Το λιώσιμο των πάγων δεν αφορά μόνο τους πιγκουΐνους

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το πότε θα γίνει το γήπεδο του Παναθηναϊκού, στον Βοτανικό. Η προσφυγή, στο Σ τ Ε, των 131 πολιτών εναντίον της ανέγερσης στον Βοτανικό του εμπορικού κέντρου του κ. Βωβού και η δικαίωση τους, με την έκδοση απόφασης αναστολής των εργασιών, έχει φουντώσει τα σενάρια.
Στην απόφαση του Σ τ Ε, αποσυνδέεται σαφέστατα η κατασκευή του εμπορικού κέντρου από αυτή του γηπέδου, όμως οι λογής διαπλεκόμενοι ρίχνουν τους οπαδούς του Παναθηναϊκού ως λάδι στη φωτιά, για να επιτύχουν τους στόχους τους.
Το θέμα τείνει να καταντήσει σαν το γεφύρι της Άρτας. Κάποιοι μάλιστα, προληπτικοί και κουτοπόνηροι, θεωρούν ότι πρέπει να θυσιάσουν, όχι την γυναίκα του πρωτομάστορα, αλλά κάποιους πολιτικούς αρχηγούς, στοχοποιώντας τους, προκειμένου να επιτύχουν την πολυπόθητη «διπλή ανάπλαση».




Επειδή:
► Μου έχει κάνει εντύπωση η εμμονή με την οποία πολλοί συνδέουν την κατασκευή του γηπέδου του Παναθηναϊκού με την κατασκευή του εμπορικού κέντρου, κάτι που φαντάζει υπερβολικό και οδηγεί σε λανθασμένα πιθανώς συμπεράσματα,
► προβάλλεται από πολλούς ο ισχυρισμός ότι ο κος Βωβός δώρισε στο δήμο το οικόπεδο πάνω στο οποίο θα κτιστεί το γήπεδο,
► η στενή σχέση της κυβέρνησης, και του δημάρχου Αθηναίων, με τους μεγαλοεργολάβους πρέπει να θεωρείται δεδομένη (έτσι μας διδάσκει η … ιστορία),
► η επίθεση που δέχονται οι προσφεύγοντες πολίτες αγγίζει τα όρια της Συνταγματικής εκτροπής (ουσιαστικά αμφισβητείται το Συνταγματικό Δικαίωμα των πολιτών να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη),
► από τις συζητήσεις μου με διάφορους οπαδούς του ΠΑΟ και από όσα διαβάζω, έχω καταλάβει ότι ενδιαφέρονται να γίνει με κάθε τρόπο το γήπεδο, χωρίς δυστυχώς να συνειδητοποιούν ότι άλλο Παναθηναϊκός και άλλο Βωβός (εκτός και αν έχουν … διαπλεκόμενα συμφέροντα),

έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα την αιτιολογική έκθεση του ν. 3481/06, νόμου για το κτηματολόγιο, που ρυθμίζει όμως και τα του Βοτανικού Μπορείτε και εσείς να τη βρείτε στην παρακάτω διεύθυνση:
http://www.parliament.gr/ergasies/nomosxedia/Tropologies/444/T-KTIMATOLOGIO-696.pdf
Αιτιολογική του Έκθεση ν. 3481/06 (σελ 3)
(οι υπογραμμίσεις δικές μου).

…Για το θέμα της απόκτησης του χώρου στην περιοχή του Βοτανικού προκειμένου να αναγερθούν οι νέες αθλητικές εγκαταστάσεις που ανήκουν στον Δήμο Αθηναίων έγιναν οι παρακάτω ενέργειες :
Η ΕΤΜΑ η οποία έχει μεγάλο οικόπεδο στο ΟΤ. 45 βάσει της υφιστάμενης Νομοθεσίας έχει δικαίωμα να διατηρήσει την ιδιοκτησία της έκτασης εμβαδού 65% του συνόλου της ιδιοκτησίας της με Σ.Δ. = 0.8 και χρήσεις επιχειρησιακού κέντρου.
Για να είναι εφικτή η συμπλήρωση του απαιτούμενου χώρου για τις αθλητικές εγκαταστάσεις με εφαρμογή σχετικών διατάξεων του ν.2508/97 και του Π. Δ/τος Ελαιώνα παραχωρείται από την ΕΤΜΑ επιπλέον της οφειλόμενης από αυτήν εισφοράς των 42 στρ. (που αντιστοιχούν στην υποχρεωτική εισφορά σε γη) στον Δήμο Αθηναίων άνευ αποζημίωσης έκτασης 19 στρμ. και το σύγχρονο κτήριο (όγκου 256 .000 μ3) που υπάρχει σε αυτό.
Ως αντάλλαγμα η ΕΤΜΑ διατηρεί στην ιδιοκτησία της στην περιοχή της παρέμβασης ένα οικόπεδο (Ο.Τ. 45 α) μεγέθους 43.216 τ.μ. όπου ο ισχύον Σ.Δ. = 0.8 διπλασιάζεται σε 1.6 (σύμφωνα με σχετική πρόβλεψη του Π.Δ/τος Ελαιώνα) και καθορίζονται χρήσεις επιχειρησιακών δραστηριοτήτων αντί των βιομηχανικών.
Το υπόλοιπο της απαιτούμενης έκτασης προκύπτει από τις οφειλόμενες στον Δήμο εισφορές σε γη των άλλων ιδιοκτησιών της περιοχής παρέμβασης και από απαλλοτριώσεις που θα κηρυχθούν από τον Δήμο με δαπάνες του.
Το πρώην Ο.Τ. 45 στην περιοχή της παρέμβασης διασπάται σε Ο.Τ. 45 α και σε ένα ενοποιημένο Ο.Τ. 45, 46, 50 συνολικής έκτασης 178.315 τ.μ. …




Συνέπεια ε!!

Ο κος ΠΕΧΩΔΕ

Ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κος Σουφλιάς, σε συνέντευξη του την 29 Ιουνίου 2006, είπε μεταξύ άλλων:

… Για τα προτεινόμενα στη ρύθμιση πολεοδομικά μεγέθη, θα σας μοιραστεί ένας πίνακας που τα έχει αναλυτικά. Εγώ σας αναφέρω μόνο ότι στον Βοτανικό, σε μία συνολική περιοχή περίπου 180.000 τμ, θα επιτραπεί κάλυψη 40% και η δομημένη επιφάνεια θα καλύπτει: για το γήπεδο ποδοσφαίρου 53.000 τμ, το κλειστό γήπεδο μπάσκετ και βόλλεϋ 8.500 τμ και το Δημοτικό Πολυλειτουργικό Κτίριο 42.500 τμ. Στο γήπεδο ποδοσφαίρου, οι συνοδευτικές αθλητικών δραστηριότητες θα είναι σε ποσοστό 17,5% επί του συνόλου δηλαδή 9.275 τμ και οι εμπορικές δραστηριότητες θα είναι επίσης σε ποσοστό 17,5% επί του συνόλου, δηλαδή 9.275 τμ.

Επιτρεπόμενη Δόμηση

ΠΕΡΙΟΧΗ Λ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ
ΟΤ 22

Έκταση: 16.500τμ
ΣΔ = 3,6
Σύνολο επιτρεπόμενης δόμησης που μεταφέρεται στον Ελαιώνα 16,5 x 3,6 = 60.000τμ

ΠΕΡΙΟΧΗ ΒΟΤΑΝΙΚΟΥ

Νέο ενοποιημένο ΟΤ 45 + 46 + 50 = 178.315,65τμ
ΣΔ = 0,1
Σύνολο επιτρεπόμενης δόμησης: 17.831,5 τμ

(Τα μεγέθη αυτά αναφέρονται στην έκταση όπου προβλέπεται να μεταφερθούν οι Αθλητικές εγκαταστάσεις του Παναθηναϊκού)

Προτεινόμενη Δόμηση στον Βοτανικό

α. Προτεινόμενη δόμηση

ΟΤ 45 + 46 + 50
Δ = 0,2
178.315 x 0,2 = 35.670 τμ
60.000 τμ (εκ μεταφοράς από Λ. Αλεξάνδρας)
35.500 (προτεινόμενη νέα δόμηση)
Σύνολο προτεινόμενη νέας δόμησης: 95.500τμ

β. Κατανομή Δόμησης ανά εγκατάσταση

Παναθηναϊκός

Σύνολο Δόμησης: 53.000τμ.
Γήπεδο Ποδοσφαίρου 26.000τμ
Κλειστό γήπεδο Basket - Volley 8.500τμ
Σύνολο αθλητικών εγκαταστάσεων :
34.500τμ
Συνοδευτικές αθλητικών Δραστηριότητες
17,5% συνόλου: 9.275 τμ
Εμπορικές δραστηριότητες
17,5% συνόλου: 9.275τμ
Δημοτικό Πολυλειτουργικό Κτίριο
42.500τμ

Πολλά άλλα μπορεί ο αναγνώστης να βρει, αν λίγο καθίσει να ψάξει και δεν καταπίνει αμάσητα όσα του σερβίρονται από διάφορα κέντρα με ποικιλώνυμα συμφέροντα. Αν θέλει την άλλη άποψη ας ψάξει και στο http://elaionas.wordpress.com


Δεν είμαι οπαδός του Παναθηναϊκού, κάθε άλλο μάλιστα. «Γαύρος» είμαι. Ένας «γαύρος» που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τους «βάζελους» και την αντιπαλότητα μαζί τους. Άρα τους θέλω με δικό τους γήπεδο στον Βοτανικό, ισχυρούς, για να μπορώ να … ευχαριστιέμαι τις νίκες μου και τα πρωταθλήματά μου !
Όμως θέλω να πιστεύω πως είμαι πάνω από όλα ένας περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένος πολίτης.
Ένας πολίτης που επέλεξε να ζήσει στην επαρχία φεύγοντας, είκοσι χρόνια πίσω, αγανακτισμένος από την Αθήνα, ένας πολίτης που θυμώνει με τον υδροκεφαλισμό της χώρας και την, ακόμη μεγαλύτερη, τσιμεντοποίηση της πρωτεύουσας.

Που θεωρεί πως τα μεγάλα εμπορικά κέντρα οδηγούν στην καταστροφή την περιοχή που χτίζονται (δες Μαρούσι) και στην απόγνωση χιλιάδες μικροεπαγγελματίες.
Που νομίζει, ότι η παθογένειά μας σαν κοινωνία είναι η αποδοχή της στενής σχέσης κυβερνήσεων και μεγαλοσυμφερόντων, σε βάρος της τσέπης μας και της αισθητικής μας.
Που δεν «παραμυθιάζεται με τις υποσχέσεις για τάχα 135 στρέμματα πρασίνου, γιατί έχει μνήμη, νου και γνώση.

Που, τέλος, υιοθετεί το σύνθημα « το λιώσιμο των πάγων δεν αφορά μόνο τους πιγκουΐνους», άρα ακόμη και αν ζούμε μακριά από το κέντρο, πρέπει να ενδιαφερόμαστε για την όποια καταστροφή προκαλείται σε αυτό.18/1/2009
Markosnikitakis@gmail.com

Ο Νίκος Ξανθόπουλος,η Μάρθα (Κλάψα) Βούρτση και τα «λαϊκά αναγνώσματα»

Κάποιοι μίλησαν για «λογοτεχνικό» κείμενο, πάει να πει «τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής», «ποιητική αδεία», «καλλιτέχνης είναι ότι θέλει λέει», βάλτε να έχετε. Κάποιοι άλλοι μίλησαν για «πατάτα» και κάποιοι για συνειδητή προσπάθεια απενοχοποίησης του δράστη. Δεν παίρνω θέση. Έχετε κρίση. Θα σας πω μόνο τούτο. Παρήλθε από πολλού η εποχή των «λαϊκών αναγνωσμάτων» και των σεναρίων για ταινίες των θαυμάσιων (ειδικά η Βούρτση) ηθοποιών, Νίκου Ξανθόπουλου και της Μάρθας (Κλάψα) Βούρτση… (Ο θύτης εμφανίζεται ως θύμα, γιος παραδουλεύτρας και μέθυσου πατέρα, αποδιωγμένος από την κοινωνία, παραστρατημένος και όλα τα σχετικά…). Μικρός έριχνα μαύρο κλάμα βλέποντας αυτές τις ταινίες μα μεγάλωσα πια για να με τουμπάρουν έτσι…
Το κείμενο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση (οι υπογραμμίσεις δικές μου) από ένα έντυπο, στο οποίο δεν θα έπρεπε να είχε δημοσιευτεί. (Η μήπως εκεί μόνο θα μπορούσε να βρει θέση, υπό τις παρούσες συνθήκες); Αν ξέρω ανάθεμά με. Δεν θέτω θέμα λογοκρισίας ή κάτι παρόμοιο. Φαντάζομαι όμως πως, στο συγκεκριμένο έντυπο, δεν περνάει ότι και ότι…
Το αναδημοσιεύω γιατί, από ένα χώρο που διακηρύσσει την ηθική τάξη και «τραβάει τα αυτιά» ανθρώπων από όμορους χώρους για τέτοια θέματα, περίμενα τη γενναιότητα να αναγνωρίσει ότι, τέτοιες ημέρες, μια προσπάθεια απενοχοποίησης ή ψυχογραφήματος ενός αμετανόητου εν ψυχρώ δολοφόνου είναι «πέναλτυ». Η όχι;

Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά

Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 28 Δεκέμβρη 2008,
στην εφημερίδα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»

Άκου με προσεχτικά φίλε, χωρίς να με διακόψεις.
Ξέρω πως έχεις βοηθήσει πολλούς ανώνυμους ν' ακουστεί η φωνή τους, γι' αυτό σε παίρνω κι εγώ.
Ελπίζω να φερθείς και σε μένα όπως στους άλλους.
Λοιπόν, ναι του την άναψα!
Και δεν το μετανιώνω, να το ξέρεις, μόνο που άλλον νόμιζα ότι βαρούσα, αν και καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας, που μας έβριζε κωλόμπατσους και τα τέτοια...
Κι όλοι εσείς που ουρλιάζετε τώρα στα κανάλια και μυξοκλαίτε, δεν ξέρετε τίποτα ή ξέρετε και κάνετε τον παλαβό. Λένε λοιπόν κάποιοι από σας πως έπρεπε να πάω σε ψυχίατρο αφού ήμουνα λέει με σπασμένα νεύρα, ή να φύγω από την Αστυνομία και να μην κρατάω όπλο και άλλα τέτοια... Τόσα ξέρουν οι κοπρίτες, οι καναλάκηδες και όλοι οι βολεμένοι. Μόνο εκείνη η καριόλα η Λιάνα σα να μου φάνηκε πως το πλησίασε το θέμα, λέγοντας πως μ' έχουνε καρφωμένο δέκα χρόνια στα Εξάρχεια! Έχει τις πληροφορίες της αυτή, όπως όλοι στο σινάφι σας, μόνο που τις χρησιμοποιείτε όπως και όταν σας βολεύει...
Νομίζω λοιπόν πως ακούω τους αραχτούς όλους στους καναπέδες να λένε, «δηλαδή δεν πρέπει όλοι να περνούν από ψυχίατρο;» και άλλες τέτοιες μαλακίες. Όπως ας πούμε, περνάνε από ψυχίατρο οι γιατροί, οι δικαστές και τόσοι άλλοι που σε σφάζουν ή σε ξεφτιλίζουν όταν σε πετυχαίνουν στο «γήπεδό» τους, τα νοσοκομεία και τα δικαστήρια δηλαδή. Δηλαδή, πόσοι σε υπεύθυνες θέσεις περνάνε από ψυχίατρο κανονικά και μετά από κάποια διαστήματα στην υπηρεσία; Δεν μπορεί να είσαι ή να φαίνεσαι καλά και ξαφνικά κάτι να στη βαρέσει; Να σε κερατώνει η γυναίκα σου ας πούμε ή κάτι άλλο σοβαρότερο ή να σε κάψει η καθημερινή υπηρεσία, ειδικά αν δε σου δίνουν άδεια, δεν πας διακοπές γιατί πότε το ένα πότε το άλλο, η υπηρεσία θεωρεί πως πρέπει να ανακαλέσει τις άδειες και όλα τα σχετικά; Για να μη σου θυμίσω πως οι τελευταίοι που μπορούν να εξετάσουν και να κρίνουν αν είσαι ψυχικά εντάξει είναι οι ψυχίατροι, έτσι δε λένε; Και να μη σου θυμίσω πόσοι πολιτικοί αποδείχτηκε πως ήταν βαρεμένοι και σε άλλη περίπτωση θα τους είχανε δεμένους, όχι αμολητούς να κυβερνάνε τον κοσμάκη, ούτε να σου θυμίσω πόσοι στρατιωτικοί που δίνουν διαταγές στα παιδάκια είναι για τα σίδερα, άσε που... αλλά τι να πρωτοπείς...
Λοιπόν, εγώ, είν' αλήθεια πως υπηρετώ κοντά δέκα χρόνια εκεί, που λέει η έτσι. Το προσπάθησα τρεις φορές μετά τα τρία πρώτα χρόνια να την κάνω με μετάθεση, έπιασα διάφορους, παρακάλεσα αλλά τίποτα! Δεν είχα βλέπεις βύσμα, άσε που είχα και τη φωλιά μου λερωμένη από την αρχή. Ύστερα τα παράτησα και κάπου μάλλον βολεύτηκα, έμαθα τη «δουλειά», έμαθα να λουφάρω και κοίταξα να στήσω κι εγώ μια οικογένεια που μέχρι τότε είχα στερηθεί. Αλλά ησυχία δεν είχαμε ποτέ. Πότε ο ένας πότε ο άλλος είμαστε οι μόνιμοι στόχοι. Οι πολιτικοί και οι διάφοροι κομπιναδόροι κάνουν τις αρπαχτές τους κι εμείς γινόμαστε σάκοι του μποξ - «γι' αυτό πληρώνεστε ρεμάλια!» φωνάζει συχνά ο διοικητής, ενώ οι υψηλά ιστάμενοι είναι πιο ευγενείς αλλά και πιο σκληροί. «Κυρίους» μας προσφωνούν αλλά στάζουνε φαρμάκι και μας στέλνουν στο στόμα του λύκου.
Ξέρεις πόσες φορές πήγαν να με κάψουν σαν λαμπάδα αυτά τα κωλόπαιδα, οι φονιάδες οι κουκούλες; Ξέρεις με τι τέχνη φτιάχνουν και πετάνε τις μολότοφ; Πάνω στη μαρκίζα τις αμολάνε κάτω από κει που καθόμαστε να προστατευτούμε, κι έρχεται η φωτιά και σε λούζει... τρεις φορές με έχουνε κάψει και τη γλίτωσα με μέτρια εγκαύματα σε όλο το σώμα. Ξέρεις εσύ που με δείχνεις με το δάχτυλο, ξέρεις πόσες φορές γύρισα στο σπίτι με τα αίματα και το δέρμα μου καμένο και με ρωτούσαν τα παιδιά μου τι έπαθα και κρυβόμουνα για να μη με δουν καμένο και κλαίγανε;
Ένα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό, να γυρίζει στο σπίτι και να τσακίζει στα χαστούκια κι εμένα και τη μάνα μου γιατί δεν του άρεσε πότε το ένα πότε το άλλο...
Και πώς βρέθηκα στο Σώμα δε θα το αναλύσω, αν και ξέρω πως όλοι ξέρετε πάνω - κάτω με ποιο τρόπο μας χώνουν στο τσουβάλι, όπως τα φίδια που τα αμολάνε μετά - μας αμολάνε δηλαδή, γιατί να μην το ομολογήσω; - μας στέλνουνε καταπάνω στον κοσμάκη. Λεπτομέρειες δεν τολμάω να σου πως, πάντως εκείνο το βράδυ αφού με σύρανε με κλοτσιές και μπουνιές στην Ασφάλεια, με μούρη πρησμένη και αίματα να τρέχουν από τα χείλια και τη σπασμένη μύτη - όλα για μια μηχανή που είχα κλέψει από το πάρκινγκ, κάναμε απίθανες κόντρες τότε, τι άλλο να κάναμε, πεταμένοι απ' όλους, μάνα, πατέρα, χωρίς φράγκο στην τσέπη, από το σχολείο τρεις αποβολές και στο τέλος έπρεπε ν' αλλάξω σχολείο, και τι να το κάνω το σχολείο; - αφού λοιπόν με αφήσανε χωρίς φαΐ και νερό τρεις μέρες, μου είπαν: «ή δέκα χρόνια μέσα ή στην Αστυνομία και θα κάνεις ό,τι σου λέμε, γκέγκε μάγκα;». Διάλεξα τα σίγουρο ψωμί και να μας, δέκα χρόνια στη σφηκοφωλιά, στα Εξάρχεια με όλο εκείνο το αληταριό, που τους ήξερα και από τη μια και από την άλλη - και ανάμεσά τους κάμποσους παραστρατημένους. Μήπως ξέρεις φίλε τι ρόλο παίζουν πολλοί από αυτούς; Δικοί μας είναι, τι δικοί μας δηλαδή, της Ασφάλειας είναι και από κει παίρνουν οδηγίες, πότε θα την ανάψουν τη μια ή την άλλη φωτιά εδώ κι εκεί! Για πες μου εσύ που είσαι έξυπνος και σπουδαγμένος, γιατί δε χτυπάνε κανένα στόχο πλουτοκρατίας, κανέναν με γιοτ, με αυτοκίνητα ακριβά και τεράστιες περιουσίες; Γιατί χτυπάνε τον μεροκαματιάρη με το μαγαζάκι, τον περιπτερά και άλλους ανυπεράσπιστους; Δειλά πραχτοράκια της μαύρης συμφοράς είναι, πεμπτοφαλαγγίτες τους έλεγε ο μόνος σοβαρός και τίμιος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου, ένας δικηγόρος που έλεγε πως είναι με το ΚΚΕ, αλλά είναι έξω και απ' αυτό γιατί θέλει λέει να είναι ανεξάρτητος.
Λοιπόν, τον φουκαρά το μικρό τον έφαγα.
Είχα φτάσει στο αμήν, και πώς φτάνει κανείς στο αμήν δε θα στο αναλύσω, πάντως είχα μπουχτίσει. Με βρίζανε τα κωλόπαιδα, με είχαν βρίσει τουλάχιστον άλλες πενήντα φορές την ίδια μέρα, βρίζανε τη μάνα μου - «γαμώ το μ... που σε πέταγε» μου είχε φωνάξει ένα καθίκι το ίδιο απόγευμα - και είχα φτάσει ως το λαιμό - σου είπα ότι η μάνα μου ήταν παραδουλεύτρα, τίποτε άλλο δε σου λέω. Κάτι αυτές οι βρισιές, κάτι οι σπόντες του αστυνόμου την προηγουμένη «δεν κάνετε για τη δουλειά για την οποία προσληφθήκατε, και πλησιάζει η λήξη ή ανανέωση της σύμβασής σας και πρέπει να αποδείξετε πως αξίζετε το ψωμί που τρώτε...» και άλλα τέτοια.
Ξέρεις πώς είναι να έχεις το σιδερικό στη θήκη και να σε βλαστημάνε και να σου πετάνε μπουκάλια που μπορεί να είναι και μολότοφ; Όχι φίλε, δεν ξέρεις, και να μην αξιωθείς να μάθεις, στο λέω εγώ, ο γιος της πλύστρας που θέλησα να ζήσω έξω στην κοινωνία και με στολή εξουσίας και όχι στη φυλακή.

Τον σημάδεψα και πρώτη φορά το χέρι μου δεν έτρεμε. Γιατί πρώτη φορά δεν είχα πιει πριν βγω περιπολία - στο λέω κι αυτό και να μείνει μεταξύ μας: αν κρατήθηκα τόσα χρόνια και δε σκότωσα, είναι που έπινα μισό μπουκάλι ουίσκι πριν βγούμε περίπολο και έτσι ό,τι κι αν άκουγα για τη μάνα μου και το αντριλίκι μου το πέρναγα ντούκου - έχω ακούσει πως άμα μεθύσεις βγαίνει ο πραγματικός εαυτός σου κι εγώ είμαι καλό παιδί στο βάθος και όλοι στην υπηρεσία το ξέρουν και μ' αγαπάνε, αλλά και με εκμεταλλεύονται. Και δε θα σου πω τι καλοσύνες έχω κάνει εγώ στη ζωή μου, γιατί θα με περάσεις ή για παινεψιάρη ή για μαλάκα. Μέσα στο πιοτό κατάλαβα σιγά σιγά και τον πατέρα μου, που δεν ήταν κακός άνθρωπος έστω κι αν μεθώντας έβγαινε η κακή του πλευρά. Να σου πω κάτι; Αποτυχημένος σε όλα ήτανε, γι' αυτό έπινε. Όπως κι εγώ δηλαδή: Τι πέτυχα στη ζωή μου; Τίποτα! Ένας μπάτσος έγινα κι αυτό από σπόντα, όπως σου είπα, και μάλιστα χωρίς καν μόνιμη σύμβαση. Και να 'ρχονται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τι θα πει βάρδια και ξενύχτι, τι πάει να πει μεροκάματο και τι σφαλιάρα κάθε είδους από το αφεντικό και να σου ρίχνονται μετά από δώδεκα ώρες ορθοστασία στις γωνίες ή στις εισόδους τραπεζών, να 'ρχονται και να σε βρίζουν και να σου πετάνε ό,τι βρουν στο δρόμο. Και να σου πω κάτι άλλο; Πόσοι από αυτά τα κωλόπαιδα είναι εργαζόμενοι των 700 ευρώ που λένε και ξαναλένε; Να σου πω εγώ; Κανένας! 'Η κάτι πρεζόνια είναι ή κάτι τύποι από τα βόρια προάστια που βαριούνται στη σιγουριά του σπιτιού ή τα πραχτοράκια, οι πεμπτοφαλαγγίτες που λέγαμε πριν. Ποιος μεροκαματιάρης προλαβαίνει να βγει στους δρόμους, πόσοι από τους αναγκεμένους έχουν τέτοιες πολυτέλειες; Εντάξει, είμαι απόλυτος θα μου πεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία αυτού που λέω.
Λοιπόν, για να τελειώνω γιατί σε ζάλισα: το έκανα!
Πριν, σου έλεγα πως τον σημάδεψα και έτσι έγινε, όπως ήμουνα με το αίμα στο κεφάλι. Όμως, φίλε, πρέπει να σου πω πως δε θυμάμαι αν εκείνη τη στιγμή που πάτησα τη σκανδάλη, σημάδευα ακόμη τον πιτσιρικά ή το χέρι μου είχε κατέβει. Και μη νομίσεις πως πάω να πω ότι δεν το 'κανα, αφού ξέρω ότι εσύ δε θα με δώσεις. Απλά, δε θυμάμαι γιατί το μυαλό μου έχει σκεπαστεί από μια θολούρα και έχω χάσει εκείνες τις στιγμές τελείως. Για να μη λέω πολλά: δεν ξέρω ποια δύναμη ή ποια κούραση μου κατέβασε το χέρι - αν το κατέβασε - πάντως ό,τι έγινε, έγινε χωρίς τη θέλησή μου.
Και να στο πω; Ένα βουνό έχει πέσει πάνω μου από την επόμενη στιγμή που έφυγε η σφαίρα και είδα το κορμάκι του πιτσιρικά να διπλώνεται στις πλάκες. Όταν σκέφτομαι πως θέρισα μια ψυχούλα που δεν είχε κάνει ούτε ένα βήμα ακόμα στη ζωή, άνετο ή ζόρικο βήμα - τι σημασία έχει;
Αλλά φίλε, είχε φτάσει ένας κόμπος και μ' είχε πνίξει, αν δεν τράβαγα το πιστόλι εκείνη τη στιγμή θα είχα πεθάνει από ασφυξία. Όλο τον τελευταίο καιρό με είχε μαγκώσει ένα μούδιασμα - ξέρεις τι σημαίνει μούδιασμα; - ένα μούδιασμα που ξεκίνησε από τα πόδια και σκαρφάλωνε σιγά σιγά στο λαιμό. Δε θα το πιστέψεις φίλε, όμως με το που έφυγε η σφαίρα, μου φάνηκε πως πήρε μαζί της κι αυτόν τον βραχνά, έστω κι αν αυτό κράτησε όσο και η διαδρομή του βλήματος που άφησα να φύγει μέσα στο πάθιασμά μου. Ξέρω καλά πως θα με κυνηγάει πάντα αυτή η στιγμή αλλά πίσω δεν μπορώ να τη φέρω ούτε τη σφαίρα ούτε τη ζωούλα του πιτσιρικά. Όλοι εσείς που σήμερα φωνάζετε και χτυπιέστε τάχα, θα το προσπεράσετε γρήγορα, θα το ξεχάσετε μέχρι τις επόμενες δυο - τρεις μέρες, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα φριχτά εγκλήματα, δικά μας ή των άλλων, των επωνύμων που δεν τους αγγίζει ούτε νόμος ούτε συνείδηση. Έτσι κυλάει η ζωή, με όλες τις καθημερινές σκοτούρες, γιατί έτσι πρέπει, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς. Εγώ βέβαια εδώ σημαδεύτηκα και εδώ θα καρφωθώ, αλλά δε θ' αφήσω να το καταλάβει κανείς και πιστεύω πως εσύ θα κρατήσεις το μυστικό που σου εμπιστεύτηκα.
Να το ξέρεις: ό,τι και να δείξει η βαλλιστική που θα γίνει, όπως πάντα, εγώ δε θα το παραδεχτώ δημόσια πως του την άναψα και μάλιστα εν βρασμώ, που λένε, ούτε πως τον σημάδεψα κατάστηθα. Έχω τρία παιδιά να μεγαλώσω κι εγώ. Ναι, σαν εκείνο που σκότωσα, θα μου πεις, το ξέρω και τα δικά μου έχουν μόνο εμένα και τη μάνα τους, δεν έχουν σπίτι ιδιόκτητο, δεν έχουν τρία αυτοκίνητα, δεν έχουνε νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι. Δε θα έχουν καλά καλά να φάνε άμα εγώ μπω φυλακή.

Ούτε συγγνώμη με παίρνει να ζητήσω, γιατί θα είναι σα να ομολογώ. Άλλωστε, πόσοι απ' όλους αυτούς που κακοποιούν κάθε μέρα τους ανθρώπους - και δεν είναι και λίγοι, κοίταξε στα ρετιρέ της παλιοκοινωνίας μας και θα καταλάβεις τι εννοώ - πόσοι απ' αυτούς ζήτησαν συγνώμη; Όχι, δεν οφείλω κανένα συγγνώμη σε κανέναν, κανέναν από τούτη τη βρωμοκοινωνία που ζούμε, εκτός ναι, εκτός από κείνο το παιδάκι που έστειλα στον άλλο κόσμο, αλλά όπως σου είπα, θα είναι η καταδίκη μου, άλλωστε τι θα άλλαζε αν ζητούσα συγγνώμη; Θα έφερνα πίσω τον πιτσιρικά ή θα μου το αναγνώριζαν σαν ελαφρυντικό;
Εμένα η μόνη μου ελπίδα τώρα είναι οι εγγυήσεις που μας έχουν δώσει από τότε που μπήκαμε στο Σώμα, πως ό,τι κι αν κάνουμε θα το κουκουλώσουν, αρκεί να πειθαρχούμε στις διαταγές των ανωτέρων.
Και μου το 'χουν υποσχεθεί πως κι εγώ θα πέσω στα μαλακά.
Τόσα χρόνια κάνω τον μαλάκα, μου το χρωστάνε.
Κυρίως φοβούνται, μην ανοίξω εγώ και άλλοι πολλοί το στόμα μας.
Γι' αυτό θα μου το κλείσουν απαλά και κομψά. Κρατώντας, μέχρι να περάσει η μπόρα μου, το στόμα των παιδιών μου γεμάτο. Που με τη σειρά τους, μεγαλώνοντας, θα βαδίσουν στα χνάρια μου, τη λαμπρή «σταδιοδρομία» μου.
Γιατί άλλη επιλογή δεν έχουν.
Όπως κι εσύ και τόσοι άλλοι που νομίζουν πως ποτέ δε θα τους αγγίξει η κακιά η ώρα.
Όλοι στο ίδιο καζάνι κλωθογυρνάμε βλαστημώντας την τύχη μας που δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε.Για την αντιγραφή,
Α. Σ. Α.
Για την αντιγραφή της «αντιγραφής»
Μάρκος Νικητάκης
13/1/2009

ΚΑΘΕ ΠΕΡΣΙ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ

Ευχές
Ας ξεκινήσουμε με ευχές. Νέος χρόνος γαρ και τούτο είναι επιβεβλημένο.
Καλή χρονιά κυρίες και κύριοι. Καλή και δημιουργική χρονιά. Με υγεία, ευτυχία, κοινωνική γαλήνη και προκοπή.

ΕΥΧΟΜΑΙ λοιπόν:

Οι νέοι, διεκδικώντας ανυποχώρητα, επαναστατικά και με όραμα το δίκιο τους, να κατακτήσουν το δικαίωμα στην ελπίδα, οι άνεργοι να βρουν μόνιμη δουλειά, οι εργαζόμενοι να αποκτήσουν ανθρώπινο ωράριο εργασίας και ασφάλιση, να εξαφανιστούν οι αποδοχές των 600 ευρώ, τα προγράμματα STAGE και η ανασφάλιστη εργασία, ο, κάθε μορφής, ρατσισμός να πάψει να απασχολεί την κοινωνία.
Η αστυνομία να προστατεύει τους πολίτες, οι πολίτες να δουν με «άλλο μάτι» την αστυνομία, οι γνωστοί – άγνωστοι να μας δείξουν επιτέλους τα πρόσωπά τους ή να τους ξεσκεπάσουμε, οι δολοφόνοι, κάθε μορφής, να εξαφανιστούν από προσώπου γης.
Η εκάστοτε κυβέρνηση να μάθει να κυβερνά, με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον των πολιτών, η Εκκλησία να περιοριστεί στα θρησκευτικά και κοινωνικά της καθήκοντα.
Εύχομαι ο delivery και ο courier να μην έχουν πτυχίο και μεταπτυχιακά, οι αλλοδαποί επιστήμονες να μην καθαρίζουν σκάλες ή να μαζεύουν εσπεριδοειδή για να ζήσουν, οι «νταβαντζήδες» να μη βρίσκουν σάρκα προς εκμετάλλευση και οι έμποροι «παραδείσων» να βρεθούν μονομιάς στον πάτο του Καιάδα !
Ακόμη εύχομαι:
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. να μην πέσει, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να αποκτήσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία, το Κ.Κ.Ε. να πάψει να βλέπει «ξένους δακτύλους» και να προσπεράσει δημοσκοπικά τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. (μήπως και πάψει να στηρίζει την κυβέρνηση), ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. να καβατζάρει το Κ.Κ.Ε. και, επιτέλους, να πάψει να καλύπτει απροκάλυπτα την εξεγερμένη νεολαία, πόρνες, ομοφυλόφιλους, Αλβανούς, μαύρους και λοιπές κατηγορίες αναξιοπαθούντων και (κατ’ άλλους) κουκουλοφόρους, νταβατζήδες, δολοφόνους και, τέλος, ο Καρατζαφέρης να αφήσει μισό μουστάκι ή να καραφλιάσει … Του ταιριάζουν και τα δύο…

Ο δήμαρχός μας να αφήσει το δήμο και να ασχοληθεί και λίγο με τα θρησκευτικά του καθήκοντα, η μείζων αντιπολίτευση να σταματήσει τη λυσσαλέα κόντρα της με την πλειοψηφία και τις «χαριτωμενιές» με τις άλλες παρατάξεις, οι δημοτικοί μας σύμβουλοι να ψηφίζουν και κάποιες προτάσεις και όχι να το πηγαίνουν «κόντρα στην κόντρα» με το δήμαρχο, οι αντιδήμαρχοι να παραμείνουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους, καθ’ ότι απολύτως επιτυχημένοι…

...............................................................................................................................................................................................................................................................

Αφήνω χώρο και για τις δικές σας ευχές. Βάλτε τώρα που γυρίζει… Τσάμπα είναι άλλωστε !
Οφείλουμε και πρέπει να έχουμε αισιοδοξία.
Αισιόδοξος λένε είναι ο άνθρωπος που πέφτοντας από ένα ουρανοξύστη σε κάθε όροφο μονολογεί και λέει:
- Μέχρις εδώ, πάω καλά…

Έλληνας είσαι …

Είναι φοβερό το φαινόμενο που παρατηρείται, στο τέλος κάθε χρόνου, στις δημόσιες, οικονομικές κυρίως, υπηρεσίες και όχι μόνο. Οι ουρές είναι ατελείωτες, ο συνωστισμός δημιουργεί λιποθυμίες, οι γκρίνιες και οι καυγάδες στην ημερήσια διάταξη.
Αιτία η κακή, κάκιστη, νοοτροπία μας, να περιμένουμε πάντα την τελευταία στιγμή, για να μην πω την τελευταία ώρα, για να πάμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Φαινόμενο για το οποίο δεν είναι άμοιρη ευθυνών και η πολιτεία που, χρόνια τώρα, μας έχει μάθει ότι οι προθεσμίες είναι για να παρατείνονται την τελευταία στιγμή και τα χρέη να ρυθμίζονται με ευεργετικές διατάξεις !Αν εξαιρέσει κανείς τους πολίτες που πραγματικά δεν έχουν χρήματα ή ειδοποιήθηκαν την τελευταία ημέρα για το χρέος τους, οι άλλοι (οι περισσότεροι) τι δικαιολογία έχουν; Αμέλεια; Αδιαφορία; Ετσιθελισμός; Μαγκιά; Πονηράδα; Δεν καταλαβαίνω!
Και καλά. Έρχονται την τελευταία ώρα όλοι. Τα παράπονα, οι γκρίνιες, οι φασαρίες, οι κατηγορίες ότι οι υπηρεσίες δεν λειτουργούν, το βρίσιμο στους υπαλλήλους που τους καθυστερούν τάχα, που αποσκοπεί;

Ανακύκλωση

Θέλει η νύφη να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει… Είπα να κάνω αποτοξίνωση από τα σκουπίδια, αλλά που τέτοια τύχη !!!
Κύριοι υπεύθυνοι, τι ακριβώς γίνεται με την Ανακύκλωση;
● Μπροστά μου, κάποια φορά, άδειαζε το κανονικό σκουπιδιάρικο τους κάδους της Ανακύκλωσης, στη Γολέμη. Οι καταγγελίες για παρόμοια γεγονότα είναι πολλές. Ποιος, εκ των αρμοδίων, δίδει τέτοιες εντολές;
● Επιχειρήσεις με ποτά και αναψυκτικά, καταστρέφουν εκατοντάδες ληγμένα προϊόντα, σε ανακυκλώσιμες συσκευασίες, αδειάζοντας τα στη χωματερή ενώ θα μπορούσατε να τα μαζεύατε εσείς από την επιχείρησή τους, για ανακύκλωση.
● Μπροστά μου κάθε πρωί, στα μπαρ της παραλίας, δεκάδες σακούλες σκουπιδιών γεμάτες πλαστικά, αλουμινένια και γυάλινα μπουκάλια, καταλήγουν στο σκουπιδιάρικο, άρα, στη χωματερή. Με ευθύνη των καταστηματαρχών βεβαίως που δεν τα πήγαν στον κατάλληλο κάδο. Αλήθεια τι ιδιότυπο καθεστώς είναι αυτό, οι υπάλληλοι της καθαριότητας να μαζεύουν τα σκουπίδια των μπαρ, χύμα από το δρόμο; Γιατί δεν έρχονται και έξω από το σπίτι μου να τους τα πετάω από το μπαλκόνι ή να μου τα παίρνουν από την πόρτα;
Είναι ευθύνη σας που δεν έχετε τοποθετήσει κάδο κοντά τους και δεν τους έχετε ενημερώσει για τη χρησιμότητά της ανακύκλωσης. Είναι ευθύνη σας που δεκάδες χαρτιά, πλαστικά και αλουμίνια βρίσκονται πεταμένα σε κάδους σκουπιδιών ενώ δίπλα υπάρχει κάδος ανακύκλωσης! Κάντε μια βόλτα στην πόλη και θα δείτε πια είναι η συμβολή σας στην ενημέρωση !
Θα μου πείτε, άμα δεν πιστεύεις κάπου πώς να κάνεις κατήχηση… Έχετε δίκιο… Την υποχρέωσή σας, θεωρείτε ότι την έχετε βγάλει και καμαρώνετε κιόλας … Φτου σας, να μη σας ματιάσω!

Parking

Μάταιες οι προσπάθειες των Αρχών του τόπου, να μπει μια τάξη στο χάος της παραλίας. Το περίφημο θαυμαστικό της (κύκλος και τρίγωνο) δεν κατάφερε να πτοήσει τους νεοέλληνες του τζιπ και της φραπεδιάς (με δέκα ζάχαρες). Επιμένουν να πηγαίνουν για καφέ με το αυτοκίνητό τους και θέλουν μάλιστα να το έχουν πρόχειρο για να το βλέπουν. Παρκάρουν λοιπόν όπου βρουν, όσο γίνεται πιο κοντά στις καφετερίες, περιμετρικά του κύκλου και του τριγώνου και ας απαγορεύεται, στην πιάτσα των TAXI ή στις θέσεις των αναπήρων, κλείνουν τους δρόμους και… αγρόν ηγόρασαν! Δέκα μέτρα παρακάτω, υπάρχει αρκετός χώρος μα, που να περπατάνε τώρα!
Η Αστυνομία (δημοτική ή όχι) και το Λιμενικό δεν κάνουν τον κόπο να γράψουν κανένα, ειδικά τις «χρονιάρες ημέρες». Μεγαλόψυχοι βλέπεται…
Αν κάποτε πέσουν κάποιες κλήσεις, σβήνονται, οι περισσότερες, «αυθωρεί και παραχρήμα» από τον μπάρμπα, το γνωστό ή τον πολιτικό που του αρέσουν τα ρουσφέτια…
Γιατί λοιπόν να μάθουμε να παρκάρουμε σωστά; Γιατί να μη διπλοπαρκάρουμε στο δρόμο, δίπλα από το αστυνομικό τμήμα μάλιστα; Και γιατί, στο κάτω – κάτω, ο όποιος αστυνομικός να γίνεται τσάμπα κακός; Αυτός θα σώσει τον … κόσμο;

Αυτονόητη καταδίκη

Μια και γράφω για αστυνομικούς, θεωρώ υποχρέωσή μου να υψώσω και εγώ τη φωνή μου, καταδικάζοντας την εγκληματική ενέργεια κάποιων, δήθεν επαναστατών, εναντίον των τριών αστυνομικών. Τέτοιες ενέργειες, όχι μόνο επαναστατικές δεν είναι μα, αφ ενός σαμποτάρουν και αποδυναμώνουν το κίνημα των πολιτών και της νεολαίας, αφετέρου δεν βοηθούν στον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας.
6/1/2009

ΜΠΟΣΤ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ

Στην πρώτη του συναυλία στο θέατρο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ ο Γρηγόρης έπαθε τέτοιο τρακ που πριν καλά καλά πει τη φράση "Στον άλλο κόσμο που θα πας... " παράτησε τη σκηνή και έφυγε. "Τα έκανε επάνω του" όπως ο ίδιος ομολογεί. Ο Μίκης με ένα ψίχουλο τον υπέβαλε, το ξεπέρασε, βγήκε και αποθεώθηκε.
Το σκίτσο του ΜΠΟΣΤ αναφέρεται στο γεγονός

Απόσπασμα από τη συναυλία

ΓΝΩΜΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΡΗΓΟΡΗ

Χωρίς αμφιβολία η φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση έχει σφραγίσει μια ολόκληρη εποχή. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ακμή του ελληνικού Τραγουδιού στο διάστημα μιας 25ετίας και αυτό δείχνει πόσο μοναδική εστάθηκε στην ερμηνεία και στην απόδοση του Νεοελληνικού Ψυχισμού. Προσωπικά, εστάθηκα, πιστεύω, τυχερός που βρέθηκε ο Μπιθικώτσης σε μια απ τις καλύτερες στιγμές του όταν έγινε ο δίσκος του «Αξιον Εστί». Ταυτίστηκε μαζί του. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, παραδείγματος χάριν, το τραγούδι «Της δικαιοσύνης Ηλιε νοητέ» τραγουδισμένο από άλλη φωνή. Χαίρομαι λοιπόν που μπορώ να βεβαιώσω πως ο Μπιθικώτσης είναι μια στιγμή που ξεπέρασε το χρόνο και θα αντηχεί πάντα στα αυτιά μας και στην καρδιά μας.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Οκτώβρης 1983


Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι ένας μεγάλος τραγουδιστής, ένας έξοχος, γνήσιος λαϊκός τραγουδιστής. Η φωνή του διαθέτει ένα καταπληκτικό, ένα εξαίσιο τίμπο, μια μεγάλη εκφραστική κλίμακα. Διαθέτει δύναμη και διαύγεια.
Η φωνή του Μπιθικώτση έλαμψε στα τραγούδια του Θεοδωράκη αλλά και η μουσική του Θεοδωράκη έλαμψε με τη φωνή του Μπιθικώτση.
Η φωνή του Μπιθικώτση δεν διαθέτει μονάχα τα τεράστια μουσικά προσόντα, αλλά διαθέτει και μια άρθρωση μοναδική που δεν διαθέτουν μεγάλοι ηθοποιοί. Ποτέ δεν χάνεται, δεν σβήνει, δεν θαμπώνει ούτε μια συλλαβή, ούτε ένα φωνήεν, ούτε ένα σύμφωνο. Ακόμα και το τελικό «σίγμα» στο τέλος μιας μουσικής φράσης που εξαφανίζεται πλήρως στους περισσότερους τραγουδιστές, στον Μπιθικώτση ακούγεται με απόλυτη καθαρότητα. Έτσι ο μεγάλος ποιητικός λόγος με τη μουσική του Θεοδωράκη και τη φωνή του Μπιθικώτση, βρίσκει μπορώ να πω τη μεγαλύτερη και εκφραστικότερη δικαίωση. Ο Μπιθικώτσης έχει στο ενεργητικό του τεράστιες επιτυχίες τραγουδώντας ποίηση μεγάλων ποιητών, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Λειβαδίτη και άλλων ακόμα αλλά μέσα σ αυτές τις μεγάλες επιτυχίες νομίζω πως η κορυφαία του επιτυχία ήταν η «Ρωμιοσύνη», μια ερμηνεία μοναδική, ασύγκριτη, ανεπανάληπτη…
Μέσα στη φωνή του, όλος ο καημός του Ελληνικού Λαού, όλο του το μεράκι και όλη του η λεβεντιά φαίνεται σ όλο τους το μεγαλείο!
Θυμάμαι ότι σε μεγάλα γεγονότα της Νεοελληνικής μας Ιστορίας εδώ και 15 χρόνια, σε κρίσιμες αγωνιστικές στιγμές του Ελληνικού Λαού η φωνή του Μπιθικώτση βρισκόταν πάντοτε κοντά τραγουδώντας τη «Ρωμιοσύνη». Ακόμα και τον τελευταίο καιρό στο Πολυτεχνείο πριν από 10 χρόνια, ο παράνομος σταθμός των σπουδαστών άρχιζε τις εκπομπές του με τη «Ρωμιοσύνη» του Θεοδωράκη με τη φωνή του Μπιθικώτση και έκλεινε τις εκπομπές του με τη «Ρωμιοσύνη».
Θάθελα να ευχαριστήσω τον Γρηγόρη Μπιθικώτση που με την λαμπρότητα της φωνής του έφερε την Ελληνική Ποίηση κοντά στον Ελληνικό Λαό, απ όπου και προήλθε.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Νοέμβριος 1983


Ήθελα νάμουν όμορφος
νάμουν και παλικάρι
και να τραγούδαγα καλά
δεν ήθελα άλλη χάρη…

Ο Λαός μας όταν δίνει αυτό το τρίπτυχο σ αυτό το ποίημα, ουσιαστικά καθορίζει τα όρια της ομορφιάς, της ζωής, της αξιοσύνης. Ο Μπιθικώτσης είχε και τα τρία, αλλά πάνω από όλα τραγούδαγε με χάρη. Και τραγούδησε με χάρη πράγματα πάρα πολύ σκληρά!
Θάλεγε κανείς ότι αυτό το έθνος έχει κάποιες στιγμές όπου ενώ όλα φαίνονται ότι έχουν χαθεί και έχουν γίνει – χωρίς να θέλω να το προσβάλω «ταγκό» - βγαίνει μια φωνή και ειδοποιεί για τη μοίρα μας. Σκέπτομαι πως ο Μπιθικώτσης και ο Ελληνικός Λαός είχε μια τόσο μεγάλη τύχη. Με τις χάρες του να συναντηθεί με αυτό το Λαό και να τον εκφράσει.
Καμιά φορά συλλογίζομαι πως αυτό το έθνος, μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς, πόσα χρωστάει – όχι μόνο στα εκκλησιαστικά κείμενα που διατήρησαν τη γλώσσα του – αλλά και στο μεγαλείο των ψαλτών του. Κι όχι μόνο των ψαλτάδων, των λαϊκών που λέμε, αλλά και των ιερωμένων. Έτσι λοιπόν, κι αυτή η «ξύλινη» φωνή, όπως αποκάλεσαν οι κριτικοί τη φωνή του Μπιθικώτση, που είναι τόσο βυζαντινή, τόσο άμεση, τόσο ελληνική, που έχει μέσα και τη Μικρά Ασία, που έχει μέσα και τον αγώνα στην Αλβανία, που έχει μέσα και τον πόνο της Αντίστασης, που έχει αυτή την ξύλινη υφή που θυμίζει καμιά φορά τα ξύλινα καμπαναριά του Αγίου Όρους.
Αυτή η περίεργη μοίρα να λέμε τα πράγματα χωρίς καλλιέπειες, κι αυτό πέρασε μέσα από τον Μεγάλο Μπιθικώτση. Νομίζω πως είναι μια στιγμή που ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης θα πρέπει να αντιμετωπιστεί πια σαν συνέχεια των Μεγάλων Ψαλμωδών του Έθνους…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Οκτώβριος 1983


Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι σίγουρα από τους πιο μεγάλους τραγουδιστές που έβγαλε αυτός ο τόπος. Και δεν μιλάω μόνο για τη φωνή του, μιλάω για ένα ήθος που εξέπεμπε αυτή η φωνή, για μιαν ελληνικότητα, για ένα δωρικό χαρακτήρα που ενέπνεε. Επανειλημμένα μου έχει πει ο Μίκης Θεοδωράκης ότι πάρα πολλά από τα τραγούδια του τα έχει γράψει εμπνεόμενος από τη φωνή του Μπιθικώτση, την οποία θεωρεί απαράμιλλη, κι επίσης θυμάμαι ότι ο συγχωρεμένος ο Μάνος Λοίζος μου έλεγε – επειδή αυτός ανήκε σε μια άλλη εταιρία κι ο Μπιθικώτσης σε άλλη – ότι, «για σκέψου τι δράμα είναι αυτό το δικό μου να μη γράψω ποτέ ένα τραγούδι με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση…».
Η προσωπική μου εμπειρία από τη συνεργασία μου με τον Γρηγόρη είναι ότι πραγματικά αυτός ο τραγουδιστής με ενέπνεε, τον σκεφτόμουν δηλαδή και πάντοτε, ότι έγραφα εκείνη την περίοδο, ήταν βασισμένο επάνω στη φωνή του Mπιθικώτση όπως η «Άπονη Ζωή» η «Φτωχολογιά» με κατάληξη το «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή» που πρέπει να πω ότι αυτό ειδικά το τραγούδι ενώ απαιτούσε τέτοιες δυνατότητες και τέτοια αγάπη για κάποια πράγματα, ο Γρηγόρης μπήκε μέσα στο studio και το είπε μέσα σε ένα πεντάλεπτο. Μια κι έξω!
Νομίζω ότι η απουσία του Μπιθικώτση από το σημερινό τραγούδι είναι μια από τις αιτίες που το τραγούδι μας δεν βρίσκεται στην ακμή που βρισκότανε στη δεκαετία του ’60, διότι ενώ, όλοι οι τραγουδιστές είναι συνήθως το τέλος του τραγουδιού, ο Μπιθικώτσης κατά κανόνα ήταν η Αφετηρία.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Δεκέμβριος 1983


Για ποιόν να γράψω το σημείωμα αυτό; Για τον φίλο; Τον ανεπανάληπτο ερμηνευτή; Τον μεγάλο λαϊκό συνθέτη και κάπου κάπου στιχουργό; ή για τον αριστοτέχνη εκτελεστή; Μα… για όλους αυτούς.
Το γράφω για τον Γρηγόρη Μπιθικώτση! Τρελοκόριτσο, του Βοτανικού ο μάγκας, Ρωμιοσύνη, Αξιον Εστί, Άπονη Ζωή, Είμαι αητός χωρίς φτερά, στου Μπελαμί το ουζερί, ένα αμάξι με δυο άλογα, Ο κυρ Θάνος, Εγνατίας 406…
Ο Γρηγόρης μόνος του καλύπτει την Ιστορία του μάγκικου, του ρεμπέτικου, του λαϊκού και του έντεχνου τραγουδιού μας. Απλός και απέριττος και στη φωνή και στους τρόπους, αγαπημένος και σαν ερμηνευτής και σαν άνθρωπος, χιουμορίστας και θυμόσοφος!
- Εγώ είμαι ο αρχηγός της αστυνομίας, ο Καζαντζίδης της Χωροφυλακής.
- Ποιος είναι ο καλύτερος τραγουδιστής Γρηγόρη;
- Έχεις μπροστά σου τον Ιησού Χριστό και ρωτάς για τους μαθητές του;
Ποτέ δεν τραγουδούσε αβασάνιστα κάτι. Ακόμα και στην πρώτη ακρόαση του «Επιτάφιου» που τότε με κόπο έβγαζε το μεροκάματο, όταν άκουσε πρωτόγνωρα πράγματα φοβήθηκε και δεν δίστασε να πει του Χιώτη:
- Μανώλη πάμε να φύγουμε γιατί θα γίνουμε ρεζίλι.
Δεν έγινε βέβαια ρεζίλι αλλά γνώρισε την παγκόσμια καταξίωση κοντά στο άλλο ιερό τέρας: τον Μίκη Θεοδωράκη. Δεν έπαψε όμως να ερμηνεύει και να γράφει τα λαϊκά του. Το «ψωμί» του όπως τα λέει.
Έγραψα μαζί του γύρω στα 200 τραγούδια και είμαι περήφανος γι αυτό. Γιατί ο Μπιθικώτσης είναι ο ένας, ο μοναδικός. Για πάρα πολλά χρόνια θα τραγουδιέται, και πολλά, πάρα πολλά χρόνια θα περάσουν για να βγει ένας νέος Γρηγόρης αν βγει. Όπως το ευλογημένο κρασί ευφραίνει την καρδιά κάθε ανθρώπου, έτσι και το ευλογημένο τραγούδι του Μπιθικώτση αγκαλιάζει τις καρδιές μας.
Όταν είμαι στεναχωρημένος ή χαρούμενος, ή σε ώρες πλήξης, Μπιθικώτση ακούω. Μπιθικώτση σιγοψιθυρίζω. Είναι ο Τραγουδιστής που συντροφεύει ολόκληρο το μερόνυχτό μας! Ολόκληρη τη ζωή μας! Γεια σου αθάνατε Γρηγόρη.

Με αγάπη
ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ
Ιανουάριος 1988


… όμως η αλήθεια να λέγεται. Τον εβοήθησε ο Θεοδωράκης αλλά ο Γρηγόρης είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη φωνή. Σπάνιο λαρύγγι…

Γιώργος Ροβερτάκης Ρεμπέτης

Μπιθικώτσης ίσον ρεμπέτης, έτσι τραγουδάνε τα ρεμπέτικα, όπως τα λέει αυτός. Είναι μάγκας αυτός, μόρτης, αλλά τη βγαίνει άσχημα και διαβάζω ότι ζητάει άγαλμα. Ήμουν έτοιμος να του τη βγω, αλλά έμαθα ότι τη βγαίνει επίτηδες για κάτι άλλους που κάνουν τον μάγκα, κάτι τραγουδιστές που είναι όλο κουνήματα. Καλά κάνει!!

Νίκος Μάθεσης Στιχουργός του ρεμπέτικου

Η πρώτη εντύπωση από τον Μπιθικώτση είναι πως ενώ επρόκειτο για ένα άντρα αναστήματος 1,75 πάνω στη σκηνή μου φαινόταν 2 και 3 μέτρα.

Αντώνης Καλογιάννης

Θυμάμαι μια βραδιά από τις συγκινητικότερες της ζωής μου – δεν είναι και πολλές. Ο γέρο – Μάρκος έλιωνε, δεν έβλεπε ο φουκαράς, σαράβαλο είχε γίνει. Με φώναξε κοντά του και μου είπε: «Παιδί μου, ο Μπιθικώτσης είναι ο μόνος που είπε ωραία τα τραγούδια μου».

Γιώργος Νταλάρας

ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ

Σατυρικό κείμενο του αξέχαστου Φρέντυ Γερμανού στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

ΠΕΜΠΤΗ 7 ΜΑΡΤΙΟΥ 2002

Ομιλητές:
- Ευάγγελος Βενιζέλος - Υπουργός Πολιτισμού
- Λευτέρης Παπαδόπουλος - Δημοσιογράφος, Ποιητής
- Γιώργος Νταλάρας
- Γρηγόρης Μπιθικώτσης

ΕΥ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την παρουσία σας. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί έχουμε σήμερα μαζί μας στο Υπουργείο Πολιτισμού τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Χαίρομαι επίσης για την παρουσία του Λευτέρη Παπαδόπουλου και όλων των σημαντικών Ελλήνων καλλιτεχνών που πήραν την πρωτοβουλία να τιμήσουν το Γρηγόρη Μπιθικώτση, τιμώντας στο πρόσωπό του βέβαια και τον ίδιο τον συλλογικό εαυτό τους. Είμαι βέβαιος πως στη συνείδησή τους ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης εκφράζει μια ιδανική στάση, την ιδανική στάση του Έλληνα τραγουδιστή και του Έλληνα δημιουργού απέναντι στην ελληνική μουσική.
Το Υπουργείο Πολιτισμού χαίρεται γιατί έχει την ευκαιρία να τιμήσει τον Γρηγόρη Μπιθικώτση με τη συναυλία αυτή και με μία ειδική τιμητική διάκριση που θα του απονεμηθεί. Πραγματικά λυπάμαι γιατί δεν είχαμε ώς τώρα την ευκαιρία να το κάνουμε αυτό νωρίτερα και με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση. Και θεωρώ πως αυτή η εκδήλωση είναι η πρώτη μιας σειράς εκδηλώσεων, που αρμόζουν στο μέγεθος που λέγεται Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Ο Γρηγόρης κατέχει μία διακριτή και εξαιρετικά σημαντική θέση στην ιστορία της ελληνικής μουσικής όχι μόνον ως τραγουδιστής, γιατί αυτό είναι σχεδόν αυτονόητο για όλους μας, αλλά και ως συνθέτης που είναι μια ιδιότητα που θέλω να την τονίσω. Άλλωστε έχουμε απολαύσει όλοι μας τα τραγούδια του.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι νομίζω ένας λαϊκός και αυθεντικός άνθρωπος, που έχει ερμηνεύσει ίσως τα πιο λόγια και τα πιο σημαντικά μουσικά έργα. Και αυτή η διασταύρωση ανάμεσα στην αυθεντικότητα του λαϊκού ανθρώπου και την υψηλή ποιότητα του ποιητικού και του μουσικού λόγου είναι μια αξεπέραστη εισφορά που οφείλουμε στον Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Θα ήθελα κι εγώ να πω πάρα πολλά ως ένας από εσάς για το τι σημαίνει ο Μπιθικώτσης στη μουσική ιστορία του τόπου. Θεωρώ όμως ότι τα λόγια μου είναι πολύ φτωχά και είναι και αναρμόδια λόγια, όταν έχουμε εδώ ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να μιλήσουν με τεκμηρίωση και με βιώματα για τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Γι' αυτό θα παρακαλέσω τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να πάρει την πρωτοβουλία να μας παρουσιάσει την εκδήλωση αυτή και να πει και τα αρμόζοντα για τον Γρηγόρη, διότι εγώ θεωρώ ότι καμιά φορά ο λόγος μας ηχεί πολύ συμβατικός και πολύ στερεότυπος όταν εκφραζόμαστε για ανθρώπους που έχουν δώσει τη ζωή τους και δίνουν τη ζωή τους για το σημαντικότερο ίσως στοιχείο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού που είναι το ελληνικό τραγούδι.

Λ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Γεια χαρά. Είναι η πρώτη φορά που ένα επάγγελμα τόσο δύσκολο και σκληρό, όπως είναι το επάγγελμα των τραγουδιστών, παίρνει μια τόσο σπουδαία πρωτοβουλία: να τιμήσει ένα δικό του άνθρωπο. Δεν συνέβη ποτέ στο παρελθόν.
Οι τραγουδιστές είναι ζώα εγωιστικά, σκληρά, διαγκωνίζονται, χτυπιούνται μεταξύ τους. Κι αυτό συμβαίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια από την εποχή που αρχίζει το ελληνικό τραγούδι. Εδώ όμως αυτή τη φορά όλοι οι τραγουδιστές έγιναν μια γροθιά για να τιμήσουν τον μέγα, τον πρώτο, τον σημαντικό, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Γιατί ο Μπιθικώτσης, όπως πολύ σωστά είπε ο Υπουργός Πολιτισμού, είναι μια ακραία περίπτωση ενός λαϊκού ανθρώπου ο οποίος είπε, τραγούδησε τα πιο λόγια πράγματα και τα έφερε στον ελληνικό λαό.
Δεν είναι όμως μόνο οι τραγουδιστές, είναι και ο Βενιζέλος. Ο Βενιζέλος δεν είναι Υπουργός Πολιτισμού. Θα μπορούσε να είναι και ένας άλλος Υπουργός Πολιτισμού. Ο Βενιζέλος είναι ένας διανοούμενος, ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, ένας συγγραφέας. Είναι πολύ μεγάλη η τιμή που γίνεται στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και απ΄ αυτόν τον άνθρωπο. Αυτόν τον σημαντικό άνθρωπο που κάθεται δίπλα μου.
Η πρωτοβουλία γι' αυτή την εκδήλωση άρχισε από τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Γιώργο Νταλάρα πρωτίστως και είχε βέβαια μέσα της το Γρηγόρη τον Μπιθικώτση. Δεν πρέπει εδώ να παραλείψω την Αννούλα την Νταλάρα, που όλο το φορτίο μιας εκδήλωσης τεράστιας όπως είναι αυτή, το πήρε στην πλάτη της.
Εγώ δεν έκανα τίποτα. Θα πω πέντε κουβέντες τη Δευτέρα. Οι άλλοι τραγουδιστές είπαν ομόθυμα το "ναι". Αλλά όλο το φορτίο το κουβάλησε στην πλάτη της η Αννούλα και την ευχαριστώ πάρα πολύ.
Εκείνο που θέλω να πω σ' εσάς -και νομίζω ότι αυτό κυρίως πρέπει να γράψετε και σας το λέω εγώ διότι είμαι συνάδελφός σας και πολύ παλιός- είναι ότι ο κόσμος δεν ξέρει που προπωλούνται τα εισιτήρια. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ευθύνη δική μου ή κάποιων άλλων, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο κόσμος δεν ξέρει που πωλούνται τα εισιτήρια.
Άρα το πρώτο που πρέπει να γραφτεί και να γραφτεί έντονα είναι αυτό. Μετά αυτά που είπε ο υπουργός Πολιτισμού και μετά όσα πούμε εδώ. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

ΕΥ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Εγώ ευχαριστώ τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και για την αγάπη του πρωτίστως, την οποία έτσι πολύ απλόχερα μας δίνει. Στο φάκελο που έχετε πάρει υπάρχουν όλα τα στοιχεία αυτά, να μην τα επαναλάβω. Ήθελα απλώς να μνημονεύσω τα ονόματα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν τιμώντας και τους ίδιους.
Την κα Αλεξίου, την κα Γαλάνη, τον κ.Καλογιάννη, τον κ.Κότσιρα, τον κ.Μακεδόνα, τον κ.Μαχαιρίτσα, τον κ.Μητροπάνο, τον κ.Μιτσιά, τον κ.Μπάση, τον Γιώργο Νταλάρα που θα τον παρακαλέσω να πει και δυο λόγια, την κα Πάνου, τον κ.Παπακωνσταντίνου, τον κ.Πάριο, τον κ.Ρέμο, την κα Σουλτάτου, τον κ.Τερζή, την κα Τσαλιγοπούλου, τον Νίκο Κούρο που επιμελείται της ορχήστρας και τον κ.Σούλη που έχει την ευθύνη για το οπτικοακουστικό υλικό.
Και επίσης να μνημονεύσουμε ότι την αφίσα την οφείλουμε στον Αλέκο Φασιανό και την έχει φιλοτεχνήσει ο Δημήτρης Αρβανίτης.

Λ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Στην ομάδα που είναι στον πυρήνα της οργάνωσης ξέχασα να σας πω και τον Γιάννη Πάριο.

ΕΥ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Πριν δώσω το λόγο στον ίδιον τον Γρηγόρη, θα παρακαλέσω τον Γιώργο Νταλάρα να μας πει δυο λόγια.

Γ.ΝΤΑΛΑΡΑΣ: Έχω τη χαρά, τη μεγάλη χαρά, να με θεωρεί ο πιο σημαντικός δάσκαλος της μουσικής μου διαδρομής φίλο του. Το λέει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και το πιστεύει. Και πιστεύω ότι είναι αλήθεια αυτό, γιατί είναι ο πιο μακρινός φίλος που έχω στον χρόνο. Με ξέρει από σχεδόν λίγες μέρες μετά την γέννηση μου επειδή ήταν φίλος του Λουκά, του πατέρα μου. Μου έχει πει και ορισμένες ιστορίες, που κατ' ανάγκη κάποιες στιγμές με κρατούσε, όταν ήμουν μικρό παιδί.
Λοιπόν, έχουμε μια φιλία όσο είναι και η ηλικία μου και θέλω να σας πω ότι ίσως αυτό δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει να έχεις ένα φίλο σαν τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, να αντέχει αυτή η φιλία 50 τόσα χρόνια, έστω και χωρίς συνείδηση τα πρώτα χρόνια, αλλά όλα τα επόμενα χρόνια να συνεχίζεις να εκτιμάς, να σέβεσαι και να θεωρείς δάσκαλο σου έναν άνθρωπο και μάλιστα μέσα στον χώρο του τραγουδιού. Τον περιέγραψε λίγο ο Λευτέρης, προηγουμένως, με ένα υπερβολικό τρόπο, αλλά σ' αυτό τον χώρο όντως δυσκολεύεσαι να εκτιμάς για τόσα πολλά χρόνια κάποιους ανθρώπους.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι ένας άνθρωπος αξιοπρεπής, ένας άνθρωπος που μας άνοιξε τους δρόμους. Του χρωστάμε πάρα πολλά πράγματα σ' αυτό. Είπε προηγουμένως και ο κ. Βενιζέλος ότι είναι ένας άνθρωπος που κρατάει τα δύο άκρα. Μίλησε για το λόγιο μέρος, εγώ θα ήθελα να προσθέσω το εξής.
Ο Μπιθικώτσης στο ένα χέρι κρατάει τον Βαμβακάρη, γιατί δούλεψε μαζί του, και στο άλλο τον Σεφέρη. Αυτό από μόνο του, ναι, είναι ένα φαινόμενο. Τον Σεφέρη και τον Ελύτη. Και από την άλλη μεριά, πορεύτηκε σε όλη του την ζωή με όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους της λαϊκής μας μουσικής διαδρομής. Μιλάω για τον Τσιτσάνη, για τον Παπαϊωάνου και όλους τους μεγάλους.
Ε, δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Είναι ίσως το πλέον ιστορικό πρόσωπο που υπάρχει αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Και είναι πολύ σημαντικό που το Υπουργείο Πολιτισμού αποφασίζει, τώρα που είναι εδώ δίπλα μας και θα το χαρεί και εκείνος, να τιμήσει τα 80 του χρόνια. Για μένα είναι μεγάλη τιμή, χαρά και θέλω να σας πω ότι παρ' ότι οι συνάδελφοι μας σήμερα, ίσως λόγω των υποχρεώσεων τους, λόγω του ξενυχτιού, δεν μπόρεσαν να ΄ρθουν, όμως σε όσους ζητήθηκε είπαν όλοι αμέσως "ναι", ακόμα και αυτοί που απουσιάζουν. Γι' αυτό να τους θεωρείται ωσεί παρόντες, διότι όσοι λείπουν είτε είναι στο εξωτερικό είτε παίζουν κάπου αλλού. Γι' αυτό δεν είναι εδώ. Αυτό τα δείχνει όλα, δείχνει την αγάπη, τον σεβασμό προς το πρόσωπο του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ευχαριστώ πολύ.

ΕΥ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Ο Γρηγόρης είναι 6.000 ετών, είναι όσο και οι χιλιετίες του Ελληνισμού, διότι ο γνήσιος καλλιτέχνης συμπυκνώνει και συγκεφαλαιώνει τον πολιτισμό όλου του τόπου. Και θα μου επιτρέψετε να πω - γιατί γνωρίζω λόγω της ιδιότητας μου πολλούς ανθρώπους του χώρου του πολιτισμού και ιδιαίτερα πολλούς καλλιτέχνες- ότι η σεμνότητα του Γρηγόρη Μπιθικώτση είναι μία απόδειξη του πόσο μεγάλος πράγματι είναι.

Γ.ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ: Εγώ με την σειρά μου πρώτα θέλω να ευχαριστήσω τους συνάδελφους που σκέφτηκαν τώρα που είμαι στη ζωή να με τιμήσουν. Τους ευχαριστώ πολύ. Επίσης, το Υπουργείο Πολιτισμού, τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, την ΠΟΛΙΤΕΙΑ - ΠΕΙΡΑΙΑ και όλο τον ελληνικό λαό που με κράτησε μέχρι σήμερα στα χέρια του και όπως βλέπω, με αγαπάει. Αυτά τα λίγα λόγια θα ήθελα να πω.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θα τραγουδήσετε και εσείς κ. Μπιθικώτση στην συναυλία;
Γ.ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ: Άμα είμαι καλά, κάτι θα πω.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Πώς νιώθετε που σε αυτή τη συναυλία σας τιμά ολόκληρος ο ελληνικός λαός, ολόκληρο το ελληνικό τραγούδι;
Γ.ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ: Πρώτα να πω ότι η βραδιά της συναυλίας, η τιμώμενη βραδιά για μένα από τους συναδέλφους μου, θα μου γεμίσει την καρδιά μου, την σκέψη μου και θα μου κάνει παρέα την υπόλοιπη ζωή που θα 'μαι μόνος.

ΕΥ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Εχουμε άλλη ερώτηση; Ωραία. Σας ευχαριστούμε θερμότατα για την παρουσία σας, ιδίως τους καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουν στην εκδήλωση και τον Λευτέρη βέβαια.

Το μέτρημα του χρόνου

Το μέτρημα του χρόνου συνδέεται με την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Η μέτρηση συνδέεται με την εποχή που ο άνθρωπος ήταν γεωργός και η ζωή του είχε άμεση σχέση με την καλλιέργεια της γης και τη συλλογή των καρπών της. Για τον άνθρωπο αυτής της περιόδου, η χρονιά θεωρείται ότι τελείωσε με τον θερισμό και τον τρύγο, οπότε αρχίζει ο μόχθος της άλλης χρονιάς. Έτσι κατά πολύ φυσικό τρόπο οι Ακκάδες και οι Μεσοποτάμιοι όριζαν την αρχή του έτους κατά το μήνα Σεπτέμβρη.
Το Ορθόδοξοι Βυζαντινό εκκλησιαστικό έτος εξακολουθεί μέχρι σήμερα να αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου με την αρχή της Ινδίκτου. Τότε αρχίζει το ακίνητο εορτολόγιο της Εκκλησίας, γιατί το κινητό εορτολόγιο διαμορφώνεται κάθε χρόνο διαφορετικά, με αφετηρία το Πάσχα, που πέφτει σε διαφορετική ημερομηνία κάθε φορά.

Η Πρώτη 1η Ιανουαρίου

Κατά το πρώτο ρωμαϊκό ημερολόγιο, η δική μας 1η Ιανουαρίου ήταν η 1η Μαρτίου. Στην ουσία δεν υπήρχε καν Ιανουάριος. Το ημερολόγιο είχε 10 μήνες, ξεκινούσε από το Μάρτιο και τέλειωνε στο Δεκέμβριο. Έτσι ο Σεπτέμβριος που για εμάς είναι ο 9ος μήνας για αυτούς ήταν ο 7ος. Σημειώνεται ότι στα Λατινικά «septem» σημαίνει εφτά, «octo» οκτώ, «novem» εννιά και «decem» δέκα.
Γύρω στο 700 π.Χ., ο δεύτερος βασιλιάς της Ρώμης, Νούμα Ποντίλιους, πρόσθεσε τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο. Οι νέοι μήνες προστέθηκαν στο τέλος του ημερολογίου και η πρώτη μέρα του χρόνου παρέμεινε η 1η Μαρτίου.

Το 45 π.Χ., γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην παγκόσμια Ιστορία η 1η Ιανουαρίου, σαν η πρώτη ημέρα του νέου έτους, καθώς το Ιουλιανό ημερολόγιο άρχισε να εφαρμόζεται.
Ο Ιούλιος Καίσαρας ήταν αυτός που αποφάσισε ότι το παραδοσιακό ρωμαϊκό ημερολόγιο χρειαζόταν άμεσα ριζικές αλλαγές. Εισαγμένο γύρω στον έβδομο αιώνα π.Χ., το ρωμαϊκό ημερολόγιο προσπαθούσε να ακολουθήσει το σεληνιακό κύκλο, αλλά δεν τα κατάφερνε και τόσο καλά. Αφήστε που όσοι ήταν υπεύθυνοι για την τήρηση του ημερολογίου, του έκαναν … κοπτοραπτική, στα μέτρα τους και στα συμφέροντά τους…
Στο σχεδιασμό του νέου ημερολογίου, ο Καίσαρας ζήτησε την ενίσχυση ενός Αστρονόμου από την Αλεξάνδρεια, του Sosigenes.
Αυτός τον συμβούλεψε να απομακρυνθεί εξ ολοκλήρου από την ιδέα της παρακολούθησης του σεληνιακού κύκλου και να ακολουθήσει το ηλιακό έτος, όπως οι Αιγύπτιοι. Μ' αυτό τον τρόπο, το έτος υπολογίστηκε ότι αποτελείται από 365 και 1/4 ημέρες. Από την πλευρά του, ο Καίσαρας πρόσθεσε 67 ημέρες στο 45 π.Χ., κάνοντας έτσι το 46 π.Χ. να αρχίσει την 1η Ιανουαρίου και όχι το Μάρτιο. Επίσης, καθιέρωσε την επιπλέον μέρα στο τέλος του Φεβρουαρίου κάθε τέσσερα χρόνια, κρατώντας έτσι θεωρητικά το ημερολόγιό του από να πέσει έξω. Λίγο πριν η δολοφονία του το 44 π.Χ., άλλαξε το όνομα του μήνα Quintilis σε Julius (Ιούλιος) από το όνομά του. Αργότερα, ο μήνας Sextilis μετονομάστηκε Augustus (Αύγουστος) από το όνομα του διαδόχου του.

Το Γρηγοριανό Ημερολόγιο

Ο Καίσαρας και ο Sosigenes απέτυχαν να υπολογίσουν σωστά το ηλιακό έτος ως 365,242199 ημέρες. Το αποτέλεσμα ήταν να προστίθενται 11 λεπτά σε κάθε έτος, ποσό που συγκεντρωμένο το έτος 1000 μ.Χ. έφτασε τις 7 μέρες και μέχρι το Μεσαίωνα είχε αγγίξει τις 10 (15ος αιώνας). Η ρωμαϊκή εκκλησία ενημερώθηκε για αυτό το πρόβλημα, και το 1570 ο πάπας Γρηγόριος ΧΙΙΙ ανάθεσε στον Ιησουΐτη αστρονόμο Christopher Clavius να κατασκευάσει ένα νέο ημερολόγιο. Το 1582, το Γρηγοριανό ημερολόγιο εφαρμόστηκε, παραλείποντας 10 ημέρες για εκείνο το έτος. Από τότε, οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν επιλέξει την 1η Ιανουαρίου για να γιορτάσουν την ακριβή άφιξη του νέου έτους.


Πρωτοχρονιές αλλού


Λυσίππου "Ο Καιρός ή η Ευκαιρία"

Στην αρχαία Αίγυπτο

Στην Αίγυπτο των αρχαίων χρόνων, η πρωτοχρονιά γιορταζόταν όταν «γέμιζε» ο Νείλος ποταμός, δηλαδή περίπου στα τέλη Σεπτεμβρίου. Η υπερχείλιση του Νείλου ήταν ζωτικής σημασίας, γιατί, χωρίς αυτήν οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν τις σοδειές τους.

Στη Βαβυλωνία...

Η Πρωτοχρονιά των Βαβυλώνιων ήταν την άνοιξη και σήμαινε για τους πολίτες την απόλυτη ελευθερία ως και ασυδοσία. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών, ο βασιλιάς γυμνωνόταν από τα ρούχα του και έφευγε μακριά από τη χώρα, για μερικές μέρες, με αποτέλεσμα οι υπήκοοι να μπορούν να κάνουν ό,τι επιθυμούν, χωρίς κανέναν έλεγχο. Η χαρά των κατεργαρέων όμως δεν κρατούσε πολύ, αφού σύντομα ο Βασιλιάς επέστρεφε εν μέσω περίλαμπρης τελετής και φορώντας τα καλύτερα και πιο ακριβά φορέματά του, για να διαψεύσει τις περί του αντιθέτου προσδοκίες. Και έτσι, όλοι επέστρεφαν στις δουλειές τους και... στους πάγκους τους. Όλη αυτή η ιστορία, σήμαινε για τους Βαβυλώνιους ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους.

Οι Κέλτες...

Zούσαν σε μια περιοχή της Γαλλίας, που λεγόταν Γκολ, αλλά και σε μερικά μέρη της Βρετανίας, πριν την άφιξη των Ρωμαίων. Οι πρωτοχρονιάτικες γιορτές τους ονομάζονταν Samhain και διεξάγονταν το τέλος Οκτωβρίου, αφού η λέξη σημαίνει «το τέλος του καλοκαιριού». Οι Κέλτες λοιπόν, μαζεύονταν όλοι μαζί για να κρατήσουν μακριά τα φαντάσματα των νεκρών, που επέστρεφαν για να κυνηγήσουν τους ζωντανούς.

Οι Εβραίοι... Τ

ο εβραϊκό νέο έτος ονομάζεται Ρος Χαναά. Πρόκειται για την ιερή στιγμή
κατά την οποία οι άνθρωποι αναλογίζονται τα λάθη του παρελθόντος και
υπόσχονται να μην τα επαναλάβουν στο μέλλον. Ειδικές τελετές γίνονται στις
Συναγωγές με τα παιδιά ντυμένα σε ειδικά ρούχα. Οι γυναίκες ψήνουν το
πρωτοχρονιάτικο ψωμί, ενώ άφθονη είναι η κατανάλωση φρούτων, ώστε οι
άνθρωποι να μην ξεχνάνε την περίοδο της σοδειάς.

Οι Μουσουλμάνοι...

Το μουσουλμανικό ημερολόγιο βασίζεται στις φάσεις της Σελήνης, με
αποτέλεσμα η πρώτη του έτους να προκύπτει 11 μέρες νωρίτερα κάθε χρόνο.
Στο Ιράν, την πρώην Περσία, η πρωτοχρονιά γιορτάζεται στις 21 Μαρτίου και
λίγες μέρες πριν, οι άνθρωποι βάζουν λίγους σπόρους σιταριού σε ένα
πιατάκι για να μεγαλώσουν. Μέχρι την ημέρα της Πρωτοχρονιάς, οι σπόροι
δίνουν καρπούς, ώστε να θυμίζουν την Άνοιξη και το ξεκίνημα μια νέας ζωής.

Οι Ινδουιστές...

Οι περισσότεροι ινδουιστές ζουν στην Ινδία, αλλά δεν γιορτάζουν όλοι την
Πρωτοχρονιά κατά τον ίδιο τρόπο, ούτε καν την ίδια περίοδο.
Στη Δυτική Βεγγάλη, φοράνε λουλούδια την πρωτοχρονιά, δείχνοντας προτίμηση σε εκείνα που έχουν χρώμα ροζ, κόκκινο, μωβ ή άσπρο. Οι γυναίκες πάντως προτιμούν τα άνθη σε χρώμα κίτρινο, που είναι και το χρώμα της άνοιξης.
Στην Κεράλα, στη Νότια Ινδία, οι μαμάδες βάζουν φαγητό, λουλούδια και
μικρά δώρα σε ένα δίσκο. Την ημέρα της πρωτοχρονιάς, τα πιτσιρίκια κρατάνε
τα μάτια τους κλειστά μέχρι να οδηγηθούν μπροστά στο... δίσκο με τα δώρα
και η συνέχεια είναι αυτονόητη.
Στην Κεντρική Ινδία, την ημέρα της Πρωτοχρονιάς τοποθετούνται στο
εξωτερικό των κτιρίων πορτοκαλί σημαίες.
Γενικά, οι ινδουιστές σκέφτονται κατά την πρωτοχρονιά, κυρίως τη θεά της
υγείας, Λαξμί... και καλά κάνουν.

Οι Ιάπωνες...

Στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, ο νέος χρόνος γιορτάζεται την πρώτη
Ιανουαρίου, ωστόσο οι Ιάπωνες κρατάνε ακόμα μερικές πεποιθήσεις από τη
μακραίωνη θρησκεία τους, που ονομάζεται Σίντο. Για να κρατήσουν μακριά τα κακά πνεύματα, κρεμάνε ένα σκοινί από άχυρο στις πόρτες των σπιτιών τους,
συμβολίζοντας την ευτυχία και την καλή τύχη. Για να είναι μάλιστα σίγουροι
οι Γιαπωνέζοι, ότι ο νέος χρόνος θα τους φέρει τύχη, φροντίζουν να...
σκάνε στα γέλια, την ώρα που μπαίνει το νέο έτος.

Οι Κινέζοι...

Ο κινεζική πρωτοχρονιά γιορτάζεται κάπου ανάμεσα στις 17 Ιανουαρίου και
τις 19 Φεβρουαρίου, όταν έχει Νέα Σελήνη και ακούει στο όνομα Γουάν Ταν.
Σε όποιο σημείο του πλανήτη και αν βρίσκονται οι Κινέζοι, γιορτάζουν αυτή
τη μέρα, με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και πολλά... φανάρια. Χιλιάδες φανάρια
«σηκώνονται» για να φωτίσουν το δρόμο, ώστε ο Νέος χρόνος να μην σκοντάψει καθώς θα μπαίνει!

Τα κάλαντα

Η λέξη κάλαντα προέρχεται από τη λατινική «calenda», που σημαίνει αρχή του μήνα. Πιστεύεται ότι η ιστορία τους προχωρεί πολύ βαθιά στο παρελθόν και συνδέεται με την Αρχαία Ελλάδα. Βρήκαν, μάλιστα, αρχαία γραπτά κομμάτια παρόμοια με τα σημερινά κάλαντα (Ειρεσιώνη στην αρχαιότητα).
Τα παιδιά της εποχής εκείνης κρατούσαν ομοίωμα καραβιού που παρίστανε τον ερχομό του θεού Διόνυσου. Άλλοτε κρατούσαν κλαδί ελιάς ή δάφνης στο οποίο κρεμούσαν κόκκινες και άσπρες κλωστές. Στις κλωστές έδεναν τις προσφορές των νοικοκύρηδων.
Το τραγούδι της Ειρεσιώνης της εποχής του Ομήρου, το απαντάμε σήμερα με μικρές παραλλαγές στα κάλαντα της Θράκης:
«Στο σπίτι ετούτο πού ‘ρθαμε του πλουσιονοικοκύρη
ν’ ανοίξουνε οι πόρτες του να μπει ο πλούτος μέσα
να μπει ο πλούτος κι η χαρά κι η ποθητή ειρήνη
και να γεμίσουν τα σταμνιά μέλι, κρασί και λάδι
κι η σκάφη του ζυμώματος με φουσκωτό ζυμάρι».

Περίεργα … κάλαντα


Η ιστορία μας διαδραματίζεται στον Μεσαίωνα.
Σε εκείνα τα χρόνια οι φτωχοί και χαμηλών "τάξεων" άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να μιλούν στους αριστοκράτες παρά μόνο σε γιορτές όπου μπορούσαν να τους απευθύνουν ευχές.
Ήταν λοιπόν ένας φτωχός νέος που είχε ερωτευθεί μια όμορφη αριστοκράτισσα. Σκαρφίστηκε το εξής ώστε να εκφράσει τον έρωτά του με τρόπο που να μην γίνει αντιληπτός όμως από τον κόσμο. Έφτιαξε ένα δικό του ποίημα με στίχους από τα Κάλαντα, που ουσιαστικά θα απευθυνόταν στο αντικείμενο του πόθου του. Θα της το απήγγειλε την Πρωτοχρονιά μαζί με τις ευχές του για το Νέο Έτος και έτσι δε τον καταλάβαιναν οι υπόλοιποι.
Με αυτό τον σκοπό πρόσθεσε τους ενδιάμεσους στίχους.
Έτσι λοιπόν ένας έρωτας έγινε τραγούδι και για αιώνες εμείς το τραγουδάμε, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς εννοούν οι στίχοι του.

Αρχιμηνιά και αρχιχρονιά (θρησκευτικός στίχος)
Ψηλή μου δέντρο λιβανιά ( εσύ δηλαδή που είσαι ψηλή σαν δέντρο)
Και αρχή καλός μας χρόνος (θρησκευτικός ευχετικός στίχος)
Εκκλησιά με το άγιο θόλος (εσύ που είσαι όμορφη σαν εκκλησιά με τον τρούλο της)
Αρχή που βγήκε ο Χριστός, Άγιος και πνευματικός (θρησκευτικός στίχος)
Στη γη να περπατήσεις και να μας καλοκαρδίσεις (βγές έξω από το παλάτι να περπατήσεις για να ευφρανθούμε όταν σε δούμε)
Άγιος Βασίλης έρχεται (θρησκευτικός στίχος)
Και δεν μας καταδέχεται (δεν καταδέχεται να του μιλήσει η κοπέλα)
Από την Καισαρεία (θρησκευτικός στίχος)
Συ είσαι αρχόντισσα κυρία (εσύ ανήκεις στην αυτοκρατορική οικογένεια)
Βαστάει εικόνα και χαρτί (θρησκευτικός στίχος)
Ζαχαροκάντιο ζυμωτή (είναι γλυκιά σαν κάποιο παραδοσιακό γλύκισμα)
Χαρτί και καλαμάρι (αναφέρεται στο Μ. Βασίλειο και την ενασχόλησή του με τα γράμματα)
Δες και με το παλικάρι (δεσποινίδα ρίξε μια ματιά σε μένα το παλικάρι)

Το περίεργο είναι πως δέχεται τέτοια κάλαντα η Εκκλησία μας. Θα μου πείτε κάθε δόγμα, θρησκευτικό ή πολιτικό, όταν δεν μπορεί να αποτρέψει κάτι, προσπαθεί να το ενσωματώσει και να του δώσει την ερμηνεία που το… βολεύει. Είναι εκατοντάδες τα παραδείγματα μα … δεν είδα τίποτα, δεν ξέρω τίποτα και γράμματα γνωρίζω… Στο κάτω της γραφής δεν είναι και προς θάνατο όλα αυτά…
27/12/2008

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ