι φυσική στον άνθρωπο και ότι αυτός που κρυφακούει, είναι, απλώς, περίεργος. Μπορεί να κάνει την κακή αυτή πράξη, αλλά χωρίς να το θέλει. Έτσι βρήκαν την ευκαιρία να καταργήσουν και το καυτό λάδι και ζήτησαν να τους επιβάλλεται μικρότερη ποινή.
Ο lουλιανός θύμωσε, μα δέχτηκε να αλλάξουν το σύστημα της τιμωρίας με κάτι άλλο που, ενώ στην αρχή φάνηκε αστείο, όταν μπήκε σε εφαρμογή, αποδείχθηκε πως ήταν αφάνταστα τρομερό. Έβαζαν δηλαδή στ’ αφτιά του ωτακουστή…ψύλλους! Τα ενοχλητικά ζωύφια, έμπαιναν βαθιά στο λαβύρινθο του αφτιού κι άρχιζαν να χοροπηδούν, προσπαθώντας να βρουν την έξοδο. Φυσικά, ο δυστυχισμένος που δοκίμαζε αυτή την τιμωρία, έφτανε πολλές φορές να τρελαθεί.
Από τότε, ωστόσο, έμεινε η φράση «του μπήκαν ψύλλοι στ’ αφτιά», που σήμερα έφτασε να σημαίνει, ότι μου μπαίνουν υποψίες στο μυαλό για κάτι.


Αλά μπουρνέζικα

Όταν μας μιλάει κάποιος και θέλουμε να του πούμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι μας λέει, τότε του λέμε πως μιλάει…αλά μποuρνέζικα.
Κάποιοι πιθανόν να θεωρούν ότι η έκφραση αποτελείται από μία λέξη. Είναι λάθος.
Μπουρνέζικα, λοιπόν, είναι η γλώσσα που μιλούσαν σε μια περιοχή του Σουδάν, όπου ζει η φυλή Μπουρνού.
Η γλώσσα αυτή ήρθε στην Ελλάδα κατά την Επανάσταση του 1821, με την φυλή των Μπουρνού, η οποία αποτελούσε τμήμα του εκστρατευτικού σώματος του Αιγύπτιου στρατηγού Ιμπραήμ.
Καθώς η αραβική γλώσσα είναι αρκετά δύσκολη και μάλιστα στις διαλέκτους της, σε μας τους Έλληνες, λοιπόν δίκαια, όσα θ’ ακούγαμε από αυτούς, θα φαίνονταν «αλά μπουρνέζικα», δηλαδή ακατανόητα.

Πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του


Οι φόροι πριν από τον 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε, όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στο βουνό. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους φόρους, υπήρξε και ένας τον οποίον πλήρωναν όσοι είχαν μακριά…μαλλιά!
Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά:
«Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Έκτος της δεκάτης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, εκάστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης, καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων, καφτανίων, καρφοπετάλλων καί άλλων εκτάκτων. Ενώ δε ούτω βαρείς καθ’ εαυτούς ήσαν οι επιβληθέντες φόροι, έτι βαρύτερους καί αφόρητους καθίστα ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποστελλομένων προς τούτο υπαλλήλων ή εκμισθωτών. Φόρος ωσαύτως ετίθετο επί των ραγιάδων (ραγιάς= υπόδουλος εκ της τουρκικής λέξεως “raya”) εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην».

Από τον τελευταίο αυτόν φόρο, έμεινε παροιμιώδης η φράση «Πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του», την οποία λέμε σήμερα για κάτι που πληρώνουμε πολύ ακριβά.

Τον έπιασαν στα πράσα


Μόλις η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, κάποιος Θεόδωρος Καρράς έφτιαξε μια συμμορία κακοποιών, που ρήμαζαν τα σπίτια και τα μαγαζιά. Η αστυνομία τούς κυνηγούσε να τους πιάσει, μα ποτέ δεν το κατόρθωνε. Ο Καρράς είχε γίνει αληθινό φόβητρο των κατοίκων. Την εποχή εκείνη στην Κολοκυνθού των Αθηνών κατοικούσε ο παπά - Μελέτης, που έλεγαν ότι είχε φλουριά με το τσουβάλι.
Αν και περασμένης ηλικίας, η καταπληκτική του δύναμη έκανε εντύπωση σε όλους. Το σπιτάκι που έμενε, ήταν τριγυρισμένο με περιβόλι από πράσα. Μια νύχτα ο παπάς πετάχτηκε από τον ύπνο του. Του φάνηκε πως είδε στο περιβόλι του κάποια σκιά, που κινούταν ύποπτα μέσο στα πράσα. Άφοβος καθώς ήταν, πήγε προς τα κει και μ’ ένα πήδημα γράπωσε από τον σβέρκο -ποιον άλλον ; - τον περίφημο Καρρά, που τον παρέδωσε στην αστυνομία. Ο κακοποιός ομολόγησε γρήγορα τους συνεργάτες του, που πιάστηκαν κι αυτοί.
Απ’ αυτό το γεγονός προέκυψε και η φράση «τον έπιασαν στα πράσα», που σημαίνει επ’ αυτοφόρω σύλληψη.

Άλλος πλήρωσε τη νύφη

Στην παλιά Αθήνα του 1843, επρόκειτο να συγγενέψουν με γάμο δύο αρχοντικές οικογένειες: Του Γιώργη Φλαμή και του Σωτήρη Ταλιάνη.
Ο Φλαμής είχε το κορίτσι και ο Ταλιάνης το αγόρι. Η εκκλησία, που θα γινόταν το μυστήριο, ήταν η Αγία Ειρήνη της Πλάκας. Η ώρα του γάμου είχε φτάσει και στην εκκλησία συγκεντρώθηκαν ο γαμπρός, οι συγγενείς και οι φίλοι τους. Μόνο η νύφη έλειπε.
Τι είχε συμβεί;
Απλούστατα. Η κοπέλα, που δεν αγαπούσε τον νεαρό Ταλιάνη, προτίμησε να ακολουθήσει τον εκλεκτό της καρδιάς της, που της πρότεινε να την απαγάγει. Ο γαμπρός άναψε από την προσβολή, κυνήγησε την άπιστη να την σκοτώσει, αλλά δεν κατόρθωσε να την ανακαλύψει.
Γύρισε στο σπίτι του παρ΄ ολίγο πεθερού του και του ζήτησε τα δώρα που είχε κάνει στην κόρη του. Κάποιος όρος όμως στο προικοσύμφωνο έλεγε πως οτιδήποτε κι αν συνέβαινε προ και μετά το γάμο μεταξύ γαμπρού και νύφης «δέ θά ξαναρχούτο τση καντοχή ουδενός οι μπλούσιες πραμάτιες καί τα τζοβαΐρια όπου αντάλλαξαν οι αρρεβωνιασμένοι».
Φαίνεται δηλαδή, ότι ο πονηρός γέρο -Φλαμής είχε κάποιες υποψίες από πριν, για το τι θα μπορούσε να συμβεί, γι’ αυτό έβαλε εκείνο τον όρο. Κι έτσι πλήρωσε ο φουκαράς ο Ταλιάνης τα δώρα του άλλου.
Από τότε οι παλαιοί Αθηναίοι, όταν γινόταν καμιά αδικία σε βάρος κάποιου, έλεγαν ότι «άλλος πλήρωσε τη νύφη» κι έμεινε η φράση έως και σήμερα.

13/7/2009

Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ: Μια καινοτόμα διαδικασία

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν υπάρχει οικονομική αυτοτέλεια για την Τ. Α.
Η Τ. Α. είναι ένα εξάρτημα, το μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας και πολλές φορές γίνεται και συμμέτοχη στο πέρασμα αντιλαϊκών πολιτικών, που εξυπηρετούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που δεν συνάδουν με τον αυτοδιοικητικό ρόλο μιάς πόλης.
Η εν λευκώ ανάθεση της δημοτικής διαχείρισης στους αιρετούς άρχοντες δεν μπορεί να αντιμετωπίσει φαινόμενα που δεν συνάδουν με τον κοινωνικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει η Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως οι πελατειακές σχέσεις, η αδιαφάνεια, η διαπλοκή, η διαφθορά, όσο κι αν κάποιοι από αυτούς είναι φυσικά καλύτεροι από κάποιους άλλους.

Ο ρόλος των πολιτών

Ένας τρόπος υπάρχει για αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση: Να πάρουν οι πολίτες την πόλη στα χέρια τους, τόσο μέσα από κινηματικές διαδικασίες, όσο και μέσα από θεσμούς συμμετοχής, είτε παλιούς (που με ευθύνη του δικομματισμού έχουν απαξιωθεί στη λαϊκή συνείδηση) είτε νέους και καινοτόμους.
Οι μεγάλες αλλαγές και μεγάλες ρήξεις στους Δήμους δεν γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια με την ψήφο μόνο των πολιτών , οι αλλαγές γίνονται καθημερινά όταν οι πολίτες καταλάβουν ότι δεν μπορεί κάθε τέσσερα χρόνια να αλλάξουν τη ζωή τους, αλλά κάθε μέρα πρέπει να την αλλάζουν συμμετέχοντας.

Η άμεση δημοκρατία

Η άμεση δημοκρατία είναι χρέος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Όταν η άμεση δημοκρατία συντίθενται με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία , μπορεί να φέρει καλλίτερα αποτελέσματα γιατί μέσα απ΄ αυτή την σύζευξη μπορούμε να πετύχουμε πολύ σημαντικές κατακτήσεις που είναι : η διαφάνεια, η κοινωνική αλληλεγγύη , η συμμετοχή των πολιτών στη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν, η υλοποίηση αυτών των αποφάσεων με την αποφασιστική συμμετοχή και δημιουργία των ίδιων των πολιτών σε πολύ συγκεκριμένα έργα, απτά στην καθημερινότητα τους, που μπορούν να αλλάζουν την ζωή τους.

Η άμεση δημοκρατία μπορεί σε θεσμικό επίπεδο να επιφέρει πλήγματα και να εξοβελίσει φαινόμενα γραφειοκρατίας και αναποτελεσματικότητας που παίζουν το ρόλο του αναχώματος σε φαινόμενα διαφθοράς, αδιαφάνειας και πελατειακών σχέσεων ....



Ο συμμετοχικός προϋπολογισμός


Ο συμμετοχικός προϋπολογισμός ή προϋπολογισμός των πολιτών, είναι ένα νέος θεσμός λαϊκής συμμετοχής, μια διαδικασία συμμετοχής που επιτρέπει στους πολίτες - Δημότες να καθορίζουν τόσο τα έργα και τις δράσεις όσο τις προτεραιότητες για τα έργα και τις δραστηριότητες που θα προβλέψει ο Προϋπολογισμός του Δήμου.
Πρόκειται για μια καινοτόμο διαδικασία που συνεχώς κατακτά έδαφος σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις.
Ο συμμετοχικός προϋπολογισμός είναι μια διαδικασία μόνιμης διαβούλευσης κάθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, μέχρι την κατάρτιση του Δημοτικού προϋπολογισμού, και θα συνεχίζεται και στα άλλα έτη για την κατάρτιση των άλλων προϋπολογισμών.
Οι διαδικασίες δηλαδή του Συμμετοχικού προϋπολογισμού δεν τελειώνουν με την κατάρτιση του προϋπολογισμού, αλλά συνεχίζονται και μετά ώστε να υπάρχει προετοιμασία και να εφαρμοστούν πιο ολοκληρωμένα στον επόμενο Δημοτικό προϋπολογισμό.
Στόχος είναι να καταρτισθεί ένας δημοτικός προϋπολογισμός που θα έχει ως βάση τα αιτήματα των πολιτών. Μόνο έτσι θα αποδειχθεί ότι η Δημοτική Αρχή είναι πράγματι κοντά στους δημότες.

Η διαδικασία

Στις άλλες χώρες που έχουν εφαρμόσει το θεσμό του Συμμετοχικού Προϋπολογισμού και έχουν μεγαλύτερη εμπειρία, στη Σεβίλλη παραδείγματος χάριν ή στο Πόρτο Αλέγκρε, οι ίδιοι οι πολίτες αναπτύσσουν τα επιχειρήματά τους με καινοτόμες και πρωτοποριακές μεθόδους, ώστε να κινητοποιηθούν όσον το δυνατό περισσότεροι δημότες και τελικά οδηγούνται σε τοπικά δημοψηφίσματα ή ψηφοφορίες που δεσμεύουν την Δημοτική Αρχή να εντάξει τα αποτελέσματά τους στο Δημοτικό Προϋπολογισμό.
Στη Σεβίλλη όταν πρωτοξεκίνησαν πριν κάμποσα χρόνια τον Συμμετοχικό Προϋπολογισμό, έγραφαν στο φυλλάδιο που είχαν κυκλοφορήσει
«Έχεις ένα ραντεβού με τον γείτονα, την πόλη σου και την Δημοκρατία».

Η μέθοδος που ακολουθείτε συνήθως, στους Δήμους που εφαρμόζουν τον Συμμετοχικό προϋπολογισμό, συνιστάται στην εξής διαδικασία:

► οι πολίτες προτείνουν και προσπαθούν να πείσουν αλλήλους για την χρησιμότητα των προτάσεων τους

► η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου επεξεργάζεται και κοστολογεί τις προτάσεις

► οι πολίτες αξιολογούν τις προτάσεις σε συνδυασμό με το κόστος τους και τα χρήματα που θα διατίθενται για κάθε γειτονιά

► οι πολίτες ψηφίζουν ποιες προτάσεις θα προταχθούν

► οι προτάσεις υποβάλλονται στο Δημοτικό Συμβούλιο το οποίο και φέρει εκ του νόμου την ευθύνη για την έγκριση του Προϋπολογισμού. Το ΔΣ δεσμεύεται να εντάξει στον προϋπολογισμό, χωρίς εξαιρέσεις, τις αποφάσεις των πολιτών.



Πείραμα άμεσης δημοκρατίας

Ο συμμετοχικός προϋπολογισμός δεν αποτελεί πανάκεια για τη λύση όλων των τοπικών προβλημάτων, δεν αντικαθιστά την ανάγκη διεκδίκησης περισσότερων πόρων για τους ΟΤΑ από το κράτος, δεν υποκαθιστά τα συνδικάτα, τα κόμματα, τις ενώσεις και τα κινήματα πολιτών, δεν δημιουργεί κάποια παράλληλη εξουσία, δεν αφορά τις ανελαστικές δαπάνες, αντλεί όμως πόρους από αυτές με έμμεσο τρόπο, π.χ. χρησιμοποιώντας δημοτικές εγκαταστάσεις ή αξιοποιώντας το προσωπικό του Δήμου σε συγκεκριμένες δραστηριότητες.

Ο Συμμετοχικός Προϋπολογισμός ή Προϋπολογισμός των Πολιτών σαν ένα πείραμα άμεσης δημοκρατίας μπορεί υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει ένα εργαλείο εμπέδωσης μιάς συμμετοχικής διαδικασίας και μιάς συν -ευθύνης και συν - απόφασης μεταξύ του Δημοτικού Συμβουλίου και των Πολιτών για τα μεγάλα και μικρά ζητήματα που αφορούν τις πόλεις μας, για το δημόσιο χώρο, για την καθημερινότητα, για την ίδια την ζωή μας μέσα από διαφανείς διαδικασίες.
Εργαλείο με το οποίο μπορείς να αποκλείσεις τους συνειρμούς που δίκαια και εύλογα κάνουν οι πολίτες: εμείς και η εξουσία, οι «από πάνω και οι από κάτω» , «όσο αυτοί είναι πάνω, εμείς είμαστε κάτω».

Η παραπάνω διαδικασία δεν αντιμετωπίζει την Δημοκρατία από την απέναντι πλευρά και την απέναντι όχθη, αλλά την συμπληρώνει με ποιο δυναμικά και ουσιαστικά στοιχεία και αυτό αποτελεί ένα τεράστιο επιχείρημα.
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι ο γείτονας με τον γείτονα συζητά για τον Προϋπολογισμό του δήμου. Και μόνο σαν έτσι να το δούμε αποτελεί ένα τεράστιο κέρδος για την κοινωνία.

7/7/2009


Υ.Γ. Θα επανέλθω εν καιρώ για το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες. Προς το παρόν προσπαθώ θα εισαγάγω «κενά δαιμόνια», αν και ο θεσμός έχει προταθεί από καιρό στο δημοτικό μας συμβούλιο από την ελάσσονα αντιπολίτευση.

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

ΜΑΘΗΜΑΤΑ … ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Ένα αραβικό απόφθεγμα λέει:

«Αυτός που δεν ξέρει τίποτα και δεν καταλαβαίνει, είναι ένας ανόητος. Απόφυγε τον.
Αυτός που δεν ξέρει τίποτα και έχει τη συναίσθηση γι’ αυτό, είναι ένας απλοϊκός. Δίδαξε τον.
Αυτός που έχει γνώσεις και δεν γνωρίζει, κοιμάται. Ξύπνησε τον.
Αυτός που έχει γνώσεις και έχει συναίσθηση αυτών που ξέρει, είναι σοφός. Ακολούθησε τον».



Μου άρεσαν οι ιστοριούλες με ηθικά διδάγματα και λέω να τις συνεχίσω. Όχι με παραμυθάκια τούτη τη φορά μα με … ανέκδοτα. Να γελάσουμε και λίγο βρε αδελφέ και να μας μείνει και κάτι.


Ιστορία 1η

Ένας άνδρας μπαίνει για μπάνιο τη στιγμή που η γυναίκα του μόλις βγαίνει. Εκείνη τη στιγμή χτυπά η πόρτα. Η σύζυγος τυλίγει μια πετσέτα γύρω της και τρέχει να ανοίξει. Ανοίγοντας, αντικρίζει το γείτονα. Πριν αρθρώσει λέξη, ο Γιάννης ο γείτονας της λέει:
- Θα σου δώσω 800 Ευρώ αν αφήσεις την πετσέτα να πέσει στο πάτωμα.
Αφού το σκέφτηκε για μια στιγμή, η γυναίκα, αφήνει την πετσέτα και στέκεται ολόγυμνη μπροστά στο Γιάννη.
Μετά από λίγα λεπτά, ο Γιάννης, βγάζει 800 Ευρώ, της τα δίνει και φεύγει.
Η γυναίκα τυλίγει πάλι την πετσέτα και γυρίζει στο μπάνιο. Ο σύζυγος τη ρωτά ποιος ήταν και αυτή του απαντά ότι ήταν ο Γιάννης ο γείτονας.
Ωραία, λέει ο σύζυγος. Σου είπε τίποτα για τα 800 Ευρώ που μου χρωστάει;

Ηθικό Δίδαγμα:

Αν μοιράζεσαι κρίσιμες πληροφορίες, που αφορούν κέρδος, με τους συνεργάτες και τους οικείους σου, μπορεί να αποφύγεις αναπόφευκτη έκθεση !



Ιστορία 2η

Ένας παπάς προσφέρθηκε να οδηγήσει μια καλόγρια με το αυτοκίνητό του.
Μπαίνει η καλόγρια στο αυτοκίνητο και καθώς κάθεται, ανοίγει το ρούχο της και αποκαλύπτει τα πόδια της. Ο παπάς παρά λίγο να τρακάρει. Αφού κέρδισε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, διστακτικά άπλωσε το χέρι του στο γόνατό της.
Η καλόγρια γυρίζει και του λέει:
- Πάτερ θυμάσαι τον ψαλμό 129;
Ο παπάς δαγκώθηκε. Μετά από λίγο όμως δεν άντεξε τον πειρασμό και ξαναάπλωσε το χέρι του. Η καλόγρια επανέλαβε:
- Πάτερ, θυμάσαι τον ψαλμό 129;
Ο παπάς απολογήθηκε:
- Συγνώμη, αδερφή, αλλά η σάρκα είναι αδύνατη.
Με τα πολλά έφτασαν στη Μονή και η καλόγρια πήγε στη δουλειά της. Φτάνοντας στην εκκλησία, ο παπάς τρέχει στο βιβλίο των ψαλμών και ψάχνει να βρει τον 129.
Διαβάζει: «Προχώρα μπροστά και ψάξε ψηλά, θα βρεις τη δόξα»

Ηθικό Δίδαγμα:

Αν δεν είσαι καλά πληροφορημένος στη δουλειά σου, μπορεί να χάσεις μια σπουδαία ευκαιρία.



Ιστορία 3η

Όταν το ανθρώπινο σώμα κατασκευάστηκε, όλα τα μέρη ήθελα να είναι το αφεντικό.
Το μυαλό είπε
- Εγώ πρέπει να είμαι το αφεντικό γιατί ελέγχω όλες τις αντιδράσεις του σώματος.
Τα πόδια είπαν:
- Εμείς πρέπει να είμαστε το αφεντικό γιατί κουβαλάμε το μυαλό για να το πάμε εκεί που θέλει.
Τότε τα χέρια είπαν
- Εμείς πρέπει να είμαστε το αφεντικό γιατί κάνουμε όλοι την δουλειά και κερδίζουμε όλα τα λεφτά.
Και έτσι συνεχίστηκε με την καρδιά, τα πνευμόνια και τα μάτια, μέχρις ότου ζήτησε να μιλήσει και ο πρωκτός. Όλα τα μέλη του σώματος γέλασαν με την ιδέα να είναι ο πρωκτός το αφεντικό και δεν τον άφησαν να μιλήσει. Έτσι ο πρωκτός ξεκίνησε απεργία και αποφάσισε να κλείσει και να μην δουλέψει άλλο. Μετά από λίγο χρόνο τα μάτια γούρλωσαν,τα χέρια σφίχτηκαν, τα πόδια λύγισαν, η καρδιά και τα πνευμόνια ξεκίνησαν να πανικοβάλλονται και ο εγκέφαλος ανέβασε πυρετό. Τελικά τότε όλοι αποφάσισαν να είναι ο πρωκτός το αφεντικό και έτσι αυτό το αίσθημα πέρασε. Έτσι όλοι δούλευαν και το αφεντικό καθόταν όλη μέρα και αυτό που έκανε είναι να αφοδεύει.

Ηθικό δίδαγμα

Δεν χρειάζεται μυαλό για να είσαι το αφεντικό. Και ένας πρωκτός μπορεί να το κάνει.



Ιστορία 4η

Έντεκα άνθρωποι κρατούνταν από το ίδιο σκοινί που κρεμόταν από ένα ελικόπτερο, δέκα ήταν άντρες και μία γυναίκα. Το σκοινί δεν ήταν αρκετά δυνατό για να κρατήσει και τους έντεκα , γι ' αυτό και αποφάσισαν ότι ένας άνθρωπος θα έπρεπε να πέσει. Διαφορετικά θα έπεφταν όλοι. Δεν κατάφερναν να διαλέξουν τον άνθρωπο , αλλά ξαφνικά η γυναίκα, με δυνατή φωνή , ανακοίνωσε ότι προσφερόταν από μόνη της να πέσει. Στο κάτω κάτω, είπε, ήταν συνηθισμένη να θυσιάζει τα συμφέροντα της, μιας και :
1. Σαν μητέρα πάντα έδινε προτεραιότητα στα παιδιά
2. Σαν σύζυγος , παραμέριζε τα συμφέροντά της για αυτά του συζύγου της
3. Σαν κόρη υποτασσόταν στον πατέρα της
4. Σαν επαγγελματίας άφηνε τα αφεντικά της να παίρνουν τη δόξα για τις δικές της επιτυχίες
5. Σαν γυναίκα, κοιτάζοντας ψηλά στο άπειρο και βάζοντας το χέρι στην καρδιά, η αποστολή της ζωής της ήταν να θυσιάζεται για τους άλλους, χωρίς να περιμένει τίποτα σε αντάλλαγμα!
Συγκινημένοι οι άντρες ξέσπασαν σε χειροκροτήματα .και φυσικά έπεσαν.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ :
Ποτέ μην εμπιστεύεσαι την αυταπάρνηση μία γυναίκας.Μπορεί να είναι γενναία...αλλά δεν είναι ηλίθια!



Ιστορία 5η

Δύο γκρουπιέρηδες κάθονται ßαριεστηµένα στη µπαρµπουτιέρα του καζίνο. Ξαφνικά εισβάλλει µια ιδιαίτερα ελκυστική ξανθή και ποντάρει 20.000 δολάρια σε µια ζαριά λέγοντας:
- Ελπίζω να µη σας πειράζει, αλλά αισθάνομαι πολύ τυχερή όταν παίζω γυμνή.
Με αυτά, ξεκουμπώνει το φερμουάρ, βγάζει φόρεμα και εσώρουχα, ρίχνει το ζάρι και φωνάζει:
- Έλα µωρό µου, η µαµά χρειάζεται καινούργια ρούχα!.
Κοιτάει µε αγωνία και µόλις το ζάρι σταματά, αρχίζει να χοροπηδάει πάνω κάτω ουρλιάζοντας:
- ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ ΚΕΡΔΙΣΑΑΑΑΑΑΑΑ !!!
Αγκαλιάζει έναν-έναν τους γκρουπιέρηδες, παίρνει τα κέρδη και τα ρούχα της και εξαφανίζεται. Οι τύποι κοιτάζονταν αποσßολωµένοι. Τελικά ο ένας ρωτάει:
- Είδες τι ζαριά έφερε;
- Δεν ξέρω, νόμιζα ότι έβλεπες εσύ!

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ:

Δεν είναι χαζές όλες οι ξανθιές. Όλοι οι άνδρες, όμως, είναι ίδιοι!



Ιστορία 6η

Γίνεται παγκόσμια έρευνα για τις συνήθειες και τον τρόπο σκέψης των διαφόρων λαών. Σε ένα δωμάτιο είναι μια όμορφη ξανθή, και ένα τραπέζι, στο οποίο βρίσκονται ένα μισοτελειωμένο πλεκτό κι ένα σάντουιτς. Θα πρέπει ο κάθε εξεταζόμενος να τελειώσει το πλεκτό, να φάει το σάντουιτς και να κάνει έρωτα με την ξανθή. Με όποια σειρά θέλει.

Μπαίνει ένας Αμερικανός. Τρώει πρώτα το σάντουιτς, μετά κάνει έρωτα με την ξανθή, και τέλος τελειώνει το πλεκτό. Εξηγεί μετά ότι έτσι συνηθίζεται στην Αμερική: Το πρωί ξεκινάς με ένα καλό πρωινό, κάνεις έρωτα με την κοπέλα σου, και μετά δουλειά.

Μπαίνει ένας Γερμανός. Τελειώνει πρώτα το πλεκτό, μετά τρώει το σάντουιτς, και στο τέλος κάνει έρωτα με την ξανθή. Εξηγεί μετά ότι έτσι συνηθίζεται στη Γερμανία: Πρώτα η δουλειά, μετά φαγητό για να δυναμώσεις, και τελευταία η διασκέδαση.

Μπαίνει κι ένας Έλληνας. Βάζει την ξανθή να πλέκει και της κάνει έρωτα …τρώγοντας ταυτόχρονα το σάντουιτς.

Ηθικό δίδαγμα:

Στην Ελλάδα για να φας καλά, πρέπει να γ…ς τον εργαζόμενο!

1/7/2009